Als je via de televisie naar een voetbalwedstrijd zit te kijken, hoor je natuurlijk niet precies wat al die mannen in het veld tegen elkaar lopen te roepen. Je denkt waarschijnlijk, dat ze elkaar de bal toeschreeuwen of “hiero!” roepen of zo. Met al die verschillende nationaliteiten in het veld weet je dat niet, dan zullen het wel kreten zijn, waar geen taal aan te pas komt.

De conversatie tussen spelers en arbiters schijnt veel genuanceerder te zijn. Daarbij lijkt men zich van oer-Hollands te bedienen. Het woord “zeikwijf” doet het goed bij scheidsrechters, als er een speler loopt te zeuren. Ronnie Stam, speler bij NAC, riep gisteravond tegen scheidsrechter Vink, die een in zijn ogen verkeerde beslissing nam, “Blinde!”.

Hij kreeg een rode kaart en moest van het veld, want “blinde” is ook een scheldwoord. Dat heb ik nou nooit geweten! Maar dat is het waarschijnlijk alleen als je dat tegen een scheidsrechter roept, denk ik. En als je dan ook nog Vink heet kun je zoiets verwachten. Maar er is geen mogelijkheid om een arbiter om “zeikwijf” van het veld te sturen. Dus nu vraag ik mij af: wat is nou erger? Blinde of zeikwijf?

Zeker is, dat ze hier in huis geregeld beiden rondlopen…….

Apeldoorn heeft iets met “Omni”. Ons Omnisportcentrum bijvoorbeeld nadert zijn voltooiing. Een gigantisch bouwwerk, waar, al is het nog niet helemaal af, al druk gesport wordt. De wielerbaan is nog niet je dat, maar de zalen zijn in gebruik. Over de noodzakelijke infrastructuur wordt nog behoorlijk gebakkeleid. De aanvoerwegen wel of niet verbreden (er zijn al de nodige bomen geneuveld, maar daar zijn ze hier erg goed in), een tunneltje onder het spoor in de Zutphensestraat of toch maar niet, een verbindingsbrug van de Woonboulevard naar het sportcentrum, waar ook winkels onderin komen of wordt dat toekomstmuziek, ze zijn er nog niet uit. Maar als ik er langs rijd: indrukwekkend, hoor, dat grote Omnisportcentrum!

En nou hebben we ook nog een Omnizorgcentrum, dat bijna klaar is. In de Stationsstraat komt het meest luxe opvangcentrum voor zwervers, daklozen en mensen die psychisch begeleiding nodig hebben van Nederland. Het heeft om te beginnen wel al anderhalf miljoen meer gekost dan begroot, maar dat komt o.a. door die vervelende omwonenden, die de boel hebben opgehouden. Die wilden andere buren. Tja, ik weet niet hoe ik gereageerd zou hebben. Ik woon d’r natuurlijk niet.

Maar het ziet er erg mooi uit, dat chique onderkomen. Beter dan het ouwe Slaaphuis, dat al jaren te klein was. Ze hebben daar 26 plaatsen, terwijl Omnizorg er 85 krijgt. De ramen hebben aan de buitenkant vrolijk gekleurde luiken, die altijd openstaan, bloembakken op de galerijen, er komen winkeltjes en werkplaatsjes op een binnenplein met fontein, waar de bewoners ook kunnen werken. En één loket voor alle bij hen betrokken instanties. Er komt een ruimte waar ‘gebruikt’ mag worden als je het niet laten kunt, maar ook een ‘stilteruimte’ om daar over na te denken met een sterrenhemel in het plafond. Het lijkt mij een paradijselijk oord. Maar het is niet allemaal rozengeur en maanlicht, hoor!

Je begint als binnenkomer op een slaapzaal met 10 man op de begane grond. En dan wordt het een kwestie van straffen en belonen. Bij een goede motivatie en goed gedrag kun je telkens ’n etage stijgen in het gebouw. Totdat je op de bovenste etage ’n éénpersoonskamer met eigen toilet en douche kunt krijgen. Weliswaar op campingformaat, las ik, maar toch een doel om naar te streven.

Gaat het dan toch nog mis, omdat je ondertussen ’n collega in mekaar slaat, dan zak je weer ’n paar verdiepingen. Maar het doel is duidelijk: de mensen weer een nieuwe kans geven door werk, scholing en integratie. Want er blijven wonen is niet de bedoeling. Je moet de wijde wereld weer in, waar het ook mooi is.

Ik hoop echt, dat al die pechvogels door de mooie omgeving geïnspireerd worden om d’r wat van te willen maken. De wachthokjes van de omnibus blijven tegenwoordig ook aardig heel doordat ze stelselmatig worden schoongemaakt en onderhouden……..

Het bedrijf Commodore schijnt niet meer te redden te zijn van de ondergang. Hoe dat zakentechnisch komt weet ik natuurlijk niet. Daar heb ik geen verstand van. Het is alleen de naam Commodore, die mij in de krant opviel en die me in een nostalgische stemming bracht.

Dan zie ik mijn twee puberjongens nog achter hun Commodore Amiga zitten, waar ze samen mee moesten doen en die in het begin om de haverklap terug moest naar de winkel omdat er iets mee was. En soms duurde het wéken voordat hij ( of liever gezegd zij) weer terug was, want er waren veel Vriendinnen te repareren. Ze gingen zo ongeveer om de dag vragen of de computer er alweer was.

Maar het duurde niet lang of ze hadden er meer verstand van dan de winkelier, de nerdjes. Mijn oudste zoon heeft ‘m trouwens nog, hoor, hun eerste echte computer uit de jaren tachtig. De tijd, dat ik me verbaasd en trots afvroeg: “Hoe is het mogelijk, dat ik kinderen heb, die van zoiets verstand hebben, begrijpen hoe het werkt en weten wat je ermee kunt?”.

En nóg, hoor, denk ik dat. Want ik heb ze nog regelmatig nodig en dan zeggen ze zoiets als : “Nou, dan doe je gewoon zó en dan gebeurt er dát” of ze doen het zelf en maken mij niet wijzer. Dat is eigenlijk nog de beste manier en daar ben ik dan zó intens tevreden mee, dat wil je niet weten.

Die Amiga was zo ongeveer het begin van de computercarrière van onze jongens en het einde is niet in zicht. Van Commodore wel, zo lijkt ‘t……..

De allernieuwste officieel geconstateerde ergernis op de werkvloer blijkt te zijn, dat de kinderloze collega’s zich teveel moeten schikken naar de medewerkers die wel in het zo gezegende bezit zijn van kroost. En in voorkomende gevallen uiteraard hun kind belangrijker vinden dan hun werk. Als de kinderopvang belt, dat Tommie zich niet zo lekker voelt en ook wel een beetje warm aanvoelt, spoedt de desbetreffende ouder zich derwaarts en laat waar hij of zij mee bezig is subiet vallen, erop vertrouwend dat de anderen het wel zullen overnemen. Dat vindt niet iedereen even vanzelfsprekend.

Ook bij vakanties hebben ouders met schoolgaande kinderen zonder meer voorrang, want dat kan nou eenmaal niet anders. In de krant stond ook, dat steeds meer ouders hun kinderen “op kamp” sturen om zelf te kunnen doorwerken. Dat zijn toch wel gigantische problemen, zeg, die dan opdoemen!

Wat hadden wij het heel vroeger dan toch gemakkelijk. Ook als kinderen. Ik heb bijvoorbeeld nooit op kamp gehoeven, want mijn moeder was gewoon thuis. Vader had een paar weekjes vrij en dan gingen we wel weg. Kamperen of zo. Dan pas gingen we op kamp. Met z’n allen.

Maar inderdaad, in mijn eigen werksituatie later, toen wij de kinderen dus al groter hadden, zo groot, dat ze niet zo zorgbehoevend meer waren, waren wij als ouderen altijd de klos bij vakantiebesprekingen. Het enige voordeel was wel, dat we niet in het hoogseizoen hoefden en vaker mooi weer hadden. Maar geërgerd hebben we ons nooit, hoor. Het was nou eenmaal zo, dat de mensen met jonge kinderen en dan vooral de vrouwen, zich in allerlei bochten moesten wringen om de zaken van huis en werk te combineren.

Eén van onze dochters heeft een baan waarbij ze het zo heeft kunnen regelen, dat ze haar werk op kantoor, maar zo nodig ook thuis kan doen. En Irene van Serendips had ’t er laatst nog over en hield een vurig betoog over de geneugten van thuiswerken. Mijn dochter zei ook, dat ze dan veel productiever is. Ze hoorde trouwens van haar chef dat ze blij zijn als ze thuis werkt, want dan is haar plaats en computer vrij voor iemand anders. “Ik voel me een ongewenst kind!” had ze zogenaamd “gekwetst” geantwoord. Het is zo’n grapjas, dat kind. Ondertussen vindt ze het mooi geregeld, hoor! Kinderen en dan ook nog collega’s, die blij zijn als je d’r niet bent. Maar dat meenden ze niet echt, hoor…….

Er lag weer eens ’n bekeuring op de mat. We moeten altijd even kijken voor wie nóu weer, maar hij was niet voor mij, onze zoon was de pineut. En nou is ie z’n leven verkeerstechnisch net zo aan het beteren, zeg! Had hij zo’n week of zes geleden een boete van twintig euro voor zes (6) kilometer te hard, deze keer was het er een van veertien euro voor vier (4) kilometer te hard op de snelweg. Nou ja, toch weer zes euro in the pocket gehouden, waar of niet?

Maar het wordt tijd, dat ze deze snelheidsduivel van regeringswege voor straf maar eens ’n begrenzer in z’n auto geven, vind ik als zijn opvoeder zijnde. Dat zal ‘m léren andere auto’s te willen inhalen! Toen ik over die begrenzer las, die minister Eurlings wil invoeren, snapte ik ineens waar al die lullige bekeuringen voor zijn. Hij is aan het spáren. Voor die apparaten! Ga maar na: eigenlijk moet iederéén zo’n ding. Dat betekent dat er dan geen snelheidsovertredingen meer zijn. Geen overtredingen: geen personeels-, administratie-en portokosten meer. Voilá! Als je dat niet begrijpt, weet je niks van hogere economie……

Gisteravond keken we naar de Belgische “Man Bijt Hond” en zagen hoe een bejaarde man in zijn schuur aan het bouwen was aan het model van een groot zeilschip. Het ding was wel een meter of vijf lang. Hij vertelde, dat ze er met z’n vieren aan begonnen waren, maar dat zijn drie medebouwers inmiddels onder de Belgische groene zoden lagen.

“Nou heb ik met Ons Lieve Heer afgesproken, dat ie me niet eerder zal komen halen alsdat de boot af is”, zei de man. Hij moest naar schatting nog 64.000 gaatjes boren en dacht nog wel aardig wat tijd nodig te hebben. Nog minstens twee jaar, dan was hij tachtig. Maar hij had sowieso geen haast…….

Ze gaan een NK “Inparkeren voor Vrouwen” houden. Het schijnt dat vrouwen dat niet zo goed kunnen. Zeggen ze. Nou, wat mij betreft klopt dat helemaal. Ik zeg ’t maar meteen. Als een parkeerplek mij niet aanstaat rij ik gewoon net zo lang rond totdat ik er een tegenkom, die wél aan de eisen van deze parkeerkluns tegemoet komt.

Vooral achteruit inparkeren, dat ik destijds heus wel goed heb geleerd en op het examen vlekkeloos uitvoerde, ik ben er geen ster in. Ik sta ook niet graag voor schut, dat is het ook. Vooral met mannelijk publiek is een en ander zeer gênant. Ik rijd overigens schadevrij, heb de hoogste no-claimkorting die er maar te krijgen is, maar op zuinig afgestelde parkeerplaatsjes ben ik niet op m’n best. So be it, aan dat kampioenschap hoef ik alvast niet mee te doen.

Er bestaat trouwens wel een verklaring, hoor, voor het verschil tussen mannen en vrouwen waar het parkeren betreft, las ik. Vrouwen doen namelijk het aanleren perfect, voeren oefeningen goed uit, maar hebben daarna in het verkeer moeite met de wisselende omstandigheden, terwijl mannen beter en sneller zijn in het overzicht en de inschatting van de situatie.

Je hoort ’t mannen ook nogal es zeggen, als er weer eens ’n auto hartstikke scheef in een parkeervak staat: “Oh, een vrouw zeker.” Nou, lekker pûh dan……..

Hier in huis is men geïnteresseerd in voetbal. Dus dat deze zondag volledig in het teken stond van het kampioenschap is niet zo gek natuurlijk. Omdat wij altijd de radio aan hebben, maar we de wedstrijden liever volgen op de televisie om zeven uur, hadden we het probleem, dat we na ’n uur of vier de nieuwsuitzendingen op ’n holletje moesten wegdraaien om geen uitslagen te horen. We wilden het gewoon nog niet weten. Ja, ’n beetje omslachtig, dat weet ik, maar zo hielden we de spanning er een paar uur lang nog wat in.

Onze zoon had vanmiddag ongewild op z’n computer de uitslag al voorbij zien komen en liep ’n beetje te jennen: “Nou, ik ben benieuwd of ze er in Amsterdam….of was het nou Eindhoven?……nog een leuk feestje van maken!” Nou ja, het wérd zeven uur en we zagen hoe PSV het in Arnhem tegen Vitesse dan toch voor elkaar kreeg. Zoals verwacht, maar 0-1 is wat mager voor een kampioenswedstrijd. Maar wat waren ze blij! En Eindhoven maakte er inderdaad een feest van en dat was leuk. Het werd ook tijd.

Verder zagen we vanavond natuurlijk de “napraatprogramma’s” met al die mannen die d’r verstand van hebben. En slaagde cabaretier Freek de Jonge, wiens enige link met voetbal is, dat ie lid is van Ajax, er bij het Studio Sport-programma in om de scheidende coach van PSV kwaad te krijgen. Die man wás in feeststemming, had zoveel bier op, dat hij geen auto meer mocht rijden, zei hij zelf, en De Jonge viel hem lastig met kritiek op zijn spelerskeuze. Hij vond dit hét moment om zijn spitsvondigheden te spuien. Nou, ik vond hém een totaal verkeerde spelerskeuze van Jack van Gelder. Wat een kwal.

De Man van de Dag is voor mij Danny Koevermans. In de wedstrijd werd hij er uitgehaald en gewisseld voor Lazovic en dat was “de beste wissel die de trainer kon doen”, zei hij. Dat wás ook zo, want die maakte de winnende goal, maar dat de ene spits dat over de andere zegt vind ik groots.

Nou, tot zover maar weer. Het is maar goed, dat ik voetbal óók leuk vind. Daar mogen die mannen van mij wel blij mee zijn eigenlijk……….

***Mijn reactieding heeft de laatste tijd een beetje raar gedaan, blijkt na een mailmelding van Irene van Serendips. Er heeft een Movable Type-deskundige naar gekeken en nu zou alles weer goed moeten zijn. Excuses aan iedereen, die zo aardig was te reageren, maar dat niet terug zag. Ik vind reacties altijd érg leuk dus was niet blij met aldoor maar die 0. Ik ben Van der Sar niet…..

Het beeld, waar ik ’n poos geleden over schreef, “Hert en Jager” heet het en ’t staat in het Beekpark, is alweer gerepareerd moeten worden. Niet vanwege vandalisme of zo, maar er was iets met de verbindingen in het gewei van het hert, dat niet goed zat. Er stond een berichtje over in de krant.

De lasser van de bronsgieterij, die de reparatie uitvoerde, had zich verbaasd over het feit dat er geen politie langs was geweest, toen hij bezig was. In verband met de metaaldiefstallen bij beelden had ie dat wel verwacht.

Ik vind dat eigenlijk een rare opmerking. En nog gekker om die in de krant te zetten. Min of meer als uitnodiging. Het kan toch ook gewoon zijn, dat de politie op de hoogte was van de reparatie? ’n Sensatiekikker, die bronstige lasser……….