Wat hebben sommige kinderen toch ’n pech dat ze niet hun eigen ouders kunnen uitzoeken. In Utrecht heeft een vader zijn pasgeboren dochter bij de burgerlijke stand doen inschrijven onder de naam Megan PowNed. Een en ander in verband met het feit, dat pa en ma nogal enthousiast zijn over de plannen van Geen Stijl om een omroep te beginnen, die PowNed heet.

“Publieke Omroep Weldenkend Nederland En Dergelijke”, dat is wat PowNed betekent. Ik vraag me af of de nieuwbakken ouders wel helemaal goed in hun hersenpan zijn. En dan zo’n ambtenaar, die een dergelijke naam klakkeloos accepteert en inschrijft, zou die wel denken?

Aan dat arme kind bijvoorbeeld, dat later heel wat heeft uit te leggen als geen mens meer weet wat dat ook alweer was, PowNed………

* ’n Niet zo blije speler van Roda JC, de club die vrijdag verloor van Vitesse, zag bij navraag door de interviewer tóch nog een lichtpuntje voor de reis terug naar Limburg: “We hoeven ons tenminste niet meer te verkleden voor ’t carnaval, want we staan sowieso al voor aap…..”.

Gisteren vormden de spelers van Fiorentina, bij het verlaten van het veld, een erehaag (mooi woord is dat toch!) voor de winnende ploeg van Ajax. De televisiecommentator vond dat “ontroerend”. Nou ziet zo’n man natuurlijk vaak dingen op het veld die niet zo aardig zijn en dan kom je wellicht snel tot zo’n tranentrekkend woord.

Maar hij had natuurlijk wel gelijk dat het een groots gebaar was van een sportieve verliezer, vond ik ook. Zoiets zou best een gewoonte mogen worden na een voetbalwedstrijd, want het is een mooi gezicht en educatief niet verkeerd. Applaus erbij van een eveneens sportief publiek, prachtig.

Maar hoe moet dat dan bij een gelijk spel? Ja, hoor es, dat weet ik effe niet! Verzin eens wat voetbaletiquette…….

Een zesjarige gorilla (niet die op de foto, hoor, maar ach, ze lijken toch allemaal op elkaar als je niet beter weet!), die hier bij ons in Apeldoorn op de Apenheul woont, gaat de komende dertien weken door het leven als beleggingsdeskundige. Zij, want ja, het is een vrouw, heet Gyasi en gaat, via een tiental walnoten die ze voorgeschoteld krijgt en die dan corresponderen met ’n bepaald aandeel op de AEX, uitmaken wat de meest winstgevende keuze is op de beurs.

Dat gebeurt allemaal in een uitzending van BNR Nieuwsradio op de vrijdagmiddag, The Friday Move heet dat dan.

“BNR bespaart je de onzin” was het toch…….?

Zo heet de nieuwste show van “Ernst, Bobbie en de rest”, waar ik gistermiddag met onze oudste dochter en haar jongens heen ben geweest. Als je bekend bent met jonge kinderen dan moet je ze wel kennen, deze mannen. Kindertelevisiehelden zijn het en geen Belgen, dat is ook wel es aardig.

Om je de waarheid te zeggen ben ik eigenlijk niet zo’n oma, die veelvuldig met haar kleinkinderen naar circussen, pretparken en dierentuinen gaat. Niet, omdat ’t niet leuk zou zijn, maar het komt er niet zo van. Het jonge volk heeft zeer enthousiaste ouders, die veel met ze ondernemen, dus ze komen sowieso niks tekort.

Maar deze keer was oma dus mee en ze vond het erg leuk. De voorstelling was in de Mheenhal, hier vlakbij in ons park en E & B hadden niet te klagen over de belangstelling. Muzikaal zit het allemaal heel goed in elkaar, het jonge publiek kent alle liedjes en zingt ze heel hard mee, een leuk gehoor. Het taalgebruik van de mannen is niet kinderachtig, zodat er ook voor de volwassenen nog wat te lachen valt. Dat vond ik destijds ook ’n sterk punt bij de Fabeltjeskrant, alweer lang geleden.

Het programma liep als een trein en dat was ook het geval met de merchandising. De artiesten hebben “de rest” dus ook goed geregeld. Maar ze zijn het waard, iedereen heeft ’t erg naar z’n zin gehad…….!

Vorige week waren we op de ZieZo-beurs in Houten. Dat is een jaarlijks gebeuren waarop, als het meezit, allerlei nieuwigheden worden geshowd, die het blinden en slechtzienden een beetje makkelijker zouden kunnen maken in het leven. Een soort Huishoudbeurs, maar dan wat technischer en zonder het gegraai en de gratis hapjes.

Het is niet alle jaren even interessant, maar gezellig is het meestal wel. Vooral omdat je er mensen tegenkomt, die je tijden niet hebt gezien en omdat wij vroeger nogal met en voor de doelgroep van de beurs hebben gewerkt, kennen we veel mensen die er rondlopen en veel mensen kennen ons. En dat is leuk.

Deze keer woonden we ook een presentatie bij van een nieuw ondertitelvoorleesapparaat. Dat ding kun je op je tv aansluiten en dan leest een stem je de eventuele ondertiteling voor. Die stem kun je zelfs nog kiezen ook: ’n man of een vrouw, Nederlands of Vlaams. Aan alles is gedacht. Met de buitenlandse zenders heb je nog pech, ze zijn er in internationaal verband wel over bezig, maar voorlopig doen alleen de Nederlandse zenders mee. ’t Werkt via Teletekst. Het apparaat wordt niet vergoed door de zorgverzekering en dat is wel jammer als je in je uppie woont. Het apparaat kostte ( speciale beursaanbieding!) € 399,– en dat is voor veel mensen toch een behoorlijk bedrag.

Het aardige is, dat ik nu wel weet wat ik waard ben. Want hoe gaat dat bij ons thuis: er verschijnt een ondertiteling en ik begin vanzelf al te praten. Nou heb ik het geluk dat mijn man z’n talen kent dus Engels en Duits hoeft alvast niet en bij Frans ligt het erg aan de rapte waarmee de betreffende Fransoos z’n verhaal doet, maar dat hoeft vaak ook niet.

Maar bij Poetin bijvoorbeeld, die het vertikt om in internationaal gezelschap iets anders te spreken dan Russisch, terwijl hij dat erg goed schijnt te kunnen, of bij een voetbaltrainer van vreemde origine, dan zet ik mezelf even aan. Gaat vanzelf. We kopen het apparaat dan ook niet. Zonde van het geld. Ik ben goedkoper en ik lever er nog koffie bij ook. Mét ’n koekje.

Mijn man heeft op de beurs wel een nieuw sprekend wekkertje gekocht. De vrouwenstem daarvan heeft zo’n zálig “nulzesnummer”-timbre! En dat is lekker wakker worden, zeg! Vooral voor mannen natuurlijk……..

Zou het kunnen, dat een strijkbout op een dag gewoon geen zin meer heeft in dat gestrijk, net als mensen? Ik stond namelijk gistermiddag een wasje weg te strijken toen de bout er ineens mee ophield. Lampje uit, werd niet meer warm, stoomde niet meer. ‘k Heb hem uitgebreid en langdurig gecontroleerd: het snoer zat goed, ’t stopcontact aan de strijkplank zat goed en ook de wandcontacdoos deed het gewoon. Dus het lag echt aan de bout. Hij is, moet ik eerlijk zeggen, wel eens van de plank geduveld dus het zóu kunnen dat ie kapot was gegaan. Ik was uitgestreken. Vervelend, want ik was nog niet klaar.

Toen we wat later op het winkelcentrum waren voor de boodschappen voor het avondeten, vond mijn echtgenoot, dat we gelijk maar even ’n nieuwe strijkbout moesten kopen. “Hoe lang heb je ‘m al niet?” zei hij, “zeker tien jaar!” Bovendien zag hij een uitgestreken vrouw niet zitten, dat ook. Aldus: ’n nieuw strijkijzer.

Vanmiddag ging ik aan de gang met mijn nieuwe bout. Nou, dat streek toch anders. Hij is wat lichter in gewicht en hij stoomde ook niet zo lekker als de oude en na verloop van tijd dacht ik: “Ik ga toch nog es even kijken of ie het doet, die ouwe bout”. “Pling!”, deed het lampje vrolijk, “pssssttt” zei de stoom, want er zat nog wat water in van gisteren en hij werd zo heet als hij moest zijn. Elke keer als ie even moest bijwarmen was het alsof het lampje tegen me knipoogde: “Wat gaan we weer lekker, hè?”. En of hij dacht: “Ja kóm zeg, ik zal me daar aan de kant laten zetten door zo’n lichtgewicht nieuwkomer!”. Hij doet ’t dus weer.

Wederopstanding ener strijkbout. Ik ga hier maar een bedevaartsoord inrichten, denk ik. Het is dan wel geen tranend mariabeeld, maar ik vind het toch niet minder dan een wonder……

Tussen alle rampen, liquidatierechtszaken, ramkraken en voetbalsores door las ik zo’n lekker onbenullig berichtje. Dat Yolanthe altijd Jan Smit z’n kleren voor ‘m klaarlegt. Dat zal Rouvoet deugd doen. Nog niet eens getrouwd, dat zal ie wat minder vinden, maar de rollen zijn al wel ouderwets verdeeld. Nu lijkt Jan me een type dat ook door z’n moeder langdurig in de watten is gelegd, dus is Yo gewoon doorgegaan waar zij was gebleven.

Ik leg trouwens ook altijd kleding voor mijn man klaar. Dat is, omdat ie dan tenminste aantrekt wat bij elkaar past. Dat is dus meer creatief bedoeld en niet omdat hij te lui is om het zelf bij elkaar te zoeken. Op ons revalidatiecentrum vroeger was het een deel van het lesprogramma. Dan spitten we met iemand z’n hele kledingkast door, zochten naar lusjes, knoopjes, ritsjes, waaraan een kledingstuk te herkennen was en wat er dan bij paste.

Was er niks bijzonders te vinden aan zo’n kledingstuk dan merkten we het met knoopjes van diverse vormen of braille-etiketjes en dat was voor iemand, die zelfstandig wilde zijn of alleen woonde, heel nuttig. Net als het bij elkaar houden van sokken, die hetzelfde voelen, maar niet hetzelfde zijn. We leerden de mensen, dat ze bij het in de was doen de sokken al aan elkaar moesten verbinden met ’n knijpertje of zo.

Dat zou deze vrouw zelf ook eens moeten doen, want we dragen hier allemaal zwarte sokken, een hele uitzoekerij en ik heb heel wat “eenlingen” in de la liggen, waarvan ik hoop dat de tweede ooit nog eens boven water komt en ik ben niet eens blind…….

M’n correspondentje in Australië, mijn jongste zus dus, zit helemaal in zak en as. Dat is geen wonder, want er is nogal wat aan de hand daar. Half Queensland, waar ze zelf woont, al zit ze gelukkig wel droog, staat onder water en in Victoria, waar haar zoon in Melbourne woont, brandt het als de hel.

Ze mailde me over de afschuwelijke beelden die de televisie daar laat zien en over de verhalen van mensen, die familieleden kwijt zijn en alleen nog de beroete kleren bezitten, die ze aan hebben. En over de tienduizenden brandweermensen en vrijwilligers, het leger ook, die de afschuwelijkste vondsten doen. Het dodental stijgt nog steeds.

Het schijnt dat mijn neef nog veilig zit, waar hij woont, maar de noodzakelijke regen, die zou kunnen helpen blussen, wordt nog lang niet verwacht. Wel is de wind afgenomen. Het is er de afgelopen weken ook extreem warm en droog geweest. De “vochtigheidsgraad” was 3%, de laagste sinds meer dan ’n eeuw. Je kunt je er niets bij voorstellen.

Het “mates”-gevoel is groot in heel Australië. Iedereen wil wel geld geven en helpen bouwen en zo, maar voorlopig is nog helemaal niet vast te stellen hoe groot de schade is. En van de mentale schade is het dat nog minder. Vreselijk allemaal.

Mijn zus schreef onder aan haar mail:”Zet maar op je weblog: ‘Wees tevreden met wie en wat je hebt, je kunt het zo maar kwijt zijn’ “. En zo is het ook…….

Dat de Postbank nu definitief ING is geworden werd ons medegedeeld door middel van een megagrote envelop met een dito vouwkarton erin, waarop alle veranderingen vermeld stonden en ook nog eens ’n papieren brief aan ons persoonlijk gericht met de aankondiging ervan. Dat had wel wat eenvoudiger gekund, dacht ik. Bij mij zat er bovendien nog een oranje kaartje bij, waarmee ik bij mijn “vertrouwde” (post?)kantoor een map kan gaan halen om al mijn bankpapieren in te bewaren. Een oranje map uiteraard.

Nu zijn er in dit huis drie volwassen mensen met een voormalige postbankrekening, maar die andere twee kregen dus géén kaartje om zo’n prachtige, handige, oranje map in hun bezit te krijgen. Kennelijk is het: één map per adres. Ja zeg, zo ontlokken ze wel agressie of op z’n minst een gevalletje huiselijk geweld! Want ja, ik ga natuurlijk wel zélf die map halen en de anderen moeten maar zien hoe ze het doen met hun bankbescheiden. Schoenendoos of zo.

Je krijgt wel enorm veel vertrouwen in die bank, want kijk, ze smijten het geld dus duidelijk niet over de balk. Het zijn gewoon kniepers richting hun klanten. Het vaststellen wie van hun clientèle allemaal in hetzelfde huis wonen lijkt me trouwens ook nogal een uitzoekerij en prijzig ook. Maar ja, ik ben ook geen bankier.

Ik krijg wel hoofdpijn van al dat oranje en nou krijgen we de koningin en d’r familie ook nog op bezoek in april……..