Laatst kochten we wat poloshirts. Ze hingen buiten de winkel in een rek en waren twee voor de prijs van drie of zoiets, andersom kan ook. Ik weet dat tegenwoordig niet meer, hoor, met al die kortingen, dat gegoochel met procenten, de tweede gratis en zo. Met een beetje moeite zou je d’r tureluurs van worden. Dat zouden de winkeliers er zelf ook van moeten worden. Alleen al van die prijskaartjes en extra administratie.

Maar over die poloshirtjes dus. We kochten er een heel stel, want er was nog genoeg keus in kleuren en de ruimere maten waren ook nog in ruime mate aanwezig. Koopje dus. De mannen die ze aanmoesten vonden ze lekker zitten en waren dus tevreden over de aankoop, want ze waren van goede kwaliteit, de shirtjes. Niks mis mee, zou je denken.

Maar nou sta ik ze ’n beetje bij te strijken, het is katoen dus dan moet dat wel es, en zie ik ineens dat het bovenste knoopje is aangenaaid met een afwijkende kleur garen. Het knoopje van het witte shirt bijvoorbeeld is aangenaaid met zwart garen en dat van het donkerblauwe met knalrood! Vroeger overkwam het me wel eens dat ik bij het aannaaien van een knoop niet de juiste kleur garen in huis had. Dan zocht ik een draadje dat ’n beetje in de buurt kwam, maar ik voelde me eigenlijk een huisvrouw van niks. Na verloop van tijd stoorde het me niet meer zo onder het motto van “als je hard loopt zie je d’r niks van”, maar kloppen deed het natuurlijk niet.

Nu blijkt, bij navraag, dat het bij die knoopjes op die shirts gewoon exprés is. Het hoort zo. Is mode. Net zoals het hebben van grote slijtplekken in spijkerbroeken getuigt van gevoel daarvoor.

Nou ja, dat met die knoopjes geeft weer kansen op de arbeidsmarkt voor slechtziende naaisters……….

Wij hebben het plan om ergens in september een dag of wat naar Engeland te gaan. Eventjes er tussen uit. Kijken of het ergens anders anders regent, hoewel we dat niet gaan verwachten natuurlijk. Maar soms is het nodig: even wat Tapetenwechsel. Daar zou je dus eigenlijk voor naar Duitsland moeten, maar ach, wij hebben parket dus gaan we gewoon naar Engeland.

Naar Herefordshire, dat grenst aan Wales om precies te zijn en naar een cottage in een klein dorp. Zo’n Barnaby-dorp, hoewel het natuurlijk niet in Midsummers ligt. Want daar gebeuren zoveel moorden, dat is gevaarlijk gebied. Daar hebben ze d’r op het ogenblik wel meer van in dat land, maar daar werken ze aan, heb ik begrepen. Alleen in Londen al zestienduizend agenten op de been dit weekend. Nou, dat moet genoeg zijn. Die zouden ze hier niet zo een-twee-drie bij mekaar hebben.

Als ze er nou ook nog wat doen aan de oorzaak van al die ellende, want dat een voetbalwedstrijd tussen Nederland en Engeland zomaar wordt afgeblazen, dat kan natuurlijk niet. Al die miljonairs voor niks komen opdraven in dat hotel in Noordwijk, overal vandaan. Wat dát niet kost! Daar denken die plunderaars natuurlijk weer helemaal niet aan! Dat is toch je reinste kapitaalvernietiging, zeg……….!

Ik weet wel ’n reden……

We zagen wat spectaculaire beelden uit de Engelse hoofdstad en toen reed er onverstoorbaar zo’n dubbeldekker door het beeld met op de zijkant een reclame voor de nieuwste smurfenfilm.”Kijk!” zei mijn zoon “een relsmurf!” Da’s waar, die was er nog niet. Wel ’n grote, bril-, lol-, mopper-, luilak-, kleermaker-, gap-, kok-, natuur-, baby-, klungel-, schilder-, timmer-, potige, ijdele, driftige, rustige en ’n wilde smurf en de smurfin natuurlijk. En dan nog een heel stelletje, dat in de loop van de tijd is komen aanwaaien, maar een relsmurf was daar nog niet bij! Nou, die is dan mooi voor de volgende film……

We waren een dagje in Friesland. In Jubbega, om precies te zijn. Onze broer/zwager en schoonzus wonen daar zeer tot hun genoegen en hadden alle broers en zussen uitgenodigd. Om er te komen schakelden wij de in onze auto aanwezige ‘wegwijsdame’ in, want we zijn er nog niet zo vaak geweest.

Mijn echtgenoot sprak haar toe, maar het leek of ze nog nooit van d’r leven van Jubbega had gehoord en noemde alle gehuchten van Nederland die met “Ju” begonnen en daar hadden wíj dan weer nooit van gehoord. Tenslotte zei kloris: “Probeer jij het eens, misschien luistert ze naar jou wel!”

Nou, en dat was ook zo. Door mijn welgevooisde sympathieke timbre snapte ze eindelijk waar we naar toe wilden. Het eerste stuk wisten we zo wel, maar eenmaal in Friesland moesten we het Sjaakelien (ze heet zo, omdat in de vorige auto een mannenstem zat, die door onze zoon Sjaak werd genoemd) even vragen.

Ik heb toen kennelijk de toeristische optie gekozen, want we werden vanaf de snelweg door prachtige landelijke dreven gevoerd, overal groen, maar het uiteindelijke reisdoel: Jubbega/Jobbegea werd het toch keurig. We kwamen ‘te plak’.

We hadden een heel gezellige dag met iedereen zo bij elkaar. Er was uitgebreid op ons gerekend waar het de inwendige mens betrof en we hebben heerlijk bijgekletst. Je ontmoet elkaar niet zo heel vaak, je belt met verjaardagen en zo, maar elkaar echt weer eens zién is toch het leukste. De temperatuur was ook in Friesland zeer aangenaam en tussen de buitjes door zijn we veel buiten geweest. Op de terugweg naar huis werden de buitjes trouwens volwassen hoosbuien, dus de auto, die net door de wasstraat was geweest, had een déjà vu.

En jongens, ik weet als eenvoudige Hollander weer hoe onvervalst Fries ook alweer klinkt …….!

Een uitje voor de hele familie gisteren. We waren in Duiven naar Ikea en Makro. Voor de laatste heb je een pasje nodig om naar binnen te mogen. Je ziet het aan mij niet zo, maar ik ben “inkoopster” voor het bedrijf van mijn zoon. Dat is jaren geleden zo geregeld, hoewel ik het toen ook niet echt was, en dat is zo gebleven. En gelukkig staat er geen geboortedatum op dat pasje dus is het gewoon handig dat ik ‘m nog heb. Er zijn nog meer pasjes in de familie dus we mochten d’r allemaal in. En ik koop wel eens sokken voor mijn zoon dus ergens klopt het nog wel. Bovendien denk ik niet dat ze zich bij de Makro erg druk maken over de leeftijd van hun klanten. Kinderen mogen tegenwoordig ook mee naar binnen. ’n Pas is een pas. Even scannen, klaar, weer ’n klant.

Zo’n Makro is een ideale locatie. De mannen verdwijnen richting elektronica en andere techniek, de kinderen, die bij ons dus niet zo klein meer zijn, naar het speelgoed en de computergames en de vrouwen naar de kleding en de andere spullen die vrouwen interessant vinden. Je hoeft je geen zorgen te maken dat iemand zich verveelt tijdens het droogzwemmen en je bent zo’n beetje allemaal tegelijk uitgekeken. Dan wordt overlegd, wat er daadwerkelijk meegaat en voilá: iedereen tevreden.

Ook kom je vaak tot de ontdekking dat er spullen zijn die je voordeliger koopt op je eigen winkelcentrum. Daar heb je zo’n groothandel niet voor nodig. En de btw, die er overheen komt bij de kassa, daar moet je ook wel op letten.

Ikea is ook leuk voor de ideetjes en als je het nou over droogzwemmen hebt doe je dat daar met al je zwemdiploma’s. Ik hou erg van de Ikeastijl, maar er komt zoveel geknutsel aan te pas, hè? We zullen misschien nog wel es aan een andere tafel moeten, maar ach, dat komt nog wel . Of niet. Maar al die leuk ingerichte “kamers”, ik vind het enig om te bekijken.

Van dat gedrentel door van die toch wel grote gebouwen word je moe, dorstig en ’n beetje hongerig. De restaurants zaten nogal vol dus we besloten om naar de belendende McDonalds te gaan. Tot groot plezier van de jongste generatie. Het was van mij heel veel jaren geleden dat ik er was, meestal tijdens vakantieritten, maar er is nog niks veranderd. Er zit wat meer ‘gezonde’ sla tussen de broodjes, maar bestek hebben ze d’r nog steeds niet en er wordt nog steeds verwacht dat je een bakkes hebt van hier tot gunter om een hap te nemen van zo’n bigmouth. Ik kan dat niet en denk ook, dat ik er dan niet uitzie. Dus ik eet het broodje laag voor laag en met mijn tien geboden en dat ben ik ook niet gewend. Maar het smaakte best en ach, servetjes genoeg. Ook vind ik een kwart liter cola wel een beetje veel, maar daar heb ik de hele weg naar huis over kunnen doen, dat scheelt.

Nou, we hebben ons dus een middagje als echte Hollandse consumenten gedragen: veel kijken, niet zoveel kopen en eindigen bij McDonalds. Heel gezellig………!

‘k Ben even niet zo’n beste blogger. Het zit er niet in momenteel. Dat heb je wel es. Niet dat ik ’t niet probeer, hoor, dat je dat niet denkt. Het is geen luiheid of zo, maar soms gebeuren er dingen die op zo’n manier boven je pet gaan, dat je zelfs vergeet dat je helemaal geen pet hébt.

Zo denk ik bijvoorbeeld dat die ijskouwe Noor zijn doel bereikt heeft. Noorwegen heeft, zoals het in onze krant verwoord werd, zijn onschuld verloren. En komt dat nog goed? Er wordt over de man gepraat tot in alle hoeken van de wereld, is zijn naam en de afbeelding van zijn gladde kop bij iedereen bekend. Mooier kun je het als terrorist toch niet hebben.

Mag ik het internet dan heel even een ramp vinden………?

Mijn huisgenoten zeiden dat ze het aan niemand zouden vertellen en dat is op zich natuurlijk erg aardig van ze. Maar kom, laat ik dat, zolang ik dat nog kan, dan zelf maar doen. Ik wilde gisteren op de parkeerplaats van het winkelcentrum in de auto stappen bij een wildvreemde man. Ja, per ongeluk, hoor! Voor iets anders heb ik de leeftijd niet meer. Hoewel ik vroeger ook nooit bij vreemde meneren in de auto zat, het waren altijd bekende meneren.

Als we boodschappen doen laadt mijn zoon onze levensbehoeften in de auto en ik breng dan het winkelwagentje terug naar waar het thuishoort. Bij terugkomst stap ik naast hem in de auto, hij start en we rijden weg. Prima rolverdeling zo.

Nou, dat instappen deed ik gisteren dus in een eveneens zwarte auto (niet eens van hetzelfde merk) waar ook al iemand in zat en dus geparkeerd was náást die van ons. Die iemand riep vrolijk: “Hé, hallo!” en ik hakkelde: “O, sorry!”en spoedde mij met schaamrood op de kaken ’n autootje verder.

Daar werd uiteraard ook zeer vrolijk gereageerd en verklaard, dat ze nu echt op Google de symptomen van dementie gingen opzoeken. Zou dat écht zo beginnen, zeg? Dat winkelwagentje terugbrengen lukt me toch nog steeds aardig en dat is toch best een complexe handeling. Met dat muntje en zo……..

In de super waar mijn zoon en ik de weekendboodschappen deden liep een heel blije mevrouw met haar armen vol bloemen. Geen tattoo’s of zo, nee, wel zo’n drie bossen violieren, die ze qua kleur met zorg had uitgezocht. Toen ze zag, dat ik naar haar keek, omdat ze er echt zo gelukkig uitzag met haar bloemetjes, violieren rúiken ook nog es zo lekker, begon ze me spontaan te vertellen wat ze er allemaal mee van plan was.

“Twee bossen ga ik mengen en die zet ik in vazen, één op de tafel en de andere op de kast. En dan maak ik ’n bos wat kleiner en die zet ik bij de foto van mijn vader.” Dat klonk heel lief dus die was vast in de hemel of zo.

Ik wist niet zo gauw wat ik moest antwoorden. Dus ik zei maar, dat ik de kleuren : roze, donkerrood en paarsblauw erg mooi bij elkaar vond passen en dat was ook zo. Dat vond ik echt.

Maar ja, toen zei ze er heel prozaïsch achteraan: “Ach, en voor het geld hoef je het niet te laten!”. De supermarkt, we waren weer terug op aarde……

Even ’n onvervalst plattelandsbericht. In Voorst, dat tussen Apeldoorn en Zutphen ligt, heeft de gemeente, op initiatief van een koeienknuffelaarster een oversteekplaats voor koeien aangelegd op de Noord Emperweg. Nou kom ik zelden op het idee om een koe te willen knuffelen, maar dat ze ons melk geven vind ik prachtig van ze en ook om te zien hou ik van koeien in een wei. Verder ben ik geen veekenner.

Maar dat idee van die oversteekplaats vind ik leuk en diervriendelijk. Ook een koe wil wel eens haar horizon verbreden. En dat kan nu. Deze koeien hebben er maar liefst 10 hectaren bij. Het schijnt de eerste te zijn in Nederland, een dergelijke oversteek.

De beesten hebben even moeten oefenen, maar ze weten al hoe het werkt. Ze kunnen niet alleen naar een ander weiland, maar ook zelfstandig naar een robotmelkmachine in de stal om zich te laten uitmelken op het moment dat de uierdruk te hoog wordt. De boer kan ondertussen rustig op zoek naar een vrouw, want hij is niet nodig. Klara regelt ’t zelf wel.

Nu we toch agrarisch bezig zijn: we zagen (nou ja, ik dan) van de week een wei vol met uitsluitend zwarte schapen. En nou zal je toch het witte schaap van de familie zijn, zeg! Wat moet je d’r mee…….?

***Als je weer eens ’n boost nodig hebt om te kunnen geloven in een multiculurele samenleving, mag je de website van fotograaf Cathy Bosscher: frenetiek.nl absoluut niet overslaan! Gaat dat zien!