Op de Loolaan, onze mooie entree als je van de Oude Amersfoortseweg Apeldoorn binnenkomt, is een kunstproject gerealiseerd. De Duitse landschapskunstenaars Wolfgang Buntrock en Frank Schulze hebben 2000 vogelhuisjes opgehangen aan de eerbiedwaardige Loolaanse bomen. In alle kleuren van de regenboog. Ze zeggen dat 95% van de voorbijgangers positief reageert op het project.

Ik kan er geen zinnig woord over zeggen, want ik ben nog niet in de buurt geweest, heb alleen maar foto’s gezien en gelezen dat het een heel karwei was om ze op te hangen. Maar ja, je bent kunstenaar of je bent kunstenaar, je doet het jezelf aan.

De nestkastjes blijven de hele zomer hangen en in september worden ze verspreid over heel Apeldoorn. De kunstenaars zeggen: “Over vijf jaar komen we terug om te kijken of we ze terug kunnen vinden en zullen er duizenden vogeltjes geboren zijn in onze huisjes”. En dat is een leuk idee natuurlijk.

Aan de Loolaan staan een paar grote serviceflats, waar overwegend senioren wonen dus die 95% positieve reacties vallen me hartstikke mee. Gevoel voor kunst, hoor! Behalve die ene meneer, die aan de ophangers van de vogelhuisjes vroeg, wat ze eigenlijk aan het doen waren. Die zeiden natuurlijk: “Dit is kúnst, meneer!”. In het Duits dan, hè. Waarop de man antwoordde: “Rembrandt, dát is kunst” en hij vervolgde zijn wandeling langs de statige Loolaan…….

*Waarom zou je lange verhalen houden? Ik kwam vandaag bij Luna langs en op het woordje “test” had ze, toen ik er langs kwam, al 17 reacties! Dat is het aantal bezoekers, dat ik gemiddeld heb op een heel verhaal! Ik lijk wel gek…….

Als ik lees, dat Jan Smit een eigen “geurlijn” krijgt, dan denk ik: “Douche dan eens wat vaker!”. Of misschien zijn het je sokken. Je hoort tegenwoordig van die rare woorden, waar je associaties bij krijgt, zoals bij “geurlijn”. Dan denk ik ook meer aan een hond die z’n poot optilt.

Creatief taalgebruik vind ik alleen maar leuk, hoor, daar niet van. Maar nou las ik gisteren weer het werkwoord “dopingbiechten”. Ook een vondst, maar dat is natuurlijk geen blijvertje. Als alle (ex-)wielrenners uitgebiecht zijn dan kan zo’n woord weer van de mat. Of ze moeten álle sporten gaan doorlichten, want dan zijn ze nog wel even bezig. Zelfs schakers en dammers zullen wel eens een Red Bull achterover slaan om wakker te blijven en hoe ver moet je gaan?

Ik zat van de week bij een lunchafspraak trouwens naast een mecanicien van een wielerploeg van visueel beperkte tandemrijders. Aardige man, kon leuk vertellen, maar ja, die had het alleen maar over spaken, tandwielen, velgjes en bandjes en dronk karnemelk. Qua dopingbiechten niks aan te beleven eigenlijk……

*Eén van onze kleinzonen, die vanmiddag even bij ons was, wilde wel een stukje Indische cake van oma. Maar dan wilde hij wel “de billen” van de cake. Oftewel ’t kontje…..

’t Is al laat. Dat wordt het altijd als ik naar mijn zus in Ede ben geweest, want we hebben altijd veel te bespreken. Ik reed daarnet in m’n eentje door het nachtelijk duister naar huis en had tot drie keer toe bijna een hert onder mijn auto, want in de nacht is het bos van de dieren Gelukkig is “bijna” niet “helemaal”, maar ik was blij dat ik de lichten van Apeldoorn zag.

Even later zag ik de lichten van een politieauto achter mij met een oplichtend bord “stop politie”. Brave burger als ik ben zette ik bij de eerstvolgende geschikte plaats de auto in de berm, met de pest in ook, want ik had er eigenlijk ’n beetje te flink de sokken in. Niet veel, maar toch, het zou niet de eerste keer zijn, dat ik voor zes kilometer te hard bekeurd word. Maar nee, niets van dat alles! “Of ik medewerking wou verlenen aan een blaastest”, vroegen de agenten beleefd. “Natuurlijk!”, zei ik, want met alleen maar rooibosthee achter de knopen heb je weinig te vrezen. “Flink blazen!”, zei de politieman, “doorgaan, doorgaan, doorgaan!”. Maar ik haalde het einde van de test niet met mijn longinhoud! “Nog maar ’n keer”, zei hij. Weer lukte het niet en ook een derde keer kwam ik adem te kort.

“Nou, mevrouw, ik geloof het wel, dat u geen alcohol hebt gedronken!”, zei de agent. “Ja”, zei ik “ik kan zoiets eigenlijk alleen maar als ik dronken ben!”. Ze konden er om lachen, maar ik zal toch wel iets aan mijn conditie moeten doen, denk je niet……?

Onze jongste dochter was vorige week op een boekenmarkt en omdat ze weet, dat ik met dat tuinkasje aan de gang ga, bracht ze een boekje voor me mee, dat heet: “Handleiding voor het gebruik van een eigen kas”. Nu is het ook helemaal mijn eigendom, nou ja, in gemeenschap van goederen dan, dus dat komt helemaal goed.

Het boekje is geschreven door mevrouw A.F.Reinhold-Bouvy, die mijn bezigheden, waarschijnlijk hoofdschuddend, vanaf een wolk zal gadeslaan, want ze is in 1977 overleden. Hoe oud ze toen was weet ik niet, maar aan de foto achterop het boekje te zien, toen ze dus nog levend was, was ze zo ongeveer van mijn leeftijd toen die gemaakt werd. Een keurige dame met parelketting en een kassenhobby. Ze was specialiste op het gebied van bonsai en camelia’s.

Mijn interesse heeft dat niet direct, maar in het boek, dat ik intussen met veel belangstelling gelezen heb, staan veel behartigenswaardige tips, waar een beginner iets aan heeft. Achter in het boek staan “nuttige adressen”. Links op z’n ouderwets dus. Ik ben eens ’n beetje rond gaan klikken, maar driekwart van de firma’s, die genoemd worden, bestaat niet meer en is dus niet meer nuttig. En van al de secretaresses en secretarissen van de begonia-, fuchsia-, orchideeën-, azalea-, cactus-, chrysanten- en bonsai-vereniging zullen er ook nog weinigen in functie zijn, want het boekje zelf is uit 1978.

Dan ga je je ook afvragen of de kassen van de Gemeenteplantsoenen op de Kwekerijweg te Den Haag nog stééds elke tweede zaterdag van de maand van 9 tot 12 te bezichtigen zijn. Tijden veranderen. Maar de inhoud van het boek is eigenlijk nog up to date, want de plantjes groeien nog steeds richting de hemel. Mevrouw Reinhold heeft het al wel over bestrijdingsmiddelen en biologische vijanden, die je kunt inzetten als je planten worden bedreigd. De sluipwesp bijvoorbeeld.

Maar ze heeft het ook over “de kas als plek, waar men zich het hele jaar door, ook als het stormt, vriest of regent, ver van de roerige wereld ongestoord kan wijden aan een fascinerende hobby”. Kijk, daar doen we het voor. Ik ben benieuwd. Ons tuintje is….nou, wat zal ’t wezen?….8 x 6, dus zo heel ver van de roerige wereld zal ik mij niet bevinden. Maar dróóg wel en dat is toch mooi……

*Terwijl haar jongens al in de auto zitten, staat mijn dochter nog ‘even’ te praten met een vriendin. Waarop haar jongste van vier het raampje naar beneden draait en zegt: “Mama, ga je nou mee? Ik word hier wel zó moe van!”. Van wie zou dat een gevleugelde uitdrukking zijn, denk je….?

In de krant lazen we vanmorgen, dat er groepen jongeren zijn, die een nieuwe hobby hebben: een Center Parcs bungalow huren, je vol laten lopen met drank voor de nodige moed en kracht, die bungalow ‘verbouwen’ en de meubels opstoken in de open haard. Een en ander wordt creatief gefilmd en even zo creatief op internet gezet. Kicken!

Volgens de directie van Center Parcs worden er per jaar zo’n 10 bungalows ongeschikt gemaakt voor bewoning door dergelijke activiteiten. Een voordeel is, dat ze naam en adres hebben van degene die de bungalow geboekt heeft, zodat, als ze geluk hebben, de rekening voor het herstel van een en ander ook kan worden ingediend, maar ik vraag me af: waarom doen mensen zoiets? Slopen, vernielen, de beuk er in, de brand er in, ik begrijp ’t niet! Dat zo’n club jongens na verblijf de afwas laten staan, het hoort niet en is niet volgens de Center Parcs regels, maar als je gezopen hebt kan dat voorkomen. Maar gewoon alles aan gort!?

Maar zie: het door ons zeer gewaardeerde en toch best wel ‘opvoedkundige’ “Klokhuis” heeft tegenwoordig een item “Slopen doe je zo”. Of het zo heet weet ik niet precies, maar tenminste iets van gelijke strekking. Daarin wordt elke keer op een andere manier een auto naar de andere wereld geholpen. Met een wetenschappelijk tintje natuurlijk. Ze laten zien hoe je zoiets sloopt: met vuur, met waterkracht, door er ’n betonblok op te laten vallen, in de ijzerpers, met laser en nog wel andere manieren ook. “Don’t try this at home” zal best een achterliggende gedachte zijn, maar ondertussen is het interessant voor terroristjes. De uitzinnige vreugde van de nog jonge presentator, als het wéér gelukt is om de auto aan barrels te krijgen, is hoogst opmerkelijk.

Opvoedkundig kan ik ’t niet vinden: kinderen, die toch de doelgroep zijn van Het Klokhuis, enthousiast te maken hoe je iets naar de filistijnen kan helpen, daar krijg je verdorie toch Center Parcs huisjesslopers van……..!

* Minister Plasterk, vanavond bij K&vdB, waar ze het over het onderwijs hadden en over scholen, waar de leiding de leerlingen niet meer kent, omdat het er te veel zijn: “Een school moet zo groot zijn als het geheugen van de concierge”…..

Tsjonge, Apeldoorn zit ’n beetje in zak en as, hoor! Onze stadgenote Christa schijnt de wedstrijd ‘Holland’s Next Topmodel’ te hebben verloren. Hoewel haar evengoed een glanzende carrière wordt voorspeld als fotomodel, zit ze er nu toch mooi naast. Vreselijk vind ik het. Tenslotte is het kind al twintig en hoe lang kan zo’n meisje dan nog mee voordat de rimpels toeslaan? Tenzij ze op haar elfde is begonnen met smeren van dure crêmes, dan scheelt ’t misschien een paar jaar, maar ’t is een hele zorg. Ook voor die ouders.

Bij Etos houden ze trouwens een verkiezing ‘superbaby van het jaar’. Een meisje van 10 maanden uit Ermelo is al doorgedrongen tot de finale. Ze moet het alleen nog opnemen tegen 14 andere kandidaten. Dat wordt nog een hele klus, want je moet natuurlijk wel een beetje leuk overkomen. En op de finaledag niet toevallig een huildag hebben, of last van krampjes, snotterigheid, uitslag of andere sores, want dan pakt die hele uitslag verkeerd voor je uit. Dan mogen je ouders niét naar Mallorca. Dat zou toch vréselijk zijn! Dat wil je als kind toch niet op je geweten hebben, zeg! Dat wordt werk voor de toch al overbelaste Jeugdzorg……