Toen we gisteravond naar Studio Voetbal zaten te kijken moest ik ineens even nodig de kamer uit naar boven. Dat was toen Louis van Gaal in een persbijeenkomst Duits ging praten. Ik kan dat gewoon niét aanhoren. Raar misschien, want of ik zoiets zelf zoveel beter zou doen is maar de vraag.

Nee, het is de combinatie van Van Gaal, die taal en hetgeen hij zégt natuurlijk, met dat eigenwijze hoofd. Wat is het toch vervelend, dat die man niet gewoon trainer kan zijn, het baantje waar hij tenslotte voor is aangenomen, zonder al die kromme prietpraat. Ik las, dat ie nog wel zit op z’n (praat)stoel, maar dat de geluiden van de zaag al te horen waren op de achtergrond. Het gaat z’n club niet te best dus hij zal nog wel iets moeten rechttimmeren op korte termijn.

Verder was het dit weekend mooi weer. Weer voor grote feesten op stranden en in de polder. Dat verliep zo hier en daar nogal vreemd en zeer gewelddadig. Het kan ook wel es té mooi weer zijn.

Hoewel, ik zag ’n foto in de krant van Lowlands waar ze bezig waren met een ludiek spelletje ‘stoelendans’. Zo kan het dus ook. Een spel voor bruiloften en partijen en d’r vallen geen dooien bij. Alleen maar stoelen. Ezeltje prik, ook leuk! Oma weet er nog wel ’n paar, hoor….!

Onze zoon, die zijn laatste officiële vakantiedag benutte om zijn parental unit in Apeldoorn te bezoeken, is een twitteraar. Hij ziet daar het nut en de mogelijkheden van. Beroepsmatig omdat hij journalist is, maar ook als particulier. Hij volgt alles en iedereen, nou ja, niet iedereen heeft hij me verzekerd, hij is knap selectief. Dus áls hij je volgt, ben je de moeite waard. Dat is toch mooi om te weten, daarom noem ik het maar even.

Ik zag het nut van Twitter niet zo en hij heeft me dat vandaag maar eens even uitgelegd. Ik vind niet dat ik mijn leven hoef op te leuken met twitteren, dat is met een blogje zo nu en dan al leuk genoeg en zoveel beleef ik niet, maar ik kan me nu wel voorstellen dat het nut er voor anderen wel is. Het is grappig.

Toen ie toch bezig was heeft hij me ook eens laten zien wat z’n iPhone allemaal kan. Nou, ik ben onder de indruk. Wat een mogelijkheden, zeg! Ik kan me indenken dat het fascinerend is zo’n ding te bezitten.

Maar, dat heb ik weer, mijn domme slotvraag was: “Kun je er ook mee bellen?” En dat kon…….

Een volkstuinder uit Harderwijk heeft aangifte gedaan van diefstal uit zijn groententuin. Al een paar maal zijn er o.a. bieten en kroppen sla verdwenen en ook een buurman is er al ingetuind. Waarschijnlijk vindt de dief de groenten in de winkel te duur, hoewel ik dat niet met ‘m eens ben. Als je ziet hoe de supers aan het stunten zijn met de boontjes, het witlof en de komkommers dan moeten de telers er weinig tot niks aan verdienen, dat kan niet anders.

Maar om tuintjes leeg te halen, waar mensen maanden in gewerkt hebben: gespit, gezaaid, gewied, hoe diep ben je dan gezonken als dief. Om spitten te leren moeten ze hem, als ze ‘m te pakken hebben, als straf met ’n schepje de Schelde maar laten uitdiepen. Zijn de Belgen ook meteen weer goed op ons.

Op kleinere schaal overkwamen ons vroeger ook nogal eens van die jatpraktijken in de therapietuin van het revalidatiecentrum waar ik werkte. Hadden de mensen met veel moeite en geduld tomaatjes of aardbeien gekweekt, werd er met smart gewacht tot ze eindelijk rijp genoeg waren om geoogst te worden en dan kwam je ’s morgens op de tuin waar de buurtjeugd over het hek geklommen was en ’s avonds alles had weggehaald. De lege bierblikken als getuigen. Soms hadden ze de boel ook alleen maar afgeplukt en weggesmeten. Dan wil je het woordenboek wel effe voorlezen, hoor!

En hoe hoger het hek werd, hoe groter de uitdaging. Er is nog wel es ’n brief uitgegaan in de buurt, waarin de ouders verzocht werd eens een stevig gesprek aan te gaan met hun gebroed en in ieder geval op ze te letten. Veel hielp dat niet, want : “Mijn kind doet zoiets niet” werd nogal eens geroepen.

Nou, je zult ze de kost moeten geven. Ja, gezond voer natuurlijk: groente en fruit liefst……..

In navolging van wat wordt aangeraden heb ik hier niet gemeld, dat ik weg was. Anders zou onguur gespuis op de hoogte zijn geweest van het feit dat ze ons huis leeg konden halen. Nou hebben we er een loeiend alarm op zitten, zodat wederrechtelijke betreding van onze stulp zonder meer zou zijn opgevallen, maar toch.

We waren dus in America. Leuk dorp, leuke omgeving, leuk huis en zo nu en dan was het leuk weer. Maar met ook veel regen helaas, terwijl we op de tv zagen, dat het elders in het land beter was. We hadden wat dat betreft zelfs beter thuis kunnen blijven. Dat was ook voordeliger geweest achteraf gezien.

Maar dat is onzin, hoor, want we hebben ons geen moment verveeld. Het was gezellig. Er is overdekt gezwommen en geshopt, er zijn veel spelletjes gedaan, er is gelezen, gepuzzeld, beperkt gewandeld en er is natuurlijk lekker gegeten en gedronken. We zijn zélfs nog in het buitenland geweest, maar dat ben je al gauw in Limburg. Niettemin ben ik thans in het bezit van een leuke nieuwe Duitse pyjama. Dan word je toch nog es regelmatig herinnerd aan deze vakantie, al is het met je ogen dicht.

Zo’n midweekje is erg snel voorbij, dat wel. Maar nú is het mooi weer! Dus home sweet home heeft ook wel weer wat. Met je eigen bed, je eigen douche en je eigen toilet en zo……….

De Apeldoornse duiker, die vorige week donderdag in de problemen kwam bij een duik in een recreatieplas bij Zoelen en die in eerste instantie nog werd gered ook, is helaas toch overleden.

En wie zal het niet eens zijn met een uitspraak van hemzelf, die vandaag boven zijn rouwadvertentie in de krant stond? In die advertentie stond ook een kerkelijke herdenkingsdienst aangekondigd dus hij wist bij Wie hij moest zijn.

“Dat God er voor gekozen heeft het leven te verpakken in een stoffelijk omhulsel dat eindig is, vind ik wel een minpuntje…….”

Een rare afwijking van mij is, dat ik het wegrijden van de vuilniswagen, nadat hij de bakken heeft geleegd, zo’n lekker gehoor vind. Zo van : opgeruimd staat netjes. Even ’s avonds de bak buiten zetten, wat zeg ik, zonder moeite naar buiten rijden op z’n wieltjes (ja, ik wéét dat het voor veel mensen niet zo chic geregeld is als hier!) en je troep van veertien dagen is weg. Soms van nog langer, want wij hebben ‘m niet altijd vol na veertien dagen en ons bent zuunig.

De groene bakken worden hier in Apeldoorn gratis geleegd en grijs kost geld. Wel meer mensen vinden dat ‘grijs’ geld kost, maar dat slaat meestal niet op afvalbakken. Maar ik ga zo de lege bak maar weer es binnen halen. Heerlijk, wat kan een mens toch gelukkig worden van simpele dingen……

Ach jee, ze hebben d’r echt spijt van…. We kregen een flinke bos bloemen van het pneumokokkenvaccinatieonderzoeksteam. (Nóg meer Scrabblepunten!) Op het kaartje stond in bloemistenhandschrift: “Met welgemeende excuses, namens het Capita Onderzoek, Julius Clinical Research”.

Nou, toch aardig, hoor……

Mijn geprikkelde echtgenoot ( en dat is trouwens alláng weer over, hoor!) vond het toch wel raadzaam om de gang van zaken bij dat pneumokokkengedoe even te melden bij onze huisarts, die het ook een belachelijke zaak vond en het ging rapporteren bij de terugkoppeling die hij moest doen.

Bovendien was er een soort klantenservicenummer bij de universiteit Utrecht, waar je klachten kenbaar kon maken betreffende het onderzoek. Dat heeft hij dus gedaan. Nadat hij had uitgelegd waarover hij belde, zei de mevrouw aan de telefoon, dat ze het uit ging zoeken en dat hij zou worden teruggebeld.

Dat gebeurde inderdaad en binnen het half uur. Dat is netjes. Ze hebben hun excuses aangeboden en zouden stappen ondernemen om te zorgen dat zoiets niet meer kon voorkomen. Dat was precies de bedoeling en vader P. is tevreden. De Telegraaf hoeft niet……

Het regent. Al de héle dag. Nou zit ik daar persoonlijk niet zo mee, want ik bevind me niet buiten en hoef daar ook niet te zijn. En ik moet zeggen, dat op mijn schuine dakraam hier op zolder het getik van die regen helemaal niet ongezellig klinkt.

Maar ik ken mensen voor wie dit weer slecht uitkomt. Die hebben een feest vanwege een huwelijksjubileum. Dat feest was bedoeld voor buiten. Tijden van tevoren van alles tot in de puntjes georganiseerd, leuke dingen verzonnen voor de familie, oa. een fietstocht in een natuurgebied met z’n allen, eindigend in een gezellig restaurant voor een familiediner. En wat zou het bijvoorbeeld gisteren nou toch een uitgelezen dag zijn geweest voor zoiets. Je kunt van alles regelen, maar niet het weer, dat blijkt. Jammer, hoor.

Mijn echtgenoot is zojuist vertrokken naar dat restaurant, want hij zal samen met z’n collega de muziek tijdens dat diner verzorgen. En dan zit iedereen droog. De ‘bruidegom’ heeft al aan de telefoon gehangen vandaag, want het programma moest nogal eens gewijzigd. Door de regen, ja.

Maar als ze straks allemaal aan tafel zitten komt het natuurlijk sowieso goed, want het is ongetwijfeld tóch een leuke dag geweest. Dat is eigenlijk altijd zo. Slecht weer verbroedert, er komt een soort van ballorigheid over iedereen, want niemand heeft de schuld als het regent. Niks aan te doen. Iets van hogerhand. Heerlijk is dat.

En de muzikanten doen hun best wel, hoor! “Raindrops keep falling on my head” zit zelfs in hun repertoire…….!

* Nou zeg: de zón schijnt! Da’s wel pesterig van hogerhand……

Er zijn medische problemen in de familie en dat feit houdt me ’n beetje van het loggen af. Ik ben er nogal mee bezig, over aan het lezen en zo. Dat krijg je als familieleden wat ouder worden en van alles gaan mankeren. En vooral als je zelf ook ouder wordt, word je er weer eens bij bepaald dat gezond zijn niet zo vanzelfsprekend is als het lijkt. Qua gezondheid heb je aardig wat zélf in de hand natuurlijk, maar veel ook niet. Kwestie van geluk hebben, denk ik. Tot nu toe hebben we dat hier in huis wel en dat mag zo blijven.

Onze huisarts vond ons beiden gezond genoeg om te worden uitgenodigd voor dat pneumokokkenvaccinatieprogramma (hoeveel punten is dat bij Scrabble?) waar ik laatst over schreef en waarvoor we vandaag moesten opdraven. Ik was benieuwd wat ze allemaal al van ons wisten en wat ze verder nog wilden weten. Het ging om gegoochel met een placebo en ’n écht vaccin. Zul je zien dat ik natuurlijk weer het placebo krijg, maar dat weet je dus niet, want dat is geheim vanwege het onderzoek, zelfs bij de onderzoekers op een paar na.

Na terugkomst waren we een aantal ervaringen rijker. Allereerst kregen we een videopresentatie over het programma. Dat was ingesproken dus nuttig voor mijn echtgenoot, die aan beelden niks heeft. Toen dat was afgelopen werd ons verzocht nog even te blijven zitten, terwijl de andere mensen een ronde verder mochten.

De deelname van mijn blinde man bleek een probleem. We moesten namelijk een soort verklaring ondertekenen dat we vrijwillig meededen en het ging verder over rechten en verplichtingen, over en weer, betreffende medische gegevens. Dat documentje had ik mijn man thuis al voorgelezen dus daarvan was hij op de hoogte. Het probleem was echter dat hij het niet ‘gelezen’ had en dus niet zou weten wat er getekend moest worden. Als ik een machtiging bij me had gehad waarin stond, dat ik tekenbevoegd voor hem was, dan was er niks aan de hand geweest. Maar ik heb van ons leven nooit iets voor hem getekend, want dat kan ie uitstekend zélf. Paspoorten, bankpassen, onze trouwakte destijds, hypotheekakten, hij heeft ze altijd zelf ondertekend. En geen kruisje, hoor, nee een zelfs leesbare handtekening heeft hij.

“Ik mankeer toch niks aan mijn verstandelijke vermogens!” zei hij. De arts, die hevig aan het rondbellen was geweest wát ze nou toch aan moest met die man, was het gelukkig met hem eens, dat hij die indruk niet wekt. Da’s toch mooi als een dokter dat zegt. Maar de zaak ging niet door, hij kon niet mee doen.

De verpleegkundige, die we later spraken en die de prik uitdeelde, dus alleen aan mij, maar hij mocht wel meekijken naar wat hij allemaal miste, vond het ook kolder en eigenlijk een vorm van discriminatie. En dat was precies zoals mijn kloris dat zelf ook voelde. “Het onderzoek wordt gedaan in opdracht van een Amerikaans bedrijf”, zei ze “en die dekken zich tegen van alles in”.

Nou ja, de onderzoekers zijn een lichamelijk én mentaal oergezonde, geen medicijnen tot zich nemende, zeventiger misgelopen. Ik ben geprikt, hij was geprikkeld. Ondanks de cadeaubon, die we niettemin meekregen. Voor de moeite…..