Al die supers met hun acties om maar klanten ( via hun kroost) te binden aan hun winkel! Alsof je zomaar van winkel zou veranderen om die EK-frutsels te krijgen bij je vijftien euro aan boodschappen. Want die moet je tenminste besteden, ja kom zeg, voor niks gaat de zon op! Dus juichbandjes (wie verzint zo’n naam?), geluksvogels, zelfs elftalvogels, voetbalplaatjes en misschien is d’r nog wel meer aan onzin.

Van de week hoorde ik een man bij de uitgang van de C1000 tegen een jongetje, dat graag zijn geluksvogels wou hebben, zeggen: “Nee knul, ik ben zelf de geluksvogel, want ik heb ze niet!” Omdat je die krengen nog kunt laten piepen ook, riep een moeder gisteren tegen haar zoon: “Hou d’r mee op! Ik word gèk van die dingen”. Toen ik zei, dat dat bekend klonk, want ik had mijn dochter met ietwat verhoogd stemgeluid ook al zoiets horen verzoeken, reageerde ze met: “Ja, een léuke actie, hè?” En het gezicht dat ze daarbij trok sprak boekdelen.

En het EK moet nog beginnen! Bij die juichbandjes moet je het geluid tenminste nog zelf voortbrengen. Als er wat te juichen vált tenminste. Maar kom, laten we niet piepen op voorhand. Eerst maar es kijken wat ze vanavond doen, de jongens met de fraaie rugnummers……..

Deze morgen deden we iets, dat we al een hele poos niet meer hebben gedaan: in het gras zitten van een park. Niet, zoals bejaarden horen te doen, netjes op een bankje. Dat kón trouwens niet eens, want die waren allemaal bezet. Door scholieren, moeders met kindjes en de andere bejaarden, die niet onze soepelheid hebben om zich neer te vleien in het gras. We waren in het Oranjepark. Niet het grootste, maar waarschijnlijk wel het oudste park van Apeldoorn. Want er staan oeroude bomen en het heeft iets sjieks, dit park. Dat komt ook door de villa’s die er omheen staan, de mooie fontein en de muziektent.

Dát we er zaten kwam door de dubbelfunctie van onze auto. Wij moesten naar de hoorwinkel en onze zoon naar de mondhygiënist en onze afspraken waren zo’n beetje rond dezelfde tijd. Hij heeft ons gedropt en na ons bezoek zijn wij de stad doorgelopen, hebben even ergens koffie gedronken en zijn toen dus neergestreken op dat Oranjeparkgras. Dat had wel wat ludieks, want er was heel wat te zien en te vertellen.

Jonge moeders lieten hun babykindjes met hun blote pootjes over het gras de pasjes oefenen voor als ze écht zouden kunnen lopen, je zag de leerlingen van de naburige middelbare scholen nog even wat doornemen voor het volgende lesuur (was er gisteravond misschien niet meer van gekomen!), de opa’s troffen elkaar bij hun dagelijkse fietsrondje, voordat ze weer op huis aan gingen voor de koffie, want moeder de vrouw zou nou toch wel klaar zijn met de afstofferij. ( Ik verzin er misschien van alles bij, hoor, maar dat is wat ik er van maak.)

Onderwijl liet de fontein zien en horen welke spuitvariaties hij allemaal in huis had, terwijl de zon z’n best deed het water te laten schitteren. Wat is het toch heerlijk, dat mooie weer! En dan hebben we sinds vandaag ook nog eens ’n leuke nieuwe burgemeester. Wat wil een Apeldoornse nog meer? Dat haar kloris d’r een beetje elegant overeind helpt van dat gras, alsjeblieft……..

Mijn kloris beluistert vaak via z’n koptelefoon een nieuwsprogramma, dat speciaal bedoeld is voor blinden en slechtzienden. Zo blijft ie op de hoogte van wat er zoal leeft binnen de wereld van de blindgangers.

Vanavond hoorden we ‘m ineens in de lach schieten, want een reporter deed verslag vanuit de christelijke blindenbibliotheek waar ze als nieuwe aanwinst de héle bijbel hadden laten inspreken. “Dat moet een heidens werk geweest zijn”, zei de verslaggever, “maar dat mag u natuurlijk zo niet zeggen…….!”

Even ’n onderwerpje dat mij zeer aangaat. De minister van Infrastructuur en Milieu, Melanie Schulz van Haegen, wil de rijbewijskeuring voor ouderen boven de zeventig afschaffen. En ik heb nèt ’n brief van de RDW ontvangen, die mij erop attent maakt dat op 29 oktober a.s. mijn rijbewijs verloopt en dat ik om dat te voorkomen de nodige stappen moet gaan nemen om op tijd te zijn. En wel direct. Omdat het verwerken van alle gegevens, die verzameld moeten worden rond mijn persoon, wel vier maanden kan duren. Nou, ik wil ze natuurlijk niet opjagen bij de RDW, stel je voor.

Maar hoe ik over de keuring die daaraan vooraf gaat denk? Die vind ik niet verkeerd. Ik rijd natuurlijk nog uitstekend, wat dacht je, maar wel het liefst waar ik zo’n beetje bekend ben en de gemene hoeken en gaten ken en bang voor parkeergarages ben ik ook niet, maar ik laat verder de zaak nogal eens over aan de jongere garde. We waren een paar weken geleden bijvoorbeeld in Amsterdam. Ik ben er geboren, heb er tot bijna m’n twintigste gewoond, ben er uitgebreid naar school geweest, heb er gewerkt en het is een mooie stad, maar niet meer voor mij in combinatie met een autostuur. En Engeland, waar we met vakantie naar toe gaan, is qua verkeer niks voor mij met dat linkse gedoe, dat overzie ik niet snel genoeg. Van zulke onvolkomenheden in mijn rijgedrag ben ik mij bewust en hou er rekening mee. Maar verder ben ik nog zeer ambulant en nuttig, al is het maar om de Bob te zijn, en ik vind autorijden ook leuk.

Het zou met die rijbewijsverlenging voor de ouderen trouwens wel ’n beetje goedkoper mogen. Het loopt nogal op. Ten eerste moet je naar de gemeente om een Eigen Verklaring-formulier te halen. Dat houdt in dat de ambtenaar een laatje opentrekt, dat papier eruit haalt, voor je op de balie legt en zegt: “Dat is dan negentien euro vijftig!” (Dat was het vijf jaar geleden dus). Op dat formulier moet je invullen, naar waarheid, of je iets en zo ja wat je mankeert. Dat verklaar je dus zelf. De arts, die je keurt, voegt daaraan dan toe wat hij daarvan denkt. Hij test je ogen, wat natuurlijk nuttig is, meet je bloeddruk, je moet een ochtendplasje meebrengen dat ter plekke wordt nagekeken en hij vraagt naar medicijnen en of je de laatste tijd nog voor pampus hebt gelegen of zo. Voor dit alles ben je dan ook gemiddeld zo’n vier, vijf tientjes kwijt. En dan nog de kosten van het verlengen natuurlijk.

Als dat allemaal heeft plaats gevonden wordt alles opgestuurd en dan moet je dus afwachten of je weer wordt goedgekeurd om deel te nemen aan het dagelijks verkeer. Dat is spannend. Handenwringend en biddend moet je dan al die maanden door die dat duurt, daar in Veendam. Nou, ik ga me maar weer storten in de procedure. Wish me luck…….

We beleven niet zoveel spectaculairs op ’t ogenblik. Eigenlijk is dat nooit zo, maar ach, dan maak je dat er maar van. Maar die relatieve rust heeft wel ’n beetje invloed op mijn blogactiviteit. D’r komt niet zoveel uit. Dat heb ik nou eenmaal: als er niks te melden valt, dan doe ik dat ook niet. Hoe je zo’n toestand noemen moet weet ik ook niet. We lezen de krant en van die bezigheid word je ook niet bepaald blij. En het kijken van het journaal heeft eigenlijk hetzelfde effect.

Want je kunt toch niet zeggen dat dat gedoe om een lijsttrekkerschap nou zo opwekkend is. Het leidt wel af van de bezuinigingen en misschien is dat de bedoeling wel. Hebben ze Dibi ingehuurd om al die reuring te maken. Bij het CDA zijn ze er dan wel uit, maar daar hoor je weer mensen zeggen, dat het natuurlijk geen vrouw had mogen worden. Stel je voor, zeg.

Wij volgen ook altijd het Gelders Nieuws, omdat we daar nou eenmaal wonen. Ik verbaas me wel eens over het soort onderwerpen dat daar het nieuws haalt, maar dat is juist het aardige van zo’n regiozender. Vind ik dan. En er blijven nog genoeg moorden en overvallen over, hoor. We blazen ons partijtje hier heus wel mee. Dat je dat niet denkt.

Maar gisteren heb ik de bloembakken aan de zijkant van het huis weer in orde gemaakt en de mannen hebben ze even voor me opgehangen en de eerste complimenten van voorbijgangers in ontvangst genomen. En dat is natuurlijk leuk. Toen we de planten bij Intratuin gingen halen leek het er trouwens wel of ze de boel gratis weggaven, zo druk was het er. We hadden het laatste winkelwagentje, kun je nagaan.

Er gingen niet alleen maar petunia’s langs de kassa, maar hele struiken en bomen, iedereen had er zin in met dat mooie weer. En dan wij met onze 30 geraniums voor de zes bakken. Maar het ziet er weer gezellig uit en dat is de bedoeling. Daar bezuinigen we maar niet op. Op de gezelligheid. “Een bloemetje hoort erbij”, zei minister Klompé destijds al, toen ze de bijstandswet invoerde………

Wow! Actie bij onze buurtsuper! Vijfenzeventig jonge vakkenvullers en caissières, allemaal tussen de vijftien en de twintig jaar, zijn in samenwerking met de FNV, in opstand gekomen tegen met name de winkelmanager van de C1000, die ze afbekt en intimideert. De eigenaar van de zaak, die een petitie is aangeboden, zegt verrast te zijn en ook geschrokken van dit initiatief. Als het allemaal waar is (en waarom zou het dat niet zijn?) is een en ander natuurlijk niet in de haak. Hij zegt dan ook in de krant, dat hij alles “open en eerlijk” zal bekijken. Het hoofdkantoor van de C1000 neemt de zaak ook hoog op, want zo’n akkefietje als dit is natuurlijk niet best voor de naam.

Ach, en als je soms die kleine knulletjes hun best ziet doen alle blikken soep netjes op een rij in de schappen te zetten dan vind ik dat best aandoenlijk. Ik maak dan ook altijd mijn excuus, hoor, als ik iets wat zij nét hebben neergezet er weer uit pak. Want zo krijg je natuurlijk nooit iets netjes op een rijtje. En dan komt die winkelmanager langs……brrrr! Nou ja, áctie dus, want er schijnt ook flink onderbetaald te worden onder het motto: “voor jou drie anderen” als je er naar informeert.

Ze hebben de winkel net verbouwd tot een megaruimte, die tot tien uur ’s avonds open is. Ja, de nieuwe tijd, net wat u zegt. Maar dat moet allemaal wel uit de lengte of uit de breedte. Als de eigenaar zo geschrokken is moet ie maar meteen ook tot actie overgaan en er voor zorgen dat de deelname aan de actie door de jongelui geen gevolgen heeft i.v.m. ontslag. Dat is wel beloofd aan de FNV. Hij is zelf een man die ook achter de kassa kruipt als het druk is.

De mevrouw van de FNV zei, dat de medewerkers met hun actie een voorbeeld zijn voor de supermarktbranche. Ze hadden een spandoek waarop te lezen was, dat “ze het helemaal hadden gehad met de fratsen” en een Tshirt waarop stond”dat kan C1000x beter”. Als trouwe klant, we komen er al 25 jaar, ook toen de vader van de huidige eigenaar nog een bescheiden winkel had, sta ik helemaal achter ze. Onder het motto “loon naar werken”………

Omdat mijn kloris graag een reservehorloge wilde voor als z’n braillehorloge het even liet afweten, je bent dan als niet-ziende toch ’n beetje onthand, kocht hij bij de horlogeboer een “talking watch”. Volgens het doosje waar hij in zat kon het ding worden ingesteld op verschillende talen. English, French, German, Mandarin, Arabic, Finnish, Polish, Greek en ook Dutch. In de winkel werd dat even geregeld en ook de juiste tijd ingesteld. Tot zover was er niks aan de hand. We verlieten tevreden de winkel.

Omdat zijn braillehorloge vanwege een batterijvervanging even moest achterblijven, nam vader het nieuwe klokje meteen in gebruik. De vrouwenstem, die de tijd aangaf, was hard, om niet te zeggen knoeperhard! En vanwege het herstelde gehoor van mijn echtgenoot, ik schreef daar al over, véél te hard. En dat kon niet anders ingesteld. Het ding blèrde, ook voor ons, de halve straat bij mekaar. Even ongemerkt kijken hoe laat ’t was, was er niet bij.

Toen we vanmiddag zijn braillehorloge weer gingen ophalen, namen we het horloge weer mee wegens niet bruikbaar. De dame in de winkel had nog een ander horloge, maar dat sprak ‘nur Deutsch’. En ook nog op zo’n beschaafd volume, het was een verademing. En dat Duits was geen bezwaar, we zijn toch nogal Duitserig bezig in ons land de laatste tijd.

” Ik werd echt gèk van dat mens!”, zei mijn man over dat andere horloge. En dan te bedenken, dat het eigenlijk helemaal geen mens is, die vrouw met die stem. Maar ze was dus makkelijk en kosteloos in te ruilen. Dat zal ‘m met zijn échte vrouw niet lukken….ha, ha……..!

Gisteren stonden we bij de kassa van de C1000, toen in de rij naast ons een man bezig was effe vóór te gaan bij een mevrouw, omdat ie, zoals hij zei maar één dingetje had af te rekenen. “Nou”, zei ze “je boft, want ik kom net van de tandarts en dié man had ik al kunnen wurgen!”

De stoom sloeg nog van haar af, dus die voordringer had écht alle geluk van de wereld………!

Er loopt sinds gisteren een blije man rond. In ieder geval blijer dan ie al was. Wat is namelijk het geval? Mijn kloris had de laatste tijd wat last met z’n gehoor. Links wat meer dan rechts, maar als je ook al niks ziet is het toch lastig zoiets. Hij was z’n richtingluisteren ’n beetje kwijt. Stond ik in de gang en dacht hij dat ik in de keuken was. Dat is niet zo erg, want we wonen niet op Het Loo, maar gewoon vervelend.

Toen lazen we in de krant, dat Schoonenberg proefpersonen zocht voor het testen van een nieuw hoortoestel. En omdat hij toch al bij de KNO-arts was geweest en een audiogram had gehad, zelfs een MRI-onderzoek, alles uit de kast zogezegd, kon ie meteen komen. Hij moest eerst wennen aan het idee van een apparaat, maar vrijblijvend testen kon natuurlijk altijd.

Natuurlijk, dat zei de audicien ook eerlijk toen we kwamen, hopen ze dat je zo enthousiast bent, dat je het ook wilt kopen, maar in dit stadium vonden ze, omdat het net nieuw is, de ervaringen van de gebruiker belangrijker. Na de testperiode is er een interview en je moet ook een rapport maken waar je bevindingen in staan.

Het is een piepklein apparaatje, dat helemaal in je oor verdwijnt en met een heel dun doorzichtig draadje verbonden is aan een te programmeren dingetje dat achter je oorschelp verdwijnt. Vader J. heeft flinke oorflappen, die netjes tegen z’n hoofd zitten dus je ziet er helemaal niks van. Bovendien is ie hartstikke grijs dus dat doorzichtige draadje valt ook helemaal niet op.

Toen Yvonne, de audicien, e.e.a. had geïnstalleerd, begon kloris helemaal te stralen en kwam hij tot de ontdekking wat ie allemaal gemist had. Hij had z’n “hoog” weer terug, zei hij. Toen ze door de kamer liep om te controleren of hij hoorde waar ze zich bevond, leek het of hij haar zág, zo draaide z’n hoofd mee met het geluid.

We kregen instructie mee over het onderhoud, hij moest even tekenen voor de uitleen en over drie weken moet ie verslag komen uitbrengen over zijn bevindingen. We waren nauwelijks de winkel uit of hij wist al, dat hij ze zou houden. Nou, de televisie kan zachter, muziek wordt niét vervormd (daar was J. wel bang voor), we kunnen gezellig praten zonder ook maar iets te hoeven herhalen. Nu nog even uitvogelen hoeveel we zelf moeten bijdragen, want zowel Schoonenberg als de verzekering doet wel wat, maar we willen het toch wel precies weten. Ze heeft ’t ons zo’n beetje voorgerekend, maar toch. In dit geval is het wel: het kost wat, maar dan héb je ook wat. Je gehoor weer terug. Mooi toch…….?

Behalve dat er een zus van mij in Australië woont, is er in de jaren vijftig ook een tante van ons, een zus van mijn vader, naar dat werelddeel geëmigreerd. Ze heeft daar gewerkt en is er getrouwd met een Zwitserse man. Inmiddels is zij en nog niet zo lang geleden ook haar man overleden. Ze hadden twee dochters van wie we er gisteren één hebben ontmoet. Ze is samen met haar man op rondreis door Europa. Hij combineert dat met wat werkbezoeken, heb ik begrepen.

Een andere nicht van ons, die in Amsterdam woont, heeft georganiseerd dat ze zoveel mogelijk familie konden zien, want dat wilden ze graag. Ze willen hun beider Hollandse en ook Zwitserse roots niet laten verkommeren. Voor ons was het meteen natuurlijk een leuke gelegenheid om alle niet uitheemse neven en nichten weer eens te zien.

Onze nicht woont met haar man in een mooi penthouse met zicht op het IJ. Nu zijn ze midden in het IJ wel een gebouw aan het neerzetten waardoor dat uitzicht wat belemmerd gaat worden, maar dat kan gebeuren in een stad als Amsterdam. Het huis wordt er niet anders van en ze hebben de ruimte om al die familieleden te bergen. Er is enorm bijgepraat, want je weet van elkaars bestaan maar aanvulling met wat details is zeer nuttig.

Onze gastvrouw (en de gastheer natuurlijk) zette ons eerst koffie met zelfgebakken taart voor en daarna ook nog eens een zeer uitgebreide lunch, waarvoor ze ook heel druk was geweest om van alles zelf te maken. Het was dan ook voortreffelijk allemaal. En gezellig, er is genoten!

De Australische neef, die van Limburgse ouders stamt, die ook in de fifties zijn geëmigreerd, verstaat het Nederlands nog goed, maar verontschuldigde zich voor het Limburgse accent van zijn Nederlands. Omdat Engels voor geen van allen een probleem is werd er al gauw overgeschakeld op de taal die hij dagelijks gebruikt. Z’n vrouw spreekt alleen maar Engels en misschien Duits vanwege die Zwitserse pa, maar dat weet ik niet.

Ze hebben in ieder geval deze uitgebreide familiebijeenkomst zeer gewaardeerd, zeiden ze. En als je zo iedereen ziet na zoveel jaren elkaar niét gezien te hebben, heb je, ik tenminste wel ( maar ik was, op mijn 88-jarige tante na, de oudste van het gezelschap), het idee dat je met je ooms en tantes van vroeger aan tafel zit. De familietrekken worden herhaald als zichtbare erfenissen, opgeborgen in de genen. Zelfs de Australische nicht was gewoon mijn tante Bep…….