Toen we hier gisteren met z’n allen bij elkaar waren om de verjaardag van onze Utrechtse zoon en de dag van onze Apeldoornse vader te vieren, ( je ziet: wij zijn een economisch goed in elkaar zittende familie! ) vroeg ik aan kleinzoon Koen, die na de vakantie naar het gymnasium gaat en van wie we de schoolmusical nog zullen gaan bekijken, hoe ‘zijn’  musical heette.

En wat denk je? ” Het dak eraf” !  Hij moet in de aanbieding zijn geweest. Dus nu kunnen we de twee uitvoeringen gaan vergelijken. We lijken wel een jury of zo. Maar Koen heeft wel een andere rol dan Joost dus dat is al een heel verschil. Grappig toch…..?

Een kleinzoon, die zijn basisschool gaat verruilen voor een middelbare. Wat zeg ik, dit jaar zijn het twee kleinzonen! Joost, die naar het Chr.Lyceum gaat na de vakantie, was gisteravond eerst nog even acteur in de afscheidsmusical die zijn klas opvoerde en die “ Het dak eraf!” heette.

Het verhaal ging over een wethouder, die een oud landhuis, dat hevig onderhoudsbehoeftig was, verhuurd had aan een club miljonairs, die er hun soos van wilden maken, maar ook aan een daklozenopvang, die er uiteraard heel andere plannen mee had. Geen betrouwbare wethouder dus.

Die heel verschillende doelgroepjes moesten er met elkaar dus iets van zien te maken. Er was dwars door het huis een streep getrokken, die door geen van de betrokkenen mocht worden overschreden. Maar ja, als een van de rijke meiden verliefd wordt op zo’n dakloos figuur dan heb je de poppen aan het dansen natuurlijk. Dan worden de belangen behoorlijk verstrengeld.

Bovendien bleek het toilet zich in het gedeelte van de daklozenopvang te bevinden en dat was op z’n zachts gezegd ook wat lastig. Een beunhaas van een aannemer, die goedkoop het dak zou repareren voor die dweil van een wethouder, maakte de ellende compleet na een onweersbui. Kortom: uit het leven gegrepen allemaal. Er zaten leuke vondsten in de teksten. De miljonairs wilden bijvoorbeeld een feestje en waren van plan Andre Adieu uit te nodigen als strijkje en er hing een klok aan de muur, die in plaats van “koekoek!” “kroepoek!” riep, want hij was ‘ made in Indonesia’ !

Dat het aan het eind allemaal goed kwam en de verbroedering compleet, laat zich raden natuurlijk. Het was een leuke avond. Veel dubbelrollen voor de kinderen, omdat het een klas was van maar 23 kinderen en zo’n schoolmusical er op berekend is, dat de klas veel groter is. Dus er moesten nogal eens verkleedpauzes gevuld worden, maar daar was op gerekend! Muziek en dans, wat verder weinig met de musical te maken had, maar dat hinderde niet. Het was een vrolijk geheel.
Onze Joost bevond zich in miljonairskringen, was gehuld in een strak zwart pak met hoge hoed en gouden stropdas. Het stond ‘m wel.

Aan het eind een door de middenstand gesponsorde verloting, waar we een kaasschaaf en ‘ n setje hele kleine schroevendraaiertjes, handig voor brillen en mini-elektronica, aan hebben overgehouden. Een enthousiaste zaal, gevuld met opa’s, oma’s, vaders, moeders, broertjes en zusjes, het was gezellig!

Volgende week nog een kampeerweekje op Vlieland en dan verlaat groep 8 de school en begint aan een nieuw leven na de vakantie.

Wij hebben nog ’n schoolmusical te gaan volgende week, want een en een is twee. Je ziet, ik kan nog tellen al is mijn schooltijd al een poosje geleden. Ben benieuwd, waar die musical over gaat!
Leuk…..!

…..een duistere en niet erg scherpe foto, want we zaten nogal achteraan en ik ben geen professional natuurlijk, maar evengoed ging het dak eraf, hoor…..!

We zijn weer naar ons paradijselijke plekje in Cornwall geweest. Deze keer twee weken in plaats van maar één. En we hebben heerlijk weer gehad en hebben van alles gedaan. Ik heb weer een conditie, waar je “u” tegen zegt of nou ja, “jij” mag ook. Veel gelopen, veel geklommen, allerlei leuke en interessante plekken gezien en dan die thuisbasis, hè! Was ’t maar wat dichterbij…..

De eigenaars van het huisje, waar we nu al voor de derde keer waren, Roger en Sue, zijn zulke ongelooflijk aardige mensen. Ik heb, heel dom, de oplader van mijn fototoestel laten liggen daar. Die hadden ze gevonden, mailde Roger en hij zou ‘m morgen op de post doen. Geen probleem. En dan bedankt hij ook nog voor het feit, dat je het huis zo netjes achterlaat, wat ik eigenlijk de normaalste zaak van de wereld vind als je de spullen van een ander gebruikt. Daar schijnt niet iedere klant in de holidaybusiness gelijk over te denken.

Ze hebben ook zo’n enorm leuke hond daar, Dave. Komt zo’n paar keer per dag even langs. Is de deur dicht dan geeft ie ’n heel kort blafje en bij binnenkomst maakt hij even ’n rondje langs de aanwezigen en we hoeven ‘m niet te voeren, want daar komt hij niet voor. Gewoon even kijken of je d’r nog bent. Het is een enig beest dat fungeert als een soort deurbel, want als indrukwekkende waakhond maakt ie met zijn postuur geen kans. En Roger mailde : “Dave wonders where you are!”

We hebben een relaxte en perfecte chauffeur aan onze zoon, die al dat linkse gerij en die enge roudabouts niks bijzonders vindt. “Links rijden doe ik in Nederland ook altijd”, zegt ie. Dat is niet waar, hoor, want na elke inhaal gaat hij heus wel meteen naar rechts als dat kan en in Engeland dan naar links, hè. En dan kankert hij een beetje op mensen die dat niet doen. Hij houdt best van opschieten, maar dat heeft ie in de vakantie natuurlijk veel minder tot niet.

Wat trouwens leuker is in Engeland dan hier is, dat de mensen je bedanken in het verkeer. Even een zwaaitje of  wat vingers omhoog als je ze de ruimte geeft. En dat moet op van die smalle weggetjes nogal eens. Er zijn dan wel van die uitwijkplaatsen aan de zijkant, waar jij of je tegenligger even moet gaan staan om de ander erlangs te laten. Daarvoor moet je dan wel eens een heel stuk achteruit, het ligt er maar aan waar die uitwijkplek is, maar dat is voor niemand een probleem. Even zwaaien als bedankje, een dankbaar lachje zelfs. Ik vind dat leuk. En dan die fietsers! Rijden gewoon langs de autowegen, vaak nog klimmend ook, en dat vind ik allemaal heel erg eng, zo zonder fietspaden. Ze zijn wel altijd blij als je even achter ze blijft, ook al hou je het verkeer op. Jammer dan.

Maar nou hoorden we in een BBC-radioprogramma dat ze het ‘verplicht’ willen gaan stellen, dat bedanken! Er was discussie over en ik vind het dan ook een heel raar idee. Zoiets doe je toch uit jezelf? Ze hoeven er hier in Holland trouwens geen programma aan te wijden. Voor de keren, dat een automobilist hier je toewuift als je in het verkeer iets aardigs doet, heb je per jaar je tien vingers niet nodig. Dat zal wel schelen per regio, hoor en wie weet is dat bij de Britten ook wel zo. Maar Cornwall scoort in ieder geval.

We hadden een heerlijke vakantie, die maar zó om was, maar da’s wel vaker met vakanties. We hebben mooie tuinen bezocht en dat geeft altijd inspiratie voor thuis. De was draait en het is ook weer fijn om thuis te zijn. En die conditie ( en dat zwaaitje!) houden we er gewoon in…..

.

…..

…..hoe ver kun je gaan…..?

Als het niet zo triest was voor de nabestaanden, zou het een goeie grap zijn geweest. Een mevrouw was overleden en haar dochter regelde bij Essent het e.e.a. rond de energierekening. Dat had nogal wat voeten in de aarde(!), want de administratie bij die leverancier loopt kennelijk niet op rolletjes. Mede doordat het leveringsadres verschilde van het correspondentieadres. Het duurde maanden voordat het eindelijk geregeld was. Vergezeld van een brief, gericht aan de overledene: “ Het spijt ons u als cliënt te verliezen en zijn u graag van dienst op het nieuwe adres.”…..

Mijn vorige logje is alweer van een poosje geleden. Was ik ziek? Met vakantie? Had ik het te druk? Welnee, niets van dat alles. Ik had gewoon niks te melden.Niks interessants tenminste. Dat heb je wel eens zo. Vandaar.

En nu dan wel? Nou, nog steeds niet eigenlijk. Ja, onze jongste dochter is verhuisd, maar daar heb ik niet bij hoeven helpen. Die regelt alles zo zelfstandig, omdat ze ook nog moet werken, dat ik me knap nutteloos voel. Ze verzekert me, dat ik daar niet over in moet zitten, want het duurt allemaal wat langer, maar komt goed voor elkaar. Als het oude huis “leeg” is mag ik helpen schoonmaken. Ik kijk er naar uit.

…..moet je smart zijn voor een smartphone…..?

We hadden van de week toch nog wel iets aardigs. Diezelfde dochter vroeg ons of we voor een student journalistiek wilden meewerken aan een interview over het gebruik van de smartphone door mensen van 65 tot 75 jaar (en in mijn geval dus nog ouder). Hij zou bij ons langs komen. Hij moest voor school een radioverslag maken dus er kwam een opnameapparaat en professionele microfoon aan te pas. Zijn vragen waren goed voorbereid en eveneens professioneel. Leuke knul ook.

Het feit, dat mijn blinde kloris ook een smartphone gebruikt, anders dan dat een ziende dat doet, was voor hem natuurlijk een extra leuke bijzonderheid. Waar haal je zo gauw een blinde vandaan, daar kan geen klasgenoot tegenop. Mijn dochter, die de student goed kent, had hem natuurlijk ingelicht over het feit, dat haar vader zijn zicht mist.

Hij is nog niet zo lang geleden van een iPhone overgestapt naar een Android Google Nexus , werkt met spraakapps en weet ik wat nog meer, en daar kon ie deskundig over vertellen. Zo’n jonge knul weet dan uiteraard ook waar hij het over heeft en ik had mijn oren gewoon even op steeltjes en trachtte het allemaal te volgen.

Ik ben natuurlijk ook blij met mijn telefoon, maar het gebruik daarvan verschilt nogal van dat van mijn eega. Ik lees de krant erop, doe de verlichting in huis er mee aan, de zonwering bedienen kan ook, ik whatsapp er (veel) mee, doe onderwijl een spelletje als de mannen programma’s over computers , auto’s of buitenlands voetbal kijken op tv, lees mijn mail, maak er foto’s mee, kan Google raadplegen (zelfs met spraak als ik “Okay Google” tegen ‘m zeg en mijn vraag stel) en waar een telefoon voor bedoeld is: bellen, dat doe ik eigenlijk sporadisch. Raar maar waar.

Hij is ook goed voor mijn lijn. Ik laat ‘m namelijk nogal eens boven liggen, moet ik twee trappen op naar mijn zolderkamer om hem te halen. Of ik weet niet meer waar ik hem gelaten heb. Moet iemand anders in huis mij bellen om te horen waar hij ligt. Word ik toch eens gebeld, ha, ha! Nee, zo interessant voor een interview ben ik niet. Daar moet je mijn kloris voor hebben…..

Twee mannen uit Apeldoorn hebben bedacht om een Monopoly-spel uit te brengen over hun eigen woonplaats. Met de bekende Apeldoornse lanen, straten en pleinen. Nee, de Kalverstraat, die wij hier ook hebben, komt er niet op voor. Dat vonden ze niet leuk voor Amsterdam. En in plaats van de vier stations hebben ze Het Loo, de Apenheul, de Julianatoren en theater Orpheus er op gezet. Leuk idee, toch?

Er worden maar 2000 spellen van gemaakt. Daar zijn er ondertussen al 1500 van verkocht en die overige 500 raken ze ook nog kwijt, dat is wel zeker. De mannen willen namelijk, dat het een ‘collectors item’ wordt. Ze hebben al belangstelling ondervonden van andere steden ook, waaronder Deventer. Nou, dan denk je: gat in de markt! Slim.

En ik las ook ergens, dat Apeldoorn beschouwd wordt als ‘probeerstad’ voor als je iets nieuws wilt uitbrengen. We schijnen hier nogal gemiddeld te zijn. Lukt het in Apeldoorn, dan lukt het meestal elders ook. Heb je toch een móóie functie als provinciestadje met meer dan 157.500 inwoners…..

…..welkom in Apeldoorn…..!

Je leest wel eens over van die mensen die op latere leeftijd, zelfs ver na hun pensioen, nog gaan studeren en die studie dan ook nog succesvol afronden, met titel en al. Zitten onbekommerd tussen al die jeugdige studenten. Daar moet je tijd en geld aan willen besteden en de ambitie voor hebben. Het is wellicht het waarmaken van een lang gekoesterde wens. Er kan van alles gebeurd zijn in een leven waardoor het er op de ‘normale’ tijd om zoiets te doen niet van is gekomen.

Bijvoorbeeld als kinderen in een gezin iets heel anders van plan waren, maar dat er door het wegvallen van een ouder door ziekte of overlijden gewérkt moest worden in plaats van gestudeerd. Om het gezin financieel draaiende te houden. En dat gebeurde dan gewoon.

Of dat je als vanzelfsprekendheid in de zaak van je vader werd verwacht, ook al wilde je dat niet. Dat kwam vroeger, denk ik, meer voor dan tegenwoordig omdat kinderen meer durven vertellen, waaróm dat niet werkt. Hele televisieseries en boeken zijn er aan gewijd. Maar ondertussen deed je toen wat je ouders bedacht hadden. En miste je de boot, die jouw kant op voer.

Ook op artistiek vlak kom je laatbloeiers tegen, die eerst wat anders zijn gaan doen, voordat ze het roer omgooiden. De helaas vorige week overleden cabaretier Menno Nicolai, gewaardeerd weblogger, social media-gebruiker, (stem)acteur, muzikant en hij deed nog zóveel meer, was er zo een. Hij begon ook pas op zijn 55-ste als cabaretier. Na jaren een kantoorleven geleid te hebben. Hij is net geen zeventig geworden en hij had veel langer moeten laatbloeien, zo’n getalenteerde man. Zó jammer…..

Schrijfsters gaan laat schrijven, omdat de kinderen eerst groot moeten worden, voordat ze de tijd nemen. Bij mannen speelt dat minder misschien, maar dat weet ik niet zo. Die hebben vast weer andere redenen om iets uit te stellen, dat ze eigenlijk veel liever zouden doen. Een berg beklimmen, heel ver fietsen of iets anders moeilijks dat er nooit van gekomen is.  Allemaal laatbloei-dingen.

En van die ouwetjes dan, die als grootste wens hebben, dat ze beslist nog eens willen vliegen, parachutespringen of bungeejumpen. Voor het te laat is. Ik zag er van de week nog een filmpje van.  Die bungeejump-oma was negentig en húp! Daar ging ze en ik heb haar niet eens horen gillen!

…..herfstasters, ook laatbloeiers. Van die vlinder weet ik ’t niet…..

Dus mensen, bloei maar! Vroeg, laat, lang…..het kan allemaal…..!

Omdat we nogal graag quizzen volgen, kijken we op zondagavond naar “Een tegen 100”. Ook om ons lekker te kunnen verbazen over hoe mensen soms de eenvoudigste vragen niet weten te beantwoorden. Maar dat komt natuurlijk doordat wij oud zijn en de meeste deelnemers jonger. Dan weet je wat meer misschien. Hoeft niet, maar het kan. Hoewel onze zoon eigenlijk ook vaak roept: “Dat je dat niet wéét!”

Zo halverwege het programma komt die kale man in beeld, die altijd “Góéienavond, lieve Carolien!” roept. ( Zij is de presentatrice van de quizz en heet Tensen van achteren.) Hij gaat namens de Postcodeloterij mensen blij maken met geld, omdat de zogeheten ‘straatprijs’ in hun postcode is gevallen. Met voor één iemand nog ’n auto d’r bij ook.

Nou, de meeste mensen zijn ook tot tranen geroerd, hoor. Dat doet het winnen van veel geld kennelijk met je. Maar wij ergeren ons soms aan wáár zo’n prijs dan valt. “De duvel en de grote hoop!”, zeggen we dan tegen mekaar. De winnaars kunnen vaak niet eens antwoord geven op de vraag of er onvervulde wensen zijn. Maar gisteravond waren we zeer tevreden. Bij die mensen in Gouda, die gemiddeld vijfentwintigduizend euro wonnen, kwam het nou eens hartstikke goed terecht.

Een vrouw, die al twee jaar ziek thuis zat van haar werk en zich al had afgevraagd hoe het nou verder moest, een mevrouw, die zelf het houtwerk in haar gang al had geschuurd en nu de rest door een professional kon laten doen en ja, als er wat overbleef na heel veel jaren eindelijk weer eens met haar familie op vakantie kon. En zo waren er meer goede bestemmingen, waarvan wij dachten : “Hè lekker! Goed terecht gekomen!”

Je kunt je ook ergeren aan de miljóenen die mensen soms krijgen bij loterijen. Daar word je toch niet echt gelukkig van? Zoiets gooit je leven overhoop en zou zorgen kunnen geven in plaats van vreugde. Daar zijn voorbeelden van. Het zou toch veel leuker zijn om een miljoen in tienen te verdelen of in twintigen. Dat worden dan opstekers. Net genoeg om een zzp-er zijn bedrijf overend te laten houden of iemand zijn huis goed op te laten knappen in plaats van met lapwerk. Ik noem maar wat. Maar wij gaan er niet over, misschien maar goed ook. Het is geen kift, hoor, want we doen nergens aan mee. En de Postcodeloterij steunt heel veel goede doelen en dat is ook mooi natuurlijk. Wij maar een paar, ik moet niet zeuren…..

…..even ’n vraagje….je hebt wel ’n rijbewijs?…..

Nou, hij is dus weg, de boom. Dat had ie meer gedaan, de tuinman. Hij had een collega-tuinvrouw ( zijn zus, die meestal met hem meewerkt) ook meegebracht én die kraan, die toch geen kraantje bleek. Volgens mij, maar ik heb er geen verstand van, was het eigenlijk een graafmachine en die zal hij vaak nodig hebben, maar omgezaagde bomen kun je d’r ook mee verwijderen. Het was inderdaad best snel gebeurd allemaal, dat fluitje van een cent.

In onze woonkamer is het een stuk lichter geworden , maar het is wennen want in de boom kwamen vaak leuke vogeltjes langs en we hadden een duif die er bijna elk jaar een nest in maakte. Dat had ie gelukkig nu nog niet gedaan, hoewel hij al wel uitgebreid op het dak zat te koeren steeds, dus de plannen waren er misschien wel. Die kunnen niet doorgaan, hij moet op zoek naar andere huisvesting. De ziel is een soort vluchteling geworden.

En zo zaten we vanmorgen na de happening al vroeg gezellig aan de koffie met de tuinlieden én de buurvrouw, die speciaal haar plannen voor de dag had omgegooid omdat ze de ontmanteling niet wilde missen. Zij heeft tenslotte ook al dertig jaar vanaf de andere kant tegen de boom aangekeken. Bovendien: een boom opzetten doen we wel vaker, maar er een naar beneden halen komt hier weinig voor.

‘k Ben blij dat het klaar is. We hikten er al een poosje tegenaan, dat het moest gebeuren wisten we wel, maar aan een boom van bijna dertig jaar ga je je toch hechten. Niet dat ik tegen ‘m praatte, hoor, ik heet geen Irene van Lippe Biesterfeld, maar ….nou ja, je snapt me wel…..