Gisteravond had ik afgesproken dat ik zou oppassen bij onze dochter in Beekbergen omdat ze ’n etentje had, maar net toen ik wou vertrekken was er, zoals elders in het land al eerder, een wolkbreuk boven Apeldoorn. Mens, wat een water kwam er naar beneden! Maar ja, afspraak is afspraak dus ik sprintte naar de auto en vertrok. Je kunt je kind geen honger laten lijden.

Maar waar ik anders hooguit een kwartiertje over doe, nou, dat werd nu aardig wat langer. Straten afgesloten vanwege hoog water,soms ook niet en je kon nergens door en toen was er in Zuid ook nog eens ’n braderie, waar Jannes kwam optreden ( en heel toevallig weet ik wie Jannes is, omdat ie laatst in een praatprogramma zat) dus daar was ook geen doorkomen aan door de drukte, ondanks de regen. Jannes is een ster dus. Enfin, ik heb half Apeldoorn gezien voordat ik eindelijk ’n beetje in de goeie richting zat,

Ik zie wel eens van die stoere autoprogramma’s waarin stoere mannen met vierwielaangedreven stoere auto’s dwars door rivieren crossen enzo. Nou, zoiets was het hier in Apeldoorn ook, alleen voelde ik me niet zo stoer, want bij die mannen slaat nooit een motor af, maar je zult zien dat dat bij zo’n vrouw als ik natuurlijk wel gebeurt. Het water stond tot aan de bumpers. Ik ben wel in Beekbergen aangekomen uiteraard. Daar was één grote bui gevallen en was het allang weer droog.

Mijn dochter stond netjes opgetut te wachten, had ondertussen al naar haar eetafspraak gebeld, dat ze wat later kwam omdat ik er nog niet was, maar ze had geen idéé door wat voor avonturen haar moeder zich had heen geworsteld. “Nou, ik ga, doeg, tot straks”, zei ze gehaast. Ze hoefde niet met de auto, want het restaurant was vlakbij. Haar zoons en ik keken haar na toen ze de straat uitliep. “Wat lóópt mama deftig, hè?”, zei haar oudste. Ja, dat krijg je met hoge hakjes. Toch anders dan als ze met kaplaarzen door een halve meter water had gemoeten…….

Als Jong Oranje speelt, dan kijk ik natuurlijk, want ik vind voetballen leuk en ze deden het goed tegen de Portugezen, vond ik. Maar vanavond had ik even iets anders te doen toen de stand 2-1 in het voordeel van Nederland was. Zodoende heb ik de laatste twintig minuten van de wedstrijd gemist.

Toen ik weer terug was in de kamer vroeg ik mijn huisgenoten hoe de wedstrijd geëindigd was en toen zeiden ze, met chagrijnige koppen, dat het 3-2 voor Portugal was geworden. Twee penalty’s door stommiteiten van ’n paar spelers, van wie ze de namen zelfs noemden. Ik had ongelooflijk de pest in!

“Hebben wij weer”, zei ik “nu ook geen Olympische Spelen natuurlijk!”. “Ja”, zei m’n zoon “ik zeg net nog tegen Pa: het is maar goed dat Ma ’t niet heeft gezien. Dat is niet goed voor d’r hart!”. Ik mopperde inderdaad nog wat na, voor mij was de lol er helemaal af.

Toen kwam er op de tv een of andere Chinese vrouw in het beeld, die de Nederlandse ploeg heel hartelijk welkom stond te heten in Bejing met een heel verhaal en ik dacht nog : “Nou zeg, dat is ook knap stom om zo’n arrogant van tevoren opgenomen item tóch nog uit te zenden. Wrijf ’t er maar in!”. Maar toen de “nabeschouwers” ook nog es heel vrolijk gingen zitten doen dacht ik : “Hier klopt iets niet!”.

En ja, hoor! Mijn familie kwam niet meer bij. Want ha, ha! d’r was niks van waar, ze hadden me voor de gek gehouden. Zeer overtuigend, hoor, dat wel, want ik heb toch zeker tien minuten de dampen in gehad omdat ik dacht dat “we” het weer eens verprutst hadden. Ze zijn rijp voor een bloeiende toneelcarrière, dat tuig van mij. Een daarvan is dan wel een laatbloeier, maar dat kan.

Maar ach, mijn grote held Foppe was zó blij en dat maakte het helemaal goed! Wat ze d’r trouwens áán vinden, hè, mij zo in de maling te nemen. Maar mijn reactie schijnt nogal leuk te zijn. Nou goed, dat gun ik ze dan wel…..we hebben tenslotte gewonnen! Jong Oranje boven…….!

Koen, onze jongste kleinzoon was van de week even hier omdat er op hem gepast moest worden terwijl z’n broer zwemles had. Op ’n gegeven moment was hij hardop aan het tellen. Dat kan hij al heel goed en ook al een heel eind foutloos achter elkaar. Ik zei, dat ik dat heel knap van ‘m vond en dat vond ie eigenlijk zelf ook wel.

“Maar kan jij wel tot honderdduizend tellen, oma?” vroeg hij. Toen ik vertelde dat ik dacht dat wel te kunnen ( hetgeen hij weer heel knap van míj vond) en zei dat al dat getel dan wel een tijdje in beslag zou nemen, zei onze praktische kleinzoon: “Nou, dan tel jij maar door en dan ga ik vast naar bed!”. Je moet de zaken ’n beetje nuttig weten te verdelen in deze wereld……

Of het echt zo gebeurd is, weet ik niet zeker, want ik heb ’t ook maar van horen zeggen, maar luister: een man wordt aangehouden door de politie, omdat hij bezig is de maximum snelheid ruim te overschrijden. Terwijl de politieman hem door het raampje vermanend toespreekt buigt de man zich plotseling boos opzij, rukt het handschoenenkastje open en roept naar binnen: “Ik zég het nog zo! Niét zoveel kolen op het vuur!”.

Die agent moet zo vreselijk lachen, dat er van het uitschrijven van een bekeuring niet zoveel meer terecht komt. Je moet het natuurlijk wel treffen met het gevoel voor humor van zo’n diender……

In België is bij een bedrijf ’n sollicitant niet aangenomen vanwege zijn donkere huidskleur. En dan niet omdat zijn eventueel toekomstige baas die niet aanstond, geen racistisch gedoe dus, maar omdat de hónd van de baas iets tegen donkere mensen had. De werkgever wilde zijn hond om die reden niet wegdoen. De sollicitant afwijzen was eenvoudiger. Een verwarrende toestand en de beschuldiging van racisme was uiteraard toch weer snel het gevolg.

Maar het kán, hoor, dat een hond zoiets heeft! Wij hadden een zwarte labrador retriever, zwart ja, toevallig. Die hoefde, terwijl we om de hoek woonden van het “Ambonezenkamp”, zoals het in ons Vaassense dorp werd genoemd, maar één Ambonees te zien om in opperste opwinding te geraken. Woest werd ie. En als er ’s morgens Ambonese kindertjes op het paadje voor ons huis langs naar de kleuterschool, die bij ons aan de overkant was, liepen, dan hielden we de hond zodanig opgeborgen dat hij ze niet zag. Hij had al ’n keer twee kleine bruine meisjes de struiken ingejaagd.

We spraken hem dan uiteraard zeer bestraffend toe, want dat konden we niet hebben natuurlijk, voor je het wist had je de RMS aan de deur! Het was de tijd van Wijster en Bovensmilde, weet je nog? Op de hei heeft hij nog ’n keer een Ambonese man, die heel vredig met ’n kijker de leeuweriken in de lucht zat te volgen, de stuipen op z’n lijf gejaagd. En toen zijn we maar verhuisd. Waren we toch al wel van plan, maar het kwam mooi uit.

Waarom de hond dat deed? Géén idee. Er was geen hond met een liever karakter dan onze Goochem. Een schat voor de kinderen, helemaal niks mis mee. Alleen dat ene onverklaarbare trekje, heel raar. We denken, dat hij toch een slechte ervaring gehad moet hebben met een gekleurd mens. We hebben hem uit het asiel gehaald dus van de eerste zeven maanden van zijn leven weten we niets, alleen dat zijn baas hem had weggedaan omdat hij niet helemaal raszuiver was en dus onverkoopbaar.

Niet raszuiver, je zult het maar wezen…..als hond dan…….

Zaterdag a.s. wordt er door het bedrijf, dat de 6,6 km. lange Westerscheldetunnel tussen Goes en Terneuzen beheert, een dag georganiseerd voor vrouwen, die bang zijn om in een tunnel te rijden. Er hebben zich maar liefst 400 vrouwen aangemeld. Mannen met diezelfde tunnelangst, en die zullen er toch ook wel zijn, mogen kennelijk niet meedoen.

De vrouwen rijden niet zelf de tunnel in, maar worden in een bus gezet. Ze krijgen dan ook workshops over veiligheid en pech onderweg. Pech in een tunnel, neem ik aan, want dat is toch wat anders dan op een Zeeuws landweggetje tussen de korenvelden iets met je auto krijgen.

Ze hebben ook massages en manicurebehandelingen in petto voor de dames. Die massages, dat snap ik, dat is om alle van angst gespannen spieren weer een beetje los te krijgen, maar waarom je nagels behandeld moeten worden? Hoewel, nu ik erover nadenk, je gaat natuurlijk ook nagelbijten van angst en dan ook nog het zweet in je handen, nee, tóch wel nuttig zoiets.

Hopelijk komen de dames zo van hun tunnelvrees af. Ze moeten dan vooral niet hier kijken, want dan wordt het niks. Wij zijn al een paar keer door de Eurotunnel naar Engeland overgestoken, fluitje van een cent, maar als je dat vertelt zitten mensen soms ook te griezelen. Ik wist niet dat zoveel mensen dat eng vonden.

Ik denk bij een tunnelsyndroom trouwens aan iets heel anders. Iets waar nog veel méér mensen last van hebben: het carpale tunnelsyndroom: de beknelling van de middelste zenuw, lopend van de onderarm naar de handpalm via een ‘tunnel’ die wordt gevormd door de handwortelbeentjes en de dwarse polsband aan de binnenkant van je pols. Daar helpt geen massage en geen manicurebehandeling tegen heb ik me laten vertellen.

Ik las, dat er een WrisTimer is, die goed schijnt te helpen

als je geen zin hebt om in je te laten snijden. Dat was namelijk het advies, dat de Arbo-dokter aan onze zoon L-rs gaf, toen hij met tunnelklachten kwam: “Laat die zenuw maar doorsnijden, heb je nergens meer last van!”. Tunnelvisie, die man……….

Weet je waar ik nou een gloeiende hekel aan heb? Aan vrouwen met maat 48, niks mis mee overigens, ik ben er zelf (nog net) niet aan toe, die het er over hebben dat ze een ‘jurkje’ hebben gekocht of een ‘rokje’. Word je daar magerder van of zo? Een jurkje in maat 48 is een ‘jurk’ en een rokje een ‘rok’.

In ’n reclame van de Hema-actie ‘Op Hol’ zit deze week zelfs een mán die roept dat ze een ‘damesjurkje’ in de aanbieding hebben, écht Hema. Dus marketinggewijs zullen ze wel nuttig zijn, die verkleinwoorden.

Die dienen trouwens wel vaker om zaken te maskeren. Als mensen een ‘handeltje’ hebben zit er vaak een ‘luchtje’ aan. Als oma een ‘kapitaaltje’ achter de hand heeft, nou, reken maar dat er op geaasd wordt door de familie. (Spaar je bij dit omaatje de moeite, kindertjes!). Iets kan een ‘duizendje’ of wat kosten en is dus een ‘koopje’. En een paar ‘kilootjes’, wie maakt er zich druk om, behalve de douane. Als je een ‘uurtje’ onderweg bent is dat minder erg dan een uur in de file.

Het is een kwestie van aanpassen en relativeren. Net als met jurkjes…..

Bij ons in Apeldoorn wonen slimme jongens. Elders natuurlijk ook wel, maar wij hebben een extra slimme. De 17-jarige Erik Bakhuijs heeft namelijk bedacht, dat de energie, die mensen wegbrengen naar een sportschool terwijl ze zich in het zweet werken, best gebruikt kan worden om bijvoorbeeld het licht op te laten branden. Alle fitnessapparaten, die cyclisch werken, kunnen door de beweging van de gebruiker ’n accu opladen, die gekoppeld kan worden aan het elektriciteitsnet. Op een stille dag met weinig bezoekers zullen ze dan weer aan de gewone stroom moeten bij de sportschool, maar gôh, alle beetjes helpen toch? Misschien kunnen ze iets met de korting doen voor bijzonder actieve stroomopwekkers. Of een verkiezing “stroomopwekker van de maand” of zo met een portret aan de muur. Net als bij Mac Donalds. Dat weten die sporters toch niet want daar komen ze nooit. Erik krijgt in ieder geval voor z’n plannetje van Groen Links een Groen Lintje. En dat vindt ie leuk.

Ik herinner me dat in de oorlog ook heel wat werd afgefietst, “sur place” zal ik maar zeggen, om energie op te wekken, omdat er geen stroom was. Hele dienstroosters waren er bij ons in de buurt, weet ik nog. De stroomfiets stond bij onze buren, van wie ik zelfs de naam nog weet: “Rotteveel”, maar dat was omdat het voor een kind zo lekker bekte. Het was er altijd heel gezellig. Er werd bij de opgewekte stroom gekaart en we moesten vanwege het straatverbod in spertijd altijd over het platte dak weer terug naar huis.En dat vond ik heel spannend.

Maar dat van die sportschool vind ik evengoed wel een vondst. Erik moet het nog nader uitwerken allemaal, maar hij heeft al € 500,- geïncasseerd voor z’n idee bij een slimmejongenswedstrijd
en er is veel belangstelling. Als nou de overheid meewerkt met een subsidietje voor de aanpassing in de sportschool, dat moet toch te doen zijn, dan zal de clientèle zich heel nuttig voelen tussen de zweetdruppels door. Misschien kun je wel een lamp adopteren of zo……

We zaten in de tuin en hoorden, zonder het te zien, hoe een moeder bezig was haar dochtertje te leren fietsen. Het was een zeer levendig gebeuren, want het kind wilde helemaal niet. Terwijl moeder hard achter haar spruit aanholde en steeds riep: “Fietsen! Fietsen! Fietsen! Nee, niet omkijken! Niet omkijken! Doorgaan, doorgaan, doorgaan!!!”was het kind aan het huilen en schreeuwen, naar ik aanneem, van angst.

Maar moeder was er een van de vasthoudende soort. Geen flauwekul, fiétsen met die handel! Op ’n gegeven moment hoorden we: “Goédzo! Knap, hoor!” en het huilen hield op. Ik zát veel te lekker anders was ik wel even gaan kijken, maar ik ben benieuwd of het morgen nog steeds goed gaat en of ze weer moet oefenen! Want wat moeders in hun hoofd hebben…..

Ik kan me mijn fietsen leren eigenlijk helemaal niet meer herinneren. Wél mijn eerste fiets! Een Franse fiets was het en het mooiste daaraan vond ik de in kleurtjes gehaakte jasbeschermer. Ik zal een jaar of acht geweest zijn. En omdat ik nog niet goed bij de trappers kon zette een buurman er houten blokken op, die ik verschrikkelijk vond. Ze schoten ook steeds dóór. Maar ja, om te leren fietsen had ik ze wel nodig. We woonden toen aan een plein in Amsterdam met een groot plantsoen in het midden en zo vlak na de oorlog waren er praktisch geen auto’s op straat dus was het plein ideaal om rondjes te rijden en zo de fietskunst machtig te worden.

Ik moet het mezelf hebben geleerd, want mijn beide ouders waren zeer slecht ter been. Mijn moeder vanwege een heupprobleem en mijn vader vanwege polio. Achter mij aan hollen, zoals die moeder van vanmiddag, was voor hen geen optie. Aangemoedigd zal ik ongetwijfeld zijn, dat weet ik wel zeker. En wat je je als kind sowieso autodidactisch eigen maakt, daar zijn geen statistieken van.

Mijn Franse fiets was van slechte kwaliteit en heeft ook qua maat mijn middelbare schooltijd niet gehaald. Omdat ik een eind moest fietsen kreeg ik een andere. Gelukkig zonder blokken. Dat mocht ik vanaf toen op school doen……

*We hebben het begin van de Donorshow gezien, met gemengde gevoelens, want verrek, het is toch niet niks, zeg, wat daar gebeurt. Eerst zo’n bloedmooie meid, die een hersentumor heeft en dus dood gaat. Dan die afvalrace, waarbij ze de oude, rokende en jonge kandidaten afdankt. Er zijn nu mensen, die zeggen dat ze toén al in de gaten hadden, dat het een “grap” was.

Nou, voor mij ( wij hebben tussendoor voor de broodnodige ontspanning zeer toepasselijk even “Met het mes op tafel” gekeken) was het tot het laatste ogenblik helemaal echt, hoor! Dat zal mijn eenvoudige geest wel zijn, mij leg je zo in de luren. Voor de drie nierpatiënten die meededen wás het natuurlijk ook echt.

Maar gôh, wat is dit geweldig bedacht! Wat een impact! Wereldwijd op de nieuwszenders, vragen in de Tweede Kamer, iedereen heeft z’n zegje er wel over gedaan. En dát was de bedoeling! BNN, niet mijn omroep, maar nu eventjes wel! Klasse.