Er zijn in de buurt kinderen, je mag namelijk nogal jong aan een bijbaantje beginnen in die sector, die reclamefolders rondbrengen. Veel zal zulk werk niet opleveren, maar alle beetjes helpen als je ergens voor aan het sparen bent.

Het zijn behoorlijk wat reclameblaadjes bij elkaar. Maar ze zitten dan meestal wel verzameld in plastic verpakt. Dat bezorgt wel prettig. Dan gaat alles mee in een bolderkar. Die hadden wij vroeger ook voor het vervoer van jeugdig volk in de vakantie. Of voor de boodschappen uit de campingwinkel.

Eigenlijk vind ik dat altijd een leuk gezicht, zo’n bewaard houten karretje met van die rooie randjes en zo’n lange trekstok. Vroeger zaten ze d’r in, die kleuters en nu zijn ze ermee ‘aan het werk’ …..

We kregen een brief. Van Ton Heerts, onze burgemeester. Hij vroeg of het qua gezondheid goed met ons ging, er geen problemen waren wat de financiën betreft en zei, dat we moesten melden als er iets was waarbij de gemeente hulp of steun zou kunnen bieden. ( Informatie op www.apeldoorn.nl/coronahulp. )

Meer vrijheid per 1 juli betekent dat er wat meer kan. Het is niet meer “blijf thuis”, maar “vermijd drukte”. Fijn, maar spannend, zegt ie. Want het virus ís er nog.” De gemeente heeft er van alles aan gedaan. In de binnenstad zijn looprichtingen aangegeven, geen geparkeerde fietsen overal, want die kunnen in de gratis stalling, geen reclameborden en rekken meer in het winkelgebied, waardoor er meer ruimte komt.( Houen zo! zou ik zeggen. Bedankt namens alle blinden en slechtzienden.)

Iedereen , inwoners en ook toeristen, weer overal welkom in ons mooie Apeldoorn, zegt onze burgervader. Ook op de toeristische plekken hebben ze er van alles aan gedaan. Hij weet dat de mensen het zat zijn en regelmoe, maar het moet. Het is knap vermoeiend, maar het is niet anders.

Tenslotte vraagt burgemeester Heerts of iemand nog ideeën heeft hoe het vol te houden is allemaal. Wat heeft u van mij of de gemeente nodig, vraagt hij. Van alles beloven kan hij niet, maar ’n aanpassing of iets anders doen dan bedacht, daar wordt naar geluisterd. En weer een adresje waar zo’n idee heen kan.

Allemaal in een brief van de burgemeester van Apeldoorn persoonlijk aan elke inwoner van zijn gemeente en hij wenst ons een fijne zomer. Ik hem ook. Het was een mooie brief…..

‘k Las dat het RIVM voor het eerst een dag géén coronadoden te melden had. Dat is mooi. Natuurlijk gaan er toch mensen dood, maar dat was zonder corona ook gebeurd.

Ik vind het mooi, dat er vanmorgen ‘maar’ vier rouwadvertenties in onze krant stonden en geen drie hele pagina’s en daarvan ook nog een paar die over dezelfde overledene gingen, want dat is gelukkig het vanoudse normaal, ondanks hetzelfde verdriet dat zo’n overlijden veroorzaakt bij de achterblijvers.

Waar ik rouwig om ben is, dat de mensen zo snel weer doen of er niks aan de hand is en daar zelfs demonstraties over gaan houden om hun ‘vrijheid’ te bespoedigen door de veiligheidsmaatregelen te gaan veroordelen.

Er hadden dingen misschien, of wel zeker, anders gekund, met al die beschermingsartikelen, die er niet waren en zo, maar ga het maar es regelen, zeg! Voor een heel land met allerlei mensen die ook economische belangen hebben. Het was een overval! Dat allemaal overzien, het is geen peulenschil.

We hadden ook nog eens 75 jaar vrijheid te vieren, weet je nog? Maar een beetje gezond verstand om het met z’n allen tot een goed einde te schoppen en dan niet door dood te gaan, maar te blijven leven is ook iets om te vieren. Vinnik dan…..

…..want eigenlijk had ik er met ingang van vandaag zo bij willen zitten. In deze heerlijke omgeving, die we na een respectabel aantal uren autorijden bereikt zouden hebben. Die uren hebben we er elke keer weer graag voor over. Jammer, maar we jammeren niet, want het is niet anders. Geen vakantie tot nu toe, hoewel…..? Ik weet soms niet meer wat voor dag het is. Heb ik in de vakantie ook en dat is geen leeftijdsverschijnsel. Dacht ik.

Misschien dat we ergens later in het jaar nog kunnen gaan kijken hoe de herfst er daar uitziet. Je weet het niet. Onze Cornwallse ‘huisbazen’ vinden het net zo jammer als wij dat we niet kunnen komen en niet alleen omdat ze inkomsten missen. Het is een rare tijd voor iedereen.

Maar niemand van ons is ziek en dat moeten we maar zo houden met z’n allen. We zien kinderen en kleinkinderen regelmatig, in de tuin en dat is fijn. Die twijfelen ook nog of er iets van hun Griekse vakantie terecht komt. We zien het allemaal wel.

Er schijnen voor thuisgebruik nogal wat opblaasbare zwembaden te worden aangeboden en wellicht ook gekocht. Dat heeft gevolgen voor het waterverbruik. Er zijn mensen die na gebruik het water weggooien en de volgende dag er weer nieuw water in doen. Niet erg zuinig.

Bij een klein kinderbadje kan ik me er nog wát bij voorstellen als er iets in terecht komt, dat de naam badwater niet verdient, maar toch. Ons water uit de kraan is behoorlijk goedkoop eigenlijk, dus het gaat meer om het sociale aspect van het gebruik, toch? Daar hoef je je bij een vakantiezwembad helemaal niet druk om te maken, hè? Dat zit al bij de prijs in.

De tuinen zien er overal stralend uit. De jonge vogeltjes hoor je piepen in de nestjes. Zo dichtbij maak je van alles mee, dat je in andere jaren vaak ontgaat. Dat is ook leuk. Elk nadeel heeft z’n voordeel…..

‘k Heb eens even diep nagedacht over het woord ‘influencer’. Dat lees ik nogal eens. Iemand is een influencer. En verdient daar geld mee, soms nogal veel ook. Het schijnt een veel gebruikt marketingbegrip te zijn.

Artiesten en muzikanten beginnen er zelfs hele carrières mee. Die volg ik wel. Voor hen is You Tube geweldig als start en bij succes onmisbaar. Dat vind ik leuk. Laat ze maar influencen!

Maar soms begint iemand op You Tube video’s te plaatsen, die worden bekeken en beluisterd en als ze een beetje interessant zijn worden ze gevolgd. Ligt aan degeen die ze er op zet natuurlijk, want het gaat ook vaak, ondersteund door Instagramfoto’s, over de dagelijkse bezigheden van de persoon.

Als die ’s morgens een beschuitje eet van een bepaald merk en zegt, dat dat toch wel érg lekkere beschuitjes zijn en hij of zij een interessant aantal ‘volgers’ heeft, dan wil de beschuitjesbakker de You Tuber best wat betalen voor de reclame die hij maakt voor het product. Want dan is ie een influencer. Hopelijk gaan al die volgers spoorslags naar de winkel om die beschuitjes te kopen, denkt ie. Jonge meisjes storten zich via You Tube nogal eens als influencer op de beautysmeersels en aanverwante artikelen. Geven dan meteen maar adviezen, want daar hebben ze dan verstand van, zeggen ze. Ze smeren zelf ook en “Kijk eens hoe mooi ik ben !”

Nou, als ik, als eenvoudige smeerder op leeftijd, in het krantje van Het Kruidvat kijk en dáár al het aantal merken bekijk hoef ik niet naar You Tube voor advies. Ik ben trouwens niet te beïnvloeden, hoor. Nivea tegen de rimpeltjes en de barcode tussen neus en lippen. En dat helpt niet tot redelijk. En die barcode krijg je weg door veel te glimlachen, dat je het maar weet.

Ach, mensen, nu we weinig de deur uit komen en het moeten hebben van de reclamekrantjes die elke week op de mat vallen wordt het inkoopbeleid hier steeds eenvoudiger. We halen wat er nodig is. Gezonde spullen. Wat ik wel weer veel vaker doe: bakken! Cakes waar we een hele week mee doen. Die kopen we dus niet, maar maak ik zelf. ’n Soort coronacake eigenlijk , ja die naam komt door beïnvloeding van buitenaf…..

…..erger ik me niet zo gauw, maar de uitdrukking “het nieuwe normaal” begint me nogal te irriteren. Want het “oude normaal” was al behoorlijk abnormaal zo hier en daar, dus waar heb je het dan over? Wat is normaal? Ik noem de noodzakelijke maatregelen liever tijdelijk en tot nut van iedereen die z’n verstand gebruikt en niet ziek wil worden. En dat dan zolang als het nodig is. Om er achter te komen wat er sowieso allemaal te normaliseren valt!

Ik drink normaal per dag een paar liter bij mekaar aan water, zerofris, koffie, thee. Al dat vocht is goed voor je, zeker als je op leeftijd bent. Allemaal normaliters, mooi hè…..?

‘k Ben nog nooit zo blij geweest dat ik naar de kapper mocht! Doorgaans vind ik zoiets een noodzakelijk kwaad, maar vandaag een regelrechte zegen. Het was namelijk erg lang geleden en dan ga ik er behoorlijk noodlijdend uitzien. Een hoop werk en versterkende middelen nodig om een en ander qua kapsel, dat die naam dan allang niet meer verdient volgens mij, er nog enigszins uit te laten zien.

We maakten altijd al een afspraak, dat kon dus weer en we waren als duo welkom, maar niet meer met z’n drieën zoals voorheen omdat er anders overbevolking dreigde in de kapsalon. Onze zoon moest een uur later. We wonen vlakbij de kapper dus wij wandelden getweeën vanmorgen vroeg derwaarts.

We mochten onze hand ophouden en kregen een beetje ontsmettingsvloeistof en dat hebben we ijverig staan inwrijven. De twee kapsters droegen een mondkapje, maar dat was voor ons niet nodig, hoewel ik er wel twee in m’n tas had, voor het geval dát. Dure dingen, 5 euro per stuk, maar wel met certificaat. Made in China, zag ik. Nou ja, alles op z’n tijd. Made in Holland komt nog wel.

Nou, en daar zaten we dan. Aan Kloris z’n baard mochten ze nog niks doen, dus dat wordt huisvlijt voor mij. Dat heb ik gelukkig al eerder gedaan, want als we dat niet bijhouden gaat ie d’r uitzien als een profeet. Ook leuk, maar bij het tondeusehoofd dat hij sinds vanmorgen weer heeft, past dat niet zo.

Bij mij ging ook de schaar erin, zodat er weer wat van een coupe ontstond na de verplichte wasbeurt, terwijl ik die thuis net zelf had gedaan, maar wat moet dat moet nou eenmaal. Ik was veel te blij met m’n knipbeurt. Ik vroeg mijn knipster hoe of ze het dragen van dat mondkapje vond. “Verschrikkelijk!” zei ze. Ze werken in ploegen, de kapsters, van 8 tot 8.

Toen ik zei, dat ik blij was dat ik nog wist hoe ze d’r uitzag, moest ze erg lachen. Dat hóórde ik, want het was niet te zien. Maar wat moet van de baas, dat moet. Bij de kapper van onze oudste dochter dragen ze geen mondkapjes dus het is overal verschillend geregeld.

Maar we zijn weer toonbaar, hebben gewandeld zonder jas, want het is lekker weer en de nieuwgeplante rozen bloeien. Morgen Hemelvaartsdag met beloofd warm weer. Als we toch al die maanden regenweer hadden gehad! Dan was het dodental meer gestegen, zeker weten. Toch nog iets gunstigs misschien, hoewel boeren het daar niet mee eens zullen zijn…..

‘k Hoorde dat er uit een haven een boot was gestolen. De politie vroeg of eventuele langsvaarders naar ‘m wilden uitkijken. De naam van de boot? De “Noorderzon”. Tja, dan vraag je d’r om natuurlijk…..

…..en de drukte! In de winkelstraten vooral. Persoonlijk heb ik helemaal geen redenen om te willen gaan winkelen. Die heb ik trouwens haast nooit. Ook niet toen alles nog ‘normaal’ was. Winkelen betekent in mijn beleving winkel in, winkel uit, kijken, kijken en al dan niet kopen. Wij moeten iets per se nodig hebben op een speciaal adres en als dat zich in de binnenstad bevindt, nou ja, dan komen we er. Dat is dus een rustig idee en zal zeker te maken hebben met onze gevorderde leeftijd. Dan ben je een Specsaverstype.

De foto’s die in de krant staan van die overbevolkte winkelstraten laten dan bij het winkelend publiek veel jongelui zien. Ik kan me dat wel voorstellen, ze hebben niet zo veel buitenshuisvertier. En de winkeliers zijn blij met wat drukte, want die voelen de druk van het omzetverlies. Hebben keurig en creatief gezorgd dat ze zich aan de opgelegde regels houden door looppaden en afstandsstrepen aan te brengen. En dan maar hopen dat de mensen zich d’r een beetje aan houden en zich niet in drommen komen aanbieden, terwijl de neringdoende dat nou juist prima zou vinden!

De kinderen weer naar school, maar ik las over een familie met drie kinderen, die op verschillende dagen naar school moeten, terwijl de moeder, zelf juf, geacht wordt haar werk ook weer te gaan doen. De kinderen zijn van een leeftijd, dat ze niet alleen thuis kunnen blijven dus dat wordt een hele organisatie, want vader zal ook moeten werken. Hoe organiseer je dat allemaal? Ze stonden lachend op de foto met z’n allen, maar vrolijk worden ze er niet van en het geeft veel druk.

Wij hebben geen klagen, want we hoeven niks. Het huis en de was bijhouden en wat mensen regelmatig bellen. Al weken. Zo nu en dan komen er wat kinderen en/of kleinkinderen langs. Mooi weer dus dat kan allemaal in de tuin en op afstand. Onze zoon heeft zo nu en dan wel een afspraak buiten de deur. Ook op afstand. Hij doet sowieso de boodschappen en let nog op prijzen ook. We zitten niet in een verpleeghuis en zijn niet ziek. Tel uw zegeningen. We zingen het lied niet, maar weten het wel. Geen enkele druk. De telefonische Luisterlijn, dié heeft het druk.

Mijn kloris heeft wat druk in zijn darmen en is daardoor wat winderig. Kan gebeuren als je iets nuttigt dat iets dergelijks opwekt. Dat deed ie gisteren wat luidruchtig. Toen ik er wat van zei, zo van : “Gáát het?” zei hij: “Ach, dat haalt de druk wat van de keutel….”

De krant, die ik in vroeger tijden vaak snel doorbladerde vanwege alle andere dingen die ik te doen had, wordt heden ten dage door mij ‘gespeld’ vanwege het feit dat ik alle tijd heb. De onderwerpen zijn uiteraard zeer vaak gerelateerd aan het virus en vandaar dat we wel blij mogen zijn met zo’n man als Henk Krol.

Zeer goed gebekt, geen mediatraining nodig, die weet ie te vinden en soms lachwekkend ook, kunnen we als ouderen veel plezier van hebben als je van goedbetaald cabaret houdt. Ik wacht met mijn oordeel verder nog even af hoe hij de Toekomst precies ziet, maar als versiering heeft ie d’r alvast een vrouwtjesmerel bij, die wel van afwisseling schijnt te houden, dus we wachten af.

Vandaag las ik een column van een journalist, die zelf thuis zit omdat ie tot een risicogroep behoort. Hij werkt dus op afstand en ziet zijn collega’s op zijn beeldscherm. Dat gaat op zich allemaal best goed en efficiciënt, maar hij mist ze toch. Als levende mensen. Even praten aan je bureau, bij de koffieautomaat, ze tegenkomen op de werkvloer. Dat soort missen duurt dus al erg lang.

Ik denk, dat veel mensen dat zullen hebben. Bij de zorginstellingen, verpleeghuizen is dat een drama, waar de mensen zo afhankelijk zijn van knuffels en aanrakingen. Niet alleen van degenen die ze verzorgen, maar juist van familie en bekenden. Verzin daar maar es wat op. Het blijft behelpen. Aan dat missen gaan ook mensen dood zonder coronavirus, daar ben ik zeker van.

Weet je, toen we met pensioen gingen, alweer bijna twintig jaar geleden, hebben we het werk dat we deden eigenlijk niet zo gemist, tenminste ik persoonlijk niet. Ik miste wel de mensen. De collega’s en de mensen voor wie we werkten en waar we onze motivatie en energie uit haalden als we zagen dat het ze beter ging. Natuurlijk was het niet altijd rozengeur en maneschijn, maar dat zie je wel vaker. Heel menselijk is dat…..!