In onze krant stond vanmorgen dat je langer leeft door het eten van chocola. En, als je een en ander combineert met een positieve instelling, heb je weliswaar niet het eeuwige leven, maar maak je wel kans op de verlenging.

Het Kruidvat verkoopt de paaseitjes per kilo. Dat doen ze niet voor niks. Je krijgt ze ook niet voor niks natuurlijk, maar ze verkopen ze puur (en melk en hazelnoot) voor je gezondheid. Dat je het maar weet.

Dat ze daar nu al mee begonnen waren, terwijl het nog zo veel weken duurt voordat het echt Pasen is, daar kon ik eerst geen chocola van maken, maar nu snap ik het. En dat is een hele geruststelling, want véél is wel erg lékker…..!

Bij de sluiting van de Olympische Winterspelen gisteren zong een rondborstige Canadees met zeer veel passie het Canadese volkslied ter ere van het feit dat de spelen in 2010 in Vancouver zullen zijn. Ik kon het zó meezingen! Want alle Amsterdamse lagereschoolkinderen hebben dat lied geleerd in 1945 als dank, dat de Canadezen ons kwamen bevrijden.

Ik heb het dus al die jaren onthouden! Van de tekst, waarvan ik destijds waarschijnlijk geen moer heb begrepen, maar dat heb ik met het Wilhelmus nog steeds dus dat maakt niks uit, weet ik alleen de eerste twee regels nog: “Oh Canada! Our home and native land…”, maar de melodie zit er nog helemaal in, hoor!

Ik weet nog, dat we verzameld werden in het Ajaxstadion in de Meer en toen een Canadese delegatie hebben toegezongen. En dat we allemaal een chocoladereep kregen en dat ik de hele weg naar huis heb lopen denken: “die is van mij, die is van mij….”. Maar ik kan me eigenlijk helemaal niet meer herinneren, wat er mee gebeurd is met die reep. Verdrongen waarschijnlijk. Hij zal thuis wel gedeeld zijn, want zo was ik wel. Denk ik, neem ik aan, hoop ik dus van harte…….

Gisteravond in de laatste uitzending vanuit Caffè Torino zat Bob de Jong bij Mart Smeets aan tafel. Natúúrlijk zat ie daar, zoals het ook logisch was, dat Carl Verheijen er zat. Ze waren vol van het feit, dat ze medailles hadden, van welke kleur dan ook.

In het filmpje, dat de NOS toonde van de medaille-uitreiking, konden we zien hoe IOC-lid Anton Geesink hen de medailles omhing. Mooie beelden. Je kon ook zien, dat hij nog extra even iets tegen Bob de Jong zei. Hollanders onder elkaar, kampioenen onder elkaar.

En dan vraagt Smeets aan Bob: “Wat zei hij tegen je? “. “Niks bijzonders”, zei Bob. En misschien ís dat ook wel zo bij Geesink, maar Bob had van mij mogen antwoorden:”Dat gaat je geen bliksem aan, Smeets!”. Dat durft ie niet, dat weet ik ook wel, maar waarom wil zo’n man altijd álles weten?

Het was een moment van Olympische Kampioenen, een privémoment. We mochten er naar kijken en dat was voldoende. Bob de Jong vond dat wellicht ook of misschien was het toeval, maar Mart viste achter het journalistieke net en dat deed me plezier……Prachtig!

Als je veren aan je lijf hebt als dier, dan heb je het vandaag de dag niet makkelijk. Als kip of haan al helemaal niet. Je moet opgehokt en/of geënt of je wordt gedumpt. Gewoon ergens in een weiland gezet of over het hek van de kinderboerderij, zodat ze daar niet weten waar je vandaan komt of van wie je bent.

Het schijnt dat er mensen zijn, die kippen houden als hobby, maar de kosten van een enting tegen de vogelgriep niet willen dragen en hun kippetjes dan maar te vondeling leggen. We zagen een reportage over een kinderboerderij in de Bijlmer waar de hokken steeds voller worden met gedropte kippen en hanen. En de mensen die daar werken zijn zo met de dieren begaan, dat ze er zeker geen kippensoep van zullen koken.

We zaten gisteren bij een receptie van een collega van ons, die met pre-pensioen gaat. Hij had veel oud-collega’s, die hem dus al zijn voorgegaan, uitgenodigd en zo werd het dus een leuke reünie. Ik zat naast een collega, die nu hobbyboer is. Hij klaagde steen en been over zijn vijf kippen, krielkippen ook nog, die hem een flink bedrag gaan kosten. Hij heeft die beesten alleen maar voor de gezelligheid, zei hij, want van eieren leggen hebben ze ergens in de verte gehoord en áls ze wat leggen is dat ook nog van een maat waar je geen behoorlijke omelet van kunt bakken.

Hij ging maar eerst een zeiltje spannen over hun ren, zodat er geen “overvliegende” besmetting kon plaatsvinden. Dan waren ze buiten en toch binnen. Maar dat was dan wel alles wat ie d’r aan deed. En anders moesten ze maar weg. Of hij dat ook echt ging doen ( z’n vrouw is er ook nog!) en vooral hoe, dat zei hij er even niet bij. Maar als ze met een pannetje soep aankomen dan weiger ik dat……..

De Matthäus Passion is een hele zit en er zijn jaren, dat we ‘m ook maar even overslaan. Dan luisteren we fragmenten op de radio en dat is het dan qua devotie voor dat jaar.

Er zijn dit jaar in Apeldoorn twee verschillende uitvoeringen. Als je ze alle twee wilt bezoeken hoef je niet ver te lopen, maar je moet wel een gespleten persoonlijkheid zijn of hebben, aangezien de locaties waar ze worden uitgevoerd aan hetzelfde kruispunt liggen, tegenover elkaar. De Grote Kerk en Schouwburg Orpheus. En dat dan op dezelfde dag, op hetzelfde tijdstip. Dat dit ingrediënten zijn voor een onvervalste rel is niet zo moeilijk te raden.

De uitvoering in Orpheus wordt gegeven door het Bachkoor Apeldoorn met medewerking van Het Gelders Orkest en solisten van wie de namen niet genoemd werden in de krant en in de Grote Kerk door het Holland Boys Choir uit Elburg met The Netherlands Bach Orchestra. Als solisten hebben ze o.a.Miranda van Kralingen en Sytse Buwalda. Niet de minsten, dacht ik.

De voorzitter van het Bachkoor stelt, dat Orpheus een “heel ander” publiek zal trekken dan de luitjes van de overkant. Ze vindt echter dat het plannen van een uitvoering op dezelfde dag door de “Elburger jongetjes”, zoals ze hen noemt, getuigt van onethisch gedrag. “Dat dóe je gewoon niet, maar het is handel, hè? “. Tja, even overleggen was misschien handig geweest, maar dan hadden wij wel een rel gemist en dat zou toch zonde zijn geweest!

De dirigent van het Elburger gezelschap zegt geen problemen te hebben met de gang van zaken. “Het kwam toevallig zo uit en hoe meer Bach, hoe beter. Zij hebben een volle zaal en wij een volle kerk. In plaats van 1200 mensen in drie jaar (want het Bachkoor voerde de Matthäus maar één keer in de drie jaar uit) nu 2000 mensen in één jaar. Mooi toch?”.

Jeetje, parkeren daar wordt een kruis………!

Toen ik vanmiddag over de Oude Amersfoortseweg richting de snelweg reed, kwam mij een auto tegemoet met een kapotte koplamp. Ik knipperde om ‘m te waarschuwen en tegelijkertijd dacht ik: “Tut! Dat weet ie natuurlijk allang en denkt nu: waar bemoeit dat mens zich mee!”. Ik schrók zelfs een beetje van mijn actie. Raar eigenlijk. Vroeger ( ja, oma vertelt!) was zoiets heel normaal, maar toen kon je ook nog zélf je koplamp vervangen.

In de tijd, dat wij als kinderen achterin de auto van mijn vader zaten, werd er nog gegroet naar mensen, die in hetzelfde merk reden. Mijn vader had toen een Simca 8, met zo’n wiel achterop en van die bijzondere rechtopstaande deurgrepen, die ik nog voel in mijn herinnering. Kwamen we er daar een van tegen dan deed mijn vader, zonder het stuur los te laten, zijn wijsvinger omhoog. Niet uitbundig dus, maar toch. Het was een leuke auto en ik heb ‘m heel wat keertjes gewassen op zaterdagmiddag met ’n emmertje sop. Vanwege de drukte is groeten nu onbegonnen werk en zie je meer middel- dan wijsvingers in het verkeer. Bovendien heb ik altijd moeite met het herkennen van de verschillende merken, vooral omdat ze niet zo verschillend meer zijn. Je moet er oog voor hebben.

Onze zoon heeft zijn leaseauto, die hij zelf wat had opgeleukt met mooie sportwielen, weer ingeleverd en voordat hij ‘m wegbracht daar de oorspronkelijke wielen weer onder gezet. Omdat we hetzelfde merk reden konden die sportwielen er bij ons onder, zodat ik nu hartstikke hip rondrijd met sportvelgen waar je “u” tegen zegt. Onze kleinzoon van vier keek van de week, onder het spelen, es even naar buiten en zei terloops: “Zo, heb je nieuwe wielen?”. Nou, die heeft er dus oog voor. Op zijn rijbewijs moet ie nog even wachten……

Er doen zoveel verschillende partijen mee aan de gemeenteraadsverkiezingen hier in Apeldoorn, dat ze hele grote borden moesten neerzetten om de plakkers van de wervingsposters, met de koppen van de lijsttrekkers erop, voldoende ruimte te geven.

“Nou”, dacht een groenteboer uit Zuid, “daar kan die kop van mij nog wel bij!”. Hij liet een poster drukken met de tekst: “Kies voor de échte groenteman!”. En daar dan levensgroot zijn (leuke) hoofd naast, als was hij de fractievoorzitter van de groen(t)e partij. Dat vind ik nou een leuk geintje! Ik denk, dat ik op ‘m ga stemmen ook…….

Radio Kootwijk is een dorp, dat onder de gemeente Apeldoorn valt. De naam zegt het al: als je daar woont had je, tot voor nog niet zo heel lang geleden, alles te maken met het zendgebeuren van de PTT, later KPN. Het zendgebouw, dat “de kathedraal” wordt genoemd, is, sinds Radio Scheveningen er mee stopte, niet meer als zodanig in gebruik en men is hevig aan het steggelen over een nieuwe bestemming. Het is een prachtig gebouw, architectonisch interessant en van binnen zonder meer indrukwekkend.

In het dorp Radio Kootwijk woon je rustig, heerlijk tussen bos, hei en zandverstuivingen. Nu er plannen bekend zijn geworden, dat men in het zendgebouw een Europees ontwikkelingscentrum voor video-games wil vestigen en Radio Kootwijk “een centrum voor vernieuwing in communicatie, kunst, wetenschap en bedrijfsleven” moet worden, zijn de bewoners knap ongerust. Dat het gedaan is met die rust, want er zijn ook nog plannen voor een hotel van honderd bedden en villa’s op het terrein.

De woordvoerder van de dorpsbewoners zegt:”Waarom zou je door een soort venster naar de virtuele wereld kijken als buiten een van Europa’s mooiste natuurgebieden aan je voeten ligt?”. Ze willen dan ook iets heel anders met het gebouw. In hun plan om er een woonbestemming aan te geven zijn, zeggen ze, natuur, landschap en gebouw met elkaar in evenwicht gebracht. Het enige, dat het evenwicht verstoort, is de exploitatie van het plan. Dat zal kleinschaliger zijn en economisch niet rendabel. “Waarom zou de exploitatie van Radio Kootwijk kostendekkend moeten zijn?”, zeggen de dorpelingen. “Als het op de werelderfgoedlijst komt te staan, krijgen we toch subsidie?”.

Het gebouw is uit 1922, het dorp dus ook zo’n beetje en het idee om te rekenen op subsidie is evenmin van deze tijd, ben ik bang. Want zo zal het niet werken. Méé moeten ze, in de vaart der volken, al dan niet virtueel. Het is uit met de rust. Jammer. En dan binnenkort ’n oranje brievenbus, ook dát nog…….

***Voor ’n zeer avontuurlijk Radio Kootwijk-verhaal moet je hier zijn!

In onze zaterdagse Stentor stond een verhaal over emigratie. Actueel, nadat uit de bevolkingscijfers bleek, dat er weer meer wordt geëmigreerd. Maar de kern van dit krantenverhaal bestond uit een relaas over een stel, dat naar Canada was gegaan. Volgens eigen zeggen goed voorbereid. Boeken gelezen, er op vakantie geweest, emigratiebureau ingeschakeld.

Ze wisten ook wat ze wilden. Hij wilde als psycholoog een praktijk opzetten en in de tijd, dat hij daarmee bezig was, wilde zij alles aanpakken wat maar geld opleverde. De ware pioniersgeest. Het liep allemaal anders. Van de evangelische gemeenschap waarbij ze zich meldden, omdat ze ook in Holland bij zo’n club behoorden, hadden ze steun en opvang verwacht en die bleef uit. Ook de Canadese maatschappij had het al druk genoeg met zichzelf en zat niet op hen te wachten. Bovendien hadden ze helemaal geen rekening gehouden met het verschijnsel heimwee.

Het was in Nederland nog niet zo gek, beseften ze. Na twee maanden waren ze weer terug. Vrienden, die hen zo kort tevoren nog uitgebreid hadden uitgezwaaid, bleken teleurgesteld en zelfs boos, omdat ze kennelijk zo snel uit het veld geslagen waren. Familie vond het ook maar niks dus een echt warm onthaal zat er niet in. Mislukte emigratie met veel verlies en niet alleen in materieel opzicht. Ze hebben inmiddels een flatje in Harderwijk en zijn aan het opkrabbelen. Ik vond een aardige website www.wereldexpat.nl, waar een psychologe mensen op een al dan niet emigratie voorbereidt. En lees vooral de reacties bij het artikel!

In de jaren vijftig hadden wij een melkboer, een klant van het accountantskantoor van mijn vader, die met zijn gezin van man, vrouw en negen kinderen emigreerde naar Canada. Er gingen er nogal wat in die jaren. De milkman heeft het wel iets langer uitgehouden, maar was toch ook na ’n jaar of vijf weer terug.

Verloor wel zes van zijn kinderen aan Canada, want die waren, vaak via Cupido, ingeburgerd daar. En in die tijd pendelde je niet zo makkelijk effe heen en weer. Een en ander was het gevolg van heimwee van de melkboerin, die letterlijk ziek werd van de heimwee een daarom weer terug moest naar Holland. Ze knapte hier trouwens niet echt op, want ze miste haar kinderen. Hij bleef wel in de melkbusiness, want hij ging werken in een melkfabriek. Geen eigen baas meer dus mijn vader had ie niet meer nodig.

Er zijn op ’t ogenblik ook nogal wat tv-programma’s, die gaan over mensen die “het roer omgooien” in een of ander buitenland. Met wisselend succes. De tv-opnamen zullen wel wat geld opleveren, maar verder kóst de emigratie alleen maar geld, stress en energie. Als het niet allemaal van een leien dakje gaat is dát natuurlijk de mooiste televisie, vinden de makers ongetwijfeld!

Maar als er kinderen bij betrokken zijn realiseren de ouders zich volgens mij niet echt wat zo’n emigratie met ze doet. Naar een vreemde school, met een vreemde taal, een vreemd onderwijssysteem, maar, dat zie je ook heel vaak: de kinderen redden zich nog het best! Als je ouders zich een landverhuizing in hun hoofd halen, je bent er maar mooi klaar mee….of niet…Gewoon verhuizen is al erg, hè, kinderen P.?

Er doet zich een verloedering voor in de kleutertaal. Daar al? Ja, zelfs op dat niveau. En dat ligt niet aan de papsen en mamsen, die in de tijd dat hun kroost leert praten en ze in alles imiteert, behoorlijk op hun woorden moeten letten. Nee, in tv-programma’s, die voor die doelgroep zijn bedoeld zitten soms uitdrukkingen waarvan ik denk: “ja zeg, moet dat nou?”.

Volwassen mannenstemmen, die heel stoer roepen: “hou je kop!” of “idioot!”, in een op zich spannend verhaaltje, meestal ingesproken, omdat het van buitenlandse makelij is. Alsof dat de gewoonste spreektaal is. Wordt daar eigenlijk wel op gelet? Dat zou toch niet moeten mogen. Mijn kleinzoons bedienen zich ook van dergelijke uitspraken omdat ze feilloos in de gaten hebben van welk kaliber die zijn! En ach, die arme moeders en vaders moeten dat allemaal maar weer recht breien. “Dat is géén mooi woord!”, hoor ik mijn dochters nogal eens roepen.

Bassie en Adriaan bedienden zich trouwens in hun goedverkochte filmpjes ook nogal eens van vreemde uitdrukkingen, die gretig werden opgepikt door hun vriendjes en vriendinnetjes. En echt, ik vind het toch geen gehoor als een kind zijn moeder een “frikadel” en zijn vader “een bal gehakt” noemt, hoe grappig dat ook klinkt uit een jeugdig mondje.

Bassie had wel eens op z’n gemak aan de binnenkant van zijn ogen mogen bekijken, wat voor impact de spreektaal in zijn avonturen, die bij Wikipedia nog “artistieke schuttingtaal” wordt genoemd ook, heeft op zijn jeugdige fans, vindt deze ouwe oma. Maar door eurotekens heenkijken blijft lastig natuurlijk…..