In de Varagids staat deze week een interview met Mark de Hond. Er staat bij dat ie presentator is, schrijver en zoon van Maurice. Dat laatste had er van mij nou niet bij gehoeven. Ik ken hem verder niet, maar misschien van hem ook niet.

Zes jaar geleden liep hij na een operatie aan zijn rug een dwarslaesie op waardoor hij in een rolstoel terecht kwam. Uit het verhaal blijkt, dat hij zich uiteraard beperkt voelt, maar goed met een en ander kan omgaan. Er zijn mensen, die er een heel leven over doen om hun handicap een plaats te geven en er als ze doodgaan nog niet mee klaar zijn. Mark is dus goed bezig.

Ze vroegen ‘m of hij zich anders is gaan kleden nu hij in een rolstoel zit. Nee dus, hij draagt alleen geen lange jassen meer, want waar laat je zoiets? Verder maakt hij zich vrolijk over mensen die tegen hem zeggen: “Loopt u maar even mee!” als hij in een winkel vraagt waar hij iets bepaalds kan vinden. Een mooier compliment kun je niet krijgen. Hij geniet van decolleté’s van meisjes die zich voor een praatje naar hem vooroverbuigen. (Nou, over “inkijk” hebben de heren bij de huidige mode sowieso niet te klagen, toch?).

Het enige waar Mark ’t moeilijk mee heeft is pijn. Dertig procent van de mensen met een dwarslaesie heeft behoorlijk last van zenuwpijn en hij dus ook. Dat went dus niet. “Maar”, zegt Mark “daar kan ik wel overheen stappen……”

Vanavond zagen we een BBC-programma, waarin politieagenten in Engeland bezig waren onverzekerde auto’s op te sporen en automobilisten zonder geldig rijbewijs. Dat schijnt daar een enorm probleem te zijn. De agenten hadden daarvoor speciale apparatuur in hun dienstauto. Via het kenteken konden ze binnen de minuut zien hoe of wat.

En als bij staandehouding de juiste papieren niet konden worden getoond en het ook wel duidelijk is, dat het allemaal niet in orde is, mogen ze de auto via een nieuwe regel in de verkeerswet stante pede in beslag nemen en vernietigen. Is dat heftig of is dat heftig?

Ze hebben wel gelijk, dat ze het aanpakken, hoor. Je zult maar aangereden worden door iemand die niet mag rijden en nog onverzekerd is bovendien en dat de blikschade nog het minste probleem is. De politie daar heeft sinds de recente invoering van de wet al meer dan 1100 auto’s op deze manier opgeruimd. De reacties van de ‘slachtoffers’ zijn uiteraard ook heftig, “Maar”, zeggen de agenten “dan moeten ze maar zorgen, dat hun zaken in orde zijn. Dit is hun risico!”. Daarna takelen ze vrolijk de auto op een trailer voor de rit naar de crusher.

Het zal best helpen, denk ik, maar wat gebeurt er hier eigenlijk als iemand onverzekerd blijkt rond te rijden? ’n Boete? En een eventueel slachtoffer krijgt te horen, dat er van een kale kikker geen veren te plukken zijn? Als er bij een controle van alles mis blijkt te zijn met de papierwinkel, wordt hier dan ook de auto in beslag genomen? In de kraker zal ie vast niet gaan, zo’n goeie auto. Zijn we veel te zuinig voor, hier. Maar helpen zou het misschien wel. Preventief graag……

Toen gistermorgen de telefoon ging was het onze allereerste buurvrouw ooit. Toen we nog pasgetrouwde stellen waren in de tijd van de woningnood en met elkaar in één huis woonden boven een kaaswinkel. Uit ervaring kunnen we je vertellen dat het went, die kaaslucht.

Onze buurvrouw had twee kamers op de bovenste etage, terwijl wij één kamer op de eerste verdieping hadden en een klein slaapkamertje op de bovenste. Bij de buurvrouw dus. We sliepen daar alleen maar dus ze had verder geen last van ons. Bovendien was ze verpleegster en veel en onregelmatig weg, zodat de last van elkaar naar twee kanten erg meeviel. We konden dan ook uitstekend met elkaar door één deur en dat moest ook.

Zij was getrouwd, maar haar man was militair in Twente, niet naast de deur als je in Bussum woont. Toch was zij als eerste zwanger en was haar zoon de eerste baby in huis. Niet veel later kwam onze dochter en daarna werd er boven ons hoofd een dochter geboren. Nou ja, zo gaan die dingen als je jong bent.

Ik herinner me, dat ze, toen haar volk wat ambulanter werd, een hekje voor de trap had gemaakt met een bord erop: “Hek sluiten s.v.p. Loslopend vee”. Van Friese agrarische afkomst, dan krijg je dat. We hebben op elkaars kinders gepast wanneer dat nodig was, we hielden allemaal van muziek en het was gewoon erg gezellig in huis.

Toen verhuisden onze bovenburen naar Twente en wij kregen wat meer ruimte doordat we naar boven verkamerden en alles op één verdieping hadden. We hebben ze vreselijk gemist in het begin en uiteraard wel contact gehouden, maar ja, na verloop van jaren, iedereen druk, druk, druk, verwaterde dat toch.

Tot gisteren! Onze vriendin was op bezoek bij haar zus in Apeldoorn en wilde ons zien. En wat wás dat leuk! Haar haardos is grijs in plaats van blond, maar verder is ze geen stéék veranderd! Nog lekker bijdehand en goedlachs, énig. Ik gaf haar een kopje koffie en vroeg na verloop van tijd of ze er nog een wilde. “Néé!”, zei ze “ik wil alleen maar praten!”. Nou en dat hebben we gedaan. Voor jaren bijgepraat.

Toch vertelde zij me een herinnering, waar ík niks meer van weet. Niet lang na de geboorte van haar tweede kind bleef ineens haar ongesteldheid uit. Huilen, huilen, geen gebrek, ze kon een derde kind absoluut nog niet aan. Toen schijn ik gezegd te hebben: “Ga nou maar lekker slapen. Morgen komt ’t goed.” En het kwám de volgende dag goed. “Dat ben ik nooit vergeten”, zei ze. Heb ik ooit toch ’n beetje Char-talent in me gehad. Net zo voorspelbaar.

Nou ja, ze blijkt inmiddels in Rijssen te wonen, een kippeneindje bij ons vandaan. Dat haar man overleden was wisten we, maar we weten nu ook alles over haar kinderen en zij over de onze en ze zijn allemaal goed terecht gekomen en niet aan de drugs. Er zijn er sinds onze samenwoning ook nog wat bijgekomen. En we zijn nog lang niet uitgepraat. “Wordt vervolgd” is zonder meer van toepassing…….!

* Toch nog even over die duik in een bak met bier op nieuwjaarsdag waar ik ’t vorig jaar over had: nou, daar was belangstelling voor, hoor! Foto in de krant van de eerste springer, voorpaginanieuws. Nu worden er ook wat feitjes bekend: Ze hadden het bier behoorlijk verdund. Ze vonden het zelf kennelijk ook wel zonde.

En het merk weet ik nu ook: Heineken. Die sponsorde het hele gebeuren dat ze vanaf nu elk jaar willen herhalen met Nieuwjaar. Zodat het een traditie wordt! Als de recessie het maar toelaat, maar dat weet je nu nog niet natuurlijk.

De grap van de dag: een van de helden verloor z’n zwembroek in de biertobbe en had dat, toen hij er uit klom, zelf niet in de gaten. En daar is géén foto van! Niet netjes gezegd misschien, maar dat vind ik dan weer lullig…..

Maak er wat moois van……

We hadden ’t er vanmorgen, toen we met wat mensen aan de koffie zaten, over dat er soms wel eens raar wordt geparkeerd in een straat. Half op de stoep of ook wel es helemáál op de stoep. Toen wist mijn man nog een aardig verhaal uit de tijd dat hij vanuit Bussum, waar we toen woonden, per trein naar zijn werk in Amersfoort reisde.

Het laatste stuk naar z’n kantoor liep hij dan met behulp van zijn blindenstok. Dat ging altijd zonder problemen, want hij kende de weg en de weg kende hem. Tot het op een dag erg slecht weer was en hij tegen wind en regen in, ietwat voorovergebogen, over het trottoir onderweg was langs de bekende route.

Waar mensen aan het verhuizen waren en daartoe de verhuiswagen, vanwege het slechte weer dicht bij het huis, op de stoep hadden gezet. De laadklep schuin naar beneden als ‘oprit’ en onze blinde voetganger dacht wel : “Gôh, wat is Amersfoort ineens heuvelachtig geworden….en zo droog ook!”, maar ondertussen liep hij regelrecht de verhuiswagen in.

De verhuizer was er snel bij en riep:”Hé, als je niet mee wil naar Bunnik, moet je d’r wel effe uitkomen!”. Het was lachen natuurlijk en het was nadien een leuk blindenmopje. En van zoiets heb je echt járen plezier, hoor……

Zoals bekend ligt Apeldoorn niet aan zee. Misschien komt dat nog als de aarde maar genoeg wil opwarmen, maar tot op heden zitten we droog. Toch willen we graag meedoen. Waarmee? Nou, met een duik in iets kouds op nieuwjaarsdag om een frisse start van het nieuwe jaar te onderstrepen.

Dat had uiteraard in het Uddelermeer gekund of op Bussloo of desnoods in het Apeldoorns Kanaal, dan hoef je niet zo ver weg met je zwembroek. Maar nee, ze hebben hier bedacht dat ze een bassin gaan vullen in de Kapelstraat. Met zesduizend liter koud bier. Je hebt een trapje nodig om de duik daarin te kunnen nemen, want de rand is zo’n twee meter hoog en vanwege de alcoholwet zal er ook wel een leeftijdslimiet zijn. Daar heb je aan zee geen last van.

Toch zou ik maar geen slok nemen als ik ‘duiker’ was, want ten eerste weet je niet of iedereen wel onder de douche is geweest en ten tweede heb ik nergens het merk bier kunnen achterhalen. Het kan wel de verschrikkelijkste bocht zijn dus. En zo niet, dan heeft men hier in huis slechts één commentaar: “Zónde…..!”

Gezellige dagen toegewenst iedereen!

In juli 2005 schreef ik eens ’n stukje over een onbekende neef van ons met dezelfde naam als die van mijn man, die ineens aan de telefoon hing, omdat ie bezig was de familiebanden uit te zoeken. En daar is hij nu mee klaar. Hij heeft van zijn bevindingen, samen met zijn vrouw, een prachtig boekwerk gemaakt. Het is professioneel gedrukt, mooi uitgevoerd en het is voor ons erg interessant en leuk om te lezen. Er staan ook veel foto’s in. Van voorvaders en voormoeders uit het begin van de vorige eeuw en ook later en dan is het leuk om te zien, dat er toch familietrekken zijn in al die gezichten.

Het familieverhaal gaat terug tot 1575 en onze neef heeft helemaal uitgezocht waar onze familienaam vandaan komt. Het is wel allemaal Fries wat de klok slaat, hoor! Mijn Amsterdamse genen slaan bijvoorbeeld nergens op tussen al die noorderlingen. Ordinaire import. Maar ik word genoemd in het boek en dat is toch mooi.

De afkomst van de familie is nederig, maar ze hebben zich wel opgewerkt. Het boek is “Armoe Troef” genoemd en dat is voor de wortels van onze stamboom goed gekozen. We krijgen een goed beeld van de tijden en omstandigheden, het leven en werken en het moet niet altijd makkelijk zijn geweest. Ook zie je de diverse uitgeoefende beroepen.

Onze neef heeft een goed werk gedaan en het moet een heel karwei zijn geweest. Je moet ook beslist historisch nieuwsgierig zijn aangelegd om zo’n project vol te houden. Maar dat was ie gelukkig……leuk!

In de Belgische versie van “Man Bijt Hond” zagen we twee gemeentelijke milieumannetjes in knaloranje pakken, waarin ze dachten niet op te vallen achter de kale struiken van een plantsoen, die een verdacht vuilbakske in de gaten stonden te houden. Daarin dumpten onverlaten regelmatig “sluikstort”, vertelden ze ernstig. En eigenlijk hadden ze een heterdaadje nodig om dat voor de camera te bewijzen.

De straat zag er troosteloos uit, het miezerde, er was geen mens op straat en ze stonden daar maar verschrikkelijk te hopen, dat iemand de misdaad zou komen plegen. Niet dus. Het was gewoon zielig voor ze. En zulke plichtsgetrouwe Belgen zitten nou ook nog zonder regering. Alweer. Maar sluikstort vind ik ’n mooi woord. Dat hebben ze goed verzonnen……