…..Buddha waakt over het gastenverblijf…..

Deze overtreffende trap slaat op het huis waar we vanmorgen waren. En er was niet eens ’n trap, want alles is er gelijkvloers. We bezochten een (alweer) Hollandse vriendin van zus. Die heeft samen met haar man hun Australian Dream waargemaakt. Kwestie van het juiste vakmanschap en zakelijk inzicht dat hier goed van pas kwam. Ze zitten dus goed in de slappe was, zal ik maar zeggen en daar hebben ze hard voor gewerkt. Daardoor hebben ze het huis zelf kunnen ontwerpen en het laten bouwen. Veel geëmigreerde Hollanders hebben destijds zelf hun huis moeten bouwen om onder dak te komen!

Mijn zus had oorspronkelijk een werkrelatie met de vriendin, maar die verwaterde zo langzamerhand in het zwembad van 20 bij 30 meter tot de vriendenrelatie die ze nu hebben. Ze heeft ons rondgeleid door haar enorme huis met reusachtige tuinen en terrassen rondom, gastenverblijf, kunstwerken, kortom: groot, groter, grootst!
Maar knus? Nou, nee….Maar een schat van een gastvrouw. En wat is dan belangrijker? Het was reuzegezellig.

Nou, en toen gingen we bij een muziekwinkel in Noosa nylon snaren halen voor op de nieuwe gitaar van zus. Haar tere vingers, die wat ervarener moeten worden en nog eelt missen, kunnen niet tegen de metalen strings die er nu op zitten. Komen we thuis, zitten er metalen snaren in de verpakking! Moeten we morgen weer terug. Zo blijf je rondrijden, maar dat is niet erg.

We waren nog even in de surfclub, want vandaag was ’t weer prachtig weer. Tijd voor een lemonbitter. En het lightbier. 0,8 % is dat en het smaakt volgens mijn kloris als volwassen bier. Mooi, toch? Hoe minder procenten op de weg, hoe beter, hoewel kloris niet rijdt, maar meerijdt. Ze zeggen hier ’s middags dat het ‘winetime’ is. Om zo’n uurtje of vier. In elke soap of zo op de TV of in Australische films wordt ook flink geschonken en gedronken. ’s Lands wijs, ’s lands eer, zullen we maar zeggen.

Ook nog op het strand geweest, want we wilden foto’s met the Atlantic als achtergrond. Ik wou de anderen fotograferen, maar toen kwam er een leuke knul langslopen die zei:”Hey, guys! Shall I take the picture for you?” Toen konden we d’r met zijn vieren op. Meestal staat de fotograaf (ik dus) er niet op. Dat vind ik geen gemis, hoewel anderen daar misschien anders over denken. Het werd niettemin een leuk plaatje. De oceaan staat er mooi op…..

…..kwartetspel…..

…..love at first sight uiteraard…..

Tegenover mijn zus woont een Nederlands echtpaar. Daar waren we even vanmiddag, want ex-landgenoten zoek
je natuurlijk wel op. Mijn zus wipt er zeker eens per week even binnen, omdat ze het tussen al dat Engels ook  leuk vinden om in het Hollands te kunnen roddelen of mopjes te kunnen uitwisselen. Want het is een humorvol stel mensen. Ze wisten alles van Apeldoorn, want ze hebben in de buurt daarvan gewoond en hebben zelfs nog een huis in Gelderland.

Meneer is 90 en zijn vrouw 96. Hij is ex-piloot en op de een of andere manier zie ik ‘m nog steeds in uniform met gouden strepen op zijn mouw en hoor ik hem zeggen:”Ladies and gentlemen, this is your captain….” ! Zijn vrouw is hoogbejaard, maar zo’n leuk adrem mens, geweldig! Kloris zat gezellig naast haar op haar bankje en ik wil niet  jaloers  overkomen, hoor, maar er werd behoorlijk geflirt. 🙂 En gezoend bij het afscheid! Maar ik kreeg een kusje van de captain, ha, ha!

Na dit leuke bezoek gingen we Thais eten. Dat vind ik erg lekker voedsel,  moet ik zeggen. Het restaurantje is vlakbij in het winkelcentrumpje, waar in dit huis altijd de dagelijkse boodschappen worden gedaan. Wat heel grappig is hier is dat je gewoon je eigen wijn kunt meebrengen bij het eten en die niet hoeft te betrekken van het restaurant! Er was hier een grote wijnsuper een deurtje verderop, dus wij gingen vast zitten en mijn zus ging even wat flesjes halen. Je krijgt van het huis dan een koeler met ijsblokjes voor de witte wijn en niemand doet moeilijk. Dat is gezellig, toch? We hoorden van de eigenaar dat ie nog nooit Hollanders in zijn zaak had gehad. We waren de eersten van deze bijzondere diersoort. We hebben ons netjes gedragen……

Toen we vanmorgen opstonden regende het.  “This will be one of those days….”, zei mijn zus. Wij vonden het wel leuk om te zien dat ze hier ook van die dagen hebben. Zoals  bij ons dus. En volgens de TV brandt het weer in South East Victoria en zou regen daar zeer welkom zijn. Maar dat valt helaas niet te regelen.

Wij hebben er een spelletjes-en puzzel zondag van gemaakt. Erg gezellig, vind ik. Bovendien ben ik een boek aan het lezen, dat mijn zus me gaf, over het leven van Patricia Neal, de vrouw van Roald Dahl. Een nogal wilde tante als ik het zo lees, die pas een beetje netjes werd toen ze met de schrijver trouwde. Ik heb ’t boek nog niet uit dus of ze dat ook bleef, weet ik nog niet. Maar je haalt je Engels weer es op, he, met zo’n boek. Op een zonloze zondag.

Ik heb trouwens leuke foto’s kunnen maken van de vogels in de tuin, die groter zijn dan bij ons en heel wat lawaaiiger ook. Ik moet nog opzoeken hoe ze allemaal heten. De magpies ken ik al. Maar leuke musjes hebben ze hier ook en dat was vertrouwd, want daar hebben we d’r thuis ook heel wat van in onze heg. En hun Australische neefjes zien er net zo uit, hoor…..!

…..Noosariver-cruise met de waterbus…..

Vandaag deden we een cruise. Over De Noosa-river . Het cruiseschip was de boot waarmee je van halte naar halte kunt varen, er kunt afstappen om even wat te gaan bekijken of boodschappen te doen en dan weer verder varen als ie weer langs komt. Gewoon de varende busdienst dus. Maar voor toeristen is het natuurlijk de manier om al varend van alles te zien vanaf het water. En de zon was er, de wind, goed gezelschap en een kapitein/stuurman, die van alles vertelde over van alles waar we langs kwamen. Op zo’n rustige Aussiemanier. Hij vlocht natuurlijk ook reclameboodschappen door zijn verhaal, want we voeren langs nogal wat etablissementen.

Wij zaten boven op de boot. Want we hadden geen zin om min of meer binnen te zitten al was de zijkant van de boot beneden  wel open. Het gevolg was wind in de haren. Je moest niet boven gaan zitten als je net naar de kapper was geweest. We waren dus na een uur varen rozig van de zon en verward, van haar dan. Het was een erg leuke ervaring en we kunnen zeggen dat we op een cruise zijn geweest. Met het openbaar vervoer…..

Vanmiddag waren we op bezoek bij de buren. En als je hier buren bent, nou dan ben je ook Buren. Met een hoofdletter. Eigenlijk komen mensen om die reden ook hier wonen. Omdat er op je gelet wordt en dat ook van jou wordt verwacht min of meer. Ikzelf ben meer van ‘min’ dan van ‘meer’, maar ik woon hier niet. Terwijl we thuis ook best weten of de buurvrouw thuis is of ’n weekendje op stap. Maar hier ligt er net een beetje meer de nadruk op.

Het was erg gezellig een deurtje verder. Heel erg aardige mensen, waar mijn zus en haar Kloris het mee getroffen hebben. De buurvrouw aan de andere kant doet wel eens een beetje moeilijk over de kat, die ze niet mag en die uiteraard wel es een shortcut neemt door haar tuin. Daar zet ze dan de tuinslang op, maar dat vindt Tinkie wel lekker fris. Ze is al negentig, een klein beetje in de war soms, dus zij wordt ook wel in de gaten gehouden als het nodig is.

De mensen waar we vanmiddag waren komen, zoals veel Aussies, oorspronkelijk uit Engeland. Wij kennen dat land ook wel aardig dus dat is leuk. Ze hadden lekkere sushi voor de visite. Het is hier trouwens altijd de gewoonte dat je ook zelf iets meeneemt om te eten of/en te drinken als je ergens op bezoek gaat. Eten en drinken is hier erg belangrijk. Ik wil dan ook beslist niet weten hoeveel ik in die paar weken ben aangekomen! Dat zien we thuis wel weer.

Ze hadden ook een leuke piano en dus hebben we maar een sing-a-long gehouden. Ik ken gelukkig nogal wat songs en zo uit m’n hoofd, ik werd vroeger thuis niet voor niks “het draaiorgel” genoemd. Vooral door mijn klassiek ingestelde vader, die dat uit mijn hoofd gepingel eigenlijk maar niks vond. Maar ik moet zeggen dat ik er altijd veel gemak van heb gehad. Ze vonden het in ieder geval leuk en we mogen hier nog steeds komen wonen…..

Vanmiddag waren we aan de oevers van de Noosa-river, een brede stroom die uiteraard in verbinding staat met de Atlantic Ocean.  Ze hebben daar een zeil-en surfschool. Voor kinderen ook. Leuk om die bezig te zien met hun bootjes. Wij konden dat bekijken vanuit de bijbehorende Surfclub, waar ze ook drankjes serveren.

Om daar binnen te komen kun je een trap opklimmen, maar ook de lift nemen. ’n Lift-je eigenlijk, want het ding was nauwelijks groter dan een kinderbox. Wij waren met z’n vieren, maar ze hadden er een bordje bij moeten zetten, dat je d’r maar beter met zijn tweeën tegelijk in kon gaan. Het ding bleef dus hangen, tussen de etages in. Omdat alles daar van glas was, inclusief de lift, was het hele restaurant getuige van ons als haringen in een tonnetje gevangen zitten. Een medewerker sprintte de trap af om ons te instrueren, want er stonden rode strepen op de bodem van de lift, waarbinnen je moest staan. Dat kon maar net, maar het hielp. We waren dus een vrolijke noot voor iedereen en dat is natuurlijk nooit weg. Toen we vertrokken namen we de trap, twee keer vrolijke noot zijn is wat overdreven.

Na ons drankje en genieten van het prachtige uitzicht reden we naar een Chinees restaurant in Noosa. Daar zijn er hier veel minder van dan bij ons. Als je nagaat dat er alleen in Apeldoorn al zeker zo’n stuk of zes, zeven zijn dan is dat hier anders. De kaart is bij de Australische chinees ook anders. Maar wat leuk is: je kiest wat uit, zegt erbij dat je wilt ‘sharen’, met elkaar wilt delen dus en dan krijg je het gerecht opgediend in handige schalen, kleine kommetjes voor iedereen en smullen maar. Nasi en bami en “sambal bij?” hoor je hier niet. Er liep een absoluut niet Chinese mevrouw met een roodharig wild kapsel rond, maar gelukkig was de rest van de crew volbloed Aziatisch. Als achtergrondmuziek draaiden ze “Madama Butterfly” en dat is ook in die richting. Heerlijk gegeten. We kregen gelijk met de rekening  allemaal een fortunecookie. Toen ik de mijne openbrak kwam er een wijsheid van Confucius uit:” A person is only as big as the things that make them angry.” Ik weet niet veel van meneer Confucius, maar volgens mij is deze uitspraak een voorbeeld van een Chinese interpretatie van de Engelse taal!

En nu zijn we weer thuis. Er is vanmiddag een nieuwe koffiezetter gekocht en wij gaan de werking daarvan testen, omdat wij de eerste daarmee gemaakte kopjes koffie krijgen. En die zijn uitstekend…..!

Mijn zus woont al meer dan 25 jaar in Australië en spreekt natuurlijk Engels iedere dag. Met haar partner, de buren, in winkels, nou ja, ze denkt in het Engels. Toch schijnt te horen te zijn dat ze een Dutchie is. Wij horen dat uiteraard niet, voor ons spreekt ze gewoon zo vlot als een Aussie, wat ze ook staatsburgerlijk geworden is. Ze hoort hier nu.

Dat lijkt me een hele beslissing: je Nederlanderschap vaarwel zeggen. Als je ergens wilt wonen, zegt zus, dan vindt ze dat je de rechten en plichten van het land moet respecteren en als het kan, zoals in haar geval, Australische moet worden. Belasting betalen en de hele rataplan die bij een staatsburgerschap hoort. Ik heb dus een Australische zus en that’s it.

Wij spreken teapot-English, zegt ze. (Steenkolenengels is zeker niet meer van deze tijd!) Nou, dat kan zo zijn, iedereen verstaat ons uitstekend en we hebben leuke gesprekken overal. Mijn Kloris zelfs technische
gesprekken over auto’s met de buurman hier, die een hoge functie had bij Leyland, Chrysler en laatstelijk bij Ford. Hij krijgt nog steeds, ondanks zijn pensionering om de negen maanden een nieuwe auto van zijn baas. Kijk, dat zijn nog es secundaire arbeidsvoorwaarden, he? Hij is een erg leuke, sociale man, dus ik gun het hem van harte.
We hebben al erg  veel leuke mensen ontmoet.

Vanmiddag speelden we Scrabble met mijn zus en voor iemand die al zo lang uit Holland weg is deed ze dat goed. Tja, niet dat ze gewonnen heeft, want kloris is beter , maar dat lag niet aan haar koffiepot -Nederlands, want ze schrijft in haar mails aan mij nog steeds foutloos Nederlands. Taal, het is de verbinding tussen mensen en even zoeken naar een woord? Als je een dagje ouder wordt heb je d’r sowieso last van! In welke taal dan ook, ha, ha….!

Moet kunnen, toch? We zijn tenslotte in een retirementvillage! Slow start vanmorgen, koffie en een bruin boterhammetje met jam. Ze zijn hier overgestapt op bruin brood. Ze kopen wit om te roosteren, want dat gaat beter dan met bruin, maar vinden bruin brood als gewone boterham nu lekkerder.

Verder heeft mijn Kloris hard gewerkt aan zijn bruining. Van zijn huid dan. Ik kan dat minder fanatiek omdat mijn koppie daar niet tegen kan. Hij ziet er nu dan ook uit als een hamburgertje van Mackies, zoals ze hier Mac Donalds noemen. Hij is regelmatig gekeerd en ge-olied dus met het kleurtje komt het helemaal goed!

Mijn zus heeft een bejaarde vriendin, die net verhuisd is naar een verzorgingshuis in deze (dure) omgeving, omdat ze wat meer zorg nodig heeft. Haar huis, dat ook hier in de village staat, moet nu verkocht en uitgeruimd worden. Mijn zus helpt de enige zoon om dat allemaal te regelen en houdt een oogje in het zeil omdat zij vlakbij woont en de zoon niet. Ik was even mee om haar te bezoeken. Ze is een hele leuke vrouw met enorm veel humor. Mijn zus heeft veel lol met haar. Hulpbehoevend, maar niet out of the blue, hoor.

Ze vertelt m’n zus van alles dat er omgaat in dat huis met de nodige humor. Ze heeft zich gelukkig geschikt in haar afhankelijke situatie en dat is al prettig. Het is een instelling voor mensen, die zich een chique behandeling kunnen veroorloven. Geen huize “Avondzon”, bedoel ik maar. Zo zat ze de eerste dag naast een dove vrouw bij the dinner. Conversatie ging niet. De tweede dag trof ze een mevrouw die niet helemaal bij de tijd was, dus dat was ook niet best voor de integratie, maar de derde dag zat ze naast ene John, die zeer veel belangstelling voor de nieuwkomer had. Mijn zus vertelde e.e.a. aan haar zoon, die zei:”Oh, heavens! There goes my inheritance!” Hij heeft de humor van zijn moeder…..

…..het opritje van neef Max in Melbourne…..

Terwijl ik dit stukje in een conceptje zat te typen, zaten mijn zus, Kloris en ik hoog boven in de lucht. Net opgestegen van Melbourne Airport. Als ik door het ovale raampje van het vliegtuig naar buiten keek, zag ik een ietwat nevelige, maar wolkeloze en zonnige hemel. Beneden mij grote stukken land met zo hier en daar een huis (dat is pas echt in the middle of nowhere, zeg! ) , een farm waarschijnlijk en af en toe een dorp of zo. We zijn weer op weg naar de Sunshinecoast na een geweldig leuk weekend.

We waren al vroeg op vanmorgen na een zeer warme nacht waarin het moeilijk slapen was. Het was best lekker zo vroeg. Onze neef bracht ons naar the airport voordat ie zelf naar zijn werk ging. Dwars door het Melbourne maandagochtend fileverkeer. De meest rechtse baan (links rijdend verkeer, he) is hier gereserveerd voor auto’s waarin meerdere personen zitten. We schoten dus best aardig op. Leuk voor neef, want hij was door ons natuurlijk wel laat op z’n werk.

Het was heel leuk, dit familiebezoek. Allemaal Australische belevenissen, want wie kan zeggen dat ie kangoeroevlees heeft gegeten? Nou, ik dus. Ze hebben er hier teveel dus eten ze d’r maar wat op. Niet dat ik het meteen weer zou hoeven, want ik vind het vlees wat droog en het kost wat tijd om te kauwen. Wat de smaak betreft is het wat je er aan doet met barbecue en kruiden en zo. Maar misschien denken kangoeroes wel hetzelfde van mensenvlees, je weet ’t niet.

Toen we op het vliegveld van Maroochydore waren met een lekkere temperatuur en een aangenaam briesje, zochten we buiten een taxi om ons naar huis te brengen. De taxidriver had snel in de gaten dat we Dutchies waren en vertelde dat hij een poosje in Deventer op school had gezeten en Apeldoorn kende hij ook! Zijn vader was als militair in Indonesië geweest en zo kwamen ze in Nederland terecht, maar nu is ie zo Australisch als de kangoeroe. Leuke kerel. En hij bracht ons netjes thuis en zo hoort het ook als je taxidriver bent.

Het was leuk in Melbourne en Max, onze neef is trots op zijn huis, zijn familie en zeker ook op alles dat met Australië te maken heeft en dat vinden we terecht…..

Onze reis naar Melbourne ging per budget vliegmaatschappij . Dat betekent dat je wat minder beenruimte hebt en ze het waarderen als het vliegtuig helemaal vol zit. Nou, dat was gelukt. Veel ouders met zeer jonge kinderen. De grotere zijn weer naar school ondertussen. Die kleintjes voelen het opstijgen en het landen nogal in hun oortjes en dat is natuurlijk zielig voor ze. Dus als er een begon te bleren volgde de rest van het koor vanzelf. We zijn begrijpende grootouders dus dat was geen probleem, maar kleine driejarige voetjes trappend in je rug was vervelend. Maar weinig beenruimte is weinig beenruimte, nietwaar?

Het was een korte reis dus onze neef, die we heel lang niet gezien hadden, hoefde niet lang te wachten om zijn moeder en ons te begroeten. Keurig op tijd waren we op Melbourne Airport. Het was nog een uur rijden van het vliegveld naar zijn huis. Over tolwegen ook nog. Daarover gesproken: het kan zijn, dat je een soort abonnement hebt als je vaak over dezelfde weg rijdt, maar doorgaans is het zo dat als je over een tolweg of -brug komt je binnen drie dagen via je creditkaart moet betalen. Zo niet, dan ben je geregistreerd en weten ze je vinden.

Mijn neef woont fantastisch. Een heel bijzonder huis, dat in Nederland van z’n lang zal ze leven nooit door de keuring van de welstandscommissie zou komen! Veel grote kamers en een enorme woonkeuken waar het hartstikke gezellig is. Terrassen en gazons rondom, veel bomen met vogels, loslopende kippen, een gezellige kat, een jolige hond en als er een stukkie bij het huis aan moet, want er blijft nogal es wat logeren, dan wordt dat eraan gebouwd. Twee enorme garages, waar zo ateliers of werkruimtes van gemaakt kunnen worden, want de auto’s hoeven er niet in. Een droomplek, waar hij, zijn vriendin en hun kinderen heel gelukkig mee zijn. Wij slapen in een van de vijf slaapkamers. En dat lukte prima vannacht.

Vanmiddag zijn we naar een Sanctuary for Wildlife geweest, een half uur hier vandaan. Mijn neef wilde ons dat graag laten zien, omdat daar alle special Australian animals worden opgevangen, getoond, en beschermd. Niet alleen de bekende beesten, die wij allemaal wel kennen: kangoeroes, dingo’s, wombats en emoes, maar ook diertjes die op uitsterven staan. Er is ook een animal hospital voor beesten die gerepareerd of gered moeten worden. Heel interessant allemaal.

Maar dat van die heatwave, he? Dat is helemaal waar. Mijn hemel, wat was het warm. 39 graden, morgen 41. De dieren waar we langs liepen lagen ook vaak voor Pampus van  de hitte. We hebben het dus ook niet te lang gemaakt in deze Zoo en ons naar huis begeven. Waar mijn neef nu de barbecue gaat ontsteken. Dat lijkt ons een geweldig idee, een echte Australische barbecue. Het huis is heerlijk koel vanwege de airco. God leeft ook in Melbourne…..☺