Vroeger kwam hij later….

sint mkb

Gôh, zaterdag staat ie alweer op de kade: Sinterklaas. Zijn route door Apeldoorn stond afgedrukt in de krant, want ze zijn hier zo aan de wegen aan het werk, dat hij, wil zijn paard niet verzanden in de opbrekingen, wel even moet weten waar hij langs moet, deze beschermheilige van de middenstand. Hij komt wel steeds vroeger aan om Nederland aan te zetten tot het kopen van cadeaus en snaaierij, dat trouwens al vanaf begin oktober in de winkels ligt.

Sint heeft zich in Amsterdam een nieuw kloffie laten aanmeten door Frans Molenaar. Het was zijn derde pak in 64 jaar dus het mocht wel eens. In Spanje verslijt hij natuurlijk alleen maar zwembroeken. Wij zullen de nieuwe outfit in Apeldoorn wel niet te zien krijgen, daar heeft hij z’n provinciepak aan. Vanwege de rommel hier vind ik dat trouwens wel verstandig, al dat zand….

Nou, en dan gaan we er maar weer aan geloven, samen met de kleuters. Tijd en plaats vaststellen voor de viering met de familie. Ik vind het een leuk feest, zonder meer, maar beklaag de juffen van speelzalen, crèches en kleuterscholen, die vanaf de volgende week de kindertjes moeten beschermen tegen teveel sinterklaasindrukken. Hopelijk samen met de ouders. Vanaf 1 december in de zenuwen is toch vroeg genoeg?

Weet je wanneer in Deventer Sinterklaas aankomt? Op 5 december! En dat staat nog in de gemeentewet ook, niet eerder!


Het rolletje drop van Jeroen……

veilig voor de lijn!

Soms, als ik er op tijd aan denk, kijk ik op BNN naar “Storing”, het praatprogramma van Jeroen Pauw, die ik een goede interviewer vind. Hij vraagt door en maakt het zijn gasten niet al te makkelijk. Gisteren had ik het idee, dat hij niet wist wat ie d’r mee aan moest. In de vooraankondiging leek het erop, dat hij Annemarie Jorritsma in de uitzending had en ik wou wel es horen wat die mevrouw te vertellen had. Maar hij bleek imam Haselhoef en Winnie de Jong aan de biljarttafel te hebben. Ik ben wel blijven kijken, maar interessant was het niet.

De imam kijkt broeierig voor zich uit en heeft rare ideetjes over het oplossen van het cellenprobleem. Stoute allochtonen moeten voor een poosje het land uit. “Waarheen?”, vroeg Jeroen. “Mogen ze zelf kiezen”, zei de imam “maar ik dacht aan de Kaaimaneilanden”. Het verblijf moeten ze wel zelf betalen, maar het vervoer moet de overheid voor z’n rekening nemen. Over dat zelf mogen kiezen van hun verbanningsoord zei Jeroen, dat je door het jatten van een rolletje drop dan een aardige vakantie zou kunnen regelen!

Winnie was als van ouds een beetje manisch bezig en kreeg naar mate ze drukker ging praten meer last van haar accent. Wat die nou precies wil is mij niet duidelijk geworden. Ik vind het zonde van de zetel die ze bezet houdt in de kamer, maar dat is een kwestie van nog even, denk ik.

Vreselijk geërgerd heb ik me aan die blinde, Vincent Bijloo, die van zijn blindzijn z’n beroep heeft gemaakt. Hij had een verhaal over de Cliniclowns, voor wie de KRO zaterdagavond een actie heeft gevoerd. Over de kwaliteit van dat programma kun je je gedachten hebben, maar zoals hij de actie en de Cliniclowns tot aan de grond toe afbrak, dat was meer dan ergerlijk. Bot, grof en niét geestig, deze “cabaretier”.( Of ie beledigd was dat hij niet gevraagd was? ) De Cliniclowns hebben hun nut bewezen bij de kinderen. Arjan Ederveen en Tosca Nifterink hebben ze trouwens wel eens wél geestig geparodieerd. Vincent Bijloo is een clown met een kunstje, dat we zo zoetjesaan wel kennen. Van mij mag ie naar de Kaaimaneilanden. Zélf betalen natuurlijk. Mama is boos.


De grote lijnen…..

mega

Je hebt van die dagen, dat de grote lijnen in je bestaan helemaal zoek zijn. Niet zo erg, je vindt ze wel weer maar ’t is lastig. Ik zou zo’n hut willen als die van Bieslog, waarin hij, zoals hij schrijft, regelmatig gaat zitten uitkijken over de natuur, waarvan hij geen verstand heeft. Hij weet niet, hoe het allemaal heet wat hij ziet. Volgens mij is dat de enig juiste manier om een groots gevoel te beleven in de natuur: er niet teveel verstand van hebben en je niet hoeven verliezen in details.

Met muziek kun je dat ook hebben. Ik weet er best veel van, maar toch niet genoeg om analytisch te moeten luisteren. Ik heb m’n man zijn hele conservatoriumopleiding geholpen door leerboeken voor te lezen als ze niet in braille beschikbaar waren of als het teveel tijd kostte om ze te laten overzetten. En het interesseerde me dus het was geen straf. Het analyseren van muziek deden ze lekker toch op school dus daar heb ik geen last van gehad. Daardoor kan ik ongehinderd door teveel kennis luisteren naar allerlei muziek. Componisten herken ik aan hun stijl en we maken er ook wel eens een spelletje van als we de aankondiging niet hebben gehoord. Als ze het dan niet áfkondigen. dan hebben we een probleem, want wie had er nou gelijk? (Verder gaat het wel goed met ons, hoor!)

Popmuziek vind ik leuk om te horen, maar ik herken geen popgroepen. Ja, de grote jongens natuurlijk wel, maar verder weet ik geen namen en dat vind ik helemaal niet erg. Ik kan er ongehinderd door enige kennis geen moer aan vinden.

Ik heb in een ver verleden eens een vriend gehad, die bij films als “De Tien Geboden”, een in mijn tijd megaproductie van Cecil B. de Mille, uit ging zitten leggen hoe ze filmtechnisch die Rode Zee lieten splijten en zo. De film werd er minder mooi van. Ik wou dat helemaal niet weten! Ja, het was gedaan met de verkering. Details….je hebt er alleen maar last van.


Goed gedáán, jochie….!

smiley van de complimentenbond?

Vissen naar complimentjes, sommige mensen kunnen dat, maar ik kan er slecht tegen. Vooral als het zo opvallend gebeurt, dat je er niet omheen kunt en gedwongen wordt te reageren op een manier, die je eigenlijk niet wilt. Dat alles in verhouding natuurlijk, want ik prijs mijn kleinzoon graag de hemel in als hij een tekening voor me heeft gemaakt waarvan niemand weet wat het voorstelt. Dat soort complimenten bedoel ik dan ook niet. Daar is het woord “eerlijk” helemaal niet van toepassing, je kunt ongebreideld jokken, want het is niet de tekening die je prachtig vindt, maar de prestatie. Die is prachtig!

Verbaljam, die ik altijd met veel plezier lees , bij deze ’n compliment dus….., schrijft, dat met name firma’s het ook wel eens mogen horen als ze iets wél goed hebben gedaan in plaats van alleen maar klachten. Daar ben ik het helemaal mee eens. De Consumentengids publiceert ook van die kleine berichtjes met zo’n smiley er boven met positieve ervaringen van consumenten. Ik lees ze altijd het eerst, want dat vind ik leuk. De firma met naam en toenaam genoemd, omdat ze dat verdienen. De “Stekeligheden” op de achterkant van het blad: die berichten zijn altijd véél langer, maar daar zijn ze dan ook Consumentenbond voor natuurlijk. Het televisieprogramma van de Tros Radar deelt ook altijd warme en koude douches uit. Ik vind de warme áltijd leuker ( en in het echt ook veel aangenamer!) Het werken op een klachtenbureau moet trouwens deprimerend zijn.

Er zouden toch eigenlijk ook geen speciale “dagen” nodig moeten zijn voor secretaresses, mantelzorgers, vrijwilligers en voor weet ik wie nog meer, omdat ze genoeg belangstelling, schouderkloppen en bossen bloemen krijgen om het “gewoon” vol te houden. Voorlopig maar zoals VJ het zegt:”Niet alleen klagen, óók complimenteren. Dat zouden meer mensen moeten doen!”


Vrij gebonden…..

staat 't dus tóch op papier?

Laten we voorop stellen, dat ik zeer veel van mijn familie hou. Van mijn man, de kinderen, de kleinkinderen, heerlijk vind ik het, dat ik ze allemaal heb. Mijn dochters hebben ook nog eens prima kerels uitgezocht, alles zeer goed geslaagd. Iedereen is altijd welkom, maar zo’n dagje als vandaag, helemaal alleen thuis, ik vind dat erg lekker. Mijn man is naar zijn muziekvriend en heeft het musicerend erg naar zijn zin en dat geeft mij een goed gevoel.

Want verder ben ik gesteld op mijn persoonlijke vrijheid. Als je je verbindt aan een partner geef je een stukje van die vrijheid op, maar dat doe je in de meeste gevallen uit eigen vrije wil en als dat niet zo is, denk er dan nog maar eens even heel diep over na of je dat wel wilt. De belofte: “Ja, ik wil” ( dat heb ik hier trouwens nog nooit iemand horen zeggen! Ze zeggen alleen maar “ja” of ze zeggen niks en gaan gewoon samenwonen) houdt in: ja, ik wil mijn huis delen, mijn deel van de huishouding doen (als je het met je partner een beetje getroffen hebt dan, hè?) mijn geld en mijn spullen zijn ook van jou tot op zekere hoogte, maar over de persoonlijke vrijheid in een relatie staat bij mijn weten niks op papier! Tijd en plek voor jezelf zou, als dat niet vanzelf gaat, net zo geregeld moeten worden als huwelijkse voorwaarden. Voor beide partijen.

Mijn ega vindt het net zo prima als ik een poosje opgehoepeld ben, zodat ie in huis kan rondklooien op zijn eigen manier, dan dat ik het vind dat hij een dag gaat toeteren bij zijn maat. Zoals vandaag. Lekker rustig, maar ja, nu ga ik toch wel even stofzuigen en de was regelen en de gangkast opruimen en….Maar dat heb ik in alle vrijheid besloten, want ik kan het ook laten! Lekker, hoor…….


Dwars door de geluidsbarrière…..

kan ook

We waren asielzoekers vandaag. Bij onze buren is hun woningbouwvereniging een nieuwe keuken aan het plaatsen en dat gaat gepaard met groot lawaai van betonboren, sleuventrekkers en ook het verwijderen van de tegels maakt een enorme keet. We waren er wel voor gewaarschuwd, maar dat het zó erg zou zijn, hadden we niet gedacht. Er was geen gesprek meer te voeren en geen radio te horen. We zijn dus gevlucht, want er vielen kandelaars van de muur, die echt waar geplugd waren bevestigd en een schilderij waar we nogal op gesteld zijn, hebben we zelf maar verwijderd voordat het zichzelf zou lostrillen.

Toen zijn we maar even rust gaan zoeken bij onze nieuwbakken kleinzoon, die ook zijn draai niet kon vinden toevallig, maar toch wel een ander beter te verdragen geluid produceerde. Zijn broer kwam ook thuis van de peuterspeelzaal en die vindt het leuk als opa en oma d’r zijn, dus we waren zoals altijd welkom.

Vorige week moest opa veel saxofoon studeren vanwege dat concert van gisteren en toen werd er door diezelfde buren op de muur getikt, dat ze het wel genoeg vonden. We hebben er al over gepraat, want zoiets moet je niet laten “hangen”, even uitleggen is dan beter. Maar sjonge, sjonge, na vandaag zijn we méér dan quitte, hoor! Daar kan minstens een half jaar saxofoongetoeter tegenaan!


Noten voor het goeie doel….

noot aan de man?

Mijn man vormt samen met een vriend een muzikaal duo. Saxofoon/klarinet en “toetsen”. Het blazen gaat zonder meer ambachtelijk, het beroeren van de toetsen kan een piano betreffen, of zoals vandaag een vleugel, of een instrument dat electronisch zijn klanken voortbrengt. De heren kunnen alle genres aan. Vanmiddag werkten ze mee aan een charitatief concert in de Doopsgezinde Kerk in Zwolle ten bate van blindeninstelling Bartiméus. Die kerk ligt in een heel leuk historisch straatje, de Wolweverstraat, in het centrum van Zwolle. Je kunt er vanwege de vergunninghouders met geen mogelijkheid je auto kwijt, maar die is dan ook niet historisch. Eindje lopen dus, want het was ook nog eens koopzondag.

Het concert was leuk en afwisselend. Er deden veel (vaak blinde) amateurmuzikanten aan mee, maar ook beroepsmusici en zo liep het repertoire van Ravel, Honegger tot aan De Postkoets van de Selvera’s op twee blokfluiten. Dat lijkt raar, maar het was gewoon erg aardig. Vonden die beroepslui ook.

Waar ik wat moeite mee heb, ondanks de perfecte organisatie door de Juniorkamer, een serviceclub van jonge ondernemers, en de NVBS (Ned.Ver.v.Blinden en Slechtzienden) is de bestemming van de opbrengst van het concert: Bartiméus, een grote landelijke instelling. Die zou dat toch niet nodig moeten hebben, zo’n druppeltje op een gloeiende plaat? Ja, de afgevaardigde van Bartiméus zei in een dankwoord, dat het geld een goede bestemming zou krijgen, het was zo’n vierduizend euro. Dat is ze geraden ook, zeg!

Het is belangeloos georganiseerd door de Junioren en de NVBS-mensen, is behoorlijk gesponsord door Zwolse bedrijven, de muziek werd gratis gemaakt en nog goed ook, de toegangskaarten waren m.i. behoorlijk aan de prijs dus ik heb er een beetje een “liefdadigheidsgevoel” bij, dat niet meer van deze tijd zou moeten zijn voor een instelling, die zich in Nederland bevindt. Ik gún het ze wel, hoor, maar ik weet andere doelen, die…..nou ja, de muziek was het meer dan waard, dat wel.


Er zit nog muziek in….

zoiets is wel 'n euro waard, toch?

We komen niet zo heel vaak in de binnenstad van Apeldoorn. Het weer nodigt ook niet zo erg uit op het ogenblik, maar de reden is ook, dat je er wat te zoeken moet hebben. ’s Zomers ga je ook nog wel eens voor de gezelligheid, we hebben hier op de Veluwe veel vakantiegangers en die geven een gezellig sfeertje in de stad, volle terrasjes en drukte in de Hoofdstraat. Je waardeert na afloop de rust in je eigen achtertuin weer zoveel meer en alleen dat is al een reden om je zo nu en dan in het gewoel te storten. Maar meestal hebben we een doel.

Er staan vaak tussen het winkelend publiek van die hippe jonge meisjes of snelle jongens, die de mensen iets willen aansmeren of flyers uitdelen van uitgaansgelegenheden, kledingwinkels of uitzendbureaus. Nou, daar hebben wij geen last van, want wij vallen buiten de doelgroep. Eerst viel me dat niet zo op, maar als je er op gaat letten…Het een hele rust, hoewel ik het wel eens jammer vind als je een proefverpakking van het een of ander misloopt. Maar ze kijken in opdracht langs ons heen.

En ze moesten eens weten hoe interessánt we nog zijn als doelgroep! De orgelman, die voor de gezelligheid regelmatig met zijn mooie orgel in de Hoofdstraat staat, wil onze euro nog wel hebben. Gôh, een euro….best veel voor een mopje orgelmuziek (hij draait niet eens meer zelf, doet een motortje voor ‘m, een Arbo-orgeldraaier zeker…)Nou ja, een interessante doelgroep moet dat wel kunnen missen natuurlijk.