We zagen vanavond bij TV Gelderland iets leuks. In Arnhem is namelijk een winkel met dingen, die je zonder betalen mag meenemen. Gevestigd in een door een paar jonge mensen gekraakt winkelpand. Als iemand spullen heeft die hij, hoewel ze nog goed zijn, kwijt wil dan kan hij ze daar brengen. En ziet hij daar toevallig iets dat hij goed kan gebruiken mag ie ’t zó meenemen.

Iedereen is erg enthousiast over dit idee, hoewel ze het in het programma niet hadden over de eigenaar van het winkelpand, en dat is ook een heel andere discussie, maar ja, als het toch al tijden leeg stond…..Er waren ouders, die voor hun dreumes een pracht van een buggy hadden gevonden en als je weet, wat babyspullen tegenwoordig kosten, was dat een prima vondst. “We hebben beloofd, dat we vanmiddag iets komen brengen in ruil”, zei de vader.

En zo werkt het dus. “Eindelijk een winkel waar je mag stelen”, zei een man verheugd. Er was van alles te vinden: boeken, kinderspelletjes, serviesgoed, pannen, huisraad en nog veel meer. Aan kleding hadden ze eigenlijk wel een beetje teveel aanbod, dat moesten ze selecteren. “Worden mensen niet erg hebberig?”, vroeg de interviewster aan de initiatiefnemers. Dat hadden ze nog niet gemerkt, iedereen is alleen maar enthousiast over het idee van kringloopwinkelen met gesloten beurs.

Ze waren eerst maar één middag in de week open, want de jongelui hadden ook nog wel wat anders te doen, maar toen zeiden buurtbewoners: “Dat is toch zonde! Wij doen ook wel een dag”. Mooi toch? Het zag er dan ook heel gezellig uit allemaal en iedereen wordt er blij van.

De Kringloopwinkel is natuurlijk ook prima, die geeft heel veel mensen, die anders kansloos zouden zijn, werk, maar ik vind dit toch ook wel heel bijzonder, hoor! Goed idee…….

In opdracht van mega-tijdschriftenuitgever Sanoma is er onderzoek gedaan onder 700 ouders van kinderen van 0 tot 6 jaar over de zeggenschap van die kinderen in het gezin. In hoeverre komen hun wensen overeen met de regels die de ouders stellen? De meeste ouders zeggen een balans te zoeken en bijna 60% vindt dat hun kind absoluut niets tekort mag komen. Zegt zelfs meer geld uit te geven aan hun kind dan aan zichzelf. Bij de dagelijkse boodschappen wordt ook zeker rekening gehouden met wat het kind al dan niet lust. Ook het leesgedrag werd onderzocht en dat is wel logisch natuurlijk als je leesvoer wilt verkopen. Negen van de tien kinderen vinden het leuk als hun ouders voorlezen en 85% van hen doet dat ook regelmatig.

De conclusie van dit onderzoek is dan ook: 40% van de Nederlandse kinderen leeft onder de speelgoedarmoedegrens, is schamel gekleed, want hun moeder vindt haar nieuwe schoenen belangrijker, veel kinderen moeten eten wat de pot schaft en 15% van de kindjes wordt niet voorgelezen dus weet niet wie Kabouter Plop is, Dikkie Dik is een grote onbekende, om over Nijntje nog maar te zwijgen.

Grapje natuurlijk, want de meeste kinderen worden behoorlijk in de watten gelegd. Maar goede en vooral consequente ouders zijn valt om de dooie dood niet mee tegenwoordig. Ik ben blij, dat wij ze in wat eenvoudiger tijden hebben grootgebracht.

Vanavond in “Vermist”zag ik de zoektocht van een Colombiaanse jongen naar zijn natuurlijke ouders, nadat hij door een Nederlandse familie was geadopteerd. En ik zag het verdriet van zijn moeder, ook nog na zoveel jaar, omdat ze hem, ondervoed en wel, had moeten afstaan om hem een beter leven te bezorgen dan dat zij hem geven kon. Omdat ze vond, dat hij niets tekort mocht komen. Ik hoop, dat hij snapt, dat dát de reden was van de afstand tussen hen………

In de Engelse gevangenissen schenken ze kruidenthee voor hun gasten en die worden daar heel lief en rustig van. Stond in de krant vanmorgen. Er zit o.a. valeriaan in de thee en ze hebben nog andere mixjes ook. Valeriaan doet mij denken aan een tante van vroeger, die dat altijd gebruikte. Ze was heel erg zenuwachtig, maar ja, ze had acht kinderen die ze niet aankon. Daaar ga je van aan de valeriaan of erger.

Ze zijn bij het gevangeniswezen aan het bedenken of ze het hier ook in zullen voeren en aan de catering zullen toevoegen. Vanwege de goede Engelse ervaringen. Maar ja, Engelsen zijn wel theedrinkers! Of ze Linke Nelis en Kale Appie ook zover zullen krijgen is maar de vraag. Bij de medelandse bevolking van de gevangenis wil het waarschijnlijk nog wel lukken, die zijn ook wel van de thee.

Ik bedenk me ineens dat, toen mijn oudste broer in dienst zat, de legerleiding kamfer door het eten deed. Waar dat ook alweer voor was wil me maar niet te binnen schieten, maar hij mocht toen maar één keer in de vier weken met verlof, weet ik nog. Voor jongens met verkering waren vier weken erg lang………

Bij het programma “Tien voor taal” hebben ze een onderdeel waarbij je van twaalf door elkaar staande woorden een grammaticaal goed lopende zin moet maken. Er komt vaak de grootste onzin uit, maar het is leuk om te zien hoe mensen daarmee zitten te worstelen. Ik keek eens naar het lijstje met zoekwoorden waarmee mensen op mijn website terecht komen. En omdat het allemaal van die kéurige woorden zijn, dat zal elders wel eens anders zijn, werd ik geïnspireerd om ook eens zoiets te doen: een verhaaltje maken met behulp van “mijn” woorden. Ze zijn tenslotte van mij omdat ik ze gebruikt heb in logstukjes, anders kwamen die zoekers niet bij mij terecht, toch?

Sommige woorden zijn zo simpel, dat ik het vreemd vind, dat ze in zo’n lijstje komen. Wie zoekt er nou op: de, van, in, voor, met en mijn? Apeldoorn, parken, waterpokken, procenten, buisman, mezenbolletje, oorlog, glazenwasser, bof, geest, moeder, smetvrees, mooi, grappig, leuk, meisje, meisjes, mieren en hoogeveen zijn woorden die ik me wel kan voorstellen gebruikt te hebben, ergens.

Ik ga er even een verhaal van maken. Doe ik na afloop van een spelletje Scrabble ook altijd en soms is dat lachen. Er zijn geen punten te verdienen, maar het is een leuk tijdverdrijf.

***In de parken van Apeldoorn zitten vaak mooie meisjes, waar soms een meisje tussen zit, dat helaas ontsierd wordt door de gevolgen van waterpokken. Haar moeder, die in Hoogeveen woont, had voor de oorlog verkering met een glazenwasser met smetvrees. Dan bof je, want dan heb je altijd schone ramen. Hoewel, hij heette Buisman en had een wat bekrompen geest, was pro centen en anti mieren en wilde, dat zijn verloofde hem “mijn mezenbolletje” noemde. Dat léék leuk en grappig, maar hij werd dus niet de vader van het meisje met de waterpokjes. Niettemin leefde hij nog lang en gelukkig……***

Een sprookjesachtig einde, nietwaar? Ik wil graag even benadrukken, dat het verder goed gaat met mij. Een beetje melig, that’s all……..

Onze trouwdag uitgebreid gedenken doen we alleen als het een mooi rond aantal jaren is. Hoewel er aan twaalf-en-half niks ronds zit en het jaargetijde niet eens klopt is dat toch de eerste keer geweest, dat we het vierden. We zouden, hadden we bedacht, met de kinderen uit eten gaan. Verder niks, alleen dat. Ik begon dus wat rond te kijken naar locaties en vooral prijzen.

Op een nacht droomde ik van een heel duur restaurant, dat we gevonden hadden, met van die pluchen tafelkleden en kaarsen op de tafels, dat was toen heel chic en dik tapijt op de vloer. Onze kinderen maakten een ongelooflijke troep van het diner, riepen alsmaar dat ze het niet lustten, zaten te jengelen en te klieren en veroorzaakten veel overlast voor de andere gasten, die ook al zo vreselijk chic waren. Ik werd badend in het zweet wakker.

Ik stel er prijs op te vermelden, dat onze kinderen gerelateerd aan hun leeftijden nette eters waren, nog steeds trouwens, en dat onze maaltijden vreedzaam verliepen over het algemeen. Dus waarom nou die droom? Ik zou het niet weten. Maar er had zich wel iets vastgezet in mijn hoofd. Ik had er eigenlijk niet zoveel zin meer in als onze kinderen zich zo opgepoetst moesten gedragen en waarom? Omdat hun pa en moe het zoveel jaar met elkaar uitgehouden hadden. We hebben het dus anders gedaan.

We zijn met onze stationcar vanuit Groningen naar het bos in Norg gereden, nadat we eerst langs een frietboer waren gegaan, hebben de banken ingeklapt, een kleedje over de vloer gelegd, het was maart dus te koud voor een buitenpicnic, en hebben zo een familiediner gehouden met frietjes en wat aanverwante artikelen. Dat was leuk en o ja, het was goedkoop ook, een niet te verwaarlozen voordeel in die tijd. Daarna zijn we nog naar de speeltuin in Norg geweest en ook dat was leuk.

Toen hebben we niet eerder iets gevierd dan toen we aan de 25 waren. Dat was wel een feest met familie, vrienden en collega’s. Met 30 zaten we met z’n allen in een huis in de Weerribben met de kano’s voor de deur, met 35 deden we een weekendje Londen. Toen kwam 40 en hadden we drie huisjes naast elkaar nodig, vanwege de uitbreiding inmiddels, op Ginkelduin in Leersum en volgend jaar is het 45 jaar geleden en daar moeten we nog even over nadenken, hoe of wat.

En hoe kóm ik daar nou op? Nou, in mijn lijfblad stond een lijstje. Van hoe een bruiloft heet bij zoveel jaar. Als je één jaar getrouwd bent heet dat een katoenen bruiloft. Vijf jaar is hout, zes-en-half is tin, zeven jaar: nikkel, acht jaar is blik, tien jaar is een rozenbruiloft, daar zit je dan misschien wel op, die twaalf-en-half is koper, vijftien jaar heet kristal, twintig jaar: porselein, vijfentwintig is zilver, dertig jaar: parel, zevenendertighalf (?): aluminium, veertig jaar: robijn, vijftig heet natuurlijk goud, zestig jaar is diamant en dan haal je de krant, vijfenzestig jaar heet ijzer, dat mag dan ook wel, maar waarom geen edelmetaal? En zeventig jaar heet een kroonjuwelen bruiloft.

Wat ik wel gek vind is, dat zes-en-half en zeven-en-dertig-half wél een naam heeft en vijf-en-veertig niet! Dat zullen we dus volgend jaar zelf moeten verzinnen of heeft iemand een idee……..?

Het is goed om veel te drinken, zeggen ze en dan bedoel ik gewoon het innemen van vocht. In veel kantoren staat zo’n supersonisch waterapparaat om de werkers niet te laten uitdrogen en je ziet veel mensen rondsjouwen met hun “watertje”. De mineraalwaters zijn er in vele merken en ik was zeer verbaasd in een tv-programma te zien, dat “Bar-le-Duc”-water gewoon ergens in Nieuwegein uit de grond komt en “Sourcy” in Bunnik. Dat zou je aan hun namen toch niet zeggen, hè?

Nu stond er van de week in de krant een lijstje met de meest populaire drankjes en wat stond er op nummer 8? Het merk “Water-uit-de-kraan”! Echt gewoon te bestellen. In een flesje. Wie dat bedacht heeft is een slimme jongen. Wie in de supermarkt rondkijkt in de sector frisdrank ziet ook door de bomen het bos niet meer. Toen ik klein was kénden we het woord niet eens: frisdrank. Als je nu over gaat op “fris” op een feestje is dat omdat je zelf niet helemaal fris meer bent en je nog moet rijden.

Nee, in mijn tijd kregen we ranja of grenadine met een rietje en bij bijzondere gelegenheden een kogelflesje met gazeuse. En dat noemden we dan “prik” in plaats van “fris”. Verder dronk wie dorst had “gemeentepils”, water uit de kraan.

Ik weet nog, dat ik voor het eerst coca-cola dronk op een feestje van de middelbare school. Ik vond het niet zo lekker eigenlijk, maar ja, het was nieuw, het kwam uit Amerika. De Breezer van de jaren vijftig. Net zo trendy. De cola staat in dat krantenlijstje trouwens nog steeds op de eerste plaats. Ik vergeet tegenwoordig wel eens om voldoende te drinken. Te afgeleid door andere dingen en dan bedenk ik, dat ik alleen maar koffie heb gedronken en verder niks. Dan ga ik meteen aan de gemeentepils, die hier in Apeldoorn geen dure naam heeft, maar best lekker is. Het komt niet eens meer van de gemeente, geloof ik, maar ’t lest best………

Staatssecretaris Rutten wil dat jongeren op school al leren hoe ze een eigen zaak moeten beginnen. Hoewel slechts 9 % van de ondervraagde jongelui daar ook echt interesse in heeft. Ondernemerschap moet je wel aanspreken om ook te slagen, lijkt me. Er komt wel het een en ander bij kijken, daar heeft Rutten wel gelijk in. Als starters van een eigen bedrijf beter zouden zijn voorbereid, dan zouden er minder failliet gaan. Je kunt je er behoorlijk op verkijken.

Ik zie in de krant wel eens de advertenties, die bij een failissement namens de rechtbank moeten worden gepubliceerd met de naam van de curator eronder. Als je dan de geboortedata ziet van de ondernemers die het niet gered hebben, dan zijn daar heel wat jonkies bij. Maar gelukkig weet ik ook van mensen, die het wel voor elkaar krijgen. Een kwestie van het juiste moment, de juiste plaats, de juiste mensen en het juiste karwei. En van geluk hebben.

Zaterdag, toen ik de boodschappen deed, zaten er in ons winkelcentrum twee jochies van een jaar of tien vers geperst sinaasappelsap te verkopen. Niet voor eigen gewin, maar voor giro 555. Ze hadden een tafeltje met een kleedje erover opgesteld met plastic bekertjes, een handmatig plastic sinaasappelpersje en een zak sinaasappels.

De eerste klanten zullen nog wel een hygiënisch uitgeperst sapje hebben gehad, maar na verloop van tijd zag het er allemaal niet zo fris meer uit. Dan kregen ze wel wat geld voor het goeie doel, maar het persen hoefde voor de meeste mensen niet meer zo. Het was ook behoorlijk koud zaterdag en het wachten tot ze een sinaasappeltje hadden uitgeperst duurde veel mensen ook te lang. De jongens hadden een goede akoestiek om met hun heldere stemmen hun waar aan te prijzen en het doel duidelijk neer te zetten, daar lag het ook niet aan, maar toch zag het er een beetje zielig uit, hun onderneming.

Dus zo kan het gaan. Het doel is goed, het idee is goed, de locatie niet verkeerd, de inzet bewonderenswaardig, maar toch. Het weer zat niet mee, veel te koud voor een fris sapje, de mensen hadden teveel haast met hun weekendboodschappen. Waren misschien ook wel een beetje actie-moe zo zoetjesaan en dan heb je, ondanks de goede bedoelingen, een noodlijdend bedrijfje, ze haalden te weinig op.

Toch was het leuk om te zien dat kinderen zich met eenvoudige middelen inzetten voor iets. En met het ondernemerschap komt het nog wel goed. We zagen van de week in het programma “Terug op de werkvloer” de Bavaria-brouwerij. Ook klein begonnen……..

In het Varamagazine las ik een artikel van Berend Boudewijn, waarin hij het had over de programma’s, die nogal eens herhaald worden op televisie. Veel mensen klagen daarover, terwijl hij zegt: “Een mooi boek lees je toch ook vaker?”. Dat ben ik wel met hem eens. Ligt er natuurlijk wel aan wát ze herhalen. Maar ik zou best “De kleine waarheid” weer eens willen zien en bijvoorbeeld de mooie Couperus-verhalen. Natuurlijk is dat gedateerd, maar wat hindert dat? Tijdsbeelden zijn leuk om naar te kijken en je over te verbazen.

Zo kijken wij weer met veel plezier naar de afleveringen van “Swiebertje”. Ik vind het jammer dat ze op zo’n ongelukkig moment worden uitgezonden. Zo rond half zes. Iedereen druk met de maaltijd of met de kinderen voor wie het juist zulke leuke verhalen zijn. Het zit hartstikke vol met normen en waarden, hoor! Het druipt er van af, daar kan geen Balkenende tegenop! En ik ben gék op de keuken van juffrouw Saartje. Ik zou onzichtbaar wat moderne apparaatjes inbouwen, maar om te zien? Ik zou ‘m zó willen hebben!

Veel van de acteurs, die in zulke herhalingen zitten, zijn niet meer in leven, maar daar denk je niet bij na. Zoals je ook nooit bij een mooi stukje Bach denkt: Gôh, die is dood. En wat wordt die man herhaald, zeg! Van mij mogen ze trouwens wel een zender in het leven roepen met alleen maar mooie herhalingen. Mijn leven wil ik niet meer overdoen, dat is me te veel werk, maar wat in de reprise kán, nou, dat mag van mij! Leuk…….!

Gisteren stond er een berichtje in onze krant over een man, die zijn minuscule gehoorapparaatje, dat hij had aangezien voor een van zijn bord gevallen stukje spek, een bril zou dus ook wel een goed idee zijn voor ‘m, had opgepeuzeld. Een dure vergissing van zo’n duizend euro. Er was trouwens ook wel iets mis met zijn smaakpapillen, dacht ik.

Het doet me ook denken aan een (bejaard) mopje, waarin een dove en een blinde aan de bar zitten en de dove een soortgelijk verhaal vertelt. Namelijk, dat hij per ongeluk zijn gehoorapparaat heeft ingeslikt. Waarop de blinde zegt:”Dan mag je nog blij zijn dat je niet blind bent, want de geleidehonden zijn niet te vréten tegenwoordig!”………..

We waren vanmiddag even de stad in omdat er cadeautjes moesten worden gekocht voor een bijna jarig kind van ons. Dan leggen we ook altijd even aan in het Hema-restaurant vanwege de lekkere erwtensoep. De tijd, dat ik zelf erwtensoep maakte, is eigenlijk een beetje voorbij. Snert, vind ik, maak je óf in een grote hoeveelheid óf je maakt het niet. Omdat we zo’n grote hoeveelheid dan ook met z’n tweeën soldaat zouden moeten maken, en dat kost je toch gauw een week, huren we maar liever zo nu en dan de Hema-kok in.

Toen we aan een tafeltje bij het raam gingen zitten zag ik in het voorbijgaan, dat aan een tafeltje vóór ons een mevrouw zat te huilen. De meneer, die tegenover haar zat, hield troostend haar hand vast. Mijn fantasie slaat dan onmiddellijk op hol.

Ik vergeleek de leeftijden. Het kón een vader en een dochter zijn, want de man was helemaal grijs, maar in zijn gezicht zag hij er nog aardig jong uit. En grijs kun je ook op jongere leeftijd worden. De vrouw leek een eindje in de dertig. Baas en secretaresse? En had hij haar net verteld, dat ie toch liever bij z’n vrouw bleef? Er waren eigenlijk legio mogelijkheden voor een uit het leven gegrepen verhaal.

Maar toen ze was uitgesnuft, het Hema-servet had gebruikt voor het drogen van haar tranen en het snuiten van haar neus, stonden ze op en hoorde ik de man zeggen: “Zeg, we moeten nog wel even brood halen voor morgenochtend, hoor”. Nou, niks aan de hand dus! Ineens leek het een gewoon stel, helemaal geen drama of zo, misschien was ze wel chagrijnig vanwege een maandelijks ongemak en had ze een snertdag. Dat ie dan haar hand vasthoudt is wel érg lief natuurlijk. Dat heeft die van mij nou nooit gedaan…….