Dat reclame ergernis oplevert is niks nieuws natuurlijk, maar meestal zie je het als iets dat er nou eenmaal tussendoor komt en waaraan weinig te doen is als je het programma wilt blijven volgen. Vervelend, maar ja. Maar soms is een spotje zo afschuwelijk, dat je met z’n allen naar de afstandsbediening grijpt om te “muten”.

Zulke spotjes zijn er op het moment van Verkade. De “meisjes van Verkade”, die er op aangenomen zijn om zo smerig mogelijk de koekjes van Verkade op te eten. Ze smakken, kraken, likken er de chocolade vanaf op een manier waar je kotsmisselijk van wordt. Daar ga je toch niet meer koekjes van verkopen, zeg? Wie verzint zoiets?

Napoleon-snoep heeft ook zoiets. Volwássen mensen zitten te likken en te smakken als een stel kleuters. Eén voordeel, dergelijke reclames zijn erg goed voor de lijn, want je koopt dat spul vanzelf nóóit…..!

Gisteren zag ik een interviewtje met een sombere Huub Stapel. Hij was somber over de politiek, de verstandhouding tussen mensen, we waren onaardig tegen mekaar, er was niks meer aan hier, nou ja, somberte alom. Hij zag d’r ook niet zo best uit, een beetje opgeblazen, maar dat kan ook door de sombere belichting gekomen zijn.

Kom op, Huub! Je hebt gewoon veel te veel reclamespotjes gemaakt over dat Zwitserlevengevoel. Daarna valt toch álles tegen…….?

Een mens surft wel eens een beetje over het net, een soort zappen eigenlijk, en dan kom je wel eens iets aardigs tegen. Er waren in mijn familie een paar kunstschilders, onder wie de oudste broer van mijn moeder. Mijn oom Jan uit Drente. Ik heb wel eens over hem geschreven. Beroemd waren mijn familieleden niet echt, de grote doorbraak was er nooit bij.

Hoewel mijn oom in hun beider jonge jaren wel optrok met Anton Heyboer. Maar omdat hij het, (bij mijn weten dan, hè) bij één vrouw tegelijk hield, zal dat het verschil in beroemdheid wel geweest zijn. Je kunt niet alles hebben.

Maar op de website van kunsthandel “Larry Eiler Fine Art” in California kwam ik een schilderij tegen van oom Jan. Dutch artist: “Impressionistic style landscape with pond and ducks”. Dat je maar weet wat het voorstelt. Helemaal in Amerika, dat schilderij. Die kunsthandel wil er 1200 dollar voor hebben. Dat moet oom Jan deugd doen op zijn wolk……..

‘k Ben een beetje bezig met ouwe foto’s opruimen. En dan niet digitaal, maar gewoon: tastbare afdrukken. Maar daarbij heb ik iets geks: ik durf namelijk geen foto’s weg te gooien, en al helemaal niet te verscheuren, waar ménsen op staan. Ook al ken ik ze nauwelijks, heb ik niks meer met ze te maken en heb ik niks met de gebeurtenis of de locatie ter gelegenheid waarvan zo’n foto gemaakt is. Verkleurde landschapjes, ik heb er geen moeite mee, maar personen, nee.

Ik heb namelijk eens een héél eng verhaal gehoord van wat er met iemand gebeurd is nadat een foto van die persoon was verscheurd. Het ging om een ruzie, geloof ik, en het is heel erg slecht met de verscheurde afgelopen. Daar heeft degene, die verscheurde, heel lang last van gehad. Terwijl het waarschijnlijk gewoon toeval was. Maar je wéét ’t niet.Er is meer tussen hemel en aarde…..

Sinds die tijd kan ik geen foto’s van personen wegdoen, terwijl ze misschien al helemaal niet meer leven, zolang is het geleden. Lelijke foto’s, vieze kleuren ook, er is niks moois aan om te bewaren. Kon ik ze maar wegflickren, maar misschien red ik wel een leven. Het schiet natuurlijk niet op met opruimen op deze manier. Wat is deleten toch makkelijk……..

Vanmorgen vroeg ik me ineens af, toen we het kleuterschooltje binnengingen, waar we altijd gaan stemmen, en ik de kindertjes gewoon in hun klaslokaal zag zitten, waarom we eigenlijk op dinsdag stemmen in plaats van op woensdag. Toch een veel handiger dag met minder overlast voor de school. Het bleek te zijn omdat het morgen Biddag voor het Gewas is. (Hanneke Groenteman had het op haar weblog over de Wasdag voor het Gebit!).

Uit welke eeuw stamt dat bidden voor het gewas eigenlijk en heeft dat nog zin? Als het een beetje veel regent in een groeiseizoen, zodat de piepers mislukken dan bidden de boeren de minister om compensatie en die zegt dan, dat het bedrijfsrisico is, dus waar bid je dan nog voor? Of nee, dat is natuurlijk laag-bij-de-gronds bidden. Ze bedoelen het meer hogerop, bij de Grote Baas. Maar dat zie ik toch niet veel mensen meer doen. Een handjevol agrariërs in een kerk misschien.

Wat ik veel meer zoden aan de dijk vind is, dat het morgen Internationale Vrouwendag is! Dat had toch prachtig samen kunnen vallen met onze kiesdag? Iedereen stemmen op een vrouw in de raad! Ze vinden toch, dat er te weinig vrouwen in de politiek zijn? Nou vind ik al, dat er steeds meer burgermoeders komen. Utrecht, Nijmegen, Amersfoort, Almere, Lelystad, ik noem maar wat, toch geen kleine dorpjes!

Ik las een boek over Aletta Jacobs, de allereerste vrouwelijke arts in ons land, die voor het vrouwenkiesrecht op de bres heeft gestaan, ook internationaal. En mede dank zij haar, mogen wij sinds 1917 toch maar mooi meestemmen. Maar toen ze zich kandidaat stelde voor de Tweede Kamer, voor de Vrijzinnig Democratische Bond (volgens het boek de voorloper van D66!) werd ze niet gekozen, omdat mannelijke kandidaten, lager op de kieslijst, haar voorbijgingen. Ze was namelijk een vrouw. Die tijd hebben we, dacht ik, wel gehad. Voor alle zekerheid heb ik toch vanmorgen mijn stem maar expliciet aan een vrouw gegeven. Je kunt niet weten.

Maar het is een mooie datum: 8 maart. Vrouwen zorgen nog steeds voor de aanwas, hoe zouden die mannen dat in hun eentje moeten doen, nietwaar? en voor de was vaak ook nog, dus een beetje voor ze bidden kan geen kwaad……..

Gisteravond zagen we in een nieuwsuitzending op België, dat Nana Mouskouri (inmiddels 71, waar ze, eerlijk is eerlijk, niet naar uitziet) een grote afscheidstournee gaat maken. Ik was nooit zo’n fan van haar. Vond het een beetje ’n tuttig tiepje, maar had wel waardering voor het feit, dat ze zich er niks van aantrok, dat ze een bril nodig had. Een BRIL dus.

Maar echt, ze kan niet meer zingen, hoorden we. Ze had vroeger een helder, mij iets te glad, geluid, maar er zit nu geen volume meer in en bovendien een zeer hinderlijke wiebel. Geen schim meer van wat het was. Artiesten zouden toch wat zelfkritiek moeten hebben of in ieder geval iemand, die tegen hen zegt: “Ik zou ’t niét doen, als ik je was”.

Ella Fitzgerald was in haar laatste jaren ook zo sneu bezig. En zo zijn er wel meer voorbeelden. Voortborduren op je naam, je grote naam vaak, en dan afgaan. Zó zielig. De nieuwslezer zei met een veelbetekenende blik, dat de tournee van Nana twéé jaar zal gaan duren. Morgenavond is ze in Orpheus, Apeldoorn……..

Er stond nou toch wel zo’n mooi plannetje in de krant! Ze willen speciale steden voor senioren gaan bouwen in Nederland. Geen last van hangjongeren met brommers, die ook nog eens blowen, geen lawaaiige kinderen, geen ballen tegen de ramen, geen krijsende babies. Alleen maar rust op je ouwe dag. Er zou veel belangstelling bestaan voor dergelijke locaties met voorzieningen waar speciaal de oudere mens op zit te wachten. De projectontwikkelaars vinden het een gat in de markt. Ik vind het tegennatuurlijk. Iedereen bij zijn eigen soort, het lijkt Artis wel.

Maar dat komt doordat ik er niet aan moet dénken de hele dag alleen maar bejaarden te moeten zien en dat terwijl ik er zelf een ben. Ja, in een bejaardenhuis, als het niet anders kan en je niet zonder verzorging kunt, dan heb je geen keus. Maar zolang je die wel hebt en uit vrije wil in een seniorenstad gaat wonen, ik kan me er niks bij voorstellen. De overweging van de belangstellenden zou zijn, dat het veilig is en gezellig om zo te wonen. Ze zullen de jongere generatie evengoed wel nodig blijven hebben voor het draaiend houden van hun voorzieningen, die ouwe knarren.

In Amerika bestaan dergelijke steden al langer. Ik had al eens van “Sun City” in Arizona gehoord. Er stond in het PlusMagazine een verslag van een op voorhand sceptische journaliste die daar op bezoek is geweest en die was nogal enthousiast. Er schijnt ergens in België ook al zoiets te zijn, maar of het Amerikaanse concept zonder meer kan dienen voor een Nederlands bejaardendorp waag ik te betwijfelen. Met alleen AOW zul je je de moeite van aanmelden so wie so wel kunnen besparen.Golfkarren zijn trouwens flink aan de prijs, hoewel Lidl ze deze week in de aanbieding had. Met toebehoren…..!

‘k Hou van bomen. Ik vind ze stoer en indrukwekkend. Als ik de keus heb tussen een vakantie aan zee of in een bos dan kan ik een paar dagen aan zee wel waarderen vanwege het uitwaaien, maar zet mij verder maar tussen het gebladerte.

Nou zit ik hier in Apeldoorn dus echt niet verkeerd wat dat betreft. Binnen een paar minuten is e.e.a. geregeld. Maar in het voorjaar gaat de gemeente hakken en snoeien in het openbaar groen. Dat móet ook, dat weet ik wel. ’n Groene stad, oké, maar het moet geen zootje worden.

In de wijken, die al wat ouder zijn, kun je zien, dat mensen, toen hun huis nog een nieuwbouwhuis was, te dicht bij hun huis boompjes hebben geplant. ’n Stekkie uit het bos misschien wel, meegenomen op een zondagse wandeling. En dat het stekje nu een bóóm geworden is, die de riolering ontwricht, de bestrating omhoog werkt en het donker maakt in huis. Dan moet je afscheid nemen van zo’n boom en dat is vaak niet leuk. Maar je moet verstandig zijn.

Wij hadden ook zo het een en ander, dat weg moest, waaronder een schitterende vuurdoorn, die elk jaar prachtig bloeide en een weelde aan oranje bessen gaf, maar wel de riolering vernielde. Weg ermee dus en het was káál daarna!

De gemeente doet dezer dagen rondes door de wijken met een verfkwast. Zet stippen op bomen, die volgens de groendeskundigen weg moeten. Met die selectie zijn wijkbewoners het vaak niet eens. De boom, waarvan de één blij is, dat hij verdwijnt, heeft voor een ander emotionele waarde, omdat ie geplant is toen de kinderen nog kleuters waren.( Dat die kleuters nu hun eigen auto hebben, waardoor er extra parkeerruimte nodig is, is vaak de reden dat er bomen weg moeten!).

In de Maten, een wijk hier in Apeldoorn, hebben mensen de gemeentelijke stippen weggepoetst en er op ándere bomen juist weer stippen bijgezet. ’n Beetje onenigheid dus. Ze zouden eens even moeten bomen, die mensen……..