‘k Ben ‘geabonneerd’ op diverse nieuwsbrieven via de computer. En als je niet zo gek veel mailtjes krijgt, zoals ik, die er komen zijn meestal nog van familie of zo, dan heb je in ieder geval nog een idee van meetellen in de wereld, want je krijgt immers nieuwsbrieven! Van de organisaties, die we steunen, maar ook van bedrijven waar we wel eens iets besteld hebben. Dan zit je in het klantenbestand en dat willen ze maar al te graag zo houden.

Zo krijg je dezer dagen ook aanbiedingen van ‘feestkleding’, want je moet er betoverend uitzien met de kerst. Nu ligt het er maar helemaal aan waar je je dan bevindt. En ook wat je eigenlijk onder betoverend verstaat. De aangeboden feestkleding is, waar het de vrouwenkleding betreft, ook zo blóót! Mouwen zitten er sowieso niet in en de rest van de boel wordt op z’n plek gehouden door minuscule bandjes en door de stof kijk je zo heen. Lekker warm is anders.

Mannen hebben het wat dat betreft toch veel comfortabeler. Een chic pak, oké, maar daar zitten wel mouwen in en dan met nog ’n overhemd eronder ook, mét das of strik. Dat tocht echt niet, hoor! Ik ben heus niet kouwelijk aangelegd, maar voor die bloot geklede dames zal toch aardig gestookt moeten worden. Wat dat niet kost aan energie, zeg!

Wij hebben met de kerst een intiem dineetje, waar deze moeder haar best voor zal doen. Homemade.En ze vinden mijn nieuwe, lekker warme twin-setje vast wel betoverend. Ook grijs………

Nou, ’t is me gelukt, hoor! Waar ik altijd al ’n beetje bunzig voor was als ik naar Ede/Bennekom reed is gebeurd. Ik ben gisteravond tegen ’n wild zwijn aangereden. ’n Heel klein tikkie maar, hoor, want ’t was de achterste van een horde van een zwijn of tien die ‘klaar-overtje’ deed en hij heeft de overkant wel gehaald.

Die bosweg is een 80-kilometerweg en ik rijd daar sowieso nooit hard en dat was nu dus maar goed ook. Ik had groot licht op en er reden auto’s achter mij, maar ik kon afremmen zonder problemen. Niks aan de hand dus, hoop ik ook voor het zwijn. Aan de auto is niets te zien tenminste en verder zijn we geen zwijnen meer tegengekomen. Maar je schrikt je even zo goed te pletter, zeg!

Mijn zwager, die in de horeca zit, zei: “Jammer, dat je ‘m niet hebt meegebracht. Ik had er wel wat lekkers van gemaakt!”. Die kijkt weer heel anders aan tegen zoiets. Ieder z’n vak. Maar we zijn vannacht voor de zekerheid toch maar over de snelweg terug naar huis gereden. Mooi, hoor, zo’n weg door het bos en de natuur moet beslist zijn loop hebben, maar toch maar liever niet tegen mijn auto……..

Doordat ik even moest oppassen bij ’n dochter, die met de diverse juffen de prestaties van haar twee zoons op school moest gaan bespreken in tien minuten per stuk, was ik te laat om thuis ook nog eens ’n verantwoorde avondmaaltijd op tafel te brengen. Om dan in ’s hemelsnaam maar wat onverantwoord voer mee naar huis te brengen, verzeilde ik in een snackbar.

Het was er stil. Ik was de enige klant en achter de toonbank stond een joch van een jaar of zestien, het enig aanwezige personeelslid. Zijn baas wist kennelijk uit ervaring, dat op dinsdagavond tussen kwart over zeven en half acht, er geen moer te doen is. De jongen nam mijn bestelling op en ging aan de gang. En ik ging er even bij zitten om te wachten.

Ondertussen stopte er met veel geraas een auto voor het pand en daar rolden drie opgeschoten jongens uit. Met van die petjes op en ze maakten enorm veel lawaai voor dat ze maar met z’n drieën waren. De zaak was meteen vol. Schreeuwen, lachen, elkaar stompend. Leuk dus als je er van houdt. De enige, die een beetje normaal deed, was zo te zien de oudste. Die waarschijnlijk het rijbewijs had en het geld, want hij deed de bestelling.

“Hier opeten?”, vroeg de snackbarjongen. “Nee, meenemen!”, was het antwoord. En natuurlijk verbeeldde ik me, dat de jongen opgelucht keek. Ik weet uit de krant dat deze snackbar al diverse malen is overvallen dus toen ik die knapen uit die auto zag komen dacht ik: “Waar is hier de zijdeur?”. Dat is toch vreselijk? Zulke gedachten wil ik helemaal niet!

Oké, een hoop herrie en gedoe, maar verder eigenlijk hele gewone jongens met praatjes. Dertien in ’n dozijn. ’n Grote broer met auto en ’n baan, die ze trakteert op een patatje oorlog. Heel gewoon toch? En mij hebben ze niet eens zien zitten. Ja, toen mijn spullen klaar waren en ik “prettige avond” zei, in het algemeen en tegen niemand in het bijzonder, toen pas. En toen zeiden ze: “Hetzelfde, mevrouw!”. Stom mens, ik……….

Nou, ons toneelstukje liep gisteravond vlekkeloos, hoor! Het feest is weer voorbij en sinterklaas has left the building, zullen we maar zeggen. Het was gezellig. Maar mijn dochter voorspelde dat haar kerstboom er dit weekend zal staan. Ze kon niet wachten. Ik ben dus bang, dat ik haar vreselijk heb besmet met mijn kerstvirus.

Toch las ik zelf, denk ik, nog even een kleine pauze in tussen de twee evenementen van deze decembermaand. Hoewel, er was vandaag in de supermarkt al vrijwel niks sinterklazerigs meer te krijgen, hoor. De macht is al weken overgenomen door de kerstkransjes.

Maar onze boterletter S is nog helemaal niet op en in de kast ligt nog een taaipop op slachting te wachten. Ook zijn er nog chocoladeletters die moeten sneuvelen. Pas als dat allemaal gebeurd is, dán ga ik kerststerren (poinsettia’s) kopen.Mooie rode en wie weet ook nog witte. En dan ga ik kijken of er nog versiering bij moet komen en of de kerstboom een beetje netjes uit de vuilniszak wil komen.

Ja, oké, je hebt hele mooie opbergtassen voor kunstkerstbomen, maar de onze heeft ’t nogal slecht getroffen met ons en zit ruim elf maanden van het jaar in een vuilniszak. Maar als ie daar eenmaal uit is, nou dan doe ik er echt alles aan om ‘m mooi te maken en te laten stralen. En ik straal vrolijk met ‘m mee, want oh, oh, oh, wat vind ik die kerstweken toch leuk en gezellig!

We hadden vroeger een kennis, die geen afscheid kon nemen van kerstmis als die voorbij was. Kerstverlichting, de ballen, de takken en de rest van de kerstprullaria, het bleef staan en hangen tot ver in april. Dan ruimde ze het pas op, veegde de dennennaalden van de plinten en onder de kasten vandaan en ging zich aan de zomer wijden.

Zo raar is het bij ons in de familie niet, hoor. Begin januari beginnen we toch wel weer te verlangen naar een beetje ruimte in de kamer, een beetje licht en de lénte! Dan willen we weer sneeuwklokjes zien en zo. Maar die donkere dagen voor kerstmis zijn aan ons allen zeer besteed, hoor! Dus, toedeloe, Sint! Tot volgend jaar maar weer……..!

…….is beter dan een verre vriend. Daar heb je in praktische zin inderdaad vaak meer aan. Want net als wij hebben onze dochter en schoonzoon een prima band met hun naaste buren. Dat klikte vanaf het begin van hun buurschap, jaren geleden. Ze hebben sleutels van elkaars huis, voor als er wat is en het is handig als er in vakanties post geraapt en planten gewaterd moeten worden.

We vieren vanavond het Sinterklaasfeest met de familie in het huis van onze dochter. Omdat er daar nog “gelovigen” zijn was het wat lastig met de cadeautjes. De verzameling daarvan moet nogal omzichtig geregeld worden. De buren zijn een paar dagen niet thuis dus zijn de tassen en zakken met de goede gaven van de Sint in de hal van het buurhuis gestald. Ik heb ons aandeel vanmorgen gedropt.

Er wordt een brief gefabriekt, die door de brievenbus van het “sinterklaashuis” zal worden geworpen door iemand, die rookt. Niet, dat ik het zo geweldig vind als iemand rookt, maar aangezien dat toch buiten gebeurt, is het nu even handig en komt ’t mooi uit.

In die brief zal dan staan, dat Sinterklaas zo klunzig is geweest om de spullen in het verkeerde huis af te leveren. De oen. En dan zal er ongetwijfeld een optocht volgen naar het in het donker gehulde buurhuis.

Wat je al niet verzint, hè? Als je Sinterklaas viert met kinderen kún je eigenlijk niet zonder buren. Er zullen vanavond heel wat op ramen en deuren bonzende buurmannen de klos zijn. Of buurvrouwen, dat kan ook. En die moeten dan maken dat ze wegkomen.Spannend, hoor……..!

Overal lees ik verhalen over dips en lamlendigheden, zeg! ‘k Heb er zelf ook wel eens eventjes last van en ’n remedie heb ik niet. Iedereen lost dat meestal op z’n eigen manier op. Het slechtste dat je tegen iemand kunt zeggen vind ik: “Kop op, morgen schijnt de zon weer!”. Je weet niet eens of dat waar is in deze tijd van het jaar en je bent Erwin Kroll niet.

Je weet ook vaak helemaal niet waar zo’n dip vandaan komt en is er soms geen reden voor. Het kan zomaar over je komen. Maar misschien is het gewoon een signaal van je hersenpan dat je es even rustig aan moet doen of eens iets helemaal anders dan anders. En meestal gaat het gegarandeerd weer over als je een beetje gezond in elkaar zit.

En het geen “dip” noemen helpt ook. We zouden eens een gezellig woord moeten verzinnen voor deze toestand. Es even denken…..Hoewel ’t dat wel vaak is, is “energiecrisis” te heftig en niet gezellig. “Luwte”, een beetje ’n ouderwets woord, vinden we dat wat? “Ik zit in de luwte” klinkt leuker dan “ik zit in een dip”. Dat lijkt alsof je er uit getrokken moet wórden. Luwte klinkt lekker uit de wind, ’n beetje zomers, comfortabel, je kunt er zelf uitkomen op ’n tijd die jou goeddunkt en met ’n goed boek, een leuke film, een bakje chips met een dipsausje……tsja…….

We waren vanmiddag even de stad in om dezelfde reden als de meeste mensen, die we tegenkwamen. Maar het was niet al te druk, het was eigenlijk best lekker weer en er stond een draaiorgel te spelen met een orgelman, die heel creatief zijn centenbusje liet meerammelen met de muziek. Zo te horen was de inhoud de moeite dus dat is gewoon fijn voor zo’n man. Kortom: gezellig, gezellig.

We zijn ook nog geslaagd met onze boodschappen en dat is natuurlijk ook prettig. Alleen waren we vergeten een tas mee te nemen van huis en die plastic tasjes, die je in de winkels krijgt, snijden met wat gewicht erin na enige tijd ongelooflijk in je vingers. We wilden dus even een boodschappentas kopen, zo een met van die strepen of ruiten, je weet wel. Sterk, goedkoop en er kan veel in. Nérgens, zeg! Ja, bij Albert Heijn, zeiden ze, die had wel iets dergelijks. Maar we waren een eind uit de buurt en we hadden niks Albert Heijnerigs nodig, behalve die tas.

En bij de winkel van Blokker had ik nog een soort probleem. Wij noemen zo’n tas bij ons thuis namelijk een turkentas. Iedereen weet dan meteen wat je bedoelt. Wij kampeerden altijd met die tassen, gingen er mee met vakantie. Ideaal! Er kan zoveel in, kleding heeft de ruimte, het formaat is zeer handig in de achterbak van de auto en ook levensmiddelen zitten er, met de rits dicht, veilig in opgeborgen. Geen muis komt er in.

En hij heet natuurlijk niet voor niks turkentas. Onze medelanders hadden ze vroeger, als ze op vakantie gingen naar het moederland, altijd vol met van alles voor de familie. Maar die aardige hulpvaardige allochtone medewerker van Blokker durfde ik, toen ik op zoek was, uiteraard niet naar een turkentas te vragen. Hij had vast wel geweten wat ik bedoelde, maar zo iets doe je niet. Nou ja, nu hebben we weer een heleboel plastic tasjes. Hérgebruiken maar weer………

Het voordeel van op zondag jarig zijn is, dat je de hele dag te bezichtigen bent. Ik had dan ook geen gebrek aan belangstelling gisteren. En ik heb leuke cadeautjes gekregen, waar ik blij mee ben. Leuke films op dvd, hele leuke dingen voor in huis, heerlijkheden voor in de badkamer en ’n hele bol vogelvoer om mijn tuinvriendjes de winter mee door te helpen.

Bovendien heb ik elektriciteit aangelegd gekregen in mijn kasje en de mannen hadden nóg een heel leuk idee: ik heb een apparaat gekregen waarmee ik al onze ouwe dia’s en filmpjes in de computer kan scannen. Die liggen in de kast omdat het zo’n gedoe is om ze te bekijken en dat is dus ook al in eeuwen niet meer gebeurd.

Eigenlijk weet ik ook niet meer precies wat er op staat en de tijd dat we dia’s maakten in plaats van foto’s beslaat toch wel heel wat jaren. Iedereen is dus zeer benieuwd. Het zal wel wat tijd kosten, dat scannen, maar dat is niet erg. Al die tijd dat ze er hebben gelegen , dan kan er nog wel wat bij. Het wordt vast een reisje langs memory lane. Ik zal er snel aan beginnen, zodra ik weet hoe het allemaal moet. Ze zéggen, dat het niet moeilijk is en dat ik ’t kan. En…..nou ja,…..dat ís natuurlijk ook zo. Maar ik had een leuke verjaardag, hoor……!