Gisteravond zijn we met onze buren uit eten geweest. De aanleiding was, dat we deze week 20 jaar naast elkaar woonden. Dat onze omstandigheden in die tijd aan beide zijden van de schutting zeer aan verandering onderhevig zijn geweest was uiteraard uitgebreid onderwerp van gesprek. Toen wij ons met drie van onze vier kinderen, de oudste was toen het huis al uit, naast hen nestelden, hadden zij er ook nog twee thuis.

Onze buurman was in die tijd, behalve een strenge vader, ook best wel een lastige buurman. Hij had altijd last van de muzikale bezigheden binnen onze familie, want hij hield niet van muziek. Of die nou ambachtelijk of anderszins werd uitgevoerd, hij vond het nodig om geregeld op de tussenmuur te tikken. We hebben ons nooit laten ringeloren, hielden rekening met tijd en volume, daar kon ie nooit wat van zeggen en verder vonden we ‘m gewoon een zeikerd, qua muziek dan.

Want verder was ie heel hulpvaardig als we hulp nodig hadden met een klusje of zo, niets was hem dan te veel. Maar hij had ook de rare gewoonte om op de (grote) parkeerplaats het voorste parkeervak te claimen als het zijne, dicht bij zijn huis. Als hij met zijn auto vertrok, reed hij achteruit, zette zijn fiets op de plek van de auto neer, zodat niemand daar kon parkeren en deed dat andersom als ie weer terug kwam. De hele buurt lachte zich blauw, want behalve de buurman kon het verder niemand wat schelen om een paar stappen verder te lopen. Als je je auto maar kwijt kon en tot op de dag van vandaag kan dat nog steeds hier. Nooit parkeerproblemen ondanks dat veel families nu meerdere auto’s hebben. Jaren-zeventig-ruimte hebben we!

Onze buurman doet ook niet meer zo gek nu, hoor! Hij parkeert z’n auto waar plaats is, net als iedereen. Onze buurtjes zijn allebei ook wat dovig geworden en dat heeft, behalve voor hen natuurlijk, uit muzikaal oogpunt voor ons zo z’n voordelen. Vroeger maakte hij zelf trouwens ook best herrie omdat het een klusser was en dat ging ook niet bepaald geruisloos. Tegenwoordig snijdt hij hout. Maakt erg mooie dingen en van die hobby daar hoor je niks van!

Onder het eten hebben we gepraat over de kinderen, bij hen zijn er drie geëmigreerd (daar moet ik toch even niet aan denken!), de diverse inmiddels gestorven huisdieren, de veranderingen in de buurt, die dreigde te vergrijzen maar nu weer bruist door de jonge gezinnen die er zijn komen wonen en hoe leuk dat is! We dachten na over de woonomstandigheden in de toekomst, nu we ouder worden. Onze buren vertelden over hun avontuurlijke leven met hun zes kinderen. Ze hebben overal gewoond: Australië, Engeland, Curaçao, Amerika. Maar nergens waren natuurlijk zulke leuke buren als hier! En dan je eigen parkeervak, waar vind je dat nog? Nee, flauw, want dat gekke gedoe met die fiets is inmiddels alweer jaren geleden. Onze buurman is een lieve, milde, gezellige opa geworden in die twintig jaar. Van muziek houdt ie nog steeds niet, maar we hebben ‘m er mee leren leven………..

Bah, ik ben een achterdochtig, argwanend mens! Waarom? Nou, toen een basisschool hier in Apeldoorn een ballonnenwedstrijd hield kwamen er twee ballonnen helemaal in Tsjechië terecht. Met een verschil van 722 kilometer tussen de een en de ander. Best een heel eind. Twee meisjes van 7 en 12 vonden een ballon en stuurden behalve het kaartje, dat eraan vast zat, ook een foto van henzelf en de omgeving waar ze woonden.

“Hartstikke leuk”, vond de moeder van de ballonnenoplater, “op één van de foto’s stond ook het vakantiehuisje van die familie. Wie weet zit er ook nog een vakantie in!”.

Sorry, hoor, maar ik vond dat zo naar en berekenend klinken. Of is het geen uitspraak van iemand die goedkoop op vakantie wil? Gewoon mooi Europees verbroederend bedoeld? Bah, wat ben ik dán achterdochtig en argwanend! Ik ga me schamen…..

Dat de vader van deze familie graag een biertapje wou voor z’n heugelijke dag, had ik een paar postjes geleden al verteld. De overal in de aanbieding zijnde en vervolgens uitverkochte Beertender had niet zijn voorkeur. Wel de Perfect Draft van Philips, die alleen over de grens verkrijgbaar is.

Dus stapten wij gistermorgen vroeg in de auto (wat je allemaal niet dóet voor die man!) en reden richting onze zuiderburen. Turnhout leek ons de dichtstbijzijnde grote stad. Daar moesten ze ‘m wel hebben en dat was ook zo.

We zagen in de etalage van een winkel in huishoudelijke artikelen een reclame van de Perfect Draft, dus stapten we naar binnen. Op onze vraag of hij de Perfect Draft op voorraad had, trok de winkelier zijn wenkbrauwen op en zei : “De wát?”. We herhaalden de boodschap. “Ik kan u echt nie verstaan”, zei de man. “Nou, zo’n ding van Philips om bier mee te tappen!”, zei vader. “Oh! ‘ne biertap!”, riep de man verheugd. Ja, die had ie wel.

Ondertussen was van de bovenverdieping op blote patattekes , het was warm en nog vroeg tenslotte, zijn vrouw erbij gekomen. “D’r zijn ook nog glaaskes bij, man”, zei ze, “da’s reclame, dat weet gij allemaal niet!”. De winkelier vertelde, dat hij helaas het apparaat niet kon demonstreren, want “ha, ha!” dan had hij een tapvergunning nodig.

Zijn vrouw regelde de afrekening en ik had het idee, dat ze erg blij met ons waren. Het is ook een mooi begin van je dag: een stel Hollanders, dat iets komt halen, dat niet in hun eigen land te koop is. Van Philips nota bene.

Toen moesten we nog even op zoek naar het passende bier, want ook dat hebben ze (nog )niet bij ons. We vonden een “drankensuper”, waar ze Jupiler hadden. Ik heb geen idee, hoe vaak we nog naar België moeten om bier te halen, maar je krijgt zo wel mooie gedachten over de Europese eenwording.

Ik heb in mijn keuken, sorry, ónze keuken (ik heb zó’n ongelooflijke hekel aan met name vrouwen, die het over “me” keuken, “me” vloerbedekking, “me” gordijnen hebben en nou doe ik het zelf!) plaats moeten maken om het ding een vaste opstelling te geven. Dat was even puzzelen, maar ach, een paar gelukkige mannen in huis, je hebt geen idee, hoe móói dat is. Je wordt er als vrouw heel getapt van……

De krant van vanmorgen had een berichtje over een vijfjarig Amerikaans meisje dat, toen ze met haar moeder in een wasserette was, in een wasmachine terecht was gekomen en dientengevolge overleden. De moeder had nog geprobeerd om de deur open te krijgen en had, toen dat niet lukte, met een steen het glas kapot geslagen, maar voor het kind was dat al te laat. Een absurd drama, want hoe kan zoiets nou gebeuren? ’n Dom kind, een domme moeder of een domme machine? Je weet het niet.

Wat ik wel weet is dat we vroeger heel erg moesten opletten of de kat niet in de wasmachine lag te pitten. Hij vond dat wel een gezellig besloten huisje om bovenop de vuile was een uiltje te knappen. En er is bij een vriendinnetje van een van onze dochters wel eens daadwerkelijk een kat met de witte was meegedraaid. De kat was kaal, de was behaard. Beide konden als verloren worden beschouwd. Lugubere belevenis, waar het vriendinnetje behoorlijk van in de war is geweest.

Toen ik mijn eerste wasmachine kreeg, na jarenlang “op de hand” te hebben gewassen, was dat zo’n grote witte kuip op pootjes, waar van lichtblauwe kunststof een soort schoep in zat, die de was in beweging hield. Onze oudste was toen een peutertje en ze wou graag kijken naar het wasgebeuren. Ik tilde haar dan wel eens op om in de kuip te kijken hoe haar kleertjes werden gewassen. Ze vond dat prachtig en kreeg er nooit genoeg van. Ik wel.

Want ik kreeg vervolgens wilde dromen ’s nachts. Van dat ik haar in de machine liet vallen en ik het monster met geen mogelijkheid uit kon zetten. Ik zag tussen die blauwe schoepbladen dan weer een armpje, dan weer een beentje langskomen. Regelrechte nachtmerries waren het. Maar ik had wel meer onzekerheden met mijn eerste kind. Ik viel in mijn dromen ook regelmatig met haar van de trap en zo. Ik was dus een voorzichtige moeder, in mijn beleving niet overdreven, want dat het kind een beetje onbezorgd moest opgroeien dat wist ik ook wel zonder Spock.

Later kregen we een wasmachine met een deur, die dicht ging. Als haar beer gewassen moest worden, pakte Karin haar stoeltje en ging voor het raampje van de machine zitten kijken hoe hij gehuld in sop voorbijkwam. Ondanks dat ze zeer gehecht was aan haar beer was er geen spóór van “Ach, wat zielig, mijn beer zit in de wasmachine!”, niks hoor, práchtig vond ze het! Niet sentimenteel, dat kind. Gezegend met een flink aantal nuchtere genen van d’r vader: een schone beer ruikt lekkerder en ’n beer is gewoon een beer……..

Toen we vanmiddag met z’n allen onder de parasol zaten, nadat we Jong Oranje hadden zien winnen, kon iemand niet op de naam Tupperware komen. Hij zei: “Kom, je weet wel: dat plasticbakkengeneuzel!”. Ach ja, Tupperware….Dat waren van die “houseparty’s” waar je heen ging omdat je je collega, je vriendin of je buurvrouw niet voor gek wou laten zitten als er niemand kwam op de door haar georganiseerde happening.

Ik ging naar zoiets altijd met het vaste voornemen om niets te kopen, want ik had niks nodig. Mijn huishouden was compleet zonder al de bakjes, de doosjes, de bekertjes en de busjes van Tupperware. Dacht ik. Vooral de sladroogzwierder kon ik uitstekend missen.

Maar hoe ze het deden, die demonstratrices, ik weet het niet, maar op een gegeven moment hád ik gewoon zo’n sladroogzwierder. Die gebruikte ik drie keer, waarna hij eerst in een kast verdween, daarna naar zolder en vervolgens naar de Kringloop. En ik had dingetjes met stokjes om waterijsjes mee te maken voor de kinderen. En een slagroomschudder, die ik trouwens nog steeds heb, maar weinig gebruik, omdat we niet meer zo van de slagroom zijn.

De sla lekt tegenwoordig vanzelf wel uit en waar de waterijsvormpjes zijn gebleven? Waarschijnlijk de laatste verhuizing niet overleefd. Onze kleinkinderen zullen jammerlijk verstoken blijven van Tupperware-waterijsjes!

Het enige, dat we nog frequent gebruiken zijn de Tupperware-dienblaadjes met vakjes, die handig zijn als je buiten eet of als er bij sport of andere bezienswaardigheden op de televisie schootsgewijs wordt gegeten. Maar dat had natuurlijk ook best met een Blokker-blaadje gekund. Maar dat is achteraf plasticbakkengeneuzel natuurlijk……..

Zondag is het Vaderdag. En wat betreft hun vader hebben zijn kinderen een beetje ’n probleem. De man hééft namelijk alles wat zijn hartje begeert, zegt hij zelf. Dus waar kun je hem dan op zo’n dag nog mee verrassen?

Vroeger, toen hij nog een prille vader was en zijn kinderschaar nog jeugdig, maakte die iets op school voor vader: een asbak van klei of bijvoorbeeld een prullenbak van een wasmiddeltonnetje. Die staat nog op zolder! Dertig jaar oud.

De handjes van onze toen vierjarige zoon staan er op, in zand en niet in verf zoals bij de rest van de klas, want de attente kleuterleidster had bedacht, dat zijn blinde pa dat zou kunnen voelen. Leuk, toch? Ik kan dat stukje schoolvlijt dan ook niet wegdoen, hoor! Dat ie nog bestaat, die prullenbak, pleit overigens voor de kwaliteit van de wasmiddeltonnetjes in de jaren zeventig.

Maar aangezien de vader van mijn kinderen niet mijn vader is krijgt ie niks van mij. Ja, een kusje, omdat hij een leuke vader is, altijd geweest, en dat mag hij best horen, eens per jaar of zo. Zijn kinderen zullen hun blijk van waardering wel zoeken in de drankensector, dat valt altijd wel goed bij vader. Een matig mens is zijn vrijheid waard.

Maar poeh! Hij is nog jarig ook volgende week! Eigenlijk wil ie wel een Beertender. Alleen is er een behoorlijk onoverkomelijk probleem: zijn favoriete Achterhoekse biermerk kan daar niet in! Ik ga maar een prullenbak knutselen, denk ik………

Had ik al verteld, dat we behalve die twee Engelse dames, ook nog een ander stel heel bijzondere buren hadden? Er liepen rond het huis namelijk een stuk of vier lama’s! In het Engels schrijven ze lama met dubbel “l”, dat zag ik in het gastenboek, dat op tafel lag toen we kwamen. Nooit geweten. Llama’s dus.

Ze stonden regelmatig naar ons te staren, maar verder waren ze niet erg toeschietelijk. Arrogante beesten eigenlijk. Misschien lijkt dat zo, omdat ze van die lange nekken hebben en een relatief klein koppie. Ze kijken op je neer. Onze zoon had een goed gesprek met deze, waardoor ze wel even wou poseren.

En ik moet toch ook even laten zien wat voor ’n uitzicht we hadden. Daar droom ik ’s nachts nog wel es van, zo mooi, zo groen ook! En daar lopen die llama’s dus elke dag in rond. Daar word je hooghartig van, da’s logisch dus…….

Onze jongste kleinzoon keek vanmiddag even mee, toen we via een kabeltje op de tv wat digitale vakantiefoto’s van Engeland lieten zien aan de familie. Bij een plaatje van zijn opa en oma vereeuwigd voor het nageslacht op een Brits weggetje vroegen we: “En wie zijn dat?”. Hij zei braaf: “Oma!”. Die is niet te missen natuurlijk. “En wie nog meer?”. “Meneer Oma”, zei Koen. Ach, dat is weer es wat anders dan Opa. Niet makkelijker, maar wel leuker. Die houden we d’r in……..

Weer terug van een fijne vakantie! Dat hogedrukgebied, waarvan ze in jullie weerbericht aldoor zeiden dat het boven de Britse Eilanden bleef hangen, nou, dat klopte helemaal, hoor! We hadden de hele week heerlijk weer en we hebben geen jas nodig gehad. In zo’n drie-en-half uur oversteken met zo’n Hovercraft is ook leuk. Het duurt niet te lang en er is onderweg van alles te doen. Op de heenweg veel rondhollende kindertjes, maar op de terugweg vanwege het late uur weer niet.

De reis naar ons huisje (zie foto) ging voorspoedig, want onze navigatie-Truus, we hebben haar maar een naam gegeven, wist het ondanks dat het gelegen was in “the middle of nowhere” uitstekend te vinden. “U heeft uw bestemming bereikt”, zei ze en dat was toen ook zo. Ze hield keurig rekening met het linkse verkeer, het is een wonder der techniek, zo’n systeem.

De omgeving in Derbyshire en het aangrenzende Peakdistrict is heel erg mooi. Zoals je tegenwoordig nogal eens hoort zeggen: een aanrader. Toen we aankwamen waren onze neighbours voor ’n week, twee échte Engelse dames, ook net gearriveerd. We stelden ons voor en toen ze hoorden, dat we uit Nederland kwamen riepen ze: “Oh! You voted “no”! Good for you!” en we kregen een miss Marple-applausje. Verder waren het vroege-vogel-wandelaarsters en hebben we ze niet veel meer gezien.

Zoals gezegd hadden we heerlijk weer en zijn we veel weggeweest.

We waren in Haddon Hall in Bakewell, niet echt een kasteel, maar wel een middeleeuwse behuizing waar altijd adel heeft gewoond. Dat is vandaag de dag nog zo. De mevrouw, die ons rondleidde, wist er veel van en vertelde een verhaal over een lady, die er gewoond had en tijdens de bruiloft van haar oudere zuster de achterdeur was uitgeglipt naar de tuin, waar een verarmde baron, met wie ze om die reden niet mocht trouwen, met hopelijk een wit paard stond te wachten om ‘m samen te smeren. Zo’n “elopement” was nogal wat in die tijd. Zo’n romantisch verhaal klinkt prachtig als je in zo’n omgeving bent. Dat de baron, omdat zijn vrouw later Haddon Hall erfde, meteen niet meer arm was, dat was natuurlijk mooi meegenomen.

Veel vrijwilligers houden het huis nu op orde. Er stonden bijvoorbeeld prachtige bloemdecoraties overal en ook de tuinen waren schitterend. Veel rozen natuurlijk, dat hoort. Van tuinen hebben de Engelsen trouwens verstand, hoor! We hebben zoveel prachtige tuinen gezien. Bij de kleinste huizen de mooiste bloemen en wat ze soms van hun heggen kunnen maken. Dan is het bij ons maar rechttoe-rechtaan.

Natuurlijk hebben we ook wat steden bezocht. Liverpool, als je toch in de buurt bent, Sheffield, om dezelfde reden en toen we in Stoke-on-Trent waren stond daar in een drukke winkelstraat een standbeeld van Stanley Matthews, de voetballer, die daar vandaan kwam.

Toen ik hem op de foto zette kwam er een oude man naast me staan, die vertelde, dat Stanley nog nóóit het veld was uitgestuurd, nóóit een penalty miste, kortom een geweldige voetballer was geweest. Maar dat ie naar Blackpool was gegaan, nee, dát had hij hem nooit vergeven! De man had geen tand meer in z’n mond en ons Engels is best aardig, hoor, maar we konden hem op een gegeven moment toch niet meer verstaan en we hebben zo vriendelijk mogelijk afscheid genomen.

Wat ook opvalt is, dat Engelsen, in ieder geval in dit deel van het land, hoe dat in Londen is weet je natuurlijk niet, zo ongelooflijk áárdig zijn in het verkeer! Als je even achter ’n fietser blijft om hem wat ruimte te geven, dat fietsen langs autowegen vind ik echt ’n enge toestand!, steekt hij z’n hand op om je te bedanken. Als je een automobilist voor laat gaan, zelfs als ie voorrang hééft, dan nog zal hij je bedanken voor het feit, dat je de verkeersregels volgt. Overstekende voetgangers lachen je vriendelijk toe als je stopt. Wat een verademing, zeg! Daar kunnen chagrijnige Hollanders nog wat van leren. Bij de boot zie je die alweer proberen of ze toch niet in een rij kunnen komen, die net even eerder aan de beurt is. De aard van het beestje, net wat u zegt. En hooligans heb je ook, dat weet ik heus ook wel, maar ik heb van die hoffelijkheid in het verkeer wel genoten deze week. Leuk, hoor, zo’n weekje Engeland. Een aanrader……

Zaterdagmorgen heel vroeg vertrekken wij per hovercraft uit Hoek van Holland naar Engeland voor een weekje. Naar een huis op een heuvel in het Peakdistrict. Op het boekingsformulier stond, dat we de eigenaar maar moesten bellen om ons het laatste gedeelte van de route uit te laten leggen, want dat was voor de reisorganisatie te warrig. Dat belooft dus avontuur! We hebben een navigatiesysteem in de auto dus we zijn benieuwd of dat het summier aangegeven adres kan vinden.

De beschrijving die mijn man vanavond toen hij haar belde kreeg van mrs. Patterson, een humoristische, spraakzame dame, was inderdaad uitgebreid en ik heb zo goed mogelijk even meegeschreven. We hoefden ons niet te haasten, zei ze. Ze ging tegen teatime wel even kijken of we d’r al waren en zo niet, dan liet ze de sleutels wel in de deur zitten. Dat kan daar dus kennelijk en wat klinkt dat heerlijk vredig!

Ik heb erg veel zin in deze vakantie. Ik hoef niet te rijden, want onze zoon gaat ook mee. Dat linksrijden vind ik namelijk eng, terwijl hij het een fluitje van een cent vindt. Ik ben altijd bang, dat ik uit routine dingen ga doen, die dramatisch zouden kunnen aflopen en vooral de “roundabouts” vind ik griezelig. Van ervaringsdeskundigen hoor ik, dat dat allemaal erg meevalt, omdat je vanzelf meegaat in het verkeer. Nou, dat zie ik dan wel vanaf de achterbank.

Morgen dus nog een druk dagje, want al is het maar een week, er moet toch van alles mee. Mijn zoon kwam trouwens tot de ontdekking, dat we de interland voetbalwedstrijd zouden missen zaterdagavond. Dat kan natuurlijk niet. Er is daar wel een televisie, maar hoe bejaard die is, weet je natuurlijk niet en het programma-aanbod zal beperkt zijn. Hij heeft dus een ambulante schotel op een driepoot geregeld en ons slaapkamertoestelletje gaat mee vanwege de waarschijnlijk ontbrekende scartaansluiting op de televisie van mrs.Patterson. Dat moet dus allemaal wel lukken daar boven op die heuvel.

Ja mensen, hoe ver kun je gaan in je vaderlandsliefde! Ver dus. Maar lekker ver wandelen gaan we ook nog wel, hoor……….!