Vorige week waren we op de ZieZo-beurs in Houten. Dat is een jaarlijks gebeuren waarop, als het meezit, allerlei nieuwigheden worden geshowd, die het blinden en slechtzienden een beetje makkelijker zouden kunnen maken in het leven. Een soort Huishoudbeurs, maar dan wat technischer en zonder het gegraai en de gratis hapjes.

Het is niet alle jaren even interessant, maar gezellig is het meestal wel. Vooral omdat je er mensen tegenkomt, die je tijden niet hebt gezien en omdat wij vroeger nogal met en voor de doelgroep van de beurs hebben gewerkt, kennen we veel mensen die er rondlopen en veel mensen kennen ons. En dat is leuk.

Deze keer woonden we ook een presentatie bij van een nieuw ondertitelvoorleesapparaat. Dat ding kun je op je tv aansluiten en dan leest een stem je de eventuele ondertiteling voor. Die stem kun je zelfs nog kiezen ook: ’n man of een vrouw, Nederlands of Vlaams. Aan alles is gedacht. Met de buitenlandse zenders heb je nog pech, ze zijn er in internationaal verband wel over bezig, maar voorlopig doen alleen de Nederlandse zenders mee. ’t Werkt via Teletekst. Het apparaat wordt niet vergoed door de zorgverzekering en dat is wel jammer als je in je uppie woont. Het apparaat kostte ( speciale beursaanbieding!) € 399,– en dat is voor veel mensen toch een behoorlijk bedrag.

Het aardige is, dat ik nu wel weet wat ik waard ben. Want hoe gaat dat bij ons thuis: er verschijnt een ondertiteling en ik begin vanzelf al te praten. Nou heb ik het geluk dat mijn man z’n talen kent dus Engels en Duits hoeft alvast niet en bij Frans ligt het erg aan de rapte waarmee de betreffende Fransoos z’n verhaal doet, maar dat hoeft vaak ook niet.

Maar bij Poetin bijvoorbeeld, die het vertikt om in internationaal gezelschap iets anders te spreken dan Russisch, terwijl hij dat erg goed schijnt te kunnen, of bij een voetbaltrainer van vreemde origine, dan zet ik mezelf even aan. Gaat vanzelf. We kopen het apparaat dan ook niet. Zonde van het geld. Ik ben goedkoper en ik lever er nog koffie bij ook. Mét ’n koekje.

Mijn man heeft op de beurs wel een nieuw sprekend wekkertje gekocht. De vrouwenstem daarvan heeft zo’n zálig “nulzesnummer”-timbre! En dat is lekker wakker worden, zeg! Vooral voor mannen natuurlijk……..

Zou het kunnen, dat een strijkbout op een dag gewoon geen zin meer heeft in dat gestrijk, net als mensen? Ik stond namelijk gistermiddag een wasje weg te strijken toen de bout er ineens mee ophield. Lampje uit, werd niet meer warm, stoomde niet meer. ‘k Heb hem uitgebreid en langdurig gecontroleerd: het snoer zat goed, ’t stopcontact aan de strijkplank zat goed en ook de wandcontacdoos deed het gewoon. Dus het lag echt aan de bout. Hij is, moet ik eerlijk zeggen, wel eens van de plank geduveld dus het zóu kunnen dat ie kapot was gegaan. Ik was uitgestreken. Vervelend, want ik was nog niet klaar.

Toen we wat later op het winkelcentrum waren voor de boodschappen voor het avondeten, vond mijn echtgenoot, dat we gelijk maar even ’n nieuwe strijkbout moesten kopen. “Hoe lang heb je ‘m al niet?” zei hij, “zeker tien jaar!” Bovendien zag hij een uitgestreken vrouw niet zitten, dat ook. Aldus: ’n nieuw strijkijzer.

Vanmiddag ging ik aan de gang met mijn nieuwe bout. Nou, dat streek toch anders. Hij is wat lichter in gewicht en hij stoomde ook niet zo lekker als de oude en na verloop van tijd dacht ik: “Ik ga toch nog es even kijken of ie het doet, die ouwe bout”. “Pling!”, deed het lampje vrolijk, “pssssttt” zei de stoom, want er zat nog wat water in van gisteren en hij werd zo heet als hij moest zijn. Elke keer als ie even moest bijwarmen was het alsof het lampje tegen me knipoogde: “Wat gaan we weer lekker, hè?”. En of hij dacht: “Ja kóm zeg, ik zal me daar aan de kant laten zetten door zo’n lichtgewicht nieuwkomer!”. Hij doet ’t dus weer.

Wederopstanding ener strijkbout. Ik ga hier maar een bedevaartsoord inrichten, denk ik. Het is dan wel geen tranend mariabeeld, maar ik vind het toch niet minder dan een wonder……

Tussen alle rampen, liquidatierechtszaken, ramkraken en voetbalsores door las ik zo’n lekker onbenullig berichtje. Dat Yolanthe altijd Jan Smit z’n kleren voor ‘m klaarlegt. Dat zal Rouvoet deugd doen. Nog niet eens getrouwd, dat zal ie wat minder vinden, maar de rollen zijn al wel ouderwets verdeeld. Nu lijkt Jan me een type dat ook door z’n moeder langdurig in de watten is gelegd, dus is Yo gewoon doorgegaan waar zij was gebleven.

Ik leg trouwens ook altijd kleding voor mijn man klaar. Dat is, omdat ie dan tenminste aantrekt wat bij elkaar past. Dat is dus meer creatief bedoeld en niet omdat hij te lui is om het zelf bij elkaar te zoeken. Op ons revalidatiecentrum vroeger was het een deel van het lesprogramma. Dan spitten we met iemand z’n hele kledingkast door, zochten naar lusjes, knoopjes, ritsjes, waaraan een kledingstuk te herkennen was en wat er dan bij paste.

Was er niks bijzonders te vinden aan zo’n kledingstuk dan merkten we het met knoopjes van diverse vormen of braille-etiketjes en dat was voor iemand, die zelfstandig wilde zijn of alleen woonde, heel nuttig. Net als het bij elkaar houden van sokken, die hetzelfde voelen, maar niet hetzelfde zijn. We leerden de mensen, dat ze bij het in de was doen de sokken al aan elkaar moesten verbinden met ’n knijpertje of zo.

Dat zou deze vrouw zelf ook eens moeten doen, want we dragen hier allemaal zwarte sokken, een hele uitzoekerij en ik heb heel wat “eenlingen” in de la liggen, waarvan ik hoop dat de tweede ooit nog eens boven water komt en ik ben niet eens blind…….

M’n correspondentje in Australië, mijn jongste zus dus, zit helemaal in zak en as. Dat is geen wonder, want er is nogal wat aan de hand daar. Half Queensland, waar ze zelf woont, al zit ze gelukkig wel droog, staat onder water en in Victoria, waar haar zoon in Melbourne woont, brandt het als de hel.

Ze mailde me over de afschuwelijke beelden die de televisie daar laat zien en over de verhalen van mensen, die familieleden kwijt zijn en alleen nog de beroete kleren bezitten, die ze aan hebben. En over de tienduizenden brandweermensen en vrijwilligers, het leger ook, die de afschuwelijkste vondsten doen. Het dodental stijgt nog steeds.

Het schijnt dat mijn neef nog veilig zit, waar hij woont, maar de noodzakelijke regen, die zou kunnen helpen blussen, wordt nog lang niet verwacht. Wel is de wind afgenomen. Het is er de afgelopen weken ook extreem warm en droog geweest. De “vochtigheidsgraad” was 3%, de laagste sinds meer dan ’n eeuw. Je kunt je er niets bij voorstellen.

Het “mates”-gevoel is groot in heel Australië. Iedereen wil wel geld geven en helpen bouwen en zo, maar voorlopig is nog helemaal niet vast te stellen hoe groot de schade is. En van de mentale schade is het dat nog minder. Vreselijk allemaal.

Mijn zus schreef onder aan haar mail:”Zet maar op je weblog: ‘Wees tevreden met wie en wat je hebt, je kunt het zo maar kwijt zijn’ “. En zo is het ook…….

Dat de Postbank nu definitief ING is geworden werd ons medegedeeld door middel van een megagrote envelop met een dito vouwkarton erin, waarop alle veranderingen vermeld stonden en ook nog eens ’n papieren brief aan ons persoonlijk gericht met de aankondiging ervan. Dat had wel wat eenvoudiger gekund, dacht ik. Bij mij zat er bovendien nog een oranje kaartje bij, waarmee ik bij mijn “vertrouwde” (post?)kantoor een map kan gaan halen om al mijn bankpapieren in te bewaren. Een oranje map uiteraard.

Nu zijn er in dit huis drie volwassen mensen met een voormalige postbankrekening, maar die andere twee kregen dus géén kaartje om zo’n prachtige, handige, oranje map in hun bezit te krijgen. Kennelijk is het: één map per adres. Ja zeg, zo ontlokken ze wel agressie of op z’n minst een gevalletje huiselijk geweld! Want ja, ik ga natuurlijk wel zélf die map halen en de anderen moeten maar zien hoe ze het doen met hun bankbescheiden. Schoenendoos of zo.

Je krijgt wel enorm veel vertrouwen in die bank, want kijk, ze smijten het geld dus duidelijk niet over de balk. Het zijn gewoon kniepers richting hun klanten. Het vaststellen wie van hun clientèle allemaal in hetzelfde huis wonen lijkt me trouwens ook nogal een uitzoekerij en prijzig ook. Maar ja, ik ben ook geen bankier.

Ik krijg wel hoofdpijn van al dat oranje en nou krijgen we de koningin en d’r familie ook nog op bezoek in april……..

We hadden het, hoewel we helemaal niet van zijn club zijn, hoor, vanmorgen even over de paus. Die heeft veel goed katholieke mensen nou toch wel vreselijk aan het wankelen gebracht met zijn acties. Veel ingezonden stukken in de krant van twijfelaars betreffende zijn bedoelingen.

En wat zei toen mijn immer geestige echtgenoot? “Ze hadden beter een Deense dog kunnen nemen in plaats van een Duitse herder……..”

Nu het zo frisjes is buiten hang ik voor de vogels van die vetbollen op. Officieel heten dat dan mezenbollen. Maar bij ons zijn het mezen-, mussen-, en ook muizenbollen! En over die muisjes maakt onze buurvrouw zich ernstig zorgen. Ze vreest een gigantische muizenplaag van de zomer.

En inderdaad hebben we wel wat veldmuisjes in de tuin ’s zomers en eigenlijk vind ik dat hartstikke leuk en het zijn er maar een paar. Afgelopen zomer niet meer dan twee. Maar ja, als die van verschillend geslacht zijn dan heb je er zomaar meer natuurlijk, want van incest of zo liggen die beesten niet wakker. Daar hebben de buren dus wel gelijk in.

Ik heb nu wel een dilemma, want ik wil geen onenigheid met onze buren. Zij hadden het al over rattenkruid, maar dat vind ik veel te eng voor de vogels in de tuin. Hoe krijg ik het voor elkaar dat de muizen ’n deurtje verder gaan, oei nee, dat lost het probleem niet op natuurlijk, integendeel zelfs, ik bedoel dus: een héleboel tuintjes verder gaan dan maar, dus gewoon vertrekken zonder dat ik ze hoef dood te maken?

De vogels niet meer voeren, maar ja, dan vertrekken die ook en dat wil ik nou juist niet. Nou, wat lusten vogels wél en muizen niet? Moeilijk, moeilijk,……..

‘k Moet nog even ’n verhaal vertellen, dat we hoorden, toen we laatst bij mijn Friese schoonzus en zwager logeerden. Mijn zwager Klaas had pas z’n ehbo-diploma gehaald, toen hij zag dat er een aanrijding had plaatsgevonden, waarbij een oudere vrouw ongelukkig ten val was gekomen met haar fiets. Als kersverse hulpverlener spoedde hij zich naar het slachtoffer. Hij zag, dat ze in ieder geval haar been had gebroken, want het bot stak akelig door mevrouws panty heen.

Maar er zat, op z’n hurken, een nóg snellere hulpverlener bij de vrouw, die ’n beetje aan het been van het slachtoffer zat te sjorren. En dat leek Klaas niet zo’n goed idee. Had ie geleerd op de cursus, zoiets moet je met rust laten.

“Hé eikel, (of ie dat nou precies zo gezegd heeft weet ik niet, hoor, maar iets dergelijks was zeker de bedoeling!) dat kun je zomaar niet doen!” En dat dan in het Fries, hè?
De man keek met ’n vernietigende blik op en zei: “Meneer, ik ben de dókter….”

Als het, zoals gisteren, buiten koud en guur is en je zelf in een lekker warm huis zit, is er eigenlijk niks dat meer voldoening geeft dan op de televisie kijken naar mensen, die zich uit de naad sporten in de vrieskou. Ze doen dat uit eigen vrije wil. Er was een wereldkampioenschap veldrijden in Hoogerheide bijvoorbeeld, dat goed uitpakte voor Marianne Vos, want ze werd in haar eigen Brabant kampioen en was blij.

Bij de mannen had iedereen z’n hoop gevestigd op Lars Boom, maar die maakte er deze keer niks van. Hij werd 20e. Belgische buurman Niels Albert werd wereldkampioen.

We zagen ook hoe Nadal van Federer won in het warme Melbourne. Het was spannend. En wat is dan dat “hawk-eye” een mooie uitvinding, zeg! Binnen een paar seconden kunnen ze op aanvraag via een computerbeeld laten zien of een bal in of uit is. Geen twijfel mogelijk. Leuk voor het publiek ook.

Zou dat bij voetbal nou ook niet kunnen, zoiets? Daar zijn toch vaak dubieuze beslissingen over buitenspel en wel of geen doelpunt. Dat moet toch technisch mogelijk zijn, ook op een voetbalveld. Dat zou een hoop geduvel schelen en de scheidsrechters weer es wat aanzien geven. Moeten ze wel goed vastleggen, wie zo’n computerbeeld mag aanvragen. De trainers of de arbitrage zelf misschien.

Bij de nabeschouwingen of analyses zie je wel eens zo’n beeld met een streep om te bewijzen dat het geen buitenspel was of juist wel. Zoiets dus. Of die hele buitenspelregel opheffen, want ik ben een vrouw die bést weet wat buitenspel is, maar het nut ervan niet ziet. Zonder die regel wordt het toch leuker, dat voetbal? Hoeven ze niet zo vaak overnieuw te beginnen. Of is dat dom geredeneerd?

Trouwens als het publiek meteen kan zien hoe het zit met zo’n scheidsrechtersbeslissing gedraagt dat zich waarschijnlijk toch ook netter op de tribune?

Maar ja, dan hebben die nabeschouwende prietpraters op tv natuurlijk wel minder te prietpraten of worden misschien wel brodeloos. Dat kan natuurlijk niet in deze tijd van werkloosheid. Bovendien zullen er wel landen zijn waar zo’n computervoorziening niet betaald kan worden en dat is dan zielig en niet eerlijk. En zolang geld belangrijker is dan spel komt ’t er natuurlijk sowieso niet van ondanks alle geavanceerde mogelijkheden.

Ondertussen mogen de tennissers niet mopperen, hoor, met hun haviksoog……..

Van week kreeg ik ’n mailtje van onze correspondent in Australië, mijn zus dus. Op de 26e januari, de dag dat het daar Australia Day was. Overal vlaggen en vlaggetjes op de auto’s, mensen met plakplaatjes met de Australische vlag op voorhoofd en wangen. Wij kunnen er hier wat van met voetbalwedstrijden of zo, maar mijn zus zei: “Iedereen loopt hier uitermate blij voor joker en het lijkt wel of het dit jaar uitbundiger wordt gevierd dan vorige jaren!”

Zij denkt, dat ’t komt doordat in mei vorig jaar, op initiatief van de nieuwe prime minister Kevin Rudd, excuses zijn aangeboden aan de oorspronkelijke bewoners van het continent, de Aboriginals. Volgens haar is het land tweehonderd jaar geleden, toen de Engelsen op die 26e januari daar aankwamen, gewoon gestolen en nadien zijn er veel “enge zwarte mensen”, zoals die beschouwd werden, vermoord. Er is nu een discussie gaande om die Australia Day dus maar op een andere datum te gaan vieren, want voor de “Abbo’s” is het geen dag dat er iets te vieren valt, zegt mijn zus, die natuurlijk zelf import is, maar wel een duidelijk standpunt heeft.

De Australian Of The Year, die dit jaar is verkozen is een Aboriginal professor, Michael Dodson, die erg veel heeft gedaan om een brug te slaan en begrip te kweken voor zijn volk en bíj zijn volk, neem ik aan. Mijn zus vindt het dan ook een mooi “zwart”jaar en legt de link dan ook maar meteen naar Obama, die met z’n witte deel van de familie al aardig over de brug heen was.

Ik vind het wel leuk, hoor, als mijn zus van alles vertelt over het land waar ze woont. Dat het er op het ogenblik blóedjeheet is bijvoorbeeld. Maar ze is een soort van “trots op Australië” of zoiets, maar ziet ook wel de hobbels. Ach, en eigenlijk is overál wel ’n schepje Vanish Action nodig vanwege de vlekken…….