In mijn huisvrouwenblaadje van deze week staat een artikel van een hoogleraar huishoudtechnologie over het ideale huishouden. Volgens haar kan het woord huisvrouw zonder meer worden vervangen door topmanager en ziet het ideale huishouden er als volgt uit. Ik citeer:

“Flexibiliteit, dat is het toverwoord. Alle gezinsleden hebben hun eigen leven, die door moeder de vrouw aan elkaar worden geknoopt. Zij zorgt dat de kinderen naar hun clubjes kunnen, door ze om vijf uur te eten te geven en daarna te halen en te brengen. Ze eet een uurtje later met haar man, voordat hij naar een vergadering moet. Iedereen heeft ook een aparte maaltijd. De dochter is op dieet, de zoon tijdelijk vegetarisch, de man wil iets lekkers. Tussendoor moet er ook nog tijd worden vrijgemaakt voor gezellig en ondernemende dingen met het gezin. De moderne huisvrouw is dus een topmanager, die alle ballen tegelijk in de lucht moet houden. Ze organiseert en co-ordineert. De discussie gaat allang niet meer over wie de afwas doet of het vlees snijdt. Daar zijn apparaten voor of het is een klein taakje”.

Ik denk, dat deze beschrijving wel ironisch bedoeld zal zijn en dat hoop ik ook van harte, maar niettemin ga ik deze situatie eens even analyseren. “Moeder de vrouw”, mijn hemel, dat zei mijn opa al! Met die flexibiliteit ben ik het wel eens. Wij noemden dat altijd schipperen. Als gezinsleden allemaal een eigen leven hebben klopt er m.i. iets niet. Verschillende bezigheden, dat kan. En dat van die maaltijden lijkt me wel een zootje worden, zeg! “Eten wat de pot schaft” klinkt wel ouderwets, maar is tijdbesparend. Dochter eet maar wat minder, zoon laat het vlees maar liggen en die man moet, zolang het niet aangebrand en wel gaar is, niet zeuren.

Gezellige dingen ondernemen met het gezin. Daar moet je tegenwoordig wel geld voor meebrengen. Fietsen en wandelen is dan wel gratis, maar wel eens geprobeerd een puber mee te krijgen? Zolang ze in het fietsstoeltje passen is er geen probleem. Organiseren moet je kunnen en co-ordineren ook, maar als moeder óverorganiseer je al gauw, hoor, en als er iets mis gaat krijg je gewoon de schuld. Dikke bult, eigen schuld.

Of iedereen een apparaat heeft voor de afwas is nog maar de vraag en kleine afwasjes worden al heel snel grote taakjes. En vlees snijden hoeft so wie so alleen bij grote stukken gebraad en dat is alleen met Kerstmis als iedereen toch al alle tijd heeft, dus dat is geen punt….

Het artikel eindigt gelukkig met de conclusie, dat “het huishouden een kwestie is van psychologie. Het huishouden is een emotionele aangelegenheid. Want het gaat over ons nest”. En dat is een mooie vaststelling. Je hebt natuurlijk ook stofnesten, maar die zijn doorgaans het warmst…….

Vorige week, toen ik boven in mijn kamertje zat, ging de telefoon. Ik wist, dat mijn man buiten in de tuin zat, dus ik nam op. Toen meldde zich iemand met de voor-en achternaam van mijn echtgenoot. Dat is een rare gewaarwording. “Ik ben een neef van uw man”, zei de beller. Hij was familierelaties, die door allerlei omstandigheden wat vaag en onoverzichtelijk waren, aan het uitzoeken. Was bij onze “tak” aangekomen en daar gestrand. Na speurwerk was hij achter ons telefoonnummer gekomen en was gaan bellen. Ik heb de naamgenoten snel aan elkaar gekoppeld en had het daaropvolgende uur geen kind meer aan ze. Er werd gelachen en gepraat, het klikte dus kennelijk en mijn man heeft zijn neef veel kunnen vertellen over deze kant van de familie. Hij kwam wel zo nu en dan bij mij inlichtingen inwinnen over verjaar- en trouwdata, want daarin zijn vrouwen nou eenmaal beter dan mannen. Neef was genealogischerwijs heel blij.

Een heel raar gegeven is, dat mijn man, zijn broer en twee zussen als voogdijkinderen hun ouders nooit hebben gekend. En dat de neef van zijn 5e tot zijn 22e jaar mijn mans biologische vader , die dus zijn oom was, als buurman heeft gehad. Hij heeft hem dus ook kunnen beschrijven. Inmiddels wel overleden, maar het schijnt een aardige, sociale en muzikale man geweest te zijn en dat wil je graag horen over je vader natuurlijk. Maar over zijn eerste huwelijk, waaruit mijn man en de anderen zijn voortgekomen, heeft hij nooit gepraat. Mysterieus verhaal dus.

In augustus gaan we naar Friesland, waar onze familie woont, om eens wat verhalen, die nu boven water zijn gekomen, op een rijtje te zetten. Dat lijkt me wel bijzonder. Niet, dat er nu ineens zoveel verandert in je leven, maar het lijkt me voor de mensen, die het direct aangaat mooi dat er nu wat gaten en “waaroms” worden opgevuld wellicht. “Spoorloos” is er niks bij…….!

Ze hadden bij de super een nieuw merk kipsnacks. Ik nam zonder verder te kijken een pak “nuggets” mee. Toen ik ze thuis in de diepvries deed zag ik, dat het merk “Mekkafood” heette. Met ter verduidelijking een minaret-logootje er op. We eten ook regelmatig Turks brood, dus ze kunnen mooi niet van ons zeggen, dat we er niks aan doen, aan de samensmelting van onze multiculturele samenleving. Nog even afwachten hoe die kipdingen smaken voor we volmondig onze goedkeuring geven. En of ze passen bij autochtone worteltjes bijvoorbeeld.

We waren toch al multiculti bezig, want gisteravond zaten we bij de buurtchinees, waar we nog wel eens iets afhalen. Nu wilden we ons ook eens laten bedienen. Dat komt zo nu en dan voor. Dat ze goeie spullen hebben weten we al jaren. Het restaurant heeft een halfronde erker, waar je heel gezellig zit. Met uitzicht op het stoplicht en de drukke weg, waar we heel veel langs rijden, want het is een soort rondweg om de wijk.

Vanwege de afhaalfrequentie zijn we bekende klanten en dat is een deel van de gezelligheid. Aan alle tafels die gisteren bezet waren zaten trouwens bekende klanten. Je vangt dan ook heel wat gesprekken op, ziet leuke families met kinderen met elkaar eten, de jongste in de kinderstoel aan de kroepoek en de Chinese eigenaar blijft zo hier en daar even praten.

Hij spreekt heel goed Nederlands met de bekende spraakgebrekjes van een wat oudere Chinees. Hij vertelde, dat hij binnenkort weer “even” naar China gaat. Om zaken te regelen, die hij tot voor kort aan zijn neef daar overliet, maar die hij nu zelf kan doen, omdat het “maar” 11 uur vliegen is via Moskou. Zijn ouders deden in het verleden drie dagen over zo’n reis vanwege het gesloten Russische luchtruim.

Het gaat hem goed, onze Chinees. Mede te zien aan de gloednieuwe Mercedes, die hij strak tegen de achteringang aan parkeert. Want zó onbezorgd is de multicultibuurt rond zijn restaurant nou ook weer niet……..

Veel mensen die ik ken drinken hun koffie zwart. Niks erin, helemaal puur. Daar heb ik respect voor, want echt: ik heb het diverse malen geprobeerd in het kader van een of andere lijnpoging, maar ik kan koffie niet zwart drinken. Als ik het per ongeluk wel eens een keer krijg voorgezet en ik durf niks te zeggen, dat soort situaties heb je wel eens, iederéén drinkt tegenwoordig zwarte koffie, behalve ik dus, dan spreek ik mezelf streng toe: “Kom, vooruit, niks aan de hand. Het gaat om de koffiesmaak en je vindt koffie toch lekker?”. Jawel, maar niet zo. Mijn smaakpapillen knijpen samen bij zoveel bitterheid!

Dus ik doe geen moeite meer om mee te gaan in de zwarte-koffie-trend. Met toch een licht schuldgevoel, want, hoewel niet extreem dik, ben ik stevig. Zoals veel mensen van mijn leeftijd. Maar: ha! Wát las ik vanmorgen in de krant? Een suikerklontje in je koffie behoedt je voor dik worden. Of voor nog dikker worden. Een Deens onderzoek heeft dat uitgewezen. Ook iets met hormonen of zo. Nou hebben ze dat onderzoek uitgevoerd met behulp van ruim vijfduizend mánnen, dus hoe dat precies met vrouwen zit weet ik niet, maar voor het gemak neem ik maar aan, dat ‘t, ondanks die hormonen, niet veel verschil maakt. En dan doet zo’n berichtje in de krant je toch veel plezier.

Er zijn wel vaker van zulke berichten. Dan lees je ineens, dat koffie drinken helemaal zo slecht niet is als iedereen altijd zegt, als je maar op het tijdstip van drinken let, anders slaap je weer niet. En nu dit dus weer met die suiker. Ik hou wel van die geruststellende verhalen. Onze buren geven heel veel geld uit aan allerlei kruiden, vitamientjes en mineraaltjes en die zien er ook hartstikke gezond uit, hoor, daar niet van, maar beslist niet gezonder dan ik. En ik weet dus nu hoe dat komt: dat voor mij onmisbare klontje in mijn koffie, dat ik er vanaf nu, dank zij de Denen, onbezorgd in laat plonzen. Dat onderzoek betreffende de bijbehorende tompoezen, gevulde koeken en appeltaart wacht ik wel af. Maar dat zal mijn tijd wel uitduren……..

Gisteren zag ik iemand met een shirtje, waar het groene logo van de Nederlandse Vereniging van Huisvrouwen op stond. De drager ging er dus zonder meer van uit, dat hij goedgekeurd was door de dames van die club. Ik weet niet of hij een idee heeft van de gemiddelde leeftijd van de leden op dit moment, maar ik las, dat die druk bezig zijn het stoffige, tuttige imago van de vereniging krachtdadig te wijzigen. Onder andere door iets aan de naam te doen.

Het woord “huisvrouwen” is namelijk de oorzaak van het gebrek aan ledenaanwas, denken ze, en huismánnen hebben ze er nooit bij willen hebben. In september gaan ze de nieuwe naam presenteren. De letters NVVH blijven, dat getuigt van historisch besef, maar krijgen de toevoeging “Vrouwennetwerk”. Dat klinkt modern: netwerken is/zijn van deze tijd. Ze gaan zich ook richten op jónge vrouwen. Is die jongen van dat t-shirt toch niet zo gek bezig!

De Vereniging wordt dit jaar 93 en heeft met haar groene logo “Goedgekeurd door de Nederlandse Vereniging van Huisvrouwen” de fabrikanten destijds bewust gemaakt van het feit, dat die goedkeuring, zakelijk gezien, niet verkeerd was. Ik weet dat mijn ouders, bij de aanschaf van iets, daar wel degelijk op gelet hebben. Een soort Consumentenbond-Beste Keus. Textieletikettering van de NVVH garandeerde een theedoek, die je je afdrogers jarenlang in handen kon drukken.

En de streep, waarachter je moet wachten bij bank of postkantoor om de privacy van je voorganger ( min of meer) te garanderen, die hebben we ook aan de NVVH te danken.

En weet je dat, als je in een slordige bui een pak melk een uur buiten de koelkast laat staan, ik neem aan in aangebroken toestand, de melk een hele dág minder lang houdbaar is? Dat heb ik toch maar mooi van de NVVH, die veel heeft gedaan voor voedselcontrole en keurmerken op dat gebied.

Maar de NVVH heeft “afkorting-naamgenoten”!

NVVH-Nederlandse Vereniging van/voor Heelkunde
NVVH-Nederlandse Vereniging van Hoefsmeden
NVVH-Nederlandse Vereniging van/voor Hypnose
NVVH-Nederlandse Vereniging van Houtondernemingen

Als lid van de NVVH ben je dus een huisvrouw, die als houten paard onder hypnose weer beter wordt………

De Vierdaagse is gisteren begonnen in Nijmegen. Dé Vierdaagse, want wij hadden er in Apeldoorn vorige week ook een, maar veel mensen gebruiken die als training voor Nijmegen. Onze Vierdaagse heeft ook een heel ander imago. Veel wandelaars komen hem lopen vanwege de rust, voor zover je daarvan kunt spreken als je met z’n bijna vijfduizenden bent, en om het natuurschoon. Hij voert ook vrijwel helemaal door bosgebied. Weinig asfalt, veel zand. Daar moet je van houden natuurlijk. De voetbalclub Victoria Boys was gastheer van de lopers en de boel werd keurig op orde gehouden door mensen van “De Passerel”, een huis voor verstandelijk gehandicapten. Prima geregeld, iedereen was zeer tevreden over de organisatie.

Mijn echtgenoot heeft de Nijmeegse Vierdaagse in zijn jonge jaren twee keer gelopen met een groep van het blindeninstituut, waar hij toen woonde. Er was goed getraind, want ze hadden een oud-militair als sportleraar destijds, het was gewoon een makkie voor iedereen. Ze vertrokken ’s morgens vroeg als eersten zo ongeveer, ten eerste omdat ze op het natuurschoon niet zo zaten te wachten, ze weer vroeg terug wilden zijn om ongestoord in het badhuis terecht te kunnen en omdat ze daarna lekker gingen voetballen op de camping. Dat heet dus conditie, hè, vooral als je rekent, dat ze ook nog eens steeds moesten zoeken naar de bal. Op weg naar de Vierdaagse hebben ze ook nog een ongeluk gehad met het instituutsbusje, iedereen vreselijk door mekaar gehusseld, en dan tóch lopen! Mentaal dus ook nog eens ijzersterk, die jongens!

Hoewel het ook toen al massaal was, die Vierdaagse, zal het toch niet te vergelijken zijn geweest met nu. Wandelen, maar ook nog eens zoveel herrie er omheen! Ik zag wat beelden op tv Gelderland, maar dan ben ik toch blij, dat ik niet hoef. Leuk voor wie er van houdt en ik heb enorm respect voor de prestaties van soms heel jong tot soms heel oud. Nijmegen krijgt een enorme “boost” van deze happening en ik zag de ( leuke) burgemeester, die het erg mooi vond allemaal en ze wil het nog wel groter ook, maar ik denk, dat ik toch meer het Apeldoornse type ben.

Mijn man heeft trouwens zijn verdiende Vierdaagse-kruisjes in een ijzeren geldkist zitten, samen met nog wat sportieve medailles, die hij in de loop van de jaren bij elkaar heeft gelopen, gefietst en geroeid. Maar het sleuteltje van het kistje is kwijt. Hij kan het niet meer open krijgen. We moeten het dus doen met zijn sterke verhalen en hem op zijn woord geloven. Dat doen we dan maar…….

We volgen hier in huis altijd de Tour de France. Dat hoort helemaal bij de zomer. Altijd al zo geweest. We zijn zelfs eens met een groepje collega’s naar de binnenkomst in Parijs geweest! Dat was in 1989, toen Greg Lemond van Laurent Fignon won, met 8 seconden verschil! Daar fiets je dan drie weken voor.

Toen we nog werkten hadden we “pools” , bijgehouden door een fanatieke collega, die ons, bijgestaan door zijn al even enthousiaste vrouw, elke dag opnieuw voorzag van de laatste uitslagen en onze stand in de pool.

We deden in groepjes van drie collega’s mee. Elk groepje koos een naam en daar waren fraaie bij, die veel zeiden over de deelnemers. Zo had je “Cum Fraude”, de combinatie “List en Bedrog”, maar ook “De pedaalridders” en zelf was ik één van “De Alpenzusjes”. Ja, het is duidelijk alweer járen geleden.

Het was pas leuk als je er helemaal geen verstand van had en tóch won. Wij vrouwen selecteerden de renners meer op hun smakelijke uiterlijk dan op hun sportieve prestaties en als dat een combinatie was dan had je geluk. Van truien hadden we verstand, van de betekenis van de kleuren niet. Geel, groen, wit, roze, bolletjes, you name it, wisten wij veel. Sommige Mata Hari’s infiltreerden in een “mannenploeg” en wonnen zo de pool. Het was een keuze, bij ons lagen die eruit.

Zo tegen het einde van de middag, waar je in de gebouwen ook binnenliep, altijd stond er ergens wel een transistorradiootje te knerpen met de Tour de France er op. Later zo hier en daar een televisie, waar mensen rond zaten of ze niks beters te doen hadden. Dat waren nog eens tijden. Ik vraag me af of het nu nog zo leeft op de werkvloer als toen. “Onze” Tour de France-man is alweer jaren gepensioneerd en ik vind het, sinds het meer de Tour de Lance is, eigenlijk wat minder leuk. Hoewel ik zeer veel respect heb voor de prestaties van die man. Maar het is zo voorgeprogrammeerd, je weet nu al dat ie gaat winnen als hij niet over een rotsblokje struikelt. Een circus was het natuurlijk altijd al.

Nu kijken we ’s avonds maar even naar circusdirecteur Mart Smeets, die zichzelf een paar gezellige weken in Frankrijk heeft toebedeeld, met gasten op mooie locaties en met de beste wijnen er bij. Hij houdt het wel uit zo. En dan “Dalida” als uitsmijtermuziek. En wat doet ie daar elke keer weer mélig over, zeg! Het is een aardig liedje, daar niet van, maar élke avond…..Nou ja, Dalida is niet meer, net als onze pool…….

In de supermarkt, waar we vanmorgen onze wekelijkse boodschappen deden, liep een jonge supermarktmedewerker te fluiten. Vrolijk te fluiten, niet zomaar voor het vaderland weg, maar een herkenbare melodie. Dat hoor je niet vaak meer. Een paar jaar geleden fietste hier elke morgen om ’n uur of zeven een fluitende man voorbij. Andere baan met andere werktijden gekregen zeker of hij rijdt een andere route, of een auto van de zaak, kan ook, want ik hoor ‘m niet meer.

Ik kom er op, omdat ik vanmiddag een liedje hoorde op de radio, gezongen door Freek de Jonge, met een kunstfluiter op de achtergrond. En wie die kunstfluiter is wéét ik toevallig, omdat we tijdens onze vakantie in Engeland op de televisie een programma zagen over het wereldkampioenschap kunstfluiten. Dat werd gehouden in Louisburg, North Carolina in de Verenigde Staten. Daar won Geert Chatrou een Brabantse flierefluiter uit Mierlo.

Hij won daar van 46 Amerikaanse medefluiters en dat is knap, want hij won in 2004 ook al. Daarom mag hij het volgende jaar van de Amerikanen niet meer mee doen, want zij willen ook wel eens winnen. Flauw, ze kunnen niet tegen hun verlies, maar dat wisten we al.

Fluiten is ’n beetje uit, jammer, want een fluitend mens zit doorgaans goed in zijn vel. Vroeger vonden ze fluitende meisjes ordinair, over fluitende jongens hoorde je ze nooit. Dat was altijd oké. Mijn kleinzoons zijn dan ook al driftig aan het oefenen om het fluiten onder de knie te krijgen. Soms lukt het per ongeluk en dan zijn ze heel blij.

Wij hadden ooit binnen de familie een “familiefluitje”. Heel handig, want je hoefde nooit aan te bellen bij de tantes, de deur ging vanzelf open. Maar nu zouden ze je niet horen, vanwege de televisie die te hard staat. Of helemaal niet, want er zijn er inmiddels al heel wat teruggefloten door Onze Lieve Heer……….

In het Radio1-journaal van vanmorgen hadden ze een gesprek met twee stylistes. Wij hebben het niet zo op stylistes, jammer maar helaas. Zulke dames zie je wel eens in van die woonprogramma’s om te vertellen wat ” absoluut niet meer kan” (dat maken we zelf wel uit, denk ik dan) en wat zij dan bedacht hebben om je weer bij de tijd te brengen. Hoeveel die update je gaat kosten vertellen ze er meestal heel stijlvol niet bij.

Maar goed, vanmorgen ging het over boomhutten, natuurlijk een echt vakantieonderwerp. Ze hadden zelf kinderen, die een boomhut in elkaar geknutseld hadden van ouwe troep en toen ze die, uiteraard heel verstandig, gingen controleren op veiligheid, hadden de dames gedacht:” Dat kan beter en stijlvoller”. Ze waren aan de gang gegaan en hadden vakkundig een boomhut gebouwd. Met materialen uit het bos.

Die boomhut bleek een succes, ook commercieel en de dames gingen “de markt” op. Dat krijg je dan met stylistes. Toen de verslaggever vroeg wat zo’n boomhut dan zo ongeveer ging kosten, zeiden ze:”Het basismodel kost vier-en-een-half-duizend euro”. Of je een emmer leeggooit! Mensen geven tegenwoordig onwaarschijnlijk veel geld uit aan kinderspeelgoed, maar 4½ duizend euro voor een boomhut, die je niet eens zelf mag bouwen als kind, die dus ook veel te “mooi” wordt bovendien, daar is toch helemaal niks aan, zeg!

De stijldames vertelden ook nog, dat ze tegenwoordig héél anders door het bos lopen. Want “elk takje kan het handvat van de voordeur zijn”. Dat lijkt me heel onrustig wandelen en welk kind wil er nou een hándvat aan zijn boomhutdeur? Zo je al een deur wilt! Een stuk gordijnstof van je oma kan ook, niet zo stijlvol, maar ach……..

Gistermiddag moest ik even bij de dokter zijn voor wat medicijnen, noodzakelijke drugs, zeg maar.’n Soort verslaving. In de wachtkamer zat het aardig vol. ’n Moeder met een paar kinderen, die haar kroost alsmaar tot stilte zat te manen, terwijl die kinderen alleen maar heel rustig met elkaar zaten te praten. Maar volgens moeder moesten ze dat op fluistertoon doen. Raar. Vonden die kinderen ook. Ze waren gelukkig gauw aan de beurt, want ik werd zenuwachtig van dat ge-sssstttt van die mevrouw.

Er kwam ook een man binnenhinken samen met z’n vrouw. Had dus wat aan z’n been. Hij las even een krant , stond op en hinkte weer naar buiten. “Hoezo, verslaafd?”, zei z’n vrouw zonder op te kijken uit haar “Margriet”. “Dat gezeur ook altijd!”. Je zág het ‘m denken. Daar kwam ie niet voor, hij had wat aan z’n béén……