Je kunt wel eens versteld staan van mensen, omdat ze belangstelling blijken te hebben voor dingen, waarvan je geen idee had dat ze zich ervoor zouden interesseren. Vanmorgen kwam onze buurman een kopje koffie halen, omdat z’n vrouw de hort op was. Dat was erg gezellig en op de vraag “Hoe gaat het?” vertelde hij, dat hij begonnen was met een cursus “tarot”. Hij had altijd al wel wat filosofische beschouwingen over van alles en nog wat als we hem spraken, maar zo’n interesse voor “tarot”-kaarten had ik beslist niet achter hem gezocht.

We kregen een hele verhandeling over symbolen en zo, maar ik ben bang, dat we wat te nuchter zijn en dat het niet aan ons besteed is. Natuurlijk moest ik wel even kijken op internet, want het minste is toch wel om te weten wát precies je niet zo ziet zitten. Ik heb veel verschillende begrippen langs zien komen, Zen, Reiki en zo, het tarotgebeuren herbergt veel van dergelijke stromingen en dat maakt het voor mij wat rommelig.

Ik las wel, dat de kaartenleggers het leven beschouwen als een reis door de tijd. Daar kan ik wel bij: “time is flowing like a river”. Maar ik las ook, dat “alle hier toegepaste en toegelichte leggingen zonder garanties voor de toekomst worden aangeboden”. Dat zeggen ze van BE-leggingen ook altijd…. !

Villa Achterwerk van de VPRO vonden we altijd een leuk programma om aan het begin van de avond naar te kijken, maar we vinden er tegenwoordig geen moer meer aan. Het programma is bedoeld voor kinderen en dat zijn wij natuurlijk niet. Maar we kunnen ons niet voorstellen, dat kinderen het wél leuk vinden! Er zijn voice-overs en presentatoren, die met gestamel, gekke stemmetjes en “kinderlijk” gedoe denken, dat kinderen gek zijn of zo. Een belediging voor hun intelligentie.

Je kunt gewóón praten tegen kinderen, want als je ziet hoe geweldig jonge kinderen zich kunnen uitdrukken als ze bijvoorbeeld gevraagd wordt in het Jeugdjournaal hun mening te geven over “grote mensen”-onderwerpen en hoe ze in Villa Achterwerk in het onderdeel “Heb jij dat ook?” een probleem dat ze hebben, aan de orde stellen, dat is bepaald niet achterlijk.

In een tijd, dat veel kinderen van bijvoorbeeld een computer meer verstand hebben dan hun ouwelui kun je ze best op een normale manier benaderen. Kinderprogramma’s maken lijkt me niet eenvoudig, maar van volwassenen die kinds doen krijg ik het benauwd……..

Hoewel het natuurlijk vervelend is als iemand een ernstige ziekte heeft en daar mag je geen grapjes over maken, moest ik laatst heel erg lachen om een bericht in onze Apeldoornse krant. Wat was namelijk het geval? Een rolstoelgebonden stapper ( nou ja, dat kan dus eigenlijk niet…) was een avondje uit met z’n vriendin. Hij schijnt daarbij in een vechtpartij verwikkeld te zijn geraakt, waarbij de politie werd ingeschakeld om een en ander op te lossen.

Wat hij zelf gedaan heeft in die strijd en in hoeverre hij zelf aanleiding was, weet ik niet. Maar de politie wilde hem inrekenen en of ze dat te hardhandig deden is niet bekend, maar de man riep: “Ik heb MS!”.

En wat verstond de desbetreffende agent? “Ik heb ’n mes!”. Zeg het maar eens vlug achter elkaar, dan is dat niet zo raar. Toen werd hij nog iets steviger aangepakt, volgens eigen zeggen zelfs bewusteloos geslagen. Er volgt nu een intern onderzoek onder de dienders, want de man heeft aangifte gedaan van mishandeling.

Als je er niet bij bent geweest weet je natuurlijk niet hoe een en ander gegaan is, maar kennelijk is MS zelfs verbaal een gevaarlijke aandoening……!

Sommige mensen willen zich te netjes uitdrukken. Zó netjes, dat het raar wordt. We hoorden gisteren een verslaggever in het Radio 1-Journaal zeggen, dat Tjibbe Joustra bezig was zijn “bips tegen de krib te gooien”. Dat klinkt dus zot.

Ik ben eens gaan nakijken in een spreekwoordenboek waar de uitdrukking vandaan komt. Nou, zoals te verwachten uit de scheepvaart. Het betekent: dwars gaan liggen en de kont (dat is gewoon de achterkant van een schip) tegen een strekdam ( de krib dus) zetten in een rivier en daardoor niet verder kunnen, maar ook alles blokkeren. Niks bips. Gewoon kont.

Toen ik toch bezig was ben ik eens gaan kijken welke uitdrukkingen nog meer goed passen bij de UWV-kwestie. Dat zijn er heel wat. Joustra moet “het anker kappen” oftewel maken dat hij weg komt. Want hij is “boegbeeld” áf en heeft “bakzeil gehaald”. Hij is gewoon “over boord gevallen”, wat betekent, dat hij iets fout heeft gedaan. Maar hij is bezig “de boot af te houden” en dan is “de boot aan” natuurlijk. De Geus zit “met de kloten voor het blok” en dat is ook, al zou je anders denken, een hele nette uitdrukking. Het betekent, dat knopen in een scheepslijn niet door het blok oftewel de katrol kunnen. Kun je dus keurig in elk gesprek gebruiken, die uitdrukking.

Ze zijn “de koers kwijt” met z’n allen, maar er is “geen man over boord”, toch? Ze moeten geen “mast overboord zeilen”, hetgeen betekent niet bankroet gaan door een te weelderige leefwijze. Gewoon “een reef in het zeil leggen”, uitgaven verminderen, wil nog wel eens helpen. “Schoon schip maken” ook. Aan “pompen of verzuipen” zijn ze nog niet toe, dacht ik. De minister moet vanaf nu “een oogje in ’t zeil houden”, want “iemand aan de hoogste ra hangen” is ook weer zo wat, maar “het roer recht houden”, niet “schipperen”, zodat het “de spuigaten uitloopt”, “recht door zee” in niemands “kielzog varen”, maar in eigen “vaarwater” blijven.

We zijn wel een zeevarende natie, hè, zoveel spreekwoorden en gezegdes als er zijn, want ik heb ze echt nog lang niet allemaal gehad, hoor! Maar, meneer van het Radio 1-Journaal: je mag een achterste, dat zich koste wat het kost (!) wil vastzetten in een te dure uit de algemene middelen betaalde stoel, best een kont noemen, hoor! Met of zonder blaren…….

Bij Merel zag ik een foto van een “slechtziendenbord”. Dat deed me denken aan een aardig verhaal. Mijn man, die toen mijn man nog niet was, was jaren geleden met een eveneens blinde vriend onderweg van het instituut, waar ze toen woonden, naar mijn ouderlijk huis in hetzelfde dorp. Ze reisden lopend per blindenstok. Eén stok, want als je allebei loopt te maaien met een stok, heb je erg veel ruimte nodig en je baart meer opzien. Mijn man hield zijn vriend aan z’n elleboog en die bediende de voelspriet. Bovendien had mijn man in die dagen nog wat licht- en donkerwaarneming en dan ben je in de blindenwereld al gauw koning.

Aan het begin van de singel, waar mijn huis was, stond een verkeersbord, zoals te doen gebruikelijk, midden op het smalle trottoir. De vriend miste het dunne paaltje met zijn stok en knalde frontaal met z’n kop tegen het bord. Op het “boing!”geluid, dat nog even bleef nagalmen, reageerde mijn man met een schaterlach, terwijl zijn vriend zijn pijnlijke voorhoofd wreef en het woordenboek voorlas.

Toen kwam ineens, ze zagen d’r niet aankomen, van de overkant van de straat een mevrouw aangelopen, die mijn man een volle mep in zijn gezicht gaf. “Kún je wel!, sprak ze, “zo’n blinde jongen tegen een bord aan laten lopen!”. Ze was zeer verontwaardigd. Nadat mijn man vertelde, dat ie net zo blind was als zijn metgezel, pruttelde ze nog wat na, maakte haar excuses en dat ze weg kwam. Haar reactie was een normen-en waardenreactie. Die had je toen nog. Lik op stuk.

Het was al die jaren een leuk verhaal en er is niks veranderd. Nog steeds lopen blinden en slechtzienden tegen van alles op. Want ze zetten de verkeers-en andere borden nog steeds bij voorkeur midden op de stoep. Ja, samen met de fietsen, de kledingrekken, de grabbelbakken en andere uitingen van reclame….Boinggggg….!

Verdorie, ik heb zelden zo’n last van het gebrek aan zon gehad als dit jaar. Toen ik zondag op de televisie zag, wat een lekker weer die schaatsers hadden, die meededen aan de Wereldbeker Sprint in Collalbo in Italië was ik stikjaloers. Marianne Timmer zei het ook, toen ze geïnterviewd werd: “Iedereen hier fleurt ervan op!”. Nou, dat wil ik wel geloven.

Volgens Erwin Kroll zou het hier donderdag of vrijdag, weliswaar kouder, maar ook zonniger worden. Ik wil hem ook graag geloven. En dan hoop ik maar, dat mijn halfwas narcisjes, die al in bloei staan en eigenlijk veel groter horen te groeien, niet alsnog het loodje leggen.

Er stond in de krant een gesprek met de herderin, die met haar schaapjes over de hei rond Elspeet dwaalt. Die snapt er ook niks van. Ze had boomvalken gezien, die normaal overwinteren in Afrika en deze winter niet eens zijn vertrokken! Ganzen heeft ze ook vertwijfeld over en weer zien vliegen, omdat ze niet wisten of het hier nou menens was of niet met het weer.

De vogels in onze tuin zijn ook druk in de weer. De nestkastjes zijn al geïnspecteerd door de koolmezen en de merels zitten ook al op afstand hun afspraakjes te zingen. Als ze het nou maar uit hun koppies laten om diepvrieseieren te gaan leggen. Nou ja, de natuur zal het wel regelen. Maar als Erwin jokt, ben ik wel hevig toe aan een lichttherapie. Word ik weer helemaal het zonnetje in huis……..!

In China was een man, die zó lelijk was, dat hij ontslagen werd op zijn werk. Wat hij voor werk deed vermeldt de historie niet. Bovendien had hij moeite met het leggen van relaties met vrouwen, omdat hij niet om aan te zien was en op z’n 30e begon hem dat te spijten. Zijn zorgen zijn waarschijnlijk voorbij, want hij heeft een prijs gewonnen. Hij mag zich in een drie maanden durende sessie laten verbouwen tot knappe verschijning.

Een Chinees pop-idool zal model staan. Al die Chinezen lijken in basis op elkaar dus dat moet wel lukken. Ik hoop wel, dat hij zelf heeft mogen kiezen, die man, op wie hij wilde lijken. Een heel cruciaal punt, lijkt me toch. Als het hier zou spelen en je wordt gedwongen om je te laten verbouwen tot, nou ik noem maar wat, René Froger of zo, daar zou je even over moeten nadenken, toch? Maar de man in China was blij met zijn prijs. Een 24-jarige Chinese vrouw, die de titel “Miss Ugly” had verworven komt ook in aanmerking voor een renovatie. Ook zij blij.
De actie werd gepromoot door klinieken voor plastische chirurgie.

Ik heb in zo’n Oprah Winfrey-show wel eens gezien, dat ze ook van die make-overs uitdeelden aan vrouwen, die ongelukkig waren met hun lijf. Dat in veel gevallen vaak veel te zwaar was. Hoe dat zo gekomen is, weet je natuurlijk niet en daar heb ik dan ook geen enkel oordeel over. Behalve, dat er wel véél erg zware Amerikanen zijn. Maar als je dan ziet, hoe uitzinnig gelukkig die mensen dan zijn met de aangeboden “make-over”, die toch op z’n minst een belediging is voor je ouders en, indien van toepassing, Onze Lieve Heer. Maar dat zie ik waarschijnlijk te simpel. Het zal wel het enorme bedrag aan geld zijn, dat ermee gemoeid is. Daar zeg je geen nee tegen en vergeet de maanden pijn en ellende die een en ander met zich meebrengt. Je wordt nieuw.

In die show van Oprah krijg je weinig te zien van die narigheid, alleen het resultaat. “Before” en “after”, daar draait het om. Ze hijsen de verbouwing in een glitterjurk van een merk, dat ze zelf nooit zal kunnen bekostigen, zetten de bijbehorende meneer op de voorste rij in een zaal vol vrouwen en dan wordt ze gepresenteerd. Applaus en gejoel en de man zal moeten wennen aan dat sexy ding, dat hij straks mee naar huis mag nemen. Want daar doen ze het allemaal voor die vrouwen, hij moet er ook op vooruit gaan!

Ik begrijp het allemaal niet zo goed. Je hebt mooie mensen en je hebt minder mooie mensen. Maar wat is mooi? Echte schoonheid zit van binnen, zeiden ze vroeger altijd. Wáár precies, ja, dat weet ik ook niet, hoor….Je ziel misschien, als je ‘m niet onder je arm hebt. Of niet meer roken? Schone longen….is dat niet wat?

Op de voorpagina van onze krant stond vanmorgen een foto van een blinde man, die uitgeprocedeerd zijnde, met al zijn spullen werd verwijderd uit het AZC in Dronten. De man is, behalve blind, ook nierpatiënt en heeft suikerziekte. Dat laatste heeft zijn blindheid veroorzaakt. We kennen die man, want hij is onze cliënt geweest in het revalidatiecentrum , waar mijn man en ik jaren hebben gewerkt.

Boven de foto stond “GEEN PARDON”. Eronder volgde een artikel met als titel: “Ethiopiër staat blind en ziek op straat”. Een van de schrijnende gevallen dus. Hij wordt opgevangen in een huis, waar meer mensen zijn, die hier nergens heen kunnen en erg ruim hebben ze het daar niet. Hij kan niet, zoals in het AZC een eigen kamer hebben, maar om te beginnen staat hij dus niet op straat!

Ik ken hem als een hele aardige man, daar is niks mis mee. Hij is hierheen gekomen in de tijd dat de strijd tussen Eritrea en Ethiopië aan de gang was, waarbij hij zonder meer vreselijke dingen heeft meegemaakt. Hij had een bedrijf, waar nu niets meer van over is. Maar hij heeft ook een vrouw, die daar nog woont. Zij is hier nooit naar toe gekomen en één van de criteria van minister Verdonk is, dat, wanneer er familie woont in het land van herkomst, je terug moet.

Er is diverse keren geregeld voor de man, dat hij terug kon, toen de oorlog daar voorbij was. De veiligheid is zelfs gecontroleerd door Nederlandse militairen, maar hij weigerde iedere keer. Inderdaad zal de medische zorg hier beter zijn. Hij is bij ons in het revalidatiecentrum, ik denk wel zo’n maand of acht, misschien nog wel langer, liefdevol verzorgd en men heeft getracht hem van alles te leren. Ik ook.

Maar zoals ook in de krant stond: de man spreekt ( nog steeds) geen Nederlands en spreekt via een tolk met de pers. En als je weet hoeveel lessen Nederlands hij van mijn man en andere collega’s heeft gehad, maar het beklijfde niet! Een lieve man, maar een hopeloos geval, dat was het eigenlijk! En nu een schrijnend geval.

De foto was zonder meer zielig, zoals hij daar zat met z’n zwarte bril en blindenstok in een soort golfkarretje, waarmee hij vervoerd werd met z’n koffers . Vele mensen zullen weer verontwaardigd reageren, maar wij weten wat er allemaal voor die man is gedaan! Het is een beetje dubbel, hoor, voor mij en ik weet er verder natuurlijk weinig van, maar ik vermoed, dat de band met z’n vrouw nog ’t meest schrijnt……

Gisteren hebben we veel plezier beleefd aan het schaatsen op tv. Helemaal omdat het zulk ongelooflijk pestweer was. Er was dan ook geen mens op straat en zonder schaatsen ( en tennis!)was het een troosteloze, slome zondag geworden. Ik hou er wel van om mensen zich in het zweet te zien werken en zelf met een kopje thee op de bank te kijken hoe ze dat doen.

Met name onze dames deden het goed. Met Renate als topper. Alleen, fotografen, als zo’n meisje nou wint, hè, en je wilt een foto maken, dat is je vak tenslotte, zouden jullie dan niet éven kunnen wachten tot ze uitgejankt is? Er stond in onze krant op de voorpagina wel zo’n afschúwelijke foto van Renate Groenewold! Daar is ze vast niet blij mee. Ja, ja emotie in de sport, dat zal wel. Moet je vastleggen, natuurlijk. Maar ze is wel een vroúw, hoor!

Waar ik me ook aan geëergerd heb: die Amerikanen hebben de Hollanders eens lekker op hun plaats gezet en dat was dus mijn ergernis allerminst! Al die Mart Smeets-types, die het kampioenschap al als vanzelfsprekend hadden aangenomen: “We kunnen er van uitgaan, dat het een Hollandse wereldkampioen zal worden, alleen weten we nog niet wie”, blaatten ze vorige week. Daar hou ik wel van als die ongelijk krijgen. Maar in de krant noemden ze de winnaar van het zilver “een zwarte jongen uit de achterbuurten van Chigago”. Het etiketje is alweer geplakt. Als hij wereldkampioen was geworden, wat dus helemaal niet denkbeeldig was geweest, dan was het “de eerste zwarte wereldkampioen schaatsen” geweest. We leven nog steeds in andere tijden, heb ik het idee. Terug naar de onze is echter ook niet alles……….

Zaterdagmiddag zijn mijn oudste dochter en ik naar een tuinbeurs geweest. Dat vonden we opwekkend in een tijd, dat het waait, regent, koud is en je overal wilt zijn, behalve in je tuin. Die beurs is bedoeld om je alvast te laten nadenken over wat je wilt met je tuin. Dat weet ik al. Ik wil geen onkruid, ik wil veel bloemen, ik wil, dat hij onderhoud-, kind-, vlinder- en vogelvriendelijk is. Dat moet toch allemaal kunnen.

Nu wil het noodlot, dat ik vrijdagavond een programma zag over Marjolein Bastin. Dat is die tekenares, die een wereldimperium heeft opgebouwd met haar tekeningen over alles wat ze ziet in haar tuin. Vooral in de States zijn ze helemaal wég van haar. In mijn wekelijkse Libelle staat ook altijd een column/tekening van haar. Maar verder verkoopt ze kalenders, serviezen, beddengoed, tafelkleden, borduurpakketten en weet ik wat nog meer aan merchandise. Kortom, haar talent heeft haar geen windeieren gelegd. Zelfs die zal ze nog mooi kunnen tekenen.

Ze lieten in dat programma haar vier huizen zien, die ze in de wereld heeft. Hier op de Veluwe, in Amerika, op de Kaaimaneilanden en een in Zwitserland. Allemaal met gigantische tuinen, die er perfect onderhouden uitzien en prachtig zijn. Zij vormen de inspiratie voor haar tekeningen. En ze ziet er niet naar uit, dat ze zelf wiedt. Bovendien woont ze overal maar een paar maanden.

Ik ben er niet jaloers op, hoor, want het zou mij allemaal wel te groot zijn. Zo’n tuinbeurs zet je op je plaats. Dat is meer op mijn formaat. Van tuin en portemonnee. Wat je op zo’n beurs ziet, kán ook meestal niet in onze tuin. Zo’n hek, een vijver, fonteinen en die zit-grasmaaier is ook meer iets voor Marjolein. Haar personeel dan.

Nou, nog even en dan gaan we maar weer es langs Intratuin. Voor een beetje kleur alvast. En zaadjes halen om in bakjes vóór te zaaien in huis. Tuinieren op de vierkante centimeter……… leuk!