Zo, dat was het dan. Aan ons heeft ’t niet gelegen, want we waren voorbereid met oranje tompoezen, vlaggen, petten en shirtjes, maar het heeft niet geholpen. Hiddink heeft gewonnen. Terecht gewonnen ook, want wat was z’n elftal goed. De wedstrijd was, wat Oranje betreft, een schaduw van de drie vorige. Onbegrijpelijk. Maar gebeurd is gebeurd, we liggen er uit.

Dat is voetbal, zeggen ze. Ik vind het jammer, maar lig er niet wakker van. Want het scheelt ook een heleboel tijd. Natuurlijk willen we wel volgen hoe het allemaal afloopt en hoe ver Hiddink verder nog komt en wie er kampioen wordt, uiteindelijk. Daar zijn de meningen nogal over verdeeld, maar als die Russen zo doorgaan dan weet ik het nog niet. Ze kregen van de Nederlanders gisteravond erg veel ruimte om te voetballen en het is de vraag of dat bij ’n volgende tegenstander ook zo zal zijn, maar we zullen zien.

Mijn zus in Australië mailde me, dat ze daar de verrichtingen van Guus ook nauwlettend volgen, want hij is nog een beetje van de Socceroos. Hij wordt in de sportprogramma’s de hemel in geprezen en de huidige coach Pim Verbeek “verbleekt” daar wat bij, zegt mijn zus. Hij heeft ook een heel andere uitstraling dan Guus. Ze vindt ‘m ook wat bleekjes.

Nou ja, de vlaggetjes kunnen weer worden verwijderd, want zo ben ik dan ook wel weer: de sporen van de misdaad moeten maar uitgewist nu we niet meer meedoen. Het was redelijk rustig in Apeldoorn, gisteravond. We hoorden wat vuurwerk, maar ja, dat zullen wel Turken geweest zijn…….

Minister Vogelaar, Ella voor intimi, vindt dat de spelers van het Nederlands voetbalelftal uit volle borst het Wilhelmus moeten meezingen, want dat benadrukt de binding, zegt ze. Welke binding? Waar heeft ze het over, van het team, van ons land, wat bedoelt ze nou? Wat het team betreft heeft ze zich nergens mee te bemoeien en zit dat echt wel goed. Wat ons land betreft wordt ze daarvoor betaald en is dat háár pakkie an. En zelfs dáárover hoeft ze zich op dit moment, zeker zolang het EK duurt, geen zorgen te maken, want het is oranje, blijft oranje, onder en boven en waar je maar kijkt.

Oké, sinds gisteravond hier en daar een Turkse vlag, maar daar hangt toch meestal wel iets rood-wit-blauws bij in de buurt. En dat Turken lawaaiig zijn als ze iets winnen, dat was gisteravond wel te horen. Dat laatste doelpunt in de blessuretijd was ook geen frommeldoelpunt, maar voor de Kroaten vond ik het ongans zielig. Ze misten drie penalty’s en dat moet je dan natuurlijk niet doen, maar toch.

En als er lui zijn die volmondig hun qua melodie ( ja, en taal natuurlijk ook) onbegrijpelijke volkslied meezingen, zijn het de Kroaten wel. Dus het helpt ook nog eens niet, Vogelaar! Ze moet dus niet zo zitten tjilpen en zich richten op dingen die écht zin hebben.

Engelaar en De Jong zeiden gisteren trouwens, dat ze het lied in hun hoofd meezingen. Dat kan ook. Het lijkt me, ik krijg tenminste altijd kippenvel, dat je als speler ook veel meer geïnspireerd wordt door dat machtige geluid van al die oranjeklanten op de tribune dan van je eigen stemgeluid. Bovendien, qua lengte en melodie vind ik ons Wilhelmus een van de mooiste volksliederen, maar die tekst, hè….slaat toch eigenlijk nergens meer op? Hoewel ik de vernieuwing niet graag aan de huidige Dichter des Vaderlands zou overlaten. Maar dat is persoonlijk…..

Gisteren moesten we even bij een buurtwinkel zijn waar ze, behalve wasmachines, frituurpannen en strijkbouten, ook een bescheiden assortiment aan computerspulletjes hebben. Sinds kort staat daar een winkelmeisje, dat wel verstand heeft van gloeilampjes en zo, maar van die computerdingen weet ze niks. Komt misschien nog. Maar dat hield in, dat ze daarover nogal eens inlichtingen moest inwinnen bij haar baas, die elders bezig was. Kennelijk vroeg mijn man erg moeilijke dingen aan haar.

Ze liep dus nogal eens heen en weer en mijn man, die nogal humoristisch van aanleg is, riep vrolijk: “Ha, ik werk wel aan jouw lijn, hè?”. Omdat hij zijn gezichtsvermogen mist was hij niet op de hoogte van het feit, dat het meisje, ik schat haar een jaar of 17, behoorlijk wat overgewicht heeft. En dan druk ik me mild uit. Misschien lijdt ze daar helemaal niet onder, hoor, dat weet ik zo niet, maar ik vond ’t een knap pijnlijke opmerking en heb me plaatsvervangend maar even staan schamen.

Toen ik ’t mijn man vertelde, moest ie alleen maar heel hard lachen en vond het heel grappig. Hij maakt zich als man niet dik over zoiets. Dat doen vrouwen, die zelf wel wat slanker zouden willen zijn natuurlijk wel …….

De Amerikanen hebben uitgezocht, las ik, dat koffie helemaal zo slecht niet is als iedereen altijd dacht. Dat is wel eens vaker beweerd, maar nu hebben ze dat vastgesteld bij maar liefst 120.000 mensen en dat vind ik dan niet over één nacht ijs. Er is zelfs geconstateerd dat vooral vrouwen van middelbare leeftijd baat hebben bij het drinken van zo’n zes koppen per dag. Ik ben een bovenmiddelbare vrouw en het feit dat ik dat sowieso geworden ben, staaft de uitkomsten van dat onderzoek, want ik kom wel aan die zes bakken.

Maar nou zou ik wel willen weten waarom koffie speciaal op vrouwen dat effect heeft. Raken die meer ontspannen van zo’n bakje leut, praten ze er meer bij, komt ’t omdat ze meestal zelf moeten zorgen dat die koffie er komt en ze zich op die manier langer kunnen verheugen op die gezellige onderbreking of heeft ’t een medische oorzaak? Zitten bij vrouwen hart en bloedvaten anders in elkaar?

Over harten gesproken: ik hoorde vanmorgen op de radio ook, dat als je per ongeluk nou toch een nieuw hart nodig hebt, je het best naar België kunt gaan voor de transplantatie. Je hoeft daar minder lang te wachten. Daar hebben al Nederlanders gebruik van gemaakt, zelfs mensen die hier in Nederland niet in aanmerking kwamen voor een dergelijke ingreep en in België wel.

Maar Eurotransplant, de Europese organisatie die de bestanden beheert van iedereen die op de wachtlijst staat om een orgaan in z’n lichaam te laten vervangen en waar elke beweging op dat gebied moet worden gemeld, is het helemaal niet eens met deze gang van zaken. Het gebrek aan donoren in Nederland veroorzaakt hier wachttijden van 3 1/2 tot 4 1/2 jaar, terwijl dat in België minder dan de helft is.

België heeft natuurlijk dat andere donorregistratiesysteem en ze hebben er ook meer verkeersdoden, maar Eurotransplant vindt het niet eerlijk, dat de Hollanders daar gebruik van maken. Alleen als je in de grensstreek woont en toch al voor behandeling naar bijvoorbeeld een Antwerps ziekenhuis ging, dan ben je geëxcuseerd. Mensen zoeken hulp waar die te vinden is en dat de registratie niet overal hetzelfde geregeld is, is ook raar, vind ik.

Ik moet zeggen, zelfs hier in huis zijn de meningen daarover verdeeld. Ik zou totaal geen moeite hebben met het Belgische systeem: geregistreerd, mits je bezwaren kenbaar maakt. Mijn man is het daar helemaal niet mee eens. Hij is wel geregistreerd trouwens, maar “dat heb ik zélf gedaan”, zegt ie. Daar is over nagedacht. In Den Haag is er zelfs aardig diep over nagedacht de laatste weken. Maar als je bezwaar maakt tegen je donorschap heb je daar toch óók over nagedacht? En nabestaanden kunnen dat ook altijd nog doen, zélfs als het lijk in kwestie dat zelf anders wilde. Het is maar met hoeveel mensen tegelijk je hebt nagedacht.

Maar ja, het zal binnenkort dus sowieso wel niet meer kunnen, dat je gaat shoppen in een ziekenhuis over de grens, nu deze ‘kwalijke’ handelwijze van desperate Nederlanders aan het licht is gekomen. Netjes Europees op je beurt wachten, als je tenminste op een Nederlandse wachtlijst wordt toegelaten. Te laat? Jammer dan, maar dan is er altijd nog koffie na de dood…….

Vaderdag vandaag. Omdat mijn echtgenoot terecht zegt dat hij m’n vader niet is, hoef ik daar weinig aan te doen. Hij vindt ’t wel leuk als zijn kinderen even aan ‘m denken, maar dat doen ze wel vaker. Als ze in de gelegenheid zijn komen ze hem dat zelfs vertellen, maar het feit doet zich voor dat ie binnen veertien dagen ook nog jarig is dus dan staat hij alweer in het middelpunt der belangstelling. Dus we doen het rustig aan tegen de overkill.

Het fenomeen vaderdag is trouwens, net als de moederdag, een zodanig ordinaire commerciële aangelegenheid aan het worden, dat het niet echt leuk meer is. In de zaterdagse bijlage “Vrouw” van de Telegraaf staat een column van Fiona Heering. Zij is de zogeheten modegoeroe van die krant. De leeghoofdigheid ten top, al zal niet iedereen dat met mij eens zijn, want ze is toevallig wel een BN-er. En dat word je niet zomaar.

Boven haar schrijfsel staat dat “Paps vast niet meer zit te wachten op een gekleide asbak”. Nee schat, want verstandige vaders zijn gestopt met roken. Logisch dus. Maar ze wil de nadruk leggen op het kneuterige van zo’n handgemaakt cadeau van een kind. Ze doet ook mededeling van het feit, dat ze knutselen vréselijk vindt. En haar dochtertje wil iets knutselen voor haar vader. Het kind (ze is een jaar of 9), geroutineerd internetster, hád al een cadeau verzonnen. Ze vond, dat pa maar een iPhone moest krijgen, maar dan wou ze er als aardigheidje een kartonnen gymschoen omheen knutselen. “Want dan denkt ie, dat dát alles is!”. Geintje.

Fiona had al ingestemd met dat dure cadeau, want dan was ze tenminste van dat geknutsel af. Ze kon dan niet haar nieuwe Missoni-jurk (zal wel een chic merk zijn?) kopen zoals ze van plan was, maar dat moest dan maar. Ach, zielig toch? Niks om aan te trekken en dan toch nog moeten knutselen. Sommige mensen wordt ook niets bespaard.

Een poosje werken bij een kinderopvang tegen het minimumloon, zou ze daar van opknappen, denk je? Nee, hè, reddeloos verloren, zo’n vrouw. Nou ja, als de vader haar maar leuk vindt…….

Bij het kijken en luisteren naar de voetbalwedstrijden hier in huis komt een grappig fenomeen om de hoek kijken. Omdat vader J. het van z’n gehoor moet hebben beluistert hij het verslag via de radio. Hij heeft dan een koptelefoon op, vaak met één oor bloot om toch nog de televisie te kunnen volgen en om in contact te blijven met z’n geliefde huisgenoten. Hij kan dat, het is ongelooflijk, allemaal tegelijk. Hij luistert analoog en wij kijken digitaal.

Daardoor is hij altijd nét even eerder op de hoogte van bijvoorbeeld een doelpunt dan wij, omdat er een vertraging zit in de ontvangst van het signaal op de tv. Het scheelt een paar seconden. Als je via internet televisie kijkt schijnt het zelfs nog iets langer te duren, omdat er onderweg naar jou van alles gebeurt met dat signaal.

Wij hebben pa vriendelijk verzocht zich die paar seconden in te houden en dat doet ie. Maar we hebben ‘m toch een paar keer diep horen zuchten en “gelukkig!” horen mompelen bij een paar van die enge Franse aanvallen, want die waren er natuurlijk óók, gisteravond. Wat een beheersing van emoties kan die man bij een Nederlands doelpunt aan de dag leggen, zeg! Nooit geweten, dat ie dat kon! Voor ’n paar seconden dan, want daarná is het huis ietwat te klein. Lawaaiig, maar wel leuk. Het dak zit er weer op inmiddels……….

Onze oudste kleinzoon van acht is normaal al voetbalgek, maar dezer dagen is het natuurlijk helemaal het enige waarover ie praat! Hij mag van z’n moeder, die tot zijn geluk zelf ook redelijk besmet is met het virus (anders ben je geen leider van een jeugdelftal en volgend jaar waarschijnlijk zelfs trainer) natuurlijk de late wedstrijden, die pas om kwart voor negen beginnen, niet zien, maar de wedstrijden van zes uur wel. Eigenlijk vindt hij dat maar niks, want volgens hem zijn de “late” wedstrijden veel interessanter. Maar de juffen op school klagen toch al, dat er nogal wat kleine oogjes zijn in de klas.

Gisteravond paste ik op hem en z’n kleine broer, omdat hun moeder naar een ouderraadvergadering moest. Toen ik kwam was de eerste wedstrijd nog aan de gang en, nadat ik z’n broer naar bed had gebracht, keken we die samen uit. En toen begon ie te slijmen. “Ach, oma, toe, mag ik de andere wedstrijd ook zien? Please, please, please!!”. Ja, hij kan er wat van. Maar natuurlijk hield ik voet bij stuk, wat dacht je! Ik ben een ouderwetse moeder, die sowieso vindt dat kinderen vandaag de dag te laat naar bed gaan. Maar ja, tijden veranderen dus bedtijden misschien ook wel, weet je veel.

Mijn kleinzoon had een aardigheidje bedacht. Hij had een oranje ballon, die deel uitmaakte van de oranjeversiering, want voetbalfamilies maken d’r werk van, hoor, en die ging hij “hooghouden”. Vijf minuten lang. Als ie binnen die tijd de grond zou raken, dan ging ie meteen naar boven. Echt waar beloofd, maar anders….Dáár hadden we ’t trouwens nog helemaal niet over gehad, over dat “anders”, maar ja. “Ik kan het heel goed, hoor!”, waarschuwde hij nog. Inderdaad hield hij het een paar minuten vol, maar hij verstapte zich en het ding kwam op de grond. Hij slaakte een oerkreet, maar heel sportief: hij ging meteen naar boven.

Daar hebben we uiteraard nog even heel ernstig over het voetbal gepraat, de kansen doorgenomen van het Nederlands Elftal, de opstelling enzovoort en dat alles gedurende het wassen, plassen en tandenpoetsen. Dat noem ik multifunctioneel, daar kan ie nog veel plezier van hebben binnen zijn elftal. Daarna was hij snel onder zeil.

Vanavond komt hij hier Nederland-Frankrijk kijken. Ja, dat wordt een late wedstrijd, maar het is vrijdag en op zaterdag zijn kleine voetbaloogjes niet zo erg………

Op de BBC kijken we vaak naar het sportprogramma “Match of the Day”. Gary Lineker, zelf gerenommeerd voetballer geweest, presenteert dat meestal en doet dat met veel humor. Net als hier zitten er dan als gasten trainers bij of voetballers. Ik heb vaak moeite om die lui te volgen, omdat ze een soort Engels spreken dat je hier niet leert op school. Het is maar goed dat het maar over één onderwerp gaat: voetbal. Dat scheelt dan weer in het kunnen volgen van het verhaal.

Gisteravond keken we uitsluitend en alleen om ons Nederlands Elftal te horen bejubelen natuurlijk. Nou en dat deden ze met boter en suiker, hoor! Met nog een flinke dot slagroom er op ook. Ze prezen het elftal regelrecht de voetbalhemel in. Ze waren fantástic! Koit, Ven Nistelroi, Vendersar, en dan Ven Pursie d’r nog even in, Ven Besten was a wonderful coach. En de Italians waren een shadow van wat ze waren. We hebben genoten. Van de wedstrijd, maar ook van zulk commentaar van over de grens. Van Gelder en consorten hadden we op ’n gegeven moment wel weer even gehad en zo hoor je het ook nog eens van een ander.

Dat de Engelsen zelf niet in het toernooi zitten vind ik nog steeds jammer, hoewel het wel hooligans scheelt, denk ik…….

We liepen langs twee pratende vrouwen die met fietsen aan de hand het pad stonden te versperren. Ze gingen ’n beetje aan de kant, terwijl de ene tegen de ander zei: “Ja maar, ik heb ’n vork met ’n kriebeltje! Die moet dan van jou zijn…”. Gebarbecued, dan krijg je dat. Hebben wij gisteren trouwens ook gedaan. Gezellig.

Het voetbal vond ik niet zoveel aan eigenlijk, maar voor vanavond ben ik er helemaal klaar voor. Na vanavond er misschien helemaal klaar méé, maar kom, we houden de moed er maar in. Bij de C1000 kregen we gratis een lijn oranje vlaggetjes mee en die heb ik ( in de achtertuin, het moet niet te opvallend!) langs de heg gehangen. Het bandje zit met één knoopje vast aan weerszijden en is er zó weer af bij tegenvallende resultaten en dat is bij mij al gauw, hoor. Niks gelijk spel, gewónnen moet er worden.

We zijn thans ook in het bezit van de volledige verzameling kaartjes Hollands Helden. Seedorf zat daar, heel zielig, ook nog bij, dus gelukkig hebben we de foto nog. Ook al gratis, die kaarten, bij de staatsloten, waarvan morgen de trekking is. Daar zouden we die vlaggetjes ook nog even voor kunnen laten hangen als er iets te vieren is tenminste. Het moet wel de moeite waard zijn. Voorlopig maar ter aanmoediging. We wachten zowel het een als het ander maar es af. Spannend, hoor……….