Zaterdag j.l. waren we weer terug van twee weken Engelse vakantie in Cornwall. ’n Heel interessante vakantie, want er was van alles te beleven. Ten eerste hadden we veel regen, maar dat hadden jullie hier ook dus dat troostte wat. Engeland werd er niet minder mooi van en de temperatuur was prima, maar eigenlijk wil je het wel anders tijdens je holiday natuurlijk. Het wás niet anders. We hebben toch wel van alles gedaan en zijn veel weggeweest.

Tijdens een wandeling was ik zo slim om op nat gras vanaf een heuveltje hard onderuit te gaan en daar heb ik behoorlijk last van. Op mijn bovenarm bevindt zich een mislukte tattoo van heb ik jou daar. Ik wou niet in Engeland naar een dokter, want er was niks gebroken of zo en het was weer zo’n gedoe, maar mijn spieren en pezen hebben een flinke opdoffer gehad. Een en ander is zeer pijnlijk en mijn (helaas) rechterarm kan ik vrijwel niet gebruiken. Onze gisteren toch maar even geraadpleegde dokter hier stuurde me door naar het ziekenhuis voor een foto van mijn schouder en ik moet voor een echo nog op een ander adres langs.

Op de foto was geen breuk te zien dus dat was door mij al juist ingeschat. Jaren bij een zuivelfabriek in dienst geweest en dan krijg je kalk binnen via de lekkere dingen die ze daar maken. Waarschijnlijk hebben zelfs mijn kinderen daar nog de lol van, want niemand heeft ooit wat gebroken. Eén dochter eens ’n sleutelbeen, omdat ze achterop bij ’n collega met d’r jas tussen de spaken van zijn brommer kwam. Dan vraag je erom natuurlijk.

Ik heb zware pijnstillers gekregen van de dokter en daarom kan ik nu een beetje typen. Ben ik blij mee. ’n Paracetamolletje helpt namelijk niet zo en ik hou met die zware pillen natuurlijk zo snel mogelijk weer op. Nou ja, tot zover mijn lichamelijk onwelzijn. Dat komt wel weer goed.
Verder hadden we natuurlijk het EK-voetbal! Daar hebben we alles van gevolgd. Als het regende was dat leuk.

We hebben ook nog wel een paar redelijk zonnige droge dagen gehad, hoor, waarop we tuinen en mooie huizen hebben bezocht. Onze zoon heeft met zijn nieuwe cameraatje gefilmd, hij kan dat apparaatje ook op de voorruit bevestigen, ook handig bij eventuele crashes! hoewel we niet in situaties zijn geweest, dat zoiets dreigde, want hij is echt een dijk van een chauffeur. Lacht alleen heel gemeen om mijn geschrik als er weer eens een local de hoek om komt zeilen op zo’n smal weggetje! Ik zit in Engeland als bijrijder helemaal verkeerd uiteraard. Ik ben dus een bron van vermaak in zo’n geval. Ik gun hem dat.’t Is ook zijn vakantie.Hij gaat voor de familie nog een docu maken van de hele reis.

Nou, en dan hadden we natuurlijk de Brexit! Daar zaten we middenin. Borden met ‘Vote leave’ overal en op de dag zelf pollingstations in de pub of in de kerk of zo. We zaten in een omgeving waar veel mensen vóór de exit hebben gestemd. En dat is op veel plaatsen gebeurd waar de bevolking nog traditioneel in elkaar zit. Veel ouderen hebben geen zicht op hoe de economie werkt en willen alleen maar terug naar vroeger. De jongeren zijn daar boos om en dat kan ik me wel voorstellen. Tijden veranderen en traditie is mooi, maar dat kun je beter beperken tot de oude dorpse gebruiken en plaatselijke happen en dranken, waar toeristen gek op zijn. Ik vond bij de uitslag het verschil tussen ‘leave’ en ‘remain’ ook erg klein. Daar kun je zo’n grote stap voor een land toch niet op baseren.

Onze gastfamilie was ‘embaressed’. Met een Belgische schoondochter, een zoon die in Finland werkt en ze hebben zelf jaren in Spanje gewoond: hoe Europees wil je het hebben? Embaressed over de Brexit bij het voetbal waren ze ook! We hebben ze via de mail getroost door te zeggen dat Holland er in de kwalificatie ook door IJsland is uitgeknikkerd. Toch nog een beetje Europese verbroedering ondanks de Brexit…..

Toen we vanmorgen met onze oudste dochter aan de koffie zaten, vertelde ze een voorval, waar ik helemaal blij van werd. Ze fietste haar straat uit en moest wachten vanwege een stilstaande graafmachine of een tractor, ik was d’r niet bij dus ik weet het niet precies. Maar wel een ding met van die gróte wielen. Hij stond daar omdat de bestuurder midden op de weg een jong kauwtje voor zijn voertuig had.

De ouders van het beestje zaten boven in een boom heftig te krassen dat ie aan de kant moest, dat jong, maar dat deed ie niet. Onze dochter stapte van haar fiets, klapte in haar handen om hem in beweging te krijgen, maar kennelijk had hij net vliegles nummer één gehad en wachtte op instructie voor les nummer twee. Tenslotte hipte hij ónder de machine en dat schoot niet erg op natuurlijk.

De chauffeur zei tegen Karin: “Ik rij langzaam weg, kijk jij even of het goed gaat?” Hij zette zijn apparaat in beweging en inderdaad ging het tussen die grote wielen door allemaal goed. Een kauwtje gered. Brede lach van iedereen, duimen omhoog naar elkaar en iedereen weer aan en naar z’n werk.

Piepklein verhaaltje, maar leuk, toch…..?

Als het ’s nachts warm is slaap ik een beetje onregelmatig. Ik haal m’n uren wel, maar aaneengesloten kun je het niet noemen. Dat komt dus door die warmte, maar ook door de vogels die, zo heb ik door mijn variabele slaapgedrag kunnen vaststellen, om zo’n uurtje of half vier beginnen met koeren, tjilpen, fluiten en kwinkeleren. Vooral de duiven zijn ‘volhouders’. Ik heb eens met een liggen meetellen, ik was tóch wakker, 34 keer dezelfde koer. Ga d’r maar aanstaan, als je bovenop een lantaarnpaal zit.Nou vind ik het een leuk gehoor al dat vogelgedoe, dus het stoort me verder niet en ik sukkel toch wel weer in slaap.

In de tuin hebben we ook van alles aan gevogelte. Vinken, mezen, veel mussen, roodborstjes, merels. Ze komen allemaal badderen in het vogelbadje en dat is gewoon gezellig allemaal en leuk om te zien. En we hebben een merel, die een herkenningsmelodie heeft.

Toen Van Persie nog jong(er) was en bij Feijenoord voetbalde, riepen ze vanaf de tribune ter aanmoediging nogal eens ritmisch :”Ro-bin van Per-sie!” En dan maakte ie d’r weer een! Onze huismerel fluit precies hetzelfde ritmische patroontje en dan doet ie er soms nog een riedeltje achteraan van een autoalarm. Oké, je kunt er ook “Mar-co van Bas-ten!”van maken, maar dat is alweer zo lang geleden.

Maar wij zeggen tegen elkaar: “Hoor, Robin is er weer….!” Leuk, hoor, zo’n voetbalvogel, toch nog iets aardigs, nu ons EK niet doorgaat…..

In onze straat is nogal eens te zien dat kinderen van de basisschool bezig zijn om hun verkeersexamen af te leggen. Of ze zijn met de meester of juf aan het oefenen daarvoor. Ze hebben oranje hesjes aan en zitten heel geconcentreerd op hun fiets, want het behalen van je verkeersdiploma is een serieuze zaak. Je leven kan er vanaf hangen. Als je zo’n jaar of 10 bent weet je dus hoe je veilig moet fietsen. Je hand uitsteken als je de hoek omgaat bijvoorbeeld. Ik zie ze dat op zo’n moment dan ook keurig doen, want bij ons voor de deur is het eind van de straat. Het wordt ze goed geleerd, daar kun je van op aan.

Maar het beklijft niet, hè? Dat keurige gedrag. Vandaag zie ik ze voorbij sjezen met z’n vieren op ’n rij, over de stoep bochtjes afsnijden, en handen uitsteken als ze de hoek omgaan? Die hebben ze voor heel andere dingen nodig. Ze zijn aan het eind van hun schooldag ook gezellig luidruchtig, hoor, die middelbare scholieren en dat vind ik dan ook wel weer leuk. Onze straat is nou ook niet zo onoverzichtelijk dat er veel zou kunnen gebeuren, maar het is wel een heel verschil met die oranje hesjes van destijds. En dat verkeersdiploma heeft hun moeder nog wel ergens.

Maar wat het tegenwoordig toch is, overal? We hebben er wel tién door rood zien rijden vandaag en dan geen fietsers, hoewel die dat ook wel doen als het zo uitkomt, maar volwassen automobilisten! En wat ik nog erger vind eigenlijk: er wordt bijna geen richting meer aangegeven. Ben je gek: ze zien wel waar ik heen wil! O, verkeerde baan, nou dan wissel ik toch even. Uitkijken? Kijk zelf uit! Dat moet iedereen dan maar doen, hè?

Het ging vanmiddag nog nét goed toen uit een zijstraat een vrachtauto van een diepvriesboer zonder aanwijzing zó de voorrangsweg opreed voor onze auto langs. Op de achterdeur van die wagen stond: “Ik zoek een collega!” Bel: en dan het telefoonnummer van die zaak. We zeiden allebei tegelijk: “En dan graag één die wél richting aangeeft…..!”

Max is jarig vandaag. De koningin dus, hoewel er geen vlag te zien is hier . Maar ik ben de deur nog niet uit geweest, hoor, dus ik weet niet of er ergens nog wel wat hangt. Nee, ze heeft haar naam even niet mee, want iedereen heeft het alleen maar over die andere Max! Het was ook leuk, zoals hij het deed zondag. Dat doet Máxima (let op het accentje!) ‘m niet na. Die heeft alleen maar ooit een slager aangereden, die wat bij d’r kwam bezorgen.

Ik vind de Formule 1 altijd wel leuk om te zien, tenminste: de start en het eind, want ik vind het wel érg veel rondjes die ze moeten rijden.
Maar eergisteren heb ik veel meer ronden gezien, zat op het laatst op het puntje van de bank. Het was superspannend. Maar die gouden zwemmeiden zijn wel ’n beetje ondergesneeuwd door dat Verstappen-gedoe.

En dan Douwe Bob, die hebben we wel even bekeken zaterdagavond en ik vond hem niet slecht. En de muzikanten die hij bij zich had ook niet. Verder was het een Songfestival met een politieke uitslag om Poetin te pesten, want het winnende lied van Oekraïne vond ik niet veel hebben. Misschien had Douwe van tevoren niet zoveel aandacht op zich moeten vestigen. Meer de titel “Slow down” eer moeten aandoen. Hij was erg teleurgesteld over z’n elfde plaats. Nou ja, daar leert ie van.

Goed, dat Verstappen niet aan slow down deed. Dat doet ie voor en na de wedstrijd wel. Ik hoop dat ie die relaxte houding er in kan houden met al dat opgefokte volk om zich heen. Maar ondanks de koudste Pinksteren sinds 1952 of zo, was er toch wel wat te beleven. De opa van Max had, als zijn kleinzoon won, iedereen gratis bier beloofd in zijn zaak. Nou, dat heeft ie geweten: hij is blut…..zegt ie…..

Tenminste, dat doen heel wat Apeldoorners sinds kort. Ik leg het even uit. Zoals mensen wereldwijd hebben kunnen zien op de tv toen de Giro d’Italia startte, gebeurde dat vanuit ons Apeldoornse Omnisportcentrum. Kwamen ze allemaal, nou ja, het was een tijdrit dus één voor één, een van de poorten uitrijden om zo snel mogelijk bij de finish op de Loolaan te komen. Dat Tom Dumoulin dat op het nippertje als snelste deed weet iedereen inmiddels wel.

Maar om het over dat Omnisportcentrum te hebben: daar lag een houten wielerbaan, die afgekeurd is, omdat er splinters vanaf komen. Dat is heel vervelend wanneer je als renner met grote snelheid bij een val over die houten vloer zeilt en daarbij, behalve dat je botbreuken hebt of zo, ook nog eens met een pincetje aan de gang moet om de splinters uit je lijf te halen. Zo kom je de winter niet door. De wielrenbazen die daarover gaan, keurden de baan dus af voor belangrijke wedstrijden. De vloer moest eruit.

Zelfs de architect die hem had bedacht hielp volgens een foto in de krant mee om de planken te slopen. Er kwam dus véél hout vrij, waar men kennelijk zelf niks mee kon. Er kwam een bericht, dat iedereen hout kon komen halen. Het woord ‘openhaardhout’ viel zelfs. Nou, open haardjes genoeg in deze rustieke omgeving dus daar kwam wel wat volk op af. Gratis is ook een toverwoord, zoals je weet. Maar ik vond het nog zulk prachtig hout! Ik hoop zo, dat mensen er ook nog iets moois van maken en het niet alleen maar opstoken.

Wij kijken ’s middags altijd naar een BBC-programma, dat “Money for nothing” heet. Een vrouw, Sarah Moore, een slimme onderneemster en zelf ook een handig mens met leuke ideeën, zoekt bij de plek in een gemeente, waar de mensen komen om hun “trash” te dumpen, vaak schuuropruimingen, afgedankte huisraad en zo, spullen waar zij, voordat ze definitief de container in gaan, nog wat in ziet. Ze vraagt of ze de troep mag hebben en redt zoiets dan van de ondergang. Je moet wel toestemming hebben om dat te doen, maar die heeft ze dus.

Ze zoekt altijd drie projecten uit en die brengt ze dan bij ’n designer of iemand, die gewoon van ‘opknappen’ houdt en er ook iets in ziet, spreekt een prijs af waarvoor hij of zij zoiets denkt te doen en dan zie je een ouwe bank veranderen in een modern, vooral van kleur en materiaal, (’n designer is een designer tenslotte) zitmeubel, dat het op een meubelbeurs goed zou doen. Sarah heeft haar adresjes, waar ze zoiets kan verkopen en maakt soms een erg leuke winst. Met die winst, waar dus het arbeidsloon en het materiaal vanaf is, gaat ze naar het adres van de “weggooier”, laat hem op haar laptopje zien wat er met de afgedankte bank van zijn schoonmoeder is gedaan, het woord “amazing” valt nogal eens en dan overhandigt ze hem dus het bedrag dat na de hele transactie is overgebleven en dat kan nog een hele verrassing zijn! Ik vind het een enig programma. Money for nothing.

Van oud weer nieuw maken. Daar moet je voor in de wieg gelegd zijn, dat weet ik wel. En er zijn dus ook best wel eens creaties bij, waarvan ik denk: een afvalcontainer is ook een mooie uitvinding. Maar het Apeldoornse idee: een wielerbaan opstoken in je open haard is nogal definitief. Dan kun je d’r écht niks meer mee. Of zou je met de as nog onkruid kunnen bestrijden of zo?

Een geredde badkuip doormidden zagen, dat is wel echt design natuurlijk. Ik zou d’r wel ’n kussentje in leggen, denk ik…..

Onze oudste zoon, die van zijn hobby zijn professie heeft gemaakt, voorziet dit huis regelmatig van allerlei technische hoogstandjes, die ons leven veraangenamen. Zo staat er sinds kort een kleine mooi vormgegeven witte bol bij ons in de kast, die we via spraak opdrachten kunnen geven. Hij schenkt nog geen koffie, maar verder doet ie al van alles.

Hij is nog in ontwikkeling. Jongens van de Technische Universiteit Twente, met wie onze zoon ook contact heeft, hebben ‘m bedacht en zijn nog druk bezig hem nog beter te maken. Je spreekt hem toe in duidelijk geformuleerde zin, dan herhaalt ie het gevraagde, zodat je weet, dat hij het heeft begrepen. Dus je zegt: “Okay Homey (zo heet ie), lampen aan” en…..daar was licht. Als het begint te schemeren dan, hè! Eerder vinden wij zo’n opdracht onzin.

Willen we naar bed, dan schakelt hij alle elektronica uit als je zegt “Okay Homey, alles uit”. Dan gaan we naar boven en doen hetzelfde, helemaal zelf. De laatste dagen heeft ie de zonwering nogal eens moeten bedienen en er kan in de toekomst dus nog van alles bij Homey worden ingeprogrammeerd.

Voor mijn kloris is e.e.a. erg handig, vooral omdat hij ook terug praat met een vriendelijke mannenstem. Hij rommelt nog wat met Engels en Nederlands door elkaar, maar zolang hij doet wat ie belooft zitten we daar niet mee. Hij reageert ook op mijn stem en dát is een gewaarwording, zeg! Een man, die naar me luistert en doet wat ik zeg…..!

Apeldoorn is roze, want de Giro d’Italia start morgen in onze stad. Vanmiddag worden op het Marktplein bij het stadhuis de wielerploegen voorgesteld en morgen gaan de renners in een tijdrit één voor één van start. Dat doen ze vanuit het Omnisportcentrum hier vlakbij. De ‘Grande Partenza’.

We hebben als bewoners van deze wijk een brief gekregen van de organisatie, waarin staat dat we eigenlijk alleen op de fiets of te voet onze buurt kunnen verlaten morgen. Tot 12 uur ’s middags kan er op een paar plaatsen met verkeersregelaars de route nog worden overgestoken per auto, maar terug naar huis is na twaalven dan niet meer mogelijk. De Laan van Zevenhuizen, onze ringweg, wordt een détourroute voor de ploegleiderswagens, die met zeer hoge snelheid zullen langsrijden volgens de brief. (Iets dat buurtbewoners nooit mogen zonder een bekeuring op te lopen!) Maar het is een hele happening. Wij blijven dan ook lekker thuis.

Dat ‘roze’ is al weken een toverwooord. Er hangen zelfs al maanden roze fietsen in lantaarnpalen langs de te rijden route. Maar er hebben al die tijd ook allerlei dames ’n soort roze dassen zitten breien, die ze met behulp van keukentrapjes de lantaarnpalen hebben omgedaan. Met meters breiwerk stonden ze in de krant. Winkels, (natuurlijk met name de Italiaanse) restaurants en gebouwen zijn roze gekleurd, nou ja, van alles dus. Zoals oranje soms de kleur is bij het voetballen, is dat roze nu de wielerkleur.

De organisatie verwacht heel wat mensen morgen. “Apeldoorn is even het centrum van de wielerwereld!”zeggen ze. Ze hebben d’r mooi weer bij en dat vind ik leuk voor ze. Met de start van de Tour de France vorig jaar in Utrecht was dat ook zo gezellig. Dat is toch gewoon boffen, omdat je dat nou net niet kunt regelen als organiseerders.

Iedereen vindt dat Tom Dumoulin die roze trui morgen maar even moet regelen. Hijzelf stookt dat vuurtje heel beslist niet op. Verstandige jongen. We zien en horen het allemaal wel. De televisie staat aan morgen en we zien er naar alle waarschijnlijkheid meer van dan menige toeschouwer langs de route. Sportief zijn we overigens wel, hoor, vooral mijn kloris, die zeker twee, drie keer per maand met z’n voorrijder op de tandem zit. Ik bedoel maar. Dat is ook wielersport…..!

Toen wij, ongeveer een jaar geleden, een nieuwe auto kochten, die overigens wel op mijn naam staat, en ik na een zware kou een rare duizeltoestand doormaakte, waardoor ik mezelf nou niet direct een betrouwbare verkeersdeelnemer vond, heb ik besloten om, als het niet strikt noodzakelijk is, niet meer te rijden. Onze oudste zoon staat verzekeringtechnisch geregistreerd als de hoofdbestuurder van mijn auto.

Er kan natuurlijk een noodsituatie zijn, waardoor mijn rijbewijs zijn diensten nog kan bewijzen, maar liever niet. Ik vind het ook niet meer leuk. En dat was vroeger anders. Ik reed graag. Ook als het hartstikke ver weg was. Geen punt. Maar ik vind er niks meer aan. Mijn zoon rijdt graag en veel, dus een probleem is er eigenlijk niet. Indien nodig komen we waar we moeten zijn, dank zij hem, dat wel.

Ervaren ben ik na 58 jaar rijbewijsbezit natuurlijk wel en daarom snap ik ook absoluut niet hoe, helemaal op een snelweg, waar alles goed staat aangegeven, iemand op de verkeerde weghelft raakt en gaat spookrijden. Iemand van 87 was dat gisteren. “Misschien was de man in de war”, zegt de politie. Ze kunnen het hem niet meer vragen, want hij is dood. En zijn tegenligger ook, een moeder van 39 met drie jonge kinderen, die in het ziekenhuis liggen, van wie er twee in kritieke toestand verkeren. Een afschuwelijk ongeluk, waar je hart van overslaat.

Mijn buurvrouw van bijna 85 knort in haar blauwe autootje nog overal heen. Ze rijdt nog feilloos. Daar ben ik wel een pietsie jaloers op, hoor! Maar ze is stoerder dan ik. Ander type, zullen we maar zeggen. Hoewel ze vertelde, dat ze het fijn vindt dat ze, als ze volgende week met haar kinderen op vakantie naar Engeland gaat, niet hoeft te rijden, want dat doet haar zoon. Ze heeft jarenlang in Engeland en Australië gewoond, dus dat ligt niet, zoals dat bij mij zou zijn, aan het linksrijdende verkeer! Gewoon even niét rijden, maar ontspannen zijn. Heerlijk, zegt ze.

De minister van Verkeer zegt, dat ouderen in het verkeer niet per se slechter hoeven te rijden dan mensen die jonger zijn, en dat is ook zo. Maar dat vooral familie en vrienden een adviserende rol zouden kunnen spelen lijkt me niet verkeerd. En dat oudere mensen heel graag zelfstandig en mobiel willen blijven kun je ze ook niet kwalijk nemen. Het blijft lastig om eerlijk bij jezelf te rade te gaan wat het beste is. Je kunt gewoon beter actief autorijden vanwege de drukte niet meer leuk vinden, zoals ik dus. Moet je wel zorgen voor een aardige altijd bereidwillige chauffeur, zoals wij deden destijds. Die ook graag autorijdt, dat scheelt. Maar daar moet dan je wel al tientallen jaren van tevoren aan denken natuurlijk……!

Zoals waarschijnlijk bekend, zijn mijn kloris en ik mensen op leeftijd. Niks mis mee, dat gaat vanzelf. En nu we een beetje een soort griepachtige toestand hebben afgewerkt met z’n allen hier in huis, die griepprik heeft dit jaar dus niet geholpen, hebben we een beetje last van slaapaanvallen op de raarste momenten van de dag. Energieverlies, we zakken zo nu en dan een beetje weg. Welnee, geen ouderdom, ben je mal!

Onze zoon, die zelf ook ziek is geweest, is al weer aardig de oude ondanks nog wat gehoest, maar is eigenlijk al weer snel aan het werk gegaan vanwege zijn bedrijf, dat geen kaboutertjes in dienst heeft. Zo nu en dan komt hij even koffie halen en zo kwam hij gisteren binnen en zei:
“Zo, welkom in Huize Avondzon!”…..Tja, wij zaten dus gewoon te pitten. We namen ook maar snel koffie, ’t moet toch niet gekker worden, zeg…..