En nu is het dan zover. Er klinkt een schuurmachine door ons huis. Al vele uren en wat moet gebeuren, dat moet gebeuren, maar als je pijn in je knar hebt is het een ontzettend vervelend geluid. Omdat ik zo verkouden ben en waarschijnlijk niet helemaal koortsvrij (ik temperatuur trouwens nooit, heb zelfs geen thermometer meer in huis sinds we geen kleine kinderen meer hebben) kan ik misschien beter niet naar buiten. Maar om van dat geluid af te zijn moet ik even weg.

We zijn het weekend weggeweest en ik ben al een paar dagen uit de running dus onze voorraadkast ziet er uit als die van een zwaar bezuinigende familie. Ik trek een dikke jas aan en ga met de auto even boodschappen doen.

Het klinkt wel heel “degelijk”, hoor, dat schuren. In de tijd, dat ik zelf de boel verfde, kocht ik altijd allerlei wondermiddeltjes om het te verven oppervlak geschikt te maken voor de schilderklus. Ik was gevoelig voor reclames, die me minder werk beloofden en ik kan me eigenlijk niet herinneren, dat ik ooit echt aan het schuren ben geweest. Vandaar dat de schilder, die zich met veel zelfkennis “de lawaaipapegaai”noemt, nu zoveel te doen heeft. Maar zo is het leven, ieder z’n vak, je hebt amateurs en professionals……

Een paar weken geleden haalde ik bij de huisarts een griepprik. Dat was om te voorkomen, dat ik griep kreeg. En wat heb ik nu? Griep.

Mijn echtgenoot, die de prik ook heeft gehad, heeft nergens last van. Dat vind ik niet eerlijk. Ik wil dan ook dat het snel over gaat, want a.s. vrijdag komen de schilders/behangers en die kunnen moeilijk om een griepmens heen behangen. Ik doe nu dus even of er niets aan de hand is, hoewel dat niet zo is. Alles doet me zeer, ik heb koorts en ik ben verkouden. Maar als ik in bed ga liggen en zo mijn bioritme in de war schop dan slaap ik vannacht weer niet. Het is sukkelen.

Mijn eigenste Cliniclown staat de trap te schuren. Tussen die werkzaamheden door vertroetelt hij mij. Uitgeperste sinaasappeltjes en zo. Lief, hè? Maar ik had liever gehad, dat ik geen griep had. Wat kan dat toch slecht uitkomen. Nou ja, morgen beter…….

Het moet toch niet gekker worden! Ik vind, dat de wereld al aardig op z’n kop staat, maar in Apeldoorn hebben ze 40 eiken uitgegraven, de kruinen er af gezaagd en ze ondersteboven ingegraven rond een kinderspeelplaats in een nieuwbouwwijk. Het wortelstelsel als ragebollen in de lucht. En dat noemen ze dan een “project”. Zo breng je kinderen liefde voor de natuur bij. Die eiken zijn afkomstig uit het gemeentebos en waren niet geschikt voor de houtverwerkingsindustrie, want ze hadden kromme stammen. Daar kun je geen mooie rechte plankjes van zagen en dus werden ze waardeloos verklaard. Dan mag je er kennelijk van alles mee doen.

Er sneuvelen hier nogal eens bomen, omdat ze op de verkeerde plaats staan. De plaats waar een appartementengebouw moet komen of een busstation of een kantoor. Of iemand vindt dat hij niet genoeg licht of uitzicht in zijn huis heeft, omdat 80 jaar geleden iemand het in zijn hoofd heeft gehaald om een boom te planten. Die had zonder vergunning niet mogen groeien natuurlijk, logisch.

Wij hadden een Amerikaanse (tsja, ik kan ’t ook niet helpen…) vogelkers in onze tuin. Boswachters noemen zo’n boom het onkruid van het bos en hij gedroeg zich in onze tuin ook wel erg uitbundig. We hadden als de bessen rijp waren een MacFly voor de vogels. Die maakten er een troep van. En niet alleen bij ons, maar ook bij de buren. Die hadden al eens gevraagd of de boom niet weg kon, maar we hadden er een beetje een dubbel gevoel over. Wij hadden er ook wel last van, maar ten eerste kun je van je eigen boom meer hebben en ten tweede gaf hij in de zomer prettig schaduw. Bovendien zaten er heel wat vogels in,(dezelfde die de troep maakten, ja!), dat vonden we leuk en het was verder een mooie boom op die paar weken na.

Toch ging ie ineens op een onverklaarbare manier dood. We hebben er geen enkel bewijs voor en we zouden het niet dúrven om iemand te beschuldigen, maar we weten eigenlijk wel zeker, dat hij een handje is geholpen om aan z’n eind te komen. Inmiddels hadden we ook alle reden om ‘m weg te laten halen, want een dooie boom is mistroostig. Daar hadden we een vergunning van de gemeente voor nodig. We moesten een kapvergunning aanvragen, we moesten leges betalen en toen kwam er iemand kijken om de overlijdensakte te tekenen. Achteraf gezien hadden we de boom beter ondersteboven kunnen zetten. Dan was het een project geweest. We zijn gewoon niet artistiek genoeg……

Een gezellig weekend is eigenlijk veel te snel om. We zaten met een deel van de familie in een heel comfortabel huis met, als je er wat moeite voor deed, uitzicht over het Moezeldal. Mooi huis. Er was alleen een schemerlampje stuk. Nou ja, kan gebeuren. De mannen uit ons gezelschap maakten even een wandelingetje naar de receptie om een nieuw peertje te vragen. De dame daar wou ze een lamp meegeven van een te hoog wattage voor een schemerlamp. Mijn schoonzoon zei, dat hij er liever een had, die een “gemütlicher” licht gaf. Hij spreekt z’n talen. Het woord “romantisch” liet ie ook nog vallen. Waarop een wachtend stel elkaar aankeek en zachtjes zei:”Romantisch? Met drie mánnen?”. Die kwamen terug met een krat Bitburger en een “gemütliche” lamp. En het werd een zeer romantische avond.

De volgende dag ging de oven ook nog stuk. Daar zat sluiting in en we zaten vervolgens in het duister. De receptie stuurde nu de monteur van dienst, die ons prachtig nonchalante Duits uitstekend verstond, maar niet nodig vond, want het was een Hollandse Limburger. Ze zitten ook overal. We kregen een nieuwe oven. Hij schroefde de ouwe er gewoon uit. Zo werkt dat op een Ferienanstalt. Vijf minuten werk.

Gistermorgen was er nóg een spannende toestand, want omdat er een oude dame onwel was geworden, landde er vlakbij onze bungalow een Medicopter. Dat ding maakt een geweldige keet dus iedereen was vroeg wakker voor de zondag. Onze kleinzoon vond het prachtig toen hij weer opsteeg. Die mevrouw iets minder, denk ik.

Enfin, we hebben van alles gedaan: we zijn naar Trier geweest, hebben langs de Moezel gereden en er ons over verbaasd hoe de mensen, die de prachtig verkleurde wijnranken aan het snoeien waren, er in slaagden op de ongelooflijk steile hellingen hun werk te doen. We hebben door een prachtig herfstbos gesjouwd en genoten van het prachtige uitzicht op deze mooie zonnige zondag. Er is “gezwommen” door de kleintjes in het kleuterbad en gespeeld in de “Kids Playground”, dat natuurlijk heel wat anders is dan een ouderwetse speeltuin. Waar de oudste nog zijn grote teen heeft gestoten aan een trappetje ook en dat was geen Medicopterwerk maar wel héél zielig! Het is nu weer over. Dat heeft hij vanavond officiëel meegedeeld toen we na thuiskomst even een chineesje soldaat maakten met z’n allen. Gezellig weekend, maar zoals gezegd: veel te kort……!

Morgen gaan we een weekendje weg naar een huisje in Duitsland. Niet zo ver weg en toch ver genoeg om er even helemaal uit te zijn. Dat trekt me erg aan na deze deprimerende dagen. Ik hoop, dat we een beetje aardig weer hebben, zodat we van de herfstkleuren kunnen genieten.

Ik hoef niet te emigreren ( en al helemaal niet naar Duitsland), maar het is verbazend hoeveel mensen ik die wens heb horen uiten de laatste dagen. Voor ons komt “even weg” goed genoeg uit: even de zinnen verzetten. Tot later…..!

Gisteren zei ik, dat het me geen moer kon schelen wie er president werd. Dat is niet waar. Ik baal….

Als ik nog even moet stofzuigen, als ik me verheug over het feit, dat de wasmachine stuk was, maar het door de komst van een heel aardige monteur (die ons zelfs verteld heeft wat we moeten doen om zijn voorrijkosten terug te krijgen van de leverancier!) weer als een zonnetje doet, als ik me bedenk, dat de bollen nu toch wel de grond in moeten als we het in het voorjaar een beetje kleurig willen hebben in de tuin, als ik me afvraag wat we zullen eten vanavond, als ik zou willen, dat het vandaag wat zonniger was, als ik erg blij ben dat Amsterdam ver van Apeldoorn is, hoewel dat betrekkelijk is natuurlijk, nou, dan ben ik aardig bezig om wat zaken te verdringen.

Ik zou namelijk heel gemakkelijk kunnen gaan bedenken : in wat voor zooi moeten mijn kleinkinderen in godsnaam (?!) opgroeien? Of ik zou me helemaal kunnen laten ondersneeuwen door de berichtgeving over “het gebeuren” van vandaag. Dat doe ik niet.

Ik ga nú stofzuigen! Het eerste wasje draait al. De bollen gaan er vanmiddag in als het qua tijd een beetje meezit en vanavond ga ik pannenkoeken bakken in mijn nieuwe koekenpan. Het is lekker fris buiten en we mogen niet mopperen, want het is droog. Ik heb niks te zoeken in Amsterdam dus daar hoef ik helemaal niet heen. En het kan me ook geen ene moer schelen wie er president wordt vandaag. Ze bekijken het maar…….!

In het kader van de opknapwerkzaamheden, waar we ons de komende weken aan gaan onderwerpen, heb ik een nieuw hoekbureau aangeschaft. Twee tafels verbonden door een rond hoekdeel. Best wel chic, vind ik zelf. Het is handig om een zoon te hebben met een bedrijf, want die mag naar binnen bij het Office Centre. Ik heb ook een pasje en niet dat het daar nou zo vreselijk goedkoop is allemaal, maar ze hebben mooie kantoormeubels.

Er staan verder veel echte kantoorartikelen natuurlijk, computerdingen die mijn verstand te boven gaan, koffie-, thee-en cup-a-soup-grootverpakkingen voor je personeel en dus erg mooie bureaus.

Ik heb geen personeel, maar wel een echtgenoot, die mijn bureau voor me in elkaar heeft gezet. Hij is uitstekend te paaien met koffie, thee en soep. Vandaar dat ik er nu heel mooi bij zit. Qua bureau dan. Ik moet er zelf ook nog wel het een en ander aan doen natuurlijk. Ik ga opruimen, weggooien en er een hele mooie werkplek van maken. Nog even stofzuigen ook, want alle houten onderdelen zaten verpakt in dozen met van dat styropur verpakkingsmateriaal en wat is dat een ongelooflijk rotspul, zeg! Het is hartstikke statisch en blijft overal aan plakken.

En het is ook zo volumineus! Woensdag is het grijzebakkendag en dat is maar goed ook, want we proberen altijd eens in de maand de bak buiten te zetten door een beetje zuinig met het afval om te springen, maar dat lukt deze keer van geen kant. Nou ja, alles voor het goede doel: het kamertje van moeders! Daar hoeven de schilders en behangers verder niet te wezen. Ik vind het wel mooi genoeg zo. Duur genoeg ook. En nu ga ik mijn personeel eens wat lekkers voorzetten, want voor wat hoort wat……!