Gisteravond bij dat concert op de Dam, waarbij de koningin tijdens een orkeststuk op een groot scherm een compilatie van filmfragmenten van 25 jaar Beatrix te zien kreeg ( ze bleef lachen, maar wat érg lijkt me dat!) begonnen ze met haar te paard langs het strand te laten draven. Geen snelheidslimiet, ze had er flink de sokken in. Vervolgens waren het hoeden en jurken bij de diverse gelegenheden en ze sloten die film weer af met dat paardengedraaf langs de zee. Toen ze dat zag, zei ze: “Daar gáán we weer!”.

Dat las ik lip. Want dat wil ik beter leren. Het is leuk om te “lezen” wat voetballers roepen op het veld. Daar leer je trouwens niet zo veel van, want dat is een beperkt woordgebruik van éénlettergrepige woorden, maar wel handig voor een beginnend liplezer. Lezen wat trainers en hun assistenten tegen elkaar zeggen is ook leuke oefenstof. Uit het verloop van de wedstrijd kun je wel alvast opmaken in welke richting de opmerkingen gaan. De scheids- of grensrechter en de vierde official meestal!

Bij Kopspijkers, weet je nog?, maakten ze wel eens gebruik van een échte liplezer, als ze iets wilden weten, dat op afstand was gezegd. Dat vond ik wel geinig bedacht. Maar ja, dat wás Kopspijkers. Tjee, wat moeten we nou vanavond? Zappen is zinloos. Toch maar de stad in? Er zal wel vuurwerk zijn en oranjebitter. En we hebben in ieder geval de komende week zo’n 150 Canadezen te gast in Apeldoorn vanwege de Bevrijding. Allerlei activiteiten en veel Mapleleaf-vlaggen.

Nou ja, ik feliciteer nu maar iedereen, die écht jarig is vandaag. Leuk toch, al die vlaggen en al die drukte, speciaal voor jullie…..?

In een écht grote stad kijken ze er niet van op natuurlijk, maar hier valt het nog wel op, iemand die zich wat vreemd gedraagt. Hij zag er niet uit als een mafkees, netjes in de kleren en zo, maar toch als iemand staat te roepen door de gleuf van een oudpapiercontainer en geen kind meer is, tja, dat loopt wel in de gaten. Hij stond echt te discussiëren met de inhoud van de bak. “Ja, bekijk het even, zeg! Zó doen wij dat hier niet! Nee, nee, nee, dat kun je nou wel vinden, maar daar ben ik het hélemáál niet mee eens!” En zo ging hij maar door. Hij was boos!

Het winkelend publiek liep met een boog om hem heen, keek elkaar met opgetrokken wenkbrauwen veelbetekend aan en wie papier had weg te gooien deed dat in de verst afgelegen bak. Niemand sprak hem aan om te vragen wat ie nou eigenlijk aan het doen was. Ik ook niet, hoor! Ik ben ook van het soort dat denkt: leven en laten leven, vrijheid van meningsuiting en zo.

Maar hoe komt iemand zo ver, dat hij zijn heil zoekt in het converseren met ouwe kranten? Aan zijn teksten te horen had hij weerwoord nodig. Was ie net ontslagen? Mocht hij zijn kinderen niet meer zien? Was hij net bij de belastingdienst geweest? Of wat voor ellende kan een mens tegenwoordig niet allemaal overkomen! Ik vond het wel triestig, terwijl het eigenlijk ook heel komisch was om te zien. Sketchje voor één heer en een papiercontainer.

Toen ik na het boodschappendoen mijn winkelwagentje weer terug had gebracht zag ik, dat hij zich van de papiercontainergleuf had verplaatst naar de gleuf van de lege flessen en daar doorheen stond te schreeuwen. Waarschijnlijk paste de geur van lege alcoholflessen beter bij zijn stemming dan die van drukinkt…………

In Apeldoorn zitten ondernemers met gevoel voor gaten in de markt. Een bedrijf heeft namelijk bouwpakket-doodskisten bedacht. Door een eenvoudig kliksysteem zet je met een paar klappen een kist in elkaar. Een verhuisdoos eigenlijk. Dat zou een nettere opbergmanier zijn dan in bodybags, waarin mensen, als ze bijvoorbeeld na rampen op identificatie moeten wachten, er niet op hun voordeligst gaan uitzien. De firma heet EveryBody b.v. en ook dat is een vondst.

De directeur hoopt op klandizie van oorlogvoerende regeringen en het Rode Kruis. Het Nederlandse Rode Kruis heeft al laten weten geen klant te zullen worden. Ten eerste omdat ze zich meer met de overlevenden willen bemoeien en ten tweede omdat ze de getroffen lokale bevolking niet ook nog eens van een broodwinning willen beroven.

De fabrikant liet trouwens ook weten dat er 580 kisten gestapeld kunnen worden in een container. Aan alles is gedacht qua maatvoering. Een gat in de markt voorafgaand aan het gat in de grond. Ik vind het luguber.

Ik weet trouwens nog, dat een van onze kinderen voor school eens een virtuele firma moest verzinnen met alles er op en er aan. Voor economie, geloof ik. Hij had toen een bedrijf bedacht, compleet met vertegenwoordigers, productielijnen, infrastructuur, administratieve afwikkeling enzovoort, dat in doe-het-zelf-doodskisten handelde. Verkrijgbaar o.a. bij Gamma, Formido en Praxis.

Ik kan me niet meer herinneren hoe hij het bedrijf had genoemd, maar dat klonk ook nogal luguber. Met wervende slogans in de trant van :”Steek uw kop niet in het zand! Maak van het in elkaar knutselen van opa’s kist een familiegebeuren! Goedkoop en succes verzekerd!”of iets van gelijke strekking. Hij had zelfs bedacht, dat er reclamezuilen zouden komen met afbeeldingen van de verschillende uitvoeringen in diverse prijsklassen. Wat ie er voor cijfer voor gekregen heeft, weet ik niet, maar we hebben er destijds wel om moeten lachen. Maar toen was ik wel veel jonger natuurlijk………

Kippen vind ik erg leuke beesten. Eigenlijk heb ik m’n hele leven al kippen willen hebben, maar ja, er zijn dingen in je bestaan, die je maar van je af moet zetten, omdat ze nooit zullen gebeuren. Dat komt ook, doordat ik die kippen dan niet in ’n hok zou willen hebben, maar los zou willen laten rondscharrelen. Ze alleen ’s avonds even opbergen om ze ongestoord op stok te kunnen laten gaan. Lekker slapen en gezond weer op tot de volgende scharreldag. Dat lijkt mij het ideale kippenleven.

Omdat wij nooit in dergelijke scharrelkipvriendelijke omstandigheden hebben gewoond, is het er dus nooit van gekomen. Ik romantiseer en idealiseer het hebben van kippen ook steeds meer natuurlijk. Dan denk ik aan zomerse middagen en aan van die tevreden keelgeluidjes van mijn kippen, als ze op zoek zijn naar een lekker wormpje. Terwijl ik ze in een gemakkelijke stoel, genietend van de zon en mijn kopje koffie, gadesla.

Die omstandigheden zullen zich wellicht, nou, laten we niet kinderachtig doen, twintig keer per jaar voordoen. Verder moet je ze voeren, want op die wormen alleen kunnen ze natuurlijk niet leven, het slaaphok schoonhouden, er voor zorgen, dat je nog wat tuin overhoudt door ze niet álles te laten omploegen, als je geluk hebt moet je eieren rapen, dat is dan wel weer aardig, maar het is dus niet helemaal zonder zorgen, dat weet ik ook wel. En dat hou ik me maar voor ogen, want eigenlijk wil ik kippen.

Als je in Diest woont, een Vlaamse gemeente, kun je, als je dat wilt, drie kippen krijgen van het gemeentebestuur. Dat vindt het inzamelen van het gft-afval te duur worden en biedt de inwoners de kippen aan om hun gft-afval op een natuurlijke manier te laten verwerken. Wie geen kippen wil, moet meer betalen voor de verwerking van het huishoudelijk afval.

Ik vind het een ludiek idee. Hopelijk zijn er veel kippenvrienden in Diest. De kippen komen trouwens uit een legbatterij dus alleen daarom al moet heel Diest aan de kippen. Die gaan dan zeker een beter leven tegemoet dus als iedereen nou een beetje meewerkt daar……..

We waren vanmiddag getuige van het openen van een internetcafé in een tehuis voor ouderen, waar mijn man met z’n collega voor wat achtergrondmuziek zorgde. Ik was mee voor het vervoer van de spullen, het uitrollen van de snoertjes en het nathouden der muzikanten. Zo’n tehuis heet tegenwoordig geen bejaardenhuis meer. En als je de riante entree en de entourage van zo’n huis bekijkt (en dit huis ligt ook nog eens gezellig in een woonwijkje tussen de eengezinswoningen) dan heeft het niets meer weg van het gesticht waar vroeger de oude mensen werden opgeborgen.

Niet alleen zo’n huis is veranderd, maar ook de mensen die er wonen. Natuurlijk zijn ze op leeftijd, anders woon je niet zo, ze zullen ook hulp en zorg nodig hebben en het sterft er van de rollators, maar als je ziet met hoeveel interesse ze vanmiddag met die computers bezig gingen, helemaal in voor iets nieuws, geweldig!

Het was echt een feestelijk gebeuren, de start van dat nieuwe internetcafé. In Apeldoorn al het vijfde in een dergelijke omgeving. Gesponsord en van de nodige kennis, service en technische begeleiding voorzien door Apeldoornse bedrijven, die zichzelf daardoor ook voorzien van een sociaal betrokken imago. Dat is nuttig, leuk en zo kan het dus. Er zijn vrijwilligers, die in het café de mensen zullen begeleiden en wegwijs maken op het wereldwijde web.

De coördinatrice van de diverse huizen in Apeldoorn, een vriendin van ons, had familie van de bewoners gevraagd om naar het nieuwe adres te mailen en zo kwam het dat een oma zomaar in tranen voor het scherm zat, omdat ze ineens via een doorgemailde foto haar kleinkinderen in kleur zag verschijnen. Ze was zeer verguld, dat ze hem ook nog even voor haar uitgeprint hadden, die foto.

Ik vond het enig om te zien en het wordt beslist een succes. De krant was er om een foto te maken van de mevrouw, die zich als eerste had aangemeld voor deelname en die dan ook de, nog even gauw over de monitoren gedrapeerde, doek mocht wegtrekken. Deze mevrouw had veel moeite om uit haar woorden te komen vanwege een spraakstoornis, maar daar heb je op een toetsenbord geen last van. Mooi toch……

In het Noorden van het land, tenminste daar hebben ze er volgens de berichten de meeste last van, hebben de waterzuiveringsinstallaties de grootste moeite om te doen waarvoor ze zijn aangenomen. Filters zijn verstopt en moeten voor veel geld speciaal gereinigd worden. En dat komt doordat de mensen Swifferdoekjes in het toilet gooien! Die breken niet af en zorgen voor verstopping.

Ze hebben de fabrikant er op aangesproken, maar die zegt, dat duidelijk op de verpakking staat, dat de doekjes in de vuilnisemmer moeten en niet in het toilet. Ze voelen zich niet aansprakelijk voor de schade. Dus óf de mensen kunnen niet lezen of doen dat niet, óf ze zijn zo zuinig daar in het Noorden, dat ze er na de afstofbeurt nog iets anders mee doen, met die doekjes. Multifunctioneel gebruik en dat scheelt natuurlijk róllen toiletpapier die wel afbreekbaar zijn. En de zuiveringsbedrijven zitten er maar mee.

Er waren jaren geleden bij de instelling waar ik werkte ook zulke toestanden, doordat de vrouwelijke klanten de rioolbuizen verstopten met hun volumineuze doekjes voor het bloeden. Dat was dan ook nog in de tijd vóór de superdunne gevleugelde gevalletjes van tegenwoordig en die mag je niet eens zo weggooien. De ontstoppingsbedrijven in deze regio beleefden bij ons gouden tijden.

Tijdens de koffiepauzes in de grote eetzaal werd regelmatig door het hoofd van de woonafdeling op ludieke en humoristische wijze gewezen op de ongewenste afvalverwijdering van de lekkende dames. Het is een raar onderwerp van gesprek natuurlijk, maar het moest wel aan de orde gesteld worden. Het had nog wel een voorlichtende kant ook, want er waren genoeg jongens, die niet wisten waar ze het over had.

Toen op een gegeven moment de sacs/beutel/bags/zakjes in de toiletten verschenen waren de problemen snel voorbij. ’t Kost wat, maar dan heb je ook wat: zuivere koffie en geen verstoppingen…….

Onze buurt wordt 30-kilometergebied. Met drempels en verhoogde kruispunten. Dat wisten we al een tijdje, maar de werkzaamheden die aan die verandering verbonden zijn werden al een paar maal uitgesteld. Maar nu is het dan zover.

Het eerste dat gebeurde was, dat er een paar mannen borden kwamen neerzetten. Met “uitholling overdwars” er op. Er was nog niks uitgehold, behalve een paar joggers op weg van het park naar huis, maar die borden stonden er dagenlang zonder dat er iets gebeurde. Toen kwamen ze nog van die langwerpige rood-witgestreepte waarschuwingsborden neerzetten. Niet op de stoep, maar op de weg, zodat die smaller werd en iedereen voorzichtig ging rijden, want misschien was er stiekem ergens tóch een uitholling overdwars. De spanning steeg.

Het duurde een dag of wat, maar toen kwamen er mannen met spuitbussen, die gingen meten en nummers en strepen neerzetten op de weg. Toen wisten we in ieder geval waar de drempels kwamen en hoe het kruispunt er zo’n beetje kwam uit te zien. Verder leek het een vervolgverhaal, want er gebeurde weer dagen niets. Tot ze het asfalt gingen afschrapen en ja, tóen hadden we uithollingen overdwars en kon je zien wie er zuinig was op z’n fiets of auto en wie niet.

Maar vandaag is er dan toch met grote vrachtwagens en machines gewerkt, over heel veel van dat stinkende walmende zwarte spul heen gewalst en het begint er op te lijken dat er schot in zit. Die grote machines staan nu opzij van en voor ons huis geparkeerd met hoezen eroverheen en morgenvroeg om kwart over zeven beginnen ze weer, want dat was vanmorgen ook zo.

Kwart over zeven is vroeg. Voor ons dan. Maar, we klagen niet, alles voor het goeie doel: het zowel onthaasten als ontmoedigen van het vele sluipverkeer door onze straat. Helemaal nu er elders in Apeldoorn ook wegen zijn afgesloten door wegwerkzaamheden, ze zijn overal tegelijk bezig, hebben we daar last van.

Dertig kilometer is dus rustig aan en daar moet ik me ook aan houden natuurlijk. Niet dat ik zo’n racer ben, maar ja, een tikkie gas is zo gegeven. Vanmorgen reed er met zo’n dertig kilometer per uur een politie-auto door de straat. Ze zullen toch niet gaan ópletten zeker? Nou zeg, ga boeven vangen……..!

Doordat ik zie dat Lars een link heeft opgedoken met enorme bouwwerken in Moskou, die wel ontworpen, maar nooit uitgevoerd zijn, moet ik even vertellen over de, voor ons doen, enorme Russische auto, die wij ooit hadden. Toen wij begin jaren zeventig in Groningen woonden zong mijn man in een koor, waarbij hij als “buurman”-tenor de directeur van een groot autobedrijf had, dat de Scaldia importeerde, een Russische auto.

Toen die man hoorde, dat wij op zoek waren naar een auto, waarmee wij ons gezin met vier kinderen konden vervoeren, maar waarvoor we niet al te veel te besteden hadden, bood hij ons een demonstratiewagen van zijn bedrijf aan. Een witte Scaldia, weinig kilometers op de teller uiteraard, altijd binnen gestaan, puntgaaf én voor een muzikale vriendenprijs.

Het wás ook een mooie auto. Om te zien. Alles op het dashboard in Russische lettertekens, dat was even gokken in het begin, maar alles went. Verder voelde ik, die hem moest rijden, me als een vrachtwagenchauffeur in de steppen van Centraal Azië. Hij stuurde als een zware tank, maar, zoals gezegd, alles went. Hij was ruim en dat hadden we nodig.

Toch hebben we er weinig plezier van gehad. Vooral als je niet veel verstand van auto’s hebt en van Russische in het bijzonder. Er was telkens weer iets anders, dat het niet deed en ik was toen nog niet zover, dat ik gewoon toegaf, dat we een miskoop hadden gedaan. Nee, ik dacht dat het mijn schuld was als er weer iets kapot was. Want je moest choken om te starten met dat ding, dat gebouwd was op Syberische winters, en het verwijt, dat ik ‘m “verzoop” zal best wel eens terecht zijn geweest, maar echt niet altijd.

Het was gewoon een rótauto. Een zwaar Russisch kreng. Ik was zó blij, dat we hem na een half jaar ellende konden verkopen aan de groentenboer voor een habbekrats. Ik heb getreurd om het geld, dat we kwijt waren en eigenlijk niet konden missen, maar heb staan juichen toen onze spinazievriend ‘m kwam halen.

Ik was, toen ik boven dat stukje van Lars al die gekke letters zag staan, weer even terug in de Scaldia Moskvitch……….

Mijn eega is met de vrijwilligersorganisatie waarvoor hij werkt dit weekend “op cursus”. Dat zijn best wel pittige bijeenkomsten, goed georganiseerd en er wordt van je verwacht, dat je je thuis goed voorbereidt. Hij heeft z’n gitaar meegenomen dus ontspanning zal er ook wel zijn.

In de tijd, dat hij studeerde aan de Sociale Academie, was hij ook wel eens ’n weekend weg. “Sensitivity training” heette dat toen. We hadden in die dagen onze kinderen al, hij deed de deeltijdopleiding voor laatbloeiers, dus moeders was thuis met het kroost. Hij beleefde in zo’n weekend meer aan sensitivity dan wij uiteraard en als ie terugkwam was dat ook duidelijk te merken. Hij had minstens een dag nodig om weer tot z’n eigenste zelf te komen en kon soms nauwelijks praten over wat ‘m sensibelgewijs allemaal was overkomen.

Ik had daar wel wat moeite mee, hoor! Sowieso al dat we zo’n kennelijk ingrijpende gevoelsmatige toestand niet samen hadden doorgemaakt. Dan weet je eigenlijk niet waar iemand het over heeft en waarom hij bij het minste geringste zelfs tot tranen geroerd is. Ik vond het maar vreemd, zo zit mijn nuchtere Fries namelijk niet in elkaar!

Ze zijn er later ook mee opgehouden gelukkig, met die weekends. Ook omdat de locatie misschien wat te duur werd, want ze zaten vanwege de binding met Moeder Aarde op prachtige plekken in de natuur en ja, dat kost wat. Dit weekend zitten ze ook op een mooie plek, een landgoed zelfs, maar door daar te brainstormen houden ze zo’n landgoed in stand, want ja een landgoed, dat kost wat, hoor, aan onderhoud en zo.

Bovendien heeft ons vader inmiddels dertig jaar eelt op z’n ziel. Hij zal dus, ondanks diepgaande gevoeligheden, niet anders terugkomen dan als de man die hier vanmorgen vroeg de deur uitging. Ik maak me geen zorgen en hoop, dat ze mooi weer hebben. Dan is het dat hier ook misschien. Hebben we toch wat gedeeld……..

Gisteren was ik bij onze huisarts. Mijn pilletjes tegen de verhoogde bloeddruk waren op. Dan wordt de druk altijd even gemeten en die was aardig, zelfs iets beter dan de vorige keer. Ik drink wat meer caffeïnevrije koffie dus wie weet helpt dat een beetje.

Toch wil de dokter me een ander medicijn geven. Hij legde uit, dat het merk, dat ik tot nu toe gebruikte heel goed is voor het moment, maar dat het andere een betere bescherming geeft tegen hart- en vaatproblemen op de langere termijn. Dat hadden ze onlangs ontdekt. Nou, ik wil best goed geconserveerd worden dus ging akkoord met de nieuwe doping.

Toen ik met het recept bij de apotheek kwam zei de medewerkster dat ze even met de dokter moest bellen, want er waren meerdere uitvoeringen van hetzelfde spul. Uit het recept bleek niet aan welke drug mijn lijf moest. De dokter bleek niet meer bereikbaar. Dat klopte ook wel, want ik was zijn laatste klant van die middag.

Ik kreeg de pillen niet mee en moest nog een dag doorgaan met mijn oude merk. En vanmiddag moet ik nog even terug. “Excuses voor het ongemak”, zei het medicijnvrouwtje. Maar ik vónd het helemaal geen ongemak! Was juist erg onder de indruk van de zorgvuldigheid waarmee ze te werk ging. Niet op de gok maar iets meegaf, zo van: dat zal het dan wel moeten zijn.

Er doet op het ogenblik zo’n reclame de ronde, van een verzekeraar, geloof ik, waarbij een man een recept afgeeft in zijn apotheek, de assistente haar horloge afdoet en met haar hand in een soort ballenbak een doosje medicijnen opduikt, dat ze aan de man wil meegeven. Op de achtergrond zie je de apotheker met een kermisachtige grijparm met allemaal doosjes bezig, ook op de gok. Gokken met medicijnen is erg ongezond en zal weinig gebeuren, hoewel ik van mensen weet, die rustig de pillen van iemand anders gebruiken als ze iets vergelijkbaars willen verhelpen! Enfin, er wordt nog al eens geklaagd over de gezondheidszorg, maar je zult mij niet horen.

Terwijl ik moest wachten was er trouwens een meneer die gevraagd werd naar de geboortedatum van zijn vrouw, voor wie hij medicijnen moest ophalen. Hij wist het niet. Moest vreselijk nadenken. “We zijn verdorie 44 jaar jaar getrouwd!”zei hij, “ik schaam me dood!”. Natuurlijk kwam het weer boven, maar hij bleef hoofdschuddend mompelen, dat hij het toch meteen had moeten weten.

Er werd meelevend gelachen, want de apotheek stond vol met “plussers” en iedereen had wel eens zoiets. Dat troost niet echt, maar was wel aardig. Nou ja, webloggen is misschien wel goed voor je geheugen, weet je veel, ik weet tenminste alle verjaardagen in de familie. Het enige dat ik vergeet is om even een kaartje te sturen ………