Van week kreeg ik ’n mailtje van onze correspondent in Australië, mijn zus dus. Op de 26e januari, de dag dat het daar Australia Day was. Overal vlaggen en vlaggetjes op de auto’s, mensen met plakplaatjes met de Australische vlag op voorhoofd en wangen. Wij kunnen er hier wat van met voetbalwedstrijden of zo, maar mijn zus zei: “Iedereen loopt hier uitermate blij voor joker en het lijkt wel of het dit jaar uitbundiger wordt gevierd dan vorige jaren!”

Zij denkt, dat ’t komt doordat in mei vorig jaar, op initiatief van de nieuwe prime minister Kevin Rudd, excuses zijn aangeboden aan de oorspronkelijke bewoners van het continent, de Aboriginals. Volgens haar is het land tweehonderd jaar geleden, toen de Engelsen op die 26e januari daar aankwamen, gewoon gestolen en nadien zijn er veel “enge zwarte mensen”, zoals die beschouwd werden, vermoord. Er is nu een discussie gaande om die Australia Day dus maar op een andere datum te gaan vieren, want voor de “Abbo’s” is het geen dag dat er iets te vieren valt, zegt mijn zus, die natuurlijk zelf import is, maar wel een duidelijk standpunt heeft.

De Australian Of The Year, die dit jaar is verkozen is een Aboriginal professor, Michael Dodson, die erg veel heeft gedaan om een brug te slaan en begrip te kweken voor zijn volk en bíj zijn volk, neem ik aan. Mijn zus vindt het dan ook een mooi “zwart”jaar en legt de link dan ook maar meteen naar Obama, die met z’n witte deel van de familie al aardig over de brug heen was.

Ik vind het wel leuk, hoor, als mijn zus van alles vertelt over het land waar ze woont. Dat het er op het ogenblik blóedjeheet is bijvoorbeeld. Maar ze is een soort van “trots op Australië” of zoiets, maar ziet ook wel de hobbels. Ach, en eigenlijk is overál wel ’n schepje Vanish Action nodig vanwege de vlekken…….

Een groep Vara-leden gaat het programma De Wereld Draait Door tijdens een Roodshow (wel leuk gevonden trouwens!) onder de loep nemen. Als je kritisch naar dat programma kijkt wil de Vara graag met je praten. Tijdens vijf bijeenkomsten in het land moet dat gebeuren.

Om het programma beter te maken zou er antwoord moeten komen op vragen als: “Passen de gasten en de onderwerpen wel bij de Vara? Is er oog voor nieuwe ontwikkelingen? Komt de politiek te veel of juist te weinig aan bod? Is er te veel aandacht voor alleen de Randstad? Wat vindt u van de side-kicks? En wie is uw favoriete Jakhals?”. Enz. enz.

Eigenlijk mis ik een paar vraagjes. “Wat vindt u van Matthijs van Nieuwkerk? Is het een oudere ADHD-er, die zichzelf belangrijker vindt dan zijn gasten? Die hen dan ook nooit laat uitpraten, maar voortdurend in de rede valt, omdat ie ’t beter denkt te weten en wat dat betreft dan ook wel eens gecorrigeerd zou mogen worden? Is er een potje, waaruit zijn kapper betaald kan worden? “.

Oei, ik ben nou wel érg ‘verschillig’, hè…..?

Voor wie januari en februari ook altijd zo lang vindt duren, net als ik, heb ik een leuk bericht, want in de schaapskooi van Loenen ( hier vlakbij) zijn zondagmorgen j.l. twee lammetjes geboren. Dat er nu al iets aan zat te komen was voor herder Roelof Brandsma geen verrassing, want zo’n man heeft ’n ervaren oog voor uitdijende schapen, maar dat ’t er meteen twéé waren vond ie wel mooi.

Volgens traditie krijgt het eerstgeboren lam in een nieuw jaar altijd een naam. Nu moest de herder er twee verzinnen, hoewel er altijd maar één het eerstgeboren is natuurlijk. Maar bij een tweeling maak je geen onderscheid, lijkt me. Ze hebben degelijke Hollandse namen gekregen: Jan en Piet. Genoemd naar twee trouwe vrijwilligers van de schaapskooi.

Op naar de sneeuwklokjes, de volgende stap richting lente……

Onze oudste kleinzoon, die morgen alweer negen jaar wordt, en ik hebben, als ik kom oppassen bij hem en z’n broer, altijd veel te bespreken. Een gevolg daarvan is, dat ie wel eens ’n pietsie later gaat slapen dan de bedoeling is. Ik ben dus eigenlijk een oppas van niks.

Om mijn schuldgevoel een beetje te laten verdwijnen zeg ik dan tegen ‘m, dat hij “maar vijf kwartier in een uur” moet gaan slapen. Dat zei mijn moeder namelijk vroeger altijd tegen mij als het, door een uitje of familiebezoek of zo, laat was geworden.

Dat soort uitdrukkingen komt zo nu en dan weer eens bovendrijven in mijn omabrein. Mijn kleinzoon, die heel goed kan rekenen, vond het maar een raar verhaal…..

Vanmorgen reed ik, toen ik terug kwam van onze garage, waar ik weer eens ’n lamp had moeten láten vervangen, want doe-het-zelven met ’n kapot lampje aan je auto is er niet meer bij tegenwoordig, achter zo’n 45 km-autootje. Het werd bestuurd door een oudere dame en ik kan het mis hebben, maar volgens mij en mijn teller reed ze hárder dan die 45 kilometer.

En dat was niks bijzonders kennelijk, want achter haar achterruit zat over de hele breedte een kleurige strook geplakt waarop stond: “OMA ENNIE’S SPEEDMACHINE”. Dat je maar gewaarschuwd bent als medeweggebruiker! De oma’s van vandaag de dag zijn toch niet meer wat ze geweest zijn……

Nou, dat is wel de meest gejatte reclamezin dezer dagen! Gepikt door de Gamma en ik zag in de krant, dat er een vrachtwagen van Dirk v.d.Broek geparkeerd staat voor het Witte Huis. ’n Eind rijden voor Dirk, maar geinig gevonden. Dat nou niemand zélf op zo’n slogan heeft kunnen komen, zeg. Dat er een Amerikaanse campagnevoerder voor nodig was. Dat die campagnevoerder nu president van Amerika is vind ik wel mooi, hoor, niks mis mee.

Alleen moet ie nu wel aan de slag en dat zal niet meevallen in de competitie met niemand minder dan Jezus, want zo voelt het wel zo ongeveer. Híj heeft er wel een vrouw en kinderen bij, terwijl JC het allemaal in z’n eentje moest zien te rooien. En dan loopt het toch niet best met je af met dat kruis en zo. “May God bless me”, zei Obama. Nou, dat is dan wel ’t minste…….

We waren dit weekend weer eens in Friesland. Dat had een reden, want onze oudste (schoon)zus en zwager waren 50 jaar getrouwd. Ze vierden dit zeer heugelijke feit op landgoed De Slotplaats in Bakkeveen, een mooie en gezellige locatie voor een familiefeest. Het weer was somber, maar de sfeer binnen was dat allerminst.

Ten eerst leuk om familieleden, die je bepaald niet elke dag ziet, weer te ontmoeten en te zien, dat het ze goed gaat. Je hoort over wat kwaaltjes natuurlijk, dat hoort er zo bij, maar dat is verder geen onderwerp van gesprek, want zo zit deze familie niet in elkaar. En dan de kleinkinderen, die alweer zo groot geworden zijn, dat ze soms hun verkering al meebrengen. Ongelooflijk, zo hard als dat gaat, dat groeien.

De zus van mijn man had gevraagd of ie z’n muziekinstrumenten wilde meebrengen, want er zouden muzikanten zijn als achtergrondje. Dat had hij natuurlijk gedaan, maar omdat je niets weet van het niveau en het genre van die mensen, is het afwachten of je zomaar mee kunt doen. Nou, dat ging perfect, hoor! Toetsenist Hans Visser en zangeres Ilse Spall zijn vaklui, naar wie het easy listenen is. En daarom paste mijn easy saxofoon-en klarinetspelertje er ook zo moeiteloos bij! Daar was ie best wel ’n beetje zenuwachtig over geweest, hoor, want het moet maar kloppen als je elkaar nog nooit gezien of gehoord hebt. Maar ook de muzikanten waren blij met ‘m.

Na dit gezellige feest logeerden we bij onze andere zus en zwager in Skasterlân en ook dat was weer eens leuk bijpraten. We zeggen wel eens, dat we “helemaal” naar Friesland zijn geweest, maar we waren na zegge en schrijve één uur en ’n kwartier weer thuis in Apeldoorn. Dus het mag wel weer es wat frequenter, dat familiecontact. Belangrijk, hoor, famielje én je spijkert je Fries weer eens bij…….

We kregen een “bedankt!”-brief van de Stichting Cordaid, die we steunen met een bescheiden bijdrage. Er stond een poosje geleden een welbespraakte werfster op ons winkelcentrum en vandaar. We kunnen best wat missen, maar we gingen laatst eens aan het optellen, toen we het toch over de recessie hadden, wat we eigenlijk allemaal subsidiëren en dan kom je per maand toch aan een aardig bedrag. En daar zijn we allemaal aan gekomen door welbespraakte wervers. Ze kletsen je zo van de sokken en er is zóveel zieligs!

Zwerfkinderen, zwerfhonden, oorlogswezen, aidswezen, mensen zonder huis, mensen zonder eten, mensen zonder water, bossen die verdwijnen, dieren die uitsterven, de ellende houdt maar niet op. We gooien ook wel eens een steunaanvraag weg, hoor. Vooral als je verzoeken krijgt waarbij in de envelop een paar muntstukken zitten, waarvan men in het begeleidend schrijven zegt, dat van dit luttele bedrag een familie een week kan eten. Dan denk ik: “Dóe dat dan! En stuur het niet aan mij!”. Dát vind ik toch zo achterstevoren. Ik ga, denk ik, ook maar es even kijken of ik niet eens wat moet veranderen in ons liefdadigheidssysteem. Een paar dingen afschrijven om weer eens andere doelen te kunnen steunen. De goedertierenheid ’n beetje spreiden zogezegd.

Cordaid stuurde in de bedankbrief trouwens een gelukspoppetje mee, dat ik met mij mee moet dragen om mijn geluk een zetje te geven. Helaas is het frutseltje gebroken uit z’n envelop gekomen, zodat ik nu ernstige twijfels heb over mijn toekomstig geluk…..

Voor een routinebezoekje zat ik vanmiddag bij de huisarts in de wachtkamer. Het wachten duurde langer dan normaal en hoe dat kwam weet ik inmiddels. Bovendien zat de wachtruimte vol met grieperige, hoestende en proestende mensen, zodat ik benieuwd ben of die griepprik nou nog zin heeft gehad.

Onze huisarts is wat minder gaan werken en daardoor trof ik een dokter, die ik nog nooit eerder had gezien. Een jonge vrouwelijke dokter met een stevige handdruk. Daar hou ik wel van. Ze haalde mij als voor haar nieuwe klant ook eens stevig door de mangel.

De ‘oude’ dokter, die helemaal niet oud is en alleen maar verstandig dat ie het alvast wat kalmer aan gaat doen, meet altijd even mijn bloeddruk, vraagt of ik verder nog klachten heb over mijn lijfelijk functioneren, zegt, dat hij mijn herhalingsreceptjes naar de apotheek zal mailen en “tot ziens maar weer!”, geeft mij (ook) een stevige hand en dat is het. En dat vind ik prima zo.

Daar kwam ik deze keer niet mee weg. Ik werd gewogen, mijn hart werd beluisterd, mijn bloeddruk gemeten, ik kreeg een brief mee, zodat ik mijn bloed kan laten onderzoeken op van alles en er moeten een paar kilo’s af. Nou, voor die wetenschap hoefde ik niet naar de dokter eigenlijk. “Zo erg veel te zwaar bent u niet, hoor”, zei ze “maar wat lichter zijn zou gezonder zijn voor u. Een flinke wandeling van een half uur per dag in een stevig tempo, zodat u nog nét ’n gesprek kunt voeren”.

Nou, dat moeten we dan maar es proberen, hè? Zo’n nieuwe dokter stel je natuurlijk niet teleur. En bij vader P. kan er ook wel wat af. We moeten dan wel constant tegen elkaar kwekken, anders kun je niet controleren of je het goeie tempo te pakken hebt. Dat is een beetje vervelend, want tot nu toe waren we van die stille wandelaars, die naar de vogeltjes luisterden en zo. Enfin, het roer moet maar om dan: ’t is snélwandelen geblazen……….

In onze Stentorkrant stond vandaag een interview met Angela Groothuizen. Zij was vroeger een van de Dolly Dots. Niet, dat ik daar nou zo’n fan van was, maar de programma’s waarvoor ze daarna gevraagd werd, deed ze erg leuk. Een enthousiaste en intelligente tante.

Haar carrière kreeg een dipje toen ze werd ontslagen door de Avro, ik neem aan omdat men haar wat te oud vond worden. Ze was niet rancuneus, zegt ze, en zo’n type lijkt ze me ook niet. Inmiddels is ze alweer met van alles bezig dus de dip is wel over. Maar ze had een mooie uitspraak over haar leeftijd, nu ze bijna vijftig is: “Jammer is dat, zit je net lekker in je vel, gaat het hángen……..!