Gisteren waren mijn Kloris en ik vijftig jaar getrouwd. Ze zeggen dat dat lang is. Een halve eeuw klinkt ook wel lang, als je d’r over nadenkt. Nou dóen we dat niet en daarom is het voor ons heel gewoon. De jaren hebben zich aan elkaar geregen tot aan de dag van vandaag. Dat er in die tijd wel zo het een en ander is gebeurd werd weer eens duidelijk toen we gisteravond met z’n allen aan tafel zaten. ’n Club van elf, die uitstekend met elkaar overweg kan en daar zijn we als ouwelui blij mee.

De dag begon al gezellig toen een bloemenman een prachtig boeket kwam afleveren van de vrijwilligersclub waar vader J. voor werkt. En een dag eerder hádden we al zo’n prachtige bos bloemen gestuurd gekregen van onze Friese familie! Je kunt een maandag niet beter beginnen, zeg nou zelf. Onze buren kwamen ook nog even op de koffie met bloemen en ’s middags onze kinderen ook nog es, dus het ziet er erg gezellig uit hier.

Veel post ook, zelfs een brief van de (loco-,want we hebben onze échte afgestaan aan de Eerste Kamer) burgemeester. Ik wist helemaal niet dat ze zo attent waren bij de gemeente. Zestig ja, dat wel, maar wij komen pas kijken. Nou, mail uit Australië. Allemaal leuk. En we hadden nog wel rondgebazuind dat we er niks aan deden en lekker thuis bleven. Ja, uit eten met de kinderen en kleinkinderen, maar verder niets.

Maar we hebben zulke leuke cadeaus gekregen! ’n Paar pakken bijzondere koffie, want verslaafd is een groot woord, maar ‘gebruikers’ zijn er zeker in dit huis, en ’n fles wijn, waar Lars heel Utrecht voor heeft afgelopen, omdat ze weten dat ik niet tegen sulfiet kan. Maar sulfietvrije wijn bestaat niet, zegt de wijnhandelaar. In zoete witte zit het meest, droge witte en rosé minder en in rode wijn het minst, maar het is wel nodig in het wijnproces, sulfiet. Nou, van deze fles drink ik een glas mee, hoor, ik zie wel, je bent maar één keer 50 jaar getrouwd. Dan denk ik er wel een knappend haardvuur bij en van kaarslicht weet ik alles af. Komt goed. Verder kregen we tijdens de wok-maaltijd een envelop, waar voor Kloris een cadeaubon in zat van de Mediamarkt en voor Roosje een van Intratuin. Daar is over nagedacht! Ik interesseer me niet zo voor het assortiment van de Mediamarkt en mijn andere, wellicht betere helft vindt bloemen en planten er bij horen, maar voor hem hoeven ze alleen maar niet vervelend te ruiken en verder vindt ie ’t wel goed wat ik doe. Leuk cadeau dus!

De maaltijd in het wok-restaurant was heel apart. Je moest alles zelf doen, behalve het spectaculaire wokken, dat deden de koks met veel vuur. Letterlijk. “Vlám in de pan!” riep een langslopend jongetje. Maar dat was de bedoeling. Ik was nog nooit in een dergelijk restaurant geweest. Ik kende de locatie van toen het nog een ‘gewoon’ restaurant was. Het was er, zelfs op een dinsdag, erg druk. Er waren veel mensen die wat te vieren hadden. Het eten was zonder meer geweldig.

Een erg goed idee was ook de speelkamer voor de kinderen. Omdat die eigenlijk gauw klaar zijn met eten, mogen ze gewoon van tafel lopen en hoeven niet te blijven zitten tot de volwassenen eindelijk eens klaar zijn. Ze hebben zich dus niet verveeld en hadden het leuk gevonden, waren zelfs moeilijk mee te krijgen na afloop. Bij de balie waar afgerekend moest worden stond een Ikea-rij en daar waren we nog de meeste tijd kwijt. Ze moeten de nota maar wokken, dat gaat sneller.

We waren trouwens mooi op tijd thuis om met voetbal de Zweden nog te zien winnen van Nederland. En weet je, dat vind ik wel gezond voor de Hollanders. Eigenlijk net zo gezond als ’n wok-maaltijd. En wij? Wij hadden een rustige en supergezellige dag…….!

Dat het in de wereld niet allemaal even eerlijk verdeeld is, dat weten we. Er wordt zo hier en daar hard aan gewerkt om te trachten daar iets aan te doen en de beter bedeelden proberen daar wel aan bij te dragen, meestal via een collectebus, want dat is het gemakkelijkst. Maar nu dreigt er zich een ander soort verdeeldheid te gaan voordoen. En wel onder de fietsers van dit land.

Er rijden hier namelijk regelmatig bejaarden langs, gezellig pratend met elkaar, op de fiets. Ze kijken vrolijk, ontspannen hun trappers ronddraaiend. Voor je gevoel zou je ze zó de Alpe d’Huez op kunnen sturen. Vervolgens rijdt er een moeder voorbij, ook op de fiets, kind voorop, kind achterop, zware boodschappen in de fietstassen, trappend tegen de wind in en dat ziet er heel wat moeizamer uit.

Die oudere generatie fietst elektrisch. Ze zien er uit alsof ze dagelijks de sportschool bezoeken om zich een conditie aan te meten die op z’n minst een honderdjarig leven belooft.Maar dat is dus niet zo. Ze neppen de boel. Je moet goed kijken naar de fiets als ie langskomt om te zien dat het een elektrische fiets is, ik zie het tenminste niet zo snel. Best geraffineerd eigenlijk. Ik heb geen fiets dus ik fiets sowieso niet, maar ik zou me kunnen voorstellen dat het op een fietspad jaloezie geeft als opa en oma moeiteloos de jeugd passeren. En de grijze markt groeit………

Het plaatje is niet zo jeugdig meer, gezien dat computerscherm met z’n dikke achterste, maar er mist ook een plaatje aan het eind. Eigenlijk had er een voorovergebogen mens te zien moeten zijn met z’n neus op zijn telefoon, de nieuwste ontwikkeling………

….zijn ze, de machinisten. Plaszakken in treinen, waar geen toiletten zijn. Hun werkplek, de bestuurderscabine achterin de trein, wordt door de NS aangewezen als plaats waar mensen als ze nodig moeten hun zakken kunnen vullen. Achterin wordt op de terugweg vóórin. Lekker fris dus.

Wat ik me afvraag: waar laat je zo’n gevulde zak? Uit het raam? Ja, ze zijn afbreekbaar, die zakken, maar je mag ‘m alleen maar gebruiken in een situatie waarbij de trein door pech of weersomstandigheden langdurig stilstaat. Een (hoge) noodsituatie dus. Dat wordt dus een berg van die zakken op één plek of je moet ‘m mee naar huis nemen misschien.

Met een variant op het aloude motto van de ANWB: “Laat niet als dank voor het aangenaam verpoozen, de eigenaar van de trein wat jij hebt zitten loozen…..” Onzinnig plan, maar ja, ik heb geen blaasprobleem………

Peter Heerschop twitterde van de week, dat hij een stuk moest schrijven over ‘gezellig’. Hij vond dat met afstand het vreselijkste woord uit de Nederlandse taal. Het zal ongetwijfeld aan mijn leeftijd liggen, hoor, maar dat ben ik niet met ‘m eens.

Het is wel een typisch Néderlands woord. Je zult het zelfs in België, dat toch tot ons taalgebied behoort, niet horen. Maar ja, daar hebben ze “plezant” dat de lading dekt en dat is het hier niet. Maar gezellig staat voor iets dat op zich aangenaam is, een gewaarwording of een sfeer. Veelomvattend eigenlijk en soms moeilijk uit te leggen.

Want je hebt gezellige mensen, gezellige muziek, gezellige café’s ook. Maar als in zo’n gezellig café geen mens zit dan is het weer niet zo gezellig meer. Je hebt er dus wel vaak ‘gezel’schap bij nodig.

Peter Heerschop ruikt alleen maar spruitjes bij ‘gezellig’. Kneuterige Hollandse luchtjes, hoewel ze elders toch ook spruitjes koken. Als ik mijn stukjes er op nakijk, gebruik ik het woord gezellig nogal eens. Ik vind dingen kennelijk gauw en vaak gezellig. Ik zal er wel mee behept zijn. Dat moet wel, want ik vind zelfs spruitjes schoonmaken, met zo’n bakje op schoot best gezellig……….

We zagen gisteren een samenvatting van een rugbywedstrijd tussen Engeland en Schotland. Wat een opwinding, zeg! Fanatisme op het veld, maar op de tribune konden ze d’r ook wat van!

Heel leuk om te zien was een Engelse supporter, die naast z’n Schotse vrouw stond, allebei duidelijk te herkennen als zodanig, die een bordje voor z’n buik hield waarop te lezen stond: “One of us is sleeping on the couch tonight!”……….

In de Varagids las ik ’n interview met een stel kunstenaars van wie de man hélemaal niks zag in zo’n figuur als die Derek Ogilvie. Die man houdt hele gesprekken met lui, die al aan de ‘overkant’ zijn oftewel overleden. Ik ken zijn programma niet, dus ik weet niet hoe hij dat doet en of het ’n beetje naar tevredenheid lukt. De man van het geïnterviewde paar vermoedde, dat het zonder meer doorgestoken kaart was allemaal.

Zijn vrouw was het daar absoluut niet mee eens. Zij dacht dat het bést kon: praten met iemand die dood is. Het werd dus ‘welles’ tegen ‘nietes’. “Nou,” zei ze tenslotte “ik spreek je wel als ik dood ben……”.

Achter ons in de rij, die wachtte bij de kassa van de super, stond een jongeman met maar een paar boodschapjes in z’n handen. Hij had een mandje niet eens de moeite gevonden. ’n Oude mevrouw, die achter hem stond, zei: “Dit is een pinkassa, hoor!””Ja, dat weet ik”, zei de jongen vriendelijk. “Nee, maar ik bedoel: als je dat niet in de gaten hebt en je bent aan de beurt en je kunt niet gewoon betalen, dan is dat toch heel vervelend. Je hebt zo weinig af te rekenen, ik dacht: ik zeg ’t maar even.”

“Dat is heel aardig van u, maar al heb ik maar één artikel, dan nóg pin ik altijd.” “Ja, dat is ook wel handig”, zei mevrouw, “maar je moet tegenwoordig op zoveel dingen letten! Hoe het pinapparaat werkt, van boven, van voren of opzij, of je bij de goeie kassa staat en tijd voor ’n praatje hebben de kassameisjes niet. Ze zijn aardig, hoor, maar je moet wel meteen doorschuiven anders wordt iedereen ongeduldig.”

“Nou, u bent niet de enige die dat allemaal vindt, hoor”, zei de jongen. “Als u bijvoorbeeld eens wist wat een moeite ik heb gehad met het aanvragen van een OV-chipkaart voor de bus!”. “O ja”, riep mevrouw enthousiast, “ook zoiets! Vreselijk moeilijk.”

En zo babbelden ze nog een poosje door over de diverse verworvenheden van ons hedendaagse bestaan. Verschil in leeftijd tussen de gesprekspartners: toch gauw zo’n jaar of zestig, schat ik. Echt zo’n lieve oude oma en hém vond ik sowieso al ’n schatje. Zoveel geduld………

Binnenkort is het weer Dierendag en omdat echte dierenliefhebbers dat natuurlijk uitgebreid gaan vieren met hun huisdier lag er vanmorgen een folder van de dierenwinkel op de mat. Meneer De Uil van de Fabeltjeskrant zei het al elke dag: “Dieren zijn precies als mensen, met dezelfde mensenwensen, met dezelfde mensenstreken…..”.

Ik denk eerder dat dieren verstandiger zijn en hun dierenwensen beperken tot eten, slapen, een aardige baas en een goed huis. En geen poespas als het hondenweer is.

Mensen denken daar, als je die dierenfolder ziet, anders over. Weet je wat je ter verhoging van de feestvreugde voor je hond kunt kopen? Hóndenbier! Kun je het gezellig samen met je baas op ’n zuipen zetten. Leuk. Nee, er zit geen alcohol in het bier, hij moet natuurlijk niet hondsdol gaan doen. En o ja, voor d’r bij een hóndenpizza! Wie verzint er in godsnaam zoiets?

Ik vind zo’n aparte dag voor dieren eigenlijk al onzin. Je zorgt toch élke dag goed voor je beest?
Maar ja, dat vind ik van de Secretaressedag ook. Nou ja, in ieder geval rare mensenstreken om via dieren rijk te worden……..

Kleine mensen hebben het niet eenvoudig. Grote ook niet, maar die kunnen tenminste nog overal makkelijk bij. Als je klein van stuk bent en je staat behoorlijk in de publieke belangstelling dan worden er grappen over je gemaakt. Behalve als je, ondanks die afmeting, heel hard kunt lopen en/of mooie doelpunten kunt scoren. Zoals Wesley Sneijder bijvoorbeeld. Dan is je bankrekening een aardige compensatie voor alle eventuele zielenpijn. Ik neem aan dat die van Dries Mertens nog in aanbouw is, die bankrekening. Hij is ook zo’n talentvol kleintje.

Toch moest ik wel lachen toen ik las dat hij bij het betreden van het veld gisteren nog gauw van ‘kind’ geruild had met keeper Tyton. Hij had een 12-jarige jongen aan de hand mee te voeren, die zo groot was, dat het echt geen gezicht geweest zou zijn. En zo’n foto had in alle maandagkranten op de sportpagina gestaan. Leer me ze kennen, die journalisten, inclusief Johan Derksen, zelfs zónder Van der Gijp.

Ik zag ergens ook nog een foto van ‘andersom’. Erica Terpstra, op kosten van de omroep op reis, in een interessante uithoek van de wereld. Ze werd door een vrouwtje, dat net tot haar heup kwam, behangen met kleurige lappen. Een soort welkomstritueel of zo. Ze moest op haar teentjes staan, dat vrouwtje, om er bij te kunnen bij deze kanjer. Dat verschil in afmeting was ook nogal opvallend. Ze lachten allebei, Erica het hardst natuurlijk, dus er is mee te leven.

Ik ben ook niet zo groot en word nog wel kleiner, denk ik. Mijn kleinzoon is nu al groter dan ik en die is 11 en die gaat gewoon in z’n eentje het voetbalveld op………