”k Heb altijd gedacht dat een ‘stapeleffect’ iets heel anders was. Maar door de zogeheten bekentenis en het publiekelijk door het stof gaan van die lage hoogleraar kun je er dus ook een andere betekenis aan vastknopen. Men noemt het zelfs slim hoe hij het heeft gespeeld met die zich schuldig verklaring. Ik heb de voorlezing, nederig aan zijn huiskamertafel, van dat A-viertje in het Journaal gezien en ik had sterk het idee, dat hij vond dat de kwestie nu wel afgedaan was.
Wij hadden vroeger ’n heel klein jongetje dat, als ie ’n sanitair ongelukje had gehad bij het buiten spelen, begon met te zeggen, dat ik te ver weg was gaan wonen, zodat hij het toilet eigenlijk door mijn schuld niet tijdig had kunnen bereiken. Maar daarna zei hij dan: “Bah! Wat ben ik toch ’n viés jongetje, hè?” Kijk, en dát is nou het Stapeleffect. Nee, hoogleraar is ie niet geworden…..
Vanmorgen in de auto hoorden we weer eens die reclame voor een ‘voordelige’ uitvaart. Dat daar zo wervend mee wordt geadverteerd via een radiospotje vind ik eigenlijk een beetje vreemd. Je verwacht wat ingetogenheid over dit onderwerp. Dat een bedrijf zijn product aan de man probeert te brengen is natuurlijk wel logisch, maar door de aard van dit ‘product’ komt een tekst wel es ’n beetje raar over. Er wordt gemeld dat ze je de goedkoopste uitvaart kunnen leveren, zonder verrassingen achteraf.
