Vandaag heb ik het wat drukker dan anders, meer boodschappen en zo, want morgen ben ik jarig. Gelukkig op een zaterdag, want met al dat kleine volk in de familie, dat op tijd moet slapen, is het wel handig, dat oma de hele dag te bezichtigen is. Hoewel ik het echt heel leuk vind als mensen aan me denken op zo’n dag, moet ik zelf toch ook altijd denken aan de familie Doorsnee ( mens, wat een oúwe taart word ik toch!) waarin Sophie Steijn alias moeder Doorsnee het schone lied zong:” Als moeder jarig is, dan is het toch zo’n feest….maar voor mij hoeft het niet: ik ben al geweest!”.

Nou, zo erg is het met mij niet, hoor! Maar slingers door de kamer, zoals bij mijn vandaag jarig zijnde overbuurvrouw ( en die is ook al aardig wat keertjes jarig geweest, hoor!) dat hoeft niet. We zijn nooit zo “slingerachtig” geweest. De kinderen vonden het na hun twaalfde erg kinderachtig, de slingers verkleurden trouwens en nieuwe zijn er nooit meer gekomen.

Vroeger zóngen we ook altijd ’s morgens voor de jarige bij zijn of haar bed. Dat gaat ook over. Het werd niet meer op prijs gesteld. Zowel de jarige als de zangers zien er op de vroege morgen niet op hun voordeligst uit en als jarige weet je ook niet hoe of waar je kijken moet, je slapend houden is ook ongeloofwaardig met al die keet, kortom: erg ongemakkelijk allemaal.

We hebben ooit van iemand eens een verjaarskaart gekregen, waar zo’n “happy birthday”- muziekje in zat. Die hebben we jarenlang gebruikt om, als we dan toch niet mochten zingen, om de hoek van de kamerdeur te houden bij het feestvarken. En je hebt echt geen idee hoe láng zo’n batterijtje meegaat! Jaren en jaren en jaren……..

We zijn nog wat sinterklazerig bezig en zo stonden we in een rij te wachten voor de kassa van een winkel waar het druk was. Aan het begin van de rij stond een meneer, die wel érg veel tijd nodig had om af te rekenen, want hij wou het persé “gepast”doen. Niks mis mee, maar wel als er tien mensen achter je staan. Dan is het wat hinderlijk.

Hij was eindelijk klaar en een vrouw, die twee plaatsen achter hem stond wou haar spullen gaan betalen. Een mevrouw, die vóór haar stond, zei: “Ho, ho, ik was eerst!” “Oh, ik dacht dat u bij elkaar hoorde! Sorry!”, zei de voordringster. De man draaide zich om en zei: : “Mevrouw, ik wou dat dat zo was, zo’n mooie vrouw!”

De mevrouw om wie het ging, van middelbare leeftijd, al grijzend, de sokjes voor haar kleinkinderen ter afrekening in haar hand, kreeg warempel een kleur en begon een beetje te giechelen. Iedereen lachen natuurlijk, gewoon erg leuk! Zomaar een complimentje krijgen in een drukke winkel op een woensdagmiddag in november, wie weet hoe lang dat geleden was……..

Wil je dat nou echt? Met je hele kleine kind naar de bioscoop? Fles mee, koekjes mee, speeltjes mee, luiers en schoonmaakdoekjes mee (waar laat je de vuile luiers trouwens op een ordentelijke geurvrije manier?), slabbetjes, spuugdoekjes….Wat een overdreven gedoe, zeg! Een gat in de markt? Laat me niet lachen: dit doe je één keer en daarna nóóit meer!

Ze hadden in de bioscoop in Utrecht, waar ze die moeders- met- kinderenvoorstelling hadden georganiseerd dertig moeders met veertig kinderen tussen de 0 en 3 jaar. Ze draaiden een rustige film over een liefde in de Himalaya. Ja, logisch, Rambo kun je d’r niet bij hebben in zo’n situatie! In het nieuws zag ik, dat de moeders een beetje zielig verspreid over de zaal zaten, want je hebt veel ruimte nodig met al de troep die je bij je hebt. Ontspannend kan het m.i. in geen geval geweest zijn. Ze interviewden een moeder aan het begin van de voorstelling, die het vermoeden had, dat haar kind het ongeveer twintig minuten zou uithouden voordat het in de zaal zou gaan rondrennen. Neem het ze eens kwalijk, zoveel ruimte heb je thuis nooit! Het licht in de zaal moest ook aanblijven om voedende en verschonende moeders bij te lichten. Kortom, wat een ellende!

Het publiek ’s avonds zal wel hebben moeten uitkijken, dat ze niet op een Nijntje-koekje (ja, die bestaan!) gingen zitten of met een melkvlek in hun kleren naar huis moesten. Maar er zijn toch wel leukere uitjes te bedenken? Voor de kinderen dan…….

Onze middelste kleinzoon, die nu 17 maanden is, heeft soms wat last van z’n luchtwegen en moet daarom ’s avonds voor hij gaat slapen even “gepuft” worden. En dat vindt hij niet leuk. Het was altijd een partijtje vrij worstelen, want hij liet het maar niet zo gebeuren. Een hoop kabaal en het mislukte dan ook wel eens en moesten z’n ouders het er maar bij laten. Tot ze ontdekten, dat een snoepje achteraf de zaak zeer vereenvoudigt. Het gaat nu probleemloos.

Zaterdagavond zijn we aan het fonduen geweest bij onze dochter en schoonzoon en konden we het hele pufgebeuren eens meemaken. Schitterend! Hij laat zich in de juiste houding zetten, het pufapparaatje even over z’n gezichtje, hij weet precies dat ie dan even moet zuchten en hoesten en klaar is Niek.

Ik moest erg lachen om het gebaar waarmee zijn moeder hem dan het snoepje geeft: klontje voor het paard . Circus Boltini dankt zijn succes aan dat gebaar. Maar…het helpt! En tandenpoetsen vindt ie ook niet altijd leuk, maar ja, daar zijn snoepjes dan weer niet zo handig bij…….

Er verhangt zich een man aan de balustrade van het Haarlemse stadhuis. Het lukt niet helemaal zoals hij bedoeld had, want het touw breekt. Doordat de man 3 meter naar beneden valt en zijn nek breekt bereikt hij toch nog zijn uiteindelijke doel: hij overlijdt. Beroemd wordt hij niet met deze daad, want de politie heeft of geeft geen naam. Er zijn wat ambtenaren overstuur doordat ze gezien hebben wat er gebeurde en die hebben ongetwijfeld een vervelend weekend.

Omstanders zeggen, dat het een “zwerverachtig”type was. Maakt dat het minder dramatisch, dit zelfverkozen zinloos geweld? Geen uitkering, geen huis, niemand die zich om hem bekommerde, wie zal het zeggen. Hij kan het niet meer vertellen, dus weet niemand hoe zinloos het was.

Even later, nadat de man was weggehaald, stonden er mensen met spandoeken op datzelfde bordes te protesteren tegen veranderende werkomstandigheden in hun fabriek en liep er een bruidspaar over de uitgelegde rode loper het stadhuis binnen. Life goes on.

Het zal toch niet zo zijn, dat de man gehoord had, dat ER de politiek in wil? ER….Emergency Room, een goeie naam voor de Tweede Kamer….

Er zijn veel puzzelaars in ons land. Er is voor mij maar één soort puzzel, die ik echt de moeite waard vind en dat zijn cryptogrammen. Kruiswoordpuzzels, doorlopers, woordzoekers, Zweedse puzzels en wat er allemaal nog meer is: ik ben er óf nooit aan begonnen, zodat ik niet weet of en hoe leuk ze zijn, óf ik vind er gewoon niks aan.

Jaren geleden lag ik voor allerlei onderzoeken zo’n dag of 10 in het ziekenhuis. Tussendoor had ik alle tijd voor cryptogrammen. Het boekje lag dus op mijn nachtkastje. De neuroloog onder wiens hoede ik daar lag was een steile, statige, afstandelijke man. Verder wel aardig, maar warm contact met zijn klanten was niet zijn sterkste zijde.

Op een dag kwam hij langs, zag mijn boekje liggen en zei: “Mevrouw! U wilt me toch niet vertellen, dat u dat kúnt, cryptogrammen oplossen?” Heel schuchter, respect voor de wetenschap, hè, dat had je toen nog als patiënt, zei ik: “Ja hoor, dokter, ik vind ze leuk”. “Ik heb daar nooit iets van begrepen!”, zei hij.

Dat studeert dus 12 jaar om te kunnen doen wat hij doet, weet alles van hersenen en snapt niks van cryptogrammen…. Daar snap ik dan weer niets van. We hadden daarna wel een betere band en toen hij via een verpleegster hoorde, dat ik piano kon spelen had ik het helemaal gemaakt bij de man, want dat had hij altijd al gewild: piano kunnen spelen! Wat een leed, waar je geen weet van hebt….

Hij is inmiddels met pensioen, heb ik gehoord. Wellicht brengt hij nu zijn dagen cryptogrammen oplossend door of is ie op pianoles gegaan. Of hij cruist met z’n boot over de Middellandse Zee, dát kan natuurlijk ook. Je moet je ergens overheen kunnen zetten.

Sinterklaas vieren wordt ieder jaar een beetje moeilijker. Er zijn mensen binnen de familie, die eigenlijk geen tijd hebben. Wel om het te vieren, daar zoeken we altijd wel een geschikte tijd en plaats voor uit, maar niet om cadeautjes te kopen en gedichten te verzinnen, hoewel je dat lekker tussen je werk door kunt doen, hoor! Maar ik denk, dat ik een hulpdienst moet oprichten. Oma’s kunnen toch ook wel hulppiet worden, zolang ze het dak niet op hoeven of aan een trapeze hangen?Of op hun handen lopen door een winkelcentrum? Welja, er is nog meer te doen zonder al die fratsen.

Volgende week bijvoorbeeld ben ik voor de kindertjes van onze ex-collega’s als ze Sinterklaasfeest vieren de piano-oma die ze begeleidt bij het zingen voor de Sint. Dat doe ik elk jaar en dat is erg leuk, omdat het daar nog het meest lijkt op het feest zoals het bedoeld is geweest. Ze stellen altijd een leeftijdsgrens, zodat er niet geklierd kan worden en het publiek van Sinterklaas bestaat uit gelovigen en wellicht enkele twijfelaars, die het op zo’n avond toch allemaal nog niet zo zeker meer weten.

Het feest duurt zo’n anderhalf uur, dan gaan de kleutertjes naar huis en naar bed, omdat ze uitgezongen zijn en een cadeautje hebben gekregen en dan kan oma ook weer naar huis. Ik krijg altijd een chocoladeletter of een flesje bisschopswijn voor mijn gepingel en daar doe je ’t voor natuurlijk!

Nou, ik merk verder nog wel of mijn hulppietenbureautje nog klanten krijgt. (Ik wou het wel graag beperken tot de familie, als je ’t niet erg vindt!) Maar bij deze maak ik er even reclame voor. En…..graag gedaan, Sinterklaas!

Het winkelcentrum bij ons in de buurt kun je aan drie kanten binnenlopen. Het wordt afgesloten door automatische deuren. Toen ik vanmiddag even geld wilde pinnen waren aan de kant waar ik er in wilde, de automatische deuren niet meer automatisch. Tenminste….ze gingen niet verder van elkaar dan zo’n 30 centimeter.

Dan heb je ’n dilemma: wring ik mij er doorheen met de mogelijkheid het lachertje van de dag te worden, omdat je halverwege vast blijft zitten of maak ik de juiste inschatting betreffende mijn contouren en loop naar de volgende ingang? Voor mezelf had ik de keuze snel gemaakt. Ja, ik ben niet gek, zeg!

Maar ik ben toch stiekem even blijven kijken, zogenaamd de etalage van de bloemenwinkel op de hoek bekijkend. Want de triomfantelijke gezichten van de slanke tiepjes die er moeiteloos tussendoor wipten en de vertwijfelde hoofden van de mannen en vrouwen die zich weer eens van hun omvang bewust werden, die waren echt goud waard!

Dat er nou niemand op het idee kwam om er naast te gaan staan met een marktkraampje “Slimfast”! Ze hadden vast goeie zaken gedaan. Er zat wel een briefje op de kapotte deur, dat vrolijk dat kleine endje mee heen en weer schoof “Deur defect. Excuses voor het ongemak”. Ja, zo kun je overgewicht ook noemen natuurlijk: ongemak……

In onze krant stond vandaag een verhaal, waar ik wel even stil van was. Voor de rechtbank in Zutphen diende namelijk een zaak tegen een 18-jarige, oorspronkelijk uit Bosnië afkomstige, jongen, die op 12 september in Lochem door roekeloos rijgedrag op de voor hem verkeerde weghelft een 10-jarige scholier doodreed. Heel Lochem was ondersteboven van deze gebeurtenis.

De ouders hebben op hun verzoek een gesprek gehad met de dader en willen niet, dat hij gestraft wordt. Zodat hij nog iets van zijn leven kan maken en kan uitgroeien tot een waardevol lid van de maatschappij. Ze hebben het hem vergeven, zeggen ze.

De officier van justitie ziet dat richting de maatschappij anders en wil wel een gevangenisstraf opgelegd zien van 18 maanden, waarvan 6 maanden voorwaardelijk. Een straf, die zo te zien, niet in verhouding staat tot het gebeurde. Maar de officier wil ook, dat de jongen vanwege traumatische oorlogservaringen begeleiding krijgt van de reclassering. Hij sprak zijn waardering uit voor de ouders van het slachtoffer, hij had een dergelijke vergevingsgezinde houding nog niet eerder meegemaakt.

Dat je dat kúnt! Iemand vergeven, die je kind doodrijdt! Ik vind het bijna bovenmenselijk. Tenslotte had de dader alles tegen: hij was nog erg jong, kennelijk onervaren, want hij hield er geen rekening mee, dat er meer mensen op de weg zijn, en hij was ook nog eens ’n buitenlander! Maar deze mensen keken daar allemaal doorheen en vergéven hem! Ik twijfel aan mezelf op dit moment, ja, over tien jaar misschien als de scherpe kanten er af zijn , maar twee maanden later? Poeh! Ik weet het niet, hoor!

Hij was er overigens helemaal kapot van en maakte daardoor zelf ook veel indruk in de rechtszaal, maar dat de krant het onder een grote kop bracht:”OUDERS VERGEVEN DOODRIJDER ZOONTJE” en dat ook nog eens op de voorpagina is m.i. volkomen terecht. Dit is nieuw(s).

Als Zantinge vorige week gewag mocht maken van een “luie baarmoeder”(zo leer je nog eens wat, hè mannen?) dan kan ik er nog wel een zwangerschapsverhaal tegenaan gooien. Ik was namelijk vanmiddag even met mijn oudste dochter mee naar haar zwangerschapscontrôle. Haar man had de auto mee en zo had ze vervoer, terwijl ik het erg leuk vond om het mee te maken.

De maatschap van de vier verloskundigen is gevestigd in een gezellig ex-woonhuis, lekker roezemoezig omdat er ook externe kindertjes met de zwangere moeders meekomen. Er is op ze gerekend, want er is veel speelgoed. En een wand vol geboortekaartjes. Reclame voor de zaak natuurlijk. Wat ik wel opmerkelijk vind is, dat in het buurhuis een uitvaartcentrum is gevestigd! Komen en gaan naast elkaar, kan het efficiënter?’n Deurtje verder.

Het wegen van de uitdijende moeders gebeurt trouwens ook heel efficiënt alvast bij de balie. Toen mijn dochter zich in de spreekkamer horizontaal in positie bevond werd het hartje van de baby opgezocht met een apparaatje en sjonge, wat klopt dat snel! Vroeger hoorde je dat als moeder niet. De verloskundige had een houten zandlopervorm, die ze op je buik plantte, ze luisterde even en zei, dat het goed was. En dat geloofde je gewoon en ging naar huis.

Zo het hartje te horen is erg leuk, ook als je oma bent, je kinds kind is het toch. Karins bloeddruk was prima en alle testen die ze verder extern had laten doen ook, dus nu is het wachten op de volgende kleinzoon of -dochter. De familie staat wel in bloei, hè?