Onze dochter Ingrid kreeg gisteren de sleutel van haar nieuwe huis. Daar was ze al heel erg blij mee, maar bovendien bereidden haar vriendinnen, bij wie ze gezellig in de buurt komt wonen, haar en de kinderen een origineel welkom in het nieuwe huis. Het welkom was met tandpasta (moet in de aanbieding geweest zijn…) op de voor- en zijramen geschreven! Slingers en ballonnen ook nog! De naaste buren sloten zich met een opgeplakt briefje bij het welkom aan.

Aan het huis moet nog wel wat gebeuren en grappig was, dat het ja/nee-stickertje van de vorige bewoners nog op de brievenbus zat. Maar daar denken de dames dus ook héél anders over…..!

We waren gistermiddag bij de teraardebestelling van een lieve, oude oud-collega. Vijfentachtig was ze, zelfs voor ons klinkt dat oud. Haar overlijden maakte een eind aan een waardevol leven, waarvan de laatste jaren door Alzheimer werden geteisterd. Het woord “opluchting” maakte deel uit van de tekst op de rouwkaart.

We hebben de kerkdienst, die aan de begrafenis vooraf ging niet bezocht, maar zijn rechtstreeks naar het kerkhof gegaan. Geen straf om, zoals wij, veel te vroeg te zijn, want het is de oudste begraafplaats van Apeldoorn en het is er prachtig. En levend of dood vind je er rust.

Wij zaten dan ook op een bankje dicht bij de ingang en zagen hoe de mannen in de zwarte pakken met hoge zijden hoeden, die wij vroeger altijd ‘kraaien’ noemden, zich voorbereidden op de komst van de rouwstoet. Omdat die er toch nog niet was, werd er beschaafd nog wat gedold en gelachen, vervolgens werd op een lessenaartje een condoleanceboek klaargelegd, met pen en een steen tegen het omwaaien van de bladzijden en de rijdende baar werd klaargezet voor de kist. Toen die aankwam werden de bloemstukken geschikt en de zes dragers, die niet dragen (Arbo, hè), drie aan elke kant, en de vooroploper, hadden inmiddels hun beroepsmatig ernstige gezicht gevonden. Je moet in de wieg gelegd zijn voor zo’n beroep, denk ik, maar het zal wel wennen.

Terwijl wij daar zo stiekem op dat bankje zaten te kijken, vertelde mijn man over zo’n ‘kraai’ bij hem in het Friese dorp waar hij is opgegroeid. Zoveel dooien waren daar niet dus was het dragen van de kist een bijbaantje. Deze man was in het dagelijks leven petroleumhandelaar. Hij heette dan ook Harm Pietereulie.

Als er iemand ging hemelen en moest worden begraven hees Harm zich in zijn zwarte pak en deed zijn plicht als lijkbezorger. Maar na de begrafenis werd de man ’s avonds laat in vol ornaat doch stomdronken ronkend gevonden in de bosjes langs de weg en had hij zijn draaggeld er doorheen gejaagd. “’t Is weer pietereulie met Harm!”, zeiden ze dan in het dorp.

Nee, dan doen ze dat in Apeldoorn toch netter, hoewel we hier natuurlijk ook veel bosjes hebben…….

De nieuwste taalvondst van Cruyff: hij had het vanavond over de ‘Europeaanse’ voetbalclubs waar de spelers volgens FIFA-baas Blatter veel te veel geld verdienen. Vond Johan trouwens van niet, hoor……!

Wij delen al een poosje onze auto met onze zoon. Tot beider tevredenheid, maar nu is hij weer toe aan een eigen automobiel. Hij heeft er een op het oog, niet helemaal nieuw, maar wel een waar van alles op en aan zit. Ook een trekhaak. Alleen mag hij daar niks áán hangen, want hij heeft geen E op zijn rijbewijs.

Hoewel hij half zo oud is als ik en deze vrouw dus al heel wat langer rondrijdt in een auto dan hij, heeft hij beroepsmatig vele honderdduizenden kilometers meer gemaakt dan ik.

Toch mag ik een aanhangwagen of caravan achter mijn auto hangen en er mee gaan rondcrossen, terwijl ik daar totaal geen ervaring mee heb en alleen al bij de gedachte daaraan peentjes zit te zweten, terwijl het voor hem een eitje zou zijn.

Die E op mijn rijbewijs zou er verkeersveiligheidsgewijs helemaal niet mogen staan. Raar toch? En hij kan hem niet van me overnemen, die E! Hij mág ‘m hebben, voor niks…..

***Updeetje: Smile van www.inkt.org maakte me al wat wijzer en ik las het nu ook op een website: met B ben je alleen wat beperkt qua gewicht van je aanhangsel, maar ik mag dus evengoed met m’n BE met een joekel van ’n caravan aan de haal. Als ik dat zou willen dus….

Onze oudste kleinzoon zit in groep 3 van de basisschool. Een actieve dorpsschool, waar ze goeie ideeën hebben. Die stonden vandaag ook in de krant, zodat we konden lezen wat ze komend schooljaar allemaal van plan zijn. Aan de van oudsher bekende “R” van Reinheid, Rust en Regelmaat, die je als kersverse moeder al bij het consultatiebureau krijgt voorgeschreven voor je kind, heeft de school nog een vierde “R” toegevoegd, die van Respect.

Het zal ongetwijfeld aan mij liggen, maar bij dat woord moet ik altijd aan allochtone rappers denken en dat zal niet de bedoeling zijn. Ze gaan de kinderen er op wijzen dat ze zich ten opzichte van elkaar goed moeten gedragen. Met respect. Niet vechten, niet pesten, geen kinderen buitensluiten, met elkaar praten, dat soort dingen. Ze gaan activiteiten organiseren waarbij kinderen van verschillende leeftijden gemengd worden, zodat de oudere kinderen vanzelf de kleintjes gaan helpen.

Er komen ook workshops voor de ouders, die leren hoe ze digitaal pesten in de gaten moeten houden en waar kennis gemaakt wordt met andere culturen. Er worden moskeeën bezocht met de kinderen en er wordt contact gezocht met “zwarte” scholen in Apeldoorn, waarvan ik dacht, dat we die niet echt hadden. In ieder geval wil de dorpsschool haar kinderen voorbereiden op het feit dat ze straks in “de stad” naar school moeten. En dan moet het respect inmiddels vanzelfsprekend zijn. Het lijkt me wel een goed plan van de school. Ouders betrekken bij wat hun kind op school beleeft is sowieso niet verkeerd. Dat is altijd al zo geweest.

De ouderavonden die wij vroeger bezochten waren stijf en formeel. Je had als ouders het idee, dat je voor tien minuten, zittend op een niet ergonomisch stoeltje, op audiëntie was bij de onderwijzer van je kind. Vooral op de middelbare school bij een vak waar je nazaat niet zo goed in was. Om over jezelf maar niet te spreken. Je voelde je schuldig omdat je niet de goeie genen had meegegeven en je begréép je kind zo goed, dat ook.

Ik ben ook es bij een ouderavond geweest waarbij ik mijn zoon, om wie het tenslotte ging, gewoon had meegenomen. Dat was niet de bedoeling, er moest eigenlijk over hem geroddeld kunnen worden en ja, hij zat er zelf bij! Moeilijk, moeilijk. Hij was de enig aanwezige leerling. Wij vonden het wel geestig met z’n tweeën. Er werd die avond bovendien een film vertoond over een reis naar Denemarken die zijn klas gemaakt had. De ouders, als sponsors, mochten hem het eerst zien, maar zoon zag ‘m ook, als enige van zijn klas. Dat had z’n moeder dus leuk verzonnen, dat ie mee mocht.

Het zijn andere tijden voor scholen en niet de makkelijkste, dat weet ik. Ik heb dan ook veel waardering voor scholen en hun personeel, die het goed voorhebben met ons gebroed. Respect……

Vandaag is het vijf jaar geleden dat ik met dit weblog begon. Na veel technische bijstand. Die heb ik nu wat minder nodig, maar van tijd tot tijd nog heel erg wel. Vijf jaar, ik kan het me haast niet voorstellen, zo’n tijd alweer. Je zegt wel eens tegen iemand: “De tijd gaat zo snel, heb jij dat nou ook?”. En ja hoor, die heeft ’t ook.

Tijd is ook een raar fenomeen. Het ís er gewoon en wij wandelen er doorheen. Tijd verspillen is zonde, want tijd is ook nog eens geld. Je moet overal op tijd komen en als een trein over tijd is, vervelend, maar een vrouw over tijd is erger. Als je het tijdelijke voor het eeuwige verwisselt dán heb je pas alle tijd. Maar dat is dan weer niet alle tijd van de wereld.

In die vijf jaar zijn wij als opa en oma van één kleinkind naar vier van die kleuters gegaan en die zijn een erg leuk tijdverdrijf! Met loggen ga ik nog wel even door als je ’t goedvindt, want ik ben nog niet uitgekeken op de tijd. Het heet nog een lustrum ook, die vijf jaar………

De Veluwe leeft. En hoé! Ze weten er bij AGOVV, onze plaatselijke profvoetbalclub, álles van. AGOVV betekent op het ogenblik: Alle Grond Ongeschikt Voor Voetbal. De wilde zwijnen ploegen ’s nachts de oefenvelden om, zodat er vrijwel niet meer op getraind kan worden. Het hoofdveld lusten de varkens niet, want dat gras is van kunst.

Het hek om het stadion van AGOVV is zo slecht, dat een beetje zwijn er zo doorheen jenst. Dat doen ze dan ook met z’n allen. De gemeente en de club liggen in de clinch, want de velden zijn van AGOVV, maar die vindt, dat de gemeente moet zorgen dat het naastliggende Berg en Bosch waar de beesten vandaan komen moet zorgen voor een deugdelijke afscheiding. Dus zolang de mensen aan het steggelen zijn, kunnen de beestjes rustig hun gang gaan. De terreinknechten van de club, van wie het merendeel vrijwilliger is, gaan met angst en beven naar het stadion elke dag. Wat zullen ze nu weer voor ravage aantreffen?

En vonden ze nou maar truffels! Daar schijnen zwijnen heel goed in te zijn. Dan had de club daar een leuke bijverdienste aan, want ik zag in een programma laatst wat die truffels opleveren en dat is niet mis, zeg! En als ze smaken zoals ze d’r uit zien, nou, geef mijn portie dan maar aan fikkie.

Er zijn ook veel te veel zwijnen in het gebied. Dubbel zoveel als er eigenlijk kunnen leven. We schieten er wel af, zegt de boswachter, maar omdat er zoveel eikels zijn dit jaar hebben ze genoeg te eten en komen ze niet naar de voederplaatsen waar we ze kunnen treffen. Letterlijk dan. Ze eten wel eikels, maar zijn het niet, die zwijnen!

En dan hebben we hier ook nog het probleem van de illegale paddestoelplukkers. Die gaan met manden het bos in en gaan op jacht naar de eetbare paddestoelen, waarvan het verboden is om ze te verzamelen. Restaurants schijnen daar goed voor te betalen. De boswachters mogen in de schemering dus wel goed uitkijken dat ze niet de verkeerde zwijnen afschieten.

Vervolgens zijn de edelherten weer aan het burlen geslagen. Dat is een machtig en indrukwekkend geluid. Ik heb niet zoveel verstand van de natuur, maar is al dat gedoe nou niet een beetje te regisseren? De herten jagen met hun geloei de zwijnen weg, die op hun beurt die paddestoelenjutters de stuipen bezorgen, waarna de boswachters het teveel aan varkens reguleren en de Veluwse restaurants zetten wild zwijn op de kaart met gekwéékte champignons. Goed voor de regionale economie.

Dan kan er wel een nieuw hek voor AGOVV af, want hun nieuwe stadion dat duurt nog wel even. Daar moet eerst nog een florerend bedrijventerrein voor plat: Kwantum, Halfords, BCC, Bristol, Praxis o.a.. Maar de Veluwe leeft, dat merk je zeker wel…..!

O, misschien ben ik wel vreselijk bezig met het beleggen van slakken met zout, maar ik vind, dat ze bij het journaal niet echt goed zijn in topografie. In ieder geval niet bij het jeugdjournaal, waar van de jeugd toch verwacht wordt dat ze er iets van opsteken. Twee keer in korte tijd was er iets mis.

Lenie ’t Hart van de zeehondencrèche wordt 65. Naar aanleiding van dat heugelijke feit krijgt ze niet alleen AOW, maar krijgt de crèche ook haar naam. Nou, dat is leuk. Ze heeft er genoeg voor gedaan en ik gun ’t haar van harte, dat eerbetoon. Maar dan zeggen ze op het journaal dat die zeehondentoestand in het Friese Pieterburen ligt. En dat is niet waar. Het ligt in Groningen.

Van de week hadden ze weer een bericht over het Gelderse Enter en dat ligt al een heel tijdje in Overijssel. Echt waar. Niet erg, hoor, ’t zijn maar kleine foutjes en Pieterburen en Enter zijn gáten vergeleken bij de Randstad, maar het staat zo slordig.

Het zou niet moeten gebeuren eigenlijk. Als je ’t niet precies weet is het na te kijken, toch? Of je belt even: “Zeg, waar liggen jullie precies?”. Moet toch te doen zijn vanuit het Utrechtse Hilversum…….

Geheel tegen mijn gewoonte in, want ik vind doorgaans een samenvatting in het journaal meer dan genoeg, heb ik vandaag de hele troonrede gehoord en gezien en de poespas er om heen ook. Al die mannen in operettepakken naast de gouden koets, de onrustige paarden, die helaas zo goed getraind zijn dat er nou nooit eens iets mis gaat. Al bleven ze maar éven klem zitten onder dat poortje naar het Binnenhof, dat zou ik al leuk vinden. Maar nee, dan hebben ze natuurlijk weer koetsiers, die al dertig jaar in dienst zijn en precies weten hoe breed dat poortje is. Gaat het wéér goed.

Of dat een kanon eens lekker hard af gaat, omdat iemand er per ongeluk een dubbele dosis in heeft gestopt. Maar niets van dat alles. Niets heeft het sprookje verstoord. Tradities, daar hangt deze dag van aan elkaar. Maartje van Weegen zei het zelf. De betovergrootvader van Donner, vertelde ze, want zo lang zitten die al in het vak, heeft eens één keer in achttienzoveel in zijn enthousiasme over de troonrede geroepen: “Leve de koningin!” en zoiets houden ze d’r dan in. Traditie.

Al de hoeden van de dames kamerleden: ook traditie, de een al fraaier dan de ander. Ik zag van de week in een programma wat zo’n hoofddeksel moet kosten en wat voor ’n moeite het kost om er een te krijgen. Je wilt het niet weten. Ik zag Femke Halsema met alleen haar op haar hoofd. Vind ik heel verstandig. Twee kleine kinderen naar de dure kinderopvang en dan zo’n kostbare hoed, waar je verder niks meer aan hebt, want iedereen heeft ‘m al gezien, eens gedragen blijft gedragen, het is allemaal zonde van het geld. Jan Marijnissen zonder das heeft ook geld bespaard, zag ik.

Ik zag ook Sophie Hilbrand zitten, van wie ik dacht: hoe komt die daar? Maar er valt wel iets te slikken bij die troonrede, dat zal het zijn. Zij had haar hoed zelf gemaakt, dat zag je zo. Een stellage met een reddingsboei erop. Een middagje knutselen en je hebt een paar honderd euro verdiend! Er zat ook een kamerlid met drie vliegtuigjes op haar hoed. Die heeft in haar werk met Schiphol te maken waarschijnlijk en was alvast aan de uitbreiding begonnen.

De Oranjes zagen er goed uit. Geen vogelnesten deze keer. Jurken van het type ’t kost-wat-maar-dan-heb-je-ook-wat. Máxima weer het elegantst, maar dat vind ik meestal. Het publiek langs de route is ook het bekijken waard, hoor! Middelbare vrouwen met oranje hoedjes, veren boa’s, vlaggetjes in de hand, die uit hun bol gaan als er een camera op ze gericht wordt. Ik zit me altijd plaatsvervangend te schamen, maar dat heb ik dan gewoon thuis, daar merken ze niks van.

Nou, het Wilhelmus heb ik ook drie keer gehoord, dat is voorlopig wel weer genoeg. We krijgen de interlands ook nog! En volgens de koningin hoeven we ons geen zorgen te maken: het gaat heel erg goed met Nederland. Het buitenland waardeert ons, want we doen overal onze plicht. De plannen voor de zorg, het onderwijs, de integratie, de alfabetisering, allemaal oké. En bij de vakbonden zijn er veel vrouwen aan de macht dus het komt allemaal goed……..

Het is inmiddels 5 jaar geleden dat ik stopte met werken. Betaald werken. Ik voer echt nog wel iets uit, maar niet meer in opdracht. Aan wat ik nu nog uitspook hebben alleen mijn huisgenoten en ikzelf nog iets. Toen ik vertrok uit mijn werkkring heb ik, omdat ik wist dat mijn jongere opvolgster er toch niets mee zou doen omdat zij, heel begrijpelijk, andere en modernere ideeën had over het vak textiele werkvormen én omdat ze de kastruimte goed kon gebruiken, de exemplaren meegenomen van de handwerkbladen, die ik in al die jaren had verzameld.

Ik nam ze mee naar huis, legde ze op een stapel en zo nu en dan keek ik er nog wel eens in, hoor, maar om nou te zeggen dat ik ijverig aan het breien, haken, borduren, weven, knopen en macramé-en ben geslagen, nou nee. Ik was behoorlijk aan het afkicken van het vak en dat beviel eigenlijk uitstekend. Handwerken is trouwens toch al niet meer wat het geweest is. Een blad als Ariadne bijvoorbeeld was vroeger hét handwerkblad en het heeft nu de toevoeging “At Home” en is een woonblad geworden. Met zo nu en dan nog een aanwijzing voor het maken van een kussentje voor je bank, omdat zoiets kant en klaar kopen voor heel veel geld eigenlijk te gek is voor woorden. Zo simpel en weinig werk is het om het zelf te maken. Daar kan zelfs een moderne redactie niet omheen.

Nu ben ik aan het opruimen in mijn zolderkamertje en ik kom ze tegen, al die bladen. De ellende met mijn manier van opruimen is, dat ik ze toch nog even moet bekijken. Dat is tijdrovend, maar wel érg leuk! Ik ben weer helemaal terug in de tijd en dat niet alleen: die vestjes en truitjes zouden nu helemaal niet misstaan, hoor! Ja, je moet ze natuurlijk zelf even in elkaar flansen, maar qua model? Passen schitterend bij de strokenrokken.

Ik heb ook borduurpatronen gezien waar ik zó aan zou willen beginnen. Ware het niet dat ik vantevoren kan zien hoe lang ik er zoet mee zou zijn. Maar ik ga wel weer wat doen. Ik heb prachtige strengen borduurgaren geërfd van mijn schoonzusje. Mijn broer heeft ze me gebracht. Er zitten zulke prachtige kleuren bij, alleen van het bekijken daarvan wordt je al helemaal creatief.

Ik bén dus helemaal niet aan het opruimen! Ik ben gewoon op zoek naar een mooi patroon voor “iets”. Of ik verzin het zelf wel. Wat, dat weet ik nog niet precies, maar de kriebels zijn volop aanwezig. En het wordt ’s avonds alweer wat vroeger donker ook. Weet je: ik leg ze gewoon terug die bladen, nadat ik ze bekeken heb. Ze echt opruimen kan altijd nog. Ik ben onder de pannen deze winter…….