Onze naaste buren zijn opa en oma van heel wat meer kleinkinderen dan wij. En die zijn ook aardig wat ouder dan die van ons, maar vandaag kregen ze er van een laatbloeiende dochter een kleindochter bij. Dat is ook het enige meisje, de rest is jongens.

De broer van de nieuwgeborene was bij zijn grootouders omdat zijn ouders dus even wat anders te doen hadden. Hij is al zes en heeft de zwangerschap van zijn moeder zeer bewust meebeleefd. Hij wist ook al, dat hij een zusje zou krijgen en heeft dat, een megaprestatie voor een zesjarige, voor iedereen geheim gehouden!

Zijn oma vertelde ons over de schutting over het blijde gebeuren en zei: “Nou, het kind is er, maar nu komt het moeilijkste: opvoeden!”. Ach, dat zijn zo van die oma-wijsheden, die bij ons over en weer tussen de klimroosjes doorgaan…..

Rick, de broer van het nieuwe kind zei heel eigenwijs: “Daar is toch niks aan! Ze eet toch zélf!”. Volgens hem is er weinig verschil tussen voeden en opvoeden. Je geeft het kind te eten en de rest gaat vanzelf……..

Met het aan de deur kopen van dingen ben ik altijd voorzichtig. Snelle jongens met rappe praat vinden een afwijzend strak hoofd tegenover zich en gaan al gauw een deurtje verder. Ik heb ook nooit wat te slijpen, voor diepvriesaanbiedingen zijn mijn diepvriesladen te klein, kunstwerken van een arme academiestudent zouden vanwege de kwaliteit niet aan de deur moeten hoeven worden verkocht en Jehova’s zijn altijd met z’n tweeën, daardoor als zodanig herkenbaar en zonder meer al kansloos.

Maar soms glipt er iemand tussendoor. Heb ik een softe dag of ben net wakker, zoiets dus. Er belde een meisje aan van een jaar of 18, leuk typje, dat kaarten verkocht ten bate van kindertjes met leukemie. Ze hield een legitimatie op, waarop een foto stond waardoor zij te herkennen was. De kaarten kostten € 2.95 en ik heb ze van haar gekocht. Haar nog vijf cent laten houden ook, want die had ze niet terug. Toen de deur weer dicht was heb ik haar door het raam even nagekeken om te zien of ze ook naar de buren ging. Je zou toch zeggen, dat zo’n actie van deur tot deur meer oplevert. Maar nee, ze was verdwenen. Toen sloeg de twijfel toe.

Het blanco envelopje zag er smoezelig uit, nergens staat vermeld om welke actie het gaat en de kaarten zijn best te gebruiken, hoor, maar tante Miep zal niet denken: “Gôh, wat heeft mijn nicht zich uitgesloofd om een mooie kaart voor me uit te zoeken!”.

Dus nu denk ik, dat ik wel iets anders heb gesteund dan de leukemiekinderen en dat je voor een legitimatie best je busabonnement kunt gebruiken. Weet ik veel hoe dat eruit ziet! En achteraf bezien ging het heel snel allemaal.

Ik had er even een raar genept gevoel over. Je hoort wel eens, dat mensen hun hele tuin volgestort krijgen met grind of de schoorsteen wordt geveegd voor idiote bedragen. En dan roep ik, dat ik dat zó stom vind! Dat je daar in trapt! Nou ja, drie euro valt nog mee. Ik hoop dat het pilsje haar smaakt, dat is toch een euro of drie tegenwoordig……….?

Op mijn rondje langs de weblogs kijk ik ook altijd even bij 2birds. Hij schrijft leuk en heeft een leeftijd, waarvan het voor ’n oma met vier kleinzoons aardig is om te volgen wat zo’n jongen allemaal beleeft. “Een slimme meid is op haar toekomst voorbereid”, zou je kunnen zeggen.

Hij heeft ’t druk, die jongen. Met school, baantjes en nog zo het een en ander. Hij schreef, dat ie naar een Dollypopfestival was geweest, gehouden op een scoutingterrein met schone douches en bands, die binnen speelden, zodat je als publiek ook schoon en droog bleef. Die naam lijkt op lollypop en die padvinderijlokatie, bovendien al dat comfort, daar zou je je kind zelf nog heenbrengen. Tom nuttigde cola en chips, ook niks mis mee, en er was THC. En tóen dacht ik: wat is dat? Klinkt onheilspellend. Ik ben gaan googlen en vond de site www.THC.com en die zag er erg gezellig uit en globaal verbroederend, zelfs op religieus gebied. Ik ben falikant tegen drugs, laat ik dat voorop stellen en niemand hoeft er voor mij ook maar iets mee te doen, maar ik zou liegen als ik zei, dat die site er niet sfeerverhogend uitzag!

THC staat voor tetrahydrocannabiol, de werkzame stof van cannabis, dat trouwens ook door de dokter kan worden voorgeschreven tegenwoordig. Tegen glaucoom, waar wij in ons werk zo het een en ander van hebben gezien, de gevolgen van chemotherapie en bij de behandeling van AIDS. Het schijnt de eetlust te bevorderen! Vandaar die chips en die cola natuurlijk. Maar zo te zien komt er geen chemische rotzooi aan te pas. Als je ziet wat er een ellende voortkomt uit het gebruik van alcohol, zeker in het verkeer, dan weet ik niet wat slechter is. Het gevaar bestaat, dat ik nu een paar wietplanten voor m’n verjaardag krijg, maar die vind ik niet eens lelijk en durf ze nog wel voor het raam te zetten ook. Het achterraam dan.

Maar 2birds heeft al kaartjes voor Lowlands, een écht festival, waar ik een familielid van mij ook wel eens heen heb gebracht. Als ze daar slecht weer hebben dan drijf je ook echt je tent uit, modder hebben ze genoeg daar in de polder en als de zon schijnt brand je er weg. Maar…dát is het ware afzien, dat je nodig schijnt te hebben voor een echt festivalgevoel. Kom, ik zet nog maar es een cd’tje op en geef mijn plantjes even water…….

Onze tweede kleinzoon is jarig. Twee geworden met alle toeters en bellen die daar bij horen. Ook écht een toeter, waar hij, tot zegen van alle aanwezigen, nog geen blaaskracht genoeg voor heeft. Zijn vader wel.

Van zijn ouders heeft hij een tractor gekregen, die hij fietsend moet voortbewegen. Hoewel hij weet hoe dat moet lukt het hem nog niet, dus is het voorlopig een looptractor tot betere tijden. Hij rijdt door en achter het huis met zijn nieuwe bezit en valt er mee om. Dat is schrikken en doet zeer. Je moet als jarige huilen en dat staat raar met een feestmuts op. Je hoort alleen maar blij te kijken met zo’n hoofddeksel.

Maar geen mens heeft er ’n idee van hoe zwaar het is om jarig te zijn als je twee bent. Je hele dag ligt ondersteboven, want er komt visite. Je vader heeft ’n vrije dag. Leuk, maar in plaats van met jou te spelen loopt ie kopjes koffie in te schenken en helpt je moeder met het serveren van de hapjes. Je kleine broertje is er ook nog op joúw verjaardag. Die moet op tijd eten en heeft daar uitsluitend je moeder voor nodig.

Een neefje, dat ouder is dan jij, wil op je nieuwe tractor en hij kan wél fietsen! Je moet vaak huilen op je verjaardag. Het is zwaar werk. Gelukkig ben je morgen ’n dagje ouder. Jarig zijn, je moet er mee leren leven…….

Bij de Apeldoornse kinderboerderij Laag Buurlo hebben ze deze zomer een educatief programma voor de kinderen. Het is bedoeld om ze respect te laten krijgen voor dieren in het algemeen en ze een inzicht te geven in het leven van de dieren die de boerderij bevolken.

Het programma heet “Verhip, ik ben een kip!”. Door letterlijk en figuurlijk in de huid van een kip te kruipen en diverse opdrachten uit te voeren kunnen kinderen meemaken wat er omgaat in een kippenleven.

Ze zullen toch hopelijk het gedeelte “aan het spit” er wel uit hebben gelaten……?

Een in Apeldoorn echt gebeurd verhaal. Iemand komt thuis en luistert even zijn antwoordapparaat af. Daarop staat een boodschap in het Fries, dat de man wel als zodanig herkent, maar niet machtig is. Met behulp van een bevriende Friese relatie wordt de mededeling ontcijferd en blijkt het een aankondiging te zijn van een keukenfirma, die de man meedeelt, dat zijn keuken aanstaande maandag zal worden afgeleverd en dinsdag zal worden geïnstalleerd.

Een prettige mededeling, ware het niet, dat de man helemaal geen keuken heeft besteld, omdat hij nog zeer content is met zijn huidige exemplaar en zéker niet “Fier fan Hûs” helemaal in Friesland. De bellende Friese juffrouw ratelt voorts het eventueel terug te bellen nummer én de firmanaam zo snel en onduidelijk af, dat terugbellen niet eens een optie is.

Hij zal van deze actie verder weinig last hebben, denkt hij, want ze hebben de boodschap gewoon op het verkeerde antwoordapparaat achtergelaten, maar maandagochtend wordt een onwetende, ongetwijfeld Friese, familie “ergens” in Nederland overdonderd door een stel lawaaiige bezorgers, dat de keuken komt brengen. Meestal nog hartstikke vroeg ook en we weten uit ervaring, dat zo’n keuken in héél veel dozen en kisten zit en dat je daar vantevoren ruimte voor moet maken. Dat hebben zij niet gedaan, want ze weten van niks. Om nog maar te zwijgen van het feit of alle gas- en electrische aansluitingen al op de juiste plaats zitten en het verdere voorwerk is gedaan.

Ergens vind ik het zielig, maar enig leedvermaak kriebelt toch ook wel. En die Friese keukentroela mag blij zijn als ze maandag haar baantje nog heeft…..!

In het blad, dat wij ontvangen van onze pensioenverstrekker, de PGGM, stond een mooie tip. Als je partner geen zin heeft om met je mee te gaan naar dansles, of je hébt er geen, dan is er een andere mogelijkheid: doggy dancing. Dansen met je hond!

Vereiste is wel dat het beest goed luistert en gehoorzaam is, anders wordt het niks. Op de maat van vrolijke muziek kun je ‘m dan van alles leren: de twist, achteruit lopen (een beetje hond kán dat toch al?), over je armen springen of over je voeten, terwijl je loopt , draaien, buigen en zo nog het een en ander. Of het dier dat allemaal leuk vindt vermeldt de historie niet, maar te proberen is het natuurlijk altijd. Op www.alerthonden.nl of www.hondenschooldelft.nl staat meer informatie voor mensen met een gewillige hond. Leuk ideetje misschien voor de 25-jarige bruiloft van tante Jo en oom Frits. Weer eens wat anders dan de polonaise.

Wij hadden vroeger een hele slimme hond, een zwarte labrador die Goochem heette en dat was niet voor niks. Of we hem zo gek hadden gekregen? Dacht ’t niet dus…..gewoon te slim.

De diagnose was dus juist gesteld: het was de voeding, die mijn computer had geveld. Dat was ook te ruiken en ik vind dat altijd een beetje paniekerig. Dat zal wel komen doordat ik de laatste tijd nogal veel branden heb gezien op de televisie. Sporthallen, bejaardenhuizen, ’n schip, dat in een te droog dok lag. Nu we weer een beetje regen hebben zo nu en dan zal het wel wat minder snel fikken overal, maar je weet maar nooit.

Mijn zoon heeft de nieuwe voeding er, zittend aan de tafel, even ingezet. Verder moet hij zich bezig houden met zijn eigen herstel. De computer kan dus weer volop aan het werk, hij nog niet. Daar baalt ie behoorlijk van trouwens. Gebrek aan leuke verpleegsters, denk ik…..

Wie is een dichter of wat is poëzie? Ik moet zeggen, dat ik niet veel met gedichten heb. Ik probeer ’t wel, maar zodra ze wat vagelijk worden en ik ze vier keer moet overlezen om enigszins te snappen waar een en ander over gaat is zoiets niet aan mij besteed. In Vaassen woont een man, Martin Terwel, die gedichten maakt. Omdat het op geen andere manier lukte heeft hij zijn toevlucht moeten nemen tot het uitgeven in eigen beheer van zijn werk. Dat gaat wel eens zo, hij zal de tijd ook niet mee hebben. In het artikel, dat ik over hem las, zei hij ook: “Je meet je hoogtepunten af aan je dieptepunten, want hoe dieper je in de put hebt gezeten des te hoger zul je stijgen”. Dat is een uitspraak die mij, ruimtelijk gezien, op z’n minst logisch lijkt.

Even een voorbeeld van een gedicht. “Teveel zon laat je verbranden, Teveel regen maakt je nat, ’t Beste in het leven, Is van alles wat”. Nou, daar is geen speld tussen te krijgen.

Nog een en die vond ik zelf wel geestig: “De dominee zag tijdens het zakken van de kist, Een handvat los zitten en keek alsof hij dat niet wist, Hij reageerde zeer alert en sprak leep:”God zegene de greep”.”

Zulke gedichten begrijp ik, hoewel naar mijn gevoel er weinig klopt van het ritme, maar zoals gezegd: ik heb er geen verstand van. De bundel van Martin Terwel, die “Uit Zichzelf” heet is, behalve bij een paar boekwinkels in de regio ook te koop bij de C1000 in Vaassen, een kruidenier. Hij zal gedacht hebben: “Geen fratsen, dat scheelt….!”