Als ze de vrije woensdagmiddag gaan afschaffen, zoals is voorgesteld, dus alle schooldagen even lang, dan zal er van ‘bewegen’ door de jeugd nog minder terecht komen, denk ik. Want op woensdagmiddag gaan/moeten kinderen naar ballet, naar paardrijden, naar tennis (ligt ook een beetje aan de laag van de bevolking natuurlijk) naar voetbal en, dat is maar een klein béétje bewegen, maar toch, naar muziekles. Maar waar halen de stakkerdjes dan de tijd vandaan om dat allemaal te blijven doen? Zónde van het geld ook, waar papa en mama hard voor moeten werken!

Maar wat moet dat moet. Er is namelijk geen opvang genoeg voor de kindertjes op woensdagmiddag en anders worden het zwerfkinderen, nou, en je weet wat daar in de meeste gevallen van terecht komt.Maar, als je nou kinderen hebt, hè, dan moet je toch zélf regelen dat alles goed komt? Of ben ik nou uit de tijd? Ik denk, dat kinderen die vrije middag, die niet voor niks midden in de week zit, hard nodig hebben. Om te spelen bijvoorbeeld. Ik herinner me hoe we uitkeken naar die vrije tijd. We maakten afspraken met vriendjes om van alles te gaan doen. Oké, ik moest ook ’n uurtje naar pianoles, maar verder lag zo’n middag maagdelijk voor je.

De tijden zijn veranderd, dat weet ik ook wel, zo eenvoudig als het klinkt is het niet meer. Maar kinderen van nu hebben zoveel meer indrukken te verwerken dan wij toen, die kun je die “vluchtheuvel” midden in de week toch niet afnemen! Dan leveren volwássenen maar es wat in.

Ik weet hoe hondsmoe onze kleine kleinzonen waren als ze van een peuterdienstregeling moesten overstappen naar de school met z’n ‘lange’ dagen. Daar had ik echt medelijden mee. Want wat is nou vier jaar? Ze zitten ook zó in het ritme, hoor, omdat het leuk is op school. Maar vermoeiend is het wel. Nee, doe maar niet, dat van die woensdagmiddag……

* “De jongelui van vandaag hangen op school samen met hun jas hun lijf aan de kapstok……”
(Foppe de Haan)

In de krant van gisteren stond ’n verhaal over een mevrouw in Epe, die in het bezit was van een bostuin. Onderdeel van een bos dus. Net als haar buren, die hadden ook een bostuin. Mevrouw vond ’t fantastisch om in een bos te wonen, ze genoot daar erg van. Maar het plezier in de natuur wordt de laatste tijd echter verstoord, omdat de buren aan het bomen kappen zijn geslagen. Eerst gewoon zonder vergunning, maar toen de gemeente daar achter kwam, werd de vergunning alsnog verleend. Een achterstevoren procedure, vond die mevrouw, en daar heeft ze natuurlijk gelijk in. Maar eens omgekapt blijft omgekapt, niks aan te doen.

De buurman kreeg wel een herplantingsopdracht, maar ja, voordat een eik weer ’n beetje aan de maat is, ben je wel tientallen jaren verder. Het bleef niet bij die illegaal omgekapte bomen. De buurman ging verder, vroeg en kreeg vergunning om nog meer bomen om te zagen, want hij hield van een transparant bos.

Zijn buurvrouw heeft nu dus de publiciteit gezocht omdat ze vindt dat Epe wel heel makkelijk omspringt met de kapvergunningen. “Waarom gaan die mensen niet in een weidegebied wonen?”, zegt ze. “Daar hebben ze uitzicht”. Ze wil trouwens helemaal geen ruzie met haar buren, maar vindt het beleid raar, omdat er praktisch geen gelegenheid is geweest om bezwaar te maken tegen de kap en toen ze dat wel deed, was het óf te laat óf er werd niets mee gedaan. De gemeente Epe zegt, dat mensen in hun tuin mogen doen wat ze willen, zolang het geen bomen betreft van een bijzondere soort of van “monumentaal” belang. Maar zo kan bomen weghalen wel heel ingrijpend zijn voor de omgeving!

Andersom geredeneerd hoor je ook vaak, dat mensen in een zogenaamd boerengebied gaan wonen en dan bezwaar maken tegen de “boerenluchtjes” die er hangen omdat er schapen en koeien lopen of omdat er op ’t land gegierd gaat worden.

Van een nóg iets andere orde, maar eigenlijk hetzelfde, speelde hier in Apeldoorn toen een al járen op een bedrijventerrein (dus géén woonwijk!) in de buitenlucht oefenend muziekkorps, tevens showband, een dwangsom kreeg opgelegd als ze het waagden dat te blijven doen. En dat omdat één bewoner van een aangrenzende in aanbouw zijnde woonwijk bezwaar had gemaakt tegen de geluidsoverlast. Ook dat kwam in de krant natuurlijk en nu mógen ze weer, vanwege de commotie die een en ander teweeg bracht. De mooiste reactie kwam van iemand, die speciaal achter z’n huis ging zitten om naar de muziek te luisteren. Zulke mensen zijn er dus ook. Ik denk, dat de oordopjes en misschien ook de oogkleppen maar in het ziekenfonds moeten. Wat zeg ik nou weer? In de basiszorgverzekering natuurlijk!…..

Gisteravond had ik afgesproken dat ik zou oppassen bij onze dochter in Beekbergen omdat ze ’n etentje had, maar net toen ik wou vertrekken was er, zoals elders in het land al eerder, een wolkbreuk boven Apeldoorn. Mens, wat een water kwam er naar beneden! Maar ja, afspraak is afspraak dus ik sprintte naar de auto en vertrok. Je kunt je kind geen honger laten lijden.

Maar waar ik anders hooguit een kwartiertje over doe, nou, dat werd nu aardig wat langer. Straten afgesloten vanwege hoog water,soms ook niet en je kon nergens door en toen was er in Zuid ook nog eens ’n braderie, waar Jannes kwam optreden ( en heel toevallig weet ik wie Jannes is, omdat ie laatst in een praatprogramma zat) dus daar was ook geen doorkomen aan door de drukte, ondanks de regen. Jannes is een ster dus. Enfin, ik heb half Apeldoorn gezien voordat ik eindelijk ’n beetje in de goeie richting zat,

Ik zie wel eens van die stoere autoprogramma’s waarin stoere mannen met vierwielaangedreven stoere auto’s dwars door rivieren crossen enzo. Nou, zoiets was het hier in Apeldoorn ook, alleen voelde ik me niet zo stoer, want bij die mannen slaat nooit een motor af, maar je zult zien dat dat bij zo’n vrouw als ik natuurlijk wel gebeurt. Het water stond tot aan de bumpers. Ik ben wel in Beekbergen aangekomen uiteraard. Daar was één grote bui gevallen en was het allang weer droog.

Mijn dochter stond netjes opgetut te wachten, had ondertussen al naar haar eetafspraak gebeld, dat ze wat later kwam omdat ik er nog niet was, maar ze had geen idéé door wat voor avonturen haar moeder zich had heen geworsteld. “Nou, ik ga, doeg, tot straks”, zei ze gehaast. Ze hoefde niet met de auto, want het restaurant was vlakbij. Haar zoons en ik keken haar na toen ze de straat uitliep. “Wat lóópt mama deftig, hè?”, zei haar oudste. Ja, dat krijg je met hoge hakjes. Toch anders dan als ze met kaplaarzen door een halve meter water had gemoeten…….

Als Jong Oranje speelt, dan kijk ik natuurlijk, want ik vind voetballen leuk en ze deden het goed tegen de Portugezen, vond ik. Maar vanavond had ik even iets anders te doen toen de stand 2-1 in het voordeel van Nederland was. Zodoende heb ik de laatste twintig minuten van de wedstrijd gemist.

Toen ik weer terug was in de kamer vroeg ik mijn huisgenoten hoe de wedstrijd geëindigd was en toen zeiden ze, met chagrijnige koppen, dat het 3-2 voor Portugal was geworden. Twee penalty’s door stommiteiten van ’n paar spelers, van wie ze de namen zelfs noemden. Ik had ongelooflijk de pest in!

“Hebben wij weer”, zei ik “nu ook geen Olympische Spelen natuurlijk!”. “Ja”, zei m’n zoon “ik zeg net nog tegen Pa: het is maar goed dat Ma ’t niet heeft gezien. Dat is niet goed voor d’r hart!”. Ik mopperde inderdaad nog wat na, voor mij was de lol er helemaal af.

Toen kwam er op de tv een of andere Chinese vrouw in het beeld, die de Nederlandse ploeg heel hartelijk welkom stond te heten in Bejing met een heel verhaal en ik dacht nog : “Nou zeg, dat is ook knap stom om zo’n arrogant van tevoren opgenomen item tóch nog uit te zenden. Wrijf ’t er maar in!”. Maar toen de “nabeschouwers” ook nog es heel vrolijk gingen zitten doen dacht ik : “Hier klopt iets niet!”.

En ja, hoor! Mijn familie kwam niet meer bij. Want ha, ha! d’r was niks van waar, ze hadden me voor de gek gehouden. Zeer overtuigend, hoor, dat wel, want ik heb toch zeker tien minuten de dampen in gehad omdat ik dacht dat “we” het weer eens verprutst hadden. Ze zijn rijp voor een bloeiende toneelcarrière, dat tuig van mij. Een daarvan is dan wel een laatbloeier, maar dat kan.

Maar ach, mijn grote held Foppe was zó blij en dat maakte het helemaal goed! Wat ze d’r trouwens áán vinden, hè, mij zo in de maling te nemen. Maar mijn reactie schijnt nogal leuk te zijn. Nou goed, dat gun ik ze dan wel…..we hebben tenslotte gewonnen! Jong Oranje boven…….!

Koen, onze jongste kleinzoon was van de week even hier omdat er op hem gepast moest worden terwijl z’n broer zwemles had. Op ’n gegeven moment was hij hardop aan het tellen. Dat kan hij al heel goed en ook al een heel eind foutloos achter elkaar. Ik zei, dat ik dat heel knap van ‘m vond en dat vond ie eigenlijk zelf ook wel.

“Maar kan jij wel tot honderdduizend tellen, oma?” vroeg hij. Toen ik vertelde dat ik dacht dat wel te kunnen ( hetgeen hij weer heel knap van míj vond) en zei dat al dat getel dan wel een tijdje in beslag zou nemen, zei onze praktische kleinzoon: “Nou, dan tel jij maar door en dan ga ik vast naar bed!”. Je moet de zaken ’n beetje nuttig weten te verdelen in deze wereld……

Of het echt zo gebeurd is, weet ik niet zeker, want ik heb ’t ook maar van horen zeggen, maar luister: een man wordt aangehouden door de politie, omdat hij bezig is de maximum snelheid ruim te overschrijden. Terwijl de politieman hem door het raampje vermanend toespreekt buigt de man zich plotseling boos opzij, rukt het handschoenenkastje open en roept naar binnen: “Ik zég het nog zo! Niét zoveel kolen op het vuur!”.

Die agent moet zo vreselijk lachen, dat er van het uitschrijven van een bekeuring niet zoveel meer terecht komt. Je moet het natuurlijk wel treffen met het gevoel voor humor van zo’n diender……

In België is bij een bedrijf ’n sollicitant niet aangenomen vanwege zijn donkere huidskleur. En dan niet omdat zijn eventueel toekomstige baas die niet aanstond, geen racistisch gedoe dus, maar omdat de hónd van de baas iets tegen donkere mensen had. De werkgever wilde zijn hond om die reden niet wegdoen. De sollicitant afwijzen was eenvoudiger. Een verwarrende toestand en de beschuldiging van racisme was uiteraard toch weer snel het gevolg.

Maar het kán, hoor, dat een hond zoiets heeft! Wij hadden een zwarte labrador retriever, zwart ja, toevallig. Die hoefde, terwijl we om de hoek woonden van het “Ambonezenkamp”, zoals het in ons Vaassense dorp werd genoemd, maar één Ambonees te zien om in opperste opwinding te geraken. Woest werd ie. En als er ’s morgens Ambonese kindertjes op het paadje voor ons huis langs naar de kleuterschool, die bij ons aan de overkant was, liepen, dan hielden we de hond zodanig opgeborgen dat hij ze niet zag. Hij had al ’n keer twee kleine bruine meisjes de struiken ingejaagd.

We spraken hem dan uiteraard zeer bestraffend toe, want dat konden we niet hebben natuurlijk, voor je het wist had je de RMS aan de deur! Het was de tijd van Wijster en Bovensmilde, weet je nog? Op de hei heeft hij nog ’n keer een Ambonese man, die heel vredig met ’n kijker de leeuweriken in de lucht zat te volgen, de stuipen op z’n lijf gejaagd. En toen zijn we maar verhuisd. Waren we toch al wel van plan, maar het kwam mooi uit.

Waarom de hond dat deed? Géén idee. Er was geen hond met een liever karakter dan onze Goochem. Een schat voor de kinderen, helemaal niks mis mee. Alleen dat ene onverklaarbare trekje, heel raar. We denken, dat hij toch een slechte ervaring gehad moet hebben met een gekleurd mens. We hebben hem uit het asiel gehaald dus van de eerste zeven maanden van zijn leven weten we niets, alleen dat zijn baas hem had weggedaan omdat hij niet helemaal raszuiver was en dus onverkoopbaar.

Niet raszuiver, je zult het maar wezen…..als hond dan…….

Zaterdag a.s. wordt er door het bedrijf, dat de 6,6 km. lange Westerscheldetunnel tussen Goes en Terneuzen beheert, een dag georganiseerd voor vrouwen, die bang zijn om in een tunnel te rijden. Er hebben zich maar liefst 400 vrouwen aangemeld. Mannen met diezelfde tunnelangst, en die zullen er toch ook wel zijn, mogen kennelijk niet meedoen.

De vrouwen rijden niet zelf de tunnel in, maar worden in een bus gezet. Ze krijgen dan ook workshops over veiligheid en pech onderweg. Pech in een tunnel, neem ik aan, want dat is toch wat anders dan op een Zeeuws landweggetje tussen de korenvelden iets met je auto krijgen.

Ze hebben ook massages en manicurebehandelingen in petto voor de dames. Die massages, dat snap ik, dat is om alle van angst gespannen spieren weer een beetje los te krijgen, maar waarom je nagels behandeld moeten worden? Hoewel, nu ik erover nadenk, je gaat natuurlijk ook nagelbijten van angst en dan ook nog het zweet in je handen, nee, tóch wel nuttig zoiets.

Hopelijk komen de dames zo van hun tunnelvrees af. Ze moeten dan vooral niet hier kijken, want dan wordt het niks. Wij zijn al een paar keer door de Eurotunnel naar Engeland overgestoken, fluitje van een cent, maar als je dat vertelt zitten mensen soms ook te griezelen. Ik wist niet dat zoveel mensen dat eng vonden.

Ik denk bij een tunnelsyndroom trouwens aan iets heel anders. Iets waar nog veel méér mensen last van hebben: het carpale tunnelsyndroom: de beknelling van de middelste zenuw, lopend van de onderarm naar de handpalm via een ‘tunnel’ die wordt gevormd door de handwortelbeentjes en de dwarse polsband aan de binnenkant van je pols. Daar helpt geen massage en geen manicurebehandeling tegen heb ik me laten vertellen.

Ik las, dat er een WrisTimer is, die goed schijnt te helpen

als je geen zin hebt om in je te laten snijden. Dat was namelijk het advies, dat de Arbo-dokter aan onze zoon L-rs gaf, toen hij met tunnelklachten kwam: “Laat die zenuw maar doorsnijden, heb je nergens meer last van!”. Tunnelvisie, die man……….

Weet je waar ik nou een gloeiende hekel aan heb? Aan vrouwen met maat 48, niks mis mee overigens, ik ben er zelf (nog net) niet aan toe, die het er over hebben dat ze een ‘jurkje’ hebben gekocht of een ‘rokje’. Word je daar magerder van of zo? Een jurkje in maat 48 is een ‘jurk’ en een rokje een ‘rok’.

In ’n reclame van de Hema-actie ‘Op Hol’ zit deze week zelfs een mán die roept dat ze een ‘damesjurkje’ in de aanbieding hebben, écht Hema. Dus marketinggewijs zullen ze wel nuttig zijn, die verkleinwoorden.

Die dienen trouwens wel vaker om zaken te maskeren. Als mensen een ‘handeltje’ hebben zit er vaak een ‘luchtje’ aan. Als oma een ‘kapitaaltje’ achter de hand heeft, nou, reken maar dat er op geaasd wordt door de familie. (Spaar je bij dit omaatje de moeite, kindertjes!). Iets kan een ‘duizendje’ of wat kosten en is dus een ‘koopje’. En een paar ‘kilootjes’, wie maakt er zich druk om, behalve de douane. Als je een ‘uurtje’ onderweg bent is dat minder erg dan een uur in de file.

Het is een kwestie van aanpassen en relativeren. Net als met jurkjes…..