Het plaatje is niet zo jeugdig meer, gezien dat computerscherm met z’n dikke achterste, maar er mist ook een plaatje aan het eind. Eigenlijk had er een voorovergebogen mens te zien moeten zijn met z’n neus op zijn telefoon, de nieuwste ontwikkeling………

….zijn ze, de machinisten. Plaszakken in treinen, waar geen toiletten zijn. Hun werkplek, de bestuurderscabine achterin de trein, wordt door de NS aangewezen als plaats waar mensen als ze nodig moeten hun zakken kunnen vullen. Achterin wordt op de terugweg vóórin. Lekker fris dus.

Wat ik me afvraag: waar laat je zo’n gevulde zak? Uit het raam? Ja, ze zijn afbreekbaar, die zakken, maar je mag ‘m alleen maar gebruiken in een situatie waarbij de trein door pech of weersomstandigheden langdurig stilstaat. Een (hoge) noodsituatie dus. Dat wordt dus een berg van die zakken op één plek of je moet ‘m mee naar huis nemen misschien.

Met een variant op het aloude motto van de ANWB: “Laat niet als dank voor het aangenaam verpoozen, de eigenaar van de trein wat jij hebt zitten loozen…..” Onzinnig plan, maar ja, ik heb geen blaasprobleem………

Peter Heerschop twitterde van de week, dat hij een stuk moest schrijven over ‘gezellig’. Hij vond dat met afstand het vreselijkste woord uit de Nederlandse taal. Het zal ongetwijfeld aan mijn leeftijd liggen, hoor, maar dat ben ik niet met ‘m eens.

Het is wel een typisch Néderlands woord. Je zult het zelfs in België, dat toch tot ons taalgebied behoort, niet horen. Maar ja, daar hebben ze “plezant” dat de lading dekt en dat is het hier niet. Maar gezellig staat voor iets dat op zich aangenaam is, een gewaarwording of een sfeer. Veelomvattend eigenlijk en soms moeilijk uit te leggen.

Want je hebt gezellige mensen, gezellige muziek, gezellige café’s ook. Maar als in zo’n gezellig café geen mens zit dan is het weer niet zo gezellig meer. Je hebt er dus wel vaak ‘gezel’schap bij nodig.

Peter Heerschop ruikt alleen maar spruitjes bij ‘gezellig’. Kneuterige Hollandse luchtjes, hoewel ze elders toch ook spruitjes koken. Als ik mijn stukjes er op nakijk, gebruik ik het woord gezellig nogal eens. Ik vind dingen kennelijk gauw en vaak gezellig. Ik zal er wel mee behept zijn. Dat moet wel, want ik vind zelfs spruitjes schoonmaken, met zo’n bakje op schoot best gezellig……….

We zagen gisteren een samenvatting van een rugbywedstrijd tussen Engeland en Schotland. Wat een opwinding, zeg! Fanatisme op het veld, maar op de tribune konden ze d’r ook wat van!

Heel leuk om te zien was een Engelse supporter, die naast z’n Schotse vrouw stond, allebei duidelijk te herkennen als zodanig, die een bordje voor z’n buik hield waarop te lezen stond: “One of us is sleeping on the couch tonight!”……….

In de Varagids las ik ’n interview met een stel kunstenaars van wie de man hélemaal niks zag in zo’n figuur als die Derek Ogilvie. Die man houdt hele gesprekken met lui, die al aan de ‘overkant’ zijn oftewel overleden. Ik ken zijn programma niet, dus ik weet niet hoe hij dat doet en of het ’n beetje naar tevredenheid lukt. De man van het geïnterviewde paar vermoedde, dat het zonder meer doorgestoken kaart was allemaal.

Zijn vrouw was het daar absoluut niet mee eens. Zij dacht dat het bést kon: praten met iemand die dood is. Het werd dus ‘welles’ tegen ‘nietes’. “Nou,” zei ze tenslotte “ik spreek je wel als ik dood ben……”.

Achter ons in de rij, die wachtte bij de kassa van de super, stond een jongeman met maar een paar boodschapjes in z’n handen. Hij had een mandje niet eens de moeite gevonden. ’n Oude mevrouw, die achter hem stond, zei: “Dit is een pinkassa, hoor!””Ja, dat weet ik”, zei de jongen vriendelijk. “Nee, maar ik bedoel: als je dat niet in de gaten hebt en je bent aan de beurt en je kunt niet gewoon betalen, dan is dat toch heel vervelend. Je hebt zo weinig af te rekenen, ik dacht: ik zeg ’t maar even.”

“Dat is heel aardig van u, maar al heb ik maar één artikel, dan nóg pin ik altijd.” “Ja, dat is ook wel handig”, zei mevrouw, “maar je moet tegenwoordig op zoveel dingen letten! Hoe het pinapparaat werkt, van boven, van voren of opzij, of je bij de goeie kassa staat en tijd voor ’n praatje hebben de kassameisjes niet. Ze zijn aardig, hoor, maar je moet wel meteen doorschuiven anders wordt iedereen ongeduldig.”

“Nou, u bent niet de enige die dat allemaal vindt, hoor”, zei de jongen. “Als u bijvoorbeeld eens wist wat een moeite ik heb gehad met het aanvragen van een OV-chipkaart voor de bus!”. “O ja”, riep mevrouw enthousiast, “ook zoiets! Vreselijk moeilijk.”

En zo babbelden ze nog een poosje door over de diverse verworvenheden van ons hedendaagse bestaan. Verschil in leeftijd tussen de gesprekspartners: toch gauw zo’n jaar of zestig, schat ik. Echt zo’n lieve oude oma en hém vond ik sowieso al ’n schatje. Zoveel geduld………

Binnenkort is het weer Dierendag en omdat echte dierenliefhebbers dat natuurlijk uitgebreid gaan vieren met hun huisdier lag er vanmorgen een folder van de dierenwinkel op de mat. Meneer De Uil van de Fabeltjeskrant zei het al elke dag: “Dieren zijn precies als mensen, met dezelfde mensenwensen, met dezelfde mensenstreken…..”.

Ik denk eerder dat dieren verstandiger zijn en hun dierenwensen beperken tot eten, slapen, een aardige baas en een goed huis. En geen poespas als het hondenweer is.

Mensen denken daar, als je die dierenfolder ziet, anders over. Weet je wat je ter verhoging van de feestvreugde voor je hond kunt kopen? Hóndenbier! Kun je het gezellig samen met je baas op ’n zuipen zetten. Leuk. Nee, er zit geen alcohol in het bier, hij moet natuurlijk niet hondsdol gaan doen. En o ja, voor d’r bij een hóndenpizza! Wie verzint er in godsnaam zoiets?

Ik vind zo’n aparte dag voor dieren eigenlijk al onzin. Je zorgt toch élke dag goed voor je beest?
Maar ja, dat vind ik van de Secretaressedag ook. Nou ja, in ieder geval rare mensenstreken om via dieren rijk te worden……..

Kleine mensen hebben het niet eenvoudig. Grote ook niet, maar die kunnen tenminste nog overal makkelijk bij. Als je klein van stuk bent en je staat behoorlijk in de publieke belangstelling dan worden er grappen over je gemaakt. Behalve als je, ondanks die afmeting, heel hard kunt lopen en/of mooie doelpunten kunt scoren. Zoals Wesley Sneijder bijvoorbeeld. Dan is je bankrekening een aardige compensatie voor alle eventuele zielenpijn. Ik neem aan dat die van Dries Mertens nog in aanbouw is, die bankrekening. Hij is ook zo’n talentvol kleintje.

Toch moest ik wel lachen toen ik las dat hij bij het betreden van het veld gisteren nog gauw van ‘kind’ geruild had met keeper Tyton. Hij had een 12-jarige jongen aan de hand mee te voeren, die zo groot was, dat het echt geen gezicht geweest zou zijn. En zo’n foto had in alle maandagkranten op de sportpagina gestaan. Leer me ze kennen, die journalisten, inclusief Johan Derksen, zelfs zónder Van der Gijp.

Ik zag ergens ook nog een foto van ‘andersom’. Erica Terpstra, op kosten van de omroep op reis, in een interessante uithoek van de wereld. Ze werd door een vrouwtje, dat net tot haar heup kwam, behangen met kleurige lappen. Een soort welkomstritueel of zo. Ze moest op haar teentjes staan, dat vrouwtje, om er bij te kunnen bij deze kanjer. Dat verschil in afmeting was ook nogal opvallend. Ze lachten allebei, Erica het hardst natuurlijk, dus er is mee te leven.

Ik ben ook niet zo groot en word nog wel kleiner, denk ik. Mijn kleinzoon is nu al groter dan ik en die is 11 en die gaat gewoon in z’n eentje het voetbalveld op………

Vandaag werd mijn weblog tien jaar. Best wel lang om met iets bezig te zijn, tien jaar. Dat lijkt niet zo, omdat ik ’t leuk vond en vind. Nog steeds. Ik heb nog es wat stukjes gelezen van toen ik begon. Ik beleefde toen wel wat meer, zat nog iets soepeler in elkaar en was ook wat onbezorgder, geloof ik. Dat is nu anders. Ik ben geen pessimist, verre van dat, maar je moet verdorie wel veel meer zoeken naar aardige dingen.

En die zijn er wel, hoor! Als je oplet. Ze komen vaak van de kinderen, die ook veranderd zijn in die tien jaar. Ja, hè, hè ze gróéien! Wat is oma toch slim. Maar onze oudste kleinzoon is ondertussen al langer dan ik. Ik krimp, denk ik, dat helpt ‘m ook natuurlijk! Maar ik bedoel in hun manier van praten, woordkeus en woordenschat vooral. Het dochtertje van zeven van een vriendin van mijn dochter bijvoorbeeld. Ze waren ergens en haar moeder zei, terwijl ze op ‘m wees: “Kijk eens, wat een mooie vogel!”. En geen bordje in de buurt, hoor, waar dat op stond, maar haar dochter sprak met kennis van zaken: “Dat is een geelstaart ara, mama!”.

En mijn kleinzoon dan, bij wie ik van de week ’n avondje oppaste, ook al zo’n humorist. Mijn dochter deed voordat ze wegging met een nogal wilde zwaai het gordijn dicht van het zijraam en mepte toen een stenen paddenstoeltje, waarmee ze net zo’n schattig herfsttafereeltje had gemaakt op de kast op de grond. Ze zei toen géén potverdriedubbeltjes, maar iets richting onze lieve heer. Dat doet ze nooit, in ieder geval niet in mijn bijzijn. Mijn zoon die er ook was zei nogal schijnheilig (roomser dan de paus zullen we maar zeggen): “Nou, nou, dat gevloek wil ik niet horen, hoor!” “Ja, mama”, zei haar zoon van acht, bijna negen, “dit is een heilig huis!”. Nou, en om zulke dingen moet ik dan lachen. Waar halen ze ’t vandaan, die kinderen.

Nou, of jullie ’t nog leuk vinden of niet, ik ga gewoon nog even door na deze tien jaar. Zolang we nog zo’n cabaretesk gezelschap in Den Haag hebben zitten is er ondanks de ellende zo nu en dan toch wel iets te lachen, hopen we maar………

De ANWB meldde laatst, dat er tegenwoordig weer veel meer auto’s met pech langs de weg staan en dat dat komt doordat de mensen wegens bezuiniging hun auto minder goed onderhouden. We zagen dat in Engeland trouwens ook, hoor, in onze laatste vakantie. Wij hadden vroeger ook nogal eens ’n auto, waarvan we bepaald niet de eerste eigenaar waren. Dat was niet erg, want het reed meestal nog best en mijn kloris wist altijd “mannetjes” te vinden, die voor weinig geld een eventueel euvel konden verhelpen.

Totdat we op een dag op weg waren naar Vlissingen en bij Utrecht de koppeling kapot ging en we niet meer verder konden. Heel vervelend omdat mijn jongste dochter naar een vriendinnetje in Engeland zou gaan en de boot moest halen. En we waren pas bij Utrecht. De Wegenwacht kwam en stelde vast dat de auto naar Utrecht gesleept moest worden voor reparatie.

Er werd een taxi geregeld die ons naar Vlissingen zou brengen. De chauffeur vond het wel een geinig ritje, vooral omdat we zo in tijdnood zaten. De vaart zat er dus goed in. Ze heeft ‘m gehaald, de boot, al was ze de laatste passagier die aan boord ging en ze moest hóllen ook! Tijd voor ouderlijke vermaningen en een uitgebreid afscheid was er niet en ze was pas zestien, dus ik vond het wel een onderneming, zo’n kind alleen naar het buitenland.

Mijn kloris had geregeld, dat de chauffeur ons voor een vriendenprijsje weer mee terug nam naar Utrecht, want eigenlijk hadden we met de trein teruggemoeten naar huis. De ANWB betaalde alleen de heenreis voor ons en de terugrit voor de chauffeur ook, maar daar hadden wij niks aan. Wat er met het ‘vriendenprijsjesgeld’ is gebeurd weten we niet, maar we hebben zo ons vermoeden.

Nou ja, onze jongens, die mee waren om hun zus weg te brengen en toen iets van negen en elf waren, hadden de dag van hun leven. Ga maar na: eerst de spanning van die kapotte auto die gesleept moest worden, een rit met een snelle taxi, een mega-veerboot zien vertrekken, van Utrecht met de trein naar Apeldoorn en daar met de bus naar huis.’ Beleef het openbaar vervoer’ staat er hier op de bussen. Nou, dat hebben ze destijds al gedaan. Wat een dag!

Verder dan een lekke band zo nu en dan hebben we het op pechgebied langs de weg niet gebracht en dat was maar goed ook, want die ene keer was een duur dagje en toen hadden we de Utrechtse reparatierekening nog niet eens gezien.

We hebben in Engeland een aanrijding gehad in deze laatste vakantie. Die hoeven we niet te betalen, omdat het onze schuld niet was en we allang gewend waren aan het links rijden daar, dus daar lag ’t niet aan, maar zijn wel de auto nu een paar dagen kwijt vanwege het schadeherstel. Maar hij is vanmorgen tijdelijk omgeruild door een leenauto. We kunnen dus blijven rijden. Rechts……..