Dáárom breng ik bloemen voor je mee…..

Er is een reclamespotje (van Super de Boer, dacht ik) waarin een man zijn vrouw een doos perkplantjes aanbiedt omdat ie ‘zoveel van haar houdt’. Ze is er erg blij mee, want zo te zien is het nou niet direct een man, die elke week ’n bloemetje voor haar meebrengt. Totdat zijn dochtertje zegt: “Ja, en ze waren ook nog gratis bij de boodschappen, hè, pap?”. Ik vind het een vermakelijk filmpje, want ik herken er iets in.

Jaren geleden liepen de revalidanten van het centrum voor blinden en slechtzienden, waar mijn man en ik werkten, altijd mee met de Apeldoornse Avondvierdaagse. Op de laatste avond werden ze door personeel en mede-revalidanten hartelijk “ingehaald” met bossen bloemen. Ik had de kinderen thuis dus ik was daar nooit bij. Maar op een van de slotavonden kwam mijn man na zijn dienst thuis met een grote bos bloemen, die mij werd overhandigd met de woorden: “Alsjeblieft, schat, voor jou! Omdat je zo lief bent”.

Ontróerd was ik door zoveel genegenheid en waardering. Totdat later bleek, dat één van de lopers helemaal geen zin had gehad in die bos bloemen, omdat ie nog met de trein naar huis moest, vrijgezel was en niks met bloemen had en ze alleen maar lastig vond. Hij had ze aan mijn man gegeven, die er wel raad mee zou weten.

Nou, inderdaad, hij wist er raad mee, de schooier. Goeie sier maken bij z’n vrouw, die er later pas achter kwam, hoe het écht zat. Want het overkwam me nooit! Zomaar een bos bloemen. Van hém dan. Maar dat ie ’t me zelf verteld heeft later is dan toch wel weer netjes. En kom, zoiets moet je ook waarderen…….


Pijnlijk…?

Knap onnadenkend om Koos Alberts een plaats te geven op “The Walk of Fame” in Rotterdam! Hoewel, hij zal er zelf niet mee zitten misschien, of nou ja, juist wél………!


Ondernemersleed……

’s Zaterdags nemen we meestal ’n bloemetje mee bij de goedgesorteerde bloemenbalie van onze supermarkt. Er zijn kant-en-klare boeketten te koop, maar ik vind het leuker om zelf iets bij elkaar te zoeken. Ik zag bloemen, die ik alleen maar in het wit kende en wel onder de naam ‘zuidenwindlelies’ oftewel de ‘ornithogalum thyrsoides’ en vanwege dat ‘ornitho’ is de naam ‘vogelmelk’ ook niet zo gek. Je ziet, ik ken mijn flora met behulp van Google. Maar deze waren zacht-oranje en dan niet in kleur gespoten, zoals ze met deze bloemen wel eens doen en wat ik afschuwelijk vind, maar echt zo gekweekt. Ik vond ze lief.

Toen ik de bosjes bij elkaar deed kwam de bloemenmevrouw naast me staan en zei: “Zo, hebt u ‘bloemistenverdriet’ uitgezocht?”. Daar had ik nou nog nooit van gehoord dus ik vroeg waarom ze zo genoemd werden. “Ze staan wel drié weken”, zei ze. “En álle bloemetjes, die nu nog in de knop zitten, komen uit”. Ja, dat is treurig voor de bloemenbalie van de C1000, maar deze tevreden consument gaat eens kijken of het waar is, dat van die drie weken! Lang leve de ornithogalis thyrsoides……!


Verdwenen…

Mijn hosting provider, die heel toevallig familie van me is, sterker nog: ik heb zelf gezorgd dat ie d’r kwam, had de laatste dagen wat troubles met zijn servers, die hij inmiddels heeft opgelost, maar waardoor het stukje, dat ik gisteren, of gezien het late uur eigenlijk éérgisteren, had geschreven over het opruimen van mijn boekenkasten, geheel en al in de krochten van het internet is verdwenen. Hij had het erover, dat het nog wel op te duikelen was, maar ach, de jongen heeft ’t al druk genoeg en zo belangrijk was het niet. Wie het nog heeft gelezen voordat het verdween zal dat beamen. Ik weet, dat er ook reactie op was, maar ook die is dus foetsie. Sorry, zal ik maar zeggen! Zo gaan de dingen……


Ruggespraak…..

Een paar dagen al heb ik last van mijn rug. Dat heb ik wel vaker en ik weet dat het weer overgaat, maar het is behoorlijk pijnlijk en lastig. Ik word er ook kribbig en ongeduldig van. Hoe ik er aan kom weet ik niet en hoe ik moet voorkomen dat ik het krijg ook niet. Ik heb een heerlijk bed, draag geen stiletto’s, ik til niet zwaar, spit geen tuinen om en dans geen tango’s. Vroeger allemaal wel natuurlijk, maar voor alles is een tijd. Die rugsores is er zomaar ineens. Ik weet dat ik in beweging moet blijven en dat doe ik ook, maar toch.

Maar dan denk ik aan al die arme voetballers met hun gescheurde hamstrings ( een woord, dat je erg vaak hoort tegenwoordig en ik weet ze inmiddels ook te zitten!) en dat is veel erger dan wat ik heb natuurlijk. Veel duurder ook, want ze kunnen wéken hun werk niet doen. En dan ben ik eigenlijk heel tevreden met mijn blessure. Maar *&^%$#*, het moet niet al te lang duren, hoor, al kost ik niks……!


Outfit….

Onze jongste kleinzoon, die ( zie vorige postje) 20 kilo weegt, vierde vandaag zijn verjaardag. Eigenlijk is ie woensdag pas jarig, maar het kwam beter uit dat het feest op deze mooie zonnige zaterdag was.

Hij heeft het namelijk nogal druk op z’n échte verjaardag. Hij neemt op die dag afscheid van de crèche, waar hij heel wat jaren een paar dagen in de week heeft doorgebracht. Hij gaat dan ook trakteren. Vanwege z’n verjaardag natuurlijk, maar ook om een goede herinnering achter te laten bij de leidsters, want dat is na al die tijd wel het minste. Al die luiers die ze verschoond hebben, al die keren neuzen snuiten en Koen heeft ’t er erg leuk gehad.

Maar nu is hij groot. Vier jaar en dan ga je naar de basisschool. Meteen de dag na zijn verjaardag al dus dat is best vlug. Hij heeft al een paar keer mogen proefdraaien op school en hij vindt ’t er gezellig.

Z’n moeder had hem vandaag een feestelijke witte bloes aangedaan en die stond ‘m geweldig, vonden wij. Hij is nu groot dus heeft een mening over zijn kleren. Hij vond die witte bloes niet zo’n succes. “Ik lijk wel ’n tandarts”. zei hij. Nou ja, tandartsen zijn ook wel eens jarig……..


Schrik……

We hebben een geavanceerde personenweegschaal. Hij slaat van alles op in z’n geheugen. Wie er op ‘m staat, hoe het loopt met diens afvalpogingen en hij kan ook praten. Engels nog wel. Ik sta er slechts zo nu en dan op, want dat is beter voor de stemming in huis.

Gisteren was onze jongste kleinzoon bij mij, want als z’n broer naar zwemles moet met hun beider moeder, dan komt hij altijd even bij oma. En zo verzeilde hij gisteren in onze badkamer. Op de weegschaal moest natuurlijk even gestaan worden, omdat dat leuk is vanwege het gepraat.

Maar toen ik vandaag zelf weer eens op de weegschaal ging staan riep het ding, dat ik 59 kilo was aangekomen! “You gained fifty-nine kilograms. Goodbye!”. Want hij is ook nog eens heel beleefd, onze weegschaal. Kom, ik moest maar weer eens aan de lijn……..


Politiek bewust…..of toch gewoon te simpel…..?

‘k Heb gestemd vanmiddag.Een daad die een politiek bewustzijn veronderstelt, anders doe je dat niet. Lijkt mij. Politiek is toch niet mijn ding. Je moet ervoor in de wieg gelegd zijn. Dat neemt niet weg, dat ik zo mijn opvattingen heb, die door mijn opvoeding en later door mijn werk meer links zijn dan rechts en groen voor zover ik dat redelijk en haalbaar vind. En verder denk ik dat ik iedereen in zijn waarde moet laten. Daardoor snap ik ook een paar zaken niet, waarover ophef wordt gemaakt, terwijl ik dacht, dat ze eenvoudig op te lossen zouden moeten zijn.

Bijvoorbeeld: stel, er zijn ambtenaren, die liever geen homostellen willen trouwen. Dat kan. Dan kunnen ándere ambtenaren, die géén bezwaar hebben tegen een dergelijke verbintenis, die mensen toch een leuke trouwerij bezorgen? De mogelijkheid bestaat toch om iemand “speciaal ambtenaar van de burgerlijke stand” te maken? Dat gebeurt wel vaker, heb ik me laten vertellen. Imca Marina heeft er zelfs een heel lucratieve trouwlocatie aan vast zitten, aan haar ambt. Iedereen gelukkig en de ambtenaar, die het niet kan aanzien gaat even lunchen of gaat dubbele paspoorten stempelen of zo. Het mág toch, dat iemand er anders over denkt? Dat vind ik nou juist zo mooi aan dit land.

Zoals er ook artsen zijn, die een euthanasie niet in overeenstemming kunnen brengen met hun geweten. Ze kunnen (dat) niet helpen. Er zijn dokters die zo sterk zijn dat ze het wel kunnen en daar heb ik diep respect voor, omdat het me zeer zwaar lijkt. Dat er een goede controle is ingebouwd, zodat zoiets niet van de ene op de andere dag en uit de losse pols gebeurt is zonder meer een vereiste en ook een zegen voor iedereen, die erbij betrokken is.

Als ik nou toch bezig ben: een abortus, waaromtrent de klok lijkt te worden teruggedraaid of op z’n minst te worden stilgezet, daarmee heb ik best moeite. Behalve als de zwangerschap een drama betekent voor de moeder en daarmee ook voor het kind. Maar ook een zwangerschapsonderbreking gebeurt in ons land niet zomaar en gaat met veel zorgvuldigheid gepaard. Daar ben ik zeker van. Artsen kunnen er soms niet aan meewerken, omdat hun geweten dat verbiedt en ook daar kun je ze niet op aankijken. Zoals je een arts, die er wel aan wil meehelpen, ook niet kunt veroordelen als hij bang is, dat de abortuspraktijk anders weer in een groezelig en griezelig circuit zal verdwijnen met alle gevolgen van dien.Moeilijke materie allemaal, maar ik ben blij te leven in een land als het onze. Zonder nou van die rood-wit-blauwe gevoelens te hebben, hoor! Ik vind de Hollandse vlag net zo mooi als…wat zal ik eens zeggen…de Luxemburgse.

Maar, méns, wat kunnen we ook mekkeren met z’n allen. Als we nou van alles zo goed en integer hebben geregeld, waar zeuren we dan nog over? Ach ja, hoe kón ik ’t vergeten! Het dubbele paspoort natuurlijk. In plaats van dat je nou blij bent voor die mensen! Eentje voor ’t verlies. Wat kóst ’n paspoort niet tegenwoordig? Drie keer naar de fotograaf voordat je pasfoto eindelijk is goedgekeurd en dan de gemeentelijke leges nog. Nee, volgens mij is die Wilders gewoon jaloers…….


Daar is ie weer….!

Nóg iemand, die last heeft van het Heintje Davids-effect: Flipje, het Tielse fruitbaasje. Hij komt weer terug! Hero heeft ontdekt, dat het toch wel heel veel potten jam scheelt in de verkoop als ie niet meer op de etiketten staat. Dus komt hij daar weer op te staan. En ze dachten bij Hero in Breda: ‘kom, dan maar weer helemáál terug naar de ouwe tijd’ en er kunnen weer punten gespaard worden voor de boekjes met Flipjes avonturen ook. Ik krijg weer een jaren vijftig-gevoel. Punten uitknippen, zegeltjes plakken. Waar is de schaar en waar is de Gluton….?


Heintje-effect……

Weg is weg. Zo denkt Maartje van Weegen, die we vanavond zagen bij P&W, over het einde van haar dienstverband bij de televisie. Een heel gezond standpunt, lijkt me. Wie er héél anders over denkt is Catherine Keyl, die na een afscheid met taart, bloemen, zoenen, een lintje van de koningin (waar Maartje, die toch dicht bij het vuur zat, voorlopig naar kan fluiten!) en heel veel publiciteit, zonder een spoor van schaamte, rustig weer op de plaats van haar opvolgster is gaan zitten bij het programma van omroep Max.

Hoewel ik tot de doelgroep behoor, heb ik het dagelijkse programma nog nooit gezien, omdat we de televisie op dat tijdstip niet aan hebben vanwege belangrijker bezigheden, maar ik weet zeker dat Martine van Os, die opvolgster dus, het uitstekend gedaan zal hebben. Maar Catherine moest nodig haar gordijnen gaan ophangen in haar nieuwe huis, zei ze laatst, en dat was meteen een mooie gelegenheid om afscheid te nemen van haar televisieloopbaan.

Maar óf de gordijnen zijn toch een pietsie duurder uitgevallen dan de bedoeling was óf Katrien kan toch niet buiten alle aandacht van de bejaarden: ze is gewoon terug. En nou hoop ik maar dat Martine net zulke goeie relaties heeft. Ik vind trouwens de opvatting van Maartje heel wat symphatieker. Weg is weg………