Mijn oudste dochter had vandaag een reünie van de middelbare school waar ze al bijna vijfentwintig jaar werkt. Toen ik arriveerde om even op haar jongens te passen, stond ze zich voor de spiegel in de gang netjes op te tutten. Mascara en de hele rataplan kwam er aan te pas, terwijl ze daar normaal niet zoveel tijd en moeite aan besteedt en meer van de pure natuur is.

Als verklaring voor deze behandeling zei ze: “Nou ja, ik zou het natuurlijk wel leuk vinden als ze zouden zeggen: “Gôh zeg, jij bent ook geen steek veranderd in die vijfentwintig jaar!”…..

Het was gisteren op de kop af zeven jaar geleden, dat ik met dit weblogje begon.Cockie, bekend weblogster, die ik nog steeds node mis en bij wie ik regelmatig even kijk of ze niet tóch op haar schreden is teruggekeerd, vond het na zeven jaar tijd om er mee op te houden. Dat heb ik nog niet, hoor.

Hoewel het me best vaak ontbreekt aan inspiratie, want lang niet alles, dat vandaag de dag de gemoederen in beweging houdt, vind ik interessant genoeg om er een mening over te hebben, laat staan die te ventileren. Dat doen anderen wel en beter dan ik. Bovendien zijn er té veel zaken te gek voor woorden.

En waren mijn kleinkinderen vaak een leuke bron wat betreft “prietpraatjes” , ze worden groter en gaan steeds verstandiger praten, dus die grapjes worden ook schaars. Leuk hoor, dat ze niet op hun achterhoofd zijn gevallen met z’n allen, maar voor een oma met ’n weblog is er natuurlijk niks meer aan zo. Ze leren tegenwoordig als ze drie zijn op de televisie al Engels van Dora. Het is dat een van de jongste kleinzonen het over ’n “hokie tokie” heeft als ie ’n walkie-talkie bedoelt, maar dan heb je ’t wel gehad met de prietpraat.

Ik blijf toch nog maar even, denk ik. Het is te leuk om te doen, dit geschrijf. En ik hoef godzijdank geen boek te schrijven. Dat doen er al genoeg……

Deze week is het wel “vijftig”, wat je overal hoort. In Utrecht die 50+ beurs, waar heel bejaard Nederland naar toe gaat. Het schijnt er best gezellig te zijn, als ik maar niet hoef. Ik word wel gewoon oud. Ouderen worden bestookt met van alles omdat ze een doelgroep zijn die wat te besteden heeft. Niet iedereen zit er goed bij natuurlijk, maar ik wed dat er veel oudere mensen zijn, die het nog nooit zo rustig hebben gehad financieel. Niet zoveel onverwachts meer, niet meer rood staan, nou ja, ’n enkel keertje soms, maar dat heeft de bank zelfs wel graag. Maar ik heb foto’s gezien van jolige 50-plussers, die zich uitstekend vermaakten in Utrecht en dat is leuk voor ze.

Radio 5 heeft zich waarschijnlijk willen aanpassen, want die hebben deze week een “week van de jaren 50”. Muziek uit de jaren 50, best gezellig om even op de nostalgietoer te gaan, maar gek, wij kunnen er toch niet te lang naar luisteren. Het is allemaal wat oubollig en traag. De stemmen te “netjes” eigenlijk. Vooral de Nederlandstalige liedjes, we kennen ze verdorie állemaal! Met tekst en al. “Mijn achterband is wel wat zacht, maar ’t geeft niet, lieve pop. Spring maar achterop, spring maar achterop, spring maar achterop!” Je zingt ’t zo mee.

“Kleine Greetje uit de polder” van Eddy Christiani, die op afbetaling zong. Hij nam tussen elke lettergreep een pauze! Maar we hoorden ook Catharina Valente, van wie ik best een fan was en Doris Day, wier coupe ik per se geknipt wou hebben bij de kapper! En Mario Lanza van wie ik het zó zonde vond, dat ie zo jong ging hemelen.

Nostalgie dus, maar ik word er toch melig van op ’n gegeven moment. Toch niet meer van deze tijd en wij nog wel. Niet dat ik de muziek van vandaag zo geweldig vind. Nou ja, zo’n Katie Melua, die vind ik leuk en herken ik ook, maar verder moet je me niks vragen, hoor!

Klassieke muziek is toch meer voor mij. Daar wéét ik tenminste ook wat van. Nóg langer geleden, maar wonderlijk: daar word ik zelden melig van. Nou ja, strijkkwartetten liggen me niet zo, maar daar heb ik ’t al eens over gehad……..

Wat zou een mens zijn zonder duim? Of duimen. Als je ziet hoe handig mensen hun mobiel bedienen met hun duim en je zou niks kunnen grijpen en vasthouden, nee, het zijn slimme onderdelen aan een mens, duimen. Maar nou hoor je nogal eens, dat iemand z’n familie- en/of vriendenkring dringend verzoekt voor hem te duimen. Om een sollicitatie kracht bij te zetten, een examen te doen slagen of een wedstrijd in een overwinning te laten eindigen. Iedereen zegt dan volmondig zijn medewerking toe, want je wenst iemand uiteraard het allerbeste. “Ja hoor, ik zal voor je duimen!”.

Maar sta je dan niet een potje te liegen? Ik weet wel zeker, dat ik het nog nooit daadwerkelijk heb gedaan: duimen. Dat ik erbij ben gaan zitten, mijn handen in elkaar heb gedaan om een poosje met mijn duimen om elkaar heen te draaien. Ik ben daar gek, zeg, ik heb wel wat anders te doen dan duimen draaien! Ik heb van oudsher trouwens een heel ander systeem: ik zet afwisselend de wijsvinger van de ene hand op de duim van de andere. Voor heel eventjes natuurlijk, meer om te demonstreren dat dát mijn manier van duimen is. Bovendien, als iemand zegt, dat ie duimen zit te draaien, op z’n werk bijvoorbeeld, dan heeft ie niks te doen en dat is meestal niet zo geweldig voor de business!

Kinderen mógen van hun ouders helemaal niet duimen. Heeft de tandarts gezegd. Anders krijgen ze konijnentanden. Het is dus heel onverstandig van mij, dat ik een babytje dat duimt allerschattigst vind. Dat ziet er zo intens tevreden uit, daar moet je niks aan doen. Alleen zorgen dat ie op tijd te eten krijgt.

Er zijn ook duimen bekend, die nou niet zo’n prachtige reputatie hebben. Neem de duim van Nero bijvoorbeeld. Die besliste toch maar eventjes over leven en dood. En de twéé duimen van Nina Brink destijds op de beurs, nou, je weet wat daar van terecht is gekomen!

Maar wie duimen wil, gaat z’n gang maar, hoor! Ik leg ze geen duimbreed in de weg. “Fingers crossed” is ook een soort van duimen maar dan met twee vingers en daar heb je ook twee handen voor nodig eigenlijk, als je het goed wilt doen. Ook onhandig. Met “Oké, ik zal aan je denken” weet je ook niet of het helpt, maar het is wel eerlijker……..

De Rabo-pinautomaat op ons winkelcentrum deed het niet vanmorgen. Niet erg, want we hebben ook nog een postagentschap waar je aards slijk kunt ophalen. We waren daar de enige klanten dus was er tijd voor een praatje.

Zoals wel vaker, is het postagentschap gevestigd in een lectuurshop, waar je ook rookwaren met van die angstaanjagende teksten, die volgens mij weinig helpen, kunt aanschaffen. Ik blijf het een enge aanblik vinden, hoor, die planken met pakjes op ’n rij met ‘ROKEN IS DODELIJK” er op, nog met zo’n rouwrandje d’r omheen ook! Brrrr….

Nou ja, we halen er verder zonder noemenswaardig resultaat altijd onze staatsloten of een geboorte-of condoleancekaartje voor als ergens een begin- of eindpunt is bereikt en we brengen er wel es iets dat gestoomd moet worden. Vroeger kon je er ook foto’s laten ontwikkelen, maar daar zit tegenwoordig de klad in vanwege het digitijdperk. De kinderen uit de buurt halen er hun schoolspullen en zo, kortom je kunt niet zeggen, dat het geen veelzijdige onderneming is, zo’n winkel.

Maar wat wáren ze blij met die kapotte pinautomaat, zeg! Dat komt, doordat het voortbestaan van het postagentschap afhangt van het aantal cliëntenhandelingen dat ze halen per bepaalde periode. Veel postkantoren zijn al verdwenen en er wordt nu geloerd op de postagentschappen. Die zou TNT-post ook graag opheffen. Alleen als blijkt dat een vestiging voldoende verrichtingen heeft in een buurt, dan kan die blijven.

Ik heb me dat nooit gerealiseerd eigenlijk. Op weg naar de C1000 kom je langs de geldautomaat en pin je even snel. En dan denk ik niet aan de sigarenboer, die een deel van zijn nering dreigt kwijt te raken en de buurt z’n gemak van een postkantoortje. De mevrouw van de postbalie zei ook, dat het véél veiliger is om bij haar binnen je geld te halen. Nou zit die automaat op ’n cruciaal, druk punt, waar ik me nog nooit onveilig heb gevoeld. Voor ’n tik op mijn achterhoofd om me te beroven hebben ze te veel toeschouwers. Bovendien ben ik zo superhandig bij het afschermen van mijn code, dus dat valt allemaal wel mee. Maar er zijn mensen voor wie ze gelijk heeft natuurlijk .

Maar ik zou het gezellige postkantoor toch niet graag kwijtraken, hoor! Dus, buurtgenoten, ik roep u hierbij op om tijdens de openingstijden van de postbankbalie, en dan moet je daar wel klant zijn natuurlijk, de pinautomaat links te laten hangen. Pin bij Ernst! Zo blijft het postagentschap. Als je weinig te doen hebt, ga dan apart nog ’n keertje langs voor postzegels en later nog es voor ’n strippenkaart of zo. Moet te doen zijn, toch?

“Als hier een lange rij staat kan ik het me wel voorstellen, hoor, dat de mensen gaan pinnen”, zei de postmevrouw. Nou ja, dán heeft ze ook genoeg handelingen natuurlijk. Dan hoeft ’t niet. En WACHTEN IS DODELIJK vervelend, dat ook……

Gisteravond ben ik met ’n clubje vrouwen, vriendinnen van mijn zus, in Ede naar de film “Mamma Mia” geweest. Albert Heijn betaalde de helft van onze kaartjes. Er zaten dus heel wat vrouwen in de zaal, want die doen toch meestal de boodschappen. Het was een vrolijke film met alle bekende ABBA-liedjes en zelfs nummers die ik helemaal niet kende, maar dat zegt niks.

Ik heb Meryl Streep horen zingen en ik vond dat ze dat best goed deed. Ik vind Pierce Brosnan dan weer wat minder goed van stem, maar hij deed erg z’n best en ziet er nog goed uit dus dat scheelt weer. Je komt in ieder geval met een goed gevoel de bioscoop uit en daar heeft Albert Heijn goed werk mee geleverd, want een goedgehumeurde vrouw is een zegen voor het hele gezin.

Mijn zus had van tevoren voor een toepasselijke pastamaaltijd gezorgd (mamma mia, zo lekker!) en dat met die vrouwen samen eten was heel leuk. Laten we eerlijk zijn, je praat toch anders dan wanneer er mannen bij zitten. Zo hebben we gisteravond meteen maar besloten een filmclub op te richten. Uitsluitend bemand door vrouwen vanwege de filmkeuze, die bepalend zal zijn. Voor ons geen Rambo. Zo doe je dat. De eerstvolgende film is ook al bekend: “De Bruidsvlucht”, binnenkort in dat theater.

Wat dat eten betreft en alles er omheen: met een stel vrouwen is in een vloek en een zucht de tafel gedekt, staat het eten op tafel, is na de maaltijd alles zo weer afgeruimd en zit je binnen de kortste keren aan de koffie. En dat alles onder het motto: “Oost, west, thuis is het nog een rotzooi.” Heerlijk…….!

Van de week ging ik even oppassen bij m’n kleinzoons, waarbij het naar bed brengen was inbegrepen. Dat is altijd gezellig. Als de jongste er eenmaal in ligt lees ik ‘m nog wat voor en toen kreeg ik te horen, dat hij binnenkort míj gaat voorlezen, want het lezen gaat al héél goed! Ik wacht af.

Met de oudste doe ik nog een spelletje en moet ik de spelregels goed in de gaten houden, want het is net voetbal: hij speelt op een verlenging! Maar dan gaat hij toch slapen en zou ik hem “op z’n oma’s” graag liefdevol willen instoppen, maar verdorie, het jong heeft zo’n hoogslaper met een bureau d’r onder. Voor dat liefdevolle gedoe zou ik dus op z’n minst een huishoudtrapje nodig hebben en dat is niet voorhanden. Zelfs geen stóel! Hij heeft nog geen huiswerk namelijk dus hoeft er niet aan dat bureau gezeten te worden.

Hij heeft zo’n rek langs z’n bed om er niet uit te storten, dus werpen we maar zielig kushandjes door dat hekje. Ik zei, dat ik ‘m net een aapje in een kooi vond zo. ’n Leuk grapje vond ik zelf. Ik gaf ‘m nog een aai over z’n bol, want daar kon ik nog nét bij, waarop mijn kleinzoon zei: “Het is verboden de dieren aan te raken………”

Sinds een paar maanden zijn er in Apeldoorn ’n paar supermarkten op zondag open. Van ’s middags vier tot ’s avonds acht of negen uur. Via een maasje in de wet is het ze gelukt om aangemerkt te worden als avondwinkel. En die openstelling blijkt een succes te zijn en dat vinden de superbazen natuurlijk leuk.

Maar de christelijke partijen in onze gemeenteraad willen nu een stokje steken voor de verloedering van de christelijke normen alhier. Over de waarden hebben ze het deze keer niet, want daarvoor moet je bij de kassa zijn. Maar op zondag, vinden ze, hoort er rust te zijn en mag er van oudsher niet met geld worden gerammeld anders dan in de collectezak. Wij zijn een christelijke natie en vandaar dus.

De supers zeggen dat ze alleen maar service willen bieden aan de klant en dat die op zondag de boodschappen wil doen. En er zullen ook best mensen zijn, hoor, die weinig tijd hebben en voor wie dat zondags open zijn goed uitkomt, maar die dringende behoefte, waarvan de managers zeggen dat die bestaat, hebben ze zelf gecreëerd en waarschijnlijk niet uit liefdadigheid maar uit verkooptechnische overwegingen. Dat kun je natuurlijk ook een soort religieuze overtuiging noemen.

In de gemeenteraad zei iemand van de SGP dat, wat hem betreft, een orthodox-joodse winkelier best op zaterdag z’n zaak mag sluiten en dan op zondag open zijn. En als een islamitische neringdoende op vrijdag zijn rustdag wil houden om zich verder de hele week uit de naad te werken, dat ie daar helemaal vrij in is. Nou, is dat tolerant of niet? Daar kun je niks van zeggen. Maar de superkruideniers moeten dicht op zondag. Vanwege de christelijkheid. Wat dat betreft geen tolerantie.

Voor mij hoeven ze ook niet open op zondag, want ik maak daar geen gebruik van. En als christelijke mensen er bezwaar tegen hebben, nou, dan blijven ze toch lekker thuis bij hun op zaterdag gekochte boodschappen? Dat vindt niemand erg. Ik gun ook de werkers bij Deka, AH, Plus en Dirk van der Broek hun zondagse vrije dag, maar dat zal best goed geregeld zijn en de ophef is echt niet meer van deze tijd.

De supermarkten, behalve AH, las ik, hebben opgeroepen om handtekeningen te gaan verzamelen om de openstelling te behouden. Ik ben wel benieuwd wat dat oplevert. En dan te bedenken dat we hier ook al een hele tijd elke eerste zondag van de maand een koopzondag hebben! Grootscheepse verloedering van de christelijke normen, maar het schijnt met de waarden wel mee te vallen……………

‘k Bedacht me dat, als ze was blijven leven, mijn moeder vandaag honderd jaar zou zijn geworden. En dat er tegenwoordig behoorlijk wat mensen zijn, die dat op hun slofjes halen. Gammele genen, die voor een deel dus ook mijn genen zijn, realiseer ik me, hebben er voor gezorgd dat mijn mama het met zo’n twee-endertig jaar minder moest doen. Ze heeft het ziekenhuis nogal eens van binnen gezien. Ik niet. Maar drie keer om precies te zijn, waarvan ’n keer toen ik kind wás en ’n keer om er een te krijgen dus die laatste keer telt eigenlijk niet eens. Dat was voor de aardigheid.

Bovendien heeft mijn moeder lichamelijk een zwaarder leven gehad dan ik. Op het persoonsbewijs uit de oorlog, dat ik nog van haar in mijn bezit heb, staat: Beroep: geen. In de wandelgangen heette dat ‘huisvrouw’ natuurlijk. Een huishouden runnen zonder al de gemakken die wij nu hebben met vaak ook nog een auto voor de deur, je moet er toch niet aan denken. Wij slijten minder, dat is zeker. Zorgen dat je je niet te veel stress op je hals haalt, verstandig eten en drinken, actief blijven, niet roken en dan zou je het goed vol moeten houden.

Ik gedenk mijn moeder vandaag en nou oké, dan moet ik ’t maar doen, honderd worden……..

Vanavond zat in DWDD een stel, dat meegewerkt had aan een film, over een circus dacht ik. Die mensen waren geen acteurs, maar gewoon lui die zoiets nog nooit hadden gedaan. De vrouwelijke helft van het paar had een scène moeten doen, waarin ze moest zoenen met een acteur. Er was haar nog wel even gevraagd of ze daar bezwaar tegen had, maar ze had zoiets gezegd als: “Nou ja, het is toch niet echt, vooruit dan maar”. Achteraf bezien had ze het veel moeilijker gevonden dan ze gedacht had. Later bleek dat de scène niet eens gebruikt was in de film. Lag niet aan haar acteerprestatie, had de regisseur gezegd. Maar in ieder geval was die hele emotioneel geladen toestand dus niet nodig geweest.

Dan moet ik toch ook even vertellen over mijn korte, maar heftige, toneelcarrière waarin ik ook moest zoenen met ’n hele enge man. Ik was een jaar of 18 toen en ik werkte op een kantoor, waar eens per jaar het personeel een toneelstuk instudeerde voor de jaarlijkse feestavond met bal na. Vijftiger jaren, hè, toen deden ze zulke dingen op kantoren.

De chef Boekhouding was de regisseur en die zocht ook de rollen uit. Hoe het stuk heette, dat we deden, weet ik echt niet meer. Wel hoe ’t zo ongeveer ging. Ik had, omdat ik het enige jonge meisje was, een soort hoofdrol. Ik had graag het dienstmeisje gespeeld, maar dat zat er niet in. Ontzettend verlegen was ik ook nog dus ik had grote moeite met het feit, dat mijn directe chef mijn vader speelde en dat ik als lief dochtertje bij ‘m op schoot moest kruipen. Je moest tenslotte de volgende dag wel weer gewoon aan het werk na die repetitieavond. Koffie voor hem halen en zo.

Nou ja, het verhaal was dat ik liefdesproblemen had met ’n hele foute man, die mijn ouders wél zagen zitten en ik niet. Ik had zelf al een lover uitgezocht, maar die was arm of niet van onze stand, zoiets. Het mocht in ieder geval niet van thuis. Een heel toneelstuk met intriges en sores, maar wel met ’n happy end.

De foute minnaar was een arrogant ventje van de afdeling radiatoren en mijn zogenaamd zelf uitgezochte liefde een vertegenwoordiger van de buitendienst, een glad type van 27. Oud dus ook nog. Ik vond het een griezel, maar ja, ’t was wel mijn ware Jacob. En ik moest natuurlijk met ‘m zoenen, want dat doe je met een ware Jacob.

Ik vond het niet geweldig, maar iedereen zei: “Ach kom, het is maar toneel, doe nou es even leuk!” En Jacob wou wel! Bij de uitvoering hebben ze geen klagen gehad over mijn gezoen. Ik deed leuk, echt waar. Maar sindsdien heb ik wel een enorm respect ontwikkeld voor acteurs en actrices. Die gooien er moeiteloos elke emotie uit, om vervolgens tussendoor even naar huis te bellen dat ze niet moeten vergeten de vuilnisbak buiten te zetten. Dat is toch een gave? Je moet er voor in de wieg gelegd zijn, acteren. Het is een vak…….