Eigenlijk kom ik er op door Merel met haar “jongetje pikt koekje”-verhaal, maar vroeger thuis hadden wij een aanbiddellijk buurjongetje. Knap ventje om te zien met grote bruine ogen en ’n jaar of drie toen. En vréselijk netjes opgevoed. Zo had zijn moeder hem op het hart gedrukt dat, als hij ergens was en wist dat er wel iets voorhanden was, hij nergens om mocht vragen: geen snoepjes, geen koekjes, geen plakje worst bij de slager, geen appeltje bij de groentenwinkel. Afwachten was de boodschap.

Als het hem te lang duurde voor hij iets kreeg of ze hadden hem niet zo gauw in de gaten, dan riep hij : “Arno mág niet vragen!”en hij schudde daarbij braaf van “nee” en zette zijn meest onschuldige oogjes op. Het resultaat laat zich raden. Iedereen vond hem een uitzonderlijk net jongetje en dat straalde ook af op zijn moeder natuurlijk en hij kréég gewoon wat hij wilde. Met nog een aai over zijn keurige bolletje ook.

Kijk, zo doe je dat. Als Boris Dittrich het zaterdag nou ook zo doet. “Boris mág niet vragen!”. Hij heeft ook best onschuldige oogjes, weliswaar blauwe, maar dat moet kunnen in dit land. Komt het misschien toch nog goed allemaal. En een aai over zijn bol kan er ook nog wel af, hoewel het er wel aan ligt van wie, denk ik, want er lopen veel énge mannen rond, hoor Boris……..!

De klok in mijn zolderkamer hangt zo hoog, dat ik er trapje bij zal moeten slepen om hem te kunnen verzetten naar de zomertijd. Daar heb ik helemaal geen haast mee, al duurt het een half jaar,dat maakt me niks uit, maar het vervelende is, dat ik vergéét dat het in werkelijkheid al een uur later is dan ik zie. Daarom was ik vanmiddag zo laat dat we maar een frietje hebben gehaald met iets aanverwants. Te ongezond om vaak te doen, maar zo nu en dan best lekker!

Terwijl ik zat te wachten in de snackbar op mijn junkfood was er een jongen, die ook zat te wachten op z’n bestelling, zeer luidruchtig aan het bellen. Hij was aan het ronselen. “Raad eens?”, zei hij, als hij weer een vriendje te pakken had, “ik ga verhuizen! Ja, man! Een zolderverdieping boven een makelaar. Ziet er goed uit, man, morgen teken ik het contract bij die makelaar. Zaterdag trek ik d’r in. Als jij nou effe komt helpen dan? Zaterdag, ja. Nou, dan zeg je dat toch af? Oké, bedankt man, zie je dan, spreek je nog!”. En zo had ie binnen de kortste keren een verhuisploeg bij elkaar.

Het was duidelijk, dat hij zijn ouderlijk huis verliet, want in de gesprekken kwam z’n vader nog ter sprake, die de “grote dingen” uit zijn kamer wel wou verkassen met ’n aanhanger. Hij had een E op z’n rijbewijs. En z’n moeder ging vrijdag schoonmaken. Hij had zin in z’n eerste eigen huis.

Ik hoorde het aan en dacht aan de jaren, dat er bij ons volk vertrok en onze zolder vol stond met spullen, waarvan ik ooit dacht:”Dat is nog goed voor als ze op kamers gaan of zo”. Nou, mooi niet, hè! Voor niks bewaard en we hebben al heel wat bij de Kringloop gedropt. Vaders sjouwen en moeders soppen, daar zijn ze voor. En vrienden zijn ook handig, je moet er even voor rondbellen, maar dan komen ze wel. Al was het maar voor de housewarming achteraf…………

Laten ze nou net de afgelopen avond een geschiedenisquizz op de televisie uitzenden! Moeilijke vragen, vond ik. Veel gokvragen ook, waar gerenommeerde historici onder de kandidaten ook geen raad mee wisten dus ik hoef me niet te schamen voor mijn schamele score.. ……

Vaderlandse Geschiedenis, zoals het in mijn tijd heette, heb ik op school altijd een leuk vak gevonden. Dat komt vooral doordat we er een leuke lerares voor hadden, die geweldig vertellen kon. Je zág het gewoon gebeuren, zoveel vuur legde ze in haar verhalen.

Ze had Johan van Oldebarneveldt persoonlijk gekend, zal ik maar zeggen. En ze had nog zó gezegd tegen Van Schaffelaar: “Jan, doe het niet!”, maar het had niet geholpen. Aan haar is het te danken, dat ik nog aardig wat van geschiedenis weet, gebeurtenissen in ieder geval in de juiste tijd kan plaatsen, hoewel ik er best wel eens een jaartalletje naast kan zitten, hoor, want die exact onthouden is weer niet een van mijn sterkste kanten. Ja: 1600 -Slag bij Nieuwpoort, da’s een makkie. Maar de rest zoeken we gewoon op.

Het kan zijn, dat de kinderen van nu dat ook denken, maar ik heb begrepen, dat dit kabinet de wens heeft, dat de jongelui eens wat meer van de geschiedenis van dit land afweten. Kunnen ze zien dat er weinig nieuws onder de zon is waarschijnlijk. Maar eigenlijk zouden alle geschiedenisleraren, net als de mijne van vroeger, gewoon verhalenvertellers moeten zijn.

Er zit genoeg horror, spanning en sensatie in onze geschiedenis en ’n Gouden Eeuwtje om het verhaal economisch wat op te leuken. Dat moet ze toch boeien, zou je zeggen. En “Floris” is toch niet voor niks een succes.

Onze kleinzoon wordt door zijn ouders al vroeg ingewijd in de Gelderse geschiedenis, getuige bijgaande foto. Hij zit gezellig bij Maarten van Rossem op een bankje bij kasteel De Cannenburgh in Vaassen. Hij is zelf de lieve jongen van de twee, want opa Maarten was dat zéker niet! Maar in gietijzer kan ie weinig kwaad…….

Toen ik gisteren noodzakelijkerwijs mijn haar in model liet brengen vroeg de kapster of ik het liet knippen “voor de Paas”. “Nou nee”, zei ik, “meer omdat het te lang is”. Daar moest ze om lachen, ik maakte zeker een grapje? “Gaat u dan niks doen met de Paas?”, vroeg ze. “Nee”, zei ik, “geen speciale plannen”. Zij wel, hoor! En dat wou ze vertellen ook.

Ze ging met haar vriend naar De Efteling. Op de motor. Nu hoopte ze maar, dat het mooi weer zou blijven, want het was best wel een koud eind rijden. Maar ze had er wel zin in en haar vriend ook want die wou zijn motor wel weer eens laten ronken na de winterslaap.

Onderwijl, babbeldebabbel, had de motormuis me netjes geknipt en ik heb haar veel plezier gewenst. Gelukkig had haar kapsel zo’n “justoutofbed”-model en dat lijkt me heel handig als je een helm op moet met de Paas…….

In dit huis wonen bierliefhebbers. Alles met mate, hoor. Ze zijn wel verknocht aan hun merk, dat zijn oorsprong in de Achterhoek heeft. Zo nu en dan wordt er wel eens iets buitenissigs geprobeerd, maar dat is het dan weer nét niet. Geen echte avonturiers. Wat dat betreft kunnen ze in september hun horizon verbreden, want dan is hier in Apeldoorn een Bierfestival dat, zo zeggen de organisatoren, “van nationale allure is en zijn weerga niet kent”. Dat je het maar even weet.

Zo’n vijftig uit de Benelux afkomstige, merendeels kleine, brouwerijen komen dan hun bier presenteren. De vrijdag voor dat biergebeuren op zondag is er een smartlappenfestival. Vonden ze zeker een mooie combinatie: zat- en smartlappen. Hoewel, ze willen het wel chic houden, hoor! Het heet dan wel een bierfestival, maar het is een bierproeverij. En dat is wel wat anders dan ongeproefd naar binnen klokken, zeg nou zelf.

Wij maken wel eens ’n wijnproeverij mee, zo eens in de tig jaar, en sorry, maar dan moet ik soms zo vréselijk lachen om de mensen, die zo verschrikkelijk serieus bezig zijn om hun bodempje wijn te laten “walsen” in het glas (ik heb goed opgelet, hè?), even met hun neus erboven, slokje laten rond gaan in de mond en dan vooral niet doorslikken, maar uitspugen! (Vind ik een goor gezicht trouwens! Maar weinigen doen dat echt netjes.) Daarna gaan ze ineens veel deftiger praten dan normaal en geven commentaar: “rond op de tong”, “het hangt in de huig” en hebben ze het over de “afdronk”.

Ik wil dat niet belachelijk maken of zo, maar ik vind het wel cabaret, hoor! Omdat ik er geen verstand van heb en ik slik mijn bodempjes wijn ook dóór, daar komt het natuurlijk ook van. En of het nou van een kruidenier komt of van een duur château, aan mij heb je niks om dat uit te vinden. Ik herinner me trouwens wel, dat er eens een goedkoop supermarktwijntje als beste uit de test is gekomen en toen waren er heel wat kenners bij!

Nou ja, ze gaan hier op 4 september aan het bier in Apeldoorn. En hoe was de uitdrukking ook al weer? “Wijn op bier geeft plezier” en “Bier op wijn geeft chagrijn”. Dus als ze de goeie volgorde maar aanhouden, dan kan het nog gezellig worden……

Toen we vrijdag richting Drenthe reden waren we bang, dat ons weekendje-uit een weekendje-binnen zou worden. Het was koud, het waaide en regende en dat hadden ze daar niet goed geregeld, vonden wij. Maar het huis was gezellig, comfortabel en voorzien van alle gemakken, inclusief sauna en solarium. Als je ’t met zo’n sauna een beetje volgens de regels wilt doen heb je eigenlijk sneeuw nodig, maar daar waren we dan weer een paar weken te laat voor. Het is ook nooit goed. Maar zondag scheen de zón! We zijn veel buiten geweest en konden zelfs de deuren naar het terras open hebben.

En vandaag waren we in het Noorder Dierenpark in Emmen. Ook daar was het lente en druk met schoolklassen, Duitse toeristen en ouden van dagen in rolstoelen. Maar wij konden er nog wel bij. Veel stond in het teken van “het is vroeg in het jaar”, nog gesloten dus en de mantelbavianen bijvoorbeeld zaten binnen, omdat hun eiland nieuw zand kreeg vandaag. Voor veel andere beesten was het toch nog te koud, maar we hebben ook veel dieren zien genieten van de zon. Het waren net mensen.

Het park heeft veel leuke educatieve projecten, maar kleine jongens van 2 en 3 jaar vinden alleen de knopjes, waarop je kunt drukken om iets leerzaams te starten interessant. De vissen en vooral de grote haaien, die je achter glas kunt bewonderen vonden ze práchtig! Nemo, hè, dan krijg je dat!

In de vlindertuin was het warm en wat daar aan schitterends rondvliegt: onvoorstelbaar! Een van de kleinzoons moest daar plotseling erg huilen. Op onze vraag of ie misschien geprikt was zei hij, dat hij geschrokken was van een hele grote vlinder. “Die ging op mij landen!”, zei hij. Modern knaapje, hè? Wordt vast piloot of zo……..

Het was druk bij Intratuin. Na de eerste mooie lentedag van gisteren: overal mensen met violen. Het lijkt of ze er steeds meer kleuren in hebben, ja mensen ook, maar ik bedoel eigenlijk de viooltjes. Dat wordt moeilijk kiezen en helemaal als je zo slecht kiezen kúnt, zoals ik. Het waait en regent vandaag weer als een gek. Niks lente, zoals beloofd. Maar nu komt het aan op karakter, hè! Doorzetten en doen alsof. Als het straks een beetje droog wil worden ga ik de bakken en potten toch vullen. Die arme viooltjes kunnen er tenslotte niks aan doen, dat het gisteren lente was en vandaag niet meer.

Trouwens, de komende dagen is het hier een beetje stil, want we gaan een weekendje naar een huisje in Drenthe. “Het land van Bartje”. We gaan ook naar het Noorder Dierenpark. Daar zijn we jaren niet geweest en ik heb er goede herinneringen aan. Als het wéér nou toch nog een beetje lenteachtig wil worden, ach toe…..al was het maar voor de viooltjes…….

Vroeger, hè, héél lang geleden, had je op de radio een programma, dat “De familie Doorsnee” heette. Als je niet ál te jong bent heb je daar misschien wel eens over gehoord van je ouders of van je oma of zo. De tekst was van Annie M.G.Schmidt en het was een programma waar Nederland voor thuis bleef en waar vergaderingen voor werden verzet. Kun je nagaan, lang geleden dus.

Er zaten leuke liedjes in, die behoorlijk lang bekend zijn gebleven. Zoals “Alie Cyankali” (nee, die uit Irak kenden ze toen nog niet), dit ging over “de gevaarlijkste vrouw van Rotterdam”. Moeder Doorsnee zong: “Als moeder jarig is, dan is het toch zo’n feest! Maar voor mij hoeft ’t niet, ik ben al geweest”. Maar een van de aardigste liedjes, die ik onthouden heb was er een van Lia Dorana, die Liesbeth, de dochter des huizes speelde. Ze moest als typiste op een kantoor saaie brieven tikken, terwijl het buiten lente was.

Daar moest ik vandaag aan denken, omdat het zulk heerlijk weer was. Ze gaf haar eigen interpretatie aan de zakenbrieven:

“Geachte cliënten, ’t wordt lente!
Wat zullen we nou es voor prettigs gaan doen?
Geachte cliënten, ’t wordt lente!
De merel zingt aria’s in het plantsoen
Hij heeft z’n tarief niet gewijzigd dit jaar
Dus wij doen het ook niet, we laten het maar.
Wat kan het ons schelen, die centen!
Hoogachtend, komma, ’t wordt lente!”

“Geachte cliënten, ’t wordt lente!
We hebben al drie madeliefjes gezien
Geachte cliënten, ’t wordt lente!
En morgen dan bloeien de tulpen misschien.
We gaan dus gezellig op stap met de fiets
En al onze goederen krijgt u voor niets
Wat kan het ons schelen, die centen!
Hoogachtend, komma, ’t wordt lente!”

Ik ga morgen een paar bakken viooltjes halen. Voor niets zal ik ze niet krijgen, maar wat kan het mij schelen die centen! Ik heb zin in wat kleur in de tuin en viooltjes kunnen er tegen als het toch niet zo lenteachtig blijft als we hopen. Het moet er nu maar eens van komen. Ik ga me te buiten…………

We hadden iets te vieren vandaag. Onze jongste kleinzoon is morgen jarig en omdat het hem niet uitmaakt of ie nou twee min één dag wordt of twee maar het zijn familie wat makkelijker uitkomt om het vandaag te vieren, togen we vanmiddag naar zijn ouderlijk huis. We hadden een hobbelpaard voor ‘m, hoogstpersoonlijk in elkaar gezet door opa en hoogstpersoonlijk ingepakt door oma.

Nou weet ik niet of jullie ooit geprobeerd hebben een hobbelpaard in te pakken? Dat is een heel karwei en kost een complete rol cadeaupapier. En veel plakband, je redding in een dergelijk geval. Maar een kind moet een cadeau krijgen dat in papier zit, vind ik. Hoe groot en hoe raar van vorm ook. Dat is een deel van de spanning: je moet niet meteen kunnen zien wat het is.

Hij vond het leuk en steeg direct te paard. Moest eerst even geholpen worden om uit te vinden welk been het handigst was om er het eerst overheen te gooien, maar dat was een kwestie van oefening.

De Bob de Bouwer-taart (ja, mensen, die bestaat!) was erg lekker. De jarige moest vanmiddag nog wel even een uiltje knappen en de talrijke visite moest zich even zelf zien te vermaken, maar dat lukte uitstekend. Het was een gezellige verjaardag en tja…we hebben geen babies meer in de familie……!