Om te beginnen heb ik niks met hengelsport. Dat heeft met het zieligheidsgehalte voor de vissen te maken. Het zal je maar gebeuren: zo’n haak door je lip! Die zijn tegenwoordig dan wel zonder van die weerhaakjes, heb ik me laten vertellen, zodat de vissen eventueel makkelijker zijn terug te zetten, maar toch. Het lijkt me geen pretje.

Ze hebben trouwens hele discussies gehouden over het feit of vissen wel gevoel hebben. Maar als je ze na hun verscheiden terugziet met van die starende oogjes en zo’n open bekje, kun je toch niet anders vinden dan dat ze er dramatisch uitzien. Dus ik heb de neiging om te denken van wel. Vissen hebben wel het ongeluk dat ze gezond zijn voor mensen en ook erg lekker, maar daar heb ik het nu dan maar even niet over.

Er is hier in Apeldoorn een Jeugdhengelsportvereniging, die van tijd tot tijd om de verenigingskas te spekken het Apeldoorns Kanaal schoonmaakt. Dan hengelen ze niet naar de vissen, maar naar de rotzooi die in het water ligt. En dat is nogal wat. De laatste keer hadden ze een hele berg ouwe fietsen en ander spul dat zó naar de schroothandel kon als oud ijzer. Ze hadden al berekend met elkaar, dat een en ander wel 150 euro zou kunnen opbrengen. Mooi resultaat van al hun werk.

Maar toen ze later terugkwamen bij hun hoop ouwe troep bleek dat alles al was weggehaald. Gejat, kun je ook wel zeggen. De teleurstelling was groot. Alles voor niks gedaan! Nu is er vast wel iemand, die in de krant leest over hun pech en die die pegels even doneert. Zo zijn ze hier wel in Apeldoorn. En die komt vást in de krant, hoor! Al is De Stentor natuurlijk niet De Telegraaf. Maar ik heb er alle vertrouwen in. En dan kan de vereniging de jeugd weer verder laten hengelen. Naar vissen, ja.

De enige keer dat ik ooit heb gevist was toen ik, alweer lang geleden, die gezellige man aan de haak heb geslagen……..

Onze dochter Ingrid vindt dat haar naam misbruikt wordt. En Henken….tja, daar kennen we er ook wel een paar van, maar die hoor je er niet over. Waarom zou Wilders dat gedaan hebben, die namen gebruiken? Om de “gemiddelde” Nederlander aan te duiden? Voor wie hij zei op te komen?

Nu zijn het ineens de ouderen geworden voor wie hij zich het sterkst maakt en de onderhandelingen laat mislukken. Niet, dat ik dat erg vind, hoor, maar ik ken geen ouwe Ingrid. Wél ’n vitale ouwe Geert…….

In de Consumentengids las ik over een plakkertje, dat Amerikaanse onderzoekers hebben ontwikkeld en dat, erop geplakt, je vertelt of een stukje fruit rijp genoeg is om het te consumeren. Dan moet je wel je smartphone d’r bij houden, bij dat etiketje. Als je ‘m ergens anders op richt, vlees of brood bijvoorbeeld, waarschuwt dat plakding je voor bederf. Je kunt ook gewoon je neus, ogen of handen gebruiken natuurlijk, maar ach, het is grappig verzonnen.

Het verhaal deed me wel denken aan het systeempje dat mijn echtgenoot al tijden gebruikt. Ook iets met plakkertjes. Hij heeft een apparaatje waarmee hij die mini-etiketjes kan ‘inspreken’. Dus cd’s, dvd’s, polissen, garantiebewijzen, handleidingen, maar ook flessen wijn en andere spiritualiën kan hij op die manier ‘merken’.

Hij ‘leest’ wat hij ingesproken heeft terug met zijn zogeheten “PenFriend”, die hij dan boven het plakkertje houdt, zodat hij zichzelf kan horen vertellen wat er te weten valt. Behalve dat je er wel weer wat anders overheen kunt opnemen, is hergebruik van die etiketjes ook nodig doordat zo’n fles natuurlijk leeg raakt…….

“Hoe zag uw buurt er vijftig jaar geleden uit?” was de vraag die het AD stelde om je ertoe te bewegen actiepunten te gaan sparen voor een foto daarvan. Het is opvallend hoe dat leeft, die hang naar ‘hoe het was’. Er zijn veel mensen bezig met het verzamelen van gegevens, foto’s en herinneringsverhalen tegenwoordig over gebeurtenissen en situaties in hun stad, dorp of vereniging. Net alsof men zich bewust is van de vergankelijkheid. Met name van de mensen die alles hebben gezien, meegemaakt en erover kunnen vertellen. En het is bovendien prachtig, dat de technieken om al die wetenswaardigheden op te slaan en te bewaren, zo handig zijn en toegankelijk. Een website en je hebt geen museum meer nodig.

Ik herinner me nog van vroeger dat er door ons geluisterd werd naar het radioprogramma “Onder de groene linde” van Ate Doornbos. Die man ging met een recordertje langs bij oude mensen, die zich de liedjes herinnerden van hún ‘vroeger’. Die nam hij dan op, zo voor het vaderland weg, zonder begeleiding. Ik vond het altijd een beetje aandoenlijk om zo’n bibberig stemmetje van een bejaarde te horen zingen, vaak nog in een dialect ook. Soms was het ook wel lachwekkend, hoor. Maar zo is e.e.a. wel bewaard gebleven. En dan kun je zeggen: moest dat nou? Ja, ik vind van wel. Waarom de Mattheus na al die eeuwen wel? Mooier, ongetwijfeld, maar Bach was geen oude boerin uit de Achterhoek, die die ouwe liedjes van haar moeder had geleerd. Die misschien ook niet kon zingen. Maar het is een kwestie van doorgeven en ik ben blij, dat er mensen zijn die daar gevoel voor hebben. Bewaren en je verbazen over toen en je ook verbazen over wat je nu hebt. Dat doe ik dagelijks.

Ik las trouwens nog een leuk prietpraatje van ’n meisje van een jaar of zeven. Ze zag op de tv hoe iemand aan het werk was op een ouderwetse typemachine. “Dát is handig”, zei ze, “nu is het meteen uitgeprint!”………

Toen we zaterdagmiddag de boodschappen deden voor dit lange weekend, waren we ’t helemaal eens met onze buurvrouw die zei: “Het leek wel of ze de spullen voor niks weggaven bij de C1000. Zó druk was het!” Dus crisis? Laat me niet lachen!

In de krant stond vanmorgen dat we binnenkort “witte rook” kunnen verwachten uit het Catshuis. Die uitdrukking doet vermoeden dat men zich daar op één lijn denkt te kunnen stellen met hoe ze in het Vaticaan de beslissingen nemen. Nogal hoogmoedig. Wij hebben alleen maar ’n hoogblonde. Maar wel een die zich de paus voelt. Nou ja, binnenkort horen we en dat mag ook wel es na zes weken, wat ze al die tijd hebben uitgespookt. En of het met kerst drukker zal zijn bij de Voedselbank dan bij de super.

Maar wij hadden, ondanks het trieste weer, een gezellig paasweekend. Bijna alle kinderen en kleinkinderen weer gezien. Het spul van onze oudste dochter was een weekendje naar Duitsland, maar dankzij de perfecte communicatie alom aanwezig wisten we dat die club het ook prima naar hun zin had. Vandaag moest alles weer naar school en werk en hoefde ik alleen maar te wennen aan het feit dat het geen máándag was, maar dinsdag.

Er wordt trouwens gepraat over de afschaffing van die tweede dag na Pasen, Pinksteren en Kerstmis. Beter voor de economie, zeggen ze. Als je hoort wat er allemaal weer op stap is geweest naar de winkels, die wél open waren, zou je dat niet zeggen. Die economie loopt wel. Nou, over zo’n besluit moet toch ook weer witte rook komen, dus dat duurt nog wel even. Ondertussen is de Heer weer waarlijk opgestaan en de passie voorbij. Nu die andere heren nog. Opgestápt zou ook kunnen…….

Ben ik toch helemaal vergeten chocoladepaaseitjes te kopen, zeg! Nou ja, dan maar deze…..Gezellige dagen iedereen!

Zo eens per dag en dan niet eens op een van tevoren vaststaand moment, kijk ik op mijn telefoon even wat er alzo getwitterd wordt door de mensen, die ik “volg”. Veel prietpraat ook, hoor en héél veel waar ik niks van snap, omdat ik niet weet waar het over gaat. Want heel vaak is zo’n tweet dan een reactie op iets waar iemand anders, die ik niet stalk, het over heeft gehad.

Maar Peter Heerschop twittert vaak en ook dingen die voor mij leuk zijn. Zo vertelde hij van de week dat hij door het park liep, waar een mevrouw haar hondje toesprak, dat maar blééf blaffen! Toen hoorde hij haar zeggen: “En nou ben je stil, Simon of ik haal je batterijen d’r uit!” Dát vind ik nou leuk, zelfs als hij het zelf verzonnen zou hebben, want hij is tenslotte cabaretier. Maar hij woont in Amsterdam en daar hebben zelfs honden uitlatende vrouwtjes best wel humor.

Voor dat soort tweets volg ik Peter Heerschop dus. Zelf twitter ik nauwelijks. Ik beleef niet zoveel natuurlijk en het is ook zo, dat ik op weg naar de C1000 heus wel veel honden tegenkom, maar er zit zo zelden een geestige baas aan vast……..

Toen we zaterdag even in de muziekwinkel van Gert Nijkamp waren omdat mijn kloris saxofoonrieten nodig had en die hebben ze daar, moest ik er weer even aan denken. Hoe hij in 2007 zomaar op het schoolplein van zijn zoontje, die hij gelukkig net naar binnen had gebracht, werd doodgeschoten. Heel Apeldoorn was geschokt toen.

Ik kende hem, doordat hij wel spullen heeft geleverd aan het revalidatiecentrum waar ik o.a. met muziek bezig was. En of je nou twee setjes gitaarsnaren kwam halen bij ‘m of iets anders kleins, hij behandelde je alsof je een vleugel van ’n ton bij hem kwam kopen. Altijd vriendelijk en goedgemutst. Hij zat toen nog wel in een klein achteraf pandje, een heel verschil met de mooie winkel van later.

Onbegrijpelijk, dat zo’n man moest worden geliquideerd. Waarom? De politie heeft altijd verklaard dat Gert Nijkamp geen crimineel was en dat kan ik ook niet geloven. Maar misschien had ie niet groter moeten groeien. Je weet ’t niet. Als hij in dat achteraf winkeltje was gebleven. Er zit niet altijd muziek in de muziek. Nou ja, ik moest weer even aan ‘m denken zaterdag………