Het is natúúrlijk die sprookjesachtige trouwerij in Engeland die de gemoederen vandaag bezig houdt. Ik vind dat wel leuk gek aan die Britten: ze nemen hun royals in allerlei programma’s waar ze maar kunnen in de tang, op een manier waarbij hier je toch minstens de rijksvoorlichtingsdienst op je stoep hebt staan, maar als er begraven of getrouwd gaat worden staat het hele land op z’n kop. Er wordt gebivakkeerd in tentjes langs de route, al dágen van tevoren. Zoiets doen ze hier alleen maar als er ’n nieuwe iPad uitkomt of zo of er is een uitverkoop van een winkel die over de kop is.

De souvenirs zijn ook niet aan te slepen. Hebben jullie in het Journaal die Engelse mevrouw gezien, die haar héle huis vol had staan met de Britse koninklijke familie? Te wonen viel er niet meer. Ik beklaag haar nabestaanden, want zo jeugdig was ze niet meer en die moeten al dat spul opruimen. Of ze moeten net zo gek zijn, dat kan ook.

Maar onze Stentor-krant doet ook mee, hoor. Op de voorpagina een foto van Kate die uit een auto stapt…..”…aan de vooravond van haar huwelijk met prins Harry….” stond er. Ja, de verkeerde prins. Knap stom, hè? Maar in Engeland hadden ze zelfs al mokken met Kate en de verkeerde prins in de handel gebracht! Natuurlijk de schuld van een paar volbloed republikeinen, die ter ondermijning van de monarchie alvast even wilden stoken in een nog niet eens gesloten huwelijk! Nou ja, als Kate maar niet twijfelt en de goeie meeneemt naar de abbey…….

‘k Had het zo leuk bedacht, toen ik dit bakje maakte: “de kip met de gouden eieren” ! Bekijk ik dat beest nog eens wat beter: is het een háán…….!

Het wordt al een beetje traditie, die Paasbrunch van ons op de Tweede Paasdag. De Eerste is de “hè, hè, niks moet, lekker thuisdag” en dan is de Tweede een familiereünie. En dat mooie weer erbij is een cadeautje.

Zolang er in ons huis computers, nintendo’s (zelf meegebracht!) en ’n playstation 3 in de aanbieding zijn, hoor je het jonge volk ook niet klagen. Als ze d’r genoeg van hebben om bij dat ouwedeurende volwassen volk te moeten zitten, verdwijnen ze vanzelf. We hebben ook maar een klein tuintje en oma moest daar ook nog zo nodig een glazen kas in laten zetten, dus voor enige sportieve activiteit is geen ruimte. Maar zo vinden ze dat niet erg. Ze kunnen allemaal goed met elkaar overweg.

Onze oudste kleinzoon van elf vindt het tegenwoordig prachtig om koffie te maken voor iedereen en ook om bier te tappen! Dat doet ie goed en vooral dat laatste is hem op uitmuntende wijze geleerd door zijn oom. Twee vingerbreedtes schuim erop, het ziet er perfect uit.

Op elfjarige leeftijd aan het biertappen….. Tja, de weg naar volwassenheid moet ergens beginnen natuurlijk. Ach, ik zal het maar onschuldig vermaak noemen. Misschien vindt ie er dan als hij zestien is niks meer aan en liggen z’n aspiraties elders. Tenminste, toen zijn moeder dreigde hem te zullen aanbevelen achter de bar van de voetbalclub, zag hij dat toch niet zitten. Hoopvolle reactie dus!

We hadden een gezellige dag. Iedereen heeft elkaar weer eens even gezien en gesproken. En in een tijd van mailen en twitteren doet me dat plezier………

In het Mheenpark in onze wijk staat een muur, waar iedereen ‘legaal’ graffiti mag bedrijven. Hij is van ’n flinke afmeting, die muur, dus wie wil kan z’n ei kwijt. Deze week wilde kunstenaar, want dat vind ik ‘m echt wel, Willem-Paul Koenen (27) wel zijn creatieve Paasei kwijt. Hij kan d’r wat van en is een gelovig man. Het werd dus een religieuze afbeelding.

Ik vind echt mooi wat ie gemaakt heeft. Terwijl ik doorgaans graffiti maar geknoei vind en zelden mooi. En illegaal is het bijna altijd. Maar dat schijnt een onderdeel van de kick te zijn.

Wat ik waardeer in deze gelovige spuitgast is, dat hij niet alleen zijn eigen zielenherder heeft afgebeeld, maar ook eieren en paashazen. Voor elk wat wils. Nou, zo hóórt ’t toch ook eigenlijk in een samenleving van gelovigen, ongelovigen, twijfelaars en andersdenkenden onder elkaar…….?

Hoe dan ook: fijne Paasdagen!

Gisteravond hoorde en zag ik Charles Groenhuijsen gitaar spelen. Dat doet ie goed en zo ontdek je nog es wat onverwachts bij iemand. ’n Soort BreinGeheim. Zo heet het programma dat hij presenteert bij Omroep Max. We kijken daar eigenlijk niet zo vaak naar, maar ze hebben soms interessante uitzendingen. Gisteren ging het over de aanleg van het brein van een kind vanaf de conceptie tot aan de geboorte. Natuurlijk ging het ook over de rest van wat er allemaal aan zo’n koter zit, maar het brein is toch een belangrijk centrum van alles. Het is zonder meer wonderbaarlijk, die ontwikkeling. Mooie beelden ook. Het is een serie dus die blijven we wel volgen.

Vorige week las ik toevallig, nou ja, toevállig?, een interview met Groenhuijsen. Over hoe graag hij op de plaats van Rob Trip had gezeten als anchorman van het Journaal. En hoe dat op ’t laatste ogenblik door gedoe achter de schermen niet doorging. ’n Ietsepietsie frustratie over een en ander zat er nog wel in zijn verhaal, maar niet vanwege Rob Trip, want dat vindt hij een prima vent.

En nu dan bij Omroep Max. Waar veel presentatoren zitten, die elders niet meer zo aan de bak komen. Die indruk wekt de omroep tenminste wel ’n beetje. Maar Charles zegt, dat dat wat hem betreft niet waar is. Hij maakt BreinGeheim vóór Max en is er niet in dienst.

Wij zijn zelfs lid van Omroep Max, zeg! Ja, via de telefoon en het kost je nog geen zes euro per jaar. ’n Prijs, die niet meer van deze tijd is, zeg nou zelf. En die directeur….Jan Slagter…., tja wat moet ik er van zeggen? Mijn type is het niet. Maar hij doet het verder wel goed. Bevlogen, zeggen ze. En waarom wel een BNN en geen Max? Dát is ook eigenlijk de reden dat we lid zijn geworden van de club. Want ouwe knarren zeggen ons niks, daar hebben we d’r zelf twee van in huis. Maar als Max goeie mensen interessante programma’s laat maken, prima. Ik wil bijvoorbeeld best weten hoe mijn brein werkt, zolang alles het nog doet…….

Vanmorgen kreeg ik via de post een overzicht van mijn pensioen. Met een excuus, dat ze helaas, helaas en jammer, jammer, mijn pensioen niet kunnen verhogen dit jaar. De indexatie gaat niet door. In de brief stond ook aangegeven wat mijn kloris jaarlijks zal ontvangen als ik overlijd.

Dat is niet veel. Een cruise zit er niet in. Helaas, helaas, jammer, jammer. Het lijkt me dan ook raadzaam om maar te blijven leven tot betere tijden. Hij zegt trouwens altijd: “Ik doe je nog niet weg, want je levert nog teveel op”. En dat is tijdens mijn nog in leven zijn. Kun je nagaan. Dat is een grapje, hoor, en dat weet ik….

Wij zijn bij dezelfde pensioenverstrekker van “Zorg en Welzijn”, dus morgen zal zíjn pensioenbrief wel komen. Daarin staat dan wat ik jaarlijks krijg als hij er tussenuit zou knijpen. Natuurlijk is dat meer dan wat ik oplever, want hij heeft een heel ander arbeidsverleden dan ik. En ook niet genoeg voor een cruise, hoor! Maar ik doe ‘m dus evengoed toch ook maar niet weg……

Utrecht vind ik een gezellige stad. Het centrum dan, want verder ken ik Utrecht niet zo goed. Ik weet waar mijn zoon z’n huis woont, niet direct in ’t centrum, maar ik weet gelukkig ook hoe ik er komen moet. Hij woont in een leuk straatje.

Ze gaan in die gezellige stad een marathon houden over een paar weken. Daar kunnen bijna alle getrainde marathonlopers aan mee doen en misschien de minder getrainde ook wel. Als je wint krijg je een prijs. Daar doe je het niet voor. Ook ’n beetje voor de sport natuurlijk. In Utrecht heb je een witte prijs en een bruine prijs. ’t Is net of je brood haalt eigenlijk.

Hoe dat zit? Nou, als je bijvoorbeeld ’n Keniaan bent en je wint, dan ben je bruin en krijgt honderd euro als prijs. Heb je ’n wit vel en je loopt als eerste tegen het finishlintje dan krijg je tienduizend pegels op je rekening bijgeschreven. Door dat verschil willen ze het voor de Kenianen onaantrekkelijk maken om zich in te schrijven. Want die winnen maar steeds! Heel vervelend.

En die zouden het ook wel es alleen voor de prijs kunnen doen. Sport? Welnee, trainen hoeven ze niet, ben je gèk! Met die slanke lijfjes van ze zeker? Terwijl een blanke Nederlander bijvoorbeeld zich drie keer in de rondte moet oefenen voor de benodigde snelheid. En drie keer een marathon in de rondte is ver, hoor! Nee, dat gaan ze in Utrecht anders oplossen. Gewoon geen Kenianen erbij (die ze voor het gemak dan maar even buitenlanders noemen),

En wat ik nou het raarste vind is, dat Nederlandse lopers deze maatregel toejuichen, omdat ze ‘ook wel es willen winnen’. Sportief standpunt. Nou heb je ook Kenianen met een Nederlandse nationaliteit. Dat zou slim moeten zijn, maar hoe ze ’t daar dan mee denken te regelen……..?

Iets, dat ik mijn hele leven heb gehad, ik bedoel: het is niet iets van de laatste tijd, is dat ik films die ik zie of boeken die ik lees net zo makkelijk weer vergeet. Het verhaal dus. Dan weet ik uiteraard wel zo ongeveer waar het over gaat, hoor, maar niet exact meer en zeker geen details. Eigenlijk is dat heel economisch, want daardoor kun je boeken na een poosje gewoon wéér lezen en films rustig nog eens zien. Mijn huisgenoten snappen daar dus niks van. Voor hen is zoiets dan ouwe kost en dan vinden ze d’r niks meer aan.

Wij kijken bijvoorbeeld veel BBC, dus ‘Touch of Frost’, ‘Midsummer Murders’ en Ínspector Morse’ heb ik daar allang gezien en nu al die afleveringen op de Nederlandse en Belgische zenders te zien zijn, is dat natuurlijk ’n soort herhaling. Maar lekker niet voor mij, hoor! Ik herken ’t wel weer zo hier en daar, maar ik weet in ieder geval nooit meer hoe het ook alweer afliep en ook niet wie het gedaan heeft. Nou, is dat mooi of niet?

Ik sla ’t niet op. Of mijn brein vindt het niet interessant genoeg om te onthouden. Ja, gek is het wel, dat vind ik zelf ook. Maar nu ik ouder word denken ze natuurlijk dat het daardoor komt! Maar weet je, ik heb gewoon een selectief stel hersens, want verder heb ik een uitstekend geheugen. Niks mis mee.

Zo heb ik voor mijn verjaardag laatst een luxe box gekregen met alle afleveringen van Baantjer. Dat zijn er heel veel. Ik heb bij mijn weten niks crimineels, maar ik hou van detectives. En dan vooral die, waarbij het lijk al aan het begin van het verhaal ligt waar het ligt en het schieten, slaan of steken al achter de rug is. Dat is dan alvast klaar. Het gaat er dan alleen nog maar om dat ze het slim oplossen en om het vinden van de onverlaat die een en ander op z’n geweten heeft. Mét motief natuurlijk.

Die Baantjer-dvd’s hebben we de laatste tijd bekeken als er toch niks aan de tv was en vanavond was dat de laatste. De mannen hebben wel met me meegekeken, maar niet omdat ze wilden weten hoe het afliep, want dat wisten ze al. Ik moest ze, om in stijl te blijven op straffe des doods, verbieden om dat te vertellen. Nou, en na deze laatste zei mijn zoon: “Zo, zullen we dan nu maar weer bij aflevering één beginnen?”. Dat vond ik flauw. Want het is geen gebrek van mij. Het is een zegen……….!

Achmea viert op 28 mei, dat er 200 jaar geleden in het Friese dorp Achlum, 7 kilometer ten zuidwesten van Franeker (thans 660 inwoners of daaromtrent) boeren waren, die met elkaar voor het eerst een soort verzekeringsmaatschappij oprichtten. Zo is het verzekeren begonnen: een zich gezamenlijk indekken tegen de schade van hooibroei. Want er fikten ten gevolge daarvan nogal wat boerderijen af in die tijd. En dan was de betreffende boer tot de bedelstaf veroordeeld. Dus dat was slim van die Friezen.

Daarom gaan ze een Conventie van Achlum houden, die het dorp wereldwijd op de kaart zal zetten. Komt dat door Achmea? Welnee, dat komt doordat ze Bill Clinton hebben uitgenodigd een praatje te komen houden.

Ze moeten daar wel tweehonderdduizend euro voor neertellen. Voor een praatje van twintig minuten. Al is de ex-president van de Verenigde Staten een interessant figuur voor zo’n klein land als het onze en mag je al vereerd zijn als ie wil komen, ik vind het een exorbitant hoog bedrag. Het lijkt wel een bonus of zo! Helemaal als je moet bezuinigen en de premie moet verhogen. Maar goed, het dorp is hartstikketrots dat ie daar wil neerstrijken en misschien neemt ie z’n sax wel mee, wordt het nog gezellig.

De thema’s, die op de conventie worden besproken zijn : de toekomst van Nederland ten aanzien van onder meer de gezondheidszorg, het pensioen, de veiligheid, de arbeidsparticipatie en de mobiliteit. Nou, daar weet Bill sowieso alles van, want dat is in zijn land allemaal perfect geregeld. Ach, ik moet niet zeuren, hij heeft humor dus wat ie te vertellen heeft wordt vast wel leuk. Maar wat kunnen twee ton voor ’n praatje van twintig minuten zwaar op je maag liggen, zeg….ik neem maar een Rennie……!

Mijn echtgenoot is radiozendamateur. Nu ligt bij hem tegenwoordig de nadruk meer op amateur dan op radiozenden, maar dat komt door alle digitale ontwikkelingen die in de hobby hebben plaatsgevonden. Er is namelijk van alles “af te lezen” op de display van de apparatuur en dat is voor mensen zonder zicht nou eenmaal ’n beetje lastig. En met veel toeters en bellen is de zender misschien wel aan te passen, maar dat komt er niet zo van als er zoveel te beleven is via de computer.

Dat is waarschijnlijk ook de reden dat er niet veel vrouwen zijn te vinden onder de radiozendamateurs. Tenminste, wij horen ze niet. Ze zijn er vast wel, hoor, van die knutselaarsters die er verstand van hebben. Vooral als hun man ook in de sector actief is. Maar vroeger waren er meer, met een eigen call, dat weet ik nog wel.

Elke zondagmorgen om ’n uur of 11 volgt mijn kloris de “zondagochtendkoffieronde”van de Apeldoornse zendamateurs. Hij meldt zich dan in met z’n ‘call’, die hij heeft gekregen van de afdeling Telecom van het Ministerie van Economische Zaken. Hij heeft daar destijds nog een pittig examen voor moeten afleggen, met morse en zo. Hij zat die morsetekens te oefenen op zolder en dat was een zeer irritant geluid. Hij zegt, dat ie d’r nu nog weinig van afweet, van dat morsegedoe. Als je nog wel eens morse hoort ergens, dan gaat dat in zo’n razend tempo dat het, zeker voor ’n amateur, niet bij te houden is. Zal dus ook wel digitaal gaan.

Maar op zondag begeleidt de Apeldoornse ronde ons eerste kopje koffie. Hij meldt zich dan met zijn call en zegt: “Goeiemorgen allemaal, ik luister gezellig mee en wens iedereen een fijne zondag”. Dan krijgt hij reactie van degene die de ronde leidt, ze kennen hem allemaal, en vinden ze het ook gezellig dat hij er bij is.

En zo melden zich diverse zendgemachtigden, vaak ook mensen, die in deze buurt op vakantie zijn. Dan krijg je vervolgens allerlei verhalen over frequenties, zenders, antennes, repeaters en men vraagt advies over technische hoogstandjes, soms letterlijk, waar men niet uit komt of hulp bij nodig heeft. Maar daar heb ik natuurlijk geen verstand van. Ze mogen ook niet “chatten”, hoor! Het moét over de techniek van de hobby gaan en dat is wel logisch natuurlijk.

Vroeger had je jongens, die zelf kristalontvangertjes in elkaar zetten. Dat heb ik mijn broer ook nog wel zien doen. En de blijdschap als ie het dan ook nog deed! Dat waren de ware radio-amateurs. Op het blindeninstituut waar mijn man woonde zijn er ook heel wat gebouwd. Zo is er een mooi verhaal van een knul, die aan z’n ontvangertje zat te solderen en daarbij zijn neus iets te dicht bij de soldeerbout hield. Ja, kippig, hè, dan krijg je dat. Maar z’n vrienden róken waar hij mee bezig was…….!