Dit wordt wel een beetje ’n Apeldoorns praatje, bij voorbaat excuses dan maar. We hebben vlak bij een prachtig park, waar ik ’t wel eens over gehad heb toen ze daar hele enge dingen mee van plan waren. Volzetten met huizen bijvoorbeeld. Daar is de gemeente van teruggekomen na protesten.

Nu hebben we huis aan huis een folder gekregen, waarin plannen uiteengezet worden voor de herinrichting van het park. Je mag in een enquête je mening geven over wat je mist in het park, wat je er niet aan bevalt en zo. Ik ben bang, dat het een verkapte manier is om een vorm van zogenaamde inspraak te regelen, zo van “Kijk eens hoe we de buurt erbij betrekken!”. Misschien, en eigenlijk is dat wel zeker, ben ik een negatieveling. Dat komt omdat ik het graag wil houden zoals het nu is! Het “open plan-proces”heet “The making of Mheenpark”. Het park hééft zichzelf al gemaakt.

Ze hebben een man aangetrokken, die “Kunst en Openbare Ruimte” heeft gestudeerd en die heeft een bureau, dat Engelse kreten verzint en een spel heeft bedacht, dat vijf voorronden heeft en een finale. Het lijkt Idols wel! Er mogen 50 uitgelote buurtbewoners aan mee doen, die de enquête hebben ingevuld.

In de verspreide folder staan foto’s van een kale vlakte met uitgezette paadjes, gefotoshopt natuurlijk, want zo ziet het park er helemaal niet uit. Maar ik vind het er zo erg eng uitzien. Stel, dat die kunstvogel het hele park leeghaalt om opnieuw te kunnen beginnen met een schone lei, want die uitdrukking staat ook in de tekst! De protesterende werkgroep van de vorige actie heet “Behoud Mheenpark” en dat vind ik nog steeds een betere benaming dan “The Making of Mheenpark”.

Afgelopen woensdagmiddag waren we even met mijn jongste dochter en haar kinderen mee naar het park, want er was een kind, dat nodig moest laten zien hoe hóóg hij al durft te schommelen en van de glijbaan gaat. Er waren veel mensen met kinderen, want het was heerlijk weer.

Er werd druk geskeelerd, want we hebben een prachtige skeelerbaan rond en door het park. Zonen, die wedstrijdjes hielden met pa, een dochter, die het haar moeder leerde.”Je moet niet zo báng zijn, mam! Ik ben toch bij je!”.

Er kwam een hele deftige mevrouw, die haar golden retriever op een dekentje op ’n bankje zette en hem begon te borstelen. Het was vast een mannetjeshond, want hij vond het erg prettig en liet zich graag verwennen. De golden haartjes van de borstelbeurt legde de mevrouw netjes tussen de struiken en de vogeltjes die daar een nestje mee bouwen hebben een héle sjieke vloerbedekking. Die mevrouw waarschijnlijk ook, anders zou ze haar hond niet in het park borstelen. Het was een leuk gezicht en ze was omringd door kinderen.

Een bankje verder zat een kleine allochtone man te roken. Hij had z’n fiets tegen de achterkant van de bank geparkeerd en zat , weliswaar wat te warm gekleed met muts en dikke winterjas in dit lentedecor, te genieten van de zon. Er is een asielzoekerscentrum in de buurt en dat was ie waarschijnlijk even ontvlucht voor wat privacy. Als ik zo’n iemand zie verzin ik er altijd van alles omheen, want we hebben er in ons werk heel veel als cliënt gezien. Vandaar.

Om mijn kleinkind weer mee te krijgen moet je van goeden huize komen. Nog één keertje op de glijbaan, nog één keertje schommelen, nog één keertje op de wipwap.”Láátste keer!”, zegt hij dan. Er zijn veel laatste keren……”The making of Mheenpark”. Nergens voor nodig, ’t is al prachtig!

Mijn kleinzoon van drie kan een kunstje. Hij doet zijn wijsvinger aan de binnenkant van zijn mond en laat dan zijn wang “ploppen”, tenminste: dat is de bedoeling. Hij vindt zelf, dat het niet voldoende geluid maakt dus versterkt hij het effect door ook nog eens met z’n tong te klakken. Hij nodigt iedereen die hij tegenkomt uit om het hem na te doen. Opa is een topper, die kan het heel goed: het knált er uit! Oom Niels is ook niet slecht, maar Stijn wenst het niet binnen de familie te houden, zijn kunst.

Dus vertelde zijn moeder, die zich heus maar een heel klein beetje loopt te schamen, dat er toch wel erg veel leuke mensen zijn. De caissière van de supermarkt kan het en die van de Intratuin ook. En de man van de Formido, waar ze vanmiddag even waren om speelzand voor zijn zandbak te halen. Allemaal zwaar getalenteerde ploppers. Alleen oma kan d’r echt niks van, maar die vindt het dan ook geen gehoor en al helemaal geen gezicht…..!

Hier las ik over “hikikomori”, een Japans woord, dat aangeeft dat Japanse jongeren zich soms afsluiten van de wereld en in een isolement raken, doordat ze een druk ervaren om te moeten presteren. In sommige gevallen kan dat fataal aflopen.

Wij hebben op het ogenblik in Apeldoorn 11 Japanse jongens op bezoek. Ze zijn te gast bij AGOVV en worden begeleid door een Japanse professor. Ze worden getraind door twee jeugdtrainers van de Apeldoornse club, omdat ze in Japan vinden, dat de voetballers, die allemaal zo rond de 16 jaar zijn, dus redelijk in de gevaarlijke hikikomori-leeftijd, best aardig kunnen voetballen, maar hier wel wat kunnen leren op het gebied van tactiek. Ze vinden daar, dat het Hollandse gevoetbal ’t geschikst is om iets te kunnen opsteken.

Vanmorgen stond er een foto van die jongens in de krant. Een rijtje sporters met uitdrukkingsloze gezichten, maskers bijna, er kon geen lachje af. En dat terwijl de trainers zich vreselijk uitsloven! Aan de inzet en het uithoudingsvermogen mankeert ook niks bij die knapen, zeggen die, maar de lol van het voetballen straalt er nou niet direct vanaf.

De trainer vroeg aan de professor:”Wie is jullie topscorer?”. Er werd er een aangewezen. “Kan ie aardig penalties nemen?”. Ja, dat kon ie wel. “Nou, deze niet!”, zei de coach.Het was namelijk de bedoeling, dat hij met zijn hand op de op de grond liggende bal, gebukt tien keer rond de bal zou lopen en dan meteen op het doel zou schieten. Geintje. Nou, hij schoot de bal zowat het stadion uit. En ze láchten, de Japanners!

Na elke training krijgen de coaches een hand en wordt er voor ze gebogen. ’s Lands wijs, ’s lands eer, maar toch hoop ik, dat de trainers nog een paar leuke geintjes voor ze hebben de komende dagen, want daar gaan ze vast beter van voetballen.

Hollandse voetballers schieten trouwens al strafschoppen naast zónder tien rondjes om de bal…..Geintje.

In de krant vanmorgen: “Zandstormen spelbreker bij verovering Irak”. Nou snap ik het! Het is een spél……!

Vanmorgen waren we even in het paradijs. We moesten in een naburig dorp iets electronica-achtigs ophalen en omdat het zulk zalig weer was en we in de buurt waren zijn we even gaan kijken bij een ex-collega, die al jaren in hart en nieren hobby-boer is. Hij is inmiddels, net als wij, uit het arbeidsproces.

We gingen op de bonnefooi en het was dus de vraag of ie thuis zou zijn. Dat was zo. Hij was groengelaarsd buiten bezig met het verticuteren van zijn vele gras. Z’n hond Fokke, een Friese Stabij, blafte ons zowat de oprit af, maar had gelukkig gauw door dat we goed volk waren. Op dat geblaf is ie trouwens aangenomen en hij voldoet uitstekend.

Cees had een nieuw paard, dat vrolijk met ons meedraafde langs het hek. De schapen waren in blijde verwachting en Cees dus ook. De kippetjes liepen keurig opgeborgen rond, want dat mocht niet anders vanwege de vogelpest.

Hij had de moestuin al helemaal klaar voor het inzaaien, de aardbeien stonden er mooi bij en de bakken met viooltjes overal ook. Hij wees ons, wat hij nog allemaal ging veranderen aan de tuin en het zwembad moest ook nog in orde gemaakt voor gebruik.

We spraken met een volmaakt gelukkig man. Maar het is behoorlijk hard werken in het paradijs…..!

Molukkers hebben hier heel lang gewoond in behuizingen, waar de gemiddelde Nederlander zijn neus voor ophaalt. Wij hebben in Vaassen gewoond vlakbij een, zoals het in het dorp genoemd werd, “Ambonnezenkamp”. Toen er plannen waren helft zeventiger jaren om van het kamp een “normale” woonwijk te maken, stuitte dat op veel verzet van de bewoners van het kamp. Ze zouden veel meer huur moeten gaan betalen, hoewel er wel een huuraanpassingsprogramma was, dat een paar jaar zou beslaan en de angst voor verlies van de beslotenheid van de gemeenschap was er ook.

De onafhankelijkheidsstrijd van de RMS voor de Molukken speelde natuurlijk ook een grote rol bij de onrust. We hebben heel wat van die vrijheidsstrijders, vaak jongens van de tweede en derde generatie door de buurt zien sjouwen en die deden niet hun best om er vredelievend uit te zien.

Toen de dag aanbrak, dat het kamp “plat” moest en dat zou in gedeelten gebeuren, was er zoveel verzet, dat het leger er aan te pas moest komen. Wij mochten ons huis niet meer uit en we moesten de kinderen binnenhouden. Dat was niet leuk en best eng.

Onze zoons, zo’n 6 en 4 jaar, vonden het best spannend allemaal: tanks en soldaten met een bajonet op het geweer, dat zie je niet iedere dag. Dus stond op een bepaald moment de achterdeur open en waren ze verdwenen. Moeder d’r achteraan natuurlijk en daar zaten ze, hoor, de heren: eerste rang, op de rand van de stoep! De sensatiekickers!

Gelukkig was na een dag alles voorbij en nu staat die woonwijk er op de plaats van het voormalige kamp. Nederlanders, die daar een huis toegewezen kregen, want ook dat was de bedoeling: uit elkaar trekken die groep, integratie, gezellig door mekaar wonen, werden in het begin gezien als helden als ze de woning accepteerden. Alsof je in een oorlogsgebied ging wonen! Maar veel jongelui voetbalden of werkten al met Molukkers en wilden gewoon graag een huis. Hoe het daarna is gegaan, weet ik eigenlijk niet, want we zijn verhuisd kort daarna. Misschien is het toch een Molukse wijk gebleven. Er staat een Molukse Kerk en een Moluks bejaardenhuis, dat weet ik wel.

En nu las ik, dat een Molukse mevrouw samen met een gedeputeerde van provinciale staten een eerste steen heeft gelegd in het Openluchtmuseum in Arnhem voor de herbouw van een barak, die uit het kamp Lunetten bij Vught komt en waarin meer dan vijftig jaar heel veel mensen hebben gewoond onder nou niet zulke geweldige omstandigheden.

In het Openluchtmuseum kun je historische erfenissen zien, waar de Molukse “erfenis” er nu een van wordt, zichtbaar voor iedereen. Ik vind het een erkenning en laten we maar zeggen: beter laat dan nooit……..

Bij de post zat het blad van de Dierenbescherming, een vereniging die we van harte steunen. Er stond deze keer een gloedvol betoog in over het feit, dat iemand in Breda zijn hond had doodgeschopt, omdat het beest “iets” gedaan had in huis.

Voor die hond, die heette naar een beruchte Newyorkse buurt, Bronx en dat zegt wellicht iets over z’n baas, is een stille tocht gehouden. En de discussie was nu of dat overdreven was. Op radio 2 had de schrijver van het stuk gehoord, dat er geopperd was nu ook maar een tocht te gaan houden voor alle begonia’s, die bij de watersnood in ’53 het leven hadden gelaten. Kortom, het werd belachelijk gemaakt.

Nu wil ik voorop stellen, dat ik niet meegedaan zou hebben aan zo’n happening, omdat daar sentimenten bij komen kijken van een soort die mij niet ligt. Fortuynerig, zal ik maar zeggen. En je zou trouwens een tocht moeten houden voor de báás van de hond, want die is er erger aan toe en er moeten beslist wetten en mogelijkheden komen om dergelijke figuren aan te pakken.

Zoals je een winkelverbod hebt bij winkeldiefstal, een verbod om ooit nog een huisdier te mogen houden. Als je je kind niet goed verzorgt word je ook de ouderlijke macht ontnomen. Zoiets dus.

Vanmiddag in Amsterdam bij de demonstratie zal het er niet stil aan toegaan, maar net als Lcs van Chchchanges heb ik hevige twijfels. Wel voor, niet voor, ik weet het niet. Er lopen teveel dingen door elkaar. En waren die Amerikanen nou maar niet zo arrogant! Ik kan dat hoofd van Bush niet meer zién! Bij Saddam denk je nog:”Zou ie ’t wel echt zijn?”Maar bij Bush weet je het verdorie zéker!

Om de indruk van een “ontspannen” sfeer te scheppen is hij gistermiddag naar z’n buitenverblijf gevlogen om weekend te houden, zei Charles Groenhuysen in zijn commentaar. Daar kan hij zijn haar lekker in de war laten zitten en gaan wandelen met z’n hond. En zondag naar de kerk, want dat moet ook gebeuren. Bidden voor de vrede en zijn fellow-Americans……

Gelatenheid, dat is het woord, dat het eerst bij mij opkomt als ik lees, dat er rugzakken, fietsen en tassen worden gejat bij diverse webloggers, die daarover berichten op hun sites. Ik heb bewondering voor hun motto:”Pick yourself up, dust yourself off, start all over again!”. Knap, hoor! Ik zou verschrikkelijk van slag zijn als het mij overkwam, dat weet ik wel.

Maar Merel haalt een ander paspoort, blokkeert haar bankpassen en gaat tóch op vakantie zoals ze van plan was. Luna koopt een nieuwe fiets van een andere kleur, zet nieuwe sloten in haar huis en het leven gaat weer verder. Wellicht de enige manier om het hoofd te bieden aan dergelijke gebeurtenissen.

Maar ik wil toch niet leven alsof de aantasting van je privacy, want dat is het toch als er iets van je gepikt wordt, ze hebben met hun fikken van je spullen af te blijven, een soort natuurverschijnsel is. Net zo onvoorspelbaar en niet te beïnvloeden als de eerste de beste regenbui. Daar kun je je nog tegen indekken door een paraplu mee te nemen.

Maar helaas, het is vervelend en noodzakelijk om maatregelen te nemen als je zelfs maar even de stad in wilt. Geld en passen op je lijf dragen, geen tas mee en zoals in mijn geval een stevige man naast je, die, zoals hij zelf zegt, wel zo blind is als een bezem, maar daar zie je niks van zo gezellig verstrengeld als wij er altijd bijlopen. Met áls er al een tas mee moet die tussen ons in.

Er is ons dus, even afkloppen, eigenlijk nog nooit iets onoverkomelijks overkomen. Dan moet je die vijf fietsen, die gestolen zijn gedurende de middelbare schooltijd van ons vee, effe niet meerekenen natuurlijk en o ja, die autoradio! Daar hebben we nog een halve ochtend “gelaten” voor op het politiebureau gezeten om aangifte te doen. Nog een brief van slachtofferhulp gekregen ook achteraf of we er trauma’s aan hadden overgehouden. Nee, hoor, we waren nog wel een stuk jonger toen. Dan kun je, hoewel je minder hebt, meer hebben. Dát zal het zijn……

Net hoorde ik op tv de popzanger Neil Young,( die helemaal zo young niet meer is, zag ik! ) zeggen, dat ie het gevoel had in een volgetankte truck te zitten met een stomdronken chauffeur aan het stuur. Dronken van macht, wel te verstaan. Inderdaad, hij is tegen Bush en wat ie allemaal aan het doen is………

Hoewel iedereen de mond vol heeft van de oorlog maak ik eigenlijk alleen maar heel erg vredige momenten mee. Zoals vanmorgen, toen ik even een beschuitje met muizen ging halen bij onze dochter, die weer thuis is met haar nieuwe kind.

Hij lag zo vredig te slapen toen ik hem even vast mocht houden, dat je je ogen er bijna niet van af kunt houden. Er hangt zoiets sereens om zo’n kind, het is nog niet van deze wereld. En dat moet nog maar eventjes zo blijven.

Hij kan trouwens heel erg on-sereen blèren ook. Maar daar heeft zijn boezemvriendin dan weer een zeer adequaat antwoord op en dat geeft dan alweer zo’n vredig plaatje. Dat is van alle tijden en puur natuur…….oorlog? Ach…..