Al tientallen jaren ben ik abonnee van Libelle. Of eigenlijk is mijn kloris dat, want het abonnement staat op zijn naam! Dat vind ik nu eigenlijk heel gek, want als ik me vandaag voor iets zou aanmelden, zou ik dat natuurlijk gewoon op mijn eigen naam doen. Maar destijds was ik baanloos, aan huis gebonden door de kinderen die we hadden, economisch afhankelijk van mijn echtgenoot, had geen eigen girorekening, dus pa betaalde alles. Ook al deed ík de boekhouding.

Maar administratief namens hem en gevoelsmatig namens mezelf ga ik het abonnement beëindigen. Het blad spreekt me totaal niet meer aan en dat ligt aan mij en uiteraard niet aan Libelle, want die wordt alleen maar hipper. En ik ga op een andere manier met mijn tijd mee. Ik lees de krant, kijk interessante televisie, lees veel, ben actief op internet en de rest van mijn leven  verzin ik er zelf wel bij.

Zo heb ik ook het lidmaatschap van de Vara opgezegd. Die wordt door het samengaan met BNN ook steeds hipper en we herkennen ons niet meer in de doelstellingen van deze omroepvereniging. Ik erger me aan ze en dat kan toch niet de bedoeling zijn als je er ook nog voor moet betalen.

Financieel gaan we er door die opzeggingen dus ook op vooruit. Door ons eigen toedoen. Nou, welke oudere kan me dat nazeggen? En mis ik wat? Nou nee…..

…..mooi, hè? Zo’n libelle…..

…..niet toekomstig genoeg dus wég ermee…..!

Dat één van de drie huishoudens in Nederland ’n éénpersoonshuishouding is, vond ik best veel, zeg! Met de vergrijzing veel weduwen en weduwnaars uiteraard, dat is niet zo gek, maar er zijn ook veel jonge alleenstaanden.

Die laatsten hebben daar meestal zelf voor gekozen of het is nou eenmaal zo gelopen. Niemand tegengekomen met wie ze leven, geld en spullen wilden delen. Of misschien wel es tegengekomen, maar het zat er gewoon niet in. Soms wel eens even geprobeerd, maar het was het toch niet helemaal. Dan was alleen toch beter.

Bij de oudere alleenstaanden is er dan ook nog eens veel eenzaamheid doordat ze niet meer zo makkelijk hun huis kunnen uitkomen. Telefonische hulpdiensten weten daar alles van. Vaak zijn de medewerkers daarvan de enigen met wie zulke mensen nog contact hebben.

We hadden het er hier ook nog over hoe weinig rekening er wordt gehouden met van die kleinverbruikers, van wie er toch zoveel zijn. Door de supermarkten bijvoorbeeld. Kiloknallers, pakken toiletpapier van 32 rollen, 5-kilozakken aardappelen, wat moet je d’r mee? Wij zijn nog met z’n drieën en vinden zoiets al te veel! Als je van iets een kleine hoeveelheid wilt moet je daar in verhouding meer voor betalen, dus alleenzijn is ook nog eens duur.

Wij wonen toevallig in een rijtje van vier huizen, waarvan er drie bewoond worden door alleenstaanden. Ik heb niet het idee, dat die eenzaam zijn. Integendeel, twee daarvan zéker, zijn zeer reislustig en actief. De maatschappij verandert en snel ook. Ik las laatst ’n bericht, dat er meer kinderen geboren moeten worden, want anders gaat er van alles mis hier. Daar kun je mensen toch ook niet in dwingen?

Vroeger was het hebben van kinderen een soort levensverzekering, want dan had je kans dat je als ouders ’n beetje verzorgd aan je eindje kwam. Met die gedachte hebben kloris en ik ons nageslacht niet verwelkomd, hoewel onze zoon wel verschrikkelijk lekker kan koken. Dat is mooi meegenomen. We hebben het trouwens heel gezellig met elkaar en wij mankeren nog niks bijzonders en ook dat is mooi meegenomen natuurlijk. Daardoor is ons soort gezinsleven eigenlijk nog steeds ideaal te noemen en hebben we plezier van elkaar. Maar zou dat veranderen, en ik denk daar wel eens aan, hoor…..Niet te vaak, want dat heeft geen zin.Jezelf op de toekomst voorbereiden? Ben je gek, dat kan altijd nog en dat doen de slimme meiden ook al.

Voorlopig breken ze hier een eindje verderop een, in mijn ogen, nog prima winkelcentrum tot de grond toe af en zetten voor veel geld een tijdelijk winkelcentrum neer op de plek van een afgebroken school, waarvoor te weinig kinderen waren. De bejaarden, die er tegenover wonen en uitzicht hebben op de werkzaamheden, zijn wel blij met al de levendigheid, die zoiets geeft. Gezellig, gezellig…….

In ons huis zijn we, sinds we Toon aan de muur hebben hangen, erg bezig geweest met de vraag hoe we energiezuiniger kunnen worden. We hebben nu overal ledlampen, de droger gebruik ik vrijwel nooit meer, want ik heb het droogrek in ere hersteld en het is gewoon een sport aan het worden! Leuk, hoor.

We hebben de glasvezel nu ook binnenshuis, nog niet in werking, want daar gaan vanwege procedures nog wat weken overheen, maar zoon heeft hierbinnen bijna alles voor elkaar. Daar heeft ie geen monteur bij nodig. Bedrijfsmatig is er dus ook nogal wat actie.

Hij heeft ook dingen in orde gemaakt, waarvan ik uiteraard niks begrijp, maar die ook weer energiebesparing opleveren. Alle lampen gaan nu ’s avonds met één druk op de knop uit. Dat hádden we al voor ’n paar lampjes, maar nu gaan ze allemaal. Met nog ’n knop gaan alle apparaten (en dat zijn er hier nogal wat), die ’s nachts allemaal ‘stand by’ stonden, op zwart. Ik kan nu ook heel leuk vanaf mijn telefoon de zonwering laten zakken. En ja, ook weer omhoog doen. Ons huis is ook beveiligd.

Het begint al aardig op ‘het huis van de toekomst’, zoals Chriet Titulaer dat in de jaren tachtig voor ogen had, te lijken. “Chriet Titulaer?”roept nu iedereen van onder de dertig, vijfendertig, “Wie is dat in ’s hemelsnaam?” Eigenlijk zou je even naar ‘m moeten googlen, want hij schijnt nog wel actief te zijn, maar toen was hij zo’n gadgetman, die het programma “Wondere wereld” presenteerde op de televisie. Had ie altijd allerlei gekke apparaatjes en zogeheten handigheidjes, vaak uit Japan.

…..Chriet…..

Ik ergerde me altijd vreselijk aan zijn zachte ‘g’, terwijl ik daar bij andere met-zachte-‘g’-praters helemaal geen last van had. Maar dat kwam, denk ik, doordat ik niks snapte van wat hij vertelde, terwijl verder iedereen in huis enthousiast was over zijn programma.

Maar dat zijn allemaal van die techneuten. De dochters ook, hoor! En wat moet je dan als moeder? Ik heb heus wel wát bijgeleerd in de loop der jaren, maar echt snappen doe ik al die technologie nog steeds niet. En dat hoeft ook lekker niet, vind ik. Er dankbaar gebruik van maken, ja, je zou wel gek zijn als je dat niet zou doen natuurlijk. Energiezuinig uiteraard, dat wel…..

Hier in huis wordt vaak gekeken naar van die leuke veilingprogramma’s in Engeland. Op het ogenblik draait “Put your money where your mouth is”. Twee professionele antiquairs proberen in van die brocante-winkeltjes en bij carbootsales dingen op te duikelen, de gekste spullen soms, voor weinig natuurlijk, want het is een competitie tussen hen, om die dingen dan zo goed mogelijk te verkopen of te laten veilen. De winst die ze maken, daar gaat het dan om, komt niet henzelf ten goede maar het charitatieve doel dat ze zelf kiezen.  Ze zijn behoorlijk fanatiek en de koop- en verkooptactieken verschillen ook nogal.

Dan heb je ook nog het programma “Flog it”, dat ik te vergelijken vind met onze  “Kunst en Kitsch” . Hier komen mensen zelf opdraven met hun spullen, die ze kunnen laten taxeren en soms wel willen laten veilen. Het is vaak verrassend wat de meest maffe dingen opbrengen. Wat ons wel eens verbaast is, dat mensen dingen wegdoen, die al jaren en soms eeuwen in de familie zijn. Dan wordt altijd aan ze gevraagd en dat is wel leuk: “Waarom verkoop je dat nou? Iets dat al zó lang in de familie is?” Meestal is dat omdat er niemand (meer) is om het aan door te geven of er is gewoon geen belangstelling voor. Vaak is er wel belangstelling voor het eventuele geld dat een en ander opbrengt. Makkelijker door te geven dan het antieke servies van overgrootma.

Ik heb altijd gedacht dat Christie’s een gerenommeerd veilinghuis was. Net als Sotheby’s eigenlijk. Van die chique toestanden, weet je wel. Maar wat las ik nou in ons regionale krantje? Ze gaan de selfies van Heleen van Royen veilen. Mét de spiegel waarvoor ze ze heeft staan en liggen maken. Er is in het letterkundig museum een tentoonstelling van geweest. Letterkundig had die niks met boeken te maken, want het ging alleen maar over het lijf van Heleen herself. Er zijn waarschijnlijk veel mensen naar gaan kijken ook nog. Amsterdam, hè?

Maar vrouwtje Heleen heeft het nu wel erg hoog in haar bol en verdere lichaamsdelen, al dan niet edel. Zou iémand  nou belangstelling hebben voor die selfies? Je haalt met zo’n bericht wel weer de krant natuurlijk en dat zal wel de bedoeling zijn. En ze zal wel gebrek aan geld hebben. Gebrek aan goede smaak had ze al. Vind ik dan. En van Christie’s valt het me gewoon tegen, maar misschien is het wel een hele mooie spiegel…..

…..wat bén ik toch gorgeous… 

…..dat je als postmedewerkers wel eens in de war raakt is geen wonder uiteraard. Dat overkomt hun klanten ook regelmatig…..

‘k Vertelde al eerder over de uitvaart van mijn tante, die we gemist hebben doordat we geen rouwkaart hadden ontvangen. Die rouwkaart was bij navraag wél op tijd verstuurd naar het juiste adres. Mijn zus, die in Bennekom woont, had de kaart ’s maandags ontvangen. Tante was vrijdags overleden.

Op maandag wordt er tegenwoordig geen post meer bezorgd. Alleen wél, als het rouwkaarten betreft. Het kan dus best zijn, dat de Apeldoornse postbode geen zin had om op maandag moeite te doen voor die ene rouwkaart. Maar ook op dinsdag werd die niet bezorgd en dat blijf ik toch raar vinden.

Mijn zoon ontving deze week een belangrijke brief met codenummers voor zijn bedrijf, die aangetekend was verstuurd. En die zat gewoon tussen de andere post en de reclameblaadjes die Post-nl ook bezorgt. Voor die brief had volgens de procedure  natuurlijk getekend moeten worden. We waren allemaal thuis, dus waarschijnlijk was het te lastig en kostte teveel tijd.

En als ik dan in het nieuws hoor dat een postbode een heel pak rouwkaarten in een container dumpt, nou dan denk ik, dat het tijd wordt dat de post maar weer een staatsbedrijf wordt…..

Gistermiddag moest mijn zoon even iets doen in het datacentrum, waar hij de servers van zijn bedrijf heeft ondergebracht. In Amsterdam. En ik mocht mee om dat eens te zien. Je komt er niet zomaar binnen, want het gebouw is zwaar beveiligd. Hij moest dus via een legitimatie, mijn rijbewijs, van tevoren aan de portier van dienst laten weten dat ie z’n ouwe moeder meebracht deze keer.

Anders mocht ik er niet in. Je komt er sowieso niet zomaar in. Je moet je melden bij de slagboom en dan pas kun je doorrijden en parkeren. De toegangspas van mijn zoon en mijn rijbewijs werden gescand en toen mochten we verder. Dan begint de tocht door het gebouw. Mijn zoon wist er uiteraard de weg, maar van het aantal beveiligde deuren, dat hij met zijn pas open moest scannen, ben ik effe de tel kwijt.

Tenslotte kwamen we in de zaal waar in lange ‘straten’ de kasten met de servers staan. Er is een automaatje waar je van die gele oorploppers uit kunt halen om je gehoor te beschermen, want het is er (op z’n Amsterdams) een klereherrie! Maar ik had ze niet echt nodig. Het voordeel als je wat ouder bent, zullen we maar zeggen.Ik heb ze trouwens toch maar bewaard. Je weet nooit of je nog eens een enthousiaste snurker treft, nietwaar?

Je hebt in zo’n ruimte “koude straten” en “warme straten”. In de koude staan de kasten met hun voorkant naar elkaar toe, in de warme staan de apparaten met de achterkant tegenover elkaar, zodat ze hun warmte kwijt kunnen. Ik hoorde dat er datacentra zijn waar ze met die warmte delen van woonwijken verwarmen.

Je weet als eenvoudige computergebruiker (en ik ben er een van de allersimpelste soort) niet wat je ziet en hoort. Overal knipperende lampjes in allerlei kleuren, hele bossen snoeren en snoertjes, dikke en dunne, ook in verschillende kleuren en dat geluid, dat gaat maar door. Het is één grote hersenpan.

“Kijk”, wees mijn zoon, “hier komt dus jouw Elswhere.org vandaan!” Ik heb het direct dankbaar voor kennisgeving aangenomen, want ik was alleen maar hevig onder de indruk. Dat ie allemaal weet hoe dat gaat, de juiste stekkertjes in de goeie apparaten steekt, op de computer enorme  ritsen lettertjes en getallen ziet  en dan mompelt : “Okay, dat werkt dus.” Amazing.

Er moesten wat dingen gebeuren waar we op moesten wachten en onderwijl legde hij me van alles uit over het gebouw. Wij waren op één etage, maar zo zijn er liefst achttien! En over het stroomverbruik hebben we het maar even niet. Het gebouw is ‘rampenproof’, hoewel er honderden brandblussers hangen, maar dat zal wel voor de kleine calamiteiten zijn. Het staat wel aardig, die rooie dingen.

We hebben ook nog even koffie gedronken uit een groot apparaat en die was erg lekker. Kijk, gezellig is het er niet, geen plantje te bekennen, maar je hoeft er ook  niet te wonen natuurlijk. Ik vind het mooi, dat ik het allemaal eens heb gezien. Vanuit zijn kantoor hier thuis kan hij bijna alles regelen, maar ik weet nu waar ie het over heeft als hij zegt: “Verdorie zeg, nou moet ik  tóch nog naar Amsterdam!” Gaat hij weer even als hersenchirurg aan de gang. Maar ach, is ie weer even van de straat…..

’n straatje om…..

Onze buurvrouw was jarig en zij houdt van orchideeën. We waren in een supermarkt waar ze een uitgebreide bloemenafdeling hebben en daar stond er een waarvan ik dacht dat ze die kleur nog niet had. En er zat ook nog een leuke sierpot omheen.

Die kocht ik dus, alleen moesten we ‘m zelf nog even inpakken. Ik was samen met mijn zoon en hij hielp me even die zaak te regelen, het is een hulpvaardige jongen. Er moest een lintje omheen en zo. Die spullen waren allemaal aanwezig bij een inpaktafel.

Terwijl we daar samen zo mee bezig waren,  liep ons een bejaarde man voorbij die zei: “Ja, dat is een mooie plant, hè, voor oma?” Wij keken mekaar eens aan, want was ik nou die oma en is mijn zoon zo jeugdig van uiterlijk dat ie voor mijn kleinzoon werd versleten?

Je snapt wel, dat mijn zoon ervan overtuigd is, dat ’t laatste het geval is. De kleuter…..

…..nu hebben we d’r vijf…..!

‘k Lees net in een foldertje van de C1000, dat de sperzieboontjes morgen 35 cent per pond kosten. Dat is natuurlijk zowat te geef. Heel de buurt eet morgen prinsessenboontjes, zo heetten ze in mijn tijd ook wel. Je zou als klant wel gek zijn om niet van die aanbieding te profiteren, want het zijn nog hele mooie boontjes ook. Exportkwaliteit. En als je in de winkel rondkijkt bij de groente en het fruit is er wel meer dat spotgoedkoop is geworden sinds de Russen ons spul niet meer willen hebben.

Maar toch heb ik last van een probleem. Wat die Russen doen moeten ze zelf weten, die missen gewoon onze prima met zorg geteelde vitamientjes, maar ik vind die boycot erg vervelend voor de kwekers hier, want die blijven nu zitten met voorraden die bederfelijk zijn, die ze niet kwijt kunnen of duur moeten opslaan. Ik zag op de televisie een meneer die stond te beweren, dat de supermarkten ze te hulp komen door een en ander over te nemen. Ik denk dan achterdochtig: dat zal absoluut voor te weinig zijn, want zo zijn die inkopers wel. Maar hij legde de nadruk op het feit, dat ‘de consument’ nu echte Hollandse producten op tafel kan brengen. Alsof dat anders niet zou kunnen. Ik werd van Sharon Dijksma met d’r groentekistje naar de Kamer een beetje lacherig. En Spaanse aardbeien kocht ik toch al niet.

Maar ik vroeg me af: wie wordt er nou precies beter van deze situatie? De klant, de supermarktbaas of de tuinder, die blij mag zijn, dat hij zijn spullen toch nog kwijt kan, al is het voor een appel en een ei. O, en die willen ze in Poetinland ook niet meer, hè?

Weet je, ik wil best 70 cent of meer  betalen voor een pond boontjes, dat is sowieso het dubbele en dat vind ik nog niet te duur voor een zomergroente. Alleen weet ik dan nóg niet of  mijn geld bij de goeie terecht komt. Ik vind het maar moeilijk. Die stomme Russen ook…..

…..en dat zou anders zomaar de grens over zijn gegaan! Daar moet je toch niet aan denken, hè…..?

We kregen net een telefoontje van mijn zus, waarom we niet bij de begrafenis van onze tante, de jongste zus van mijn vader, waren geweest. Zij was nog in de condoleanceruimte van de begraafplaats samen met de neef van wie ze dus net zijn moeder hadden begraven. Ze vroegen zich af of er iets met ons was, want natuurlijk werden we bij de plechtigheid verwacht.

We zouden er ook zéker geweest zijn als we een rouwkaart hadden gekregen. We wisten van het overlijden door een mailtje van onze nicht uit Amsterdam, maar door het uitblijven van de kaart dachten we dat neef er misschien een besloten uitvaart van wilde maken. Wel vervelend natuurlijk, want ze was onze laatste volbloed tante en we waren er graag bij geweest. Vanmorgen hadden we het er nog over.

De rouwkaart is wél verstuurd, zei onze neef, maar dus niet aangekomen bij ons. Adres goed, op tijd verstuurd, mijn zus had ‘m maandag al, vertelde ze. Maar tante is dus al begraven en er is niks meer aan te doen. Ik vind het heel akelig en ben er een beetje ontdaan van. Er zijn dingen in het leven en in de dood nog meer, die je niet meer over kunt doen. Ik hoop dat ze een mooi afscheid heeft gehad.

We gaan wel een klacht indienen bij de post, even uitzoeken waar dat dan moet. Ik heb zoiets gelukkig nog nooit eerder bij de hand gehad. Want het is een heel naar gevoel. Je wilt iemand toch de laatste eer bewijzen. En wáár is onze kaart? Een rouwkaart zie je toch ook als bezorger niet over het hoofd? Excuus aan onze familie en neef Cees in het bijzonder. Het was niet zo bedoeld…..

……….

*** En nou hoor ik, dat tante zelfs al is gecremeerd. Dat is nog definitiever dan begraven…..

De Apenheul is een populaire attractie hier in Apeldoorn. Was het vroeger min of meer een park met een grote verzameling verschillende apensoorten, van indrukwekkend groot, er grappig uitziend, van diverse kleuren tot watervlugge kleintjes, van wie er een heleboel los door het park banjerden, tot groot vermaak van ook ónze kinderen, nu worden er nogal wat speciale activiteiten georganiseerd om de mensen, ondanks verhoogde toegangsprijzen, met hun kinderen naar het apenpark te laten komen. Door de reductie die er voor kinderen is lukt dat, volgens de berichten, heel aardig.

De psycholoog, die vroeger aan het revalidatiecentrum was verbonden, waar wij ook werkten, kwam er vaak om het gedrag van de apen te bestuderen. Vooral de groepsprocessen zijn interessant, zei hij. Want die bleken enorm op de gedragingen van de mensen in ons centrum te lijken. Hele verhandelingen kon hij erover schrijven.

Vanmorgen stond er een leuk stukje in de krant over Jambo, een 200 kilo wegende zilverrug-apenman, die zich heel zielig gedraagt. Niks macho aan te bekennen op dit moment. Hij heeft namelijk een kleine verwonding in zijn knieholte, waarvan al is vastgesteld dat het niks bijzonders is en gewoon even moet herstellen. Een “sneetje” stond er.  Maar Jambo doet er heel moeilijk over.

Zoals mensenmannen ook wel eens doen als ze iets kleins mankeren. Niet allemaal natuurlijk, ik wil geen herrie in de tent hier, maar ze bestaan wel, zulke mannen. Bij apen dus ook. Jambo wenst verwend te worden door zijn vrouwen en die trekken zich van zijn dramatisch gedrag helemaal niks aan.

Dat vond ik kostelijk om te lezen. Onze psycholoog had gelijk om vaak te gaan kijken in de Apenheul. Kun je veel van leren. Apenvrouwen zijn net mensenvrouwen. Net zo verstandig…..

…..ach gossie, zó zielig…..