Toen wij zo’n 28 jaar geleden ons huis huurden van een woningbouwvereniging, die heel toepasselijk “Ons Huis” heette, tenslotte wás het ook hun huis, betaalden wij naar later bleek aardig wat méér huur voor onze woning dan onze buren. Zelfde huis, alleen is ons huis een hoekhuis, dus die meerprijs was sowieso wel logisch als het “iets” meer was geweest. Maar het scheelde echt aardig wat met de buren. Nou ja, zo’n aanpassing  gebeurde eigenlijk altijd bij een nieuwe huurder met een  nieuw contract, dus dat was niet zo bijzonder.

Later scheelde het nog wel meer omdat wij, in tegenstelling tot de buren, alle ramen en buitendeuren in het huis lieten voorzien van dubbel glas. Dat was een aanbieding van de huisbaas, waar wij dus gebruik van hebben gemaakt. We hadden studerende kinderen, we namen als ouders met een grenzeloos vertrouwen tenminste aan dat ze dat zaten te doen op hun dubbelbeglaasde kamers, en we wilden niet dat onze bloedjes op de tocht zouden zitten. E.e.a. had een hogere huur tot gevolg, maar het bleek heel comfortabel, ook qua geluid van buiten.

Nog weer later kochten we het huis van onze verhuurder, werden dus huiseigenaren en het contact met “Ons Huis” werd minder, want het was nu óns huis. We hebben nog een klusabonnementje van ze en als er aan de huurwoningen iets wordt gedaan, vragen ze altijd of wij als kopers en “ouwe klant” willen dat het betreffende werk ook bij ons moet worden gedaan.  Maar even goeie vrienden, hoor, als je het zelf al hebt gedaan of je vindt ’t niet nodig. Gezellig, gezellig…..

Vanmiddag zag mijn zoon toevallig, dat zijn dure abonnement bij UPC voor heel wat minder wordt aangeboden aan nieuwe klanten. Hij belde met de klantenservice, want het scheelde echt tientjes, hoor. Maar daar kreeg hij te horen dat ze geen boodschap hadden aan ouwe en ondanks alles trouw gebleven klanten. Die betalen dus gewoon hun hogere abonnementskosten door. Het is dus dondersgoed opletten geblazen met die gasten.

Hij heeft na onderhandeling nu wel een soort deal gesloten, geloof ik, maar het is eigenlijk best een rare constructie dat je alle reclames van die lui moet volgen. “We kunnen niet al onze 20.000 klanten op de hoogte gaan houden, meneer!” werd er gezegd. Stilzwijgend verdien je dus het meest aan ouwe klanten. Zouden er meer bedrijven zijn, die het zo doen? Verzekeringen, energiebedrijven? Ik noem maar wat. Wat is een supermarkt dan eigenlijk een transparante winkel, hè? De ene week de druiven nog 1,69 en vandaag waren ze een euro! Gezellig, gezellig…..

Onze buurman, die al ’n aardige leeftijd bereikte, is bezig die te verlengen door de aanschaf van een pacemaker. Die is ‘m in het ziekenhuis aangemeten door een dokter die d’r verstand van heeft en naar wat we van onze buurvriend horen is het wennen. Hij is nog gauw vermoeid, dat is ook wennen, maar verder bevalt ’t goed. Hij zet heel verstandig in zijn energieverbruik de tering naar de nering. Als je 86 bent mag dat.

Toen bedacht ik me: wat zou het eigenlijk prachtig zijn als je bij mensen peacemakers zou kunnen inbrengen! Want ik vind het maar een rommelig zooitje de laatste tijd. Waar dat allemaal op moet uitlopen, je vraagt het je af. Men schiet elkaar maar overhoop en bij gebrek aan een vuurwapen schijn je met een mes ook een heel eind te komen. Zóveel agressie overal. En niet alleen óver de grens….

Hier niet zover vandaan, in Loenen (Vel.) (dat ‘Vel.’  moest je er in het postcodeloze tijdperk altijd achter zetten, anders kwam je brief ergens richting Randstad terecht en wie wil dát nou?) zijn Leidse studenten aan de gang om een erebegraafplaats op te knappen. Als project in hun kennismakingsweek.

De gedenkstenen worden gepoetst en hersteld, de paden en struiken weer netjes gemaakt en ze vinden het nog mooi werk ook. Ze stappen elke morgen om 8 uur in de bus en om 4 uur ’s middags gaan ze weer richting Leiden.  De Oorlogsgravenstichting is erg blij met de hulp. Er liggen 4000 oorlogsslachtoffers in Loenen en er zijn nog veel meer erevelden, verspreid over ons land.

Dus oorlog is al heel lang niks nieuws. En het grootschalig voor elkaar opkomen is er wel af. Ik denk daar beslist te simpel over. Gelukkig zijn er overal mensen, die in alle talen grootschalig kunnen uitleggen aan simpele zielen dat een Wereldoorlog niet meer kan, want handelsbelangen mogen natuurlijk geen extra roet in eten gooien. Als er eten is dan. Maar als je optelt wat er overal speelt en waarvan je door de moderne communicatie tot op de minuut kunt volgen hoe een en ander verloopt, vind ik dat al die oorlogen bij elkaar de naam Wereldoorlog wel zouden verdienen. Ik ben niet vrolijk.

Maar voorlopig hoop ik vurig dat die poetsende jonge mensen met hun mooie initiatief daar in Loenen(Vel.) ’n beetje peace opdoen  voor de rest van hun leven…..

***Uiteraard wijzigingen in het avondprogramma op de publieke zender na het overlijden van de prins gisteren, maar om nou een documentaire over Friso te laten volgen door “De groeten van MAX”……

Weet je wat ik niet zo goed begrijp? Waarom voetballers met hun pasgeboren baby gaan rondlopen op het veld. Om te laten zien, dat ze meer kunnen dan voetballen?  Soms hebben ze nog meer kinderen bij zich, van henzelf dan.

Niet een geleend “‘de jeugd heeft de toekomst'”-kind, zoals gebruikelijk bij het begin van een wedstrijd. Die gewoonte vind ik trouwens leuk, hoor. De jochies en vaak ook meisjes die met hun idolen het veld op mogen lopen, zijn daar duidelijk trots op.

Maar je ziet soms ook voetballers, die net vader zijn geworden en een doelpunt scoren,  van die wiegende bewegingen maken met hun armen. Ze dragen dat succes dan, naar ik mag hopen, op aan hun vrouw of vriendin, die er (mede) voor gezorgd heeft dat er wat te wiegen valt.

Maar dat gesjouw met je nageslacht op het veld vind ik wat overdreven. Voetballer is gewoon een beroep. Zie je ooit een stukadoor met een baby rondlopen op z’n werk? Nou dan……..

Een week of wat geleden zijn we overgestapt naar een andere energieleverancier. Als je een slimme consument wilt zijn moet je zo nu en dan eens kijken of dat zin heeft. Erg veel scheelt het meestal niet, maar zoals de Engelse supermarkt Tesco altijd zegt: “Every little helps”. We hebben de boodschappentasjes van de vakantie nog in gebruik vandaar dat ik op die slogan kom.

We konden als slimme consumenten als ‘welkom’ kiezen voor de slimme thermostaat “Toon”.  Als je een gemiddelde Nederlander naar Toon vraagt denkt ie meteen aan Toon Hermans. Maar bij ons is dat niet meer zo. Deze Toon vertelt ons alles over ons energieverbruik en nog veel meer, dat daar niet direct mee te maken heeft. Files, de buienradar, van alles en nog wat.

Maar wat betreft dat verbruik zijn we al bezig uit te vinden, welke apparaten in ons huis de grote verslinders zijn. Doordat het IT-bedrijf van onze oudste zoon in dit pand gevestigd is wordt uiteraard in deze stulp meer energie gebruikt dan in een gewoon huis. Er wordt vaak ’s nachts gewerkt, we zijn nou niet direct vroeg-naar-bed-gaanders ook, dus dan gaat dat zo.

Niet onnodig licht laten branden, spaarlampen gebruiken en zo, dat deden we natuurlijk al, maar Toon zorgt ervoor, dat je nog oplettender wordt, zodat je in ieder geval niet zelf de verslinder bent. De koffieautomaat gaat vaker uit en ik deed mijn was altijd in de droger. Hup, uit de wasmachine, even uitslaan en dan gewoontegetrouw in de wasdroger. Gemak dient de mens.

Door toedoen van Toon hebben we gisteren weer een uitklapbaar droogrek gekocht. Ik moet nog even kijken waar precies ik ‘m het handigste kan neerzetten, maar verder is ’t back to the future, hoor!

Is Toon dood? Welnee, hij lééft……!

Gistermiddag had ik mijn zus aan de telefoon. Ze belde even om te vertellen dat ze aanstaande maandag niet thuis zou zijn als we wellicht het plan hadden om haar te komen feliciteren met haar verjaardag. Kinderen en kleinkinderen zijn met vakantie, de scholen zijn hier de laatste regio dit jaar dus was iedereen d’r wel aan toe, vandaar  dat ze  ’t later wel es ’n keer viert. Heel attent, dat belletje, want we hadden inderdaad het voornemen om haar richting op te gaan.

Nou, en dan praat je even verder. Al haar kleinkinderen waren keurig overgegaan naar een volgend leerjaar en dat was bij ons ook zo. “Onze kinderen zijn van zessen klaar”, zei mijn zus. Dat vind ik een leuke uitdrukking.*** We kwamen tot de conclusie, dat we zessen en zevens op een rapport best wel nette cijfers vinden. Tja, dat het geen negens en tienen zijn, een enkele bolleboos uitgezonderd, komt doordat ze naast school nog zoveel andere dingen leuk vinden. En streberigheid is geen echt familietrekje eigenlijk.

Is dat erg? Ik vind van niet, hoor. Als die koters de balans vinden tussen mógen leren, nieuwsgierig zijn naar iets, en wel es móeten leren omdat ’n punt of zo meer net wat aardiger staat, dan komt ’t wel goed. Dan zijn ze van zessen klaar.

Voorlopig wens ik de kinderen én hun ouders een fijne vakantie…..!

***De uitdrukking “van zessen klaar” heeft van oorsprong betrekking op paarden! Het betekende dat een paard vier goede benen en twee goede ogen had. Nu houdt ’t in dat iemand van aanpakken weet en zich in ieder geval goed kan redden. Mooi, toch?

Vanmiddag waren de opa’s en oma’s welkom bij de uitvoering van de afscheidsmusical van onze tweede kleinzoon Niek. Hij zegt, net als onze oudste kleinzoon Stijn vorig jaar deed, zijn basisschool vaarwel om na de vakantie zijn kennis te gaan uitbreiden op dezelfde middelbare school als zijn neef.

Het was een leuke, modern opgezette musical, waarin rondgestrooid werd met allerlei digitale termen, waarvan de generatie die in de zaal zat vast niet allemaal geweten zal hebben waar de kids op het toneel het over hadden. Maar kommer en kwel was het, dat was duidelijk.

Het verloop van een gepland buurtpopfestival ging niet van een leien dakje omdat  het netwerk plat lag, er geen bereik was voor de telefoons, er een band niet kwam opdagen vanwege een malafide manager, de beveiliging had zijn handen vol, er werd geklaagd over te verwachten geluidsoverlast, kortom helemaal van deze tijd al die sores.

Onze Niek was een beveiliger met aardig wat tekst en dat deed ie goed. Tussendoor natuurlijk het ‘koor’ met de hele klas, een musical is een musical en zo was er heel wat te zingen en te swingen. Dat ging leuk. En dan tenslotte natuurlijk een lied over ‘het afscheid’. De musical heette “Vermist” en dat rijmt natuurlijk mooi op ‘gemist’. Want dat denken ze wel, hoor. Dat er gemist gaat worden. De school de kinderen en de de kinderen de school en elkaar. Tja, groep 8 van “De Rank” houdt ’t voor gezien.

De aula van de school is klein en daarom moeten ze de musical nog wel ’n paar keer uitvoeren. Maar dat moeten echte artiesten ook altijd. Soms wel zeshonderd keer. Nou, dan valt dit nog mee. Maar de grootvaders en -moeders hadden toch maar mooi een soort première!

‘k Heb een grief.  Ik word gesommeerd door allerlei modeketens dat ik toch vooral de zomer moet vieren door het kopen van tenminste een nieuwe jurk. Een bloemetjesjurk bijvoorbeeld, want daar hou ik van, en die zijn er in hele leuke stofjes. Op de plaatjes getoond door mooie jonge meisjes. De term ‘bloemetjesjurk’ is dus niet meer, zoals vroeger, voorbehouden aan oude oma’s. Als  je in vroeger dagen aan de bloemetjesjurk toe was, nou, dan had je ’t wel gehad allemaal.

Maar dat is nu niet meer. Leuke bloemetjesjurken (jurkjes heten die tegenwoordig, hè?) zijn er, maar ze zijn zo kórt! Zoveel vrouwen met mooie kniën zijn d’r toch niet! Zelfs de dames van het NOS-journaal hebben soms jurken aan waardoor ik hevig ga verlangen naar de tijd, dat ze niet van top via knie tot teen te zien waren. Dat ligt aan mij, hoor, dat ik dat vind. Dat weet ik ook wel.

Maar al die leuke bloemenstofjes gaan ondertussen wel aan mij voorbij. Vanwege mijn kniën, dat is toch tragisch? Vaak ook wel vanwege het décolleté, hoor, dat natuurlijk ook niet meer is wat het geweest is, maar daar kun je tenminste nog wel iets ‘bedekkends’ mee doen als geld uitgevende oudere. Een sjaaltje rond je knieën loopt zo moeilijk…..

’n Twitterberichtje dat ik vanmorgen las bracht me bij een verhaal over een vrouw, die op vakantie ging en dacht dat haar twee katten haar afwezigheid nauwelijks aan zouden kunnen. De buurvrouw zou ze van voer voorzien. Bovendien kreeg die een waslijst met instructies die ze moest afwerken om de schatjes in conditie te houden. Ze moest bijvoorbeeld drie maal per dag twintig minuten bij de beestjes op bezoek gaan en met ze kroelen om ze het idee te geven dat er heus nog wel van ze gehouden werd. De buurvrouw was wel goed maar niet gek. Eten geven, natuurlijk, maar verder vond ze het onzin.

De buurman aan de andere kant werd gestoord van de radio, die mevrouw in de badkamer, die aan de zijne grensde, had laten aanstaan omdat ze dacht dat haar beestjes dan wat afleiding zouden hebben. Nou ja, een heel verhaal over hoe mevrouw de vakantiegangster dacht dat de katten op haar niet aanwezig zijn zouden reageren. Absurde veronderstellingen en nog knap arrogant ook. Ze bleek namelijk helemaal niet onmisbaar. De dieren vermaakten zich uitstekend. Niks mis mee. Ze had zich jarenlang allerlei sociale bezigheden buiten de deur ontzegd, omdat ze dacht dat de poezen niet zonder haar konden. Om ze niet te ontregelen.

Nou, er valt niet veel te ontregelen aan een kat, hoor! Dat weten we uit ervaring. Qua gedrag dan, dat maakt ie namelijk zelf wel uit. De reden waarom ik katten zo leuk vind. Zolang hij niet ziek is hoef je d’r als mens weinig aan te doen. ’n Aaitje op z’n tijd vindt hij gezellig en de onze praatte ook wel terug als je iets tegen ‘m zei, maar dat was meestal rond etenstijd of zo. Onze zoon kon ‘m als een hond bij zich roepen en dan kwam hij ook. Maar die heeft wat met dieren, dat wij niet hebben. Sommige mensen hebben dat.

Onze Tommy is 18 jaar geworden en helaas was z’n laatste jaar een beetje een sukkeljaar en dat was jammer. We hebben veel plezier aan hem beleefd, maar zoals die vrouw met haar gedierte omging, nou nee, dat zat er bij ons niet in. Het was bij ons wel mens en dier en niet andersom. Wij gingen gewoon met vakantie ook. Dan gaf de buurvrouw hem eten en liet hem binnen en buiten, maar de kans om een warme band op te bouwen kreeg ze niet.

Als we weer thuis kwamen na de vakantie, negeerde hij ons een paar dagen. Niks van : “Hé, leuk dat jullie d’r weer zijn! Hoe was het, een beetje aardig weer gehad?” Nee hoor, rug naar je toe, zwijgzaam en hooghartig uit het raam gaan zitten kijken. Mooi beest, Tommy…..

Een Steve Jobsschool! De naamgever zal vanaf zijn cloud tevreden meekijken naar hoe de kinderen met zijn digitale spullen aan de gang gaan. Wég met de boeken! Dat idee zal vooral  middelbare scholieren aanspreken, die dagelijks een behoorlijk gewicht meesjouwen in hun rugtas. Alleen ’n tablet of laptopje mee. Lekker makkelijk, man!

Wat ’n onderwijsmodel heeft die De Hond bedacht, zeg.  Ik vind wel dat ie doet alsof er niet nú al van alles gebeurt op de scholen. Maar nee, zoals zo vaak: de ontwikkeling naar het digitale moet weer snel, snel, snel. Zijn argument: kinderen van nog geen twee weten exact hoe ze met een tablet of computer moeten omgaan. Die zijn al prima voorbereid op het digitale onderwijs dat ze gaan krijgen. Het is ook wonderbaarlijk, hoor, hoe handig die peuters soms al zijn.

Maar ik heb wat twijfels. Heb ik weer. Want hoe werkt dat in kleine hersens, die óók in ontwikkeling zijn? En is dat onderzocht? Kunnen die de digitale snelheid wel bijbenen? Kan dat niet beter wat geleidelijker? Er moeten toch ook sectoren ontwikkeld worden in zo’n brein qua spraak en geheugen. En niet alles komt binnen via zo’n digitaal apparaat. “Dat zoeken we wel op” kan toch niet de standaard worden als je nog leren moet.

Ook wordt er nu nog zo weinig met de hand geschreven. Zeker buiten school. Natuurlijk leren kinderen nog schrijven, maar een mooi karakteristiek handschrift ontwikkelen daar is geen tijd meer voor. Ze moeten tienvingerig leren typen. Dat is sneller en belangrijk om bij te blijven.

Een basisschoolleraar schreef in een reactie, dat niemand zich ongerust hoeft te maken, want dat de boeken en schriften niet zullen verdwijnen. Voorlopig misschien niet, maar als iedereen ontdekt hoe makkelijk…..nou ja, ik vraag het me af.

Maar sjonge, ik wens iedereen sterkte in het onderwijs. Zowel docenten, leraren, onderwijzers (m/v) en hoe ze verder nog mogen heten én de kinderen. Dat er maar niet te veel ADHD-ertjes mogen ontstaan door de snelheid waarmee kinderbreintjes aan de gang moeten. Zich moeten ontwikkelen tot goed bruikbare tools voor een ontspannen leven.

Ach, reken mij maar niet, hoor! Ik ben een oma, die de prentenboeken van vroeger zuinig bewaart en blij is, dat haar hersenen de boel nog ’n beetje op een rijtje hebben. En hoopt op mooi weer, dat ook. Fijn voor kinderen die buiten willen spelen…..