Mijn kloris en ik gaan eigenlijk alleen maar naar ‘de stad’ als we er iets te zoeken hebben. En dat ’t vaak ‘mannenboodschappen’ zijn waarvoor we gaan, dat ligt aan mij. Ik ben namelijk niet zo’n shoptype. Nooit geweest ook.

Tegen nieuwe kleren bijvoorbeeld loop ik meestal bij toeval aan en ik doe er ook lang mee, want de laatste trends zijn niet zo aan mij besteed. Ik weet, dat ’t bij anderen wel eens anders is. Winkel in, winkel uit en hetgeen ze zoeken blijkt dan toch te vinden in de eerste winkel die ze bezochten. Maar eerst ‘zappen’ ze de hele stad door. Ik word al moe als ik er aan denk.

Wij maken meestal hetzelfde rondje met als uitspatting een kopje koffie met ’n saucijzenbroodje bij de Hema en dan hebben we het wel weer gehad. Simpel, ja en niet opwindend. We hebben vaak ‘technische’ boodschapjes te doen en soms moeten we even langs de muziekwinkel voor nieuwe klarinet-of saxofoonrieten.

Maar ik zie ze wel eens zitten, hoor, die mannen die met hun vrouw mee moeten om kleren te kopen. Dan zitten ze met haar tas en haar jas op schoot te wachten tot ze komt showen wat ze aan het passen is. En dan moet ie zeggen wat hij er van vindt. Er bestaan heus wel mannen, die dat leuk vinden en ook een behoorlijke vinger in de pap hebben onder het motto “ik moet er tegenaan kijken”. Of die vrouwen zich van dat oordeel iets aantrekken is weer een ander verhaal, maar dán zou ik als man zeggen: “Vráág het me dan niet!”.

Nou, daar heb ik met mijn blinde vogel alvast geen last van. Maar hij ook niet van mij uiteraard. Ik laat ‘m wel eens voelen, hoor, wat een lekker stofje iets is en hij vraagt bij iets nieuws ook áltijd of het bevalt en goed zit. Maar hoe het stáát, tja, daar hoor ik nooit wat over. Dat is niet erg en bovendien vind ik het sowieso leuker om voor hém iets uit te zoeken, want daar moet ík tegenaan kijken……..!

We waren gisteravond natuurlijk razend benieuwd hoe onze Apeldoornse voetbalclub het zou doen tegen het grote Ajax. Onze kleinzoon zat zelfs met z’n vader op de tribune. En dat de hele wedstrijd werd uitgezonden op de televisie was ook al zo bijzonder, want meestal zien we “de blauwen” even voorbij komen in een samenvattinkje bij de Jupiler League, waarin ze het trouwens dit seizoen goed doen tot nu toe, maar dat is het dan wel. Dus we zaten helemaal klaar voor de happening.

De ‘vooraf-praters’ Van Halst en Tan zeiden al, dat het Ajax toch zeker moest lukken om met zo’n 7-0 of daaromtrent te winnen en ach, het was eigenlijk zo’n soort wedstrijd, die nou eenmaal moest om die KNVB-beker te winnen, want dat gingen ze natuurlijk doen. Nou mensen, het pakte wel even anders uit! AGOVV was beslist niet de mindere en op veel momenten béter dan de miljoenenclub uit Amsterdam.

De twee doelpunten die de bezoekers maakten, want meer waren het er niet, waren cadeautjes. Het eerste hád de doelman kunnen hebben, maar hij schatte ‘m verkeerd in. Kan gebeuren en eigenlijk is keeper het rottigste baantje van het hele veld, want je krijgt zonder meer de schuld. En zo’n verslaggevende commentator blijft daar dan maar over bezig.

En het tweede doelpunt maakte Ajax niet eens zelf, maar kregen ze op ’n presenteerblaadje aangeboden door een AGOVV-speler, die hem zelf heel ongelukkig het doel in werkte. De thuisclub maakte nog wel ’n tegendoelpunt door middel van een strafschop, maar kansen om er meer te maken hadden ze. Alleen moeten ze er dan in en Stekelenburg bleek er niet voor niks te staan.

Ik ben ondertussen best een trotse Apeldoorner. Ze hebben het goed gedaan. En dat trainer Jol dan het, inderdaad afgekeurde, kunstgras de schuld geeft van het ondermaatse spel van z’n ploeg en het ‘een schaatsbaan’ noemt vind ik eigenlijk een zielig excuus. AGOVV heeft nou eenmaal ’n ietsje minder te besteden dan de Amsterdamse club, die hun eigen knollenveld ook al aardig wat keertjes heeft moeten vervangen.

Wij moeten hier trouwens ons geld uitgeven aan extra politieagenten om de Amsterdamse visite te ontvangen, die zich overigens netjes heeft gedragen, dat moet ook gezegd. Waarschijnlijk vonden ze, dat Apeldoorn al genoeg heeft meegemaakt dit jaar. Slechts één arrestatie van een Ajaxsupporter, die een bus aan het verbouwen was. Nou, dat valt mee, hè? Dus: olé, olé, olé, olé! Lang leve AGOVV! Verloren ja, maar dat hindert helemaal niks, hoor……..!

Heb ik iets met het cijfer acht? Nou nee, niks speciaals eigenlijk. We hebben wel een kleinzoon die acht is en zelf was ik acht toen er een einde kwam aan de Tweede Wereldoorlog. Maar toen mijn kloris laatst droomde, dat het cijfer acht ons geluk zou brengen in de Staatsloterij, bleek dat maar in zeer beperkte mate het geval. Als je vroeger op school een acht haalde voor iets keerde je zeer tevreden huiswaarts. En o ja, ik heb “The Sound of Music” acht keer gezien en waarschijnlijk komen daar nog wel acht keren bij. En acht gevulde koeken aantreffen in een pak, als je dacht dat er maar zes in zouden zitten, is ook grappig.

Maar verder? Of het zou moeten zijn dat dit weblog vandaag acht jaar bestaat. En dat is achteraf bezien best lang natuurlijk……..

’n Artikel over het aloude ‘consultatiebureau’ in onze krant van vandaag. Met de toevoeging in de aanhef, dat de moderne moeders de instelling ‘betuttelend’ vinden. Zij noemen het ’t ‘consternatiebureau’! Ze zeggen, dat de dokters de moeders op stang jagen met veronderstellingen over de gezondheid van hun kind, die later helemaal niet blijken te kloppen. Een groeiachterstand zou wel eens het gevolg kunnen zijn van hartproblemen of zoiets. Een moeder kreeg te horen, dat de vlekjes op het ruggetje van haar zoontje zouden kunnen wijzen op een stofwisselingsziekte. “Maar ja, daar zijn het eigenlijk toch weer te wéinig vlekjes voor….”. Nou, dat soort opmerkingen, daar word je niet blij van.

Bovendien vinden ze de adviezen dus betuttelend. De moeders hebben toch zoiets als ‘dat maken we zelf wel uit!’. Ga dan niet naar een consultatiebureau, denk ik dan. Maar eigenlijk moet je met dat soort moeders ook anders communiceren, lijkt me. Die hebben zo’n vlekkie allang opgezocht op internet, wat dacht je!

Niet, dat ze de gegeven adviezen uiteindelijk niet ter harte zullen nemen, je zou wel gek zijn, zo’n dokter ziet honderden baby’s dus die weet wel wat, maar de moeders uit de ouwe doos, zoals ik dus, nou, die keken nog óp tegen de dokter van het consultatiebureau! Ik was met mijn vier kinders een trouwe volgeling, hoor. Ik moet zeggen dat ik blij met ze was.

Mijn moeder had bijvoorbeeld haar hele leven heupproblemen, liep slecht, is diverse keren geopereerd moeten worden en dat ons kroost grondig is onderzocht op dat punt vonden we niet verkeerd. Ik heb trouwens alle afspraakkaartjes nog met de groeiresultaten en de inentingen. En ze hebben nooit iets ernstigs gemankeerd, dat geluk hadden we ook.

Wat de blindheid van mijn man betreft hebben we, voordat we trouwden, een en ander laten testen op de erfelijkheid van zijn aandoening. Die bleek een niet-erfelijke oorzaak te hebben. Ben ik uiteraard nog steeds blij mee, anders hadden we zeker niet vier van die schatjes gehad. Dat was er dan niet van gekomen.

Ik vond het consultatiebureau, dat in de tijd van míjn moeder (ik moest er als oudste kind altijd alvast naar toe om een volgnummertje te halen, daarom weet ik dat!) ‘zuigelingenzorg’ heette, wel ’n heel antiek woord, een prettig steuntje in de rug. Zelfs toen ik al meer ervaren was. Op de krantenfoto zag ik ook vaders zitten met een blote baby op schoot. Nou, dat zag je in mijn tijd niet zo. Vaders hadden een baan met zeer vaste werktijden……….

Hoorde vandaag nog ’n leuk blindenmopje. Vrienden van ons, van wie de man verstoken is van zicht, zouden op vakantie gaan. Met de auto. Zijn vrouw rijdt, slim in hun geval. Weten wij alles van. Ondanks zijn blindheid is die man érg handig en ook technisch begaafd.

Het was al ’s avonds laat, maar er moest in de auto nog iets worden aangesloten, een draadje doorverbonden of zo en hij zei, dat ie dat toch nog maar even ging doen. Om te kunnen gaan slapen met het idee dat alles in orde was en ze zó weg konden. Zijn vrouw ging vast naar bed.

Toen hij zo bezig was stonden er ineens twee politieagenten naast de auto. “Mogen wij éven weten wat u daar aan het doen bent, meneer?” vroegen ze streng. “Ik sluit een draadje aan” zei onze vriend “en ja, dit is mijn auto. Ik woon hier.” “Ja, ja……” zeiden de dienders.

Pas toen zijn vrouw, in pyjama, bevestigde dat het écht hun auto was en die duistere figuur haar wettige echtgenoot en dat hij door zijn onvolkomenheid geen licht nodig had bij zijn geknutsel, geloofden ze hem en maakten zelfs zo’n beetje hun excuus. De buren hadden de politie gebeld, dat er iemand in het donker in een auto zat te rommelen. Ze hadden de buurman niet herkend.

Toch mooi, hè, sociale controle? En dat ze dan ook nog kómen…….!

We zagen op Discovery een programma, waarin wetenschappers uit de doeken deden wat er allemaal mogelijk gaat zijn op het gebied van onze genen. En dat in een niet eens zo ver verwijderde toekomst, hoor! Dat bijvoorbeeld een lichaam zichzelf kan ‘repareren’ . Bij een muis was ontdekt dat die het al kon. Over een poosje zullen ze er achter zijn hoe dat werkt en welk gen daarmee gemoeid is. Ook voor mensen. Dan zetten ze dat bepaalde gen bij iemand gewoon aan. Knopje om en voilá: nieuwe hartklep! Er zouden zelfs verloren ledematen opnieuw kunnen aangroeien. Er schijnen beesten te zijn, waar dat al bij gebeurt.

Bovendien is er een gen ontdekt, dat verantwoordelijk is voor onze veroudering. Als ze dat kunnen uitschakelen of vertragen zou je zomaar 150 kunnen worden!

Daar moet je toch niet aan dénken, zeg! De vergrijzing vinden ze nu al zo’n probleem! En tot je negentigste aan het werk blijven zal dan ook wel moeten, anders wordt het allemaal onbetaalbaar. Maar je wilt niet weten hoe gefascineerd die wetenschappers zijn door alles wat ze ontdekken! Die gaan wel door, hoor!

Er zal wel iets verzonnen moeten worden om de overbevolking een beetje in de hand te houden. Ik herinner me in dat verband een aflevering van Star Trek, waar ik destijds een grote fan van was. Daar kwam toen een volk in voor, dat van zijn leiders op z’n zestigste moest opstappen. Verdwijnen zogezegd. Wát je ook aan ’t doen was op dat moment, nuttig of niet nuttig, als je zestig werd was het einde verhaal. “Lang zal ze leven” werd er niet meer gezongen op je verjaardag.

Je kreeg wel een mooi ‘afscheidsritueel’, je ging niet zo maar bij het grof vuil, maar toch…pfft!…een soort van weggebeamd werd je. Anders werd het te druk. Iedereen wist wel waar ie aan toe was. Kon zich voorbereiden, van alles regelen met de familie in afwachting van de onvermijdelijke dag.

Captain Jean Luc Picard vond het uiteraard ‘onmenselijk’, deze regeling en wilde wel iemand redden. Daar ging het verhaal dus over of het ethisch verantwoord was en zo. Praktisch was het zeker, maar hij vond het toch niks. Hoe het afliep weet ik eigenlijk niet meer, maar ik heb het idee kennelijk onthouden.

Stel dat die gen-jongens op deze voet doorgaan dan zal er toch ook wel nagedacht moeten worden over een dergelijke werkwijze. Of dat op je zestigste zou moeten, nou, met dat gen dat je niet laat verouderen is dat misschien wat aan de vroege kant. ’n Prettige gedachte is, dat ’t niet mijn probleem zal zijn. Ik mag, als er geen rare dingen gebeuren, nog gewóón verscheiden. En zestig ben ik al geweest…….

Om zo gezond als een vis te blijven, zegt mijn dokter, moet je ‘m eten. Een advies dat niet zo leuk klinkt voor de vis, maar ik ben Marianne Thieme niet. Op vrijdag en zaterdag is de viskraam, die bij ons winkelcentrum staat, in bedrijf. De mevrouw die erin staat is zelf geen Hollandse Nieuwe meer, maar haar zoon is een lekkerbekje. Een leuke jongen. Het is er dan ook druk. Opvallend veel oudere mensen ook, maar die hebben ook zo’n dokter waarschijnlijk.

Toen ik zaterdag op mijn bestelling stond te wachten, kwam er een kennis van de visfamilie zijn portie gezondheid halen. Hij vertelde, dat hij sinds ’n week gepensioneerd was, wegens het bereiken van de AOW-leeftijd. “Verrek, ben jij al 65?”, zei de visman “Dat had ik je niet gegeven, hoor!” “Komt door jullie vis, kerel!”, zei de AOW-er.

Hij zei ook, dat ie wel ’n beetje opzag tegen z’n pensioen. Nu nog ’n vakantiegevoel en ze waren ook nog ’n beetje aan het verbouwen, maar als dat allemaal over was, wat dán?

De jongen achter de toonbank zou het wel weten. “Man, niks te hoeven, niks te moeten! En ik móet nog zo lang!” De pensionado keek ’n beetje zorgelijk. Ik stond toch m’n tijd te verdoen en heb ervaring met de materie dus vertelde ik maar eens, dat het verhipte gauw went. Wel zorgen, dat je voldoende te doen hebt. Toen ik ’t zei, vond ik mezelf opeens vreselijk eigenwijs, zo van “waar bemoei je je mee”, maar ja, betwetertje, hè? Ben ik nog jaren voor betaald ook.

Toen zei de man, die ook leraar geweest bleek te zijn, dat de school al gevraagd had of hij zo nu en dan hand-en spandiensten zou willen verlenen. Moest ie over nadenken.

“Heb je ’t altijd graag gedaan?”, vroeg de vismevrouw. “’t Móóiste wat er is, lesgeven op ’n school!”, zei hij toen. Hopelijk mag hij dus zijn ervaring van jaren nog ergens spuien en laten ze ‘m niet de schoolkrant in elkaar nieten of het schoolplein aanvegen. Ik meende dat daar zijn onzekerheid ’n beetje zat. Ik ben nou eenmaal een gevoelig type. “Dan eerst maar eens lekker mijn gezonde visje opeten!” zei de visjongen vrolijk “Dat is dan vier euro veertig.”

Nou, niet duur betaald, toch, die vis……..?

Sjonge, er is weer een hoop commotie over de Staatsloterij, zeg! Er zou worden gesjoemeld met de Jackpot, hele loten en vijfde-loten zouden over één kam worden geschoren, waarbij de hele loten aan het kortste eind zouden trekken, omdat die maar 32% uitmaken van het totaal aan verkochte loten. Ik snap er niet veel meer van.

Wij hebben per maand altijd twee hele loten in dit huis, die we zelf uitzoeken bij de Readshop, waar het verkopen van boeken om te lezen niet de corebusiness is. Mijn man had vorige week gedroomd over een 4 en een 8, die succesvol zouden zijn dus wat doe je dan? Je neemt een lot met eindcijfer 4 en een met eindcijfer 8. Dat lijkt me logisch. Niet dat het veel heeft geholpen, want het ene lot leverde zeven euro op en het andere vijftien. Dat is meer dan we meestal hebben. Onder het motto “beter wat dan niks” ben je al gauw tevreden.

Maar door al die drukte ga je toch nadenken. Want als je nou géén loten meer koopt, win je in ieder geval élke maand dertig euro! Die krengen zijn inmiddels vijftien euro gaan kosten, als je de jackpot er ook bij wilt, en wie wil dat nou niet. Twaalf keer dertig euro en dan de Koninginnedagloterij en de Oudejaarsloterij er nog bij: 14 x 30 = wel mooi 420 eurootjes! Iemand, die met een staatslot zo’n bedrag wint belt z’n hele familie rond om het te vertellen, toch?

We moeten er echt maar eens diep over na gaan denken. Ja, ja, de spanning van “stel je nou toch es voor, dat…..” die mis je dan. En dat is bij ons elke maand toch wel even ’n onderwerp van gesprek. Zou je gaan verhuizen? Het bedrijf van onze zoon een leuke boost geven? Ook de andere kinderen eens leuk blij maken? Dat zijn ze al, maar het kan altijd blijer natuurlijk. Al die droomconversatie valt dan weg.

We zien wel. Eerst maar eens nadenken wat we allemaal met die gewonnen 22 euro gaan doen. Nieuwe loten kopen of ………..nou ja, eerst maar es afwachten of vader nog iets aardigs droomt……

Onze krant had vanmorgen een katern, dat in zijn geheel ging over fitness, wellness en gezond leven. Als je dat allemaal leest, ga je je van alles afvragen. Óf je eigenlijk wel gezond leeft bijvoorbeeld. Of dat je spoorslags aan de fitness, de wellness of op z’n minst aan nóg gezondere voeding moet. Zo je daar al niet op let dan. Wij doen dat best aardig, hoor (hoewel die barbecue van gisteravond bij onze oudste dochter, ter ere van Schotland-Nederland, misschien wel te lekker was….). Misschien moet het dus nóg gezonder. We willen het wel gezellig. We zien wel.

Nou is het september en al die sportscholen, fit-en wellnesscentra zijn natuurlijk uit hun zomerslaap ontwaakt en willen heel graag de winter in met ’n heleboel cursisten. Neem ’t ze eens kwalijk. En daar was dit krantenverhaal ongetwijfeld voor bedoeld. Advertenties van al die bedrijven, de een al mooier dan de andere. Maar ik word er ’n beetje moe van. Dat ligt aan mijn gemakzuchtige karakter en zeker niet aan mijn leeftijd of conditie, neem dat van mij aan.

Er stond ook een heel artikel in over bedrijven, die bodyscans aanbieden. Die, waar dit verhaal over ging, stond in Duitsland, net over de grens. Voor duizend europiek, en dat is een koopje, zeggen ze, kan je je hele lijf laten onderzoeken op gebreken en voortijdige diagnoses laten stellen. Voor het te laat is zogezegd. Nu vraag ik me af: zou je dat nou moeten doen? Als je voor je gevoel gezond bent?

Persoonlijk ken ik niemand, die op deze manier door de mangel is geweest, maar dat kan komen door de laag van de bevolking waarin ik me bevind. Ik zou het in ieder geval nooit laten doen. Waarschijnlijk stam ik in de verte dus af van de struisvogels, dat is een mogelijkheid. Maar ik vind dat wel zo rustig eigenlijk.

Wij hadden vorige week een reünie van onze oude werkkring en kwamen diverse collega’s tegen, die zo het een ander hebben gemankeerd de laatste tijd en nóg mankeren zelfs. Wij hebben elkaar dus gefeliciteerd, mijn kloris en ik, met het feit dat het, ondanks de ouderdom, goed met ons gaat. Daar zijn we blij mee. Bovendien zijn wij elkanders scan. Ik zíe ’t direct als mijn baardmans eens ’n dagje niet zo goed in z’n vel zit en hij hóórt aan mij meteen wanneer dat zo is. Mooi geregeld, toch? En goedkóóp, jôh……!

Het bier was op dus moest er bij de zaterdagse boodschappen een krat Grolsch mee. Onze C1000 heeft winkelwagens waar zo’n krat bovenop een rek gezet moet worden. Eerst hadden ze dat rek onderaan de kar zitten, heel prettig ter hoogte van je gevoelige scheenbenen. Maar dat scheen een plaats te zijn, die diefstal bevorderde. Menigeen slaagde erin, ongezien door de caissière, een krat langs de kassa te smokkelen. Dat kan dus niet meer, want het krattenrek zit bovenóp de winkelwagen.

Het op de winkelkar plaatsen van een volle krat bier is geen punt voor mij, hoor, dat je dat niet denkt! Maar de zwaai, waarmee zo’n afgetrainde sportschooljongen dat doet, tja, dat ziet er toch anders uit dan van zo’n ouwe muts. Dus wij stonden even te wachten bij de Grolschkratten tot een jongeman klaar was met een dergelijke actie bij zijn eigen winkelwagen. Ondertussen zei ik tegen mijn man: “Je wou toch Grolsch, hè?” Eigenlijk een onzinnige vraag, want Grolsch is gewoon het merk hier in huis. Weekend, voetbal, Grolsch, dat is het wel voor de mannen.

Ik klapte het rekje dus vast uit en toen zette die jongen ineens met zo’n sportschoolzwaai een kratje op onze kar. “Wát ’n service!” riepen wij blij. “Graag gedaan!” zei hij. ‘Sire’ roept dan wel : “Onbewust worden we steeds asocialer”, maar bewúst ook best nog wel socialer, hoor, dat mag ook wel es gezegd…..