Nou hebben mijn jongste dochter en haar zoons kaarten voor de Wereldbeker Afstanden in Thialf komend weekend, heeft Sven Kramer afgezegd! Ze vinden dat wel balen, maar er zijn gelukkig nog genoeg kanjers over, om met Erica te spreken. Maar ik denk dat veel mensen de redelijk prijzige kaarten toch ook hebben aangeschaft om de kampioen te zien schaatsen en dan komt ie niet. Eigenlijk vind ik dat niet kunnen, maar ik ben dan ook geen topschaatser. Maar de kaartverkoop was al gestart en dan moet Thialf eigenlijk Kramer-korting geven of zo of tenminste een gratis kopje koffie.

Net zoals het ABN-Amro-tennis zoveel bezoekers heeft getrokken omdat Federer kwam. Die zei het trouwens ook zelf, dat hij vriend Krajicek graag een plezier wilde doen met een vol huis. Hij is zich zeer bewust van zijn waarde voor het publiek door zijn komst en daarmee voor de financiën van de organisator en zijn sponsors, die in het tennis toch al op een ander niveau liggen dan bij het schaatsen. Daar trekt Sven zich minder van aan, die verdeelt zijn krachten en bereidt zich voor op een nog belangrijker toernooi. Maar alleen de náám van Federer trekt al volle zalen. En oké: het feit, dat ie zo fantastisch speelt natuurlijk………

Lijkt ’t je nou niet vreselijk om rond te moeten lopen met zo’n kwalificatie op je borst…..?

Je merkt overal, dat de mensen er moe van worden steeds maar weer van die non-berichten te horen over de toestand van Friso. Dat een hele familie van al dan niet koninklijke bloede, er is tenslotte nogal wat aangetrouwd volk bij, gaat skiën in Lech, dat moeten ze zelf weten. Mag van mij. Maar dat een van hen dan een ongeluk krijgt, dat ook een gewone burger, met zijn lef, had kunnen overkomen vind ik behoorlijk dramatisch. En niet omdat ie van hoge komaf is, daar kan ie niks aan doen, maar omdat hij de zoon is van een moeder, de man van een vrouw en de vader van twee kinderen. Daarom.

Ik hoop dat hij er goed van af komt. Dat zullen we voorlopig niet weten, want er zijn niet genoeg meeluisterende echtgenotes van chirurgen, die ook nog journalist zijn. Die ene, die dat wel is, heeft al sores genoeg en ergens gun ik haar dat ook nog. En ja, ik heb een zoon, die journalist is…….

Geland!

Het Valentijnsgebeuren is dit jaar veel minder aangeslagen, las ik. Ja, afgezien van het financiële aspect, iedereen had gelukkig wel wat anders te doen dan allerlei frutsels te kopen voor z’n geliefde. Je kon je liefde al uitgebreid betuigen door samen te gaan schaatsen. Samen de kou in is dan een warme actie.

’t Is ook dat ik niet zoveel begrijp van zo’n speciale dag. Ik kan me dat van vroeger niet herinneren dus het zal wel weer commerciëel zijn overgewaaid. Maar ik las een lief verhaaltje over ’n meisje, dat elk jaar een Valentijnskaart kreeg van haar opa. Je ópa! Hoe kómt ie d’r op. Ze had ‘m dan ook liever van een oogverblindende bewonderaar gehad. Maar nu opa er niet meer is, mist ze die kaart verschrikkelijk. Dus was er gelukkig meer tussen de grootvader en z’n kleindochter. En daar gaat het natuurlijk om, ook voor de rest van het jaar.

Al dat hartjesgedoe met van alles is ook wat overdreven. Een komkommer, die met veel kunst en vliegwerk in een hartvorm wordt geperst! Zielig. De smaak wordt er niet anders van en zo is het toch ook met de liefde op die ene dag. Als het alleen daarvan moet komen, laat dan maar zitten. Vind ik dan. Maar ik ben ook een weliswaar oud, maar best wel liefdevol en geliefd ( dat hoop ik tenminste van hart-e!) mens en daar zal het dus wel vandaan komen, dat Valentijns-onbegrip……..

Op onverklaarbare wijze is er een sluis open gegaan (of gezet, dat weten ze niet!), zodat er op het Apeldoorns Kanaal over vrijwel de hele lengte niet meer geschaatst kan worden. De hele ijsvloer is enkele tientallen centimeters gezakt. Overal staan borden, dat het levensgevaarlijk is om het toch te doen. Er waren voor vandaag schaatswedstrijden uitgezet, iedereen druk mee geweest en dat kan allemaal niet doorgaan. Op z’n Hollands gezegd: zeer lullig. Geen ander woord voor. Of misschien wel, maar dat weet ik even zo gauw niet.

Wat ook heel vervelend is, is dat veel Apeldoornse vijvers verbonden zijn met het Kanaal en dat het ook daar gevaarlijk is. En wat is er nou leuker, vooral voor kinderen, om vlak bij je huis, misschien wel voor je deur, lekker te kunnen schaatsen? Als het een vandalistische actie is, dan zou ik graag zien, dat ze de daders te pakken krijgen om ze, wanneer het Apeldoorns Kanaal ontdooid is, de afstand die anders geschaatst zou zijn te laten zwemmen. En dan niks warme chocolademelk, nee, in je zwembroek naar huis.

Of het is een technisch mankement , wat ik me haast niet kan voorstellen, omdat in de krant stond, dat de sluis verankerd is met vier grote hangsloten die nu verdwenen zijn. Gewoon wèg, foetsjie! Een boze sluiswachter, die door de bezuinigingen zijn baan is kwijtgeraakt? Volgens mij zijn dat vrijwilligers en sluiswachters zijn trouwens niet zo.

Wie er ook verdwenen zijn in Apeldoorn zijn vier wethouders. Vanwege die grondperikelen. We worden steeds bestuurlozer hier. De burgemeester is ook al een vervangende. Nou ja, kunnen ze nog even gaan schaatsen met z’n allen, voordat de dooi invalt. Nee, het Apeldoorns Kanaal zou ik ze niet aanraden. Daar zijn al mensen door het ijs gezakt vanwege perikelen……..

In onze krant staat regelmatig een column van ’n huisarts. Die stukjes zijn altijd leuk om te lezen. Hoor je eens wat over de andere kant van het bureau, zal ik maar zeggen. Deze keer ging het over de voorbeeldfunctie van een dokter. En of een arts, die zelf in het bezit is van een behoorlijke buikpartij, eigenlijk wel kan adviseren aan zijn patiënt dat die vooral heel gezond moet eten en veel bewegen. Terwijl hij dat duidelijk zelf niet zo in zijn vaandel heeft.

Hij vertelde, dat hij zelf wel van een frietje houdt en daartoe eens in de paar weken iets bij de snackbar haalt, als ie tenminste niet zijn vrouw zo gek kan krijgen dat zij dat doet. Het vervelendste moment vindt hij dan dat de snackbarkeeper, als zijn bestelling klaar is, met luide stem door de hele zaak roept: “Een friet en een frikandel voor de dokter!” Dan verlaat hij snel met gebogen hoofd zonder iemand te groeten het pand, want hij vindt zichzelf een slecht voorbeeld voor iedereen die hem daar kent.

Nou vind ik persoonlijk één frietje en één frikandelletje nog wel meevallen, maar daar denkt de dokter met zijn schuldige hoofd anders over. Ik vond het een leuk verhaal. Zo ménselijk ook. Want dat is ’n dokter natuurlijk: een mens. Een mens, die wel van een patatje houdt. Leuk, toch?

Mijn vader kreeg trouwens, herinner ik mij, van zijn dokter eens het advies, dat hij maar beter kon stoppen met roken. “Maar”, zei hij er achteraan, “ik rook zelf, ik weet hoe moeilijk dat is. Zie dus maar wat je doet.” Ook zo’n menselijke dokter, maar natuurlijk wel een met ’n flutadvies, waar je weinig aan hebt. Het rare is, dat iedereen zélf wel weet wat goed of slecht voor ‘m is en dat je daar niet eens ’n dokter voor nodig hebt. Je moet ’t alleen even doen, hè…..?

Er zijn maar weinig mensen, die ik echt vervelend vind, maar Maxim Hartman is er zo een. Wát een zure man is dat, zeg! Misschien ken ik ‘m niet goed genoeg, ik heb ook nog nooit iets van hem gezien, dus wellicht is ie best wel aardig, maar zo komt hij bij mij in ieder geval niet over. Wij luisterden vanmiddag naar Lunch-Radio, een dagelijkse uitzending van de NCRV. Dat is een leuk programma terwijl je onderwijl je boterhammetje eet.

Eerst is er een gesprek over een of meer actuele onderwerpen en daarna een nieuwsquizz, eveneens over het actuele nieuws van de laatste dagen. De kandidaten komen uit het hele land en per week is er dan een winnaar, die een geldbedrag wint, geloof ik.

Dat gesprek vindt plaats met twee gasten, vaak journalisten, want die hebben altijd een mening, meestal tenminste. Nou, vandaag waren dat Chazia Mourali en Maxim Hartman. Ze werden aangekondigd als programmamakers dus dat zullen ze dan wel zijn. Ze bespraken de uitzending over Koot en Bie van gisteravond. Hartman vond om te beginnen dat de maker van het programma, Coen Verbraak, een beetje teveel de hemel in werd geprezen, want het was hem allemaal erg tegengevallen. Ze hadden gewoon stukken moeten herhalen, dat was veel leuker geweest. Nu was het een doodgewone documentaire geworden.

Nou én? Ik vond het juist gewéldig, dat je kon meemaken hoe dingen tot stand kwamen! Met zulke simpele middelen, veel mínder middelen ook. Dat ze grimeur Arjen v.d.Grijn lieten zien, zonder wie ze hun types wel hadden kunnen vergeten. De camaraman, die soms zó om ze moest lachen, dat het over moest omdat de camera teveel schudde. Dat is toch énig! Maar ondertussen stonden de meeste opnamen er in één, twee keer op, zo professioneel ging het allemaal. Zo zal Maxim Hartman niet meer kunnen werken. Die heeft vast meer toeters en bellen nodig.

Chazia probeerde het nog wel een beetje af te zwakken, al die kritiek, maar ze hakkelt en giebelt me teveel. Maar vanmiddag ging ze met haar dochter sleeën in het Vondelpark, vertelde ze en dat was héérlijk. De quizz-kandidaat deed het trouwens fantastisch! Slechts twee van de vragen moeten passen en verder alles goed. Die gaat wel winnen, deze week. Hij was werkloos, dus dat gun ik hem van harte……..

Nou zie ik bij Irene van Anderzijds dat ze digitaal kookt. Met haar laptop op ’t aanrecht. Dat ziet er gelikt uit. Ik kan niet anders zeggen. En zo efficiënt ook! Niks mis mee. Maar, weet je, ik heb een hele plank met kookboeken en dat ziet er eigenlijk ook best leuk uit. Vind ik dan.

Nee, het bespaart bepaald geen ruimte en wie straks die boeken erven moet heeft er ’n hele sjouw aan, maar dat is mijn probleem dan natuurlijk niet. Ze zijn ook al oud, hoor, die kookboeken. Sommige dan, want er zijn ook wel exemplaren bij van recentere datum die ik cadeau gekregen heb bij een keukenattribuut of zo. Ik heb wel eens een cursusje gevolgd zo hier of daar en de bijbehorende boeken daarvan staan er ook bij. Maar ik vind wel mooi dat ik ze heb. Ik kijk wel eens iets na en ja, dat had ik op de computer kunnen doen, maar dat komt er dan weer niet van.

Ik weet nog, dat mijn moeder in de oorlog, toen er echt niks was, soms in haar kookboek zat te kijken wat ze klaar zou maken als alles er wél weer was. Waarom ze dat deed weet ik ook niet, want zo’n ‘kookster’ was ze eigenlijk niet. Ik denk, dat ze honger had of zo of er zo de moed ’n beetje in hield.

Ik heb nog een Margriet-kookboek, waarin je bij bepaalde bladzijden duidelijk de sporen kunt zien van mijn bakactiviteiten. Want die vond ik altijd het leukste om te doen. Echt culinaire hoogstandjes waren er van mij niet te verwachten. Ik had het toen ook druk met huis en werk, denk ik.

En nú kan mijn zoon zo lekker koken en die vindt het erg leuk om te doen ook. Hij print zijn recepten vaak uit, ook als boodschappenlijst. Dat is een mooie tussenweg van digitaal naar analoog, want ik bewaar ze dan. In één van mijn kookboeken…….