Dat de weersomstandigheden in de verste verte niet lijken op die van de Koninginnedag van vorig jaar vind ik helemaal niet zo erg. Het maakt ’t wellicht wat makkelijker voor veel Apeldoorners. Net als vorig jaar veel vlaggen, die nu kunnen blijven hangen tot zonsondergang, als we die nog zien dan, en halfstok hoeven ze ook niet. Nat, maar ze waaien wel weer droog.

De herdenking gisteren was volgens iedereen sfeervol. “Maar nu mag het dan ook wel voorbij zijn met de massale belangstelling”, zei de zoon van een vrouw, die haar partner was kwijtgeraakt bij het drama. Zo geweldig als mensen het vaak vinden om op de televisie te komen, nu vindt men er niks aan.

Over het monument zag ik van de week een reportage. Hoe het gemaakt werd en ik hoorde kunstenaar Menno Jonker uit Tongeren/Epe vertellen welke gedachten hij bij het ontstaan ervan wilde uitdrukken. “Kwetsbaarheid, feest en rouw” verbeelden de zeven glazen ballonnen, die in een granieten doos zitten, die ook echt de kleur van een kartonnen doos heeft en die wordt afgesloten met een “hufterbestendige” glazen plaat. Hufterbestendig, de enige verbale smet op dit mooie, bescheiden gedenkteken.

Bescheidener dan De Naald, het gedenkteken waarvan heel Nederland nu weet waar het staat en hoe ’t er uit ziet. Het hek is weer heel trouwens. Fijne Koninginnedag verder…….!

Ja, ze zijn nu nog schoon, mijn handen, maar zullen dat straks niet meer zijn. Letterlijk dan, hè, want als mijn klavieren op andere wijze smerig zouden kunnen worden, dan trek ik ze ergens van af natuurlijk. Nee, ik ga zo de bloembakken langs onze straatkantmuur weer beplanten met geraniums oftewel pelargoniums.

Die hebben we vanmorgen gehaald bij Intratuin. Ze waren er weer in vele kleuren. Het was er behoorlijk druk doordat een paar verzorgingshuizen deze morgen hadden uitgekozen om met hun cliënten, al dan niet voorzien van rollator of rolstoel, een rondgang tussen de planten en bloemen te maken. Soms tegen de rijrichting in, omdat de dames een reeds gepasseerde plant nóg eens wilden bekijken. Er waren, heel opmerkelijk, geen mannen bij.

Omdat ik in de gezondheidssector heb gewerkt en weet hoe lastig het soms is voor begeleiders om zo’n bezoek voor iedereen ’n beetje bevredigend te laten verlopen, heb ik veel geduld en geef ze de ruimte. Ik ben bij zo’n gelegenheid, zelf bejaard zijnde, weer eens heel blij om mijn onderstel nog zonder hulp in werking te kunnen stellen en dat ik bij mijn boodschappen niemand nodig heb. Behalve mijn kloris dan voor het betere sjouwwerk, waartoe ik ‘m niet verplicht. Hij vindt dat gewoon leuk.

Veel klandizie zal Intratuin, denk ik, niet hebben aan hun bejaarde bezoekers, want veel ruimte zullen die ‘thuis’ niet hebben. Behalve wij dan! Een kar vol met kleur hadden we af te rekenen. Leuk, hoor. Bij de kassa’s, bevrouwd door ook al wat oudere dames deze ochtend, stond vóór ons een jonge vader met z’n dochtertje van een jaar of twee, drie. Zo’n Holly Hobbie-meisje, ze hadden haar zó voor een reclame kunnen gebruiken bij Intratuin. Een tuinbroekje aan, gebloemd bloesje en een lichtgroen hoedje over haar blonde krulletjes.

Zij hadden hun kar ook vol met nieuwe bloemetjes voor de tuin. Dochter had in haar kinderwinkelwagentje ook een paar plantjes. Vader zette zijn aankopen op de band en dat wilde zij natuurlijk ook. Maar die band was hoog en ze kon er helemaal niet bij. Dat vond ze maar niks. Maar papa was druk met z’n eigen spullen dus ik vroeg of ik haar even op moest tillen. Nou, dat wou ze wel. En ik (geen kleindochters in onze familie, weet je nog?) vond dat natuurlijk ook mooi. We kregen samen al haar plantjes keurig op de band en ze was zeer tevreden. Dat hadden we mooi geklaard, zij en ik. Wát ’n leuk kind!

Kom, ik ga maar eens aan het werk, mensen. Omdat ik absoluut niet tegen tuinhandschoenen kan, ik heb ze wel, maar ik moet voelen wat ik met de planten aan het doen ben, krijg ik dus vieze handen en dat is best lekker. Straks na mijn ambachtelijke arbeid weer de rouwranden onder mijn nagels schoonschrobben onder de warme kraan. Daar doe je het allemaal voor. Net echt………

“Elke Apeldoorner woont over vier jaar in de juiste woning” stond er vanmorgen in onze Stentorkrant. Dat is het streven van het nieuwe college van B&W. Ze hebben het zelfs zwart op wit gezet. Een mooie binnenkomer, waar of niet? Er moeten meer starterswoningen komen bijvoorbeeld, zeggen ze. Goed plan. Iedereen is uitgenodigd om vóór 1 oktober met leuke plannen te komen en die mogen zelfs “onconventioneel” zijn.

En dan gaat de gemeente die, hoorden we gisteren op TV Gelderland 30 (!) miljoen moet bezuinigen, waarvan 17 miljoen op het ambtenarenbestand, korte metten maken met tijdrovende procedures en bouwregels.

Nou, dan wordt het hier misschien eindelijk eens een beetje Belgisch. Qua bouwstijl dan, hè! Want verder vind ik België niet zo bestendig eigenlijk, met die taaltoestanden en zo. En waarom? Wij doen hier toch ook helemaal niet moeilijk met de Friezen? En Frans of Fries, zoveel scheelt ’t niet.

Maar om even op die huizentoestand terug te komen: met dat plan om iedere Apeldoorner te laten wonen zoals ie graag zou willen lijken ze me wel een beetje te optimistisch. Je moet zo’n huis, vooral als starter, ook nog kunnen betalen. Als je er sowieso een hypotheek voor kunt krijgen.

Stel, je bent een beginnend ambtenaar en je wordt wegbezuinigd, dan wordt ’t nog een heel gepuzzel. Of zouden ze bij de gemeente eerst de ouwetjes, die het duurst zijn, de deur uit doen? Je weet ’t niet.

Waar ze de ouwetjes zeker niet weg doen is bij het Veluws College, waar onze oudste dochter werkt. Daar staat een wiskundeleraar voor de klas, die vandaag de zeven kruisjes passeert. Het is een hele goeie dus ze zijn zuinig op ‘m. Het is iemand, die de leerlingen liefde en begrip voor wiskunde bijbrengt. Zo’n leraar is in mijn ogen, taalmens als ik ben, zonder meer een kunstenaar.

Volgens zijn directeur, die hem gisteren toesprak, is hij een rasdocent, die zijn brugklassers ervan kan overtuigen, dat hij persoonlijk heeft toegezien op de uitvinding van het wiel. De leerlingen zien hem, bij navraag, ook helemaal zitten. “Hij legt goed uit”, zeggen ze. En hij is na al die jaren nog steeds erg enthousiast als ze het blijken te snappen. De ideale relatie tussen een docent en z’n gehoor.

Mooi, hè, zo’n wijze, grijze, bebaarde man voor de klas. Als voorbereiding op een pensioengerechtigde leeftijd van….nou, zeg ’t maar. Pensioen, voor sommige mensen ’n rare uitvinding eigenlijk……

Samen met mijn kloris was ik vanmorgen even bij onze huisarts. Mijn man mankeerde niks, hoor, maar ging mee voor de gezelligheid en omdat we nog verderop moesten met de auto. Ik moest mijn bloeddruk laten meten, omdat ie de vorige keer nogal was gestegen.

Maar het veranderen van de dosering van de pillen bleek succesvol. Mooi dus. Niet, dat ik ook maar iets merk van die bloeddruk, maar volgens onze geneesheer is dat juist het verraderlijke. Ik hoef pas over drie maanden weer terug te komen.

Toen ik zei, dat ik voor een nieuwe afspraak in de zomer dus wel even op z’n website zou kijken wanneer hij precies met vakantie was, zei hij, dat hij hoopte op een vakantie van minstens een jaar of twintig. Hij houdt er per 1 juli mee op. Hij is 62 en vindt het na 35 jaar welletjes. Er komt nog een afscheidsreceptie, maar daar krijgen we nog bericht van.

De nieuwe jonge dokter die hem opvolgt neemt sinds een half jaar al ’n paar dagen in de week van ‘m over, maar die heb ik dus nog niet getroffen. Die heeft er zin in en we kunnen het volste vertrouwen in hem hebben, zegt onze dokter.

Dat geloof ik graag. maar het zal toch even wennen zijn, na meer dan 25 jaar. Onze huisarts is er een zonder witte jas en met het geven van medicijnen is ie zuinig als het ook anders kan. En daar hou ik wel van, al ben ik blij met m’n bloeddrukpillen, die toch maar mooi helpen. Onze familie is ook niet zo, dat we hem vaak zien. Bij ons thuis is ie nog nooit geweest. Of ja, toch één keer! Toen had mijn man een saxofoon te koop gezet in de krant en die kwam hij halen voor z’n dochter. Was zeer verbaasd dat wij patienten van hem bleken en wij natuurlijk, dat de koper van het instrument, die zich telefonisch had gemeld en het adres horend zei: “Gôh, dat is bij mij om de hoek!”, onze dokter was. Onze oudste zoon was zelfs nog nooit in de praktijk geweest, toen ie er laatst even moest zijn. En dat na zoveel jaar.

Nou ja, we gunnen onze dokter van harte zijn rust en we hebben hem als ervaringsdeskundigen verzekerd, dat het best lekker is: niet meer te hoeven, te moeten en werkdruk te hebben. En dat je daar in no time aan gewend bent. Maar dat vermoedde hij al……..

Apeldoorn herdenkt 29 april, samen met een deel van de koninklijke familie, de gebeurtenissen op Koninginnedag van vorig jaar. Er wordt een monument onthuld door de koningin. In ‘besloten kring’. Dat is dan in dit geval met 120 man er bij. Dat lijkt veel, maar als je iedereen bij elkaar optelt, dus niet alleen de slachtoffers, die het er levend hebben afgebracht, de nabestaanden van hen voor wie dat niet geldt, maar ook de hulpverleners, politiemensen, directe omstanders die bijsprongen, dan kom je al gauw tot zo’n aantal.

Burgemeester De Graaf heeft al bekend gemaakt, dat zo’n herdenking niet jaarlijks zal plaatsvinden. Ik hoorde Peter van der Vorst, de royaltywatcher die zijn naam zo mee heeft, bij Boulevard zeggen, dat hij vindt dat dat wél zou moeten gebeuren tot in lengte van dagen. Hij heeft er met z’n neus bovenop gestaan vorig jaar. Ik herinner me zijn in het programma gedane emotionele verslag uit de eerste hand. Ik denk, dat zoiets je netvlies nooit meer verlaat en dat je dan tot zo’n kreet komt. Maar dan zou je in Apeldoorn ook nooit meer een ‘gewone’ Koninginnedag kunnen vieren. Voor eeuwig beladen.

Ik vind onze burgervader een verstandige man. Elk jaar de hele gebeurtenis weer oprakelen en dat zal gebeuren, want het was zeer spectaculair, dat kan voor niemand goed zijn. Er komt een mooi monument. Wie dat wil kan er heen en herdenken zoveel en zo vaak ie maar wil.

Deze keer wordt de pers op afstand gehouden en zal de herdenking via de televisie te volgen zijn. En er worden ‘roadblocks’ neergezet. Ter beveiliging van de aanwezige koninklijke gasten. Gelukkig ook nuttig voor het gewone volk dat bij de plechtigheid aanwezig zal zijn en in de meerderheid is. Net als vorig jaar……..

Onze kleinzoon van zeven klaagde tegen zijn moeder dat ie zo’n pijn in z’n bovenbenen had. “Dat is groeipijn”, zei ze. “Dat is niks bijzonders en gaat vanzelf weer over. Ik heb ook wel es pijn in m’n benen, hoor!” ’n Heus wel liefhebbende, maar ook no-nonse-moeder, dat hoor je zeker wel.

Waarop haar eveneens liefhebbende oudste zoon zei: “Ja, maar bij jou is het krimppijn.” Ze heeft gevoel voor humor en geen moeite met haar leeftijd voor zover ik weet, anders had ze ’t me niet verteld natuurlijk……

Als vrouw en moeder van voetballiefhebbers ontwikkel je zelf ook belangstelling, dat gaat vanzelf als je in hetzelfde huis woont. Dat zal niet bij elke vrouw zo gaan, maar bij mij toevallig wel. Ik vind het leuk én ik weet wat buitenspel is. Ik ben dus deskundig.

Daarom ben ik ook op de hoogte van het feit dat ons AGOVV, dat het helemaal zo slecht niet doet in de biergerelateerde Jupilerleague, van de KNVB punten in mindering heeft gekregen op de stand in de competitie, omdat er op administratief gebied het een en ander niet in orde was. Dat hoort niet, dat weet ik ook wel. Rekeningen moeten worden betaald. Maar ik snap niet wat dat met de sportieve prestaties van de spelers te maken heeft.

Zo’n puntenaftrek heeft toch invloed op van alles. De trainer de pest in, je moet als speler maar zien dat je motivatie op peil blijft en je supporters zitten morrend op de tribune. Je voetbalt de sterren van de hemel, het gaat hartstikke goed en dan zullen mensen, die in je club over de cijfers gaan ( en daar zullen ze moeite genoeg mee hebben, hoor) ervoor zorgen dat je keldert in de stand. Ik vind dat gek en ook zielig.

Zou dat nou niet anders geregeld kunnen worden door de KNVB, of in ieder geval op een ander tijdstip? Niet een paar wedstrijden voor het einde van de competitie. AGOVV is geen Real Madrid, dat spelers koopt, die miljoenen kosten, met geld dat ze niet hebben. Ook dat snap ik trouwens niet, dat dát kan.

Geld en sport, het zou niet moeten mogen.Als ze d’r nou overál eens vrijwilligerswerk van maakten? Ja, ja, dream on, dream on…..

***Updeetje: Gelukkig ben ik niet de enige deskundige. Dank zij Casaspider weet ik nu, dat er voor AGOVV en ook voor Veendam, die respectievelijk twee en één punt(en) aftrek kregen, geen gevolgen zijn wat betreft de stand in de competitie. En hoewel ik me dat nog geen moment had afgevraagd: ik weet nu wat CFK betekent. Toch mooi om te weten, op verjaardagen en zo. Ik blijf bij mijn opvatting, dat sportieve prestaties van spelers niks met de boekhouding te maken hebben……

Gisteren was ik weer aan de beurt voor het tweejaarlijks borstkankeronderzoek. Ze hebben de naam van de dienst die dat uitvoert een beetje veranderd. Het heet nu Bevolkingsonderzoek Oost. Die naam zal ook voor de andere windrichtingen wel zijn aangepast. Het woord ‘borstkanker’ komt niet meer voor in het briefhoofd, omdat ook andere bevolkingsonderzoeken er onder ressorteren. Niet, dat ik nou zoveel moeite had met dat woord en misschien was dit voor mij, vanwege mijn leeftijd, wel de laatste keer, maar het klinkt wat minder “heavy”. Vind ik dan.

Ik hoorde een mevrouw zeggen dat ze de vorige keer zo vreselijk geschrokken was, omdat ze al na één week de brief in de bus had gekregen met de uitslag van het onderzoek. En die brief was er sneller dan de andere keren, want dan kwam ie pas na veertien dagen! “Dat kan gebeuren”, zei de secretaresse.”als onze administratie én de post wat sneller werken….”Maar zó spannend vinden vrouwen dat dus. Die brief krijg je namelijk ook om je te vertellen dat alles helemaal oké is.

Dat vind ik erg netjes. Ze hadden ook zoiets kunnen regelen als: “geen bericht, goed bericht”. En dat ze de huisarts opzadelen met de boodschap dat er wél iets aan de hand is. De secretaresse vertelde ook nog dat als er iets verdachts gevonden is je zélf contact met je huisarts moet opnemen, die er intussen dan wel al van weet. Ze leggen in principe de verantwoording bij de vrouw zelf. Hoewel onze huisarts beslist zou bellen, dat weet ik zeker!

Ik kan me de spanning bij sommige vrouwen wel heel erg goed voorstellen, hoor. Vooral als je in je naaste omgeving iets hebt meegemaakt in die richting, nou, dan maak je je zorgen en kijk je heel anders tegen zo’n onderzoek aan. Maar wat is het móói dat het er is! Nederland is zo’n gek land nog niet. Soms.

Maar weet je, ik ben ’n beetje een nonchalant type, denk ik. Ik ga er gewoon van úit dat er niks mis is. Dat scheelt spanning tijdens het wachten op “de brief”. En de röntgenmevrouw zei dat de foto’s goed gelukt waren. Ze stonden d’r mooi op. En ach, ze gaan al zo lang mee……..

Is dit lente of is dit lente……?

Lars stuurde me een link door van Oscar Peterson, te gast in de Dick Cavettshow, waarin hij even uit de losse pols de stijlen van een paar collega-pianisten uit de doeken deed. Ik ben een fan van Oscar en dat weet Lars. De man is helaas dood en dat vind ik dan weer zó zonde, hè! Er zijn talloze You Tube-filmpjes van Oscar en vooral als hij solo aan het werk is, vind ik ‘m geweldig. In z’n eentje een heel orkest, zo compleet. Het was zo’n aimabele man ook nog.

Maar wat een reageerder schrijft: “I will never play the piano again…”, dat heb ik ook. Zo van: wat zit ik hier eigenlijk ongelooflijk te klunzen, zeg! Maar dat zal iedereen die niet professioneel muziek maakt wel es hebben, denk ik. En zelfs als ie dat wél doet ook. Er zijn er altijd beter.

Vroeger had ik dat ook met Louis van Dijk. Vooral het ‘improviseren’, wat had ik dat graag in m’n vingers gehad, zeg! Al was ’t maar ’n béétje.

Ik kan wel goed uit m’n hoofd spelen en dat is makkelijk gebleken met begeleidingen en zo. Maar ik ken mensen, die absoluut niet zonder notenschrift kunnen, al kennen ze het te spelen stuk van achter naar voren en ondersteboven, het boek móet er bij.

Ik heb op ’n revalidatiecentrum muziekles gegeven en mensen geholpen, die altijd piano hadden gespeeld, maar hun gezichtsvermogen waren verloren. Ze waren ervan overtuigd dat ze zonder de noten te zien geen muziek meer konden maken. Het was een heel proces om ze ‘los te weken’ van het notenschrift, vooral voor gevorderden was het logischerwijs erg moeilijk vanwege het niveau. Natuurlijk zijn er allerlei systemen om de informatie toch binnen te krijgen, maar dat is hoofdzakelijk auditief. Het braillemuziekschrift is ingewikkeld en vooral op latere leeftijd moeilijk te leren. Dat werd altijd goed uitgezocht. Alleen al het feit dat men zich bewust moet worden dat muziek maken meer met je oren dan met je ogen te maken heeft is een hele omschakeling.

Maar het was erg leuk om mee te maken hoe mensen, met de kennis en de techniek die ze al in huis hadden, zelf melodieën gingen uitzoeken, máken zelfs, helemaal anders gingen musiceren en daar weer veel plezier aan beleefden. Ze ontdekten talenten, waarvan ze niet wisten dat ze ze hadden.

Talent tot improviseren dus. Want je improviseert wat áf, hoor, als je ogen het laten afweten en niet alleen als je even piano wilt spelen. Maar tsjonge, zoals Oscar dat deed, daar word je verhipte bescheiden van…….