Nou, net zoiets als in Apeldoorn, denk ik. Grijs, nat en saai. Gisteren was de zon er even, zodat we weten dat ie nog bestaat. Heb ik de tuin een beetje opgeruimd. Maar vandaag is het weer weer niks. Neerslagkans 60%, luchtvochtigheid 86%, wind 26 km.,temperatuur 8 graden Celsius. Gezellig. Maar dan binnenshuis.

Als je niet uitkijkt word je d’r net zo miezerig van als het weer. Dat laten we niet gebeuren, hoor! Kloris is aan het opruimen geslagen. Hij heeft even pauze genomen, merk ik. Als je zelf in de herfst (winter, daar ziet ie nog niet naar uit!) van je leven bent, moet je de tering naar de nering zetten. Dat doe ik zelf ook regelmatig. O, daar is ie alweer. ’n Bikkel, die man.

En de zekerheid, dat het beslist weer lente wordt hebben we natuurlijk. Door dat gekke weer zijn er al dikke knoppen aan de struiken, zijn er al bollen boven de grond uit aan het groeien en worden we ’s morgens wakker gezongen door een merel op het dak. Veel te vroeg allemaal, die verschijnselen, maar wel hoopgevend.

De boeren, die allerlei uitdrukkingen en verwachtingen hebben over het weer, zullen de boel wel moeten gaan bijstellen. Er klopt niet veel meer van, hè? Maar het komt goed, dat weet ik zeker…..

Mooi woord en ’n ouderwets begrip. Als iets in de vergetelheid raakt, nou, dan is dat niet voor niks zou je haast denken. Maar dat is natuurlijk niet zo. Er wordt weer heel wat ontrukt aan die vergetelheid. Kijk naar Andere Tijden en naar Andere Tijden Sport bijvoorbeeld. Soms denk ik: bij gebrek aan interessants in Deze Tijden, maar dat vind ik dan. Ik heb (en dat komt natuurlijk door mijn bejaarde status) vaak zo’n gevoel van “afwachten, wat er van komt allemaal.” Maar dat is dus zeer persoonlijk.

Mijn kloris heeft dat helemaal niet, geloof ik. Die is erg geïnteresseerd in alle technische ontwikkelingen van tegenwoordig. Hij heeft een goeie aan zijn zoon met zijn bedrijf. Die houdt ‘m wel op de hoogte van van alles. Ze volgen samen de CES-beurs in Las Vegas (onze jongste zoon is daar zelfs al eens geweest), alle autobeurzen en zo. Nee, die man blijft wel bij de tijd, hoor!

We zijn wel een paar familieverjaardagen vergeten. Ik “zit” op Facebook, maar doe d’r niks mee. Dan word je ook niet herinnerd aan verjaardagen. Bij mij komt het voornamelijk doordat de tijd zo vliegt en doordat ik vergeten ben het blaadje van de verjaarskalender ( die “elders” hangt, als je snapt wat ik bedoel) om te slaan van december naar januari.

Maar mijn geliefde familieleden weten wel, dat ze niet in de vergetelheid zijn geraakt…..

Nou, helemaal waar, hoor: dat spreekwoord uit de tijd, dat het volgens mij allemaal zo snel nog niet ging. En dat je ‘m goed (wel) moet gebruiken lijkt me iets van alle tijden. Als je vroeger (als vrouw dan, hè) ’s morgens zat te lezen of iets anders aan het doen was, breien of handwerken, dan was er beslist iets niet in orde met je huishouden. Er waren buurtjes waar men op maandagmorgen als eerste de was buiten moest hebben hangen om aan te tonen dat je je tijd wél besteed had doorgebracht. Uit die tijd stamt het spreekwoord, dat een vrouwenhand en een paardentand nooit stil staan.

Die paardentand laat ik even zitten, daar heb ik geen verstand van, maar dat vrouwen veel te doen hadden vroeger, omdat alle moderne apparaten er nog niet waren, is wel zeker. Als de kinderen naar bed waren en de afwas gedaan, was er wat rust, maar ze zaten niet met hun handen over elkaar. Verstelwerk of zo moest ook gebeuren. Onderwijl luisterend naar de radio, hoor, gezellig was het wel.

In mijn tijd met onze kinderen, ging vader ‘morgens de deur uit, ik ben veertien jaar onbezoldigd thuis geweest en mijn huishouding was niet perfect geregeld, zeker niet, ondanks de stofzuiger, wasmachine en zelfs auto voor de deur, maar we hadden het goed. Ik heb wel eens meer verteld, dat ik jaloers was dat mijn kloris, weliswaar náást z’n baan, allerlei leuke studies deed, maar met de kinderen had ik het ook leuk.

Door die auto konden we naar oma, naar de kinderboerderij, ook buurkinderen mee, ik kon bij een vriendin (in dezelfde omstandigheden en met net zo’n huishouding) koffie drinken en weg wanneer ik wilde. En die vrouwenhanden van mij speelden piano en ook dat was leuk.

Toen de jongste naar de kleuterschool ging zocht ik een op de schooltijd aansluitend baantje, deeltijd was bepaald nog niet zo normaal zodat het iets in de thuiszorg werd en dat was ook erg leuk. Ik heb mensen ontmoet, die ik anders nooit zou zijn tegengekomen. En vaak niet in de leukste omstandigheden, zodat je je bewust wordt hoe goed je het zelf hebt.
En voor alles is een tijd.

Het is vandaag al de 13e januari van het nieuwe jaar. De eerste weken zijn omgevlogen. Ook omdat we problemen hadden met onze riolering. Alles liep probleemloos door, hoor. Toiletten, wastafels en douche, niks aan de hand, maar in de keuken was het mis. Waterballet en we wisten niet hoe dat allemaal zat. Er zijn leidingen vernieuwd, maar de grote verstopping zat onder de grond. Een afvoer die rechtdoor had moeten lopen, hing in een bocht en die bocht zat vol met zeepspul van de vaatwasser. Er kon niks meer langs. Daar had die vrouw met die vatenkwast van vroeger natuurlijk geen last van gehad!

Nou ja, de man van het bedrijf die door het luik in de gangkast kroop en de zaak letterlijk heeft opgelost en er een nieuw (recht!) stuk tussen heeft geplaatst, zei dat het nu allemaal wel goed zou zijn. We kregen z’n kaartje en konden een flink bedrag pinnen bij hem. Voor ons was het weer eens een hele happening natuurlijk en veel gedweil ook, maar ach, de boel is weer schoon. Het parket is wat raar vlak bij het gootsteenkastje, maar dat moet eerst maar eens goed drogen.

Een lawaaiige zondag vandaag. Er lopen heel wat jongens vuurwerk af te steken en daar zijn zeer harde knallen bij. Een deel van de 68 miljoen, die werd uitgegeven dit jaar aan vuurwerk, is al voortijdig afgeschoten. Scheelt vannacht weer. Achtenzestig miljoen, wat had je daar niet allemaal mee kunnen doen? Rijmt ook nog.

De zondagsrust wordt volgens sommigen ook nog verstoord door boodschappende mensen. Waren ook nogal wat mensen verontwaardigd over. Terwijl supermarkten hier op zondag vaker open zijn. Niet allemaal en ook niet de hele dag, maar nu ligt het aan de baas of ie de shoppende mensheid vandaag van dienst wil zijn en de verdiensten niet wil laten lopen.

Ik ben blij, dat ik er niet meer uit hoef en we alles voor een gezellige oudejaarsavond binnen hebben. De oliebollen en appelflappen hebben we laten bakken door de man, die z’n kraam al sinds eind oktober bij het winkelcentrum heeft staan en het moet hebben van deze laatste dagen. Het zou mijn vak niet zijn. Met of zonder poedersuiker.

Als we het nu toch over knallen hebben: wat vinden jullie van het Woord van het Jaar? Plofklas. Ik had geen idee wat dat was. Er scheen op gestemd te kunnen worden op dat woord. Ideetje van de protesterende leraren. Daar zijn er heel veel van, want hier worden ze niet bij duizenden tegelijk ontslagen en dan wint zo’n woord. Er was iemand die zei: “Neem dan meteen maar het woord plofkip mee!” Dat vind ik dan wel weer geestig. Maar het Woord van het Jaar slaat dus op overvolle klassen, waar de leraren bezwaar tegen maken, terwijl ze meer betaald willen krijgen.

Ten eerste vind ik verkiezing van “het woord van het jaar” een raar gedoe. Iets is een hype, dan heb je veel mensen bij elkaar en dan is iets al gauw ‘woord van het jaar’. (Het protest van die onderwijzers is terecht, hoor, daar heb ik het niet over.) Maar taal leeft en is niet gebonden aan een jaar. Een woord is soms na een paar maanden alweer van de mat. Omdat het onderwerp niet meer actueel is. Daar valt of staat zo’n woord mee. En dat is maar goed ook. Moet Van Dale ‘plofklas’ opnemen in zijn woordenlijst? Ik vind het een lelijk woord en niet vanwege de betekenis die er nu even kunstmatig aan gehecht wordt. Oei! Daar gaat weer een zware plof op straat. De jongens, die er bij staan, lachen! Plofpret is dat. Hoeft niet in Van Dale.

Ik wens iedereen een gezellige avond en geniet maar van een deel van die 68 miljoen die de lucht in gaat en een móói 2018, dat ook…..

Ja, daar moet je je even van bewust zijn: het is al woensdag! Ach, dáárom zit de wastrommel natuurlijk zo vol. Op zondag was ik (meestal) niet en daar hadden we er maar liefst drie van. Gezellig, hoor! Drie dagen lekker gegeten op diverse locaties. Vorig jaar had onze oudste dochter een stamppotbuffet geregeld en dit jaar een soepenbuffet. Niks kalkoenen (waarvan er in Engeland duizenden in bedorven staat aan hun klanten zijn geleverd door de Tesco! Iedereen moest naar de snackbar. Waar blijft een traditie op die manier?) Hebben wij dus geen last van.

Onze traditie is dat we bij elkaar komen en soep eten. Of stamppot dus. Het was beregezellig. Hoe schrijf je dat nou? BereNgezellig is het bij mij altijd, want ik heb er meer dan vijftig in diverse maten, verdeeld over meerdere kamers. Je merkt daardoor weinig van de overkill. Maar ik ben dus een berenmens. Ik heb er heel wat gemaakt. Maar, zonder dollen, het was leuk om iedereen weer even bij elkaar te hebben. En we kregen allemaal nog een kerstcadeautje ook. Te gek, zo’n kerstman/vrouwtje. Dank je wel!

We hebben de televisie thuis alleen maar even aangehad voor het schaatsen en de Top 2000 natuurlijk. En om te horen dat Joost Karhof was overleden van wie we altijd de Geschiedenisquizz volgden en soms Nieuwsuur. 48 was ie pas. Wie gaat er nou dood op ’n kerstdag? Jammer, hoor. Dan is kerst nooit meer hetzelfde voor zijn familie. Je wordt nooit meer vergeten, dat in ieder geval.

Maar om vrolijk te eindigen: we hadden heel gezellige dagen. Ik ga een ‘woensdags’ wasje draaien en er mét kerstboom nog een prettig weekje van maken. Hopelijk houdt het op met regenen, gaat het sneeuwen of wordt het koud en zonnig. Mag van mij allemaal. En iedereen op ’n laag pitje dezer dagen…..

Mijn kerstwens is heel eenvoudig: maak er wat van, dit mega-kerstweekend. Je hebt alle tijd. Wij hebben dat meestal altijd, omdat we al zoveel tijd achter de rug hebben. ’n Voordeeltje. Op m’n gemak deze week ons huis kersterig gemaakt. Ik hou wel van dat gefrutsel en maak het niet te gek, hoor! Veel kaarsjes gaan er doorheen dezer dagen en dat vinden we gezellig.

Zelfs mijn kloris, die er niks van ziet ‘voelt’dat het gezellig is, zegt ie. Nou, dat is toch mooi, dan heb je eer van je werk. Al moet hij rekening houden met de kerstboom, die natuurlijk in de weg staat, zoals elke kerstboom. Maar hij heeft een piano als richtlijn om langs te lopen dus er gaat nooit iets mis.

Het is al druk in de winkels dus ook met de economie is niks mis. Dat is mooi, al kregen we een brief van het pensioenfonds dat ze volgend jaar niet aan indexeren doen. Maar ook niet aan korting dus we mopperen niet. Als we nou ook nog gezond blijven is er met ons niets aan de hand. Ik las vandaag in een rouwadvertentie, dat de familie van een overledene zei: “Hij is maar 78 geworden.” Kijk, wen d’r maar aan, mensen! Dat vinden ze dus jong, ha, ha!

We gaan het dus maar lekker rustig aan doen. De familie zien we weer op verschillende locaties. Behalve onze oudste kleinzoon, die met de kerst moet werken. Ja, horeca, hè, dan heb je dat. Het is een chic restaurant waar ie werkt, dus hij eet navenant. Hij heeft gelukkig een kerstvakantie om uit te rusten.

Prettige dagen iedereen, keep calm and carry on…..!

Apeldoorn is in de ban van Het Glazen Huis van Serious Request. De bewoners ervan hebben een goed doel: zoveel mogelijk geld verzamelen voor het Rode Kruis om families, die elkaar in oorlog of tijdens vluchtsituaties zijn kwijtgeraakt, duidelijkheid te verschaffen wat er met hun vermisten is gebeurd en om ze, indien mogelijk, weer bij elkaar te brengen. Een mooi streven. Je moet er niet aan denken dat je kind, je man of een andere naaste is verdwenen en je niks weet van wat ze is overkomen of van de omstandigheden waarin ze verkeren. Ik zou gek worden…..

Men is hier al maanden bezig op scholen, bij verenigingen en op kleinere schaal door particulieren acties te organiseren voor Serious Request. De krant doet en deed daar dagelijks verslag van. Er is vast veel geld te verwachten door de jongelui in dat doorzichtige huis. Het is een hele happening in onze stad. Mooi.

Een request, dat betekent in mijn beleving een verzoek. En nou las ik in de krant dat een basisschool in Hellevoetsluis kinderen had geweigerd aan te schuiven bij het schoolkerstdiner omdat hun ouders de vrijwillige ouderbijdrage niet hadden betaald. Het schijnt wel goed te komen doordat er ouders in actie gekomen zijn. Maar een VRIJWILLIGE ouderbijdrage? Je kunt best willig zijn die te betalen, maar zo krap in je geld zitten, dat het er niet van komt om de school die bijdrage te betalen. Dan kun je het woord ‘vrijwillig’ in ieder geval beter weglaten uit dat request om een ouderbijdrage. De kinderen moesten trouwens zelf het eten meebrengen, want de juffen en meesters zorgen alleen voor het drinken. Ranja waarschijnlijk, dat kun je aanlengen met water…..

‘k Had een mailtje van mijn Australische zus, die met haar partner in een “retirementvillage” woont. We waren er een paar jaar geleden dus we weten hoe het er daar uitziet en wat voor mensen er wonen. De meesten hoeven niet op een Australische dollar te kijken en waarschijnlijk op geen enkele soort pecunia.

Ze schreef, dat ze dit weekend een Street Christmas Party hebben. Neemt iedereen een fingerfood platter mee. Sommige mensen, die volgens mijn zus toch niks anders te doen hebben, overdrijven dat een beetje. Kaviaar op toastjes, ingewikkelde zelfgebakken pasteitjes en verder dure delicatessen. Ze zegt, dat ze zelf een tastbaar soort fingerfood platter heeft gefabriceerd, die er heel smakelijk uitziet. Ook eenvoudig om te happen, zegt ze, “want ik ben natuurlijk niet de enige met een kunstgebit.”

Iedereen moet ook een festive hat op. Ze vertelt, dat ze best een paar aardige hoedjes heeft. Daarvan zoekt ze wel een uit, gaat in de tuin op zoek naar iets roods en groens en dat prikt ze er dan wel op. Ze moet ook een jurk aan, want het is warm in Queensland. Nou, ik zie het helemaal voor me. Die jurk wordt bekeken onder het happen. En drinken, want daar zijn ze goed in, die kant op. Hier ook wel, maar dat is toch meer stiekem binnenshuis. Het is hier ook niet warm natuurlijk.

Ik hoop dat ze een leuk kerstfeestje hebben daar in Peregian Springs. Ik hoor het nog wel, want mijn zus is goed in scherpe observaties…..!

“Sinterklaas is járig!”, zingt iedereen. Maar op de avond van 5 december, lang geleden, lag ie op sterven! Nog niet dood, want dat was hij pas echt op 6 december. Omdat de RK-kerk de sterfdag van een heilig persoon een feestdag vond, omdat ie dan ten hemel mocht varen, denk ik, vieren de Belgen het Sinterklaasfeest pas op de 6e december. Ik heb ’t allemaal van horen zeggen, hoor, want ik was er niet bij toen. Maar dat cadeautjes geven moest dus nog wel even tijdens z’n leven vonden de Hollanders kennelijk.

Eigenlijk is het ’n beetje een rommelig verhaal, want wie doen het nou goed? De Belgen of wij? Niet dat het me veel uitmaakt, want wij vieren het Sintfeest niet meer. Dat is het leukst met kleine kinderen en die hebben we niet. Wel de kinderen, maar niet klein. En om met Kerst cadeaus te gaan geven dat komt er dan weer niet van. Dat doen ze maar in het buitenland. Iedereen zou geld moeten overhouden dezer dagen wat onze familie betreft. Er zijn net een paar verjaardagen geweest in november dus dat komt allemaal heel mooi uit.

Maar gezellige weken zijn het vanaf nu wel, natuurlijk. Ik hou van kerstgefrutsel in huis en daar zijn we dan vanaf volgend weekend knap druk mee. Kaarsjes en zo, leuk, leuk. Sinterklaas is dood, lang geleden op 6 december gaan hemelen. Jammer maar helaas. Zoals iedereen er een keer aan moet geloven. Laat de kleintjes nog maar even in het sinterklaasverhaal geloven, dat is alleen maar leuk. Wij gaan vanavond klaverjassen, dat vinden wij dan weer leuk…..op 5 december!