Er is mij een nieuwe computer toegevallen. Een andere computer, want hij is niet helemaal nieuw, maar wel jeugdig. Aangezien de zoon, van wie ie eerst was, beroepsmatig en creatief gezien op de eerste rij moet zitten qua snelheid en zo en nu een andere heeft, mag ik ‘m overnemen. En deze weliswaar gebruikte computer is zoveel sneller dan die ik had, dat ik voor mijn gevoel gewoon naast ‘m zit op die eerste rij. Moeder heeft dus echt geen afdankertje in haar maag gesplitst gekregen.

Mijn eigen ‘ ouwe’ computer doet het nog prima en er is niks mis mee, alleen trager dus. Die krijgt ook weer een hele mooie bestemming, als ik het allemaal goed begrepen heb. Ik vang wel es wat op. Hij gaat verder door het leven als computer waar te ontwikkelen ‘ dingetjes’ op worden uitgeprobeerd. Dat is nog es wat anders dan melige weblogstukjes opslaan. Ik ben blij voor ‘m.

Voorlopig heb ik weer werk aan het wennen aan een nieuwe omgeving. Het lijkt dan wel allemaal hetzelfde, maar ik kom toch telkens weer plekken tegen die net even anders zijn dan hoe ik ’t gewend was en dat is voor een niet zo technisch onderlegd vrouwmens lastig.

Nu ben ik dan wel een snelle vogel geworden, maar wel een die telkens tegen een window opvliegt dat open lijkt te staan, maar omdat het zo goed gezeemd is, dicht blijkt. Boiiing! Weer een deuk. Het komt wel weer goed, want ik ben wel vaker van computer gewisseld, maar het kost even tijd voor ik het allemaal weer op ’n rijtje heb.

Weet je, volgens mij doen de snelle jongens, die ik om me heen heb, het er om. Zij hebben er verstand van en als ze hun wat minder geavanceerde spullen kwijt moeten schuiven ze die mooi door naar mij. Op die manier dwingen ze me om een beetje bij de tijd te blijven. Verstandig, hoor, anders liep hier op mijn zolderkamertje alles nog op stoom……..

* Waarom heten pinksterbloemen pinksterbloemen als ze met Pasen bloeien…..?

Nu ben ik verdorie gisteren tóch nog in een overbevolkte Intratuin-vestiging geweest, zeg! Loop ik tegen iedereen te verkondigen dat je op Tweede Paasdag bij dat soort instellingen uit de buurt moet blijven en nou was ik er dan toch. Maar we hadden een zoon, die voor z’n Utrechtse tuin op zoek was naar een echte boom. En daar wou hij wel wat parental support bij en tja, wij hébben hier nou eenmaal de grootste Intratuin van de regio en misschien wel van het land zelfs, dus vandaar.

Hij heeft een pruimenboom gekocht en meteen ook maar een frambozenstruik. En een bezem, een schoffel, een hark, tuinkruiden en een zak tuingrond waar je “u” tegen zegt. Aangezien hij geen auto heeft, en het moeilijk treinreizen is met het halve tuincentrum op je nek, gaan wij zo de hele handel maar even naar Utrecht brengen.

Ach, het blijft je kind, hè…….?

Iedereen fijne dagen. Geniet van het mooie weer en de prettige temperaturen. Blijf uit de buurt van files, keukenboeren, IKEA-vestigingen, meubelboulevards, autoshowrooms en pretparken…….!

Van de twintig grootste steden in ons land is Apeldoorn de meest grijze. Dat is gebleken uit een onderzoek naar de samenstelling van de bevolking hier. En ze hebben meteen ook even gekeken naar de aanwas. Er wonen naar verhouding dus veel bejaarden in Apeldoorn. Boven het artikel dat ik las stond: “Apeldoorn de meest grijze stad…is dat erg?”. Nou, dacht ik niet, hoor!

Wat er nogal veel gebeurt is, dat welgestelde Randstadters voor een rustige oude dag een riant appartement kopen in het landelijke Apeldoorn, waar de tijd net ’n pietsje meer heeft stilgestaan dan elders. Dat zullen de bestuurders wel niet vinden natuurlijk, maar dan lijkt het soms zo. Vinden wij dat erg? Nee, dat vinden wij niet erg. Zelfs wel lekker. Echte Apeldoorners, en dat zijn wij niet, zeggen ook dat ze even ‘naar ’t dorp’ gaan als ze in het centrum moeten zijn. Ik vind het hier stads genoeg trouwens.

Als je ’s maandags in de krant leest hoeveel mensen er in het weekend bij het aangenaam verpozen in de binnenstad in elkaar geslagen zijn en hoeveel fietsen er weer gejat zijn, nou, dan blazen we ons partijtje heus wel mee. Maar verder is het hier rustig en prettig wonen. Je moet even weten waar.

Alleen die verhouding ‘bejaarden en jongelui’ met name de groep 18 tot 35-jarigen, die schijnt dus niet te kloppen. Het ‘stads’bestuur zegt, dat je om die samenstelling nou eenmaal niet heen kunt en daarom gaan er meer woonvoorzieningen gebouwd worden, waar de oudere mens kan wonen. En omdat die ook verzorgd moet worden gaat men opleidingen en werkgelegenheid creëren in die specifieke sector. Mooi of niet? Je kunt hier in alle rust naar je laatste rustplaats.

Maar die rijke piefjes uit het westen moeten dan wel blijven komen, hoor! Van harte welkom. We hebben zóveel te bieden! De Apenheul, Het Loo, Berg en Bos, de Julianatoren, Orpheus en Coda vanwege de cultuur en allemaal op loopafstand of anders te bereiken met ons prima openbaar vervoer als de Bentley het even niet doet……

Een Apeldoornse buschauffeuse heeft met haar kaartjesstempel een overvaller de bus uitgeramd. In een reflex van kwaadheid. De onverlaat reikte naar haar geldlade en bam!! Dat ding had ze natuurlijk al in haar hand om, naar ze verwachtte, zijn kaartje mee af te stempelen. Hij sloeg meteen op de vlucht en zij is nog uitgestapt om ‘m na te kijken vanwege het signalement. Ja, inderdaad, een cameraatje in de bus zou handig geweest zijn.

Maar, ze heeft een schouderklopje gekregen van onze burgemeester, die haar een flinke meid vond en een voorbeeld van hoe je een overval op je bus moet afhandelen. Als de gemenerik tenminste geen vuurwapen of mes bij zich heeft, want dat moet je eerst wel even bekijken natuurlijk. Je veiligheid gaat voor, zegt de burgemeester vaderlijk.

Nou ja, in tegenstelling tot zo’n crimineel, die dat natuurlijk vantevoren allemaal heeft moeten regelen, heb je voor een kaartjesafstempelapparaat geen wapenvergunning nodig. Dat scheelt toch weer een heleboel rompslomp. Nog een heel gedoe, hè, zo’n overval op de vroege ochtend…….?

In een krantenbericht stond, dat ze onderzocht hadden of Nederlanders er nog wel wat aan vinden. Aan Pasen dus. Ja, als ’t mooi weer is, dan vinden ze het nog wel aardig, maar verder hoeft ’t allemaal niet zo. Een derde van de ondervraagden vond het paasontbijt het enige, dat nog ’n beetje de moeite waard was.

Het paasweekend is te commercieel geworden met al die winkels, die de Tweede Paasdag zo nodig open moeten zijn om geforceerd hun omzet wat op te krikken. De betekenis van Pasen is al helemaal ondergeschikt voor veel mensen. Ze weten daar weinig van. Dat kan gebeuren, tijden veranderen nou eenmaal en daar moeten we maar aan wennen.

De paaseitjes beginnen ze in januari al per kilo te verkopen en ik zag in de supermarkt onvervalste kerstkransjes liggen die, omdat er nu gele spikkeltjes op zitten ineens paaskransjes heten. En wát is nou toch het verschil tussen een kerststol en een paasstol? Ik zou het echt niet weten.

Niettemin vind ik het hartstikke gezellig om de tweede paasdag een ‘brunch’ te organiseren voor mijn familie. Midden op de dag. Dat breekt ‘m zo lekker en iedereen kan daarna eventueel nog weg om fijn in de file te gaan staan op weg ergens heen, als ze daar zin in hebben. Als het ook nog es mooi weer is, is dat genieten en natuurlijk mooi meegenomen.

In de krant stond: “De tuinstoelen kunnen uit de schuur!” als aankondiging, dat het misschien wel mooi weer gaat worden. Dat weten ze niet echt, maar het is een commerciële kreet, want als je nieuwe moet vinden ze dat bij de tuinstoelenleverancier eveneens mooi meegenomen. De onze staan het hele jaar buiten, zijn niettemin nog aardig in conditie en hoeven alleen nog maar even een sopje, dan zijn ze weer op hun Paasbest……

Jemig zeg, nou is ‘toiletjuffrouw’ ook al een gevaarlijk beroep! Er is er een overvallen, zondag, op het station van Groningen. Ik vind die overvaller een watje. Ten eerste: kán je wel, eikel, tegen een weerloos wc-vrouwtje! Met een vuurwapen nog wel, wat een held.

En ten tweede: een bankkluis kraken, dat heeft tenminste nog enige status. Heb ik zelfs nog wel respect voor ook soms. Al die moeite die je moet doen en het is toch een vak, min of meer. Maar het schoteltje van een toiletjuffrouw…..

Ze worden zó gemakzuchtig, die overvallers. Nemen ze een buschauffeur, die geen kant op kan of oude vrouwtjes, die niet in staat zijn hun tasje te verdedigen. Het wordt gewoon steeds onsportiever! Capuchon over je hoofd om niet herkend te worden. D’r is voor de rest van Nederland niks meer aan zo……

‘k Las een berichtje, dat er speciaal voor de Friezen en dan ook in het Fries te spelen, een Wii-uitvoering komt van kaatsen en fierljeppen. En omdat mijn familie half-Fries is valt me dat dan op. Een deel van die familie is ’n enthousiast Wii-gebruiker. Laatst heb ik eens ’n avondje bij ze meegekeken en dat was erg vermakelijk. Niet zozeer vanwege de Wii, hoor, maar ze worden er zo fanatiek van en zo ken ik ze niet. Ik zag, dat je er ruimte voor moet maken. Als je een niet al te grote woonkamer hebt moet in ieder geval de salontafel aan de kant.

Wat het extra leuk maakt voor een toeschouwer is, als er technische problemen zijn. Als dat ding dat je in je hand hebt niet doet wat het moet doen. Batterij of accu, of wat er dan ook in zit, op of zo. Dan moet je, behalve lichamelijk, ook mentaal sterk zijn en niet het woordenboek voor gaan staan lezen.

Er waren trouwens ook al berichten over het feit, dat je er een Wii-arm, vergelijkbaar met een tennisarm of iets anders RSI-achtigs, van kunt krijgen en in Engeland werd er gewaarschuwd voor een Wii-knee en voor rugklachten. Ik zag ook een plaatje van een mevrouw die zichzelf met de console een fiks blauw oog had bezorgd. Dat kun je allemaal oplopen en dat gewoon in je eigen woonkamer. Dan is klaverjassen toch gezonder…….

Toevallig een oplossing ontdekken voor een niet zo wereldschokkend probleem, maar toch een die aardigheid biedt, is best leuk. Dat zit zo. Ik maak graag sudoku’s. Goed voor ouwe hersens, zeggen ze. ‘k Ben niet zo fanatiek meer als toen ik ze net ontdekte, maar toch.

Ik dacht altijd, dat deze puzzelsoort lastig zou zijn voor blinden, maar dat is niet zo. Ik zag namelijk in een folder een ‘zienden’-sudokuspel, bestaande uit een houten bordje met ronde uitsparingen waar je de cijferschijfjes in kon leggen. Het speelbordje had een prettig formaat. De meeste ‘aangepaste’ spellen voor blinden zijn zo groot, dat het te voelen ‘overzicht’ erg moeilijk wordt. Maar de ronde houten cijfertjes bleken ongeschikt om er braille op te kunnen plakken, zoals ik dacht dat kon. De puzzel zelf snapte mijn man eigenlijk meteen, want ik ben gelukkig niet slimmer dan hij.

Onze handige buurman maakte van metalen stripjes een goed voelbare afscheiding tussen de negen hokjes en toen waren eigenlijk alleen die cijfertjes nog een moeilijkheid. Maar toen waren we op een dag bij de Action, zo’n winkel waar je binnenloopt om te kijken wat je niet nodig hebt, en daar zagen we plotseling ( of ik eigenlijk het eerst, ha, ha!) van die ronde viltjes om onder stoelpoten te plakken. Ze waren van allerlei formaat, maar in die gesorteerde verpakking zat er ook een met een diameter waarvan we dachten dat die wel es in de gaatjes van het sudokuspel zouden kunnen passen. En dat wás ook zo! We plakten er telkens twee tegen elkaar aan, maakten 9 x 9 braillecijfers van 1 t/m 9 en plakten die bovenop het vilten rondje en voilá! Toen nog een plastic vleeswarendoosje waar onze onvolprezen buurman een houten verdelinkje in maakte en de sudoku’s konden van start.

We zitten nu alleen nog met wel érg veel viltjes van afmetingen die we niet kunnen gebruiken en zoveel stoelen hebben we niet. Misschien maak ik er wel een kunstwerk van. Een vilten Victory Boogie Woogie met rondjes of zo. Het heeft ons trouwens de kop niet gekost, hoor, want Action is een crisiswinkel.

We maken de sudoku’s uit de krant nu gezellig samen. Ik zet het diagram even voor hem op en hij komt er vaak beter uit dan ik, maar ik zorg voor de bijbehorende koffie. Dat is ook best slim……