‘k Las ’n artikel over het verschijnsel ‘afdingen’. Dat het hier in ons land nou niet direct een gewoonte is, terwijl de Consumentenbond vindt, dat dat wel zou moeten kunnen want dan is er veel voordeel te behalen. Er is ruimte voor zulke onderhandelingen, zeggen ze daar. Op een marktje in een ver buitenland durven Nederlanders meestal wel. “Want”, zeggen die vakantiegangers “je móet wel, want daar rekenen ze op, die kooplui”. Dat zal dan wel en je zult best eens ’n keer te veel betalen voor iets prullerigs, dat bij thuiskomst “made in China” blijkt te zijn, maar dat moet dan maar. Je moet er voor in de wieg gelegd zijn, voor afdingen.En ik ben dat niet.

Mijn echtgenoot wel, die heeft er totaal geen moeite mee. Hij vindt ’t zelfs leuk en probeert nogal eens wat. Dat heeft ook nog al eens geld opgeleverd en hij is daarna dan ook een tevreden mens. Het is een aangeboren handelsgeest, denk ik.

We waren eens op vakantie in Duitsland. Geen pingelland, dacht ik. Tijdens die vakantie waren er Olympische Spelen. In welk jaar weet ik niet meer, maar het was in het jaar dat Regilio Tuur iets ‘moois’ deed in de bokssport, een Olympische titel winnen of zo. We zaten in een gehuurde caravan en daar was geen televisie. Die werd zeer gemist vanwege al dat gesport en mijn man had zijn zinnen gezet op een draagbaar radio-tv-toestelletje, briefkaartformaat beeld, dat hij had gezien toen we in een warenhuis waren in een naburige grote stad. Welke stad weet ik ook niet meer, kun je nagaan hoe ik dit voorval heb verdrongen.

Nou ja, we gingen naar die winkel en toen was dat betreffende toestelletje eigenlijk uitverkocht, maar d’r stond er nog één. Maar daar was een batterijvakklepje van af aan de achterkant. Vervelend als je van plan was het ding op batterijen te gaan gebruiken, maar dat was in ons geval niet zo dus hij wou ‘m evengoed wel hebben.

Toen ging ie onderhandelen met de verkoper, want hij wou wat van de prijs afhebben. Wel logisch natuurlijk, want het apparaat was niet compleet. Maar de verkoper was niet zo scheutig. Ik volgde een en ander van een afstandje, want in dergelijke gevallen hoor ik er even niet bij. “Aber die Hinterklappe fehlt!” hoorde ik mijn echtvriend verontwaardigd roepen. Ja, hij kent z’n talen.

De verkoper ging tenslotte overleggen met z’n chef en mijn man wachtte af. Het bedrag dat er uiteindelijk af ging was best aardig, dus de koop ging door. Hij kreeg ‘m mee zonder doos, want ja, er zit dan wel een grens aan de service natuurlijk. Maar dat had hij er wel voor over. Dat triomfantelijke gezicht was goud waard en dat vergeet ik niet meer.

We hebben die dag zonder Hinterklappe gekeken hoe Regilio zijn tegenstander tegen het canvas mepte. Met een Hinterklap. En ach, ik hóu helemaal niet van boksen, dat ook nog eens……

Op de school van twee van onze kleinzonen hadden ze vandaag een ‘meester-en juffendag’. Dat is een dag waarop, door een wonderlijke speling der natuur, toevallig álle meesters en juffen tegelijk jarig zijn. Is dat mooi of is dat prachtig? De hele school in feeststemming en al het personeel in één keer versierd.

Dat zal gedurende het schooljaar een hoop kostbare tijd schelen. Hartstikke economisch dus en de inspectie zal inderdaad tevree zijn. En het is bovendien de laatste week voor de vakantie en die is bij voorbaat toch al rommelig.

In mijn tijd waren trouwens alle juffen en meneren ( wij hadden geen meesters op onze Amsterdamse Montesssorischool) altijd, door diezelfde speling der natuur waarschijnlijk, op een woensdag jarig. Een half dagje feestvarken vonden ze kennelijk meer dan genoeg en dat lijkt me niet onredelijk.

Maar het was vandaag vast erg gezellig, want dat is de school ook. Mooi weer erbij en eigenlijk is het best een leuk idee….

‘k Heb iets ontdekt. Een poosje geleden sliep ik niet zo best of eigenlijk had ik moeite om in slaap te kómen. Ik had de gewoonte om voor het slapen nog wat te lezen of een woordpuzzeltje te maken en vervolgens bleef het gelezene in mijn hoofd rondtollen of het woord waar ik niet op kon komen bleef maar spoken. Heel onrustig, ik werd er piekerend van en steeds wakkerder.

Niet meer lezen of puzzelen hielp ook niet, want dan ging ik wel weer over wat anders liggen denken. Warme melk, daar word je op ’n gegeven moment ook wat melig van, dus vervelend, vervelend.

Totdat ik de sudoku’s ontdekte! Ik ben geen cijfermens en dat is prima. Doordat ik een paar sudoku’s maak voor het slapen gaan heb ik geen verbinding meer met “woorden”, is mijn hoofd leeg en ga ik, nadat ze opgelost zijn, want ik ben heel goed natuurlijk, heel tevreden slapen en ben zo vertrokken!

Mooi geregeld, of niet soms? Ik vind het wel een vondst eigenlijk……..

Iedereen heeft wel een lievelingskleur. Ik hou van rood. Vroeger droeg ik het veel, maar nu ik wat ouder word ben ik er wat voorzichtiger mee. Onzin misschien, maar dat heb ik nou eenmaal. Ik heb pasgeleden nog wel een paar rooie schoenen gekocht, maar die zijn van een model dat het wel kan.

Groen, daar hou ik ook van, maar niet van álle groene nuances. Mosgroen vind ik mooi, dennengroen ook. Nou ja, je hebt groen en je hebt groen.

Van de week hoorde ik in de supermarkt een “buiten dienst” zijnd meisje tegen haar collega’s zeggen: “Hoe vinden jullie mijn nieuwe tas?”. Het ding was van een gifgroene kleur waar je ogen pijn van deden. De dames vonden ‘m práchtig! De kersverse eigenaresse zei: “Ja, hij is zó lelijk, dat ik ‘m mooi vind”.

Dat kan dus kennelijk. Iets is zo afschuwelijk lelijk, dat het daarom weer prachtig is. Niet dat ik het begrijp, maar zo schijnt ’t ook met kitsch te werken. Ik ken mensen die super klassiek zijn ingesteld en toch André Hazes in hun verzameling hebben. Cult, wat dat dan ook moge zijn. Het zal psychisch wel te verklaren zijn en ik hoop ooit eens iemand tegen te komen die het me uitlegt……..

Sommige mensen hebben niet zoveel met de Tour de France, die zo ondertussen ook wel de Tour of England of Tour de la Belgique mag gaan heten vanwege die uitstapjes over de grens. Zo hoorde ik over een koopman op de markt, die riep: “Die mafkezen! Je drie weken de pleuris rijden, terwijl ik zo’n geel shirtje voor € 5,– in de aanbieding heb!”.

Gistermiddag luisterden we naar het Radio Tour de France-programma, dat gepresenteerd werd door die hockey-dokter (zowel het een als het ander ‘ex’) Tom, de broer van Youp. Het is dat er ook ander nieuws tussendoor komt, want het verslag van de Tour was slaapverwekkend. Vond de verslaggever ter plekke ook trouwens.

Eigenlijk heb je meer dan genoeg aan een reportage over het laatste half uur van zo’n etappe. Dat was, gistermiddag tenminste, het enige moment dat er iets te beleven viel. Dan vind ik een samenvatting (op tv voor mij) eigenlijk wel genoeg. Zo’n sliert kleurige renners is leuk om te zien, hoewel ik die valpartij laatst weer afschuwelijk vond en het gelukkig letterlijk meeviel. En ’n mooi sprintje, prachtig!

Maar er gaat zoveel geld om in dat circus, dat er aardig wat ‘opgeklopt’ moet worden om het interessant te laten lijken. En weet je, Mart Smeets begint me ook zo de keel uit te hangen, maar dat is puur persoonlijk, hoor! Ik zag, dat ze de bejaarde wielergoeroe Jean Nelissen ook alleen nog maar vanaf grote afstand in beeld brengen. Maar ja, het hoort bij de zomer, hè, de Tour. Zomer…..? Hè ja, laten we ’t nog es over het weer hebben…….

Donder, bliksem, al dan niet bij heldere hemel, water- en windhozen: het is genieten voor de weermannen en weervrouwen. Je kunt het aan ze merken: nét dat beetje meer enthousiasme in hun praatje. En de Buienradar draait overuren, zeggen ze. Je wilt ze zien aankomen al kun je verder alleen maar afwachten. Ik moet zeggen: Apeldoorn wordt aardig omzeild. Vanmorgen in de zon koffie gedronken. Gisteren én onweer én hagel in één flinke, maar korte bui.

Echt natuurgeweld heb ik trouwens wel eens gezien, of liever gezegd, de gevolgen daarvan. Wij hadden vroeger op het plein waar we woonden een flink aantal hoge populieren. Indrukwekkende bomen waren het, tientallen meters hoog. Op een warme zomermiddag sloeg de bliksem in de boom, die het dichtst bij ons huis stond.

Wij woonden toen achter het accountantskantoor van mijn vader, dat gevestigd was in een hoekwinkelpand. De medewerksters, die achter de grote ramen aan hun bureau zaten te werken, kregen de volle laag van de luchtdruk die de ramen naar binnen drukte. Wonder boven wonder was er niemand noemenswaardig gewond door het glas.

Op het moment van de klap zat ik nog op school, had ‘m wel gehoord, maar toen ik thuis kwam zag ik pas hoe álle ramen op ons plein er uit lagen en hoe de brandweer bezig was de zwartgeblakerde boom, die helemaal doormidden was gespleten, te zekeren omdat die een gevaar was voor de omgeving. Het verzagen was nog een heel karwei de dagen daarna.

Maar ik herinner me de paniek en de bedrijvigheid om alles op te ruimen aan glas en het getimmer om de ramen dicht te spijkeren. En we waren zo netjes ongeschonden de oorlog doorgekomen.

Mijn zwangere moeder, die mijn jongste zusje verwachtte, was tijdens haar middagrust uit bed getild door de klap en zat zich daar op een stoel hogelijk over te verbazen en het is nog jaren een sterk verhaal geweest. Voor mijn jongste zus heeft het geen merkbare gevolgen gehad, hoewel je dat nooit zeker kunt weten natuurlijk, ha, ha!

Ik zag in de krant een foto van een totaal “geschild” boompje in Rotterdam, dat door de bliksem was ontdaan van zijn bast. Maar dat was niks vergeleken bij onze geblakerde, gespleten reuzenboom, hoor…….!

Gisteren een jarig kleinkind. Zes werd ie. En wat krijgt een kind van zes voor zijn verjaardag? Een PlayStation 2. De familie was ingeseind, dat er zoiets stond te gebeuren dus hadden opa en oma ook iets aanverwants voor hem.

Een cameraatje, als ik goed begrepen heb wat er in het doosje zat dat we hem hebben overhandigd, samen met een soort “sportprogramma” waaraan veel beweging te pas komt. Nou, dat vind ik niet verkeerd. Die starende oogjes en strakke gezichtjes als ze een spelletje op de computer aan het doen zijn , ik vind het soms wel eens eng om te zien als ik eerlijk ben. Maar ze leren er veel van, heb ik me laten vertellen, en dat is mooi natuurlijk.

Mijn jarige kleinzoon vertelde me wel dat, als je veel “playstationt”( als dat een werkwoord is tenminste, en als het dat niet is zal het dat zeker worden) of veel computert, je dan vierkante ogen krijgt. Dat heeft z’n moeder hem verteld. Hij gelooft er uiteraard geen barst van, maar de opvoedkundige boodschap is wel overgekomen, dacht ik. Het is net zoiets als de groene haren, die mijn moeder ons voorspelde als we koffie dronken op te jeugdige leeftijd.

Het was een heel blij jongetje gisteren en dat is ook mooi. Vierkante ogen of niet, we moeten maar met de tijd mee……..

In het recreatiegebied Bussloo, dat (gelukkig) op zo’n 4 kilometer afstand van Apeldoorn ligt, wordt een muziekfestival gehouden vandaag. Het is nog steeds droog en dat moet de vele bezoekers, die ze overal vandaan verwachten, plezier doen.

De muziekstijlen die er te horen zijn op maar liefst 11 podia: hardcore, hardstyle, oldscool en ….terror! Ik vind de naam van het festival dan ook treffend gekozen: “Ground Zero”……

Dat een mens ouder wordt is gewoon iets dat er bij hoort en daar moet je natuurlijk niet moeilijk over doen. Maar zouden al de acteurs van de series, die in deze zomerperiode herhaald worden, nou deze herfst niet in rijen van vier voor de deur van de psychiater staan, zeg? Omdat ze hebben gezien hoe knap ze ééns waren? Het lijkt me heel vervelend als mensen over je zeggen: “Wat heeft die een ouwe kop gekregen, hè?”, want ze hebben in Hilversum echt wel afleveringen van de plank gehaald van lang geleden.

En al die muziekgroepjes dan, die ze weer tot leven hebben gewekt om nog één keer hun kunstje te doen voordat ze definitief instorten. Eerst de Dolly Dots en nou de Spice Girls weer.Die zijn nog niet oud natuurlijk, maar toch al passé. Wat is dat toch? Geldgebrek? Van één Spice-meisje weet ik zeker dat dát ’t niet kan wezen, maar de rest wil misschien nog es cashen. Of nog eens ’n keer in de aandacht, want die is zeer gemist? Is het sowieso een gebrek aan iets nieuws, dat iedereen weer doet terugverlangen naar vroeger? Was de kwaliteit vroeger beter?

Dat kan ik me niet voorstellen eigenlijk. Ik vind het muzikale niveau van de toppers van toen soms toch wat simpel, ’n uitzondering daargelaten. Wat ik me altijd heb afgevraagd hoe het toch mogelijk was, dat een Anneke Grönloh, met haar vreemd-deftige spraakje, ik noem zomaar iemand, hoor, zo enorm populair was met haar brandende zand. Maar ja, ik kén het nog wel, dat liedje, dus het zal wel iets gehad hebben.

Maar toch, ik begin steeds meer respect te krijgen voor Doe Maar en BZN. Gewoon ophouden. Geld genoeg en door met je leven. Oké, die laatste band na veertig jaar, maar die hebben we met z’n allen ouder zién worden…..

Vandaag ging het in de krant weer over “kabouter-gate”. Als je het mega-kleine nieuws volgt, zoals ik, dan heb je het misschien wel gelezen. In bungalowpark “De Vlegge” in Sibculo heeft de vereniging van eigenaren iemand gesommeerd de tuinkabouters uit de tuin bij zijn chique bungalow te verwijderen, omdat ze het landelijke karakter van het park aantasten.

Ik begrijp dat niet. Wat is er nou landelijker dan een tuinkabouter? Ik heb er zelf vier, zoals je kunt zien op de foto. Ze hebben de namen van onze vier kleinzonen en daarom staan ze ook zo gezellig dicht bij elkaar. Meer zullen het er ook niet worden of er moet nog iets heel opmerkelijks gebeuren binnen onze familie, maar dat zit er zo op het oog niet in. Nou, en staat dat landelijk of niet zo in een stadstuintje midden in Apeldoorn?

Ik ben trouwens wel benieuwd hoe het uitpakt daar in Twente. Of ze uitgezet zullen worden, de kabouters. Het is, geloof ik, grensgebied daar dus je kunt niet weten. Maar er zijn ook al mensen die, hoewel ze niks met tuinkabouters hebben, er nu expres een in de voortuin zetten om adhesie te betuigen met de man die ze van de VVE moet weghalen. Maar die man denkt, dat dat meer is om de vereniging te jennen dan vanwege de kabouters.

Waarin een klein land groot kan zijn, of andersom zo u wilt, het gaat tenslotte om kabouterformaat. Ik had al eens eerder ’n kabouterverhaal, maar dat had een veel leukere aanleiding eigenlijk……..!