Nou moest ik vanmorgen in mijn eentje de wekelijkse boodschappen doen, want mijn maatje had wat anders te doen. En ik heb ‘m gemist, want ja, waar ik hem anders altijd gedachteloos mee opzadel, een krat bier, aardappels en wel meer zware dingen, daar moest ik nu zelf mee aan de sjouw. Het was overal druk, het regende als een gek, mijn haar in slierten langs mijn gezicht, de retourette stond vol met chagrijnige mannen, die kratten kwijt moesten en van wie de kinderen zélf de lege flessen in het hokje wilden zetten. Het schoot maar niet op en behalve die kinderen werd niemand er vrolijk van.

Toen kwam ik eenmaal binnen in de supermarkt een uitermate vrolijk groepje buren tegen! Ze riepen: “Hé, kom d’r es even bij, we moeten wat afspreken!”. Het bleek, dat één van hen deze week kunststof kozijnen had laten plaatsen. Dat had ik wel gezien, want dat was op die éne dag dat het sneeuwde en toen heb ik wel gedacht: “Hoe kom je op ’t idee om bij zulk weer..”. Maar nu bleek dat ze wilden weten wanneer en waar ze het buurtkampvuur zouden houden om de oude kozijnen op te stoken! Geintje natuurlijk, want je moet hier al een vergunning hebben om de lucifer af te strijken. Bovendien hadden de kozijnenplaatsers de hele troep al meegenomen. Maar toch, iedereen ging lachend uit elkaar om zijn boodschappenklus verder te klaren.

We zien elkaar erg weinig in deze dagen van nog vroeg donker, onbestemd weer en weinig buitenactiviteit, maar de super als buurthuis, zo had ik het nog niet bekeken! Je kunt er nog gratis koffie krijgen ook! En een betere bui……

Wat zou het mooi zijn geweest. Sneeuw. We mochten er even aan ruiken en toen was het weer weg. De weervoorspellers wisten ook niet wat ze d’r mee aan moesten. Want het gaf veel overlast, dat zeker, maar aan de andere kant vindt iedereen sneeuw toch ook weer een beetje leuk.

Als je ziet wat een mooie foto Lars maakte vanuit z’n slaapkamerraam. Die snoeperige besuikerde huisjes, rechts op een rijtje, zijn zonder sneeuw een stel voor afbraak bestemde woninkjes, waarvan iedereen blij zal zijn als ze verdwijnen. Sneeuw maakt ze romantisch Pieck-erig.

Mijn tuin, waar echt niks aan te beleven is op het ogenblik, ziet er met sneeuw beeldig uit. Het vogelhuisje met een besneeuwd dakje, de omgevallen gieter, het kerststukje, dat binnen begon uit te vallen en dat ik toen maar buiten heb gezet omdat ik nog moet bedenken wat ik er verder van kan maken, het ziet er allemaal prachtig uit met sneeuw.

De auto’s rijden met sneeuw in de straat eindelijk de snelheid, die ze vanwege de veiligheid eigenlijk altijd zouden moeten rijden. Buren helpen elkaar autoruiten krabben en straatjes vegen. Dus mensen worden ook aardig van sneeuw. Nou ja, we hebben het weer gehad. De sneeuw is weer weg en verder gaat het warm water regenen, zegt Erwin Kroll. In het weekend wordt het elf graden. Een temperatuur waar je niks aan hebt. Wat een land. Ik wil sneeuw…….

Over vier jaar zouden twee miljoen mensen wel eens zonder huisarts kunnen zitten! Daar moet je toch niet aan denken. Er kiezen te weinig jonge artsen voor de huisartsenspecialisatie. Ze zouden die te arbeidsintensief vinden. Vroeger hoorde je nog wel eens verhalen over “roeping” of zo, maar daar zal de wereld wel te lawaaiig voor geworden zijn. Dan hoor je weinig roepen.

Ik kan me er wel iets bij voorstellen, hoor! In de jaren vijftig keek je of de auto van de dokter er stond. Dan was ie thuis en kon je hem storen. Dat was het natuurlijk ook niet. ” Alleen op afspraak” was het terechte gevolg. Ik las laatst een interview met een huisarts, in welke plaats dat was ben ik even kwijt, maar die verklaarde er 24 uur voor zijn patiënten te willen zijn. Hij wilde niet met collega-huisartsen in een maatschap, maar zelfstandig werken. Zijn vrouw deed de apotheek en die had dezelfde onbaatzuchtige instelling. Bij de patiënten konden ze niet stuk, dat spreekt. Roeping met een hoofdletter.

Of de werkwijze verstandig is? Ook een huisarts kan opbranden. En je moet je klantenkring wel heel goed kennen om te kunnen inschatten of er mensen tussen zitten, die misbruik maken van je altijd-maar-beschikbaar-zijn. Ik geloof trouwens, dat de betalende instanties bezig waren om hem te dwingen zich toch te schikken naar de nieuwe ontwikkelingen. Hij mocht zijn ouderwetse roeping inlijsten en boven zijn wat beter bezochte bed hangen.

Waar ze volgens mij ook wel eens naar zouden kunnen kijken zijn de huisartsen, die, na hun lange en dure studie, waarvan een gedeelte toch ook door de gemeenschap is betaald, dacht ik, vervolgens iets heel anders zijn gaan doen! Er is er een, die nu radioprogramma’s presenteert en veel van hockey weet. En wat had Rob O. zich toch niet een hoop ellende kunnen besparen als hij alléén maar z’n praktijk was blijven doen. Er zijn er vast wel meer. Het verdient misschien ook niet zo best. Onze dokter rijdt zeker al acht, negen jaar in dezelfde middenklasser!

Bij Joost Prinsen van “Met het mes op tafel” zat gisteravond een afgestudeerde dierenarts in het programma, die nu IT-er is bij een bank. Je komt er toch wel eerder achter of een beroep iets voor je is als je er zo lang op moet studeren? Zijn het economische belangen, die zo’n switch rechtvaardigen? Daar zou men dan iets aan moeten doen!

Maar wat denk je: als je vader dokter was en je opa wellicht ook al, zou je je dan echt geroepen voelen als zoon of dochter? Misschien. Je hebt fietsenmakers van wie het bedrijf ook al honderd jaar in de familie is……

Onze oudste kleinzoon, die eigenlijk vandaag jarig is, vierde zaterdag zijn vierde verjaardag. Z’n ouders hadden er veel werk van gemaakt. Slingers, taart, muziek en heel veel visite. Daar hebben ze gelukkig ook de ruimte voor in hun grote huis en dat was maar goed ook, want het was druk. De jarige was helemaal jarig ook al was het zijn dag nog niet.

Toen we bij hun huis aankwamen stond de straat al vol geparkeerde auto’s. Allemaal met zitjes achterin. Ze hebben veel vrienden en familie van dezelfde leeftijd, van wie de meesten met kleine kinderen. Dat grut speelde allemaal in de serre, waar het speelgoed staat en het had wel iets weg van een crèche. Ze amuseerden zich uitstekend.

Onderwijl wijdden de jonge ouders zich aan hap en drank en wisselden ervaringen uit, want er werd natuurlijk over de kinderen gesproken! Het aantal tuitbekertjes gevuld met Roosvicée was niet te tellen en er zal zich ongetwijfeld wel eens een kind vergrepen hebben aan het verkeerde bekertje. De moeders zaten er niet mee. “Vogelgriep is erger”, zag je ze denken.

Ik zit dat dan allemaal aan te kijken met oma-ogen en te beluisteren met oma-oren, want er is veel veranderd, hoor, in vergelijking met toen wij kleine kinderen hadden. Veel ten goede ook.(Voelt u de fijne nuance?). Wat ik bijvoorbeeld heel leuk vind is de manier waarop de vaders, die op deze zaterdag natuurlijk allemaal present waren, zich met hetzelfde gemak als hun partners bemoeien met de werkzaamheden rond hun kinderen.

Regelmatig wordt er zo’n kind van de grond opgepakt en besnuffeld om vast te stellen of de verwachte uitscheiding al heeft plaats gevonden. Zo ja, dan wordt er verschoond. Wie snuffelt verschoont. Geen discussie over. Verder plunderen de kleintjes de chipsschaal gewoon, terwijl ik dan denk: “nou…ik weet wel iets gezonders!”. Zég ik niet, hoor! Ik gedraag me. Het is leuk volk en ik kijk mijn ogen uit.

Maar weet je, ik mag ook weer naar huis! Mijn rustige huis. De twee vrijgezellen-ooms waren ook mee naar de jarige en die zeggen na zo’n happening wel eens: “Zo, ik weet weer, waarom….”. Met hoeveel korrels zout je dat moet nemen, weet ik natuurlijk ook niet, maar ik begrijp ze op zo’n moment uitstékend……!

De saxofoon van mijn heer des huizes was z’n mooie toon kwijt. Hij klonk amechtig en dat kwam niet door de bespeler, want die heeft een paar longen als een linnenkast, maar doordat er een klep niet goed leek te sluiten. En dan is ie lek en moet naar de reparateur. Die keek en zag dat het gelukkig niet zo dramatisch was. Hij nam het instrument even mee naar achteren om het te stellen. Het hoefde niet te blijven en zou het nu weer goed moeten doen, al heb ik dat nog niet gehoord.

Ik vind het altijd leuk in zo’n muziekwinkel. Al die instrumenten en helemaal leuk is het als mensen iets aan het uitproberen zijn. Er was een man bezig met een drumcomputer, een niet-ambachtelijk muziekinstrument. Knopje indrukken en je hebt wat. Moet je wel weten wélk knopje en dat was hij nou juist aan het uitvinden. Er zitten veel knopjes aan zo’n ding en ik had het idee, dat de man zich elke keer rot schrok van wat hij teweeg bracht! Keek hij schichtig om zich heen of hij niet teveel overlast veroorzaakte. Nou ja, muzikanten onder mekaar, dat gebeurt niet zo gauw. En van de zuid-amerikaanse ritmes, die d’r ook in zaten, word je best vrolijk! Onze saxreparatie was een soort garantie, gratis dus viel mee. Mijn man kocht nog wat rieten voor z’n vriendin, want dat is een alt-sax natuurlijk en we gingen weer.

Als we in het centrum zijn is het, als de mussen tenminste niet van het dak vallen, vaste prik, dat mijn ega een kop Hema-erwtensoep wil. Die is namelijk erg lekker, zegt ie. Ik neem een sandwich met ’n kopje koffie en even zitten is dan ook lekker. Bij het afrekenen aan de kassa stond er een echtpaar achter mij, van wie de man zei: “Mmmm! Erwtensoep!”. Waarop zijn vrouw heel snibbig direct reageerde: “Ik heb vanavond óók soep, hoor!”. “Ja, maar geen érwtensoep!”, zei de man spijtig. Het was vast te lang geleden, dat ze moeite had gedaan om het te maken. Je hebt van die snertvrouwen……!

Ze dóen ’t er om en het zal wel heel stoer zijn of zo: in zwarte kleding fietsen zonder licht! Soms ook nog eens aan de verkeerde kant van de weg. Je schrikt je wezenloos als je ze ineens voor de auto hebt! Ik bracht mijn man net even weg naar een afspraak en ik heb vier potentiële zelfmoordenaars geteld.

Ik stel voor, er kan best een regeltje bij als ze toch bezig zijn, om als mensen tóch geen zin hebben om hun fietsverlichting in orde te hebben ze door middel van een schilderclubje op het politiebureau te verplichten hun fiets fluoriserend kanariegeel te verven. Dat scheelt veel automobilisten jaren van hun leven. Hartkloppingen krijg je er van en daar heb ik geen zin meer in.

En ik heb ook al een onverklaarbare barst in mijn voorruit! Dus zelfs de auto schrikt zich te barsten…..!

In verband met een familiefeest waren we weer eens een weekendje in Friesland. Het is maar een uurtje rijden en toch komen we er relatief weinig. Ondanks dat de familiebetrekkingen uitstekend zijn komt het er vaak niet van. Ik vind Friesland en de Friezen heel bijzonder.We hebben een broer/zwager, die zich sterk maakt voor het behoud van de Friese taal en tradities en dat vind ik leuk.

En toch vragen mijn man, die een geboren Fries is, en ik ons elke keer dat we er zijn af of we er zouden willen wonen. Er staan zulke prachtige huizen, waarvan wij dan vinden, dat ze op de verkeerde locatie staan! Het prijsniveau van die huizen gaat trouwens wel steeds minder verschillen van die in de rest van het land, want wat dat betreft zijn ze wel wakker daar! Nog niet zo lang geleden ging iemand naar Friesland verhuizen vanwege de rust en de ruimte, maar ook om het goedkoop te verkrijgen huis. Voor ons is die rust en die ruimte van beide iets te veel.

We hebben na het feest overnacht bij ’n zus en zwager, die in een dorp wonen van zo’n 500 mensen, waar van alles niet (meer) is. Geen dokter, geen dominee, geen supermarkt. Of er nog een school is, weet ik niet, want ze hebben geen kinderen meer in de basisschoolleeftijd dus dan komt dat niet ter sprake. Je kunt er in ieder geval niet zonder auto. Ze horen wat gemeente betreft bij Joure, maar zijn voor allerlei voorzieningen aangewezen op Heerenveen. Ik moest erg denken aan het boek van Geert Mak: “Toen God verdween uit Jorwerd”. Of God ook uit hún dorp is verdwenen, weet ik ook niet, want ze zijn niet zo van de goddelijke.Het is er stil. Helemaal als je, omdat je aan de praat en de borrel raakt, om over drieën pas eens gaat pitten!

In de winter is het er ook kaal en winderig. Daar moet je een beetje stoer voor zijn. Ruige jacks voor aan de kapstok hebben hangen en laarzen in de kast hebben staan. Ik voel me in ieder geval altijd een watje als ik in Friesland kom. Bij mijn schoonzus en zwager is het warm in de kamer en keuken en o ja, gelukkig ook in de badkamer, maar verder stoken ze nergens, want daar zijn ze niet dus dat is zonde. Ze hebben gelijk, want ze denken meer aan geld en energie dan wij. Dat kan bij ons veel beter. Wij stoken ons huis, dat wel wat minder groot is, hoor, lekker warm en als we thuiskomen, uit Friesland bijvoorbeeld, dan is dat onze warme welkomstdeken. Als er dan ook nog eens net koffie is gezet door een thuisblijver en dat geurtje hangt er nog, nou, dan is het ” Apeldoorn Boppe”!

Friesland is mooi, de Friezen prachtige stoere mensen, maar dit watje blijft maar waar ze is, niet geschikt voor het ruige werk…….

Een firma in Japan gaat er tegen overlegging van 110 euro voor zorgen, dat iemand, die last heeft van stress of die gedeprimeerd is, mooie dromen kan oproepen en onbezorgd kan gaan slapen. De speelgoedgigant Takara kan de droommachine in mei a.s. leveren. Er komen ontspannende geuren, zachte muziek en “sleutelwoorden” aan te pas.

Vooral naar die sleutelwoorden ben ik benieuwd. Als ze in het Japans zijn schiet het natuurlijk niet op met dat slapen. Bij lekkere geuren kan ik me wel iets voorstellen, maar zachte muziek, tsja, er is muziek, die mij, als staat het nog zo zacht, wel uit de slaap houdt. Smaakgebonden dus, lijkt me.

Een vriend van een van onze zoons had jaren geleden ter verdrijving van wat slaapproblemen een cd’tje gekocht van Ad Visser, die Toppop-vogel. Die probeerde toen even of er geld zat in de zweefsector. Hij had een cd in elkaar gefabriekt met synthetische muziek en een ontspannende tekst door hemzelf ingesproken. Ik mocht die cd toen ’n keertje lenen om ‘m uit te proberen.

Nou, wat doe je dan? Je gaat er bij liggen, goed ontspannen, want dat moest van Ad en toen kwam er zeegeruis, roepende vogels en Ad zei, dat je je moest voorstellen, dat je lekker in warm zand lag met je ogen dicht. Tot zover kon ik er helemaal in meegaan. Maar toen zei hij:”Laat nu je gedachtes gaan!”. “Gedachtes?”, dacht ik “het is gedachten!” Met een “n”. En hij blééf het maar zeggen, van die gedachtes die je moest laten gaan.

Er kwam bij mij helemaal niks meer van terecht. Ik hád helemaal geen andere gedachten meer, dan alleen die naar mijn idee stomme uitspraak van het woord gedachtes. Het kan allebei, geloof ik, maar het stoorde me dusdanig, dat ik maar ben opgehouden met mijn ontspanningsoefening.

Enfin, ik vind bovendien 110 euro een behoorlijk bedrag voor iets dat met een glaasje warme melk waarschijnlijk ook wel lukt. Alleen droom je dan misschien wel van loeiende koeien…..!

Volgens mij ligt het ook aan het weer. Het is niet koud, het is niet warm, het regent wel, het regent niet. Depressies in aantocht of al voorbij, het is niksig weer. En zo is de stemming overal ook. In de krant, die vol staat over “de jeugd van tegenwoordig”, waar weinig goeds van te verwachten valt, terwijl dat helemaal niet zo is. Of niet helemaal zo is.

Gisteren keerde een chauffeur van Connexxion, die onderweg was van Apeldoorn naar Eerbeek, resoluut weer terug naar Apeldoorn en zelfs naar de remise, omdat scholieren aan het donderjagen waren in zijn bus. Schreeuwen, rotzooi rondgooien, die ze weigerden op te ruimen, de man had het helemaal gehad met ze. Hij was het zat. Of zijn aktie de juiste kinderen trof wordt in twijfel getrokken, want de kinderen, die in de remise de bus uit mochten, waren volgens eigen zeggen nou juist degenen “die niks gedaan hadden”.

Het verhaal van één meisje stond paginagroot in de krant. “Ze had helemaal niet geweten waar ze was, ze was aan haar lot overgelaten en als ze haar mobieltje niet had gehad ( 12 was ze), zodat ze haar moeder kon bellen, die haar aan de hand van een plattegrond van Apeldoorn op afstand naar het huis van een kennis had geloodsd, waar haar vader haar kon ophalen, wie weet wat er dan gebeurd was!” Enzovoort, enzovoort.

Connexxion houdt zich op de vlakte wat de chauffeur betreft en biedt zijn verontschuldigingen aan. Ze nemen het dus niet echt voor ‘m op, al zeggen ze begrip te hebben voor zijn handelen. Kijk, die man is aangenomen om mensen van a naar b te vervoeren en niet om zo’n twintig rotzooiende tieners in toom te houden. Dat kunnen mensen, die er voor geleerd hebben soms niet eens.

En nu is iedereen boos op iedereen en zeggen ze van die chauffeur, dat hij passagiers “gegijzeld” heeft. Ik weet het niet meer, hoor! Het moet maar lente worden, kunnen ze allemaal weer lekker op de fiets en hun mobieltje gebruiken om een lekke band te melden aan het thuisfront. Maar ja, dan rijden ze weer met z’n drieën naast elkaar, het blijft altijd wat met die kinderen…….

We hoorden op de radio een vraaggesprek met een ambtenaar van de gemeente Nunspeet. Daar zijn in de afgelopen nacht uit het gemeentehuis maar liefst 64 beeldschermen, nog praktisch nieuwe flatscreens ook, weggehaald door inbrekers. Die namen trouwens ook de ambtsketen van de burgemeester mee.

Er werd door de interviewer gevraagd of dat veel gevolgen had in verband met de dienstverlening aan de burger. Dat viel wel mee, want het was niet druk. In de zomer kom je Nunspeet haast niet door, maar verder is het nóóit druk daar, zeker niet in de winter. Toen gingen ze het hebben over de beveiliging, waar kennelijk niet zoveel van klopte. “Niet alles is hier beveiligd”, zei de man. En nee, een alarm was er niet afgegaan. Op de vraag of dat eigenlijk niet had gemoeten, bleef het een beetje stil.

Weet je, ze willen er in Nunspeet niet aan, dat de Veluwe niet langer een oord is, waar je onbezorgd en niet lastig gevallen door crimineel gespuis je dagen kunt doorbrengen in rustieke pensions. Vrijwel wekelijks zijn er inbraken in de bungalowtjes op de vakantieparken. Men gaat er van uit, dat alles elders gebeurt. En dan het meest in ” ’t west’n” natuurlijk! De mensen laten niet meer hun deur open, zodat iedereen naar binnen kan stappen, maar tot nog maar kort geleden waren er huizen, waar dat nog wel gebeurde.

Vierenzestig beeldschermen weghalen kost toch ook nogal wat tijd en geen mens heeft wat gezien, want er werd geslapen in Nunspeet. De ambtenaar werd helemaal enthousiast toen hij de ambtsketen van de burgemeester mocht beschrijven. Helemaal van zilver met aan de ene kant van de hangende penning het wapen van Nederland en aan de andere kant dat van Nunspeet. “Zit dus geen handel in”, zei de radioman. “D’r is er maar één van”, zei de ambtenaar spijtig, “ik hoop dat de dief hem nog terugbrengt”.

Tsja, ik krijg een Swiebertjes-gevoel als iemand zo praat. Alsof je veldwachter Bromsnor er op af kunt sturen. Ze moeten in Nunspeet maar wakker wórden of wakker blijven……..