Het is, dat we door de kleinkinders Sinterklaas nog weer extra leuk kunnen maken, maar als ik een kinderkoortje op de wijs van “Daar wordt aan de deur geklopt” hoor zingen: “Daar wordt een cadeau gepind!” dan krijg ik daar de pest over in. Ze kunnen zelfs niet met hun tengels van de Sinterklaasliedjes afblijven, die reclamejongens! Laten ze voor hun vele geld zélf iets origineels verzinnen! Ik wil echt niet sentimenteel doen en ook best met m’n tijd meegaan, maar ik vind zoiets goedkoop. Dat is het voor hen waarschijnlijk ook zonder Buma-rechten.

Kijk, dat er voor de kinderen zelf eens woorden worden veranderd van een oud lied, dat is leuk. “Zwarte Piet ging uit fietsen, toen plofte z’n band. Toen moest hij gaan lopen met de fiets aan zijn hand. Hij kwam in een dorpje, zei tegen de smid: ” ‘k Geloof dat er in mijn achterband een pepernootje zit!” “. Op de melodie van “Zie ginds komt de stoomboot”. Je moet de koters alleen even uitleggen wat een smid is, maar verder is die tekst toch veel leuker?

Ik heb een liedboek waar “Zie de maan schijnt door de boomen” in staat. Mooie melodie, maar “Makkers, staakt uw wild geraas” zijn toch geen woorden voor een moderne gelovige? Een ander lied heeft het over: “Als hij wist hoe “zeer” wij wachten, ja “gewis” dan kwam hij wel”. Nou, dat moet je met zo’n tekst nog maar afwachten!

En kun je heden ten dage nog wel met goed fatsoen zingen over “De zak van Sinterklaas”? Nee, de bezem mag wel eens door de Sinterklaasteksten. Als ze dan meteen het Wilhelmus even doen……..

Wat die lui mankeert, ik weet het niet, maar het is deze week al de derde keer, dat we een aanbieding krijgen voor een overlijdensverzekering! Het zal de tijd van het jaar zijn en wij zijn als grijsaards een doelgroep natuurlijk. In de herfst moet je eens goed nadenken over de winter van je leven.

Zelfs van de club waar we al voor dergelijke calamiteiten verzekerd zijn kregen we een schrijven, dat we er om moesten denken, dat álles duurder geworden is dus ook je verdwijning van deze aardbodem. Een gemiddelde crematie of begrafenis kost al gauw acht-tot tienduizend euro en daar wilt u, zeggen de briefschrijvers, uw familie toch niet mee verdrieten in toch al moeilijke tijden? Bijverzekeren dus. Ik vind het trouwens een boel geld, hoor, om je te laten verwijderen. Toen we de verzekering afsloten leek het ruim voldoende, maar ja, dat waren guldens.

Je kunt gesprekken over zo’n onderwerp voor je uit schuiven. Maar we zijn wel op leeftijd, niet dement dus dit is wel het juiste moment. Je wordt er wat lacherig van, omdat je eigenlijk niet weet waar je over praat. Maar één van de aanbieders was zo vriendelijk er een vragenlijst bij te doen om alles letterlijk even op een rijtje te zetten. Allemaal vragen over hoe je “het” wilt. Leuke vragen, hoor! Wij zijn van de crematieclub dus : of je verstrooid wilt worden en of dat op een veldje mag of dat je boven zee uitgeschud wilt worden. In de bergen kan zelfs! Tussen de eeuwige sneeuw, dat is pas toepasselijk!

En of de visite broodjes of een plakje cake geserveerd moet krijgen bij de koffie. Dat scheelt natuurlijk in de kosten. Als wij dat nu vast opschrijven is daar geen geharrewar over. Hoewel je niet weet wat de broodprijzen doen tegen die tijd. Nou ja, ze zien maar. Over de ten gehore te brengen muziek heb ik geen twijfel en dat weten ze in mijn familie ook al. Alleen hoop ik, dat ik het zelf ook kan horen, dat wéét je niet, hè? “Time” van The Alan Parsons Project. Dat lied zegt ‘Time is flowing like a river, on and on….” en dat vind ik een prachtig beeld. Je drijft een poos mee in die rivier, in het midden redelijk comfortabel met de stroom mee, aan de kant last van obstakels hier en daar, hoe lang weet je niet en op een dag spoel je aan op de oever, terwijl de rest verder drijft en kabbelt. Dat heeft wel wat. Toen ik het voor het eerst hoorde, dat nummer, heb ik het meteen gezegd: dat wil ik bij mijn verdwijning!

Die lijst hebben we nog niet ingevuld, hoor! Dat komt wel als het een mooie zonnige dag is. Iedereen gaat er van uit, dat we oud worden. Wij ook. Neem er dus nog maar een op je eigen en onze gezondheid! Maar jongens, het lijstje ligt in het tweede laatje van links……

‘k Hoor mijn man oefenen op z’n kamertje. Hij speelt op zijn saxofoon een heel oud nummer : “A room with a view”. Dat doet me denken aan de keer, de énige keer in mijn leven, dat ik in mijn eentje naar de bioscoop ben geweest. De film, die ik toen zag, heette, dacht ik, ook “A room with a view”.

Dat ik helemaal alleen naar de film ging kwam, doordat ik bonje had thuis, die avond. Het was een verzetsdaad eigenlijk. Dat ze niet zouden weten waar ik was. Een paar uur dan, want wat mensen uithalen, die in “Vermist” terecht komen, zou in mijn hoofd niet opgekomen zijn. Ik weet absoluut niet meer, waar de onenigheid over ging, maar omdat ik altijd een zeer volgzaam kind ben geweest voor mijn moeder, die het ook niet echt gemakkelijk had, zal het toch wel een druppel zijn geweest, die mijn emmertje deed overlopen.

En ik vond het éng, hoor, alleen naar de bioscoop! Weet je veel naast wie je komt te zitten? Nou woonden we in een kleine plaats met één bioscoop en het was een doordeweekse dag, dat weet ik nog, dus er zaten hooguit twintig mensen in de zaal. Maar daardoor viel het natuurlijk wel dubbel op, dat ik in m’n eentje was en dat was zo’n veertig, vijfenveertig jaar geleden nog ongebruikelijk, hoor!

Toen ik thuiskwam was het niet eens echt opgevallen, dat ik er niet was. Voor niks zo heldhaftig geweest. Nou ja, de bioscoop was nog niet zo duur toen. En nu ik er over nadenk, heette die film ook anders. Simone Signoret speelde er in en ene Laurence Harvey. “Room at the Top”, dát was ‘m. Zwart-wit, ja…….net als mijn actie eigenlijk…

Voor de viering van Sinterklaas worden in onze huiselijke kring geen surprises geknutseld. Iedere familie heeft zo zijn dingetjes, maar surprises horen er bij ons niet bij. Gedichten wel en daar is iedereen aardig goed in. Wie zich er met een Jantje van Leiden van afmaakt, krijgt dat wel te horen! Surprises zien we niet zitten, omdat de ontvanger daarvan binnen enkele minuten jouw urenlange geploeter sloopt, meestal ook nog aan de verkeerde kant begint te trekken, hoewel dat aan het ontwerp van de maker kan liggen, maar het is gewoon niet leuk! Vinden wij. Het kost teveel tijd.

Op ons werk moesten we wel eens verplicht aan de gang, maar dat kon in de baas z’n tijd en dat scheelt natuurlijk. De Sinterklaasfeesten daar waren toch al van een ander formaat. Veel mensen dus werd het grootser aangepakt. Iemand van het personeel werd Sinterklaas onder geheimhouding, stagiaires konden scriptiepunten halen door Piet te worden dus dat was nooit een probleem. Als de meute verzameld was wist je wie er ontbrak dus ook wie Sint was.

We hebben zelfs eens twee Sinten gehad. De één kwam door de voordeur binnen, de andere door de achterdeur en toen gingen ze ruzie staan maken wiens “wijk” het was. De blinden en slechtzienden wisten niet meer waar ze niet moesten kijken! Ze sloten natuurlijk vrede, zoals het Heiligmannen betaamt en het werd een leuke cabareteske middag.

Er was een jaar, dat een bijdehante Sinterklaas de aanwezige interim-directeur eens lekker op z’n plaats zette. Dat kan een Sinterklaas ongestraft doen! Leuk, hoor! Iedereen genoot. Ook is ooit Sinterklaas afgevoerd door de ( échte) wijkagent, omdat hij als illegale gastarbeider in ons land verbleef. Dat was het jaar dat mijn man Sinterklaas was. Zwaailicht en sirene! Hadden de blinden er ook nog wat aan.

Mijn man had ( en heeft) een baard en had grote problemen met zijn eigen baard en die van Sinterklaas er overheen. Dat kriebelde! En telkens zag je de gehandschoende hand onder die kunstbaard verdwijnen om de echte te krabben!

Een revalidant van ons centrum is ook nog ’n keer bisschop geweest, maar hij was zo zenuwachtig voor zijn optreden, dat hij zich op z’n kamer met een paar borrels moed had ingedronken. Dat was te merken, want na verloop van enige tijd zakte Sint in slaap. En telkens als Piet hem wakker schudde mompelde hij “dat er maar weer eens een liedje moest worden gezongen”. Daar werd ie dan weer een beetje wakker van, maar gelukkig hadden we een beetje assertieve Piet, want Sinterklaas had weinig uitstraling, om het mild uit te drukken!

Altijd leuk, die Sinterklaasmiddagen, druk en veel werk voor ons, rommelig ook, maar oergezellig. Voor veel cliënten vaak het enige, dat ze van Sinterklaas merkten. En daar deden we het allemaal voor, goedheilig hè…..?

De Rotary in het Gooise Laren heeft een probleem. Ze kunnen namelijk geen goed doel vinden om hun jaarlijkse kerstgedachte mee vorm te geven. In Laren niet en in Blaricum ook niet. Er zijn geen nooddruftigen aldaar. Dat is alleen maar mooi, natuurlijk. Maar vorig jaar kochten ze nog twee busjes voor het vervoer van gehandicapten van de opbrengst van een gehouden kerstmarkt. ’n Prachtige geste en ongetwijfeld zeer welkom bij de begunstigden, maar ja, die busjes zijn na een jaar niet versleten.

Ze zouden ook weer een grote kerstboom op de Brink gezet hebben en dat zou zelfs de grootste van Nederland worden. Die gaat er niet komen, want de kerstmarkt is doelloos en gaat niet door. En ja, zoals een woordvoerder van de Rotary zei: “We willen geen waterputten in India steunen!”.

Waarom eigenlijk niet? Te ver weg? Zodat je niet ziét hoeveel mensen daar elke dag baat bij hebben? Die busjes met gehandicapten rijden natuurlijk regelmatig voorbij. “Kijk eens, amice! Daar gaat ons busje weer!”. Dan zie je tenminste waar je het voor doet. “Wie goed doet….” moet er zelf ook wat aan te beleven hebben.

Volgend jaar denken ze wel weer iets gevonden te hebben om een kerstmarkt voor te kunnen houden. Dan gaan ze ook weer op zoek naar de hoogste kerstboom van Nederland. “Al moeten we er voor naar een Pools bos!”, zei de man van de Rotary met een kwinkslag.( Als ze tóch in Polen zijn, goeie doelen genoeg daar!).

Maar die boom moet er komen, want ze hebben vorig jaar namelijk een gat gemaakt in de Brink, een soort put van anderhalve meter diep met een stalen buis ( wat dat niet kóst, zeg!), waar die boom in verankerd kan worden. Die blijft dit jaar dus leeg, deksel d’r op. Zielig hè, voor Laren?

Ik werd kriebelig van dit krantenbericht en ik ben niet eens gehandicapt en woon ook niet in India…….

Ons ijzerenheinig vertrouwen in het Nederlands elftal, dat sinds zaterdag er wel weer een deukje bij had gekregen, heeft dan toch geholpen. Zes-nul, een mooie uitslag. Hád nog wel meer kunnen zijn, maar kom, ik zeur niet. Ik heb te weinig verstand van voetballen om te weten waardoor het nu dan wel lukte en dat kan me ook niks schelen. Ik kan het ook echt niet opbrengen om eindeloos naar de zogenaamde “voetbaldeskundigen” te luisteren, die de wedstrijd, wat zeg ik, ál de voorgaande wedstrijden nog maar eens gaan analyseren. Zo’n Derksen met z’n sigaar, zo’n Hugo Borst, die er uitziet of ie zó uit z’n nest komt, zo’n arrogant ventje als Yoeri Mulder en z’n pa, niet te vergeten, de heren Kraay, van mij mogen ze ze allemaal dumpen.En dat zal een hoop geld schelen.

Die ingezette jonge gasten hebben het gisteravond toch maar mooi gedaan. In die trant moeten ze dus maar doorgaan bij Oranje. En als Advocaat er geen zin meer in heeft, nou dan is Ruud Gullit misschien wat? Die heeft kijk op de kweekvijver bij Jong Oranje, toch? Nou, we gaan in ieder geval naar Portugal en als het even meezit wordt het weer een leuke voetbalzomer en komen ze ver.

Trouwens, gistermiddag zag ik wel even letterlijk een geheim ontsluierd! Die Schotten hebben écht niks aan onder die kilt! Of dat voor iedereen geldt weet ik niet, maar er waren veel blote billen te zien in Amsterdam en onder de kreet “Free Willie!!” tilde er een z’n rok op om z’n “willie” aan de camera te tonen! Moet ie zelf weten, maar het lijkt me knap koud zo. Nou ja, het zijn geen vrouwen dus bevattelijk voor een blaasontsteking zullen ze niet zijn.

Ze hadden het erg gezellig daar, maar toen hadden ze nog niet verloren natuurlijk! Veel bier (uit de Achterhoek, zei de reporter!) en dan is zo’n rok zonder verdere barrières wel handig. Wildplassen valt niet eens op…….

In de Varagids van deze week stond zo’n mooi portret van de “echte” Sinterklaas, dat ik hem heb uitgeknipt en in een lijstje gedaan. In een lijstje zie je helemaal niet, dat het maar een papiertje is, dus staat hij nu in volle glorie op de kast. Mijn kleinzoon zegt ook, dat dát de echte is. Hij had al een andere Sinterklaas gezien, maar dat was niet die van de foto. Zeker weten. Hij vindt dat geen probleem, zolang de echte Sint op de televisie te zien is. En hij heeft een videoband van “Sinterklaas in Sesamstraat”, nou en dat is ook de echte. Zo is het helemaal duidelijk. Er is één echte en de rest doet z’n best maar.

Dat lost het probleem op, dat wij vroeger hadden als je al die er verschillend uitziende Sinterklazen, die je in winkels of op straat tegenkwam, aan de kinderen moest verklaren. Met bril, zonder bril, grijze baard, witte baard, klein, groot, nou ja, een heel gedoe. Wij zochten ons heil maar in hulpsinterklazen en “neven” van Sinterklaas. Hij had er nogal wat, grote familie.

Wij hadden eens een buurman, die baliemedewerker was in ’n ziekenhuis. Hij had het juiste postuur om jaarlijks Sinterklaas te zijn voor de kinderen van de ziekenhuismedewerkers. Nadat hij op hun Sinterklaasfeest was geweest, liet hij zich met de Pieten in een taxi naar huis brengen. Zijn dochtertje speelde toevallig met onze kinderen in ons huis. Het was ’s middags rond een uur of vijf en al aardig donker, toen ineens in vol ornaat Sinterklaas in onze voortuin stond, voor het raam. Ik zal dat beeld nooit vergeten!

We lieten hem natuurlijk uitgebreid binnen, de Pieten strooiden wat lekkers in een of andere hoek en omdat er niets was afgesproken was het voor ons ook verschrikkelijk leuk! De dochter van Sinterklaas, toen een jaar of zes, was zeer onder de indruk, herkende haar vader absoluut niet, zelfs niet toen hij haar vaderlijk op schoot nam! Voor haar was ie de échte Sint.

Na verloop van tijd zei Sint, dat hij maar weer “’n deurtje verder” ging. Hoe wáár dat was hebben de kinderen toen niet geweten! ’n Leuke herinnering………

Als het even kan spreken we met de familie af om, als er een wedstrijd van het Nederlands voetbalelftal is, die gezamenlijk te bekijken. We maken er een happening van, omdat we denken dat dat helpt. Positieve vibraties vanuit Apeldoorn naar Schotland in dit geval.Internet zonder computer.

Er wordt een ruime voorraad bier gehaald, want dat hoort bij voetbal zeggen de mannen, de verdere catering wordt geregeld. Wie in het bezit is van oranje kledingstukken wordt geacht die aan te trekken, zelfs de kindjes worden in de nationale kleur gehesen, hoeden, petten, dassen aanwezig: wij zijn er helemaal klaar voor!

Verder moet je het dan overlaten, het elftal moet het doen. Maar ze kunnen niet zeggen, dat wij er niks aan gedaan hebben. Vol verwachting klopte zaterdag ons hart en dat was tóch al zo vanwege de Sint.

Na het Schotse doelpunt zakte de stemming wat, maar we hielden de moed erin. Zeker in de tweede helft waren er toch ook een paar mooie kansen, alleen net niet mooi genoeg helaas. Het kwam er niet van. Aan ons heeft het in ieder geval niet gelegen.

Voordat iedereen weer naar huis ging, omdat de kindertjes naar bed moesten en zo hier en daar een man misschien ook wel een beetje ( de alcoholvrije vrouwen als Bob natuurlijk!) dronken we met z’n allen nog koffie. Een bakje troost, dat dus niet voor niks zo heet. Woensdag maar beter, toch? Twaalfde man er bij en zo……

Vrijdag waren we op de jubileumreceptie van een oud-collega van ons. Ze zat 25 jaar in het revalidatiecircuit voor blinden en slechtzienden en een deel van die 25 jaar werkten we samen voor dezelfde instelling.

Mijn ega vormt samen met nog weer een andere oud-collega ’n muzikaal duo ( ze noemen zich “2 of a kind” en dat zijn ze ook!), dat, zoals ze gelukkig zélf zeggen, “ouwelullenmuziek” uit de dertiger-, veertiger jaren speelt. Dat houdt in, dat je, als ze spelen, ook nog eens ’n gesprek kunt voeren met oude bekenden die je op zo’n bijeenkomst tegenkomt, omdat het een gezellige achtergrondsound heeft. Ze worden nogal eens gevraagd juist om die reden! Zelfs jongelui kunnen dat best waarderen, al is het helemaal hun soort muziek niet.

Mijn man speelt klarinet en saxofoon. Zijn collega de “toetsen”. De sax heeft een paar hele mooie melodieuze nummers en ik ben daar helemaal weg van. Ik hoor ‘m thuis natuurlijk oefenen, maar ik ga eigenlijk nooit mee als ze moeten spelen ergens. Omdat het de receptie van ook mijn oud-collega betrof was ik er deze keer wel bij en ach, als ie dan zo mooi staat te blazen en ze zien er zo gezellig uit in hun speciaal aangeschafte “optreed-outfit”, nou dan ben ik trots, hoor! De vrouw achter de artiest, zal ik maar zeggen! Ze spelen met zoveel plezier en dat straalt er ook vanaf en “Ahoy” hoeft ’t niet te worden gelukkig………

Raar, maar ik kom steeds vaker tegen, dat ik geen idéé heb, wat ik iemand moet geven voor z’n verjaardag. En dat diegene zélf ook geen idee heeft als je ‘m er naar vraagt! Wat ik op zich al helemaal niet leuk vind om te doen. Meestal heb ik wel wat antennes uitstaan in de weken voor de heugelijke datum en kom dan wel tot een goed plan, maar vaak ook niet en dan voel ik me ontevreden over de noodoplossing van een cadeaubon of zoiets. Of bloemen, hoe mooi ik ze ook vind. Of drank bij mannen, die soms zoveel flessen krijgen, dat ze meteen door kunnen naar de AA.

Maar ik ken blijkbaar nogal wat mensen, die het zó goed hebben, dat ze óf alles al hebben ( hoe ouder, hoe meer dat het geval is!) of in ieder geval hetgeen ze “nodig” denken te hebben stante pede kunnen aanschaffen. “Halen” zeggen ze dan. “Ik moet even nieuwe schoenen halen” of ” die nieuwe cd” of, nog beter, “de dvd” (Borsato!)of ” het nieuwste boek van…..”” . Ze kunnen niet wachten tot het uitkomt, Harry Potter nummer zoveel.

Ik gun het iedereen, hoor: goed in je slappe was zitten! Maar ja, Sinterklaas komt er weer aan en ik heb het probleem voor meerdere mensen tegelijk. We trekken in onze familie wel lootjes, zodat je Sinterklaasgewijs voor één persoon moet zorgen, maar wij als pater & mater familias vinden het ook leuk om voor iedereen iets extra’s te doen. En bovengenoemd probleem doet zich ook lang niet bij iedereen voor, maar voor sommige mensen toch wel. Maar Lars , je rekende toch niet écht op een vaatwasser, hè? ( grápje, grápje!!)

De mens-jes om wie het bij dit feest toch het meest gaat hebben ook al zoveel speelgoed! Sinteroma en Pieteropa vinden het maar moeilijk, hoor! En dan bevinden we ons nog in een periode van recessie ook…….nou, nou….