Volgens de berichten schijnen heel veel Nederlanders last te hebben met hun biologische klok als de zomertijd wordt teruggedraaid naar de wintertijd. Terwijl het maar ’n uurtje scheelt. Het komend weekend krijg je dat zelfs extra als slaaptijd.

Maar als je je ’n beetje krakkemikkig voelt om wat voor reden dan ook: feestje, doorzakken of je moet ’s nachts een bank redden of zo, is het wel een pracht van een kapstok. “O, ik heb zo’n moeite met m’n biologische ritme! Reken maar niet op me, vandaag.” Zitten gapen is dan begrijpelijk, kun je ongestoord doen, hoewel vanwege dat extra uur nu zal dát in het voorjaar wel vaker zijn! Maar zou het nou echt zo zijn, dat je als gewoon mens van dat ene uur zo ontregeld raakt? Dan is er toch wel meer met je aan de hand. Ja, een jetlag na een lange vliegreis, komend uit een andere tijdzone, daar kan ik me iets bij voorstellen, maar één uur…?

Het is trouwens, ondanks dat we vanaf zondag in de wintertijd leven, nog steeds herfst en dat blijft het nog wel ’n poosje.

Maar wij gaan ons volgende week alvast wapenen tegen de barre tijden. De griepprik. En als die erin zit, moeten we in november nog eens terugkomen bij de dokter om er, in twee keer, nog een te halen. Vanwege de Mexicaanse dreiging. Ik vind het wel een beetje veel eigenlijk. Ik heb eerder dit jaar ook die Capita-prik al gehad, hoewel dat ook een placebo geweest kan zijn, want ik heb er niks van gemerkt. Maar ze prikken je wel lek onderhand, zeg! Moet dat nou allemaal? Ik denk er nog over na.

Maar bij wintertijd denk ik wel aan uitzichten zoals op bijgaand plaatje. Gezien alle fratsen, die Moeder Natuur tegenwoordig overal uithaalt, moeten we zoiets maar afwachten. Het kan een grandioze kwakkelwinter worden. Zonder Elfstedentocht en met een Kerst zo groen als gras. Dat kan allemaal maar zo. Nou ja, als wij maar niet gaan kwakkelen na al dat geprik……..

‘k Had net een meisje aan de deur, dat vroeg of ik haar wou sponsoren. Voor een waterproject in Gambia ging ze rondjes zwemmen in het water van sportcentrum De Scheg in Deventer. Ze was een jaar of vijftien en ze vroeg het zó lief, dat ik meteen ja heb gezegd. Vijftig cent per rondje was het.

Ik dacht ook aan het meisje van dezelfde leeftijd, dat vrolijk met haar klas naar Spanje reist met de bus en dus nooit meer thuis komt. Ik moest daar gisteren aldoor aan denken. Vréselijk toch.

Dit kind kon zich met haar klas tenminste nog inzetten voor een goed doel. Dat vond ik prachtig en mijn steun waard. Maar nou ben ik verdorie wel vergeten te vragen of ze érg goed kan zwemmen……..!

Nou, dat was ’t dan: DSB is van de baan. Ik vraag me toch af of, als die letters DS er niet hadden gestaan, maar gewoon iets van NHB, Noord-Holland Bank of zo, het dan ook zo gelopen was. Dirk Scheringa had dan misschien ook wel tien vingers in de pap gehad, maar het had heel wat minder egotripperig gestaan.

Daarom vind ik het wel jammer dat het zo afgelopen is en we moeten maar afwachten hoe het verder allemaal gaat worden afgewikkeld, maar de grote winst vind ik eigenlijk wel, dat Dirk Scheringa als mens wat bescheidener door het leven zal moeten.

Het zal in een bepaald opzicht heus wel een goeie vent zijn, die lief is voor z’n vrouw en die veel voor de gemeenschap doet, maar de persoonsverheerlijking, die om ‘m heen hangt, vind ik zonder meer eng. Hij is dus, ondanks alles, niet mijn held. Er zijn nog wel meer Dirken met geld, maar die doen het tóch anders……

Ter gelegenheid van die Witte Stokkendag van gisteren was er in de Apeldoornse bibliotheek, locatie Coda, ’n tentoonstelling over de hulpmiddelen die blinden en slechtzienden ter beschikking staan om het ze wat makkelijker te maken. Toegelicht door een ervaringsdeskundige.

Om het een en ander muzikaal te omlijsten was het duo, waar mijn kloris deel van uit maakt en dat zich heel toepasselijk “2 of a kind”noemt, uitgenodigd. De mannen werden ook nog zomaar geïnterviewd door een journalist en er was een fotograaf van de krant, die ze op de foto zette. Linken naar het artikeltje op de website kan ik wel, maar de foto staat alleen maar in de krant.

Nou, dat is gek, hoor: als je de krant openslaat en je man staat op ’n hartstikke grote foto met z’n toetsencollega en hij blazend op z’n sax. Dat ze er dan onder zetten, dat het ’n klarinet is, wijt ik aan onmuzikaliteit van de schrijvende krantenman, want die fotograaf wilde ‘m juist graag omdat ie zo mooi glom!

Boven het artikel staat: “Blind duo speelt de sterren van de hemel”. Nou, aan zo’n kwalificatie moeten ze toch wel ’n paar optredens overhouden, dacht ik zo. Het is ook erg leuk, hoor, wat ze doen! Maar ja, ik ben natuurlijk sowieso al apetrots. Enfin, dan hoor je ’t ook es van ’n ander…….!

Het is vandaag landelijke Witte Stokkendag. Om aandacht te vragen voor mensen, die het allemaal zo scherp niet zien of helemaal niet. De geribbelde geleidepaden, met de beste bedoelingen aangelegd, maar toch geblokkeerd door winkeliers met hun spullen, bouwvakkers met hun materiaal, fietsen die dom worden neergezet, nou ja, van alles dus.

De doelgroep moet zelf ook ‘uitkijken’ en er niet zonder meer op vertrouwen, dat de hele wereld om ze denkt. Maar ’n pietsie meer oog voor de lastige positie, waarin mensen met een visuele beperking zich moeten verplaatsen, daar is deze dag voor bedoeld. Als ’n reminder. In ’t artikel, dat vandaag maar liefst twéé pagina’s beslaat in onze Stentor, wordt uitgebreid aandacht besteed aan de moeilijkheden die iemand tegenkomt als ie niks of weinig meer ziet.

Omdat ik in de sector heb gewerkt weet ik ook hoe geweldig mensen met hun beperking hebben leren omgaan. Het is niet niks, maar ze máken er wat van. De mensen, die wij in revalidatie kregen, waren al op ’n punt dat ze er iets aan wilden doen en dat was de helft van ’t succes natuurlijk. Wij zetten ze op de rails, maar het rijden deden ze zelf.

Wij hoorden trouwens jaren geleden al dat het brailleschrift ‘er uit’ zou gaan, omdat de spraak in opkomst was en het zou overnemen. Ik heb ’n ervaren braillelezer in huis, die het als kind heeft geleerd, maar ik weet dat het later braille leren moeilijk, maar niet onmogelijk, is. Het niveau dat je bereiken kunt verschilt. En dat kan aan je leeftijd liggen, maar zeker niet altijd. Het geeft al onafhankelijkheid als je zelf je cd’s kunt merken of je kruidenpotjes in de keuken. Dat boek, dat je zou willen lezen, kun je beluisteren, dat doet ’n ziende ook tegenwoordig!

Maar mijn man zou de uitvinding van Louis Braille, 2009 is ‘zijn’ jaar!, niet kunnen en willen missen. Als je ’n woord hoort, helemaal met al die nieuwe woorden van tegenwoordig, die dan ook maar meteen geacht worden tot de Nederlandse taal te behoren, weet je nog niet hoe het geschreven wordt. Heb ik ook, hoor! Braille is onmisbaar voor het woordbeeld. ‘k Heb ’t wel eens meer verteld, maar tot aan ons vierde kind wist mijn man niet, dat het ‘vroedvrouw’ was en geen ‘wroetvrouw’, hetgeen een logische veronderstelling zou zijn geweest.

Maar wat die witte stok betreft: er staat er eentje in de gang in de mand met de paraplu’s. Hij wordt weinig gebruikt. Ja, als een van de kleinzonen een autootje onder de kast heeft laten verdwijnen en hij kan er niet bij om het te pakken, dan is opa’s stok wel handig. Als de slang van de stofzuiger verstopt zit ook, maar dat komt niet zoveel meer voor, we hebben ’n nieuwe. Maar verder: we zijn gemotoriseerd en lopend nogal verstrengeld. Dat vinden we gezellig en vallen niet op.

Maar die letterlijk ‘alleengaanden’ met ’n witte stok, geef ze maar de ruimte! Want ze kunnen ook behoorlijk meppen met dat ding, hoor…….!

Het volgende verhaal heb ik als reactie al bij Verbal Jam gemeld, maar eigenlijk is het toch wel te mooi om het ook hier niet even te vertellen. Toen ik nog jonge kinderen had, ben ik vanwege de flexibele werktijden gaan werken bij de thuiszorg. Werkgevers met opvattingen over deeltijd waren er niet zoveel in die tijd. Vandaar.

Zo werd ik geplaatst als hulp bij een alleenstaande oude man, aannemer geweest en hij zat niet bepaald om geld verlegen. Zijn kapitaal stond natuurlijk wel op de bank, want daar zagen z’n kinderen c.q. erfgenamen uiteraard nauwlettend op toe. Maar elke vrijdag, een van de dagen dat ik er was, daarom weet ik het ook, belde hij z’n bank. Hij wou z’n geld zien. Letterlijk zién dus.

Nou was ’t een dorp, waar hij woonde, hij was een goeie klant dus kwam er een bankmedewerker, altijd dezelfde, met een kistje met bankbiljetten. De man wist toch niet hoevéél hij precies had, hij stak z’n neus in het kistje, zag dat het goed was en rookte daarna tevreden een sigaartje met die bankman. Zijn geld wás er nog.

Misschien hadden toch meer mensen dat moeten doen…….

De dochter van ’n kennis van ons was er in Rotterdam getuige van hoe een jongen op een oversteekplaats z’n iPhone verloor. Gelegenheid om ‘m op te rapen had ie niet, want er kwam een bus aan.

Die reed er met z’n wielen vól overheen en dat zou catastrofaal geweest moeten zijn voor het apparaat, maar niets van dat alles! Het scherm was uiteraard gecrasht, maar hij dééd ’t nog! Nou, die gratis test moet Apple deugd doen. Appeltje, eitje: ……busbestendig!

De zorg, zo heette de leunstoel van mijn vader. Daar kom ik ineens op.Gek is dat. Maar toen ik deze week bij mijn apotheek was, zag ik dat de apotheker en zijn personeel, zelfs de mevrouw die de vloer aan het dweilen was, gestoken waren in een ietwat rommelig wit T-shirt van niet al te beste kwaliteit zo te zien, waarop te lezen stond: “IK GEEF OM DE ZORG”. Op de balie lagen papieren zakjes waarop je met je handtekening adhesie kon betuigen met hun actie, die tot doel had minister Klink af te houden van bezuinigingen die de apotheekbranche zouden raken.

Ik ben heel tevreden over onze apotheek. Ze werken heel zorgvuldig, hetgeen me trouwens een vereiste lijkt voor elke apotheek. Maar bij de ene heb je nou eenmaal meer dat idee dan bij de andere. Dat ligt aan de klantvriendelijke benadering, want deskundig zullen ze allemaal zijn.

Apotheken zijn in de loop van de jaren wel enorm veranderd. De tijd van de ‘pillendraaier’ is wel voorbij en hun assortiment is zeer uitgebreid ook. Ik denk, dat ze het daar mede van moeten hebben, want alleen van de pillen en de drankjes worden ze niet rijk meer. Vroeger misschien, maar ook die tijd is voorbij. De minister maakt het echter wel erg schaars, heb ik begrepen. Het was niet druk toen ik er ’s morgens was dus had de jonge apotheker alle tijd om me uit te leggen dat hun actie daarover ging. Het was knijpen en beknibbelen van hogerhand.

Wij hebben nog ’n dokter meegemaakt, die zelf apotheek hield aan huis. De doktersvrouw deed dat deel van de praktijk. De dokter zelf had ’n antieke kast in zijn spreekkamer met medische boeken en van die bruine medicijnflessen er bovenop. Zijn diploma hing er naast. Heel vertrouwenwekkend allemaal. Hij wist wat je mankeerde en wat je er aan kon doen. We hebben altijd prima dokters gehad door de jaren heen.

Maar toch zie ik graag mijn dokter, die ons ondertussen ook al 25 jaar kent, hoor, in z’n computer kijken. Waarin hij, vertelde hij, zelfs door een piep wordt gewaarschuwd als bepaalde medicijnen, die hij van plan was je voor te schrijven, niet bij elkaar gebruikt kunnen worden. En natúúrlijk, dat had de apotheker ook geweten, daar kun je op vertrouwen! Check, check, doublecheck. Maar hij geeft dan ook om de zorg, dat is duidelijk, maar die minister…….?

De mopjes over mannen, die hun trouwdag vergeten, zijn klassiek. Terwijl zijn vrouw zit te wachten op iets van de juwelier of toch op z’n minst een bosje rooie rozen, is het voor een man een dag als alle andere. Dat een compleet echtpaar zijn trouwdag vergeet is dus heel bijzonder! Als onze (schoon)zus vanmorgen niet had gebeld om ons te feliciteren met deze heuglijke dag, die in huize P. dus niet zo geheugenlijk bleek, dan waren we er zonder meer langs heen gegaan.

’t Is wat. Achtenveertig jaar is toch een mensenleeftijd. Het is vandaag wel ander wéér dan achtenveertig jaar geleden. Wij hadden toen een heerlijke zonnige dag. Een hele leuke dag ook. Maar ja, wel lang geleden en 48 is ook geen bijzonder getal.

Dus geen taart vandaag. Een plakje Indische cake met 70% minder vet kan ie krijgen. We hebben een diner met spruitjes en draadjesvlees. Maar dat vinden wij zeer feestelijk, hoor…….!

’n Leuke kop boven een nieuwsbericht”: “Cremeren geeft nabestaanden energie. Toen mijn man dat voorlas reageerde ik : “Ja, het idee dat je niet constant naar ’n kerkhof hoeft om een graf te onderhouden, kan een prettige gedachte zijn. Kun je je energie in iets anders stoppen.”

Maar dat wás het helemaal niet! In Taiwan gebruiken ze in een crematorium de warmte, die vrijkomt door het opstoken van de lijken, om er stroom mee te maken. Daar laten ze dan de koffiemachine en de airconditioning in de condoleanceruimte op draaien. Op maandbasis besparen ze op die manier 15.000 Taiwanese dollars oftewel 315 euro. Een niet te verwaarlozen bedrag. Tel uit je winst.

Het milieuvriendelijke project stuit echter op tegenstand. Men vindt het een akelig idee, dat de koffie na afloop van de plechtigheid via een omweg van je moeder of je tante komt, al hebben die je bij leven nóg zoveel kopjes troost geschonken. Ik vind, dat men zich daar maar overheen moet zetten, hoor! Bovendien zal de net weggebrachte niet zo snel verwerkt worden. Dus als de eigen familie nog aanwezig is, drink je koffie gemaakt met de stroom van een vreemd lijk, dat je toch niet kent. Dat moet te doen zijn, dan denk je maar iets minder ver door.

De directeur van het crematorium wil nog wel nadenken of hij de energie misschien voor de verlichting van het gebouw kan gebruiken. Dat komt wellicht toch wat meer in de richting. Maar hij gaat het niet anders doen, want het milieu gaat voor. Lang leve het milieu!

Wat zegt u? De rook? Ja, dat weet ik allemaal niet, hoor! Ik heb alleen maar verstand van koffie…….

*Mijn echtgenoot kreeg net iets geleverd van T-Mobile. Op de pakbon stond “Life is for sharing”. Nou, dat kan volgens bovenstaand stukje zelfs best tot óver de grens…….