De Amerikanen hebben wereldwijd uitgezocht hoe goed of hoe slecht oudere mensen het hebben. Wij hebben gewonnen. We hebben het qua gezondheidszorg en inkomen het best van allemaal. Er is vier komma zoveel procent van de mensen hier, dat onder het bestaansminimum leeft. Zelf staan de Amerikaanse senioren op de 13e plaats. Meer dan een vijfde van de ouderen is behoeftig.

Zo’n bericht maakt mij hevig aan het twijfelen aan van alles. Dat we een raar kabinet hebben is bekend. De partij waarop ik heb gestemd won spectaculair, maar regeert niet, voert oppositie, maar ik zag mijn favoriet van destijds alleen maar bezig met woordspelinkjes en vliegenafvangerij in de algemene beschouwingen. Dat vind ik om te beginnen al niet leuk. Twijfel aan mijn keus dus.

Verder die demonstratie in Amsterdam zaterdag. Die zal nodig zijn, omdat dat rare kabinet rare en veel te ver gaande beslissingen neemt. Maar iedereen heeft het over de ouderen waar het zo slecht voor geregeld zou zijn, maar daar twijfel ik dus ook aan. Nummer één van de wereld, wat willen we nou? Mijn man en ik hébben het ook niet slecht. We gooien geen geld over de balk, die we trouwens eerst zouden moeten aanschaffen en dat vinden we zonde. Van het geld, ja. We leggen onze prioriteiten dicht bij huis, hoeven niet op wereldreis of een huis in Spanje. Als ik een bloemetje wil kopen kan ik dat doen. We hebben een goed huis, goed te eten en de faciliteiten om de hoek.

We zeggen vaak tegen elkaar dat we niet te klagen en makkelijk praten hebben Niet al te lang hoeven doorwerken en kunnen profiteren van regelingen die er voor oudere werknemers waren. Geluk gehad dus. Maar daarom zeuren we ook niet als er meer moet worden betaald voor gezondheidszorg of voor het ophalen van het vuil. De lasten eerlijk verdelen, dat vinden we wel. Met de nadruk op eerlijk. Dat het allemaal een beetje in evenwicht blijft ondanks de vergrijzing. We zagen in de stad bij het senioren-uitzendbureau Oudstanding een bord buiten staan, waarop ze chauffeurs en klussers zochten. Aanmelden binnen graag. Dus ze doen d’r ook wel wat aan, hoor, de ouwe knarren!

“Nederland verdient beter” dan veel andere landen, maar verdient ook een betere regering. Daar mogen wel wat mensen voor in beweging komen zaterdag, dat moet ook kunnen als er géén volkszanger dood gaat………

Sorry, maar ik ben onthutst! Gek woord trouwens: onthutst. Kan alleen maar als voltooid deelwoord. Ik onthuts, jij onthutst, hij onthutst…kan niet. Dat neemt niet weg, dat ik onthutst ben,

Ik heb de plaatsvervangend premier van een beschaafd land als Nederland in het Engels, tenminste daar leek het ’t meest op, de premier van Pakistan, die op bezoek was, horen feliciteren met het feit, dat ze iemand gedood hadden! Wel een slechterik, hoor, een terrorist, maar felicitéren? In het openbaar? Wat een wansmaak, zeg! Dát had van mij nou wel in de wandelgangen gemogen……De Pakistaan voelde zich geroepen om uit te leggen, dat het Osama Bin Laden niet was. Dat Gerrit niet ál te blij moest wezen……Onthutsend niveau.

Ons tripje naar Maastricht was uitermate geslaagd, met z’n drieën op één kamer was uitermate knus en ons familiair gesnurk klonk uitermate vertrouwd. Mijn jongste dochter is een vroege vogel. Dat was ze vroeger ook al, wanneer het licht werd was ze wakker, net een kip eigenlijk. Als wij een beetje bij de tijd begonnen te raken, had zij haar gymoefeningen al gedaan (geruisloos en zonder gesteun kennelijk, want wij werden er niet wakker van!) en had ze al hoog en breed gedoucht.

“Het is verdorie nog net als vroeger”, zei haar zus, “kwam ze op een onmogelijk uur m’n kamer binnen en riep:”Hallo! Mag ik je oorbellen lenen?” Niks veranderd, dat mens. Heb je een keer de kinderen niet, heb je háár!”. Over die kinderen hebben ze het natuurlijk veel gehad, want het gebeurt nooit, dat ze zo lang van ze gescheiden zijn, maar ze hebben zich netjes gedragen wat het bellen naar huis betreft. Het vertrouwen in de vaders is groot en dat is ook terecht.

We zaten in Grand hotel de l’Empereur tegenover het station en dat was lekker dichtbij als je zonder mannen zelf je bagage moet dragen. Daar is over nagedacht! We hebben films gekeken met de afstandsbediening in eigen beheer, gegeten zonder aan de lijn te denken en gewinkeld waarbij we niet alleen aan onszelf hebben gedacht, maar ook aan het thuisfront.

Er was een heel leuk brocante-marktje vlak bij het hotel met een wel hoog religieuze-beelden-gehalte, maar daarvoor ben je in Maastricht. Mooie gebouwen en kerken gezien, over de Servaesbrug gehangen, uitgebreid aan het Vrijthof gezeten uiteraard, waar ze gelukkig tot laat in de avond terrasverwarming hebben.

We zaten op het terras van een café, waar ze binnen nummers van André Hazes draaiden. De ultieme herdenking, want het hele café zong mee. Wat wil je als artiest nog meer. Meer zou toch niet hoeven? Kist op de middenstip van de ArenA, bloemen bij z’n huis, wat een onzin, eng vind ik ‘t.

Nou, het is een eind treinen naar Maastricht, maar eerste klas reizen, áls je een keer NS-reist dan ook goed, is net vliegen. Alleen hebben we geen catering gezien en je stijgt ook niet op. En de ramen mogen ze ook wel eens lappen, maar dat kan ook door de lage zon opgevallen zijn. Het was erg gezellig met de dochteren en we hebben al afgesproken, dat we gaan kerstshoppen. Waar weten we nog niet, maar dat heeft nog even de tijd. Maar dan ligt ’t alvast “in de week”, hè! We hebben het trouwens ’t hele weekend droog gehouden, qua weer dan……..!

Mijn dochters en ik vertrekken morgen voor een weekendje naar Maastricht. We laten mannen en kinderen achter en gaan de bloemetjes buiten zetten. Ik ben bang, dat ze erg veel water gaan krijgen, die bloemetjes, want de weersvooruitzichten zijn niet zo denderend, maar er zijn veel overdekte dingen te doen en overdekte terrasjes hebben ze er ook vast wel. We gaan met de trein, zodat we alleen onszelf ergens hoeven te parkeren. Ons hotel is vlak bij het station. Ik heb er zin in.

Ik ben wel eens vaker in Maastricht geweest. Mijn eerste keer was samen met mijn vader en mijn broer, toen we onze fietsen op de trein hadden gezet en zelf met een vliegtuig naar vliegveld Beek vlogen. Om daarna in een week terug te fietsen naar Amsterdam, overnachtend in jeugdherbergen.

Onze eerste overnachting was echter in Maastricht in een pension, waar boven alle bedden een groot kruis hing. In mijn kamer was daar bovendien nog een enorm Mariabeeld aan toegevoegd, dat er overdag heel lief uitzag, maar waarvan midden in de nacht bleek, dat het fluorescerend was! Het leek wel een geestverschijning en ik ben me werkelijk lam geschrokken. Nu hebben ze in de rk-kringen wel iets met verschijningen, hele busladingen naar Kevelaer en Lourdes, heb ik begrepen, maar ja, ik was pas 12 en heet geen Bernadette, dus ik vond het alleen maar erg eng.

In de jeugdherbergen onderweg was naar de geest van die tijd de afdeling mannen zeer streng gescheiden van de vrouwen. Of het tijdens onze trektocht hoogseizoen was, weet ik niet meer, maar het gebeurde nogal eens, dat ik als 12-jarige vrouw in mijn dooie eentje in een enorme slaapzaal lag, terwijl mijn vader en broer in een andere vleugel van het gebouw waren. Ik durfde ’s nachts niet eens naar de wc. Bovendien was het afzien, hoor, dat fietsen. Als je alleen het ritje van en naar school als training hebt. Maar we hebben het gehaald, moe maar voldaan, zoals dat heet.

Ik ga de kennismaking met Maastricht dus nog maar eens overdoen. Er is heel wat te beleven en we hebben de pinpassen bij ons, mannen! We zijn met de trein, dat beperkt helaas wat. Geen antieke kastjes, want dat is teveel gesjouw, we zullen proberen ons te gedragen. En jullie zullen even zelf voor je family quality time moeten zorgen en meteen even voor de kinderen graag……toedeloe!

***By the way: ik vier “elsewhere” meteen maar even, dat morgen, de 24e, mijn weblog 3 jaar bestaat!

Toen mijn opa in de jaren vijftig hoorde, dat minister Drees gezorgd had voor een ouderdomspensioen voor alle mensen boven de 65, weigerde hij dat. “Ik ga mijn hand niet ophouden!”, zei hij. Zijn nazaten overtuigden hem ervan, dat hij daar als Nederlands burger recht op had, maar hij had er knap veel moeite mee. Mijn opa en oma waren niet rijk dus ze hadden dat geld best nodig en dat was de reden, dat hij er zich op een gegeven moment toch maar overheen heeft gezet. Vanaf toen “trok hij van Drees”. Bovendien hield hij wel van een borrel en dat spul was niet gratis.

Wij zijn zelf nu zo’n beetje op de leeftijd, die mijn opa destijds had en wij krijgen elke maand keurig onze AOW op onze rekening gestort. We hebben jaren betaald voor een aanvullend pensioen, dus we hebben het niet overdreven ruim, maar het is allemaal best te doen. Toch heb ik wel eens het gevoel, dat ik me schuldig moet voelen. Omdat ik vergrijs (onder mijn kleurtje dan, hè!), wat vaker de dokter en de apotheek bezoek en dat we samen met de buren, die ook al van die grijze duiven zijn, bezig zijn de ruif van de algemene voorzieningen leeg te eten. Wat kunnen we nog doen om dat te voorkomen? Ik weet het niet, hoor! De economie steunen misschien.

Ik kreeg tenminste net een mailtje van de firma Neckermann: of ik de troonrede had gehoord? En of ik gezien had, dat er bezuinigd moet worden? Nou, daar wilden ze me wel mee helpen. Met mooie aanbiedingen mét kortingen die er niet om logen! Vanwege de bezuinigingen kwamen ze daarmee!. En door het volgende aan te schaffen kwam het allemaal goed: een digitale camera, een home-cinemasystem, een mp3-speler, een Nokia-telefoon, een personenweegschaal, want we moeten ook op ons gewicht bezuinigen, een printer en een keukenmachine. De laatste met 6 standen en hij is pulserend.

Voorlopig ben ik blij dat we zelf nog pulserende polsen hebben en die zes standen kunnen we nog wel aannemen.(Zitten, staan, lopen en zo , hè! Dat je niet denkt….). Maar ik dacht, toen ik de zoveelste discussie op de televisie zag over de sociale zekerheid, aan mijn opa. Die zich een bedelaar voelde, omdat hij vond, dat hij er niks voor gedaan had, voor dat geld. Hij kwam wel uit een tijd van geen fratsen, dat scheelt…….

Vorige week waren we bij een mevrouw om een brailleprinter op te halen, die zij niet meer gebruikt. Mijn echtgenoot heeft nogal eens iets te printen en nam hem daarom van haar over. Mevrouw is 82 en dan ruim je met het oog op de toekomst wel eens op. Zij woont in een serviceflat in een woonvorm, die speciaal is ingericht op blinde en slechtziende meest oudere mensen. Als je bijvoorbeeld in de lift stapt daar dan meldt een stem, dat de deur open of dicht gaat, of je naar boven of naar beneden onderweg bent en de knoppen zijn voorzien van braileaanduidingen dus aan alles is gedacht.

Verder bestaat het huis uit lange gangen, waar de flats op uitkomen. Ik dacht altijd, dat ik allergisch was voor dergelijke gebouwen, maar dat valt mee. Het doet licht en warm aan, die gangen zijn voorzien van glazen daken, zodat we konden horen toen we er waren, dat het buiten kletterde van de regen. Zo hebben de blinden ook nog wat aan het ritme van de regen. Je kunt hier als gemengd dubbel, blind en ziend, komen wonen en als één van de twee er tussen uitknijpt, blijft de blinde verzorgd achter en andersom hoeft de ziende partner niet te verkassen. Dat is wel eens anders geregeld.

De mevrouw van de printer, een heel gezellig vrolijk mens, bewoont een leuke (huur)flat met een woon-, eet-, slaap- en werkkamer, een grote badkamer, prachtige keuken mét vaatwasser, veel bergruimte en een balkon voor een zonnig zitje. Je kúnt zelf koken, maar het ook voor je laten doen en er is twee maal in de week huishoudelijke hulp. Ze heeft het er erg naar haar zin.

Maar ze vertoont opmerkelijk weinig overeenkomsten met Opa Kruiswater, waar Verbaljam het over heeft in een van zijn laatste posten. De uitdrukking: “verschil moet er wezen” is een schande als je oud bent. Wij zijn er nog niet aan toe, al aardig op weg, maar zoals deze mevrouw woont, hoeven haar kinderen zich weinig zorgen te maken over hun moeder. Dát zou een overweging voor ons zijn om ooit voor zo’n luxe woonvorm te kiezen. De énige overweging trouwens, maar dan moet de regering wel een beetje meewerken natuurlijk. Bezuinigen oké, maar niet ten koste van onze vaatwasser……..

Je hebt wel eens van die dagen, dat je niet zoveel te beweren hebt. Niet omdat er niks gebeurt, maar geen dingen interessant genoeg om er melding van te maken. We zijn druk geweest met allerlei autoritten van hot naar her, met sjouwwerk erbij. Dat kostte allemaal veel tijd. Nou, en dat ik een nieuwe bril heb, ’n lichtgewicht modelletje, dat echt lekker zit en mijn blik verbreedt omdat hij randloos is , daar zal ook niemand van wakker liggen .

Maar dat drukdoen is weer een beetje voorbij en als bewijs van de teruggekeerde rust hebben we vandaag, misschien de laatste zomerse zondag, weer eens ouderwets een flinke wandeling gemaakt door bos en hei. We wonen in een omgeving, waar andere mensen een jaar voor moeten sparen om hier een paar weken te mogen verblijven en het is een schande, dat wij niet vaker van de omgeving genieten. Ondankbare honden zijn we.

Toen de kinderen klein waren gingen we bijna elke zondag naar de hei met onze dankbare hond, want die mocht toen nog overal komen. Zolang hij op de paden bleef en niet het bos indook om het wild schrik aan te jagen. Daar moet je een gehoorzame hond voor hebben en die hadden we. Hoewel honden nu maar beperkte vrijheid hebben in bos en hei, waren er vanmiddag veel leuke, vrolijke, gezellige viervoeters.

Het was behalve hondenweer ook paardenweer. Er waren nogal wat mensen op ruiterpad. Ik krijg altijd een beetje een feodaal gevoel als een ruiter je passeert. Je moet aan de kant, hij kijkt op je neer, knikt en als je geluk hebt. zegt ie ook nog goedemiddag. Als je een pet had, nam je hem af.

We zagen ook nog een heel klein paard, dat voor een wagen gespannen was. Er zat een vader met een paar kinderen in. Het beest trok zich een ongeluk door het mulle zand en die man zat maar met z’n tong te klakken. Ik heb er geen verstand van, maar ik vond het zielig. Nou ja, Anky zegt, dat paarden alles leuk vinden wat mensen ze laten doen en dat zal dan wel. Het was in ieder geval mooi weer…….

Philips is van slogan veranderd. In plaats van “Let’s make things better” is het nu “Sense and simplicity”. Bedacht onder het genot van een kopje Senseo waarschijnlijk, de simpelste manier van koffiezetten. Het is een mooie slogan, passend bij deze tijd, maar je kunt er geen geintjes meer mee maken zoals “let’s make better things” of zo. Da’s wel jammer.

We waren trouwens vanmiddag even op bezoek bij een gloednieuwe vestiging in Apeldoorn van een bedrijf, waar ze spullen ontwikkelen op het gebied van computeraanpassingen voor gehandicapten. Zowel voor visueel- als motorisch beperkte mensen. Advies en training verzorgen ze ook. Zij hebben ook een slogan, al hangen ze die niet aan de gevel: “Let’s make things less expensive!”. Omdat er een soort monopoliepositie was, waarbij twee bedrijven zo’n beetje de dienst uitmaakten als het op levering van die aanpassingen aankwam en de mensen én hun zorgverzekeraars weinig te kiezen hadden, is een nieuwe concurrent in deze business helemaal niet zo slecht! Vooral vanwege die “slogan”! Het kan namelijk goedkoper als je de mensen om wie het gaat “op maat” kunt helpen.

Iedereen moet uiteraard de aanpassingen kunnen krijgen, waardoor hij of zij optimaal kan functioneren in deze moderne tijd. Maar wat heeft iemand er aan om een computer te bezitten met toeters en bellen, waarvan hij niet weet waarom ze d’r aan zitten? Domweg omdat hij ze niet nodig heeft of niet kan bedienen, wegens gebrek aan dat advies en die training. Ik draaf misschien wel door, maar we hoorden en dat weten we uit eigen waarneming ook, dat mensen spullen in de kast hebben staan, ooit toegewezen “omdat men er recht op had”, maar waar helemaal niks mee gebeurt! En dat zijn geen speeltjes van de Blokker, hoor! Die overkill hebben wij met z’n allen betaald via de ziektekostenverzekering.

’n Heel andere business, maar eigenlijk net zoiets: hoeveel mensen willen eigenlijk alleen maar een telefoon, waar je mee kunt bellen en gebeld worden. Dat ie mobiel is, is voor veel mensen al genoeg en voldoet daarmee aan de behoefte. Goedkoop wordt hij daar ook nog van, alleen heet het dan een “bejaardentelefoon”. Vooruit dan maar. En dat “SMS de boodschap” is, daar hebben ze geen boodschap aan.

Na alles wat we vanmiddag hier gehoord hebben, wordt het nog wel wat met de betaalbaarheid van de zorg. Het zal nog even moeten doordringen tot allerlei regionen, maar toch. Bezuinigen moet niet via de thuiszorg en de verpleeg-en verzorgingshuizen,waar we misschien allemaal ’n keer afhankelijk van kunnen worden, wat ik niemand toewens, maar een goed beleid bij het toewijzen van aanpassingen en begeleiding daarvan kan veel opleveren.

Zo, en nu een Senseo.

***Update! Zoals dat gaat met gloednieuwe bedrijven was ik niet helemaal volledig in de verwijzing naar hun website! Ze hebben inmiddels ook een nieuwe welkomstpagina, die je op deze plaats kunt vinden.

Toen onze oudste dochter in de huwelijksboot stapte hadden haar beide broers haar in een geinige bui beloofd om “in pak” te zullen verschijnen. Voor beiden was het de eerste keer, dat ze zich zo’n outfit aanschaften en het hakte er financieel nog aardig in ook, maar…beloofd was beloofd! Behalve dat er bij zo’n pak ’n aardig overhemd hoort moest er ook een stropdas bij.

In ons huis was pa de enige, die wist hoe je zo’n ding moest strikken, hoewel hij zelf er al jaren slechts bij hoge uitzondering een draagt. Maar er werd braaf geoefend en het moet gezegd, de broers zagen er flitsend uit die dag. Gelukkig zijn er ook foto’s van !

De meningen over een stropdas zijn verdeeld tegenwoordig. Veel bedrijven schrijven het dragen ervan voor, omdat het in hun dresscode past, liefst met het logo van de zaak er op. Maar voor veel mensen geldt toch: als het niet hoeft, liever niet. De Claus-opstelling dus. Oscar Wilde schijnt ooit gezegd te hebben: “A well-tied tie is the first serious step in life”. Alsof je dat moet laten afhangen van een dasje…Maar die man is wel van een tijd, waarin veel van uiterlijkheden afhing en wat dat betreft is er niet eens zoveel veranderd!

Nou hoorde ik, dat een stropdas een verzamelplaats is van allerlei bacteriën, omdat ie te weinig in de was komt. Lijkt me eigenlijk wel logisch als je weet, dat er brillen mee gepoetst worden, het de opvangplaats is van as en soepspetters en wie weet wat nog meer. Ik zie nog het gebaar, waarmee mijn opa de as van z’n stropdas sloeg.

Ik las in een medisch artikel ook, dat het te strak aantrekken van een stropdas glaucoom aan de ogen zou kunnen veroorzaken! Nu heb ik jaren in de “ogenbusiness” gewerkt, maar een klant die zijn oogafwijking aan zijn stropdas te danken had, ben ik nooit tegengekomen. Er deed wel een mopje de ronde, waarin onze oogarts tijdens een onderzoek tegen een cliënt gezegd zou hebben: “Ik zie, dat u vanmorgen een zachtgekookt ei hebt gegeten!”, waarop de patiënt vol bewondering zei:”Gôh, dat u dat in mijn ogen kunt zien!”.”Ik zie het op uw stropdas”, zei de arts. Voor dat soort humor is een stropdas handig.

Hier zag ik, dat ze ergens in een café aan “stropdasdrinken” doen! Dat werkt zo: je legt € 10,– in, laat je met je stropdas vastspijkeren aan de bar en je krijgt elke 12 minuten een pils voorgezet. Je mag ondertussen niet naar de wc. Moet dat toch, dan is er een schaar voorhanden, waarmee je je stropdas kunt doorknippen om zo verlichting te kunnen zoeken. Dat je dan niet wint is logisch. Die dure zijden das van de bruiloft van je zus kun je dan maar beter thuislaten………..!

We lazen in de krant, dat 80% van de verpleeghuizen volgens onderzoek niet voldoet aan de normen. Over de waarden, die dit kabinet onverbrekelijk aan het woord “normen” verbindt, wordt even niet gesproken. Niet interessant als het over geld gaat.

Tachtig procent, dat is nogal wat! In een radiointerview hoorden we een verontwaardigde verpleeghuismedewerker zeggen, dat het onderzoek is gebaseerd op een “ja/nee-enquête”. Als bijvoorbeeld de vraag was:”Worden uw cliënten bij de maaltijden aan tafel altijd begeleid door het personeel?” dan was het antwoord “nee” , want een nuancering van “sommigen wel en bij anderen is dat niet nodig” was niet mogelijk. Zo is een negatieve uitslag snel verkregen.

We wonen toch al in een krakkemikkig land hier, hoor! De brandweer hier ter plaatse en dat zal elders ongetwijfeld niet anders zijn, is niet voldoende op zijn taak berekend. Zeggen ze. We gaan het niet testen. Ze oefenen niet genoeg, want dat kost geld. De politie moet een steeds groter gebied bestrijken. Dan heb je weinig “heterdaadjes”! En zo is er van alles mis, dat vroeger ogenschijnlijk punctueel in orde was. Iedereen klaagt steen en been en dat vinden we wel lekker, denk ik! Volksvermaak nummer één.

Gisteren waren we ergens op bezoek, waar we een échte non troffen, zomaar in het wild. Met nonnenkap en in het zwart, ze bestaan nog. Ze vertelde, dat ze 92 was en al 75 jaar getrouwd met de Heer. Altijd onderwijzeres geweest. Maar de tijden veranderen, ook voor nonnetjes, en nu zat ze samen met andere bejaarde zusters bij elkaar in een klooster, waar de één na de ander het loodje legde. Een letterlijk uitstervend ras.

We hadden het erover, dat vroeger “de kerk”( en dat was niet alleen de Roomse!) heel wat maatschappelijke taken vervulde. Zorgtaken, onderwijstaken en over de manier, waarop ze dat deden, zijn de meningen ongetwijfeld verdeeld, maar ze stonden er wel voor. Daar is nu maar weinig van over en er is te weinig voor in de plaats gekomen. Dat vond zuster Patiëncia ( mooie naam voor iemand van 92!) ook.

Al dat gebied moet dus “van hoger hand”, en dit keer een “aardse”!, anders worden georganiseerd. De verdeling van het geld, nu de kerk minder meedoet, ook. Nou, en dat doe je dan met ja/nee-enquêtes, die niet alleen door de begroting van hun verpleeghuis snijdt, maar ook door de ziel van al die hardwerkende mensen, als zouden ze hun werk niet goed doen! Normering en waardering, lijnrecht tegenover elkaar. Het wordt tijd, dat die weer eens samenkomen………..!