In het journaal zag ik een groep mariniers, die naar het Katrina-rampgebied in Amerika was gestuurd door onze regering, om te helpen de rommel op te ruimen. Ze liepen rond in Biloxi, een behoorlijk zwaar getroffen stad. Ze moeten het daar hebben van het toerisme en er wonen heel wat mensen, die niet tot de armste bevolkingsgroep behoren.

De mariniers staan onder bevel van hun Amerikaanse collega’s, die het beste weten wat ze hen kunnen laten doen. Dat is goed geregeld natuurlijk, structuur moet er wezen. En er is aardig wat op te ruimen daar. Er werd gefilmd in het huis van een blanke mevrouw, die als meest prangende vraag had: “Where are you from, guys? Hólland! Wow, I’ve been there a few years ago! Had a wonderful time, beautiful country!” en meer van die prietpraat. Maar ze apprecieerde zeer dat ze er waren, de redders.

Maar sorry, hoor, zijn die mariniers van ons nou niet een béétje verkeerd gedropt? Of wilden de Amerikanen de meegekomen filmers liever de blanke slachtoffers laten zien en niet de mensen, die te arm en te zwart waren om op tijd New Orleans te verlaten? Ik had ze liever daar gezien.

In de Telegraaf van vandaag stond een foto waarop onze marineboys in een droog huis supergevaarlijk met een bureau liepen te sjouwen, terwijl op de achtergrond in de boekenkasten langs de muur alle boeken nog keurig op een rijtje stonden. Of weer, dat kan ook, ze waren tenslotte aan het opruimen.

De hulp van de Nederlanders is ongevraagd en werd zomaar geaccepteerd door de Amerikanen. Heel bijzonder, werd gemeld, want het is zó’n trots volk! Dank je de koekoek. Het fregat Van Amstel ligt keurig buitengaats, het kleine broertje dat mag meehelpen hoeft dus geen onderdak en eten doet ie aan boord. Dát zou namelijk een reden zijn, waarom de Amerikanen hulp afsloegen, geen trots, welnee, die hulpverleners moesten onderdak en eten en het was : eigen volk eerst in dit geval. Als het waar is, is dat mooi.

Maar ik heb zo’n vervelend gevoel over deze actie. Zo’n zelfde gevoel als ik laatst had toen ik Balkenende zag, die mócht ontbijten met Bush, die er een week over deed voordat hij zich liet zien in New Orleans. Op de website van de stad Biloxi betuigt de burgemeester zijn dank aan George W., omdat hij er zo snel was.

Nederland haalt weer eens een wit voetje bij Bush, die lak heeft aan de zwarte…….

Een beetje gerelateerd aan mijn postje van gisteren: ik las vandaag, dat iemand een nieuwe dienst in het leven (!) heeft geroepen. Je kunt via internet een bloemetje op iemands graf laten neerleggen. Als je ’t zelf te druk hebt met in leven zijn. “Een gat in de markt!”, zegt de bedenker.

Als het mij overkwam zou ik een of ander medium, Char of Jomanda of zo, je hebt ze voor het uitzoeken tegenwoordig, laten zeggen: “Láát maar! Je wordt bedankt…….. ”

Begraafplaatsen worden niet meer uitsluitend gebruikt waarvoor ze bedoeld zijn. Een Belgische vrouw, komend vanuit een café waar ze waarschijnlijk geen damestoilet hadden, ging even wildplassen op het kerkhof. Niet zo erg respectvol, maar ach, het is er rustig en je krijgt geen commentaar. Maar toen ze hurkte bij een graf verloor ze haar evenwicht en ze greep zich vast aan een zerk. Die was dat niet gewend, viel om en kwam op het hoofd van de vrouw terecht. Ze kon tragisch genoeg meteen blijven.

In dezelfde krant waarin ik dit bericht las stond een foto van een rommelmarkt in Bloemendaal, die gehouden werd op het kerkhof bij de kerk. Ze hadden de witte plastic stoelen van het “terrasje”waar je iets drinken kon, letterlijk tussen de oude grafzerken gezet. Respectloos, vonden veel mensen en het was ook geen gezicht.

Ik heb ook wel eens meegezongen in een koor, dat een uitvoering gaf in een oud kerkje in Noord-Groningen. De stoelen daar stonden bovenop de grafstenen van mensen die daar, wel al een paar eeuwen geleden, hoor, waren neergelegd. Je had wel wat te lezen in de pauzes, maar ik zat toch niet lekker. Ondanks de tijd van honderden jaren die er tussen mij en die skeletten zat. Het is het idee.

Ik heb toen ook gehoord, waar de uitdrukking “rijke stinkerd” vandaan komt. Van die overleden mensen, die rijk genoeg waren om zich in de kerk te laten begraven, waarop de kerkgangers mochten genieten van de ontbindingsluchtjes.

Maar voor die Belgische vind ik het wel erg zielig. Met je leven betalen voor een keertje wildplassen. Was ze nou maar een man geweest, dan had ze alleen een paar blauwe tenen gehad…….

Dat het personeel van de publieke omroepen druk bezig is met acties, daar ben ik ’t natuurlijk voor de volle honderd procent mee eens. Maar dat ze uitgerekend Pino de (vele!) verzamelde handtekeningen laten overhandigen aan de betreffende bewindspersoon, dat vind ik een minder goed idee.

We hoorden de happening via de radio en dan heb je er uiteraard geen beelden bij, maar het klonk zo ongelooflijk infantiel! Dat stémmetje….! Dat hoort in Sesamstraat en nergens anders. En dat terwijl het toch zo’n bloedserieuze zaak is. Daar gooi je toch geen lollig beest tegenaan? Ik weet ook wel, dat Pino samen met al zijn vriendjes op de tocht stond, maar ik heb gelezen, dat daar al wat meer zekerheid over is, dat ie mag blijven.

Voor de rest van de NPS programma’s is dat nog allerminst het geval. Dus er mag van mij nog wel een actie volgen, maar alsjeblieft: mag het dan zónder Pino……?

“k Ben benieuwd of mijn zwager en schoonzus nog gedaan hebben wat ze elkaar hadden beloofd. We waren gisteren namelijk bij onze gezellige familie in Friesland, een héérlijke dag met dat geweldige weer! En toen hadden ze bedacht dat, als de sirene zou gaan vandaag, zoals elke eerste maandag van de maand, ze tegen elkaar zouden zeggen: “Ik hou van jou!”.

“Dan kómt het er tenminste eens van”, zei mijn schoonzus, die dit jaar 40 jaar getrouwd is met haar Kloris. Niet, dat het zo’n afstandelijk stel is, hoor, in tegendeel, maar in de drukte van het dagelijks bestaan met kinderen, kleinkinderen, klussen, huishouden en sociale verplichtingen vergeet je hoe leuk je elkaar nog steeds vindt.

Het lijkt mij een aardig idee, zo’n herinneringssirene. Leuker dan dat je, uit gewoonte, na elk simpel telefoontje roept: “love you!”of iets van gelijke strekking, zoals je dat tegenwoordig, in navolging van de Amerikanen, nogal eens hoort. Liefst in een stampvolle bus of trein.

Nee, dan maar liever elke eerste maandag van de maand ’n dubbelfunctionele sirene. Het enige nadeel is, dat de verrassing er af is, je kunt de klok d’r op gelijk zetten……..

Laatst in Engeland gaf op onze laatste vakantiedag daar het halogeen peertje van de koplamp van onze Ford Focus de geest. Kan gebeuren. Dan zoek je een Ford-dealer en je laat even een nieuw lampje inzetten. Dachten wij, maar het was zaterdagmiddag en dat zal de actie wel bemoeilijkt hebben. Ze konden ons nergens helpen. Drie dealers afgeweest, die gelukkig in het navigatiesysteem zitten, maar nergens waren “mechanics” aanwezig en de mannen die er wel waren waagden zich er niet aan.

Toen hebben we zelf bij een Halfords het benodigde lampje gehaald en zijn bij de Engelse zus van de ANWB gaan vragen of ze ons konden helpen. Maar sorry, bij die vestiging deden ze alleen keuringen en van Focuslampjes hadden ze geen verstand. En echt, we hadden het eerst zelf geprobeerd, hoor, dat lampje te vervangen, maar dat kán helemaal niet! Bij álle auto’s die we gehad hebben was het verwisselen van een lamp een fluitje van een cent, nou ja, soms twéé cent, maar we hadden altijd zo’n blauw doosje bij ons waar een setje in zat en het lukte eigenlijk altijd.

We zijn tenslotte maar éénogig naar Harwich gereden waar we op de boot terug moesten. Nou was het nog zomer dus lang licht, maar in Engeland, links dus, rijden met maar één koplamp voelt niet prettig. In Nederland, rechts dus, ook niet. We zijn zonder bekeuring thuisgekomen. Na het weekend gingen we naar onze eigen Ford-dealer en daar konden ze het.

De verkoper, die we spraken terwijl we moesten wachten, zei, dat er maar een paar mensen binnen het bedrijf het kon, lampjes verwisselen. De hele koplamp schijnt er namelijk uit te moeten. Wel een kwestie van “klik” er uit en “klik” er weer in, maar het schijnt een dermate complexe handeling te zijn, dat het werk is voor een expert. Hetgeen ik knap stom vind. Een remvoering of een katalysator, waar wat mee is, dat kan ik begrijpen, dat kun je niet zelf, maar een lámpje!

We hoorden trouwens gisteren een lachwekkend verhaal over een Ford Focus-rijder, die in Duitsland een vergelijkbare ervaring had met zijn kapotte koplamp tijdens de vakantie. Het jeugdige monteurtje van dienst kreeg het ook niet voor elkaar en sloopte de hele voorkant van de auto om maar bij die koplamp te kunnen komen.

Zijn erbij geroepen baas zette zelfs de hele auto op de brug. Waarop de man vroeg of hij de banden er maar vast af zou halen, dat scheelde misschien tijd. De opmerking werd hem niet in dank afgenomen. Niet alle Duitsers hebben humor. Het is een heerlijke auto, hoor, een Focus, er is niks mis mee zolang er maar geen lampjes moeten worden verwisseld buiten kantoortijd………